We zijn maandag. Ik zie een uitgeprinte mail in mijn vakje die zegt dat ik om half drie s namiddags in het hoofdkantoor in Antalya moet zijn om mijn werkvergunning te krijgen. Mijn naïevere kant dacht dat ik wel terug ging zijn tegen half vier, aangezien ik dan een afspraak had met een paar Pegase-gasten in één van de luxueuste hotels van Belek. Mijn Hongaarse collega Andrea en ik mochten Lindes auto lenen (een Toyota Yaris die al enkele jaren oud is) om naar het kantoor te rijden, aangezien we beiden met een scooter rijden en het heel moeilijk is om aan een snelheid van vijftig per uur naar de hoofstad van de Turkse Rivièra te gaan. We zijn dinsdag. Andrea reed perfect naar het hoofdkantoor. Eenmaal daar aangekomen, stonden nog een tiental andere Reps (= afkorting van Rehber, wat in het Turks reisleidster betekent) in het kantoor te wachten. Na een tiental minuutjes riep de verantwoordelijke ons allemaal samen en zei dat we naar het politiekantoor gingen. Geen probleem, dacht ik. We volgen gewoon alle andere autos. Ik nam plaats achter het stuur en hield ontkoppeling en rem ingehouden terwijl ik de sleutel in het contact draaide. Het rijden in een Toyota Yaris viel enorm tegen. Niet alleen was de zetel zeer moeilijk om perfect aan mijn lengte en bouw aan te passen, maar ook The Feeling met de auto was volledig afwezig. De motor hoorde je niet, wat wilde zeggen dat ik tijdens mijn rit (van parkeerplaats tot einde parking) twee keer ben stilgevallen. Enorm gegeneerd, zette ik de pook in neutraal, trok nijdig de handrem op en fluisterde tegen Andrea dat ik toch wel liever had dat zij reed. Een Nederlandstalige reisleidster van Kemer (een vakantiebestemming ietsje verder dan Belek) besloot dat zij ging rijden, aangezien zij al een keertje naar het politiekantoor was geweest. De rit van het hoofdkantoor naar het politiekantoor had in totaal tweeënhalf uur geduurd. Niet alleen was het verkeer een rechtstreekse hel (vergelijk Brussel s morgens op een sneeuwerige dag, maal twee), maar ook waren we alle andere autos die voor ons reden kwijt. Bij deze mijn ironische dank aan de stomme verkeerslichten die 120 seconden rood blijven, en ons 15 seconden de tijd geven om door het groen te rijden. Het was al drie uur toen ik besloot naar de receptie van het hotel te bellen om te zeggen dat ik mijn Pegase-gasten niet zou kunnen verwelkomen.
Een verveelde stem nam op:
Blablablabla Hotel [censuur] , Blabla, Good afternoon?
Yeeees, hello, I am a Rep (afkorting van Rehber, zoals hierboven al beschreven) from Pegase, I would like to contact my clients on their room, number ####. Antwoord ik met een enthousiaste stem, in de hoop haar humeur wat op te krikken.
One moment please.
Een lelijke muziektoon zeurt in mijn oor.
Blablablabla, Hotel [censuur], Blabla, good afternoon?
Een andere stem. Vreemd.
Yeeees. I am a Rep from Pegase and I would like to contact some of my clients. Antwoord ik, mijn geduld niet verliezend.
One moment please.
Het zeurend muziekje zorgde voor een nieuwe traumatische ervaring aan mijn trommelvlies.
Na wat een eeuwigheid leek te duren, kreeg ik dezelfde stem die me netjes antwoordde:
Nobody in the room.
Aha. Ik ben gedoemd.
Thank you antwoord ik neerslachtig terwijl ik in paniek nadenk hoe ik mijn gasten in godsnaam moet verwittigen dat ik er niet zal zijn.
*PING*
Een lumineus idee welt in mij op. Ik moet gewoon zeggen dat zij mijn gasten moeten verwittigen!
Ik bel opnieuw.
Blablablabla, Hotel [censuur], Blabla, Good afternoon?
Alwéér een nieuwe stem.
Yééés. I would like you to tell my guests that I will not be here at 15.30, but that I will come tonight. They are in Room number #### and I would like to
Het abrupte einde aan mijn monoloog werd veroorzaakt door het dweilende lied. Ik grom binnensmonds en hou mijn GSM op een twintigtal centimeter van mijn oor om het zielige liedje niet te hoeven horen. "There is nobody in the room." "Yes, I knów", zeg ik. "Could you tell them that I will not be there at 15.30, but that I will be there at about... eh... 20.00?" "I'm sorry, I don't understand." Ze praat in het Turks tegen iemand anders. Een norse mannenstem neemt op. " 'Allo!" "Yééés. I would like you to tell some guests of mine - " Pieeeep. Verbinding verbroken.
Tegen dan was mijn geduld gedaald tot op het niveau dat mijn vader s morgens heeft.
Blablablabla, Hotel [censuur], Blabla, Good afternoon?
OK. Listen very carefully to me. I need to talk with some guests of mine. Zei ik met een snelheid waarmee babyschildpadden uit hun ei klauteren en naar de zee kruipen.
One minute please.
Het muziekje geeft me lichte suïcidale neigingen.
Hello?
Hi. Can you first listen to me and thén take action? zei ik, de telefoon vastgrijpend.
Pardon?
I. Need. To. Speak. With. Guests.
ok ?
Can you tell them that I will not be there at 15.30, but that I will be at the hotel at 20 hours?
Room number?
NOOO! I dont need the room number. They are not there. I just want you to tell my guests, if they come to the reception
This is not the reception. One minute please.
En alwéér het muziekje. Ik zweer dat als ik het nog één keer hoor, alles ga opgeven en dat de gasten voor mijn part de mooie gordijnen in mogen kruipen.
Hello?
Yes. Antwoord ik bot. If there are guests asking for Pegase, would you please tell them that I, the Pegase Rep, will not be there at 15.30, but at 20 hours tonight?
Of course, no problem.
Ik ben met stomheid verslagen.
Thank you antwoord ik dankbaar en met een gelukzalige zucht hang ik op.
Een half uur later kreeg ik telefoon van de centrale van Thomas Cook, Neckermann en Pegase.
Ja, Elisabeth, ik heb hier gasten in het hotel [censuur] die op je wachten. Ze zeiden dat je hier om 15.30 moest zijn. Klopt dat?
Ik maak een trappelend indianendansje terwijl ik in alle talen van de wereld de receptie van hotel [censuur] vervloek.
Elisabeth?
Ja, ja, ik ben er nog. Hijg ik. Luister, ik moet nu naar het politiekantoor in Belek voor mijn werkvisum, dus ik kan er niet zijn. Ik heb nochtans de receptie gewaarschuwd, maar ze hebben blijkbaar mijn probleem niet zo goed begrepen.
De vrouw van de centrale luistert naar mijn verhaal en is zeer begrijpend als ik in één adem zeg dat ik echt enorm veel moeite heb gedaan om te voorkomen dat mijn gasten tevergeefs op mij moeten wachten.
Maar bon. De afspraak is verzet naar 20 uur. Godzijdank.
Ondertussen waren Andrea, Ilse (de Nederlandstalige reisleidster uit Kemer) en ik verdwaald. Na talloze keren gebeld te hebben naar de centrale om de correcte weg te weten te komen, komen we uiteindelijk via weggetjes die alleen in het Hol Van Pluto kunnen gevonden worden bij het Politiekantoor terecht. Mannen met geweren begroeten ons nors als we alledrie stralend goedemiddag zeggen. We waren uiteindelijk om kwart voor vijf in het politiekantoor. We sloten ons aan bij de hele bende Reps die samen met ons waren vertrokken, maar die nu verveeld stonden te wachten op een grasperkje.
Zijn jullie nog niet aan de beurt geweest? vraag ik.
Neen. Is het snauwende antwoord.
Blijkbaar is de politie hier ook van een mañaña-mentaliteit.
Uiteindelijk worden we allemaal afgeroepen en krijgen we onze visum eindelijk.
Diegene die niet kunnen geloven dat ik na deze namiddag volledig uitgeput was, krijgt persoonlijk een djoef op zijn muile als ik terugkom. Bij deze bent U gewaarschuwd.
