De examens zitten er bijna op. Niet dat ik veel geleerd heb, maar je bent er toch mee bezig, hé. Donderdag gaan we ons lekker met de hele klas amuseren op Pennenzakrock. Daarna gaan we ons stilletjes aan focussen op het PK in Brasschaat van zaterdag. Ik doe mee aan de 60m horden (de eerste proef om 10h20) en aan de 1000m (de allerlaatste proef om 17h00). Als alles goed meezit kan ik misschien nog de finale lopen van de 60m horden, dat zou pas een stunt zijn. Ik liep dit seizoen op mijn enige hordencompetitie al 11.73. Als ik iets beter kan lopen zit de finale erin. Maar, zelfs bij Eline Berings kan het fout gaan. Ik heb vorige week woensdag wel intensief met Bruno (dank u) getraind op de horden. Enkele foutjes (vb. mijn start) zijn er uitgefilterd. Ook is de taktiek is bepaald van waar 3 stappen en waar 4 stappen tussen de horden. De 1000m zal tactisch makkelijker zijn, ik moet de wedstrijd niet maken met al die toppers en 2de jaars miniemen. Ik zal misschien zelfs niet mogen starten in de beste reeks. Knallen van in't begin, volgen en een goede tijd lopen. Ik zal en moet zo vlug mogelijk 3.25 lopen. Papa heeft beloofd om onder de middag samen met Jo, Thijs en Lies eventjes aan de competitie te ontsnappen en iets te gaan eten in de buurt. Dan komen we allemaal met een frisse kop terug voor de 1000m. Ik zak proberend deze week wat minder chocolade en ijsjes te eten maar het zal niet simpel zijn met het voorspelde goede en warme weer.
Eerst en vooral te melden dat onze papa sedert donderdag is vrijgelaten uit het ziekenhuis te Mechelen. De laatste dag hebben ze nog een scan gedaan waaruit bleek dat hij 3 ribben heeft gebroken. Het gaat elke dag een beetje beter en hij was gisteren als vanouds al van de partij om mij en de andere Rammers aan te moedigen op het PK meerkampen. We waren er met een grote delegatie onder aanvoering van onze supertrainer Bruno en gelegenheidsbegeleidster Lies. Johan was paraat als fotograaf. Een minpuntje was de afwezigheid van Moon wegens kwetsuur en dus ook van André, onze wereldrecordhouder. Als miniemen meisjes bestond onze delegatie uit Ina, Laura, Marian en ik. Dat beloofde al, niet alleen wat betreft de prestaties maar ook voor het plezier. Heel de Antwerpse top was aanwezig. Onze proeven waren in volgorde : hoog, 80m, kogel, ver en 1000m. Een top-10 plaats zou moeilijk zijn maar mogelijk mits een goede prestatie op hoog (2 weken geleden sprong ik 1.25m en nipt gemist op 1.30), de schade beperken op de 80m, kogel, ver om dan een goede tijd te lopen op de 1000m. Bij het hoogspringen ging het evenwel onverwacht mis. Ik ging moeizaam over 1.10m en miste dan 2 maal op 1.15m. Weg waren mijn punten en dit al op de eerste proef. Ik was superontgoocheld en de traantjes vloeiden. Een top-10 plaats kon ik al vergeten. Papa zei : komaan Lientje, het is niet omdat we een veldslagje verliezen dat we de oorlog verliezen, hé. Laura sprong weer een fabuleus BR met een onwaarschijnlijke 1.57m. Ook Marian en Ina sprongen super, dat monterde mij al een beetje op. Dan kwam de 80m, het zal nooit grote liefde worden tussen mij en dit nummer maar ik won toch mijn (waarschijnlijk zwakkere) reeks in 12.38. Volgens Bruno toch een behoorlijke tijd. Dan kogel, nog een ramp met 5.90m. Waarom zijn die ballen zo zwaar ? Dan gingen we naar het hoogspringen met Jo en Nathan kijken en dan kreeg ik het emotioneel zwaar en zag het niet meer zitten. Laura, Ina en Marian hebben dan alle moeite gedaan om mij op te vrolijken. Ook papa was superlief en zei dat ik nu maar eens moest tonen wat ik kon. Het lukte een beetje. Bij verspringen verbeterde ik mijn persoonlijk record tot 3.63. Dan kwam eindelijk mijn 1000m waarin ik in de zwaarste reeks zat met met alle toppers. Ik voelde me ondanks de lange dag en de warmte nog goed en ik moest, zoals Bruno zei, nu niet de wedstrijd maken. Mijn start was behoorlijk en ik was als 5de weg. De drie echte toppers scheidden zich af en daarachter kwam ik in een groepje met 3 oude bekenden. Mijn tegenstanders van altijd (ook op de veldlopen), Jody Doosche, Lore Vandenhove en Daphne Laurent. Ik kon niet laten om kopwerk te doen natuurlijk maar we werkten wel goed samen en gingen samen voor de 4de plaats de laatste 150m in. Papa riep nog dat ik moest sprinten maar het ging niet echt. Ik werd dus 7de in een behoorlijke 3.29.63. Weer onder de 3.30. De eerste liep 3.15 en die kunnen normaal 3.10 lopen. Dus iedereen was een beetje vermoeid en dit is voor mij de overtuiging dat ik dit jaar 3.24 moet kunnen lopen. Jo liep ook een fantastische 1000m in 3.22.90. In de eindstand werd ik 12de, met de punten die ik liet liggen op hoog was top-10 mogelijk. Maar ja, zo is het altijd iets en ik was wel gelukkig. Laura werd fantastisch 4de, Marian 10de en Ina 18de. Wij zijn allen eerstejaars en dit is dan ook een mooi resultaat. Dank aan Bruno, die provinciaal kampioen werd als trainer, met grote voorsprong. Ondertussen is de website van de KBC-nacht online en om te mogen meedoen op de 1000m moet je minimum 3.30 hebben gelopen. Dus zou ik mogen meedoen. Vorig jaar waren we op vakantie. Ik zou wel graag deelnemen en zo mijn tijd verbeteren.
Mijn papa ligt in het ziekenhuis. Je zou wel schrikken maar het is niet zo erg, door een dom ongelukje. s' Nachs wou hij van de trap afgaan om te drinken (hij had dorst zoals altijd hé!!!), hij had zich op een van de tredens mistrapt. Vijf uur 's nachts BOEM !!! Papa was gevallen van de trap. PANIETK. "Auuuuu au auuuuuuuuuuuu aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa", luidde het de hele nacht. Frank kon zich amper bewegen. 's Morgens had mama al heel vroeg een dokter gebeld. Jah typisch tegen de middag kwam meneer de dokter erdoor! Papa moest naar het ziekenhuis om platen te laten nemen. Ze zijn hem met de ambulance komen halen met sirene en al. Onze overburen waren al komen kijken. Het waren de mannen van Londerzeel. Hij werd weggebracht naar het Sint Maarten ziekenhuis te Mechelen! (op kamer 259, de laatste kamer) Halve dag erna: wat bleek: niets gebroken, oeef! Maar drie dikke blauwe plekken van wel 20 op 20 cm aan zijn rechter heup, heel blauw. Nu hangt hij aan een bakster, er liggen twee andere patiënten naast hem in de kamer. Eentje met een been gebroken en de ander met een gebroken voet oonee! Papa is daar de enigste normale. Eén probleempje Frank kan niet goed staan dus ook niet stappen. Dat doet heel veel pijn, zo'n heup wat wil je. Dat doet geen deugt! Nu moet hij nog tot morgen (maandag avond) in het ziekenhuis liggen want hij kan zich niet verplaatsen, zijn bakster is nog niet leeg. Ocharme mijne papa.
Een van papa zijn vrienden, de Lode, zit in het bestuur van Sparta Vilvoorde. Om Lode een plezier te doen namen Julie en ik vandaag deel aan de stratenloop in Elewijt. Julie en ik liepen eens graag samen in een wedstrijd en daarom kozen we de 2 km, 2 ronden van 1km. Het was zeer warm. Eigenlijk was er weinig tegenstand en na een verschroeiende start liepen we na 300m al samen op kop. Het was echt knallen van in't begin. Julie zei "allé, we lopen al op kop", ik kon mijn lach amper inhouden door deze voor Julie typisch droge opmerking. Julie trok echt wel sterk door en aan het einde van de 1ste ronde nam ik over. Het was wel leuk om als 2 zusjes een wedstrijd te domineren. We werden echt wel door iedereen sportief aangemoedigd en ook door de reeds aanwezige Rammers, Bernadette, Els en Joris. Ook de familie Van Campenhout was aanwezig. We gingen dus samen de slotronde in aan een strak tempo, mijn benen waren echt super. Op ongeveer 400m van de finish werden we gehinderd door een fietser. Ik kon er langs maar Julie werd serieus gehinderd (met zelfs een grote schram tot gevolg). Zo dus had ik een kloof van een 10m dewelke ik kon vasthouden tot aan de finish. Julie was eigenlijk een beetje ontgoocheld en had graag wel gesprint voor de overwinning. Had ik eigenlijk moeten wachten ? Op dat moment denk je daar niet aan. Papa vroeg zich luidop af hoe ik zou reageren moest Julie gewonnen hebben. De 3de eindigde op ruime afstand. We kregen van alle kanten felicitaties, iedereen vond het leuk dat 2 meisjes (en dan nog zusjes) er zo een mooie tweestrijd van maakten. Ook de speaker herkende mij nog van de meeting zaterdag in Machelen. Eigenlijk vond ik het ook een leuke doorgedreven korte training. In de 5 km liepen Bernadette, haar man, Els en Joris een mooie wedstrijd onder een loden zon. We bleven nog kijken naar de 10,5 km met Marc Lauwers (weer goed voorin te vinden), Hilde Luytens en de voltallige familie van Campenhout.
Belofte maakt schuld, dus draag ik mijn knalprestatie van gisteren op aan Els, de winnares van mijn blog kwisvraag. Ik was het gisteren in mijn enthousiasme een beetje vergeten te vermelden in mijn blog. Maar ik had er wel aan gedacht bij de start van de 1000m. Els vindt mijn sprong over 1.25m ook een knalprestatie. Ik ben daar ook wel een beetje fier over. Ik ga voor 1.30m binnen 2 weken op het PK meerkampen. Ik ga met papa nog een taktiek voor dit PK bespreken, doseren en toeslaan op de echte momenten is de boodschap.
Vandaag was er de meeting in Machelen. De eerste echte meeting waar we dit seizoen als club aan deelnamen. We reden samen met Jente en haar mama, Eva. Er waren echt wel veel Rammers aanwezig. Bruno was de enige trainer van dienst, maar die telt voor 6 natuurlijk. André was er spijtig genoeg niet bij en dus ook Moon niet. We hebben ze gemist. Bij de miniemen meisjes waren we er met onze, denk ik, sterkste bezetting : Marthe, Anneleen, Laura en ik. Het was zo leuk dat we op een bepaald moment onze concentratie verloren en Bruno ons terecht terecht wees. In overleg met Bruno, en met het oog op het PK meerkampen (in Duffel op 13 juni) schreef ik mij in voor 4 nummers : de 80m, kogel, hoog en de voor mij onvermijdelijke 1000m. Ik had ook deze week amper getraind, de woensdag voor de training op de Nekker was ik ziek en donderdag in Kapelle was het een spelletjestraining. Op het wedstrijdkaartje had papa een sterke tijd opgegeven voor de 80m zodanig dat ik in de sterkste van 3 reeksen zat, samen met oa. Marthe en Laura. Resultaat, laatste in de reeks. Het zal nooit grote liefde worden tussen mij en de sprint maar ik had eigenlijk wel een goed gevoel in de benen en ik vat al een tijdje de sprint op als opwarming. De tijden staan tot nu nog niet op de site. Marthe won in een sterke tijd de reeks en wedstrijd en Laura was 3de. Bij kogel bleek nogmaals mijn tekort aan kracht met een worp van +/- 6m, Anneleen was denk ik 2de met een nieuw clubrecord (een verbetering met 1.40m). Eindelijk deed ik ook nog eens mee aan het hoogspringen. Hier evenaarde ik vrij gemakkelijk mijn beste sprong met 1.25m en miste 2 maal nipt op 1.30m. Deze hoogte zit er zeker in. Laura eindigde na een spannend competitie gedeeld 1ste met 1.50m. Als laatste nummer van de dag stond mijn 1000m op het programma. Ik zag Laura Verhoeven (PK kampioen Brabant 1000m en veldlopen en iemand die ik nog nooit klopte) opwarmen maar ik was vrij zeker dat ze niet ging meedoen vermits ze ook had deelgenomen aan de 300m. En volgens de reglementen van de Val mag de 300m en de 1000m niet worden gecombineerd op een meeting. Bij de jongens waren er ook die deze dubbel deden. Eva ging het navragen en de organisatie gaf ons gelijk maar ze grepen niet in. We drongen ook niet echt aan. Jo, die de 300m had gelopen, was daarom niet aan de start van de 1000m gekomen. Maar wat bleek, Laura Verhoeven startte toch. Ik stond vrij ver naar boven maar was na een perfecte start toch de eerste weg en gaf het tempo aan wat al snel tot verbrokkeling leidde. Papa heeft niet graag dat ik zo op kop loop want iedereen begint mij ondertussen te kennen en gebruikt mij als haas (trouw aan mijn motto - knallen van in't begin) . Maar vandaag was ik wel sterk. We liepen na 400m al met 4 op kop en er demarreerde iemand van Bonheiden. Deze demarrage kon ik vrij gemakkelijk beantwoorden en ik ging vlot naar de 2de plaats met de 2 meisjes van Kortenberg, waaronder Laura, traditioneel in mijn spoor. Er gaat een dag komen dat ik ze er af loop. Op ongeveer 300m stond, echt waar, de coach van de meisjes van Kortenberg. Die riep de meisjes toe "en nu erover". Die wachten dus echt op een teken van die coach. Dus de twee van Kortenberg gingen over mij en sloegen een kloof van een 10m. Ik was echter zo sterk dat ik nog een meisje kon remonteren en ter plaatse liet. En, in tegenstelling tot vorig jaar, kon ik de laatste 100m gemakkelijk standhouden en verder uitlopen op de derde. Alleen Laura Verhoeven kon ik niet meer pakken en werd dus mooi 2de als 1ste jaars miniem in een mooie 3.29. Vorig seizoen liep in pas in mijn laatste meeting onder de 3.30. Nu heb ik pas 2 maal een 1000m gelopen waarvan er 1 in 3.30 en nu onder de 3.30. Mijn streefdoel is 3.24 voor dit seizoen om dan volgend seizoen een gooi te doen naar het clubrecord van 3.17 (van 1992). Enerzijds was het een mooie prestatie van Laura (na een 300m die in de benen zat) maar anderzijds dient ze te worden gediskwalificeerd. Maar Bruno voedt ons op met de gedachte van sportiviteit. Jo liep een veelbelovende 300m en Thijs verbeterde zijn beste sprong in het verspringen. Nu op naar het PK meerkampen. Als de vorm nog een beetje beter wordt kan ik misschien iets betekenen op de 1000m. Voor de andere proeven kom ik, eerlijk is eerlijk, een beetje tekort. Maar op het gewoen PK op het einde van juni is er nog de 60m horden. Daar ga ik, en ik hoop dat Bruno dit leest, nog op oefenen. Veel geluk aan onze masters (en vooral André) morgen op het BK in Sint-Niklaas.
Vanmorgen was ik al een beetje ziek opgestaan. Keelpijn, een schorre stem en ook een pijnlijke enkel. Deze namiddag ben ik gaan paardrijden maar daarna werd het erger. Ik heb dus met pijn in het hart moeten passen voor mijn favoriete woensdag training op de Nekker. En dit met een meeting van zaterdag in het vooruitzicht. Ik ga me goed verzorgen zodanig dat ik morgen in Kapelle kan gaan trainen. Maar het is vooral mijn pijnlijke enkel die me niet aanstaat. Misschien met een beetje te lopen morgen dat de pijn verdwijnt, en natuurlijk met de super sport-gel van papa. De dag voor het BK in Nijvel vorig jaar was ik ook ziek, en zie, de dag erna klopte ik 2 clubrecord. Ik zal me daar maar aan optrekken. Bruno mailde me dat er op een meeting geen 300m en een 1000m kan worden gedaan. Ik zou wel graag eens een 300m lopen maar ik loop veel liever een 1000m. Dat wordt een moeilijke keuze ooit op een meeting. Ik kan me niet voorstellen dat er een 1000m wordt gelopen en dat ik daar niet bij ben. In Machelen, zaterdag, moet ik bvb. na mijn 80m dan bijna 3h wachten op de 1000m indien ik geen 300m mag lopen. Want hoogspringen is een 40 min. gepland voor de 1000m. Dat zou nooit goedkomen. Misschien moet ik eens met kogel meedoen.
Mijn blog bestaat vandaag 1 jaar. Ik ben er mee begonnen met de bedoeling iedereen te laten meegenieten van mijn belevenissen als atleetje. Ondertussen is mijn blog uitgegroeid tot een mooi archief van mijn prestaties. Ik hoop dat vele supporters reeds van mijn blog hebben genoten.De komende weken worden weer drukker op atletiek-gebied, dus lezen en reageren maar. Ik wil ook papa bedanken die de meeste blog-stukjes nakijkt en hier en daar aanpast. Een van de grootste fans van mijn blog is mijn zusje, Julie. Het is ook wel een beetje haar blog. Ik zal ze binnenkort eens vragen een gast-artikel te schrijven. Nu zaterdag loop ik, na de IC, mijn eerste meeting van het seizoen in Machelen. Door de minder goede programmering van nummers zal ik waarschijnlijk de 80m, de 300m (de eerste maal) en de 1000m meedoen. Ik had graag, met het oog op het PK meerkampen, ook hoog gedaan. Maar er is niet veel tijd tussen hoog en de 1000m. En als ik daartussen moet kiezen is de keuze rap gemaakt. Ik hou jullie op de hoogte.
Els, een trouwe volgster van mijn blog, heeft de wedstrijd gewonnen. Het antwoord op de vraag was inderdaad : de 1ste verjaardag van mijn blog. Bruno gaf gisteren ook het juiste antwoord op de meeting. Ik zal dus mijn volgende knalprestatie opdragen aan Els, misschien als zaterdag 30 mei in Machelen. Els was gisteren ook op de Nekker, ze deed mee aan het discuswerpen. Ik heb ze dan ook eindelijk eens ontmoet en persoonlijk medegedeeld dat ze de wedstrijd had gewonnen. Het was echt een mooi gesprekje en het leek of we elkaar al jaren kenden. Els heeft er op haar blog een mooi stukje over geschreven. Els is top. Gisteren was er dus een meeting van RAM op de nekker. Het was een leuke meeting. Ons Julie startte in de 1000m. Nooit liep ze op deze afstand onder de 4 minuten (wel nog maar 2 of 3x gelopen). Nu liep ze 3.34.92, wat een mooie prestatie. Julie was goed weg, super gemotiveerd en tactisch onderricht door papa, en liep een mooie 1ste ronde. In de laatste ronde moest ze wat passen als de andere versnelden. Toch een mooie prestatie voor een niet-echte pistier. Zoals ik altijd al beweerde, we hebben het laatste van ons Julie nog niet gezien. De dag dat ze in haar eigen gaat geloven zullen we superlatieven tekort komen. En IK ga dan zeggen : ik heb dat altijd geweten. Naast de mooie resulaten van de onze Rammers viel vooral het BR van André op in de 1000m (zowel bij 50+ als 45+). André werd perfect gehaasd door Kjell. Twee van mijn favoriete lopers in 1 wedstrijd. Dat was genieten. André is een levend publiciteitsbord voor onze club. Onze voorzitter geeft steeds het goede voorbeeld. Dit is zeker een stimulans voor ons.
Het piste-seizoen komt maar traag op gang. Nog maar 1 meeting (IC Lier) heb ik gedaan en het begint serieus te kriebelen. Maar er is beterschap : op 30 mei is er een meeting in Machelen, 13 juni PK meerkampen in Duffel en eind juni het PK te Brasschaat. Begin juli is er nog een meeting in Humbeek. Ondertussen zitten wij wel niet stil. We (Jo, Thijs, Laura, Moon, Brent, Jente, Oona......) zijn ons volop aan het klaarstomen voor deze meetings. Ik voel dat ik stilaan terug goede benen begin te krijgen. Ik ben natuurlijk wel 1ste jaars miniem en op meetings moet ik opboksen tegen 2de jaars. Maar, ik zal mij daar nooit achter wegsteken. Het zijn dit seizoen de prestaties die tellen en iets minder de plaatsen. Al hoop ik toch op een paar medailles. Ondertussen is André wel al in topvorm. Hij brak het BR bij de 50+ en dit met een betere tijd dan bij de 45+. Onwaarschijnlijk. Het was Bruno die ons hiervan gisteren live op de hoogte bracht. Ik was aan het optreden (als goede fee) in een optreden op school en stond op het podium toen papa het mij toeriep. Papa en de papa van Jente en Oona hebben er ene op gedronken (of waren het er meer).
Gisteren vond de interclub voor onze cadetten en scholieren in Mol plaats. One meisjes zitten in een hoge en dus ook zware reeks en dienden goed te presteren om niet te zakken. Er waren 12 ploegen en de laatste 2 zakken. Ons Julie, die eigenlijk een veldloper is, was ook van de partij. Ze deed mee aan de 300m horden (1ste maal) en op de 1500m. Dit zijn nummers waar meestal niet iedereen aan wil mee doen. Maar wel ons Julie als echte clubman. Julie deed het volgend papa zeer goed en ze sprokkelde met veel moed haar puntjes. Papa zei dat ze heel goed over de horden ging maar een klein beetje snelheid mankeerde. Het is in ieder geval voor herhaling vatbaar. Dankzij een aantal zeer goede prestaties (o.a. Lize op de 100m en Kaat op hoog, en een fantastische Emma op de 400m) aangevuld met voldoende punten werden onze meisjes prachtig 8ste. Ze blijven dus gemakkelijk in deze moeilijke reeks. Proficiat. Hilde en Magda waren er als trainers en begeleiders. Dat is natuurlijk een stimulans om te presteren. Ook Ine Lauwers zorgde als ervaren atlete voor een heleboel tips en tricks. Jef zorgde er voor dat alles administratief in orde was. Dankzij Jef werden er 2 onterecht afgehouden punten gerecupereerd.
Heb je het nieuwste clubblad al gezien ? Ik sta toch wel niet op de cover, zeker. Wat een leuke verrassing, mijn allereerste cover. Deze foto is door André genomen op het Belgisch Kampioenschap op 1 maart in Oostende ter hoogte van de fameuze berg-af op 250m van de finish. Het meisje met nummer 7254 die vlak achter mij loopt is nog compleet ingestort en eindigde nog 9 plaatsen na mij. Ook in het clubblad schrijft Bruno hoe hij mijn sportieve toekomst ziet. Je moet het tekstje maar eens zoeken. Donderdagmiddag zijn we doodmoe thuisgekomen van een vierdaagse boerderij-klassen met school en om 18h moesten we al in de kerk zitten om te repeteren voor onze Plechtige Communie. Gisteren was dan de Plechtige Communie zelf onder een stralende zon. In de namiddag was er dan mijn feestje. Het was heel leuk en ik heb vele mooie kado-tjes gekregen, maar vooral veel gezelligheid. Hierdoor miste ik wel de meeting in Duffel maar ik ben al wel naar de resultaten gaan kijken. Onze Rammers hebben weer goed gepresteerd. Moon liep een schitterende 3.28 op de 1000m. Dat belooft voor de toekomst.
Deze morgen vond de jaarlijkse interclub AWE tegen Olympia Londerzeel plaats. Dit zijn steeds duels op het scherp van de snee. Mama kon niet mee gaan zien want ze heeft 4 uur aangeschoven om mij in te schrijven in mijn school voor volgend schooljaar. Er was vandaag op de interclub een individueel en collectief klassement. Vorig jaar was ik 2de. Ons eerste nummer was het verspringen, ik moet de afstand nog zien maar ik denk dat ik mijn PR heb gebroken. Daarna kwam de 80m sprint waarin ik mijn reeks won tegen 2 meisjes van AWE. Ook op het kogelstoten kon ik meer dan de schade beperken. Dan kwam eindelijk mijn nummer, de 1000m. Vorig jaar won ik deze als pupil. Een van mijn tegenstandsters was Hannah Claus (2de jaars minem) die mij vorig jaar nog ruim klopte op de AWE-cross. Daar de piste in Londerzeel 250m is moesten we 4 ronden lopen. Met papa en Hans werd aldus de normale strategie aangepast. Ik dacht enkel, knallen van in't begin. De 1ste ronde sloeg ik al een kloof met Claus in de achtervolging. In de 2de ronde heeft ze geprobeerd om mij los te gooien en ze nam 5m. Ik volgde gemakkelijk en ze liet mij kop doen. Papa riep mij aan de kant toe om voor eenmaal niet van mij te laten profiteren en de kop op te dringen aan Claus. Dat deed ik dan ook (voor 1 maal) en bij het ingaan van de laatste ronde bleef ik achter haar. Op 200 m van de finish plaatste ik mijn aanval langs de binnenbaan maar werd (bewust of onbewust) gehinderd door een atlete van Londerzeel en stond ik compleet stil. Dit werd op smerig applaus onthaald door de vader van Claus. Papa diende hem serieus van antwoord waarop een woordenwisseling volgde, dewelke papa naar het schijnt won. Dus, ik stond compleet stil en Claus wachtte niet. Ik moest alles uit de kast halen (wie zegt er steeds dat ik geen karakter heb, he papa) en kon ze nog voorbij gaan in de laatste 50m. Heel Londerzeel stond met verstomming dat de plaatselijke topvedette op eigen terrein werd geklopt. Precies of België ging winnen in Bosnië. Ik vierde ingetogen met papa en met alle supporters. Ik werd tijdens de wedstrijd luid aangemoedigd door iedereen en kreeg steeds instructies en informatie van onze trainers en Stefan (een van mijn motivators die mij steeds vraagt of ik het volkslied al ken). Ik won aldus net als vorig jaar, nu bij de miniemen en klopte een 2de jaars miniem. Ook onze andere AWE-ers deden het goed, Jente won ook haar 1000m op een schitterende manier. Jo en Thijs liepen fantastisch en werden beiden 2de. Dan kwam de prijsuitreiking. Wat bleek, door een probleem van de computer werd de uitslag van de 1000m niet opgenomen in de uitslag. Ik werd aldus 3de na Claus en Marian. Echter, Jente, Jo en Thijs vielen aldus compleet uit de medailles. Wel sleepte Bram een prachtige zilveren medaille uit de wacht. In de totaalstand won Londerzeel.
Het was echt een fantastisch atletiekweertje gisteren in Lier. Bruno stond er alleen voor als trainer en had het dan ook razend druk. Toch leek het alsof hij overal was. Zoals altijd bleef Bruno onder alle omstandigheden rustig en gaf iedereen tips. Mijn eerste nummer was de 60 m horden. Ik werd 2de in mijn reeks in 11.74, een forse verbetering van mijn vorige besttijd van 12.13. Daarna kwam een van mijn mindere nummers, de 80 m, ik liep een magere 12.72, hierdoor lieten we veel punten liggen voor de eindstand. Daar we maar met 5 miniemen waren moest Bruno ons verdelen over alle nummers en moest soms iemand een nummer doen dat haar minder ligt. Dat is normaal, Laura kan bvb. niet hoogspringen en sprinten tegelijk. Laura verbeterde in het hoogspringen haar persoonlijk record met 1 cm, een weergaloze 1.50m waarmee ze won. Dan kwam mijn topnummer, de 1000m. Papa had vooraf gezegd niet naar de plaats te kijken omdat we nu met 2de jaars miniemen lopen. Enkel de tijd was belangrijk. Ik nam een goede start en moest de eerste ronde enkel een viertal 2de jaars laten voorgaan. Jody (Duffel) en Lisa (Bornem) liepen traditioneel in mijn spoor, ik lijk wel een haas voor die meisjes. De laatste 300m kwamen ze dan over mij en ik werd tot mijn grote ontgoocheling pas 11de. Mijn tijd was echter 3.30, mijn 2de beste tijd ooit. En dit ondanks mijn toch wel mindere vorm en krampachtig lopen. Dus, dat belooft indien mijn vorm terug beter wordt. Op de 4x80m liepen we allemaal (Anneleen, Gill, Laura en ik) voor wat we waard waren en ik kon toch nog een plaats remonteren. Juist op de meet 1 honderste voor AVZK. Iedereen deed zijn uiterste best en we werden dan ook knap 6de. Bij de miniemen werden we zowaar 2de (van de 12). Mits iets betere punten op de 80m en de 40x60m hadden we gewonnen. Ik heb wel zin gekregen in een 300m, dat lijkt me leuk. De 150m gaat voor mij iets te snel. Laura deed dat, tussen het verspringen door, fantastisch. Anneleen en Oona verzamelden de punten op de werpnummers. Andere ploegen waren met zoveel atleten dat elke atleet max. 2 nummers deden. Wij deden er ieder 4. Onze pupillen waren ook fantastisch. Als die nog iets ervaring bijkweken kunnen we volgend jaar winnen, zeker weten. Vandaag is het de beurt aan de jongens, ik verwacht er veel van.
Na al twee dagen paardenkamp in het lijf ging ik gisterenavond trainen op de Nekker. Ik was wel een beetje moe maar het lukte. Uitzonderlijk was Laura er ook, altijd zeer leuk. Bruno liet ons eerst een beetje loslopen. De overgang van ski-benen naar atletiek ging eerst een beetje moeizaam. Daarna hebben we geoefend op de horden, met mijn spikes. Dat ging, volgens Bruno, behoorlijk goed. Dat belooft voor zaterdag op de Interclub. Ik ga proberen, na nog 2 dagen paardenkamp, vrijdagavond en zaterdagmorgen goed te rusten. En dan, zaterdagnamiddag, volle bak er tegen aan, alles voor de club. Zaterdagavond ga ik samen met Laura, Brent en ons Julie ook nog naar KV mechelen kijken. Dat wordt druk.
Dat was nog eens een koers, zei papa. Altijd een belevenis om met papa naar de koers te kijken. Hij rijdt precies mee en zeker als den Tom meedoet voor de overwinning. Niet afwachten en koersen om te winnen, mietjes als Haussler er zonder pardon afrijden. Alleen voor Cancellara maken we een uitzondering. Hij is nog maar pas terug na kwetsuur. Ik had vorig jaar een beetje afgehaakt als supporter van den Tom, na de cocaïne affaire, maar hij heeft nu bewezen dat hij er terug een heel seizoen kan staan. Als Belg favoriet zijn en winnen, er zijn naast den Tom maar 2 belgen die dat kunnen, nl. André (Finland, begin al maar te bibberen) en onze papa op de finale van de Start To Run. Ook leuke televisie was het interview met Leif Hoste. Hij was woedend op Fletcha en toe de interviewer zei dat hij al weg was zei Leif dat hij gelijk had niet in zijn buurt te zijn. Volgens Lies is onze 10km gisteren heel vlot verlopen. Wie anders dan Jo won de 3km, Thijs was 7de. Fantastisch, hé. Gisteren zijn we vlot terug thuis gekomen van Zwisterland. We zijn oorlogsgebied Straatsburg deze keer vlot doorgeraakt. Ondertussen kreeg ik van Bruno mijn programma voor de Interclub te Lier van volgende zaterdag, het ziet er leuk uit en er zal en moeten gepresteerd worden : 14h20 - 60m Horden 15h15 - 80m 16h35 - 1000m 17h00 - 4x80m (Bruno heeft met Anneleen, Laura, Jill en mij toch nog een competitieve ploeg uit zijn hoed getoverd) Ook Laura moet vol aan de bak : hoogspringen, verspringen, 150m en de 4x80m. Ook mijn klasgenoot Oona doet voor de 1ste maal mee : speer, kogel en ver. Een moordend programma en na het skieën van vorige week zal ik deze week mijn atletiek benen ( en vooral ritme) moeten terug vinden. Ik heb eigenlijk geen zicht hoe het staat met mijn conditie. Woensdag zullen onze trainers dat al wel eens testen, zeker. Deze week doe ik ook een paardenstage, elke dag vanaf dinsdag van 9h tot 16h.
We hebben in Saanen een melkerij gevonden die ook haar eigen ijsjes maakt. Iets te laat ontdekt, maar ik ga de laatste dagen er zoveel eten dat ik kan en mag. Lekker, Lekker. De lagere pistes veranderen door het tropisch weer in de namiddag in pap. Dit is niet goed voor papa met zijn iets te zwaar gewicht en iets te weinig techniek. Hij kan wel stoppen als de beste met een enorme sneeuwlawine als gevolg. Mama kan zeer goed skieen met een mooie techniek maar ik ben rapper. Ik kies altijd voor een rechte lijn naar beneden. Julie is iets voorzichtiger maar komt wel overal af. Papa komt zelfs af van een zwarte piste maar heeft enorme moeilijkheden bij smalle weggetjes, zelfs op een blauwe piste. Vandaag was het een jour-sans voor papa. Hij kreeg weinig adem en zijn benen luisterden niet naar zijn hoofd. Hij deed het dan ook wijselijk rustig aan zodat we enkel met de vrouwelijke kant op ski (stap) gingen. Mama deed een spectaculaire val en ik moest zo lachen dat ik door skiete en haar niet hielp. Ik heb 2 vrienden ontdekt in het zwembad (2 mannen die zonder gezin komem skieen). Ik laat die in het zwembad geen minuut rust. De andere jonge belgen die hier zijn, zijn allemaal watjes. Nog een dag en onze vakantie zit erop. Ik kijk al uit naar maandag. Dan zie ik Jo terug op Posse-Leest. Ik ga ballonnen schieten om trek-bommetjes te winnen.
Het is hier in Zwitserland net een zomervakantie. Skieën in de zon is fantastisch. In de namiddag wordt de sneeuw een beetje papperig en dat is vooral voor papa (een beetje te zwaar) een klein probleem. Er is ook weinig volk op de pistes, soms hebben we een berg bijna alleen voor ons. Na 2 dagen opwarmen op de pistes in Saanenmoller en schonried gingen we vandaag eindelijk naar de gletsjer, de fameuze Glacier 3000. We hadden die 2 jaar geleden via een ander skigebied ook als eens bezocht. Eerst gingen xwe opwarmen op een rode piste die nog beenhard lag, er werden weer enorme snelheden bereikt. Geen nood, Bruno en Andre, ik bouw de nodige voorzichtigheid in. Daarna gingen we via een enorme container naar het hoogste punt. Van daaruit, zei papa, zie je de Mont Blanc, de Matterhorn en de Jungfrau, drie van de mooiste bergen in Europa. Ja, ja, dat zal wel, hij was nog niet uitgesproken of ik was al weg. Via een stukje blauw naar de gevreesde zwarte piste. Ons Julie kwam al direct in moeilijkheden en ze verkrampte volledig. Onze papa ging stoer als eerste maar kon zijn ski's niet houden en schoof een halve berg naar beneden. Maar eerlijk is eerlijk, papa is er t.o.v. vorig jaar enorm goed op vooruitgegaan. Mama en ik donderden de piste af en aan de eerste stopplaats dronken we iets om Julie terug bij haar zinnen te laten komen. Julie en papa zijn daar gebleven en mama en ik namen 2 liften + de container om de vorige pistes nog eens af te donderen. Daarna hebben we samen nog een rode piste gedaan en dan wou Julie stoppen voor vandaag. Papa offerde zich op en bleef bij Julie. Ik heb dan nog samen met mama anderhalf uur verder geskied. Elk jaar hebben we ook een ski-lied van de piste naar het hotel. Voor het derde jaar op rij is Grace Kelly van Mika gewonnen op de voet gevolgd door Mijn vriend Theo van Urbanus. Ik volg van hier uit ook met spanning de blog van Andre. Ze zijn allemaal goed aangekomen en ze stellen het goed. Ik heb de groepsfoto gezien en ze zien er allemaal gelukkig uit, groetjes aan iedereen. Papa vond zowaar dat hij te weinig had gesport gedaan vandaag en is nog gaan joggen. Toch morgen maar eens controleren dat er geen apres-ski op zijn weg lag. Nu gaan ik terug zwemmen, er is een buiten- en een binnenzwembad. Ik heb gisteren ook al een groot chocolade konijn gekocht, lekkere zwitserse chocolade.
Het plan was zeer simpel als geniaal. We zouden gisteren al in de namiddag vertrekken op ski-reis en overnachten in St-Avold, iets voorbij Metz. Dan konden we vandaag rustig voortrijden naar Saanen in Zwitserland. Volgens onze planning zouden we om 13h00 toekomen om alles rustig voor te bereiden (skis, ski-pas enz). Vanmorgen vertrokken we om 08h00 in St-Avold en dan naar Straatsburg. Papa wist wel dat er daar een Navo-viering was maar dat zou wel meevallen. Vlak voor Straatsburg werden we afgeleid. Vanaf dan zaten we vast. Er was geen enkele manier om Straatsburg nog uit te geraken, je gelooft het niet. Alle af- en uitritten waren geblokkeerd. We hebben echt alles geprobeerd, net als vele andere Belgen. Op een bepaald moment konden we geen kant meer uit. We zijn dan maar uitgestapt en zagen een stoet van auto s vol hoge pieten. We werden afgeblaft door politie en niemand die iets wist. De voorlaatste colonne waren Belgen, we hebben gezwaaid zoals bij een carnavalstoet. Op een bepaald moment gingen de dranghekken weg en konden we een beetje terreinwinst boeken. Wat bleek echter, na 500 m sloegen we rechts af en daar was de hel. Een cordon van politie en daarachters betogers. De politie schoot kleine bommetjes af en dat werd beantwoord met stenen. De weg lag vol met cartouches. Na een halfuur daar te staan zagen we een kleine opening naar een eventuele uitrit naar Colmar. Dat hadden we niet moeten doen. Echt op dat momemt vielen de betogers aan en moest de politie wijken in onze richting. Wij zaten daar middenin, Ons Julie had een beetje stress maar ik vond dat zeer spannend. We waren plots door alles en iedereen omsingeld en papa is in ware Lewis Hamilton stijl ontsnapt. Waarschijnlijk is dit gefilmd door een cameraploeg. Een andere uitvalspoging strandde weer op politie. We zagen echt honderden betogers met stomme vlagskes en evenveel politie die rustig broodjes waren aan het eten. Daarna hebben we nog 2h rondgedoold in deze belegerde stad en toen zijn we ontsnapt naar een klein dorpje in de buurt om via daar naar Colmar te kunnen. Om 18h30 zijn we dan toegekomen in Saanen.
Onze kamer is nog beter dan vorig jaar en nu ga ik zwemmen.
Ik hoop dat onze superatleten op een vlottere manier in Aix zijn geraakt en een toffe stage gaan meemaken.
Ik ben Eline
Ik ben een vrouw en woon in Nieuwenrode () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 09/05/1997 en ben nu dus 28 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Atletiek, paardrijden, skieën.
