Beste mensen, Bij nader inzien is de hoofdrolspeler van dit verhaal niet de hornisse, maar een ander beest waarvan ik de naam niet weet. Bij deze mijn oprechte excuses.
Twee weken geleden heb ik een moeilijke dag gehad. Ik voelde het al direct toen ik in mijn eerste hotel van de voormiddag (aangezien ik in de namiddag luchthaven had) helemaal alleen op een véél te moderne paarse zetel zat te zitten. Ik zit in een ruimte die alleen bestemd is voor reisleidsters, waar de inrichting veel te modern is en de geur veel te oud. De muziek staat te luid, maar de toeristen zijn te stil: ik zie daar zelden iemand van mijn gasten. Daarmee dat ik helemaal alleen zit met aparte muziek die uit de boxen schalt.
Zoal de meerderheid van mijn familie wel weet, moet er s morgens niet veel slechts op mijn pad komen of mijn dag is om zeep. Gelukkig is er aan de receptie van dat hotel de allersarcastische Russische Nadeja, die mij perfect in een goede bui kan krijgen met haar humor. Zij weet precies welke droge opmerkingen te maken. En ik bedoel droog als in droger dan droogst.
Maar die dag verraste Nadeja mij door haar verpletterende afwezigheid, dus ik ging zitten in de reisleidster-ruimte met het attitude waarmee Grumpy weigerde zich te wassen in Sneeuwwitje.
Mijn nekhaartjes gingen overeind staan toen het lelijk accordeonmuziek voor de tweede keer een liedje speelde zonder vast gevoel voor ritme. Ik probeerde me te concentreren op de afhaaltijden die ik moest opschrijven, maar de accordeon bleef kwijlen in mijn oren. Het was alsof een dronken (en suïcidale) juffrouw Jenny naast me stond terwijl ze wou proberen de ramen te laten springen met haar eigen interpretatie van improvisatie. Na 45 verschrikkelijke minuten waarin ik net niet heb besloten de boxen tot moes te slaan beende ik verwoed uit het hotel, nog over mijn schouder roepend naar een receptionist dat als hij de DJ van dienst niet meteen bewust maakte van zijn weerzinwekkende muzieksmaak, ik hem persoonlijk zon trap onder zijn kont zou geven dat hij gedurende een week niet meer zal kunnen zitten. Ik schonk mijn allerliefste glimlach aan de portier van dienst die me met een geschokte uitdrukking op zijn gezicht aankeek.
Ik liep uit het hotel, hupte op mijn scooter en deed de helm aan die ik sinds mijn aankomst zwaar vervloek, aangezien die mij menig blikken van omstanders bezorgt één keer zelfs letterlijk. Gelukkig was het blikje Fanta lemon leeg.
Ik ademde langzaam in en uit, deed zzzzennnn om toch wat te ontsnappen aan het Ochtendhumeur, en tegen dan was ik weer de oude. De zon schijnt, het windje is zacht, er waren geen vervelende mannen op straat die me aanstaarden. Ik moest naar mijn meest afgelegen hotel gaan. Die bevindt zich bijna in the middle of nowhere, en om die te bereiken moet ik door een straat rijden die ferm lijkt op de straat waarin Meg Ryan in City of Angels fietst (met de ogen toe, zonder handen en bergaf Slim hoor). Nu moet ik toegeven dat ik ook die neiging kreeg. Maar vanzelfsprekend hield ik mijn ogen open en mijn handen op het stuur, maar bergaf ging ik toch wel, waardoor ik mijn maximumsnelheid van 53 behaalde. Overal zoefden lastige vliegen, irritante muggen en giftige rode libellen langs me heen.
*Tok*
Ah, dat geluid ken ik. Een beest heeft mij alweer niet kunnen ontwijken.
*Frutsel*
Frutsel? Was ik een cartoonfiguur, zag je een meisje met dr helm op r kop aan het rijden op haar scooter, en een hele resem vraagtekens boven haar hoofd.
*Zoem.*
Zoem?! Wat in godsnaam is er hier aan de hand? Ik werp een (figuurlijke) blik naar mijn décolleté, om zeker te zijn dat het gedempt gezoem inbeelding is. Niets. Ok, geen probleem!
*Zoéééééémmmm!*
Ik kijk nog es. Tot mijn grootste horror zie ik een Hornisse IN mijn bloes.
wooooOOOAAAAH!!! schreeuw ik op dezelfde manier waarop Oliver Hardy schreeuwt als zijn broek in brand staat.
Niet onder de indruk? Volledig onwetend wat Hornissen betreft?
OK.
De Hornisse is de grote broer van de wesp. Je weet wel, het soort van grote, domme, sterke en bullebak-gespuis dat zegt: ben jij diegene die mijn broertje heeft beledigd?. Hoe ziet de Hornisse eruit?
Neem een wesp. Kleur die zwart en maak m fluffy, maar niet evenveel als een bij. Vergroot de buik van de wesp (dus de staart en de smoel blijven in dezelfde grootte) tot een bal van twee centimeter diameter. Plak er 6 lange (een drie à vier centimeter ongeveer) dunne poten aan, die hangen.
Sommigen zeggen dat het beest kei-giftig is. Maakt niets uit, ik ging op net dezelfde manier gereageerd hebben mocht het een simpele wesp geweest zijn.
Uit pure schrik knijp ik mijn remmen dicht, waardoor ik slip over de straat en twee prachtige zwarte remsporen op de straat achterlaat. Ik knal zacht tegen het trottoir, gaw van mijn scooter af en ontdoe me van mijn rugzak, schoudertas en helm in een tijdsspanne van 1½ seconde. Ik voel een stekende pijn in mijn borst. Ik wil net de knopen van mijn hemdje opendoen als ik zie en merk dat de Hornisse onvindbaar is. Mijn linkerborst doet immens veel pijn en mijn hart pompt driehonderd per uur, maar ik vond toch de moed om mijn scooter uit te zetten, hem recht te zetten en er kalm op te zitten. Ik voel aan mijn borst. Een lelijk wit gezwel komt erop. Ik panikeer lichtjes, niet wetend hoe giftig de beten van een Hornisse zijn. Ik kijk op mijn uurwerk, realiseer me dat ik niet te laat mag komen op mijn informatiebijeenkomst, en met een diepe zucht kleed ik me terug als muilezel met al mijn zakken en ga op weg.
In het hotel zelf waren er Duitse gasten die vroegen naar hun pick-up tijden. Dat zijn de tijden die we telkens moeten inschrijven voor de gasten, zodat die weten wanneer ze worden opgehaald door een bus om naar de luchthaven te gaan. Mijn Duitse collega (die ik niet met naam zal noemen) van dat hotel was vergeten ze in te schrijven, veronderstelde ik. Meer Duitse gasten ziende dan mijn eigen, werd ik alweer wat grumpy.
Ik zag hem in het volgende hotel, waar ik hem als wijze van groet toebulderde waarom hij de pickuptijden van Hotel [Censuur] (inderdaad, dezelfde als in wat een rustige namiddag moest worden!) niet had ingeschreven. Hij stopte elke beweging en bleef stokstijf staan. Een mengeling van doodsangst en verbijstering was op zijn gezicht te lezen. En dat, beste mensen, is één van de leukste gezichtsuitdrukkingen ter wereld, dat ik mijn lach niet kon inhouden en werkelijk in schaterlachten uitbarstte. Ondanks de pijn die ik nog steeds voelde, en later naar mijn rug uitbreidde, was mijn dag weer goedgemaakt.
Voor de ongeruste lieve mensen onder ons: het is niets ergs. Op de luchthaven zelf begon het zoveel pijn te doen dat ik naar de EHBO-stand van de departures ben geweest, omdat ik toch zeker wou zijn dat die beet geen gevaarlijke gevolgen zou hebben. Het was om te beginnen al heel moeilijk uit te leggen waarom ik de bovenzijde van mijn linkerborst wou blootleggen (de turkse verplegers weigerden ernaar te kijken) in het Turks, maar omdat ik toen ook nog niet wist dat dat beest een Hornisse noemde, kreeg ik echt niets gedaan. Gelukkig was er een Duitstalige die me een zalf gaf en een pijnstiller.
Na één week was er een lange rood-paarse streep te zien op mijn borst, maar nu is er enkel één klein gaatje, alsof iemand met een naald even erin heeft geprikt. Ik voel niets meer en dat is het belangrijkste J
