Zoals eerder in de blog vermeld, heb ik een paar dagen geleden een ongelukje gehad met een wiel, kilometerteller en velg. Nu, na mijn accident ben ik met de taxi overal geweest en heb ik gelukkig de scooter van mij übersympathieke collega Tiffanie mogen lenen. Die brommer was niet echt wat ik was gewend, de remmen piepten niet, en hij trok minder snel op dan de mijne. Mijn wrak was nog steeds gestationeerd in het otopark (=parking) van het hotel Sillyum. De volgende dag, echter, toen ik naar kantoor ging, en vroeg wat er nu moest gebeuren, antwoordde iedereen dat ze het niet wisten. Enorm frustrerend, zeker als jij de enige bent zonder eigen vervoersmiddel. Nou ja, vehikel. Een scooter is een ras apart.
Tot plots ik in mijn handen papieren van de verzekering in mijn handen gepropt kreeg van Ersin, de sympathieke medewerker van Diana Travel*. De papieren, daarentegen, waren allesbehalve sympathiek. Blijkbaar moet ik de eerste 150 euro betalen van de reparatie van de schade. Godverdoemelènge. Dan heb ik extreem mijn best moeten doen om de kleine lettertjes op de achterkant van het papier te tekenen te lezen. En ik zeg niet klein-klein. Imméns klein. Zo klein dat een gehele roman op dat ene blad kon geschreven worden.
Anyway, na die zorgvuldig gelezen te hebben (nogmaals, bedankt papa), zette ik met groot tegenzin mijn krabbel op het papier, aangezien ik weiger 150 euro te betalen. Bref.
Ömür vertaalde in het Duits tegen mij dat mijn brommer klaar was, dat hij bright and shiny me stond op te wachten op de parking van het hotel.
Pardon?
Een olieverversing in België neemt nog meer tijd in beslag dan hoe de Turken mijn achterwiel (plus velg!) met een enorme snelheid (één nacht) hebben vervangen. Ömür gaf me een lift naar hotel, terwijl hij honderduit praatte over hoe hij zijn middagpauze doorbracht. Slapen, dus. Waar slaap je dan? vraag ik in gebroken Duits. I have hidden places knipoogt hij. Klinkt bizar. Ik negeer mijn griezelig gevoel en eenmaal aangekomen aan het hotel, bedank ik hem en hij vertrekt. Opgelucht en met een enorm gevoel van gelukzaligheid zit ik op mijn brommer en steek de sleutel langzaam in het contact, genietend van het moment dat ik weer capabel zal zijn om te gaan en staan waar ik wil. De schrik was dan ook enorm toen ik niet het gewoonlijke tuv-tuv-tuv-tuv-trrrruuuuv hoorde bij het opstarten, maar eerder een broeh-broeh-broeh-broeh-GrrOAAAAAAAAaLGR. Super. Mijn kleine scooter had het geluid van een verkouden tractor.
Niet sneller durvend dan 20 km/u, kwam ik te laat op mijn infomeeting met net aangekomen gasten. Ik probeerde het hen uit te leggen, tot ik me te laat realiseerde dat het Russen waren die eigenlijk alleen maar vriendelijk glimlachten. Ik haalde mijn perfect van buiten gestudeerde Ja nee panemayu Paruski, isviniete (=ik spreek geen russisch, excuseer) uit en zwoer tegen mezelf dat ik vanaf nu eerst Thomas Cook? zou vragen vooraleer honderduit te praten over mijn getunede scooter.
Enfin, we hebben vandaag ook veel bijgeleerd. Ik begin te wennen aan het geluid van de scooter, maar ben nog steeds doof de eerste 10 minuten na een ritje. Och, dat zal wel wennen. Hoop ik.
* Diana Travel is een Turks bedrijf waarmee we samenwerken, o.a voor excursies, vervoer van en naar de luchthaven enzovoort.
Hey, geen verkeerd woord over de turkse bevolking! Ze zijn allemaal supersympathiek (nou ja, behalve in het verkeer dan), en allemaal zeggen ze vriendelijk Merhaba!.
Er zijn verschillende types, die ik U allemaal duidelijk en gestructureerd zal bespreken:
De vrienden
Zo heb ik er maar ééntje, maar het is een man uit de duizend. Het is allemaal begonnen toen ik op mijn eerste werkdag volledig verwaaid en bezweet binnenkwam met maar twee simpele hese woorden: su, lütfen! (=water, alstublieft!). De man die ik Jozef noem, maar waarschijnlijk Youssef heet, kwam naar me toe en gaf me een fles van 1,5 liter water met een giant smile op zijn gezicht.
We hebben kennis gemaakt, en hebben een kleine conversatie gehad over hoe lang ik hier ben, hoe warm het is en wat voor werk ik doe. De volgende dagen ben ik blijven komen voor mijn water en sigaretten. Zo is onze vriendschapsrelatie verder uitgegroeid tot volgend scenario: Na mijn werk kom ik even langs. Hij nodigt me uit voor thee. We gaan vanachter in de winkel zitten, aan een klein tafeltjes met poefjes errond. Hij geeft me thee, ik geef hem een sigaret. We praten over vanalles en nog wat. Zijn familie, zijn kinderen, zijn vrouw, het werk, enzovoort. We praten over mijn werk, mijn familie, enzovoort. Dit duurt ongeveer een half uurtje à drie kwartier. Overdag passeer ik soms ook, wanneer ik een uur tussen 2 hotelbezoeken niets te doen heb. Hij ziet me graag komen, ik hou ervan om over vanalles te praten. Want uiteindelijk zien we de toeristen allebei als klanten: hij voor zijn winkel, ik om excursies te verkopen. We komen goed overeen.
De TAYLORs.
Dit is mijn verzameling voor het aantal mannen die de flauwe humor hebben om me elke keer van repliek Ah! Elisabeth Taylor te dienen elke keer ik me voorstel als Elisabeth. Ze denken allemaal dat ze grappig en origineel zijn, met hun flauwe grijns en hun twee tanden. Ik, persoonlijk, vond het de eerste keer al eens niet echt grappig, maar na twee weken begint het me echt de keel uit te steken. Niettemin blijf ik altijd beleefd en lach mee. Alleen een erkend kenner van sarcasme zou kunnen merken dat ik meer lach van minachting dan voor hun flauwe woordspeling. Maar dat laat ik niet duidelijk merken.
De coole weggebruikers
Elke keer ik in het verkeer rij, krijg ik langs alle kanten claxongeluiden, opmerkingen en lichtsignalen naar mijn kop gesmeten. Dit is (voor de minder begaafde onder ons) natuurlijk figuurlijk bedoeld. Elke keer ik weer opgemerkt word door één of andere flauwerik, antwoord ik boos: Wat is u probleem? Nog nooit een reisleidster gezien met een rood en geel geschichte helm met vooraan samurai erop geschilderd?!
Zoals ik al eens heb meegedeeld: Het is cool om geen helm te dragen, je bochten al scheurend te nemen en door het rood licht te rijden. Want zelfs een paar keer werd ik aan de rode lichten boos voorbijgescheurd door een taxi die me met wijsvinger tegen de slapen gebaarde. Het is ROOD, hufter! Stresseer me niet!
Bref. In het verkeer is het dus de mode om om-ter-coolst te zijn! Geen helm, snel rijden en door het rood licht rijden zijn de kernbegrippen van het Turks Verkeer.
De verkopers op mijn vrije dag
Als ik op mijn vrije dag in mijn vrijetijdskledij door het stadje Belek rondwandel, op zoek naar een wisselkantoor of mijn goeie vriend Jozef, word ik opgemerkt door handelaars. Allemaal willen ze een praatje maken om te beginnen, en dan pas proberen ze te verkopen. Ik dien als eenvoudige repliek ook in gebroken engels, ik pas me aan aan mijn publiek I dont have money. Werkt uitstekend. Ook als ze me vragen hoe lang ik hier blijf, en ik bijgevolg zeg dat ik hier de volgende drie maanden blijf, laten ze me gerust. Blijkbaar hebben ze meer respect voor de werkmens dan voor de toerist. Wat me wel goed doet voelen.
De staarders
En geloof me, dit doen ze allemaal. Ben ik in uniform of in vrijetijdskledij, met of zonder helm, met of zonder glimlach, allemaal staren ze ongegeneerd naar mij. In het begin zéér vervelend en vooral griezelig. Nu begin ik te geloven dat als ze gaan stoppen met kijken, ik me pas raar ga voelen.
