Starende ogen. Wulpse blikken. Schuine opmerkingen. Foute openingszinnen. Ongewenste visitekaartjes. Een doos vol telefoonnummers. Oneerbare voorstellen. Onmetelijk veel friend requests op facebook.
Een jonge, vrouwelijke vrijgezel geniet hier van weinig rust. Ze laat onbedoeld menig (getrouwd) mannenhart sneller slaan. Een nieuw gezicht? Een nieuwe prooi voor talloze oneerlijke mannen.
Om deze redenen heb ik mijn moeders trouwring geleend. Met enige moeite heb ik die om mijn vinger kunnen schuiven. En sindsdien heb ik een heerlijk leven. De blikken zijn minder begerig, en tot nu toe heb ik geen enkel telefoonnummer meer gekregen! Mocht een man toch met me praten, strijk ik even in mijn haar, of doe een aandere beweging die de gouden ring laat opmerken. Ze weten niet hoe snel ze van me af moeten geraken.
Ook word ik op een andere manier aangekeken. Mannen gedragen zich nu anders tegenover me. Ik voel de disrespect verdwijnen, en in de plaats komt er tolerantie voor de vrouw die ik ben, de vrouw die ik ben geworden toen ik mijn jawoord heb gegeven.
Allemaal tussen de oren, zegt u? Geen sprake van, probeer zelf maar eens.
Beste vrienden, familie, kennissen en anonieme bloglezers,
Het is zover. Ik heb mijn 6 maanden in Turkije overleefd, en kom binnenkort naar huis. Ik, die eerst dacht dat ik die nooit zou kunnen volhouden, kamp met een gevoel die zowel onbeschrijfelijk als onuitstaanbaar is. Ik wil naar huis. Maar ik wil hier ook niet weg.
Ik heb hier in het zuiden van Turkije een bijzondere tijd beleefd. Veel mensen hebben me hier bijgeleerd over de verschillende culturen van het grote land, dat eigenlijk uit zeven delen bestaat, elk deel met zijn eigen gebruiken en gewoontes. Ik heb kennis gemaakt met Turken van het noorden en noordoosten op vakantie, geïmmigreerde Koerden, Cappadociërs (uit Centraal-Anatolië), rasechte Zuid-Turken, mensen van de West Coast en uiteindelijk de mensen uit Istanbul (klemtoon ligt trouwens op tan, niet op is).
Ik geef toe, ik ben hier gekomen met kleine vooroordelen. Maar tijdens mijn verblijf zijn ze allemaal één per één verdwenen. Kennismaken op diep niveau met een ander volk zorgt ervoor dat de oogklepjes die elke Belg van nature heeft geopend worden.
De weg van de check-in naar de gate van Brussels Airport was de langste die ik ooit heb moeten doen. Duizenden gedachten schreeuwden en vloeiden in elkaar voort in mijn hoofd. Ik wou niet vertrekken. Waar had ik in godsnaam het idee gehaald om op zon jonge leeftijd mijn liefhebbende en knusse familie waaraan ik zo vertrouwd was te verlaten?
Mijn eerste nachten in Turkije waren slapeloos. Ik voelde me eenzaam, verdrietig, en vooral niet op mijn gemak. Ik kon maar niet wennen aan het paradox van de vijfsterrenhotels en de kleine huisjes in slechte staat. De turkse taal bleef voor mij een mysterie, en de verschillende gebruiken zorgden ervoor dat ik in het begin heel onbeleefd overkwam.
Ik was 19, helemaal alleen, zonder vrienden en familie om me heen, en ik wou zo snel mogelijk naar huis.
Maar langzaamaan ben ik beginnen wennen aan het leven hier. Ik deed aanpassingen, leerde de belangrijkste woorden en grammatica van de enorm moeilijke taal en maakte Turkse vrienden.
Ik begon hun levenswijze te begrijpen, en hoe meer ik dat deed, hoe minder ik de narrowmindedheid van sommige Europeanen tolereerde.
Toeristen die me vertelden tijdens mijn tweede werkmaand dat zij het land beter kenden als ik, omdat zij al negen keer in dit vijfsterrenhotel waren geweest, konden me boos maken.
Dit is het grote verschil tussen op vakantie gaan en in een land wonen: Je kunt op vakantie van één, twee of drie plaatselijke lui wat bijleren tijdens je vijftien dagen durende verblijf. Maar geen toerist kan begrijpen wat het betekent om te werken en te leven in een ander land, bij een ander volk, in een andere cultuur. Leven ter plaatse geeft meer ervaring mee. Ik had meer en dichter contact met de locals, meer tijd om in te zinken in de nationale filosofie. Ik raakte bekend met de huidige gewoontes, en kon de sociale omgang analyseren en interpreteren. (dit stukje met dank aan J.K voor de perfecte beschrijving van mijn gevoelens)
Dit betekent dat ik me persoonlijk aangevallen voel als ik een slecht woord over Turken hoor. Akkoord, er zijn Turkse mensen die echte vandalen zijn. Maar er is meer Belgisch crapuul op deze wereld dan Turkse criminelen. Eén rotte appel maakt de mand niet bedorven.
Als ik vroeger beelden zag van bomaanslagen in Bagdad, verkeerde ik in perfecte veiligheid. Hier was dat minder het geval, in een stadje op nog geen tien kilometer van mijn dorp Belek was deze zomer net op tijd een bom gevonden. Ik krijg hier te maken met zware discussies over het PKK, anti-toeristische moslimextremistische terroristische organisaties (wat een beschrijving maar het beschrijft het wel perfect.) en soms zelfs over de Hamas en Hezbollah.
Nu, volgende zin is zeer belangrijk: begrijp me niet verkeerd, ik keur absoluut de acties van Hezbollah, PKK en Hamas niet goed.
Maar ik heb hier gepraat met Koerden die me hebben uitgelegd waaróm de PKK zo dramatische maatregelen treft, en ik heb gepraat met Turken die me uitleggen waaróm de Hamas zich een beetje agressief uit.
Maar geen van hen keurt ook de Hamas of Hezbollah goed. Alle Turken die ik heb gesproken, zijn allemaal tegen het terrorisme en zouden graag in vrede willen leven. Maar ik kan nu ook vanuit het perspectief van de minder tolerante chauvinistische moslims kijken. En dat is iets wat en dat ben ik zeker geen toerist of inwoner van België kan.
Noot: (deze noot is niet op feiten gebaseerd. Het is gebaseerd op persoonlijke meningen en uitspraken van de mensen met wie ik hier gesproken heb)
PKK is een Koerdische vereniging, laten we zeggen, die graag in geheel Turkije zichzelf wil uiten. Het is een klein beetje te vergelijken met de Joden in de tijd van de tweede wereldoorlog, maar dan minder overdreven. Als men hier, in bepaalde wijken van Antalya, luid in de straat IK BEN KOERD! schreeuwt, krijgt met gegarandeerd een heel leger Turken op zijn nek. Dit is wat de Koerden niet willen. Zij willen hun eigen taal overal kunnen spreken, zij willen ongegeneerd kunnen rondlopen, zij willen niet langer gediscrimineerd worden, en tot alles toegang verkrijgen. Want op de Turkse identiteitskaart staat geschreven waar men vandaan komt. En als er toevallig Urfa ofBitlis staat, wordt men gegarandeerd gediscrimineerd door sommige intolerante overheidsmedewerkers.
Minder naïeve Koerden, die weten dat het onmogelijk is om een volledige tolerantie te verkrijgen, eisen daarmee een eigen stuk in Oost-Turkije (het deel van de Koerden) die van hen is. Sommige extremisten hebben hun eigen land al op (een fictieve) kaart gezet: Kurdistan.
Dit nu achter ons latend, want uiteindelijk is Turkse politiek volledig irrelevant in mijn afscheidswoord voor mijn arbeidsmaanden in Turkije, ga ik me wijden aan mijn werk, werkomgeving en werkmedewerkers.
Ik ben uitstekend ontvangen geweest. Zelfs al heb ik maar 4 dagen opleiding gehad, de beste opleiding is ervaring, en die moet je zelf opmaken. Elke medewerker van Thomas Cook heeft me goed geholpen.
Het werk is zwaar. Men moet op elk moment van de dag een glimlach op het gezicht hebben, een groot vermogen aan improvisatie (wat moet je doen als een vrouw hysterisch tegen je zit te huilen omdat ze geen zeezicht heeft?), maar vooral veel geduld. Deze zes maanden hier hebben me meer geleerd over de verschillende personaliteiten van elke Noord-Europeaan. Ik zweer het u, ik heb uit deze zes maanden meer gehaald dan de cursus psychologie.
Mijn baas zegt dat er geen job op de wereld is zoals die van een reisleider. Nu, dat kan je eigenlijk ook zeggen over de job van een politicus, maar het is en blijft een feit dat men in deze job intensief met mensen praat, zich inleeft in situaties en ter plaatse zelf moet problemen oplossen of met gepaste replieken komen op le moment suprême.
Voor onze job moet men volgende dingen hebben: enorm veel empathie (oftewel inlevingsvermogen), geduld, overzichtelijkheid, zelfbeheersing, overtuigingskracht, concentratievermogen, flexibiliteit en een commerciële ingesteldheid.
Ik had geen van die dingen toen ik hier kwam. Natuurlijk kon ik ze perfect nabootsen, maar dat was enkel komedie. Maar iemand heeft me ooit het begrip selffulfilling prophecy uitgelegd. Dit is als persoon het herhaald doen of zeggen van een zaak, dat het uiteindelijk een feit wordt. (En dit, waarde bloglezers, is een definitie van mn eigen! Maar dat hadden jullie zelf wel ontdekt J) En ik ben het levende voorbeeld van die zelfvervullende profetie. Ik ben nu veel meer gefocust als er een probleem opduikt, doe ter plaatse een (onzichtbare) meditatie om me in te kunnen leven in de toeristenproblemen, en nu overtuig ik de mensen met keiharde argumenten, in plaats van smeekbedes.
Maar vooral aan mijn zelfbeheersing en geduld heb ik zwaar moeten werken. In het begin werd ik vaak het slachtoffer van kwade tongen, die beweerden dat ons werk een piece of cake was. Ik jutte me er mezelf in op, aangezien ik er en nu nog steeds overtuigd van was dat dit deze job geen lachertje is. Maar met de tijd, en met het groeiend zelfvertrouwen, sus ik mezelf met de gedachte dat ik in deze zes maanden meer heb bijgeleerd dan sommige studenten in heel hun universiteitsjaren. Ervaring is iets dat je opdoet, niet iets dat je kunt leren.
Ik heb nu, na deze zes maanden, het gevoel dat ik een volwassener, rustiger, nuchtiger en beter persoon op ben geworden. Ik kijk naar mijn eigen evolutie en ben blij te zien dat ik niet meer het gevoelige, prikkelbare en groene tienermeisje ben. Ik voel me nog niet honderd procent vrouw, maar ik ben nu eindelijk na talloze jaren hardnekkige puberperikelen tevreden met wie ik ben, met de jongedame die nét dat beetje meer levenswijsheid heeft als vroeger.
Daarom, in mijn laatste (en grootste) alinea, wil ik mijn oprechte dankwoord betuigen aan, ten eerste, mijn ouders. Zij hebben mij het goede advies gegeven om met een Belgisch bedrijf in het buitenland te werken, en zij hebben me ter aller tijde gesteund, en nooit een blijk van onzekerheid gegeven, zelfs al waren ze onzeker toen ik hier in het begin ongelukkig was, daar ben ik zeker van. Een tweede dankwoord aan mijn vriendinnetjes van De Pinte, dat zij mij op momenten dat ik hun hulp nodig had, ze mij die altijd hebben gegeven. Een hart onder deriem op kritieke momenten doet een mens deugd. Maar in het bijzonder aan de liefste jongedame en tevens beste steun ter wereld, genaamd Char, die me tot op mijn dag van vertrek elke dag een bericht stuurde om te vragen hoe het ging. Ook mijn broertjes en de rest van mijn familie mag ik niet vergeten, aangezien ze elke keer mijn blog trouw lezen, en eventueel ook reactie geven. Een speciaal dankwoord aan Stéphan (in deze blog bekend als The Big Boss), die me, sinds het vertrek van The Boss Vanessa, steeds heeft bijgestaan. Een dankwoord aan alle Facebookers, die me toch een beetje het gevoel gaven dat ik nog steeds thuis was. Een dankwoord aan David mijn tedere Engelsman, en Chloë met het Cockneyaccent die, zonder het te weten, een groot deel hebben uitgemaakt van mijn inwerkingproces hier. Een extra-speciaal dankwoord aan Kemal, Emra, maar vooral A.J, die me veel heeft bijgeleerd over de Turkse en Koerdische gemeenschappen, die me fantastisch goed heeft leren poolen, en die me mijn eerste familiegevoel heeft gegeven.
Ik denk ook aan Jozef (maar eigen Youssouf, zie eerdere blog) indertijd, die in het begin van mijn verblijf veel met me sprak, en me uiteindelijk aan Aytekin voorstelde, een Duitse hyperactieve Turk, die me mijn Duits met zienderogen liet verbeteren.
En uiteindelijk een dankwoord voor mijn huidige Turkse familie: Dank je Cem, Gökhan en Evren, om me zo goed te ontvangen, toen Ali me voor de eerste keer meenam naar jullie huis. De gastvrijheid die voor de Turken zo bekend staat, is absoluut niet overdreven. En zelfs al verstaan jullie geen woord van wat hier geschreven staat, zeg ik het toch: im gonna miss you guys! Jullie zijn fantastisch goed voor me geweest, en deelden met jullie vieren de mening ons huis is jouw huis. Ik kreeg elke avond een warme maaltijd op tafel, en vele leuke en interessante conversaties. Ik ga jullie nooit vergeten.
