Het was weer genieten vandaag op onze Ram-veldloop. Het parcours was prachtig aangelegd, het weer was goed. Moon werd knap 2de na een periode van zware griep, aangeboren klasse hé. Thijs werd in dezelfde wedstrijd 5de. De afstand met het podium wordt wel kleiner en kleiner. In een spannende wedstrijd werd Jo fantastisch 4de. Ons Julie deed haar reputatie eer aan en was nu echt als allerlaatste vertrokken. Bewust, zei ze achteraf, het was wel een kleine en een grote ronde. Zoals de speaker, Marc Lauwers, vermelde was dit de echte Julie. De remonte ging komen en ze kwam dan ook. Meter per meter schoof ze op. Maar haar opgang werd afgeremd. Bij het ingaan van de laatste ronde deed ze, half in tranen, teken aan papa dat de veters van haar linkerschoen los was. Ze liep dus enigzins geremd een laatste ronde en werd nog sensationeel 8ste. Kjell liep een mooie korte cross, supersnel en werd 2de. Ook Kim werd 2de. Onze club stapelt de medailles op. Mijn wedstrijd dan. De winnares van vorig jaar, Paulien Cocquyt, stond ook aan de start. Ook de meisjes van Duffel waaronder Jody Doosche waren aanwezig. Vorig jaar was ik 2de. Ik ging volop voor de 1ste plaats wetende wat de mooie prijs was. Ik ken het parcours als mijn broekzak. Aan de lantaarnpaal waar het smal is moest ik zeker bij de eerste drie zitten en daaar zat ik dan ook. Het ging supersnel en het ging vlup op een lint. De eerste twee trokken na 300m al eens door en ik kon vrij gemakkelijk het gat dichten. Na 500m knalde ik een eerste keer met een forse demarage en 2 meisjes konden nog volgen. Een onbekend meisje en Paulien. Achteraf bleek dit Steeman Roselien te zijn. Vorig jaar 7de op het BK waar ik 11de was. Het ging zeer snel en ik voelde me super aangemoedigd door alle Ram-supporters. Ze stonden echt op alle plaatsen. Na 1km nam Roselien een aantal lengtes. Ik hield ze echter binnen bereik en liep het gat toe op 100m van de helling. Daar had papa de stok aan de helling extra diep in de grond geslagen. Voor de wedstrijd was hij met mij naar daar geweest. Ik moest mij afduwen aan die stok en zo direct een aantal meters winnen. Dit lukte wonderwel en ik kwam in gunstige positie de helling af. Ook Bruno stond aan die helling samen met een groot aantal Rammers, fantastisch gewoon. Paulien was er toen al definitief af en het ging tussen Roselien en mij. Op 300m van de finish plaatste ik mijn demarage en Roselien moest er af. Ik dacht echt dat de overwinning binnen was. Echter op 100m van de meet kwam ze met een ultieme inspanning langszij. Op het moment dat ik mijn sprint wou inzetten duwde ze zich af op mij en ik kreeg een elleboog waardoor ik bijna stil stond. Ik vond het een beetje onsportief maar ik wil het niet als excuus inroepen. Roselien won dan ook met 2 meter voorsprong. Weg overwinning, de ontgoocheling was groot. Mama, papa, André, Lies en iedereen waren echter direct bij mij en de vreugde voor de 2de plaats overheerste direct. Het was echt een zinderende wedstrijd, ultrasnel. Vorig jaar liep ik 7.05 nu 6.43. Onze trainers verichten wonderen maat ik moet natuurlijk nog wel lopen. Ik kreeg na de wedstrijd welgemeende felicitaties van andere vriendin atleetjes zoals Ruth en Jody. Dat is echt schitterend. Na een aantal seizoenen zijn dat echte vriendinnen. Mijn seizoen is schitterend gestart en ik sta met 20 op 20 wel op kop in de GVA-trofee. Dit is nooit een doel maar met een dergelijk klassement kan het dat wel worden natuurlijk. Na de wedstrijd een lekkere hamburger en dan begon ik aan mijn volgende opdracht. Estafette spelen tussen secretariaat en prijzentafel. Het was echt tof om te zien hoe alle vrijwilligers het beste van zichzelf gaven om onze cross tot een geslaagd evenement te maken. En of het geslaagd was. Volgende wedstrijd is Vilvoorde. Eindelijk een overwinning of is weer iemand juist te snel. Kom kijken en we zullen het zien. Met deze vorm is er veel mogelijk. Mama had de laatste weken last van haar rug maar liep zeer moedig haar wedstrijd. 3 grote ronden, je moet het maar doen. Leuk detail, Kjell heeft, net als vorig jaar tot grote onsteltenis van Asics-freak André, dezelfde Nike-spikes als ik. Op onderstaande foto zie je mij ontgoocheling en daarna de bemoedigende woorden van Jef.
Morgen is er onze RAM-veldloop op de Nekker. Ik ben zaterdag na de boekenbeurs nog speciaal gaan bijtrainen met Julie. Het was een mooie duurloop van 40 min. Vorig jaar ging ik met 2 atleten naar de meet en ik was eraan op 150m van de finish. Morgen geen medelijden. Ik knal zoals steeds van in het begin. Aan de supporters zal het niet liggen. Het wordt een thuismatch. Zoals steeds moet ik proberen er iedereen af te lopen. De meeste atleten kennen mij, ze weten dat ik meestal de wedstrijd mee-maak en proberen dan ook te volgen en te profiteren van mijn zwakke spurt. Een klein nadeel is dat Laura er niet bij is, een kleine aanpassing van mijn startprocedure is noodzakelijk. Ik heb de voorbije weken nog een paar tips gekregen van Bruno en André voor cruciale punten in het parcours. Ik ga proberen ze in de praktijk om te zetten. Ook Julie is gebrand op een knalprestatie. Vorig jaar was ze meestal de enige cadet van Ram, nu is ze meestal de enige scholier. Een gemotiveerde Julie telt voor drie. Als mijn zusje meer zou geloven in haar capaciteiten is ze tot grootste dingen in staat, denk maar aan het PK van dit jaar.
Ik ben Eline
Ik ben een vrouw en woon in Nieuwenrode () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 09/05/1997 en ben nu dus 28 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Atletiek, paardrijden, skieën.
