Ik heb een enorm grote drang melancholisch te worden en al mijn diepe zielsroerselen neer te pennen, maar het paradox van blijheid en enorme droefheid zal ik u maar gedeeltelijk laten proeven. Mijn hart pompt snel en toch zo traag, ik ben opgelucht maar ook teleurgesteld, mijn ogen fonkelen van verwachting, maar hebben tegelijk dezelfde blik als een hond zijn baasje weg ziet gaan.

Want dat doe ik: weggaan. Uit mijn tweede thuis, waar elke knul “dat meisje op de babyblauwe  scooter” kent. Ik was Elisa, Elis, Maria (met af en toe een “mercedes” aangeplakt, vraag me niet waarom), “die van Thomas Cook”, “Zus” (abla) en op een bepaald moment ook “Schoonzus” (yenge).

Maar ik ga weg, zal op dit moment enkel aangesproken worden met mijn enige, officiële naam. Want gisteren heb ik het horen donderen in Keulen. The Boss Tanja vertelde me met zo’n big smile waar Eddie Murphy van zou opkijken, dat ik word aangesteld als permanente luchthavenmedewerkster op de luchthaven van Antalya. Ik krijg een slaapplaats in een personeelslogement van een hotel in Antalya, wat dichter bij mijn werkplaats is. Nog vòòr ik “waarom?” kon vragen, gaf ze me al uitgebreid antwoord: “omdat je goed met het airport team overeenkomt. Omdat de chauffeurs je graag hebben en je Turks spreekt.” Ik sputterde tegen dat mijn Turks niet zo goed is, maar na een “veel beter dan de rest van ons!” ging ze ongegeneerd verder. “Omdat we vertrouwen in je hebben, je werkt hier ook al langer en je kent de mannen van Diana (onze lokale agent waarmee we samenwerken) goed. We hebben extra kracht nodig en jij ben hier geknipt voor.”

Daarna was ze veel te enthousiast en kon ik haar Duits niet meer volgen, maar het kwam erop neer dat ik het leuk zal vinden, dat iedereen van de luchthaven blij is dat ik kom, en dat hier in Belek iemand mijn plaats zal overnemen. Ze eindigt met een nóg grotere smile: “En? Hoe voel je je erbij? Vragen? Commentaar?”

“Maar Belek is mijn tweede thuis” antwoord ik zwakjes, terwijl ik probeer te glimlachen, eens het tot me doordringt dat ik hier moet weggaan. Waarop Tanja nog steeds lachend antwoordde dat ik hier altijd welkom ben en dat ik maar 30 kilometer van hen ben. Maar een eigen auto heb ik niet, denk ik, als ik weifelend haar kantoor uitloop.

En ik woon nu in de stad, terwijl ik graag de rust van Belek had. Maar ja, soms verveelde ik me toch wel. En op de luchthaven moet ik geen angst hebben voor onbeschofte gasten: wij zien ze maar maximum twee keer: bij hun aankomst en bij hun vertrek. Langs de andere kant hield ik wel van een iets persoonlijker contact met de gasten, zodat mijn bezoekuur een babbeluurtje werd. Maar op de luchthaven heb je minder papieren, en onregelmatige uren, waar ik dol op ben. Maar dan kan ik nooit op voorhand iets plannen…

Nog steeds in mezelf denkend, en kijkend naar mijn collega’s die samen papieren bekeken, een sigaretje rookten of op de computer zaten (figuurlijk dan), besefte ik dat ik deze lui enorm zou missen. Ik dacht aan Maarten, m’n maatje in Side (30 km van Belek, dus 60 km van Antalya) en diens beste vriend Kenny, die een stand-up comedian kon worden mocht hij niet dezelfde aandachtsspanne hebben als die van een goudvis. Aan het BNF (=België-Nederland-Frankrijk)-team van Belek, waartegen ik die middag nog volgende woorden had uitgesproken: “We hebben echt een supertram, hier in Belek. Jullie zijn allemaal super! Ik ga jullie echt missen als het seizoen gedaan is”. Ik dacht aan Benny die antwoordde: “Och! Dat is nog zo ver van hier, denk je daar nu al aan?”

Wie had gedacht dat ik diezelfde avond te horen zou krijgen dat deze bende nu niet meer mijn collega’s zouden zijn?

10-05-2009 om 19:55 geschreven door elisabethk  

Het werk is alweer begonnen! Ik ben met frisse moed begonnen, in een nieuw team, met nieuwe bazen, nieuwe regelingen, maar toch mijn good old Belek. Ik ben godsgruwelijk tevreden met mezelf dat deze blog maar klein zal zijn: een kleine opsomming van de zaken die voor mij belangrijk zijn.

Ik weet dat ik mijn blog enorm heb verwaarloosd, maar werk was er in overvloed. Terug het oude routine gewend worden, met daarbij de nieuwe regels die mijn oude werkmethode vervangen, neemt toch wel tijd. Ik heb in de voorbije twee weken meer gepanikeerd dat een student voor zijn eindexamens, al bij al valt het nog goed mee: ik ben nu werkzaam in 9 hotels, die ik alle negen met een scooter aandoe, maar in de zomer zal het zo warm worden dat het tweewielig vehikel goed van pas zal komen. Het bureau van ons team is klein en geplaatst bij een hotel waar ik ’s middags en ’s avond niet mag eten, maar wel drinken. Mijn collega’s daarentegen, zijn top.

Mag ik ze u even voorstellen?

Allereerst de 23-jarige Maxime uit Brussel, die ik indertijd nog heb ingewerkt. Hij is volledig nieuw, brandschoon na de scholing, danst als een Brusselse mec als hij bezopen is en is zowel stoer als schattig (als ik achter mij in een Frans accent “Shit… Iek ‘eb een fout gemaakt” hoor, weet ik gewoon dat hij het is).

Ten tweede, het coolste meisje ter wereld: de Oudenaardse An met een rasecht Oudenaerdsch accent, die ze zelf niet kwijtspeelt als ze Duits spreekt (“Wass ist deine Kamernummer?”). Zij is de persoonlijke assistente van onze nieuwe Boss, Tanja. We staan, wat privé-leven betreft, op dezelfde hoogte: na het werk zijn mannen en uitgaan onze favoriete gespreksonderwerpen of bezigheden.

Nadia, afkomstig uit Vlaams-Brabant met Marokkaanse roots, is 32 met de looks van een twintiger. Ze spreekt uitstekend Beschaafd Nederlands en is één van de professioneelste van het team. Ze heeft fantastische stopwoordjes en af en toe gaat ze mee als An en ik op Mannenjacht gaan (geen paniek, Mam, ik blijf braaf).

And last but not least: onze 34-jarige Benny, die al 7 jaar bij de firma werkt en alle uithoeken van de wereld heeft gezien. Er is maar één woord voor Benny: knetter. Hij drinkt soms een glaasje met zijn vakantiegangers mee als hij een informatiebijeenkomst geeft, en kan The Boss Tanja een gezicht van afgrijzen en twijfel laten trekken als hij, wanneer ze hem vraagt waar hij was, antwoordt dat hij “gezellig een sigaretje heb gerookt met de toeristen”. En inderdaad, Benny drinkt en rookt wel wanneer het niet mag, maar hij is één van de efficiëntste medewerkers van ons team, hij doet zijn werk perfect.

Mijn maatje Maarten die ik heb ingewerkt toen ik Belek verliet, en hij daar de hele winter heeft gewerkt, heb ik moeten laten gaan naar Side, waar hij nu een hotelpakket heeft die in principe alleen ervaren collega’s hebben. Ik ben trots J

Dus, wat Mijn Leven betreft, alles verloopt op rolletjes en ik verkneukel me al op voorhand als ik denk aan een superseizoen!

05-05-2009 om 18:46 geschreven door elisabethk