Mijn laatste wedstrijd was alweer in november vorig jaar in Vilvoorde. Nu zondag staat de veldloop van Grimbergen op het programma. Een cross waar ik het tradtioneel moeilijk heb gezien het parcours en het opnieuw beginnen na lange tijd geen wedstrijden. Ik ben wel een beetje blijven trainen maar waarschijnlijk niet genoeg. Tijdens de examens (die zeer goed waren) lag ik volledig stil en vorige week zijn we 3 dagen naar Lissabon geweest. Het was zeer leuk en we hebben als training veel gestapt. Maandag heb ik op de loopband gelopen en gisteren bracht papa mij, ondanks de cross, naar de training in Kapelle. Er was echter blijkbaar geen training. Wij wisten daar niets van. Op mijn eentje trainen zag ik niet zitten dus terug naar huis en 45 min op de loopband. Dat ging goed. We zien wel zondag.
Zaterdag was er cross in Vilvoorde. Ons Julieke was er niet bij wegens een beetje ziek en te veel werk voor school.
Wij moesten 1 middenronde lopen en dan 1 grote. Zoals elk jaar was er een verrassing in Vilvoorde. Nu moesten we niet bergop starten maar in de omgekeerde richting dus bergaf. Papa verwittigde me al voor de traditionele kamikazes dit te snel zouden starten.
Mijn start was iets te voorzichtig en ik zat een beetje ingesloten op de 3de rij. Na 300m voor het ingaan van de bocht naar het 1ste bos deed ik een inhaalbeweging en liep direct 2de. Een atlete liep al een eindje vooruit en de rest liet met zoals steeds een groot stuk kopwerk doen. Ik liep een goed tempo maar we kwamen niet echt dichter op de koploper. De andere atleten deden ook niet echt moeite om samen te werken met mij.
Dan bij het ingaan van de grote ronde in het 1ste bos was er een bergopje en ze vlogen mijn met 4 voorbij. Ik dacht nog, hoe doen die dat. Ik kon gewoon eventjes niet reageren.
Maar ik ben ondertussen al ervaren genoeg om niet te panikeren en dus liep ik mijn eigen tempo. Het was tenslotte nog een goeie kilometer. Bij het uitkomen van het 1ste bos liep ik 6de. Bij het lusje op weg naar het 2de bos stak ik al een atlete voorbij, 5de al. Vlak voor ingaan van het 2de bos riep papa dat ik nog moest opschuiven, ik ging dan ook voor de bocht iemand voorbij, 4de al.
In het bos vond ik mijn goede benen terug en ging vlot naar de 3de plaats. De eerste 2 waren al iets te ver maar ik naderde toch. De 3de laatste bocht kon ik de 4de afschudden wat nodig was voor de sprint.
In de laatste recht lijn kwam ze nog opzetten maar papa riep me naar de 3de plaats, ik kon nog wat versnellen en stond dus terug op het podium.
Ik had echt wel serieus geknokt voor deze 3de plaats en dat vond papa ook.
Nu geen wedstrijden meer tot begin januari 2012 in Grimbergen maar we hebben wel examens natuurlijk.
Marthe en Robin wonnen hun wedstrijd en Nathan vloog de 1ste ronde over het parcours. Jo streed voor wat hij waard was en dat is heel wat.
Na de wedstrijd en in afwachting van de Masters hebben Laura en ik, samen met de jongens de omloop nog wat onveilig gemaakt, ha ha.
Zaterdag is er de cross in Vilvoorde. Ik heb in Vilvoorde al een aantal malen op het podium gestaan maar verleden jaar was ik 6de als gevolg van de "rijstpap case". Ik voel me wel goed en ben er helemaal klaar voor. Supporters op post.
Terwijl papa en vele andere vrijwilligers vrijdagmorgen al vroeg (en ook donderdagnamiddag) op De Nekker waren om onze cross tot een succes te maken konden ons Julieke en ik rustig in de voormiddag nog thuisblijven. Het zonnetje kwam er al goed door toen we iets na de middag aankwamen. Het vernieuwde parcours kenden we als trouwe Nekker trainers al. Voor ons Julieke was het zwaar, 3 grote ronden met de mountain-bike strook en de gevreesde zandstrook. Daar Magda volop moest helpen aan de aankomstzone en als uitslag-estafette kreeg ik haar pas vroeg voor de wedstrijd te zien. Genoeg om een aantal tips voor de opwarming mee te geven. Ik warmde op met Jente, eindelijk terug een clubgenootje als Cadet. Mijn vriendinvan vele oorlogen Ruth Huyghe was er ook. Het parcours lag er mooi en droog bij, was dit wel selectief genoeg voor mij ? Gelukkig waren er de bergjes. We moesten 2 kleine ronden lopen. Magda zei niet te vlug te starten en papa zei zoals altijd : knallen van in het begin en bij de 1ste drie aan het eerste keerpunt komen. Ik weet na al die jaren toch dat ik op mijn gevoel loop. Ik startte zeer goed en kwam als 3de aan het eerste keerpunt. Ik liet het iniatief voorlopig over aan 2 andere atleetjes. Ik volgde zeer gemakkelijk. In het midden van de 1ste ronde kwam ik een eerste maal op kop, ik trok eens goed door en nam een aantal lengten. Was dit niet te vroeg ? ik vroeg het me af maar ik kon nu niet anders dan doorlopen. Ik kwam aan de aankomstzone voor het ingaan van de laatste ronde. Man, wat was dat genieten, iedereen (opgehitst door een fantastische speaker die me kende van de steeple-kampioenschappen en de 10km van Mechelen) supporterde en stuwden me vooruit. Ik kon nu niet anders dan doorzetten. Ik bouwde mijn voorsprong beetje bij beetje uit. Ik liep al vlotter dan in Bonheiden maar de echte topvorm is er nog niet. De laatste 300m riep papa dat er een atleet naderde maar in tegenstelling tot de vorige seizoenen kon ik nog een beetje versnellen en kon ik vlot standhouden. De overwinning was binnen. Ik was dolgelukkig en iedereen met mij. Mijn wedstrijd was (toevallig) gesponsord door papa en hij mocht dan ook het podium doen. Wat een leuk moment. Er moet wel worden vermeld dat de atleten waarmee ik normaal concurreer er niet waren of durfden. Dan als een echte een interview met een reporter van GVA en dan een live-interview met de speaker, wat kent die man iets van mijn carriere zeg. Gisteren stond er dan een heus artikel in de GVA "Van den Brande en Hendrix winnen in Mechelen". Jo trok de lijn van in Bonheiden door en werd grandioos 2de. Ook Marthe en Robin wonnen hun wedstrijd, een hoogdag voor RAM. Ons Julieke liep zoals steeds voor wat ze waard was en werd nogmaals 8ste bij de juniors. De organisatie van onze club was op een heel hoog niveau. Alle medewerkers werkten blijgemutst mee, ons mama bakte hamburgers en mijn pannenkoeken haalden 3 sterren. Volgende wedstrijd is in Vilvoorde, voorwaar niet gemakkelijk.
Nu vrijdag is er onze eigen cross op De Nekker. Voor eigen publiek zou ik toch wel een knalprestatie moeten kunnen leveren maar (en dit is geen excuus op voorhand, zo ben ik niet) ik denk dat de forme er nog niet echt is. We hebben nu met Magda een trainer die mij niet te vlug willen laten opbranden. Terwijl ik vorige seizoenen zeer goed was voor nieuwjaar zal de piek er nu na nieuwjaar komen. Links en rechts hoorde ik al (via via en onder de gordel) enige commentaar op mijn 6de plaats in Bonheiden. T'is zoals met Tom Boonen, eerst allemaal supporter, dan gewenning en dan komt de kritiek als er eens een mindere (in anderen hun ogen) prestatie is. Ik ben nog veel te jong om mij dit eigenlijk aan te trekken zegt papa maar het is niet leuk. Precies of ik moet een heel jaar knallen. Ik was trouwens super tevreden met mijn plaats in Bonheiden en ik doe elke wedstrijd heel hard mijn best. Hoe moet Tom Boonen zich dan voelen. Ik ben er ook zeker van dat hij sterk zal terugkomen en trouwens ik wil op mijn 20ste er ook nog staan. Vorige week heb ik boek over Magda gekocht op de Boekenbeurs en Magda heeft er al een handtekening in gezet. Fier dat ze was. Supporters, vrijdag op post. U kan me ook vinden na de cross aan de pannenkoekenstand.
Gisteren namen ons Julieke en ik deel aan de cross te Bonheiden. Mijn 1ste wedstrijd na mijn zware verstuiking en met maar een paar trainingen in de benen. Magda had mij deze week al gezegd dat ik op geen al te best resultaat moest hopen gezien mijn beperkte voorbereiding. Daar Laura niet meer crosst moest ik mij alleen opwarmen. Toen ik aan de start klaar stond kwam Magda aangelopen en zie me nogmaals dat ik niet te zot moest doen. We dienden 2 ronden te lopen. Ik was redelijk goed weg en nestelde mij comfortabel in 5de positie. Mijn normale concurrenten Lieze Dockx en Jolien Denis namen een paar meter na ong. 400 m en ik kon niet echt reageren. Ik voelde inderdaad dat de forme niet optimaal was en dat ik deze cross moest opvatten als een bijkomende training. Ik kon vrij gemakkelijk in 5de positie blijven lopen met een meisje in mijn spoor die, je raad het al, mij in de laatste 100m voorbijging. Ik werd dus 6de. Magda vond dit zeer goed gezien de voorbereiding. Het belangrijkste was dat ik terug normaal kon lopen zonder pijn en dat ik terug wedstrijdritme opdeed. Dan kwamen mijn trainingsmaten Jo en Nathan in actie. De 2 eerste atleten waren te sterk maar wat gezegd van Jo en Nathan. Jo ging er van door op de 3de plaats bij het ingaan van de laatste ronde en diepte zijn voorsprong op de 4de gestaag uit. Wie was die 4de, Nathan. Dus een prachtige 3de plaats voor Jo en een even knappe 4de plaats voor Nathan. Wat een luxe. Ons Julieke startte voor de 1ste maal als junior samen met de senoirs en de masters voor meer dan 4 km. Papa had gezegd dat ze gezien de afstand (en de jongste van het pak - 16 jaar) haar wedstrijd zeer goed moest indelen. Met al die reeksen door elkaar is er niet direct een overzicht per categorie maar Julie liep een zeer goede wedstrijd. Ze werd uiteindelijk 8ste bij de junioren, een top 10 plaats dus. Falco moest eveneens met de seniors en de masters meelopen en kreeg het op het einde zeer moeilijk. Hij kan alleen maar beter worden. Nu genieten van een weekje vakantie.
Verleden zondag was er de AWE cross in Kapelle. Ik had van de dokter verleden vrijdag al groen licht gekregen om terug te trainen maar deze cross kwam te vroeg. Ik heb dan maar met Laura Hot-dogs verkocht. Spijtig genoeg had ik geen vervanging zodanig dat ik amper ons Julieke heb zien lopen. Ons Julieke diende ik haar 1ste wedstrijd ooit als junior samen te lopen met de masters (waaronder mama). Ook aan de start, Jenna Wijns, de 2de dit jaar op het BK juniors en nu 2de jaars. Julie nam een degelijke start als 4de. Papa riep ze nog toe dat ze geen AWE-kamikaze moest volgen die te vlug startte. Jenna Wijns nam een voorsprong en dan volgde een master en junior. En dan kwam ons Julieke. Bij het ingaan van de 2de ronde ging ze magistraal over deze twee zonder echt veel te versnellen. Ze ging ervan weg zoals Cancellara, meter per meter. Julie werd dan ook grandioos 2de. Iedereen gunde dit aan Julie (ook haar atleetjes die ze traint waren fier). Dit belooft voor de volgende crossen. Dan is de afstand nog groter en dan kan ze tenvolle haar diesel benutten. Mama liep eveneens zeer goed en kon er nog veel achter haar laten. Gisteren ben ik terug voor de 1ste keer naar de Nekker geweest. De conditie is nog niet optimaal maar ze is er nog en mijn voet deed in het begin in de bochten een beetje pijn. Magda liet me andere oefeningen doen dan de jongens, 10 piste-ronden met een sprint in de laatste rechte lijn. We zullen er staan in Bonheiden eind oktober. We zullen terug knallen van in het begin, of ..... ben ik een beetje leper geworden ? Nu Laura er niet meer zal bij zijn moet ik een andere start-techniek ontwikkelen.
Gisteren ben ik met papa naar de man van de echo's geweest. Omdat mijn voet blauwgrijs zag vreesde hij voor een breuk en nam ook een foto. Ik zag al 2 maanden inactiviteit boven mijn hoofd hangen. Er bleek echter niets gebroken te zijn. Daarna met de foto's naar de dokter. Die bekeek en betastte mijn voet en vreesde ook voor een breuk maar op de foto's was geen breuk of scheur te zien. Zij hield het op een zware verstuiking en ik moet al beginnen met 2 weken rust (maar wel naar school, dju). Dat betekent weken geen training en missen van de leuke cross van Leest en deze van Kapelle. Minder belangrijke crossen maar wel goed voor het vertrouwen. Aks ik binnen 2 weken groen licht krijg heb ik nog 2 weken voor Bonheiden. Dat wordt krap. Misschien laat ik die cross wel schieten. Anders loop ik voor een 15de plaats en denkt iedereen dat ik het niet meer kan. Het belangrijkste is goed genezen want nu doet elke beweging verschrikkelijk pijn. Dit is de 2de blessure op anderhalf jaar. Wat een kindje lijden kan.
De week begon nochtans goed. Maandag ontving ik een uitnodiging voor de provinciale talentendag voor vandaag in Herentals. Daar ging ik me eens laten zien. Ik keek er enorm naar uit. Woensdag dan won ik met ruime voorsprong de scholencross. Al de jongens van mijn jaar supporterden als was het een match van de Rode Duivels. Gisteren dan ging ik 's avonds spelen en zwemmen bij een vriendinnetje. Ik ben niet aan zwemmen toegekomen want bij het het spelen op de trampoline sloeg ik mijn voet om. De mama van mijn vriendinnetje is dokteres. Zij heeft alles bekeken en vreest voor een scheur in mijn voet. Ze heeft een voorschrift voor een echografie meegegeven. We proberen zo vlug mogelijk een afspraak te maken en dan zullen we zien hoelang deze blessure zal duren. Spijtig natuurlijk, maar eigenlijk ging ik het toch 2 weken kalm aan doen om dan naar te cross in Bonheiden toe te werken. Misschien komen enkel de veldlopen in Leest en Kapelle in het gedrang. Ik hoop het echt. Anders zal enkel Julieke onze eer van de zusjes Van den Brande moeten hoog houden. Wat ze zeker kan.
Triomftocht door eigen Mechelen in fiere Ram-kleuren
Gisteren hebben ons Julieke, mama en ik meegedaan aan de 5 km door Mechelen. Het was prachtig maar warm weer.
We hadden ons goed van voor gewrongen zodanig dat we vlug op het parcours konden.
Julieke en ik namen een vlugge start en kwamen vlug in ons ritme. Papa ging met zijn fiets naar verschillende plaatsen rijden zodanig dat hij ons veel kon zien. Hij heeft ons zeker 4 maal ergens gezien. Hij zweette zich kapot.
De doortocht door Mechelen (in onze herkenbare RAM-truitjes) was prachtig. Overal kreeg ik aanmoedigingen en veel mensen (her)kenden mij. Papa zie dat de speaker aan de aankomst het dikwijls had over de Van den Brande-zusters, we worden bekend.
Stefan Lauwens stond prachtig opgesteld aan de fameuze helling, man wat was dat zwaar.
Papa riep dat ik 2de vrouw was. Je hebt daar echt geen idee van, er is geen referentiepunt omdat alles door elkaar loopt. De laatste kilometer in de Bruul was afzien en genieten tegelijkertijd. Ik eindigde fantastisch 2de achter de winnares van vorig jaar (die is veel ouder dan ik) en ons Julieke fenomenaal 6de.
Ze kreeg al direct van Magda de opmerking dat ze toch 1x per week moest meer trainen met zon talent. Ons Julieke kon niet direct antwoorden want ze zag zo rood als een tomaat van de inspanning en de warmte. Ons mama eindigde 324ste van de 795 deelnemers, wat een prestatie.
Na de aankomst kreeg ik een papiertje met het uur van het podium en moest ik al direct een interview geven. Die interviewer wist alles over mijn steeple-prestaties en nog veel meer. Magda assisteerde met veel vuur bij dat interview.
In afwachting van het podium supporterden we voor alle Rammers in de 10 km. Kjell lag ruim op kop maar moest met een blessure opgeven, spijtig. Smeggie en Hans liepen in de eerste gelederen.
Om 16h10 was er het podium. Wat een pak volk stond er op de Grote Markt zeg. Ik kreeg een oorverdovend applaus als de speaker zei dat ik voor een Mechelse club liep. Ik kreeg een beker (ik heb diene nu dubbel), een enorm zware groente- en fruitmand en een fles Cava. Een geluk dat papa aan het podium stond want dat was zwaar. De aardbeien hebben we direct opgegeten, dat hadden we verdiend.
Onderweg nog een ijsje en dan moe maar tevreden naar huis.
Zondag doen mama, ons Julieke en ik mee aan de 5 km van de Dwars door Mechelen. Zoals steeds wordt dit weer goed voorbereid door papa die ons het parcours wel zal uitleggen. We starten in ieder geval op vertrouwd terrein zijnde De Nekker. Vandaag is er een bijlage bij de GVA waarin specialist 10 km Kjell alles uitlegt als een volleerde stadsgids. Ik heb al eenmaal (op onze 10 km) een 5 km gelopen. Dit is perfect op het pisteseizoen af te sluiten, we gaan dus nog 1 maal knallen van in't begin, dan nog de scholencross en dan opbouwen naar de echte veldlopen. Daartussen nog de AWE-cross maar daar moet de vorm nog niet goed zijn. Dit jaar probeer ik minstens 1 crosscup-cross mee te lopen. Misschien moet ik dan een cross schrappen van de Ram-lijst. We zien wel. Volgens papa is onze jeugdmeeting gisteren organisatorisch perfect gelopen. De medewerkers die aanwezig waren hebben zich allen dubbel geplooid en hebben er samen met de atleten een mooie meeting van gemaakt. Het was werken geblazen met de nostalgische hordens maar het is gelukt.
Mijn eerste wedstrijd ooit op een BK was zondag 04 september 2011 in Moeskroen. Om 17h moest ik lopen in de rechtstreekse finale van de 1500m steeple. Ik ging een beetje met zorgen, verleden woensdag was ik ziek geworden, keel- en neusvalling, donderdag was het echt erg maar vanf vrijdag ging het al iets beter dankzij de goede zorgen van mama en papa. Om 14h vertrok ik met papa naar Moeskroen. Het was een prachtig stadion. We waren er ruim op tijd en ik nam de tijd om mij goed op te warmen. Ik ging een aantal keren voluit en voelde al direct dat ik weinig of geen ademhalingsproblemen zou hebben, dat was al een hele geruststelling. Anthony was ook aan het opwarmen voor zijn finale 400m horden en ik deed een aantal oefeningen na. Oefenen op de horden was onmogelijk, we mochten niet op de piste. Om 16h25 deed ik mijn laatste oefeningen en om 16h45 zat ik in de oproepkamer. Alles gebeurde zeer formeel. Je moest echt een sterk minimum lopen om te mogen deelnemen dus het was een uitgelezen deelnemersveld. Ik hoorde de speaker vermelden dat ik 3de was op het Kampioenschap van Vlaanderen. Ik had de 5de tijd van de deelnemers dus ik stond op de 5de plaats aan de start. Een week vooraf waren papa en ik al gestart met de mentale voorbereiding dus ik was er klaar voor. De taktiek was redelijk duidelijk, bij de eerste drie aan de eerste balk en ook bij de eerste 4 aan de waterbak zodanig dat ik vrij kon springen. De start dan : De favoriet startte verschroeiend en ging direct naar de kop. Ik verzeilde in 6de positie maar vond na 200m mijn ritme en schoof op. Bij de eerste balk sprong ik als 5de om na de sprong al 3de te zijn. De favoriet had toen al enkele meters voorsprong. Ik bleef goed in mijn ritme en ging als 4de naar de waterbak. Concentreer u, hoorde ik papa roepen, ik sprong zeer goed (blog tip van Bruno) en de 3de haperde. Ik liep dus direct al 3de met nog 2 ronden te gaan. Het springen op de balken ging zeer goed, de waterbak ook en ik ging afgescheiden als 3de de laatste ronde in. Maar hoeveel keer heb ik de laatste ronde al overwinningen en medailles moeten afgeven ? Hier niet echter, ik diepte mijn voorsprong op de 4de uit (de mede favoriet verzeilde in de achtergrond) en zette zowaar nog druk op de 2de die haperde op de waterbak. Ik was eigenlijk ook al blij dat ik er zonder kleerscheuren overging dus ik moest ze laten gaan. Ik werd dus 3de op mijn eerste Belgisch Kampioenschap, ik kon het zelf niet geloven, ik was kapot en lag enkele momenten plat op de piste. Bij het ingaan van de laatste ronde dacht ik echt : ik loop 3de of wat, kan dat wel ? Ik was eveneens de 1ste van de eerste-jaars cadetten. Ondertussen heb ik een mooi palmares op de steeple, PK - KVV en BK medaille. Misschien inspireer ik collega leeftijdgenoten en zijn zij er volgend jaar ook, laat maar komen. We maken de steeple sexy, laat de Kenianen maar komen. Ondanks het weinige trainen deze week maar wel met een AWE-sportkamp in de benen en zaterdag een duurloop van 20 min (niet meer had Magda gezegd). Dries was er ook nog en supporterde hem de ziel uit het lijf. Ook Johan en Jasper waren er. De tantam ging vlug rond en mijne gsm ontplofte bijna van de felicitaties. De andere deelnemers zeiden me dat ze de laatste maanden bijna niets anders trainden dan op de steeple. Ik heb praktisch niets getraind daarop maar wou wel graag. Ik hoor links en rechts op de club dat RAM op bepaalde zaken niet specifiek traint. Ik denk dat dit veel gezegd wordt om eigen falen goed te praten. Om 17h45 was er het podium waarbij papa applaudiseerde voor een heel batiljon. Ik kreeg naast een schitterende medaille een zakje (ik vroeg me al een hele namiddag af wat daar in zat) met een mooie plant er in en een waardebon van een tuincentrum. Dit bleek naast de piste te zijn en het was nog open. Ik met papa daarbinnen en ze hadden prachtige tuinbotten die nu van mij zijn. Ram had met een beperkt aantal deelnemers toprendement met ook een zilveren medaille voor Robin en mooie ere-plaatsen voor Laura en Anthony. Moe maar voldaan reden we naar huis waar frietjes wachtten.
Toch nog een foto (getrokken door Jasper) gevonden van het podium op het KVV 1500 m steeple van 15 augustus. Nu terug van een week training en plezier op het AWE-kamp, dan naar school en volgende zondag 4 september pleeg ik een coup op het BK in Moeskroen op de 1500m steeple (haha).
Gisteren trok ik naar Merksem voor mijn allereerste deelname aan een Kampioenschap Van Vlaanderen. Ik zou deelnemen aan de 1500m steeple. Sinds mijn 1ste deelname in mei had ik niet specifiek meer geoefend op de balken. Vooraf had ik de 2de tijd van de deelnemers op 5 sec van de 1ste. Papa had me natuurlijk tactisch goed voorbereid en de taktiek was uitvoerig besproken. Ik wist natuurlijk ook dat de vorm nog niet optimaal is. Vrijdag had ik knalnieuwe spikes gekregen, oranje met zwart, keicool. Het was het allerlaatste nummer van de dag. We kwamen ook Jasper tegen die vanaf 's morgens was ingehuurd als fotograaf. Hij was al wat moe. Bij de start gingen we direct met 3 meisjes ervandoor. Ik hoorde speaker zeggen dat ik de jongste was van de kopgroep. Ik kon vlot het tempo volgen en ging vlot over de balken. Dan na 600m ging bij de eerste maal aan de waterbak ging het een beetje mis. Ik sprong slecht en belandde op mijn knieën in de waterbak. Direct recht, een beetje pijn en de eerste twee waren 20m weg. Mijn benen deden pijn maar ik kon toch nog verder lopen. De gewone balkjes gingen goed maar aan de waterbak was het vertrouwen wat weg. Ik had ook niet echt de benen om nog aan te dringen. Het hoogste bereikbare was de 3de plaats en ik kon die dan ook vlot vrijwaren. Een bronzen medaille op mijn 1ste Vlaams Kampioenschap. Schitterend, ik was moe maar blij want meer zat er vandaag niet in. Ik was eveneens de eerste 1ste-jaars. Moe maar tevreden (na een lekker ijsje) reden we naar huis. Jasper kreeg een lift, dat had hij verdiend na een dag foto's nemen. Mijn tijd was dan ook 9 sec meer dan de vorige keer. Ik mis nog wat ervaring op de waterbak. De volgende steeple is het BK in Moeskroen op 4 september. Volgende week is er het AWE-sportkamp. Ik zou toch graag eens specifiek trainen op de waterbak.
Na een weekje paarden- en talenkamp in de Ardennen ben ik nu terug aan het trainen. Mijn volgende wedstrijd is de 1500m steeple op het Vlaams Kampioenschap in Merksem op 15 augustus. Dat is nog dikke 3 weken. Op onze club kunnen we niet specifiek trainen op de Steeple. Geen probleem (in tegenstelling tot sommige zogezegde vedetten maken we er dan het beste van zonder te zagen en eisen te stellen), Magda zal me wel klaarstomen om een goede 1500m te lopen. Ondertussen geniet ik volop van de vakantie.
Vorige week heeft Marthe tijdens het PK pup mijn clubrecord op de 1000m verbroken met 1 sec tot 3.27. Marthe verdient dat, ze staat er winter en zomer en records zijn er om te kloppen. Ik ben vooral blij dat de club afstandslopers blijft hebben. Ooit zullen we samen op IC's gensters slagen. Vorige dinsdag heb ik op de meeting in Vilvoorde sinds lang nog eens een 1000m gelopen. Een atlete was veel te sterk maar ik eindigde (na een hele wedstrijd alleen 2de te hebben gelopen) in 3.20 (volgens papa en Lies 3.19). Daar waar ik als min 3.24 haalde in goede bezette wedstrijden loop ik dit eigenlijk nu vlotjes. Dat belooft voor de toekomst. Jo en Nathan liepen ook de 1000m in resp. 3.09 en 3.06. Zeer knap. Ondertussen staan er ook al ranglijsten op de VAL-site van outdoor prestaties. Ik sta momenteel toch wel niet 3de zeker met mijn tijd op de 1500m steeple. Zou ik toch niet meedoen aan het BK in september ? De examens zijn gelukkig met goed gevolg voorbij en nu ga ik echt genieten van 2 maanden vakantie.
Jaren had ik er naar uitgekeken. Eindelijk zou ik als cadet een 1500m steeple kunnen lopen. Gisteren was er in Booischot het PK steeple. Mijn allereerste steeple. Dit stond al weken aangekruist. De voorbije weken moest ik er toch eens op kunnen oefenen. Na veel rondvragen in de club was Frans (onze secretaris) bereidt om Jo en mij in Willebroek een geheime training te geven. Met een geïmproviseerde horden kregen we vorige week training. Frans leerde ons enkele tricks en trucs aan want springen konden we zei hij. Dank u Frans. Jo en ik hadden er bijna met niemand over gesproken. Gisteren dan samen met Jo, Lies en papa naar Booischot, toch een beetje met een bang gevoel. Daar aangekomen liepen we direct Lissa Van Lent tegen het lijf. Deze regerende PK veldlopen en 3de op het BK bleek ook aan de steeple mee te doen. Een zware concurrent, zij liep als 4.51 op de 1500m en ik 5.15. Dat is een verschil van 24 sec, hoe maak je dat goed ? Ik warmde me samen met Jo goed op. We verkenden de horden en de waterbak, hoe gingen we springen, waar zetten we onze voet enz. Papa zei dat ik met mijn techniek het verschil kon maken, ik kan links en rechts springen en voor de waterbak hadden we de tips van Frans. Ondertussen won Nathan op een weergaloze manier de 800m. Dat was een stimulans. Papa zei ook dat ik ofwel als eerste ofwel vrij de eerste horden moest kunnen nemen. Hij zei ook als het te zwaar was ik voor de eerste keer in mijn leven zou mogen opgeven. Ik antwoordde, zijde gij zot, ik geef nooit en zeker hier niet op. De start dan. Ik nestelde me direct in 2de positie. Ik dacht dat de eerste hindernis de waterbak was, blijkbaar niet dus. Ik nam als eerste de volgende horden en blijkbaar moest iedereen al een gat toelopen. We liepen bijna 1200m met vijfen voorin, Lissa, Maya (sterke veldloopster en 800m) ik en 2 2de jaars cadetten waaronder de 3de van het BK steeple vorig jaar. Telkens ik een klein gaatje moest maken maakte ik dit goed op een horden of aan de waterbak. Maya viel letterlijk af door in de waterbak te vallen. Ze kwam klestnat nog eventjes aansluiten. Het was echt tof. Lies, Jo, Nathan en papa supporterden al waren ze met 100. Met 4 gingen we de laatste 250m in en daar haalde Lissa haar klasse boven met een verschroeiende demarrage. We moesten een gaatje laten en ik ging met de 2 2de jaarsen naar de waterbak. We gingen er bijna samen over en ik moest nog 1 meisje laten gaan maar eindigde wel 3de (blijkbaar kan ik wel sprinten na een zware race) voor de 3de van het BK van vorig jaar in een tijd van 5.34.73, 4 sec achter Lissa (die voorlopig 24 sec rapper is op de 1500m vlak) en 2 sec achter de 2de. Mijn tijd zou vorig jaar in de ranglijsten goed zijn geweest voor een 8ste tijd nationaal. Schitterend, bij het podium bleek ik 2de te zijn gezien de 2 2de jaarsen van een andere provincie bleken te zijn. Ik vond het nog toffer dan ik had gedacht, dit is mijn ding, springen en water. Dankzij de trukken van Frans had ik zeker wat kennis meer dan de anderen. Mijn 1ste medaille op een PK. Jo moest zoals steeds opboksen tegen reuzen en eindigde als 2de 1ste jaars in een schitterende 5.24, voorwaar een sterke prestatie. Tijdens het wachten op het podium aten Nathan, Jo en ik een reuze doos koekjes op terwijl papa genoot van een lekker pintje, glimmend van trots. We waren pas na 23h00 terug thuis maar we hadden genoten. 3 Rammers overvielen een meeting, ons groen viel op. Nu ga ik een tijdje geen meetings meer doen, het waren er de laatste maand veel. Misschien doen we er nog eentje begin juli.
Zaterdag hebben we met de AC dames meegedaan aan de hoogste klasse IC in Vlaanderen. In het zog van onze toppers (Sofie L, Sofie D., An, Kim, Katrien en de anderen) moesten Laura en ik enkel ervaring opdoen. En of dat gelukt is. Laura pakte natuurlijk 10 punten bij het hoogspringen in dezelfde hoogte als de 2 eersten. Ik moest aantreden in de 1500m. Met jaren voorsprong de jongste van het pak. Papa had gezegd direct vanachter aan te sluiten en mijn eigen tempo te lopen. Mijn start was zeer goed, ik liet me niet wegduwen en was direct in mijn tempo. Ik keek even rond en nestelde mij in 3de laatste positie. Onze supporters moedigden mij aan en riepen dat ik niet over mijn toeren moest gaan, maar het vlotte. Bij het ingaan van de laatste rond ontploften ook de 2 dames in mijn buurt en liepen mij eraf. Wat was dat. Ik verloor 13 sec in de laatste ronde en finishte in 5.15. Een verbetering van 6 sec tov Mechelen 2 weken geleden. Jasper en papa en begeleiders van Duffel kwamen we toch gelukwensen. Ik was wat ongelukkig omdat ik de ploeg maar 1 punt had gegeven maar ik kan alleen maar sterker worden. Ook medelopers aan de 1500m kwamen me nog aanspreken en tips geven, tof. Samen met Laura, Emma en laura liepen we als jongste ploeg nog de 4x100m waar we nipt laatste werden. Men een spetterende 4x400 namen An, Sofie, Kim en Sofie de laatste twijfels weg. We werden knap 9ste en kunnen de volgende jaren enkel beter worden.
De ontgoocheling van de IC is al wat verteerd. We mogen normaal nooit zakken met zo een generatie. Maar ze moeten er wel zijn,he. De jongens hadden maar 2 scholieren en zakten dus ook. Ze kwamen na een heroïsche strijd toch maar 4 punten tekort. Wat betekent het eigenlijk als je denkt aan Wouter Weylandt. WW Special zal nooit meer vlammen. Zaterdag ben ik geselecteerd bij de dames AC te Izegem. Onze dames zijn vorig jaar gepromoveerd naar de ere-afdeling en is dus een zeer goede ploeg. Ik dien de 1500m te lopen en ook de 4x100m o.a. met Laura. Niets moet, alles mag en ik zal heel hard mijn best doen. Papa zal er wel voor zorgen dat ik niet onder de indruk ben. Ik laat alvast mijn kop niet zot maken en ben er in principe enkel bij om 1 punt te pakken, alles meer is fantastisch. De vorm is ook niet top. De taktiek ligt vast en is zo simpel als de relativiteitstheorie. Gisteren heb ik voor een speciale missie in het geheim getraind met Jo. Einde mei kom je er meer over te weten. Daarna ga ik het iets rustiger aan doen en de examens voorbereiden. We zien wel of we nog andere meetings meedoen. Oh ja, toch een resultaat van de IC : mijn allereerste 300m horden (zonder specifieke training) tegen niets anders doende atleten klokte af op 53sec goed voor een top 7 in de eeuwige ranglijst van Ram.
Een verslag over mijn prestaties op de IC volgt. Ik ben nu te ontgoocheld om veel te schrijven en ik zou dingen schrijven die ik niet wil schrijven. Ik kan wel zeggen dat we door de vele afzeggingen en afwezigheden (!!!!!!) laatste werden en dus zakken. Iedereen die er wel was heeft heel hard zijn best gedaan.
Ik ben Eline
Ik ben een vrouw en woon in Nieuwenrode () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 09/05/1997 en ben nu dus 28 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Atletiek, paardrijden, skieën.
