Hierbij een paar kleine mededelingen die te klein zijn om een volledige blog over te schrijven, maar te groot om toch onvernoemd te laten. Nou ja, de meerderheid dan toch.
Voor diegenen die me bestookten met duizenden vragen en Grote Paniek: Let it go, Im not pregnant.
Mijn relatie met David kan niet blijven duren, aangezien hij zondag terug naar zijn thuis in Leeds vertrekt.
Ondertussen heb ik al een liefdesverklaring gekregen van een jonge Turkse medewerker van bij ons op kantoor.
En hij heeft daarbij The Office bijna in brand gestoken.
Ik heb een maximumsnelheid met mijn scooter behaald: 58 km/h! Wind in de rug, bergaf en in een rechte straat (die hier heel zeldzaam zijn).
Mijn verkoop was deze week rottig slecht.
Een bende Chinezen (die in ons appartementsblok wonen) prutst altijd met mijn scooter s nachts. Ze verzetten de spiegels, blokkeren het sleutelgat of verzetten mijn scooter tot aan de andere kant van de parking.
Dat maakt me elke morgen met mijn ochtendhumeur enorm boos en gefrustreerd.
En nog bozer als ik me realiseer dat ik er niets tegen kan beginnen, aangezien ze alleen Chinees spreken en aan Kung Fu doen.
En nóg bozer als daarvoor als ik zie dat ze weer hun lange Kung Fu-stokken, stenen en andere troep weer niet hebben opgeruimd, en ik daardoor een heel hindernissenparcours moet afleggen om zonder kleerscheuren uit de parking te geraken.
Elektronica: Een iPod Touch (inderdaad, diegene waarmee je op het wireless internet kunt gaan!) kost hier slechts 175 YTL! Dat is iets minder dan 100 EUR.
Bij deze zou ik willen vermelden dat ik niet fungeer als Turkije-België handelaarster, dus laat die smeekbedes om er ééntje mee te nemen maar thuis.
Omgeving: Ik ben een paar dagen geleden tot de choquerende conclusie gekomen dat ik s avonds, op de scooter, en s morgens héél vroeg, KOUD heb! Zonder air-conditioning!
Ik heb een verkoudheid, door die stomme aircos in de hotels, en het warme, vochtige, vertstikkende weer buiten. Ik heb een loopneus, en snuf nu net als mijn grootvader!
Nationale Rampen: Toen ik een Nederlandstalig tijdschrift zocht, heb ik maar twee Belgische exemplaren gevonden: De Gazet Van Antwerpen (op zich niets mis mee, actualiteit is actualiteit!) en o dear god de Dag Allemaal. De verloedering kent geen grenzen
En over verloedering gesproken: de kwakzalvers van het ziekenhuis hebben me de factuur gegeven! Kan iemand me uitleggen waarom ik 50 YTL moet betalen aan GLUCOSE? Totaalkost ziekenhuis: kleine 700 YTL. Ik wou dat mijn huisdokter hier was
Ik had een zwak moment deze morgen. Je kent dat wel, wanneer je constant de weg bed-toilet maakt. Mijn maag was die ochtend niet bepaald mijn beste vriend. Het was al half negen toen ik trillend op mijn benen, met een bezweet gezicht en een rauwe stem The Boss belde. Ik moest om 9 uur 21 mensen verwelkomen in Belek. Ik vertelde haar het probleem en legde kokhalsend uit dat ik bijna geen woord uit mijn mond kon krijgen zonder terug kotsneigingen te hebben. Ga naar het ziekenhuis, zegt ze.
Pardon?
Ja, daar is een dokter die je kan helpen. We werken samen met dat ziekenhuis, verklaart ze. Blijkbaar zijn er in Turkije geen huisdokters.
Ik moest een papier hebben die aantoonde dat ik vandaag niet kon werken. Dus ik belde een taxi, te onzeker over mezelf om het hels Turks Verkeer vandaag de baas aan te kunnen, en vertrok richting ziekenhuis.
Het ziekenhuis leek van veraf een hotel, mocht je de immense BELEK KRANKENHAUS! in neonletters boven op het gebouw er niet bijrekenen. In de inkomhal van het Ziekenhuis zag ik hetzelfde scenario als in het hotel: aan de receptie twee turkse vrouwen vervelend hun nagels te vijlen, een soort van lobby met big screen TV en turkooizen zetels, hier en daar een grote plant, en mensen die in een Elle bladerden om de tijd te verdrijven.
Ik meldde me aan bij Verveeld Vijlende Vrouw nummer één met mijn intussen perfect uitgesproken Ben Turkşe Bilmiyorum (= Ik spreek geen Turks). Ze gaf me met een zoetzemerige glimlach een klein papiertje waarin ik mijn persoonlijke gegevens moest invullen. Na die terug hebben gegeven, gebaarde ze dat ik naar beneden moest gaan en daar op de dokter moest wachten. De dokter die kwam, ging met mij naar de observatiezaal. Vier net opgemaakte bedden naast elkaar, met tussen elk bed een afgrijselijk lelijk douchegordijn.
De dokter gebaarde dat ik op Bed 2 moest zitten. Bij Bed 1 stond een moeder met liefdevolle, doch angstige blik naar haar slapende (?) zoon te kijken. Ik vond mezelf op dat moment enorm stom om naar het ziekenhuis te komen voor een idiote buikpijn. Enfin. De dokter vroeg me naar alle klachten zonder een verveelde of ongeduldige toon in zijn stem. Ik vertelde hem dat ik de voorbije 2 weken vooral last had van extreme zwakte, maar dat de voorbije paar dagen ik misselijk was, vooral s morgens.
Pregnant? vroeg hij me.
Ik schudde overtuigd mijn hoofd. Hij stuurde me naar een specialist.
Die dokter die ik daar tegenkwam, had een klein bureautje die me moest laten denken aan de tijden van het Medisch Onderzoek op school. Ik herhaalde mijn klachten tegen hem, waarop hij me antwoordde dat ze achtereenvolgens een echografie, bloedtest, urinestaal en een elektro-dinges gingen doen. Ik moest even slikken en hoopte uit de grond van mijn hart dat de Zwitserse Verzekering alles ging dekken.
Dont worry, will take only half hour. Zei de dokter. Ik trok mijn wenkbrauw op (wat ik nu met trots doe, aangezien ik het perfect kan! In Your Face, Bernie and Jonathan!) en somde nog even voor hem op wat er allemaal moest gebeuren. Een bloedtest in België neemt 2 dagen in beslag, maar hier blijkbaar voor de hele resem maar een half uur.
Met een Yeeees! die me vreemd genoeg heel bekend voorkwam, vertrouwde ik er maar op en besloot ik me van kop tot teen te laten onderzoeken. Tenslotte ging het over mijn eigen welzijn.
Ik was zeer opgelucht toen de dokter zei dat ik de urinestaal niet moest doen, aangezien ik mijn regels had. Ik ben nooit zo dol geweest op plassen in een potje. Dûh, wie wel?
Een beginnende verpleegster ging mee met mij voor de bloedafname. Ze nam mij mee naar het onderste verdiep van het ziekenhuis (onder de grond, dus) en koos één van de vele deuren van de kleine kamertjes. Het deed me denken aan een sadistisch internaat.
Niet alleen de naald, maar de gehele spuit ging mijn arm in. Na een klein gekerm van mijn kant en geamuseerd gegrinnik van de over-en-weer-lopende dokters was de spuit vol en konden we verder gaan naar de volgende test.
In het ander kamertje werd ik ge-echografied. De dokter was niet echt zachtaardig in zijn handelingen, maar hij deed zijn werk goed veronderstel ik toch. Toen hij meer dan 10 minuten met het elektronisch toestel (dat verdacht veel op een venus intuition leek) op mijn baarmoeder bleef wrijven, vroeg ik hem zo kalm mogelijk: Problem var mi? (=Is er een probleem?) Hij brubbelde wat in het Turks, en de beginnende verpleegster die naast hem alles meevolgde, glimlachte bemoedigend en zei Yok (=Nope, er is geen probleem).
Toen ik in totaal 56 dokters en verpleegsters heen en weer de kamer heb zien in- en uitlopen, mocht ik uit de zetel en werd ik geleid naar de observatiezaal. Daar zeiden ze me dat ik moest neerliggen. Mijn uurwerk moest uit. En o ja, dat gouden kettinkje ook. Met enorme tegenzin ontdeed ik me van de ketting die ik sinds mijn aankomst hier niet één keer heb uitgedaan. Daarop kleefden ze patches op mijn lichaam, die ze daarna verbonden met draden die op hun beurt verbonden waren met een gevaarlijk uitziende machine. Vier knijpers werden geklemd rond mijn polsen en enkels. Ik begon ondertussen flink te hyperactiveren, want niemand was snugger genoeg om een buitenlands meisje te vertellen dat deze machine alleen mijn harstlag meette.
Toen dat gedaan was, werd ik uit de observatiekamer geleid en naar de lobby gebracht. Fifteen minutes hoorde ik nog achter me in gebroken Engels.
Na die vijftien minuten, die een eeuwigheid leek te duren, ging ik opnieuw naar de dokter. Die zei doodleuk tegen mij dat ik een zware keel- en maagontsteking had. En ik ben gedehydrateerd. En ze denken dat ik appendicitis heb. Hij schreef een brief (die even lang was als een klachtbrief naar een verzekeringsmaatschappij) met alle namen van de medicijnen die ik moest nemen. Ik bedankte hem hartelijk (de maar toch, nee, bedankt inslikkend), en liep het ziekenhuis uit. De taxichauffeur die al die tijd geduldig op mij had zitten wachten verwelkomde me met een grote glimlach. Whaa, wat was ik blij om uit dat koude ziekenhuis weg te zijn!
Het land waarin ik woon loopt over van de witte spinnen, piepkleine muggen, immens grote mieren en springspinnen. Maar geen één van die dieren is in aantal even aanwezig als De Mot.
En ik praat niet over de Supergrote Mot, die mijn tedere Engelsman altijd de stuipen op het lijf jaagt en hem doet gillen als een klein meisje om je dood te lachen, dat verzeker ik je.
Neen, ik praat over de doodgewone mot. De Mot. Zoals je er in België ook hebt. Nu, hier is De Mot altijd present. Bij zonsopgang, overdag, bij zonsondergang, s nachts. In je koelkast, in je sjakos. In je bolletje opgerolde kleren. In je douchegordijn (met het hele vakjargon van vloeken achter zich aan, dat spreekt voor zichzelf), in je zetel. In je kussensloop, in je lakens zelf. En zelfs ééntje die dood uit je haar viel als je het borstelde.
Nadat ik mijn dampkap opentrok om een eitje te bakken, en daar ook een Mot uit vloog, besloot ik dat het genoeg was en dat ik hierbij de blog De Mot zou schrijven.
Bij deze zou ik U allemaal willen vragen, lieve Motten, om @#& uit mijn douchegordijn en dampkap te willen verdwijnen. U doet me teveel vloeken voor geheel Antalya. U zou in godsnaam een gehele ziekenhuisafdeling van hartpatiënten naar de verdoemenis kunnen helpen. U heeft ook mij bijna geveld.
Raar maar waar heb ik nog geen één gaatje in mijn kledij opgemerkt. Alle kleren die ik heb, zijn intact behouden. Wat zeer vreemd is, aangezien met het aantal motten die ik tot nu toe al heb gezien ( is dus waarschijnlijk veel minder dan dat het er eigenlijk zijn) zou ik in principe geen kleding meer moeten overgehouden hebben.
Dat wil zeggen dat De Mot geen vlieg kwaad doet. En dus kan ik het niets kwalijk nemen. Het feit dat ik me dood schrik en dat ik twee keer per week alle kadavers uit mijn appartement kuis, neem ik er nog bij. Want met de grote variant van De Mot, de Supergrote Mot, heb ik bijzondere tijden beleefd. Want de volgende keer ik de stoere Engelsman met coole houding nog eens zal zien gillen en wijzen, leg ik het zeker op video!
