Hier zitten we dan aan onze eerste waterhole in Etosha park,met uitzicht op twee twijfelende giraffen en een enorme neushoorn!!!! Wat een beeld!!! Het is al donker en de grote schijnwerpers lichten de omgeving op. Je hoort de Rhino slurpen tot hier.
Vanmorgen in dichte mistroostige mist vertrokken, voor een rit van 550 km in 8 uur. Eerst nog op z'n Afrikaans onze nummerplaat gaan oppikken die eerst nog bij een andere shop gemaakt moest worden. Maar al bij al waren we terug vlot op weg. De wegen waren mooi, hoewel op het eerste deel veel vrachtwagens die akelig dichtbij voorbij razen. Een tweebaansweg zonder pechstrook, waar je 120 km/ u mag rijden. Creepy
Halverwege heb ik het stuur genomen. Een baan voor mij alleen. Met plots de eerste Pumba's in de bermen. Over meer dan 100 km hebben ze me gezelschap gehouden terwijl steven uitrustte. Bijna twee kleintjes omver gereden... ;-)
Ook mijn eerste flits controle gehad. Een politieauto onder een boom na een bruggetje met een snelheid camera op de voorkant gericht. Ik reed 105 waar ik 120 mocht, dus geen erg. Ik reed wel in het midden van de baan, gelukkig stippellijn en geen volle.
De giraffen en de neushoorn wandelen ondertussen rustig weg.
In het dorp voor het park de laatste inkopen gedaan en getankt. Na het binnen rijden van het park hebben we minstens 7 nieuwe dieren gezien op 14 km.
Wifi is slechts beperkt op bepaalde plaatsen en steven zijn Namibische telefoon met kweetnie hoeveel data zit op de edge...
Om een of andere reden had ik gisteren bij het boeken van de tours dat er al iets niet pluis was. De hoteleigenaar wilde heel graag voor ons boeken om zijn procentje commissie te kunnen opstrijken. Ik had duidelijk gezegd dat ik een bepaalde firma wilde, omwille van alle research. Hij slaagde erin ons 's morgens op de boottocht te krijgen maar 's namiddag waren zij volgeboekt. Dus gaf hij een andere firma met alle instructies. Toen ik deze firma op zocht, bleek die 20 goedkoper te zijn dan de zijne... Op zich al vreemd, dacht dat hij een extra procentje hoopte te krijgen. Ik was dus voorbereid.
'S ochtends heel goed op tijd daar, eerste toer betaald. Even gecheckt, evil als ik ben, of ze wel echt volboekt waren. Dat was zo, dus hij had niet gelogen. Toen op zoek naar de tweede firma. Niet te vinden op de plaats die hij had aangegeven. Gevraagd, niks. Uiteindelijk bleek het 'kantoor' helemaal aan de andere kant te liggen dan hij gezegd had. Stoute schoenen aan, eerst gevraagd hoeveel hun toer kostte... 20 minder dan wij hadden op ons papier staan. Dus gevraagd naar onze reservering....
Geen reservering... Niks... De naam vermeld op het papier werkte er niet meer... De dame belde naar de hoteleigenaar en schold hem net niet uit. Dat de vrouw in kwestie een 'copiecat' was, oneerlijk hun firmanaam gebruikte...
Wat doe je dan op zo'n moment, dan boek je de toer bij de echte firma. Ik toch... Zeker omdat we nergens iets legitiem vonden. Betaald, tweede toer in orde.
Even later komt er een Afrikaanse dame op ons af, waar we bleven... Wij dus mee naar de 'onbekende' firma... Aan het einde van de pier aan een tafel stond een blonde oudere dame. Wat bleek, hou je vast... Haar man was vermoord en daardoor moest ze de firma en de naam verkocht worden. Zij heeft na zijn dood de firma verder gezet,maar gebruikte nog steeds de eerste naam. Tja, betaald is betaald, niks aan te doen... Denk wel dat de hoteleigenaar een beetje pissed is op ons. ;-)
De boottoer begon heel laat voor ons, alle anderen waren voor met inschepen. Waardoor we potverdikke een mama walvis en haar baby misten... Voor de rest heeeeeel veel robben, pelikanen en een dolfijnvin in de verte. Geen echte uitschieter dus.
De namiddagtoer ging in een jeep van de zoutmijnen, in open lucht, via de zee helemaal naar het zuiden. Naar Sandwich harbour, de allereerste haven voor Walvisbaai. Langs de zee rijden heeft wel iets. Vrijheid... Regelmatig robben die lagen te slapen langs de kustlijn. En dan plots de eerste jakhals die lag te dutten in het zand. Echt schitterend. Helaas ook veel half opgegeten robben of enkel skeletten. De natuur zeker...
Van de kust dan in de Namibische woestijn in, hoge duinen, meer dan 150 m hoog. Hier rijden vraagt echt wel ervaring. Vergelijk het met een achtbaan... Hopelijk zonder looping... Halverwege heb ik mijn plaats in het midden maar afgestaan aan Steven. Was me net iets te gortig. 45 graden of soms meer aan over de top heen. Het lijkt alsof de duin doorloopt en plots sta je op de richel. Af en toe te traag... Dan in achteruit opnieuw...
Een heleboel jakhalzen gezien, die op een meter van je blijven zitten. Vaak omdat ze door anderen gevoed worden. 3 struisvogels! Keigrappige beesten. En voor de rest niets... Weinig geluk vandaag...
Wel leuk nieuwtje. Omdat het winter is, zitten er geen slangen. Hoop dat dat in de andere gebieden ook zo is, maar ik betwijfel het. Geen tweede keer meer een oepsje met een gevaarlijke slang...
Morgen zware rit van 5 tot 7 uur naar Etosha park waar het echte safari werk zal beginnen. Eerst nog langs de auto repair shop. De vorige klant speelde de nummerplaat vanachter kwijt. Wij rijden dus al 3 dagen zonder nmmrplaat rond. Vandaag zouden ze die komen opschroeven, maar de machine die de platen maakten, werkte niet. Typisch Afrikaans...
In alle vroegte opgestaan om te ontbijten. Bij zonsopgang vertrokken voor een rit van 400 km. Zondag is een schitterende dag om te rijden want er was geen kat op de baan. Een grote autostrade, pas aangelegd zo goed als voor jezelf. Hoewel... Veel vogels, die regelmatig voor de auto opvliegen. Zo zat er bijna een kleine toecan in onze voorruit... Ook een heleboel kleine hoenderen die hier in de berm scharrelen en niet op tijd aan de kant willen... Tot ik in de verte iets over de weg zag lopen. Steven reageerde traag op mijn verwittiging en snapte niet wat hij zag. Een hele groep bavianen staken doodleuk de autostrade over. Ze waren makkelijk met een twintigtal. Grote en kleintjes. Toen we uiteindelijk stopten om een foto te maken, schoten ze allemaal de bosjes in.. Ik heb enkel een onscherpe foto kunnen maken, maar twijfel er niet aan dat we ze nog veel zullen zien.
Twee soorten arenden gezien die wel heel mooi poseerden voor de lens, reusachtige beesten.
Halverwege heb ik dan voor de eerste keer het stuur overgenomen. Links rijden valt mij beter mee dan Steven in het begin, maar de ruitenwisser gaat nog steeds wiebelen als ik wil pinken. ;-) En waar ik Steven telkens moet wijzen op het meer in het midden rijden van de baan omwille van grote stoepranden of de berm, heb ik dezelfde afwijking. Denk dat sommige wegen heel smal lijken zonder pechstrook.
Op het einde hebben we wegens saai een omweg gemaakt en onze eerste km'ers gravel gedaan. Zo kwamen we in een deel van een nationaal park dat een maanlandschap toont. Allerlei rotsen met gravel en daar bovenop donkere stenen,met de weg daardoor gehakt. Echt wel buitenaards.
Bij het verder rijden, wilden we om niet dezelfde weg op dinsdag te rijden een kleine gravelroad nemen. Bleek dat die omgebouwd was tot een grote autostrade. Heerlijk!!! Rechts van ons verschenen de duinen...
Aan het einde van deze baan ontdekte ik Dune 7, een grote duin met picknick plaats. Verscheidene mensen waren deze aan beklimmen, maar dat hebben wij aan ons laten voorbij gaan.
In onze nieuwe accommodatie maakte ik dadelijk vriendjes met de huiskatten, die een uur bij mij gelegen hebben. Klein beetje vervanging voor alle huisdieren die gemist worden.
Morgen een marine- duinen tour geboekt. De hele dag van huis, met eerst een boottocht en nadien een duinentour. Verlanglijstje: pelsrobben, dolfijnen, jakhalzen en een walvis???? Please.... Duimen!!!
Na een nachtvlucht van een tiental uur landde de vlieger op Windhoek luchthaven. Een luchthaven zo klein ofzo niet kleiner dan Eindhoven of Luik. Aangezien we als een van de eerste in checkten,duurde het lang voor onze koffers kwamen. Onze driver stond buiten al op ons te wachten, na een misverstanden gisteren. Blijkbaar stond hij vrijdagochtend al op ons te wachten. Om 9 u ging thuis de telefoon om te vragen waar we zaten. Nog thuis dus. ;-) Het bankautomaat was ook zo vriendelijk om ons onmiddellijke te voorzien van het nodige cash, dat vooral gebruikt zal worden om fooien uit te delen.
Tijdens de rit naar het autoverhuurbedrijf, hebben we de driver volledig uitgehoord over alle mogelijke problemen, situaties die zich onderweg zouden voordoen en hoe we dan moesten handelen. Op die manier krijg je al een heel goed beeld van het land waarin je verblijft.
Na een uitleg van bijna 2 uur en het punctueel nagaan van alle opties van de auto, de daktent,het kampeermateriaal, de wielen en de motor, was het dan eindelijk zover. Links rijden is niet zo makkelijk als het lijkt, vooral niet met een patat van een Toyota Landcruiser met dubbele cabine en nog een bak aan. De auto zelf is gloednieuw, het laatste model en heeft nog geen 4000 km op de teller. Wij zijn de tweede klant die er mee rond sjeest.
De eerste stop was de hypermarkt voor het inslaan van water, booze en wat nood rantsoen indien we ergens geen eten kunnen vinden. Lijkt ons sterk,maar je weet nooit. Tanken duurde een eeuwigheid en een gevulde tank is 160 l voor een dikke 150 waar we toch makkelijk 1200 km mee konden doen.
Ons hotel was net tegenover het tankstation en toch reden we er aan voorbij. Een reuze gate als was het een luxe compoint of hotel, leek me niet voor ons geschikt. Blijkbaar toch.
's Namiddags uitrusten en de jeep inrichten, tot ik plots achter me iets zag bewegen. Een klein beestje op poten met lange staart, een mangoest ... Ik dolblij, Steven stikjaloers omdat die een middagdutje aan het doen was. Ondertussen is de mangoest of een van zijn vriendjes meerdere malen goeie dag komen zeggen. Super gewoon!
Morgen na een vroeg ontbijt, richting Walvisbaai, een trip van 4 u. Voor ons zal het uitslapen zijn, om 7 is het hier nauwelijks licht.
Omdat de afstanden zo ver uit elkaar liggen, zullen we maar 5 grote gebieden bezoeken en daar langere tijd verblijven.
Vanuit windhoek gaat het naar het westen, naar Walvisbaai aan de Atlantische oceaan. Waar we een heleboel zeedieren zoals robben, dolfijnen en met wat geluk een walvis zullen spotten, samen met heel wat zeevogels als pelikanen, flamingo's, steltlopers,...
De volgende dag rijden we naar het bekendste nationaal park: Etosha in het noorden van het land. Voor het echte safari-gevoel, waar de dieren komen drinken aan de waterholes. Namibië kreunt net als ons onder een groot watertekort en grote droogte met alle gevolgen van dien. Waterholes die misschien niet meer gaan bestaan... Afwachten dus. We zullen hier in totaal 8 nachten verblijven in onze daktent in 4 verschillende kampen. Prijzen voor een bungalow met uitzicht op de waterholes, swingen de pan uit en zijn voor ons echt onbetaalbaar.
Dan rijden richting het noordoosten naar de grens tussen Namibië en Angola aan de Okavango- rivier. Op naar exotische vogels, nijlpaarden, krokodillen, waterbokken,... Een stuk groenere omgeving dan de savanne van de rest van het land. Hier kijken we echt naar uit, omdat het echt ons ding is. Boottochten vroeg in de ochtend, birdwatching,...
De laatste plek wordt Waterberg. Een plateau dat boven het landschap oprijst. Ook een nationaal park waar je meerdaagse trektochten kan doen, maar die gaan we links laten liggen, ongeoefende wandelaars als wij zijn. Er zijn ook kleinere wandelroutes die je alleen kan lopen, in de hoop wild te spotten. Als we ergens verdwalen, dan zal het daar zijn...
Een heel avontuur, vol met beestjes! Namibië, here we come!
Na heel veel getwijfel en dankzij het voorbeeld van Jimmy en Inez hebben we dan toch de knoop doorgehakt om naar Namibië te gaan. Als doorwinterde jungle-gangers zal op safari gaan een hele andere belevenis worden.
Voor diegenen, zoals ik, die niet weten waar Namibië ligt: Het ligt net boven Zuid-Afrika in het westen aan de Atlantische oceaan. Namibië geldt als één van de veiligste Afrikaanse landen, waar je makkelijk zelf kan rondrijden en zelfstandig je reis in elkaar kan puzzelen. Je bent wel afhankelijk van de beschikbare kampeerplaatsen in de nationale parken, waardoor wij 2 bestemmingen in het zuiden hebben moeten laten vallen. Dat terwijl we al in december alles hebben vastgelegd en zeker goed op tijd waren hiermee.
We vertrekken op 2 augustus, landen de volgende ochtend in Windhoek, waar het auto-verhuurbedrijf ons zal oppikken. Zij rijden ons naar hun garage waar we een behoorlijke uitleg zullen krijgen over de Toyota 4X4 met daktent en alle nodige kampeerspullen, die we gehuurd hebben. Het is ook nodig om nadien een hele drank- en voedselvoorraad in te slaan, voor minstens een 10-tal dagen. We zijn niet van plan veel zelf te gaan koken, maar in uiterste nood moeten we in staat zijn om onze plan te trekken.
Om kwart voor 8 deze morgen vertrokken en om half 2 in het allereerste hotel terug. Lang ritje over de Pan- Amerika 1. Veel grote trucks, een gewone weg door de heuvels, nauwelijks 2- baans vakken, mensen die langs de weg lopen,... Een heuse flitscontrole, gelukkig gewaarschuwd door een tegenligger anders waren we er gloeiend bij... Een korte tussenstop aan een bewaakt strand Playa doña Ana.
Maar we zijn er geraakt! Lang leve de GPS! Morgenvroeg om 5 uur naar de luchthaven en dan de vlieger op. Donderdagochtend om 8 u 45 landden we hopelijk in Zaventem. Voor ons gevoel is het dan middernacht! Proberen te slapen in de vlieger dus... En hopen dat de jetlag ons niet weer nekt!
Gisteren werden we wakker met een cinema in onze tuin. In de voortuin zaten de white- faced monkeys en in de achtertuin de Howler monkeys, heerlijk om naar de kijken. Uiteindelijk besloten de white- faced ook door de achtertuin te slingeren! Zo chique! Volgens Steven maken ze geen ruzie omdat elk dier zijn eigen voedsel soort heeft: fruit, bladeren of insecten en dat ze zelfs op hun eigen boomlaag blijven. De Howlers zaten helemaal bovenin een dutje te doen.
Na het ontbijt vertrokken we naar de vulkaan Tenorio waar de Rio Celeste stroomt. Een park waar je 12 dollar pp inkom betaald en een 7 km hike doet om een waterval, een blauwe lagune en hete bronnen te bekijken. We wilden oorspronkelijk enkel de waterval op 2,5 km doen maar uiteindelijk heb vooral ik dan maar doorgezet om ook de andere dingen te bekijken. 750 m lijkt niet ver maar als het op en af gaat en moeilijk begaanbaar is, en het snikheet is. Gelukkig was het de opweg omhoog en de terugweg naar beneden. Hoewel, het eerste punt, de waterval sloegen we over voor tot op het einde. Maar goed, had ik dat in het begin gedaan ( 200 reuze trappen) was ik niet meer tot achteraan geraakt ;-)
Maar een leuke halve dag waarbij steven ook zijn 4x4 kunnen, heeft moeten bewijzen. De weg van en naar het park was een heuse belevenis op zichzelf! Een klein wegje vol keien, rotsen, gaten, kapotte wiebel bruggen! Steven amuseerde zich rot!
Deze morgen mocht ik met Alejandro gaan paardrijden. Op z'n westerns... 1 hand en een western zadel. Vreemd hoor. A. reed steeds achter me op het paard vooruit te drijven. Deze hij dat niet vielen we stil. Slechts met moeite kreeg ik Tacita in een drafje. Met Fran was dit nooit gelukt! Door modderige weiden, langs slippertje stenigige hellingen. Het was vertrouwen geven aan het paard in de hoop recht te blijven. Door de weiden uit, met de boxer ( de lodge hond) naar de snuit happend van mijn paard. Achtervolgd door koeien, 2 paarden voor ons naar de stal gedreven! Best de moeite! Maar goed dat Steven toch lastige! Niks voor hem!
De trail die we namiddag wilden doen, valt nu letterlijk in het water. Gelukkig zijn we niet vroeger vertrokken. De heldere rivier beneden is nu een kolkende, bruine watermassa. De stroom is ook weer uitgevallen, we worden het gewoon.
Nog één dag in de jungle en dan weer naar de hoofdstad. We zien er wel naar uit om terug naar huis te keren. Zoveel beestjes en vogels gezien, meer dan de gewone toerist! We worden echte pro's!!! Maar toch misten we een beetje afwisseling met cultuur. Mijn honger naar regenwoud is zeker en vast voor een tijdje gestild. ;-). Het wordt weer tijd voor onze eigen beestjes!!!
Na het diner reden we, de luieriken terug naar onze cabine en ik zou zoals aangeraden, de grote poort aan de weg na de auto sluiten. Zo gezegd zo gedaan.... Dus ik uit de auto. Neem het linkse hek vast en doe het toe. Neem het rechtse deel vast met mijn linkerwijsvinger en sluit de poort. Ik voelde iets glibberige maar het regende dus niet over nagedacht...
Ja wadde, had ik dat toch maar beter gedaan... De enig regel in de jungle overtreden! Ik nam mijn hand weg en tegelijkertijd komt er een groene slang te voorschijn... Een palm pit Viper! Zo giftig als maar kan zijn. Ik roep op Steven: "He, kom kijken, je had me bijna naar het ziekenhuis moeten brengen" Steven verstond het niet goed maar kwam kijken. Hij was een tikkeltje boos op mij! Moest ik nu echt die poort willen sluiten...
De slang verkoos het hazenpad en ik had nog net de ingeving om hem op foto te zetten voor je wegglibberde. Dadelijk mijn handen ontwerper en gewassen. En toen begon het te dagen, ik was echt ontsnapt aan een ramp! De adrenaline gierde door mijn lijf. Een beet was er niet geweest maar het topje van mijn vinger voelde verdoofd en zo smoutchie. Zoals je bij ons een naaktslak aanraakt. Van de 300 mensen per jaar die gebeten worden, sterft 1.
Omdat mijn vinger toch zo verdoofd voelde, reden we toch even terug naar de lodge. De poort openden we met eeen stok.;-) Alejandro de logde- cowboy identificeerde de slang adhv de foto idd als een Viper, maar zonder beet, die heel pijnlijk was, was er geen probleem...
Nu zie ik overal slangen, heb een trauma van poorten openen opgelopen. Toch raar hoe je geest je geen rust geeft, terwijl ik zo zeker was, dat ik niet gebeten was.
Oh,ja, close contact met een Viper overleeft. Check! Een extra verhaal om vertellen. ;-) still alife and kicking!
Toch wifi gevonden in een klein overdekt terras aan het huis van de eigenaars. Dit schreef ik gisteren:
Terwijl ik dit neerpen, om nadien te posten op de blog, gutst het water uit de hemel. Een onweer in de bergen dat is nieuw. Ik plas nog er niet in mijn broek. ;-)
Gisteren na een twee uur durende rit, die eigenlijk veel korter had moeten zijn, bereikten we onze nieuwe stek. Omdat Steven perce de " nieuwe" weg wilde volgen die de vorige eigenaars aanvaarden, die niet nog niet op mijn kaart stond, en we die dus niet vinden, belandden we op de oude hobbelige! Grrr ... Een serieuze omweg langs ananasplantages, niet zo'n geweldig uitzicht maar toch spotte Steven een rivierschildpad die de weg overstak.
Het onweer zit nu zo goed als boven ons, pff, niks voor mij. Steven vindt het heerlijk.
Ons nieuwe verblijf ligt buiten het domein en is een groter huis dan dat van de gemiddelde Costaricaan. Een huis op palen, tegen de helling langs een kleine rivier. Die nu pijlsnel stijgt, een frigo, een keukentje en een open dek van 3 op 15 m. De lodge zelf kijkt uit op een waterval, waar ook een hot tub aan vast gemaakt is. Er is een huis luiaard aan de ingang. Een bewegende deze keer! Keihard! Zo mooi!
We hebben duidelijk de juiste beslissing genomen om nog een extra boottocht te reserveren. De gids voer nu de andere kant op en daar was er 1 grote watervlakte met verschillende inhammen aan de rivier. In het droge seizoen staan delen gewoon droog en kan je wandelen. Weer een heleboel extra vogels gezien! Echt de moeite!
Dadelijk na het ontbijt verdwijnen we van de wifi- radar. De volgende Lodge heeft Steven speciaal uitgezocht en hij kijkt er erg naar uit. Bewust geen wifi, 's avonds gebruiken ze kaarsen... We zullen wel zien. Mss nog een bezoekje aan Rio Celeste. Een appelblauwzeegroene rivier, zoek maar eens op. We hiken wel geen 7km... En gaan de verkorte route naar de waterval nemen.
Dinsdagochtend vertrekken we dan terug naar ons eerste hotel in San José. Om dan woensdagochtend om 7 uur terug naar Atlanta te vliegen. Donderdagochtend zouden we om 8 u 45 moeten landen in Brussel!
De laatste nacht in Arenal hebben we nog een heleboel mooie tree- frogs gespot die we nog niet eerder zagen. Echt de moeite, zo'n frog- pond. Helaas zagen we ook een heleboel reusachtige spinnen, dus ik werd paranoïder met de minuut.
De rit naar cano negro ( spreek uit: canjo) was super relaxed, goeie wegen met vriendelijke chauffeurs, die zeker niet hard rijden. Veel grote trucks op de baan maar niet onze richting uit. Ontzettend veel anannas-, sinaasappel- en papayaplantages gezien. Enkele km voor de noordelijke grens sloegen we naar het westen af en deden 20 km gravelroad. We vielen om van verbazing. Immense graslanden onder water, de ene vogel na de andere. Snel vooruit geraakten we niet omdat we telkens andere vogels zagen.
Na de middag waren we in ons hotel, een heleboel aparte huisjes/kamers. We kregen het eerste aan het meer. Helaas is het uitzicht belemmerd door de bomen en leek het meer heel klein. Geen goeie eerste indruk.
De namiddag bracht ik door aan het zwembad in de hitte, Steven werd constant gebeten dus die trok zich terug in de kamer met airco. ;-) Het eten is hier heerlijk! Het beste wat we al gegeten hebben.
Vanochtend gingen we met de gids het meer op en nog geen 2 m verder hadden we al 5 nieuwe vogels gezien. Tientallen kingfishers (3 soorten ijsvogels), leguanen overal hangend in de bomen, kaaimannen, een schildpad die ruzie maakte met een dikke vlieg of bij want hij sloeg de hele tijd met zijn pootjes om zijn neus te redden. Keigrappig! We voeren de Rio Frio ( koude rivier) af en het was zo mooi! Mooie begroeiing rond de rivier vol vogels. De gids spotte 2 slapende luiaards in de bomen. Harige bolletjes boven op een tak, zijn armen rond de knieën en daar zijn hoofd op. Schattig, hoor. Ook de Howler Monkeys waren ook present.
Deze avond hebben we opnieuw gevraagd of ze met ons het meer op wilden. We hebben zo weinig uitgegeven en een 2 uur durende tour van 50 dollar is het hier wel waard.
Vandaag is het een speciale dag. Het hele hotel was gisteren volgeboekt. De president komt een nieuwe brug openen. Alles is hier afgezet! De politie controleert alle voorbijgangers.
Hoe je snel een oordeel klaar hebt als je ergens komt en hoe fout je wel kan zijn! Zoveel beestjes gezien!
Na een twee uurtjes rijden aangekomen in Cano Negro in het hoge noorden van het land.
Verslag volgt. Het is nu avond en we zijn een heerlijk hapje voor alle muggen! Steken dat die doen! Niet normaal! Veilig in de kamer wat lezen zonder die beestjes. Er is enkel wifi aan de receptie!
Om half 9 na een typisch ontbijtbuffet in een groot hotel, stonden we aan de ingang te wachten op de gratis morning walk. Meer dan 40 mensen daagden op en de groep werd in twee gesplitst. We zijn toch meegegaan omdat het zo gemakkelijk was. Als een zombie achter de groep aansloffen, af en toe eens luisteren naar de best aangename gids. Nu weten we waarom de kamers zo duur zijn, alle trails zijn verhard of mooi aangelegd met borders. Je kan dus gerust naar boven staren terwijl je loopt.
We zagen een reuze dikke wild turkey in de boom zitten, werden aangevallen door army- ants ( mieren), hoorden in de verte de lachvalk opnieuw, konden mooie foto's maken van een neusbeertje dat op 2 m van ons in de berm scharrelde op zoek naar lekkere hapjes. Plots stopte de gids, richtte zijn telescoop op wat blaadjes, vroeg ons allemaal om te kijken zonder de verrassing te verklappen voor de anderen. En ukkepukke baby- palm pit Viper! Reusachtig groot in de telescoop maar nog geen handpalm groot in het echt. Steven en ik zagen hem niet eens met het blote oog zitten! We moesten echt hulp vragen maar we hebben een schitterende foto via de telescoop.
Een kleine afdaling naar een waterval en we begrepen waarom hier zoveel extra dagtoeristen naar hier komen. De moeite waard. Voor de rest hebben we niet veel bijgeleerd, voelde het aan als een schoolreisje maar toch de slang en het neusbeertje extra op de checklist!
Ik had me ook opgegeven om te gaan paardrijden als er een groep was. Ik ben nog een tweetal keer gaan vragen maar ze hadden nog geen inschrijvingen dus gaf ik het op, vond mezelf zo zielig. Ben dan na de lunch maar aan het zwembad gaan zitten, mezelf flink ingesmeerd want het was heet! En echt niet gelogen, 5 minuten later is het beginnen stortregenen!!! Ik met mijn stoel dan maar onder het afdak. De zon hebben we niet meer terug gezien. Nadat ik na een uur lezen terug naar onze kamer ging, zag ik een groep ruiters vertrekken! Echt stom dat ik toch niet nog eens gaan zagen ben... Toen de ruiters na een uurtje terug kwamen, gingen de paardjes vanzelf terug richting hun stal die toch een stukje verderop lag! Zo chique! 6 paardjes met zadel, teugels en al zo maar zonder begeleiding terug. Vraag me nu wel af hoe ze gekomen zouden zijn. Zouden ze ook zo enthousiast geweest zijn en los van de begeleider? Terug snap ik nog, was lag hun eten klaar! Spijtig dus dat ik dat misliep maar bij de laatste Lodge zit het inbegrepen en pik ik Steven zijn beurt ook in. ;-)
Nu 4 uur later heb ik een lange broek aan en twee bloesjes want het is serieus kouder geworden. Buiten onze tuin hangt een muur van mist. Niks meer te zien. Volgens mij dezelfde mist waar wij gisteren doorgereden zijn. Owee, als ik dadelijk mijn fleece moet uithalen!!!!
Dadelijk is het donker en etenstijd. Nadien gaan we in de frog- pond nog op zoek naar kikkers. Steven heeft zich ontpopt tot een echte kikker- speurder!
We hadden niet echt een wekker gezet omdat het gisteren zo laat was, eer we in ons bed lagen, maar we zijn om 6 uur spontaan wakker geworden. Dat heb je als je de gordijnen niet sluit. We ontwaakten met recht voor ons de vulkaan. Helaas nog gehuld in mist. Steven wil absoluut lava zien.
Om 8 u 30 is er een gratis birdwachting tour die we gaan proberen mee te pikken. Als er te veel volk opdaagt, doen we het op ons eentje. Ik heb net al andere kolibries gezien... We zitten nu aan 55 verschillende vogelsoorten die we hebben kunnen afvinken in onze vogelboek.
Het hotel is groot, toeristisch en qua vriendelijkheid niet zo denderend maar als de natuur mooi is... Het dorpje in de buurt is een reuze attractiepark, deed denken aan LasVegas. Overal bars en Lodge, fluo kapen van de hotsprings die hier liggen,... Echt zo kitsch waar je echt weg wil blijven.
Om 5 uur vertrokken met onze Toyota Fortuna, een patat van een ding en een serieuze upgrade van de rav4. ;-) Toch een meevaller.
De eerste 30 km in 1,5 uur door file, snel een MC Do gedaan, de volgende 50 km door de dikke mist in een slakkengang van 24 km per uur of zo. Zonder reflectoren op de weg was het echt ondoenbaar geweest en lag je zo uit de bocht. Zonder GPS waren we niet lost in space maar for and beyond... Echt niet te doen in het donker rijden. De volgende 60 km ging vrij vlot. Denk aan Ardennen baantjes of bergwegen, gelukkig zijn de wegen wel heel goed.
Om 21u 50 u waren we eindelijk aan de gate die om 22 u sloot. Daarna nog 4 km durt- road. Maar we hebben het gehaald. Onze hotelkamer kijkt uit op de vulkaan de nu helaas in de mist verstoppertje speelt.
Na een tocht van 3 uur in een mini- van met een best wel voorzichtige chauffeur. Een verloren uur bij de zoektocht naar het kantoor van de rental car, wiens vertegenwoordiger we misliepen door het oponthoud. Een hartaanval toen een bediende van het kantoor aan de tefefoon onze reservering niet vond. Het hotel had dat voor ons gedaan.
Maar om 5 uur hadden we hem dan toch eindelijk! Een dag waar echt alles mis ging
Lap, hè. Bij een tussenlanding in Quepos heeft het vliegtuigje dat na ons landde een klapband gekregen en staat nu in de weg om terug op te stijgen. Extra reservebanden hebben ze hier niet en het vliegtuig kan ook niet zo maar verplaatst worden in zo'n klein luchthaventje. We zitten dus vast tot nader order... Stom want in San José staat onze huurwagen te wachten en we moeten nog 3 u en half rijden tot de volgende Lodge. Het is nu bijna 12 u. Hopelijk kunnen we snel weg, anders wordt het in het donker rijden of een andere oplossing zoeken. Het is om half 6 - 6 u donker.... Balen dus! We houden je op de hoogte. Overal is gratis wifi op de luchthavens...
