Deze morgen ben ik opgestaan met het gevoel van: Today is the first day of the rest of your life. Missie: 20 personen verzamelen voor een excursie op zaterdag. Ik zag het helemaal zitten. Ik nam een uitgebreide douche, maakte me mooi op, probeerde de warmere variant van het uniform en spoot wat parfum. Ik liep zelfverzekerd naar de parking en nam plaats achter het stuur van mijn geliefde Fiat Palio. Klein en vreemd autootje, maar ik ben er dol op. Ik steek een net gebrande CD van Diams in en vertrek richting mijn eerste hotel.
Ik rap gezellig mee met de Parijse vrouwelijke MC, terwijl ik de weg afrijd.
Ik klak afkeurend op zn Turks met mijn tong als ik zie dat een auto zich een twintigtal meter voor mij op een kruispunt de linkerzijweg verlaat en de hoofdweg oprijdt. Maar in tegenstelling tot alle chauffeurs die ik tot nu toe heb voorbijgestoken, houdt hij niet links aan, zodat ik hem langs rechts kan voorbijsteken, maar rijdt hij in het midden van de enorm smalle weg, langs beide kanten afgebakend met geel en wit geschilderde steenblokken. Het komt tot mijn besef dat ik met mijn 90 per uur niet genoeg kan afremmen om mooi achter de Hyundai te eindigen.
Er niet opkomend dat ik nog steeds kan toeteren om mijn snel naderende auto aan te kondigen, druk ik mijn voeten op ontkoppeling en rem, ik hoor mijn banden piepen, ik slip over de weg en knal met een enorme klap tegen de rechterkant van de Hyundai. Het metaal schuurde tegen elkaar, en ik zie dat de zijspiegel van de andere auto zijn laatste adem uitblaast.
Ik vloek in alle talen ter wereld, probeer mijn stuur met trillende handen stevig vast te houden als ik iets verder met mijn vier richtingaanwijzers aan langs de zijkant van de weg stop.
Ik zie dat de Hyundai mijn idee heeft gevolgd en zich parkeert achter mij. Ik stap uit de auto, struikel, aangezien mijn benen zijn vergeten hoe te lopen. Mijn longen zijn vergeten hoe te ademen, en mijn handen weten zich geen plaats. Ze trillen nog erger dan een persoon met Parkinson. Een vrouw stapt uit de auto en vraagt me you ôô-aaaat?
Dankbaar dat het geen Turkse personen waren, probeer ik me te kalmeren. Ik heb achtereenvolgens de politie, gendarmen, Ahmet (mijn collega die mijn wachtende gasten moest vertellen dat ik niet ging komen), Hasan (verantwoordelijke voor mijn auto) en de rent-a-car van de Engelsen gebeld. Ik stond op het puntje Big Boss Stéphan te bellen, toen ik me realiseerde dat ik bang was. Ik had al een slechte verkoop, ik heb al eerder een accident gehad deze zomer, ik had al een deuk (niet van mij, maar van een slechte parkeerder) in mijn vorige wagen gehad Ik had het hart niet hem weer te moeten bellen met slecht nieuws.
Later, toen ik alle papieren moest tekenen enzovoort, is Stéphan gekomen en hij heeft me enorm geholpen. Hij trakteerde me op een koffie en ontbijt. Niets kon me beter gekalmeerd hebben dan zijn enorme vriendelijkheid en zorgzaamheid. However, hij heeft me op het hart gedrukt dat ik in het vervolg, vòòr alle anderen, éérst hem moest bellen. Ik knikte als een klein, gestraft meisje dat belooft dat ze het nooit meer zal doen.
De dag is verder zeer rustig verlopen. Ik heb voor één keer mijn Happy Trotting Elf-attitude achterwege gelaten. Ik voelde me vreemd genoeg zeer volwassen vandaag. Wijzer. Maar zeker niet trots.
Over één ding ben ik toch trots: mijn repliek op de verklaring van de Engelsen. Op het papier van de Politie, waar ze tekenden wat er was gebeurd, moesten beide partijen hun eigen verklaring opschrijven. Ik zag dat de schets niet helemaal correct was: de straat hadden ze te breed getekend. Ik draaide met mijn ogen toen ik dacht dat ik niet tegen de auto geknald zou zijn mocht die verrekte straat niet zo smal geweest zijn.
Ik las de verklaring van de Engelsen:
Fiat (ik dus) was driving too (dubbel onderlijnd, trouwens) fast and skidded (of zoiets) our car.
Ik schreef op mijn verklaring:
Drawing is correct. However, the street was too small at that place so I coulnt avoid the Hyundai coming out of a street nearby. Bij deze heb ik subtiel duidelijk gemaakt dat zij plotseling op de hoofdbaan waren gekomen. Ik had voorrang van rechts én ik zat op een voorrangsweg. Bref.
Moraal van het verhaal:
Ik heb een grote fout begaan, een fout die soms jonge, beginnende bestuurders vellen. Ik verkeerde in de veronderstelling dat ik de wegen perfect kende, dat mij niets kon overkomen, aangezien ik perfect wist welke bochten scherp waren en wanneer ik waar moest kijken.
Vergeet nooit uw medebestuurders in het verkeer. Soms zijn ze een pain in the arse.
