(Waarschuwing: deze blog bevat overdramatisatie en understatements)
Op een zonnige (alweer dûûûh) middag was ik op mijn balkon aan het genieten van de zonnestralen. The sun was shining, the krekels were sjirpling Kortom, ik was in een good mood. Tot ik plots op straat wat commotie zag. Een hele bende mannen stonden in een kring, en waren bezig met het *iets* dat zich in het midden van hun cirkel bevond, te bekogelen met stenen. Ik trok mijn wenkbrauw op (héhé) maar besteedde er verder geen aandacht aan, aangezien ik het *iets* niet kon zien door het kleine muurtje dat de straat van het appartementsgedeelte scheidde. Mijn nieuwsgierigheid werd te groot toen één van de Chinezen met zijn kung fu-stok ook op het *iets* sloeg. Inwendig werd ik al boos, stel dat het een onschuldig diertje was?
Dus ik graaide naar mijn sleutels, sloeg de deur achter mij dicht en ging naar beneden. Eenmaal buiten, was de kring mannen verdwenen. Ze waren allemaal terug in de cafetaria Rummikub aan het spelen. Ik vroeg aan Hasret, het Turks meisje waarmee ik wekelijks mijn Turkse lessen doe, wat er aan de hand was. Ze wenkte mij naar de straat. Yilan! zei ze. Mijn zakwoordenboek had ik niet mee, dus ik had geen idee wat ze bedoelde. Pas toen ze de immense (overdramatisering. het had de afmeting van een meetlat van veertig centimeter), gele en griezelige, maar dode slang toonde die in de berm gevestigd was, kreeg ik rillingen. Echt waar, Dames en Heren, dat was de eerste keer van mijn leven dat ik een slang zag. Ik huiverde en maakte een bluaaarghhhh geluid om aan te tonen dat ik niet van slangen hou. Hasret giechelde en maakte duidelijk dat ook zij niet zo dol was van deze glibberige wezens. Ze wees naar het tuintje (of eerder gedroogd grasperkje) waar de Rummikub-spelers weer een slang hadden gevonden. Ik hield me moedig voor en mijn gevoel van angst negerend, ging ik naar het stroperkje. Tegen dan had één van de mannen de slang al opgenomen en aan de nek vastgenomen. Toen hij het blank buitenlands meisje (ik dus) zag, besloot hij met de slang dichterbij te komen. Ik probeerde me stoerder voor te doen dan ik me eigenlijk voelde, dus ik bleef staan. De slang hing kaarsrecht. Pas toen hij nog op een meter van mij verwijderd was, begon de slang te kronkelen aan zijn hand. Van de schrik maakte ik een sprongetje naar achter (understatement: ik schreeuwde en liep weg) en plakte mezelf aan de muur die achter mij stond. De schrik was dan ook enorm toen ik op nog geen 2 centimeter een kast van een spin zag naar mij toe kruipen. De spin, die griezelig genoeg met alle beschrijvingen van een tarantula overeenkwam, was zeker even groot als mijn hand(overdramatisering gedeeltelijk correct. de spin was half zo groot als een tarantula.) !
Bij deze slaakte ik een klein gilletje (understatement: ik schreeuwde de gehele Turkse gemeenschap bij elkaar) en hield het voor bekeken. Sindsdien heb ik het Stroperk niet meer betreden.
