Opgelet: deze blog is niet voor iedereen bedoeld. Ik hààt het onderwerp niet, maar in een moment van boosheid kan ik het eventjes verliezen en op deze manier mijn gedachten laten werken. Nogmaals: niet voor ieder kind bedoeld!
Ik zit sereen op de luchthaven, aan het genieten van dat kwartiertje rust vooraleer de horde vakantiegangers toekomen zal. Ik houd een gezellig babbeltje met een collega, tot het Snerpend Geluid mijn oren bereikt.
Mijn ogen flitsen naar de oorsprong van het Snerpend Geluid. Een kleine gozer van een jaar of vier hangt aan de arm van zijn moeder, weigert te lopen en zeurt dat-ie geen stap meer verzetten zal. Veronderstel ik toch. Gezien de schaars aangeklede moeder en slecht uitziende vader denk ik dat het een Russische familie is. Vader zeult met de bagage en heeft oog voor noch de moeder, noch de kleine. Ik mompel binnensmonds dat die moeder dat Schreeuwend Ding toch een klap moet geven, maar bemoei me er verder niet mee. Mijn collega heeft mijn ergernis al opgemerkt en vraagt me wat er schort.
Hou je van kinderen? vraag ik hem, zonder sarcasme proberen te tonen.
Hij haalt zijn schouders op en reageert neutraal.
Ik begrijp niets van kinderen, zeg ik, terwijl er een spoortje verbitterdheid in mijn stem te merken is. Normaalgezien, thuis in België, zijn ze zo niet!
En het is inderdaad zo.
Toen ik nog thuis woonde, ging shoppen of een terrasje deed, waren de exemplaren bij god niet zo moeilijk als hier. Misschien dat ze monsters worden als ze op vakantie zijn?
Maar dan nog!
Hier zijn ze met hun familie gezellig op reis, ze verkeren in uitstekende gezondheid, worden gelogeerd in prachtige vijfsterrenhotels met op elk tijdstip van het etmaal wel een hapje te verkrijgen, krijgen genoeg liefde en aandacht van hun ouders, hebben comfortabele kleren om hun lijf, kunnen zwemmen of rusten wanneer ze willen, en zijn toch godganse dagen aan het huilen. Waarom? Ze zijn niet in een oorlogssituatie beland, ze worden niet ingezet als levend schild in een vuurgevecht, moeten niet op 6-jarige leeftijd gaan weven, ze lijden geen honger, sterven ook niet aan waternood of worden niet verplicht om dingen te doen die ze niet willen.
Maar toch maken ze een enorm drama als ze spruitjes moeten eten, slaan dan hun moeder of smijten met hun bestek in het restaurant. Ze krijgen een crise als hun moeder eventjes niet antwoordt op hun zeurige aandachtsaanvragen, of spartelen en krijsen alsof ze in bijtend zuur zullen gestopt worden als hun moeder hen wilt leren zwemmen. Ze generen zich absoluut niet om overal het maximum uit hun stembanden te halen, en daarmee hun familieleden in schaamte te zetten voor de belachelijkste redenen.
Ik heb soms kinderen gezien van minder dan 5 jaar oud die élke middag en avond van hun 10 dagen durende verblijf in het hotel frietjes met mayonaise aten. Ik heb meisjes van 8 jaar oud gezien die op hakken rondliepen. Ik heb kinderen gezien die op de grond van de luchthavenhal lagen terwijl hun ouders de check-in deden. Ik heb kinderen gezien die bij het niet krijgen van een lolly hun moeder een slag verkochten. Ik heb zelfs een kind meegemaakt die mij een kaakslag gaf, toen die naar een snel toekomende bus toeliep en ik hem op tijd oppakte, aangezien de moeder met haar bagage bezig was en het niet zag. Waar is het respect?
Maar er zijn ook kinderen die me beleefd een hand geven als ik me voorstel. Kinderen die enkel één bord van het buffet eten en daarbij mooi hun mond afvegen. Kinderen die stil zijn en zwijgen, en geen drama maken. En voor die kinderen en ouders heb ik oprecht respect. Well done, denk ik dan.
Maar soms hebben kleintjes geen respect voor hun ouders, voor de omgeving, voor de spulletjes die ze hebben, of zelfs voor zichzelf. En dan vraag ik me onwillekeurig af, waar zullen die eindigen? Zullen ze ooit het goede pad vinden? Als ze niet met twee woorden kunnen spreken? Als ze de basis van elementaire beleefdheid niet kennen? Als ze stoten uithalen, zoals in het midden van de luchthaven hun behoeften doen? Of zoals hun keel openzetten en brullen alsof ze voor adoptie worden afgestaan als hun moeder even geen tijd heeft om lief te zijn omdat ze stress heeft op de luchthaven?
In het jaartje dat ik hier ben, heb ik al mijn geduld en sympathie tegenover kinderen verloren.Ze maken me soms zo boos, dat ik soms denk om absoluut niet aan mijn nu nog onbestaande kinderwens te beantwoorden.
Als volwassene is het je bedoeling om voor kinderen te zorgen, ze bij te leren wat jij weet, zodat zij ook later klaar kunnen staan voor het Grote Boze Leven. Je moet ze het beste bijleren, en dat doen ouders met veel inzet. En dan tonen die kleintjes geen respect voor alle bloed, zweet en tranen dat een ouder moet geven! Waar zouden ze zijn zonder hun ouders? Waar zouden ze zijn zonder volwassenen? Precies, nergens! Ze zijn zo nutteloos, en toch tonen ze geen appreciatie of respect voor diegene die ervoor zorgt dat ze later toch ergens terecht zullen komen. En dààr word ik boos om.
Na mijn tirade hou ik een kleine pauze. Mijn collega kijkt me geamuseerd aan en vraagt: Nooit gedacht daar een voordracht van te houden?
