Eindelijk was ik in Antalya geland. De vlucht had meer dan 3 uur vertraging, wat ik wel goedvond, omdat ik dan nog wat meer tijd kon doorbrengen met mijn teerbeminde familie. Eenmaal aangekomen, werd ik - voor de tweede keer - verwelkomd door een medewerker van Thomas Cook, die me zei dat ik bus 33 voor de toeristen moest nemen om naar mijn hotel, genaamd Pine Beach Club te gaan. Aan de receptie van dat hotel werd ik verwelkomd door Vanessa (the Boss in Antalya - supergezellig mens) en Els (één van mijn collega's die persoonlijk op me let). Bleek dat ik naar het hotel Maritiem Pine Beach Resort moest. Nogal een verwarring, aangezien beide hotels net naast elkaar waren. Hotel Maritiem Pine Beach Resort is niet zomaar een hotel. Het heeft de oppervlakte van pakweg het centrum van De Pinte - Scheldevelde inbegrepen. Overal zijn wegeltjes, hegjes, kleine bungalowtjes met een paar kamers. De wandeling van mijn kamer naar het restaurant heeft mij ongeveer een uur en een kwartier geduurd. Toen ik dan eenmaal wist hoe ik moest gaan, deed ik er nauwelijks 10 minuten over. De krekels in de omgeving van het hotel gaan niet slapen om 22h, wanneer ik in mijn bed kruip. Nee, zij blijven de hele nacht doorzoemen en maken met z'n allen nog meer lawaai dan een concert van Michael Jackson in de jaren '80.
Vandaag ben ik meegeweest naar de luchthaven. Het is onze job om de passagiers naar hun hotels te leiden. Dit doen we zo: we hebben een 10-tal bussen, die een aantal hotels doet. Alle toeristen worden dan gesorteerd per hotel en zo in hun eigen bussen gepropt. Nogal vermoeiend werk, vooral met de warmte buiten de bus en het feit dat je in 10 verschillende bussen tegelijkertijd een welkomstwoordje moet zeggen in de micro. Enfin, Els en ik staan om stipt 09u deze morgen aan de luchthaven, zoals het hoort, en dan krijgen we verschrikkelijk nieuws: de vlucht heeft anderhalf uur vertraging. Dus hebben Els, de andere reisleidsters die al ter plaatse waren en ik lekker gepraat en gebabbeld tot wanneer de vervloekte vlucht toekwam. Dan gebeurt het typische: ze komen allemaal in hordes toegelopen en willen zo snel mogelijk hun bus in, want het is "toch o zo warm, juffrouwke, gij moet dat toch verstaan?" Hehe. Ik versta het maar al te goed, meneer. Wilt u even uw lange jeans, combatboots, zwarte leren jas en dat lelijk gothic accessoire wat u een 'girlfriend' noemt, uitdoen, dan zal u al véél comfortabeler zijn! Maar bon. Gene paniek, zoals ze zeggen, uiteindelijk waren de gasten allemaal veilig en wel in hun bussen, buiten een koppel en een gezinnetje van 3 die niet kwam opdagen (die we dus zonder twijfel als no show-ers hebben aangevinkt). Els en ik reden terug naar het hotel, waar ze me zou droppen terwijl zijn naar een net-niet-te-laat-als-ik-mij-haast afspraak zou gaan in één of ander hotel. Dit betekent dat ik over de middaguren lekker vrij heb, wat fantastisch is. Tijd om te slapen... *snurk*
Hallo iedereen, Op verzoek van verscheidene vrienden/kennissen, heb ik besloten een blog te houden. Vandaag is de dag vòòr mijn vertrek. Morgen neem ik de trein rond 7 uur om mijn vlucht van 10h20 richting Antalya te halen. Dus waarschijnlijk zal ik vanaf morgen mijn belevenissen in Belek vertellen in deze toch wel - laten we eerlijk zijn - grote en overzichtelijke blog. Veel leesplezier! xXx Elisabeth (a.k.a The Basile for the Bro's )
)
