Het is officieel bevestigd: Colombianen zijn verslaafd aan hun gsm. Op de luchthaven of op de vlieger, ze kunnen hun gsm niet met rust laten. Oortjes? Waar heb je die voor nodig? Pffff, hoe onbeleefd is dat?
De laatste vlucht was maar kort, een dikke drie kwartier. De man naast ons, zat niet op de juiste plaats. Hele heisa, maar uiteindelijk mocht ie blijven zitten. Aan die vent waren toch schroeven los: in zichzelf babbelen, zijn hand op steken naar de lucht naast hem, flapperen met zijn handen als een vogel, spelen met het kleine meisje voor hem...Vreemd allemaal. Steven was de enige die toch een plasje moest gaan doen, net toen er hevige turbulentie ontstond. Achteraan duwde de stewardess hem in een stoeltje van hen. Ze zat bijna op zijn schoot. Heb ik van horen zeggen...
Jamillio, de driver stond ons al op te wachten. Een uur en een kwartier richting de eerste lodge, door de stad Cali. Over één van de drie grootste rivieren, de Cauca waarnaar de vallei ook genoemd is. Het is ook die vallei die als 'gevaarlijk' wordt beschouwd door de overheid en best geleden kan worden. Hier is een presidentskandidaat neergeschoten geweest, die het gelukkig nog kan navertellen.
De trip leidde ons via een weg, die uiteindelijk aan de oceaan uitkomt, over een bergtop van 2000m om nadien af te zakken tot 1500m waar de lodge zich situeert. Die weg zullen we over een paar dagen volgen als we naar het kleine dorpje San Cipriano gaan, midden in de jungle. Met weer andere soorten vogels en natuur.
Plots stopt de driver aan een grote bamboe-poort. Aan niets zie dat hier een hotel ligt, natuurlijk ook de bedoeling. Ik zeg stilletjes tegen Steven: ' Ze zijn de jungle vergeten.' De eigenaars wonen hier al meer dan 50 jaar en hebben de finca, boerderij, omgevormd tot een duurzame lodge. Ze proberen zoveel mogelijk zelfvoorzienend te zijn en hebben daarom ook een grote moestuin en serres. Ook cactussen, verplantjes en orchideeën worden er gekweekt om te verkopen. De orchideeën zijn hier de tafelversiering. Hoe tof. Het is veeleer een doorgangslodge van waaruit je allerlei trips onderneemt.
We kregen een reusachtige lunch voorgeschoteld. Een groot bord Colombiaanse kippensoep met maïs en aardappel. Een bord met rijst, bakbanaan en sla. Veel en veel te veel. De Bogotaanse soep moest je pimpen met zure room en kappertjes. Om mijn buik te sparen heb ik dat maar wijselijk vermeden. Als dat nog niet genoeg was, kregen we ook nog een lekker stuk chocolade-cake. Honger gaan we hier zeker niet leiden. Misschien morgen maar telkens een halve portie vragen...
Onderweg waren er veel panaderias, of bakkers, met van die grote versierde taarten in de toog. Die kenden we nog van Peru, hoe armer de buurt, hoe groter de taarten, lijkt het wel. Dus de driver dacht dat ik zot was van cake en ook de manager werd ingelicht. Ikke die eigenlijk niet zo'n zoetekauw ben... Dat wordt het grapje van de komende dagen. Twee keer een toetje per dag is misschien te veel van het goede.
Er lopen hier ook twee huishonden rond. Een ronde teckel en een wit zwarte hond die we natuurlijk uitgebreid hebben gefletst.
De familie van de eigenaar is op bezoek, wat het toch wel druk en lawaaierig maakt in de gemeenschappelijke ruimtes. Steven heeft net de Sonos-box al stiller gezet. We krijgen dadelijk pizza als diner...
Na de middag hebben ze ons het bird-feeding-station getoond. Zo chique. Er hangen 3 kolibrie-feeders met suikerwater op, aan het dak van een open hut. De kleine vogeltjes komen met tientallen gelijkertijd snoepen van het goedje. Het zoemen van de vleugels is soms echt luid. En zoveel verschillende soorten: helgroen, paarse en blauwe vlekken, bruine staarten... Sommigen niet groter dan een duim. Tegen de boom hebben ze bananen hangen die de grote vogels komen opeten. Felblauwe, gele, groene, vogels komen er zich te goed doen. Elk half uur krijg je wel een nieuwe soort voor de verrekijker. Ze daarna opzoeken in de vogelboek, die 1.2 kg weegt, is bijna terug onbegonnen werk. Enkel de echte bekende en de speciale les kunnen we determineren. Zelfs een app is niet altijd een hulp. Gelukkig hebben we daarvoor gidsen de komende dagen.
Het weer is aangenaam, niet te warm. Bewolkt met af en toe een heet zonnetje. Vanaf een uur of 5 wordt het best wel fris, waarschijnlijk door de hoogte. Een trui is dus echt wel aangewezen. Laten we zeggen dat ik vooral luchtige kledij bij heb en weinig warme... Tja, niks aan te doen. Als je dan van de hittegolf thuis komt, steekt het een klein beetje.
Bogota is best wel een moderne stad. Veel groen, modern openbaar vervoer, voetgangersbruggen en breede fiets-o-strades op bepaalde plaatsen. Veel brommertjes en fietsers die door elkaar op straat rijden, altijd spannend. Als je tussen de lanen door keek zag je wel wat armoede. Ook tentenkampen onder bruggen of totaal van de wereldzijnde druggebruikers die op de middenberm lagen. Het centrum was eigenlijk het vuilste.
Van verscheidene mensen te horen gekregen dat we best niet met de gsm op straat liepen, ogen op de rug moesten hebben en zeker een Uber te bestellen. Ik heb me tot nu toe op geen enkel moment onveilig gevoeld. Niet in de Uber of in het centrum. Het centrum kan je het best vergelijken met de Ramblas in Barcelona, grote lanen met overal kraampjes, de ene al opdringeriger dan de ander. Overal staan politieagenten of security. Het is dus vooral een beetje uitkijken voor zakkenrollers. Om Steven zijn hoedenwinkel te vinden heb ik met de gsm in de hand en Google maps genavigeerd. Het houtouwtje natuurlijk extra rond mijn hand gedraaid. ;-)
Zo goed als alles is te betalen met bankkaart. De gewone taxi voor 5 euro, wat frisdrank, souveniers, restaurant, de tuin... Zalig. Enkel de hoedenwinkel had geen bankcontact, gelukkig was Steven zijn hoesje maar een €25. Bij een duurder model, hadden we mss nog geld moeten gaan zoeken. Vreemd bij zo'n specifieke winkel. Bij aankomst hebben we 900.000 COP uit de muur gehaald wat het maximum was bij die bepaalde bank. 900.000 COP komt overeen met een €180. Je betaalt een 5 euro aan kosten aan de bank per afhaling. Vandaar dat we gewacht hebben tot vandaag op geld af te halen bij de juiste bank. Daar kan je 2.000.000 COP per keer halen, een €415 en betaal je evenveel kosten. Dat scheelt natuurlijk. Een Colombiaan verdiend een gemiddeld loon van €400 per maand. Logisch dan dat de meeste automaten niet veel centjes geven. Helaas gaven de Argenta kaarten er vanmorgen de brui aan en heeft Steven zijn MasterCard van Keytrade extra moeten gebruiken. Vervelend, stel dat je maar bij 1 bank bent. Het strafste van dit verhaal is, dat we dus bijna €800 afgehaald hebben voor... fooien. Elke gids, chauffeur, lodge-staff moet je tippen. Een Engelse gids verwacht tussen de 12 en 25 euro per persoon fooi en betaal je al €100 voor één dag . Hoe level steekt de lodge dan zelf in de zakken. Een lokale gids en de staff is de helft goedkoper, net zoals de drivers. Dat maakt dat er toch een behoorlijk bedrag extra uitgegeven wordt, bovenop de al betaalde logies en activiteiten.
Colombianen zijn geen praatjesmakers. Zo'n taxirit is dus best wel saai. Het is niet dat je de mensen kunt uitvragen over het land. Steven zijn favoriete bezigheid. Het Spaans is heel moeilijk te verstaan. De tv versta ik gedeeltelijk en de ondertitels vallen mee. Alles is natuurlijk gedubd. Het Spaans dat de mensen spreken voelt aan als West-Vlaams...Verstaan doen ze me ook niet goed. Daar heb ik in het verleden zeker minder last van gehad. Terwijl ik me veel langer en beter heb kunnen voorbereiden. Lang leve Duolingo.
We hebben ons deze morgen volgestopt met waarschijnlijk het laatste brood voor de komende weken. Rijst, ei, advocado en bak bananen zullen onze maaltijden worden. Zeker niet slecht, maar na een tijdje verlang je toch naar een boke. Steven zal moeten afkicken van de choco en ikke van de mayonaise.
Vanmorgen waren we natuurlijk op half 5 al klaarwakker. Dat heb als je uitgeput je bed in moet kruipen om 19u. Maar de nacht was deugdvol. De jetlag voelt nu meer als een algemene vermoeidheid en wat mindere concentratie maar doenbaar.
Om 6u kan je hier al ontbijten, met lekkere rundsbouillon blijkbaar. ð³ Echte pure broth. Alles tiptop verzorgd. De koffie is zeer straf, tot op het bittere toe.
Onze eerste Uber is ook een feit. Super handig, aangezien zomaar een taxi aanhouden een hachelijke zaak kan zijn. Waarschijnlijk gebeurd er niets maar word je wel het driedubbele van de normale prijs aangerekend, zelfs al heb je op voorhand een prijs afgesproken. Ook overvallen gebeuren wel eens. Bij Uber is elke persoon geregistreerd en alles verloopt automatisch via de kredietkaart. Je kan op het einde nog kiezen of je een fooi van een halve euro of meer geeft. Een taxirit van een tiental km kost je nog geen vijf euro.
Ik heb de indruk dat Colombianen vroege mensen zijn. De botanische tuin was al open om 8u, dus zijn we dan maar gaan bezoeken. Het overdekte tropische gedeelte stelde wel teleur. Als ze je een dome vol met 200 soorten orchideeën belooft en er staan er 2 in bloei, dan voel je je opgelicht. Dan is de plantentuin van Meise een pretpark. We hebben wel onze eerste kolibries gezien. Zo'n snelle kleine beestjes. Gelukkig gaan we die nog meer zien.
Op de Uber richting het centrum hebben we wel dik twintig minuten moeten wachten. Het duurde lang voor een chauffeur onze rit aanvaardde. Rijden met gsm... No problema... Stoppen aan het roodlicht en de gsm bovenhalen? No problema.
La Candelaria is het bruisende centrum van de stad Bogota en dat was duidelijk te zien aan de drukte. Een lange rij aan het goudmuseum. Voor nog geen 1,5 euro een groot museum over de Colombiaanse goudschatten. De aanvankelijke drukte viel in het museum uit elkaar. Het was aangenaam, maar op zo'n momenten voel je de vermoeidheid toeslaan. Drie verdiepingen met allerlei gouden voorwerpen. Gouden maskers, juwelen, alle mogelijke dieren, armbanden, kronen... De één al meer uitgewerkt en petiterig dan de andere.
Voor ons middagmaal zijn we dan maar bij de locals gaan zoeken. Die keken wel vreemd. In eerste instantie wilde ik buiten gaan omdat het héél erg rook naar kaas. Maar waar volk zit, is het lekker en goed weten we uit ervaring. Steven ging voor de vlees empanadas en ikke voor eentje met kip en een kaasbroodje. Was dat laatste een verrassing, zeg. En de verklaring van de geur. ð Een ringvormig broodje met een sterke kaas die echt in het deeg zat. Niet brood met kaas erin maar echt kaasdeeg. Echt iets speciaals. De empanada met kip en aardappel was stukken lekkerder dan de vleesversie.
Op een viertal minuten wandelen wisten we een hoedenwinkel liggen die Steven graag wilde bezoeken. Uiteindelijk is hij buiten gekomen met een mooi geweven rieten hoed met zwarte band... Al la maffia dus. Liever dat op je hoofd in het regenwoud dan zijne zware leren hoed. Veilig thuis krijgen is een ander verhaal.
Na een wilde, bumperklevende cowboy rit terug naar het hotel, wordt een namiddagje uitrusten. Het weer is aangenaam, afwisselend zo'n en wolken. Af en toe een spatje motregen maar niet storend. Hoewel de Colombianen in hun dikke jassen rond lopen. Om 9u heb ik mij trui al in de rugzak gestoken en in t-shirt rondgelopen.
Morgenvoormiddag een nationale vlucht richting Cali en een hitte van 31 graden en grote vochtigheid. Maar we zijn getraind na die paar dagen van 38 graden thuis. ð
Zonder noemenswaardige incidenten aangekomen in Bogota
Half 3 's morgens opstaan is geen lachertje en dan ook nog een stijve nek hebben ook niet. Waarschijnlijk opgedaan in de auto tijdens het wegbrengen van Grim naar zijn oppasplek bij Innez en Jimmy.
Voor de eerste keer in ons leven tijdens de rit richting Zaventem, de 'lichtende nachtwolken' gezien die bestaan uit ijskristallen en zo een zomernacht soms oplichten. Voor diegenen die weten hoe vroeg ik in bed lig een hele prestatie. De moeite waard om 's nachts voor op te staan. En nee, het was niet de zonsopgang. âºï¸
Stipt om 4u de parking opgereden en de focus achtergelaten om een super rustige departure-hal te betreden. Vlot door security en boarding. Met een kwartiertje vertraging richting Madrid. Een patat van een luchthaven, die we gelukkig al gebruikten. De metro die je naar het internationale gedeelte brengt. Druk druk druk...
Om half 12 boarding voor Bogota en pas een slot rond 13u, dan wordt zitten vervelend als je dan nog 10u moet vliegen. Op een cola-accidentje na, waarbij Steven zijn gsm, broek en sokken geraakt worden een rustige vlucht. Ook eerder geland dan voorzien, een meevaller. Ook bij de immigratie ging het behoorlijk vlot. Onze eerste stempel in ons nieuwe paspoort.
Een betrouwbare taxi bracht ons 3km verder naar het Hilton Garden Inn. Een ruime kamer met balkon op 13 km van het echte Bogota. Maar als je weet dat je daarover wel eens een uur kan rijden, blijf ik liever aan de rand van de stad.
Na een traditionele kippensoep voor Steven en empanadas voor mij is het nu 19u lokale tijd en al donker. Zonsondergang rond 6u en morgenvroeg ook weer tegen 6u licht.
De jetlag slaat toch toe. Een duizelingetje bij het opstaan hoort erbij. Hopelijk vannacht een goeie nachtrust en morgen zo fris als een hoentje.
De voorbereiding van onze nieuwe reis zijn volop aan de gang. De laatste betalingen aan de lodges en de tours zijn gebeurd. De nummers van de chauffeurs zijn opgeslagen.
Vandaag zondag 29 juni hebben Ems en ik Fran weggebracht naar haar pension in Meeuwen. 17 km in 3,5 uur tijd is zeker een vlotte stap. Jonge schaapjes waren akeliger dan groepen wielertoeristen of auto's... Typisch.
Grim vertrekt woensdag naar zijn oppasplekje waar hij ongetwijfeld rotverwend gaat worden.
Tickets zijn reeds afgedrukt en rest enkel nog de koffers pakken. Donderdagochtend vroeg de vlieger richting Madrid. Om 12u 's middags de tweede vlieger richting Bogota. Landing gepland om 16u, zelfde dag. Handig toch, tijdreizen? ð
Wij zijn dan toch met de hele groep van dik 50 man in 3 mini vans geraakt en meer dan 3 uur op voorhand aangekomen. Wij hadden onze eigen bagage drop Off line. Ondertussen werden er in de rijen links van ons alweer mensen teleurgesteld en aan de kant gezet. Net zoals wij gisteren. Niet te geloven. Wel fijn dat je met een hele groep in het zelfde schuitje zit. Dat schept wel een band.
Onderweg lag er een platte Guinea fowler op de weg. De driver zei dat de passerende auto gestopt was om hem mee te nemen. Hij zei dat het lekker vlees was, maar taai. Denk aan het verhaal van de steen en de pot.
Ondertussen is het tweede vliegtuig gemaakt en zouden de problemen zich moeten oplossen. Ben benieuwd hoe lang dat nog zal duren.
We zitten nu te wachten tot we mogen boarden en we weer een back-to-reality check krijgen morgen. De beagle afhalen bij haar logé adresje waar ze rot verwend is. Maandagochtend de pony gaan halen en 's avonds naar The Lion King!!!! Kijken of Pumba er echt wel eruit ziet als in de realiteit.
We zullen met wat tegenzin een dag langer in Windhoek moeten rondhangen. Onze vlucht was overboekt en enkel de mensen die online ingecheckt hadden konden aan boord.
En deze keer was het feit dat we niet online hebben in gecheckt een beetje mijn schuld. Normaal ben ik diegene die panikeert en zo'n dingen steeds in orde wil hebben. Maar steven geraakte met zijn gsm niet in gecheckt en aangezien in het verleden altijd alles vlot is gegaan, gingen we ervan uit dat het nu ook het geval was.
3 uur voor de vlucht waren we al op de luchthaven. Het inchecken vorderde niet tot nauwelijks. Tot plots mensen met hun koffer en al uit de rij gingen. Het gerucht van de overboeking ging rond. Je kon je paspoorten nog laten checken maar wij hadden ook geen plaats. Dus moeten omboeken, opnieuw in de rij. Om half 10 hadden we eindelijk onze boardingpassen voor de volgende vlucht. Zo zijn we al in gecheckt en al. Om 10 uur met de laatste mensen het busje in richting hotel. Hotel safari court, een patat van een hotel niet ver van waar we de eerste nacht verbleven... Ik kende het al omdat we hier verschillende keren langs zijn gereden. Gisteren zelfs nog. Uit verveling zijn we nog naar de shopping mall gereden maar na een 20 minuten waren we daar al door gewandeld. Na een tas koffie zijn we naar het fossielen en gesteenten museum op zoek gegaan, niet ver af. Steven zijn idee... Niks te vinden,enkel het ministerie van mijnbouw en energie. Steven zijn stoute schoenen aan en jawel hoor, in dat zwaar bewaakte gebouw een klein museum. De regeringsauto stond er dus de minister was in the house.
Het ontbijt is heel uitgebreid, veel beter dan zelfs gisteren. Nu is het opnieuw rondhangen tot ze ons om 5 gaan komen oppikken met busjes. Duimen maar.
Wat is nu het verhaal dat we via via hebben kunnen reconstrueren: er is een vliegtuig stuk. Het scenario van gisteren is meer dan 2weken aan de gang. Mensen die niet meer op de kleinere vlieger passen worden om geboekt naar de volgende dag. Ze zeiden een 50 tal mensen maar het zullen er wel 100 zijn. Die hebben hun boardingpassen en mogen als eerste mee, dan de online incheckers en dan met wat geluk nog een paar anderen. Dus elke avond blijven er mensen over. En dan begint heel de miserie opnieuw. In plaats eens een keer een charter in te leggen, dan is alles voor even opgelost. Afrikaans zeker...
De game- drive, of wild- drive gebeurde met een grote open truck met dak erboven gelast. 20. Twintig man kon er samen in, plus de driver en de gids. Het was een al uurtje hobbelen op de gravelroad naar de echte ingang van Waterberg park. Via de weg helemaal naar boven tot op het plateau. Met steile randen en de dieperik vlakbij. Eens boven waren het zandwegen die crisscross over het plateau liepen. De mannen kozen twee waterholes uit en die hebben we telkens bezocht. Wel fijn dat er telkens een kijkhut aanwezig was, zodat je rustig comfortabel kon afwachten. Bij beide holes kwamen er buffels en twee of vier giraffen. Wat opviel was dat deze giraffen geen schrik hadden om te komen drinken en rechtstreeks naar het water gingen. Er zitten hier namelijk geen leeuwen of olifanten omdat ze een breeding- plaats willen zijn. Waarschijnlijk om later de overschot ergens anders uit te zetten. Sommige buffels hadden ook oormerken, maar we zijn vergeten te vragen waarom. We zijn pas laat vertrokken omdat we aan het wachten waren op een neushoorn die iets verderop stond en een lege waterhole wilde. Toen we uiteindelijk net gingen vertrekken met de truck, werden we teruggeroepen dat we nog snel een foto konden maken omdat hij toch aan het water geraakt was. Voor ons niet meer spectaculair als je ze op 10 m van auto hebt staan. Zeker de witte. De kat van eergisteren was inderdaad een small spotted genet. Steven kan het nog niet geloven.
Het diner was gelukkig niet weer buffet, maar a la carte. Heel goed verzorgd restaurant en de hutten en het park ook. Op de onduidelijke wandelroutes na. Bij terugkomst bleek dat de bavianen ons flesje water en leeg cola flesje van de buitenranden gepikt hadden en de tonijnblik- improvisatie- asbak was om gekieperd. Het flesje had gaatjes van tanden, maar water zal niet zo lekker geweest zijn. Van het lege flesje cola bleef enkel het dopje over... Dat zal nu ergens in de bush-bush liggen... Poezebollen hebben we niet meer gevonden, wel wat gekke boomratten.
Na het ontbijt richting Windhoek vertrokken. Steven is het rijden beu dus heb ik het stuur mogen overnemen tot we aan de grote stad zelf kwamen. Ik zal dat wel rijden als het nodig is, maar Steven zijn pleziertje afpakken, gaat ook niet. Hoewel het links rijden toch echt wel een uitdaging is in zo'n drukke stad.
Het verhuurbedrijf had graag de frigo al terug voor een andere klant die vergeten was eentje te boeken. De vrouw had diabetes en had waarschijnlijk voor haar insuline een frigo nodig? Geen idee of dat zo is. We hebben ook al ons onze restjes doorgegeven en zij schenken het aan de kerk voor de minderbedeelden. Zo komen onze pasta, saus en tonijn, kaas en salami nog goed terecht. De kleine bluts in de bumper is ons vergeven, hoewel hij niet echt geloofde dat wij vastgeraakt waren in het zand, maar even goed. Zo hard was het ook niet zichtbaar.
We hebben geluncht in het Namibian craft café. Het craft center ligt er boven en er rond. Allemaal kleine winkeltjes die souvenirs en juwelen aanbieden. Veel rommeltjes maar de mooie dingen zoals houten beeldjes waren best wel duur. Een 20cm groot beest kostte al gauw meer dan 50. Dat vond ik precies toch een beetje veel geld. Dus zijn we met lege handen terug buiten gegaan en zo zijn we nog steeds niet van onze 60 cash af die we nog overhebben...
De chique lodge ligt boven op een berg. Het zwembad is maar een kleintje en er staan welgeteld 6 ligstoelen. Onze kamer is de laatste van de rij en kijkt uit over de bergen, een waterreservoir waar een bron boven komt en de lichtjes van Windhoek. Even tegen half 6 hoorden we de hyena's of de wilde honden huilen, maar we hebben ze nog niet kunnen spotten. Spijtig.
Het diner was lekker maar we zijn gevlucht omdat er een Chinees officieel feest aan de gang is aan de andere kant van het restaurant, met alle toespraken en muziek erbij... Echt iets voor ons. De Chinezen kregen een traditionele welkomstdans die heel mooi om te zien was. De dansoutfits van de dames waren niet zo origineel, maar de muziek deed het hem wel voor mij.
Nu is het wachten tot we morgen om 10 uur moeten uitchecken. Het hotel is volgeboekt dus we kunnen de kamer niet tot in de namiddag houden. Dan wordt het rondhangen aan het zwembad of in de zetels rondom. Tot we om 7 kunnen vertrekken naar de luchthaven. Nog even geduld oefenen dus.
We hebben onze groene eikenbos en de purperen hei toch gemist... Om de huisdieren te missen hebben we geen tijd gehad. ;-) Die waren in goed handen!!!
De verbinding is zo slecht dat ik in stukken en brokken moet opslaan en terug verder schrijven.
Gisterennamiddag was het plots attack of the mangoesten. Van rechts kwam een hele groep, meer dan 30 beestjes controleren of we onze kruimels wel opgegeten hadden. Ik lag op mijn handdoek in het zonnetje en de gestreepte mangoesten, lekker brutaal kwamen op nog geen meter van me af kijken en bedelen. Met 10 zaten ze gemakkelijk rond mij, onder de tafel en maar piepen. Ben er maar af gebleven, ze zullen wel hard bijten.
Na Steven zijn middagdutje hebben we dan maar onze wandelschoenen aangetrokken en zijn de vijgenboom- route gaan doen langs de bergwand. Was ik blij dat steven voor mij een geïmproviseerde wandelstok had gemaakt van het statief van de telescoop. Het ging al snel naar boven, tussen de dikke rotsblokken. Het was warm maar de wind koelde wel af, dus dat was een meevaller. We zijn zeker een 5-tal keer omhoog geklauterd, terug naar beneden gemoeten omdat de weg of het wildpad wat we genomen hadden in de bush-bush eindigde. Om krankjorum van te worden. Al die energie voor niks verspild. Bavianen op ons pad, een wrattenzwijn lekker aan het knabbelen een meter van ons af. Zwarte watermangoesten, een heleboel kleine dikdiks, die een meter langs je gewoon blijven staan. Dikdiks zijn voor mij sprookjesfiguren, zo uit een boek weggestapt. Als je ze zo dichtbij kan bekijken, lijken ze zelfs op "My little pony's": spits gezicht, met grote donkere ogen en omlijnde ogen, grote oren die alle kanten uitgaan, kleine hoorntjes. Heel mooi.
Op een gegeven moment waren we de weg kwijt. Volgens ons kon je op die plaats naar het uitzichtspunt gaan. Maar de weg was hier al helemaal niet meer aangegeven en het enige wat kon was omlaag of via een rotsblokken soort van inham naar boven. Omdat we echt geen pijlen zagen, zijn we toch maar terug naar beneden gegaan. We hadden ook al zoveel energie verspild aan de foute routes die we genomen hadden dat de zin een beetje op was. Had ik toen geweten dat Steven vanmorgen toch nog terug naar boven wilde, had ik wel doorgezet... We waren er echt bijna..
Steven zijn vuurtje ging vlot aan, waarschijnlijk omdat er bloed bij gevloeid was. Uitgeschoten met de botte bijl, zonder erg. Ons dinertje met kip en varkensspiering heeft ons welgeteld 3 gekost en was even lekker dan de vorige dagen. Het winkeltje hier is leeg dus je moet gewoon naar het restaurant. Geen vlees te bespeuren. Smeerlappen.
Op het moment dat ik de kip uit de frigo haalde, waren de apen daar. Zo brutaal! We hebben een beurtrol moeten invoeren, strategisch moeten gaan zitten, zodat we ze langs alle kanten zagen komen... Een reuze groep. Niet normaal. Hadden we niet goed opgelet, waren we zeker eten of dingen kwijtgeraakt. Eens donker denk ik dat er gevechten tussen de bavianen uitbraken voor het beste slaapplekje want het leek alsof ze elkaar aan het vermoorden waren op de helling. Wat een geroep en gekrijs...
Omdat ik mijn ogen niet meer kon open houden bij het lezen, lat voor ik al om 8 uur te ronken. Om een uurtje later gewekt te worden door de wederhelft. " Heeft een spookdiertje een gestreepte lange staart." Huh? Nee, absoluut niet. Dus ik mee en werderhelft had in de boom naast het huisje een soort kat gevonden met een hele lange gestreepte staart en een een heel klein lijfje en reuze oren. Ik dacht dat het een civet was, maar die zijn veel groter. Blijkt een small- spotted Genet te zijn. Eigenlijk was het niet groter dan een kat van ongeveer een jaar. Heel mooi, begon zij of hij zichzelf nog te wassen. Keimaf dat Steven het gevonden had met zijn pillamp. Steven twijfelt aan mijn determinatie... Dus hij gaat het straks vragen aan de ranger van onze namiddag game- drive. Je mag hier zelf niet rijden. Sponsoring van de NWR zeker?
Na het ontbijt wilde steven opnieuw een poging wagen om de berg op te klimmen. Fijn dat hij dit plan nu pas met me deelde. Grrrrr... Anders had ik gisteren wel even doorgezet. Nu via de linkerkant omhoog via een iets duidelijker pad dat lichtjes omhoog ging. Vol rotsblokken en los zand. We hebben dassies gezien, dikke marmotten die kabaal maakten als een Tasmanian devil. Uiteindelijk kwamen we hoger dan het punt uit waar we gisteren verdwaald waren en moesten letterlijk op handen en voeten soms verder klauteren tussen de grote rotsblokken. Naar een stuk van de berg waar de stenen naar beneden g vallen waren, precies de bedding van een bergrivier. Eens boven uitgeput maar een schitterend uitzicht.
Helemaal alleen en als eerste om 10 uur. Een kwartier later liep de halve berg vol. Wij dus maar naar beneden. Makkelijker gezegd dan gedaan. Vaker gewoon op mijn billen naar beneden of achterste voren. Levensgevaarlijk. De noodnummers van verschillende personen en het office stonden op het blad, dus mee zijn er toch wel wat dingen in het verleden gebeurd.
We hebben net de auto, de bak en onze koffers uitgemest en alles een beetje ordentelijk gemaakt. Morgen onze laatste volledige dag. Nog een 3 uur rijden naar de hoofdstad. En dan eens nadenken of we onze auto morgen al binnen doen en dan tot vrijdagavond in het hotel blijven tot we om half 10 's avonds de vlucht hebben. Of we hem vrijdag gaan weg doen. Ik heb het chiqueste hotel als laatste gehouden omdat we er zolang moeten wachten voor de vlucht. We zitten er bijna 1,5 dag en dan is het wel fijn dat je een beetje uitrust in luxe... ;-)
Toch maar even de juiste weg naar Waterberg gevraagd. De kortste gravelroad was geen goed idee. Blijkbaar worden de gravelroad de laatste drie tot vier jaar niet meer onderhouden, waardoor ze zo slecht berijdbaar worden dat mensen erlangs rijden. In het verleden waren ze stukken beter. Wilden niet weer vragen of de Chinezen hier iets mee te maken hadden.
In Grootfontein de laatste inkopen van de reis gedaan. Een super de luxe Spar, even chique als een Delhaize bij ons. Bbq vlees ingeslagen voor vanavond. Ons hout is nog niet op. Ook al kijkt Steven niet uit naar het gevecht met het hout en de brandwijze.
Dan toch maar de grote asfaltweg weer met een uur om rijden maar wel fatsoenlijk door rijden. Het gevaar zat hem deze keer niet in koeien of geiten, deze waren met vlaggetjes mooi aangegeven, maar van trucks die elkaar voorbijstaken. Er was voldoende ruimte om aan de kant te gaan staan indien nodig, maar dat was gelukkig niet het geval.
Verschillende keren dacht ik dat ik door een scène van het Australische MacLouds daughters reed. Omwille van de bergen links en rechts van ons, de welgestelde boerderijen op de hellingen. Verschillende ijzeren windmolens om water op te pompen. Typisch zo'n beeld van. Australië of Texas.
Na 3 uur rijden, doemde de Waterberg op. Een groot plateau van 200 m hoog, veel groen, met hele grote rotsblokken bovenaan.
Pumbah had ook een doodswens want ik ben vol op de remmen moeten gaan staan voor een losgeslagen wrattenzwijn... Hij kwam van links aan de draad aanrennen en stak gewoon de weg over. Ik had hem gelukkig tijdig opgemerkt. Een tweede deed even later die dag stunt gewoon na...
We zaten nog geen kwartier aan het middagmaal aan onze bushhut of de eerste baviaan liet zich al zien. Gelukkig zijn wij getraind door onze deugniet beagle en weten we dat we niks zonder toezicht mogen laten slingeren of je omdraaien. Of je vleesje is van de BBQ... ;-) We gaan ons niet laten vangen!
Gisterenavond een goede kans gekregen om het spookdiertje (tuurlijk geen nachtdiertje, kieke dat ik ben) nog eens helemaal te bekijken. Nu hadden we wel de verrekijker meegebracht en gebruikten we onze pillamp om het uber-schattige beestje te begluren. Zo klein en zo snel. We hebben er 2 gevonden samen met nog een reuze vleermuis en een dikke boommuis, juist boven ons dek. Ik bedenk net dat ik die soort muis nog moet opzoeken en aanduiden in de zoogdierenboek.
De hippo's konden het vanmorgen niet laten ons wakker te proesten en de toeteren. Wel een tof afscheid.
Onze 450 km zit erop. Eerst nog vlug een verplichte foto van de Popa falls gaan nemen voor een €3 inkom. Profiteurs. Mooi maar na 5 minuten uitgestaard. Onderweg geluncht met brood en een blik sardienen in chilli saus, tussen de koeien die in de schaduw stonden te rusten. De veterinaire grenswachter was of te lui om onze frigo te doorzoeken. Of er is geen controle meer... Had ik toch maar kaas gekocht. Inez, uw tomaten zullen ze wel smakelijk hebben opgegeten. Misschien hadden ze nu nog geen honger? ;-)
Nu zitten we in een road- hotelletje met zwembad in Grootfontein. Kan ik toch nog een bruintje opdoen. Morgen 3 uur rijden naar Waterberg, ons laatste nationale park. Het zit er bijna op... Nog effe genieten.
Steven zijn whiskey-fles is officieel op, dus die kan morgen niet meer gestolen worden door de bavianen, zoals Inez en Jimmy aan de hand hadden 2 jaar geleden. ;-) En als ze iets anders pikken, zal ik geen stenen naar ze gooien. Die gooien ze naar goede bron gewoon terug.
Om half 7 's morgens was het hier hippo- parade. Op en af net voor ons dek zwemmend, kopje ondergaan, terug boven komen, zich laten vangen door steven zijn geluiden en fotogeniek te wezen... Op dit eigenste moment liggen er 6 en een kleintje aan de overkant van de rivier te zonnen. Met vogeltjes op hun rug die het ongedierte wegpikken. Wat een leven, die beesten.
Zondag vandaag, dus misviering. Heel het dorp in de beste kleren op weg naar de kerk. Mannen in hemd, das en gekleed jasje. Vrouwen in hun mooiste jurken, westers of Afrikaans, vaak met een doek rond het hoofd gebonden. Alles piekfijn en gestreken! Hoe de dat voor elkaar krijgen, geen idee.
We waren de tweede die zich inschreef aan het office van het park. We waren nog geen 500 m ver of we stuitten al op olifanten. Hele kuddes aan het knabbelen in de struiken of lekker gezellig op de weg. Jonger wel en precies kleiner dan die van Etosha.
De eerste parkbezoeker kwam al ons tegemoet gereden in een aftandse auto. We mochten niet de linkse kant na de gate nemen, want daar had ze vast gezeten..ze had haar auto zelf moeten eruit duwen. Ze was nog onder de indruk.
De weg liep inderdaad zoals wij dachten volledig aan de overkant van de rivier. Wel een 10 tal meter hoger dan de andere oever, helaas te veel bomen om onze eigen hut terug te vinden. Nadien ging de weg meer langs de rivier en kon je er stukken dichter bij komen dan gisteren. Hier minder hippo's maar wel veel meer buffels. Minder krokodillen dan gisteren en weer nieuwe vogels kunnen afvinken.
Volgens de dame van het office kon onze 4x4 alles wel aan. Het eerste stuk, dik 15 km was heel goed berijdbaar met veel plaatsen om tot vlak aan de rivier te raken. Na de picknick- plek, begon het lossere zand. Best wel een eindje. Zo ver dat we begonnen te denken dat we bijna aan de grens van Botswana zaten. Ik zag ons hier al strandden in het zand. Alle auto's na ons waren al weer teruggekeerd, niet ons geduld en spotvermogen. De zandweg bleef maar doorlopen en toen was het voor mij echt op. Ik vond er niets meer aan, wilde terug. Draaien kon niet of was zeker niet het risico waard. Tot we aan een zijweg kwamen die ons duidelijk maakte dat we niet verdwaald waren, maar er nog lang niet waren. Wetende ook dat na dat punt op de kaart het nog eens 3 km zandweg was en we die weg ook nog terug moesten, was het voor mij over. Zeg maar gerust, paniekaanval met krokodillentranen. Hoewel steven nog gewoon in zijn hoge 4x4 zat, nog geen laag of de differentielock had moeten gebruiken. Soms ben ik een sissy, i know. Je schrijft je wel in aan het begin van het park, maar geen kat die weet of controleert of je er 's avonds nog niet uitgekomen bent...
Als troost bij de picknickplek een mooie zwart-witte kingfisher, een soort ijsvogel, zien jagen vanuit grote hoogte naar het water toe. Meestal zitten deze op takken en schieten dan als een pijl in het water. Bij de gebrek aan takken, ging deze boven het water "bidden" en schoot dan naar beneden. Ook een heleboel arenden gezien. De zeearend van een paar dagen geleden is trouwens een visarend maar ziet er net hetzelfde uit. Met wat extra bruin.
Het diner verliep gisteren rustig maar er was eigenlijk te weinig eten. Een Nederlandse familie die als laatste eten ging halen, had geen kip meer. Ze zijn bij gaan halen, maar heel minimaal. De rijst, groenten en salade waren zo goed als op. Terwijl veel mensen toch nog een tweede keer hadden willen gaan. Vragen ons af of het eten hier ook voor de families van de staff wordt achtergehouden. Zo nipt eten maken is verdacht. We waren weer als eerste aan het ontbijt, het lijkt minder druk.
Steven moet trouwens solliciteren als guide. Gisterenavond spotte hij achtereenvolgens een nachtdiertje, zo'n innimini aapje met grote rode ogen en oren en lange staart. Een nachtzwaluw die lekkers aan het vangen was en een vleermuis die aan een tak hing. Niet te schatten die kerel! Ik maar op de grond kijken voor gevaarlijke beestjes en hij ze spotten in de boom door hun oplichtende oogjes.
Een birdwatch of boottour moeten wij al niet meer boeken, we hebben meer dan een normale toerist al gezien. We hadden hier graag nog wel even gebleven en hebben nu zelfs een beetje spijt dat we Botswana toch niet nader bekeken hebben. Deels mijn schuld, de portemonnee en het niet zo lang in de daktent willen slapen. Één Afrikaans land leek me al spannend genoeg vorig jaar december. Sissy, dus...
Morgen een reisdag terug naar het zuiden. Dezelfde 450 km terug naar beneden, naar een lodge enkel voor een slapen. Maar met wat geluk zien we daar ook nog iets. We moeten morgenvroeg wel nog naar Popa falls, want die water"versnellingen" hebben we nog even overgeslagen. Wegens te traag in de parken. Slakken als we zijn...
Gisteren zochten we 10 minuten achter de douche. Bleek dat de regendouche verwerkt zat in de palen van het midden van de hut. Als je je wil wassen zet je dus de halve slaapkamer onder water en als het heel hard waaide als gisteren, waait het water tot in het bed en is het heel koud. Vandaag waait het iets minder, gisteren moest ik lange boek en fleece aandoen, terwijl het in de zon 30 graden is.
We kozen een wijnfles uit de "wijnkelder" van de lodge, stel je er niet te veel van voor. Steven zijn dure wijn van 15 hadden we daarvoor al gedeeltelijk soldaat gemaakt. Het eten liet heel lang op zich wachten. Het was 8 uur toen de koolsalade en de broodjes kwamen. Iedereen vloog op het eten, niet normaal!!! Niet fijn om in zo'n sfeer half te vechten voor je eten. Sommige mensen waren echte hoarders. Het waren wild- ribbetjes met hele lekkere marinade, puree en wortels. Lekkere home- made food. Wij waren de enige die de kookmadammen bedankten en onze borden al op elkaar gezet hadden. Daardoor, denk ik, kregen wij als eerste dessert. Heerlijke brownie met extra chocolade-saus. Hmmmmm... Vriendelijkheid duurt toch het langst.
Het was dus al na 9 voor we terug geraakten in onze hut na een stevige wandeling. Dan word je wel nuchter, zeker met de planken paden een m boven de grond. Geen ruimte om te struikelen. Ik kroop al snel in bed, maar werd halverwege de nacht wakker van een lamp die op ons scheen door de lichtkoepel. De maan... Of werd gewekt door luid geproest, getoeter, gebrul van de hippo's. Die zaten links en rechts van ons te babbelen. Ook een groep hyena's of wilde honden huilden letterlijk naar de volle maan... En steven die om 4 op stond om het beest rond de hut te zoeken en dan te vragen of ik toch niet die schattige dikke rat wilde zien.,😤
Het ontbijt verliep even chaotisch als het diner. Vijf keer moeten vragen waar we moesten bestellen. Uiteindelijk waren we de eerste die konden bestellen om half 8... keuze uit toast, toast, toast, ei, ei, ei of bacon, bacon, bacon en cornflakes, dat was het. En er stond nog confituur. Sandwiches en toast smaken hier allemaal naar smoutebol. De gist of de olie waarin het gebakken of mee bestreken wordt, we zijn er nog niet uit.
Na het hyper- ontbijt moesten we weer rustig worden en vertrokken we richting Mahango reservaat. Waar ik gisteren uiteindelijk 4 nijlpaarden zag, zagen we er vandaag meer dan 20... Wat een geweldige beesten. Allemaal rotsen bij elkaar, soms op elkaar met het hoofd. Zo cute! Een heleboel nieuwe vogels en dieren kunnen aanduiden in onze boeken.
Namiddag deden we de tour naar het waterhole van 10 km. Verplicht 4x4, met een moeilijk punten met losse zand, waar we als we niet ervaren waren best konden terug keren. Voor ons reed een mini- van en die deed het goed dus we maakten ons geen zorgen, ervaren rotten als we zijn. ;-)
Tot het zandstuk begon... In de eerste bocht stond de mini- van volledig vast met de achterwielen in het mulle zand. Wel met de neus naar ons toe, dus hoe ze al in de eerste plaats er voorbij en terug waren geraakt is ons een raadsel. De mannen aan het graven met stokken en de hand, de vrouwen keken toe. Steven erop af, ik op zoek naar de schop begraven in de rommel van de koffer. Steven wilde het trektouw niet uithalen omdat we onder geen beding anderen mogen trekken. Verzekeringsgewijs. Ze kwamen er niet uit. En een andere 4x4 die achterop aan kwam, was wel zo vriendelijk om het touw te zoeken, zodat wij beleefd verplicht werden om hen eruit te trekken. Wat doe je dan? Dan help je. De van geraakte er vlot uit zonder te veel kracht maar wij liepen wel een deuk op aan de onderkant van onze bumper. En wat zit er nu net niet in de volledige dure full- omnium? De bumpers... Je ziet het nauwelijks maar bij een splinternieuwe wel... Gelukkig waren het Duitsers. Gegevens uitgewisseld en het autoverhuurbedrijf op de hoogte gebracht. Hebben wel gezegd dat wij getrokken moesten worden en niet andersom.
Bij het waterhole zat één klein aapje in zijn eentje van alles te zoeken. We zijn daar een half uurtje blijven staan, tot er een grotere groep aapjes opdook die om de beurt uit de struiken kwamen om te drinken. De vervet monkey, not nooit van gehoord, maar super schattig.
Bij het terug wegrijden uit het park zagen we een aantal zebra's. Één van die zebra's had precies iets van plastiek rond zich hangen, in eerste instantie dacht ik aan zo'n lege tipex roller uitgerold. Maar bij nader inzien had het een ijzeren draad rond zijn nek en de draad stak door zijn benen in een lus naar zijn buik. Een soort strop dus. Ik werd helemaal zot! Dadelijk teruggereden naar het office en daar ons verhaal gedaan. Blijkt dus dat de zebra in de strop van een poacher gevangen zat. Ze zou het doorgeven. Vragen ons nu enkel af wat ze met het arme beest gaan doen? Volgens mij wordt die de eerstvolgende braai... Je maakt me niet wijs dat ze die zebra zouden verdoven, los maken en dan terug vrij laten... Laten we duimen voor het dier.
Aan de overkant van de rivier aan onze hut, staat heel veel wild en veel soorten vogels. Dat is volgens mij het begin van het Buffalo- park... Dat we morgen gaan proberen te bezoeken. De staff hier zegt dat je makkelijk zelf na rijden, de dame van het parkoffice zei dat het veel zand was en we best een driver boekten in onze lodge. Zullen wel zien... Leopard, here we come!
Deze morgen al vroeg wakker en het ontbijt was aan de trage Afrikaanse kant. Eer we weg waren, was het uiteindelijk half 10. Het betalingssysteem met de bankkaart deed moeilijk en we hadden niet meer genoeg cash bij om de overnachting, zo'n 150 te betalen. Als het internet soms niet werkt, dan is dat heel vervelend. Gelukkig zei steven nog eens te proberen en mijn MasterCard deed het wel. Hè, hè...
Tegen de middag kwamen we aan in de laatste lodge Ngepi aan dezelfde rivier maar dan 150 km verderop richting Botswana. Een oprijlaan van 4 km zandweg,met een aantal stukken geschikt om 4x4 te rijden en andere gewoon 2wd. Moest Steven toch proberen de 4x4 weg te nemen, maar halverwege zaten we met de bodemplaat toch een beetje vast, wegens niet snel genoeg ingereden. Maar de koelbloedigheid van de wederhelft en de differentielock, heeft ons gered. Goeie oefening voor het park morgen.
We hadden een treehouse gereserveerd, met een zo rustig mogelijk plekje. Bij de receptie duurde het een tijdje voor ze onze naam gevonden hadden. Er moest nog een andere dame bijkomen. We hebben treehouse 18. Dat bestaat niet... Treehouse 18 heeft een eigen naam: the spiral house. Helemaal aan het uiteinde van het terrein... Waarschijnlijk daarom dat ze onze naam niet vond.
En OMG!!! Een grote ronde hut met een doorsnede van minstens 10 meter, met bovenaan een lichtkoepel van net. Alles volledig open met een groot bed met muskietennet. Een heel groot dek een dikke 4 m boven het water, geen balustrade.Wc in een hoekje maar met uitzicht op de rivier. Een klein keukentje. Echt over the top. Dit worden 3 heerlijke dagen.
Vanuit ons huisje zien we de bocht in de rivier en daar hadden we al snel een zeearend in het oog. Die plots naar beneden duikte om vis te vangen. Magnifiek! Wat een beest. Helaas te laat voor de verrekijker.
Bij het eten juist hoorde ik iets toeteren, dus speur ik de rechterkant van de rivier af en ja hoor. Onze eerste hippo stond daar lekker te grazen. Onze telescoop maakt overuren. Even later heeft Steven hem heel mooi in beeld, bleek dat het een tweede dichterbij was. Had ie niet eens door. Kei mooie dieren, grote ronde koeien met kleine oortjes en een brede bek.
De dag kan al niet meer stuk. Vanavond wel pas diner om 19 u 30... Tegen dan ben ik lichtjes uitgehongerd.
Gisteren een korte boottrip gedaan met een ander Duits koppel. Het water van de rivier staat aan deze kant nog geen 50cm hoog. De andere kant is dieper maar daar liggen veel stenen. Niet goed voor de buitenboordmotor dus.
Weinig nieuwe vogels of beestjes gezien. Zelfs geen reigers of andere watervogels. In zo'n gebieden durven we wel eens 3 keer dezelfde boottocht te vragen omwille van alle nieuwe vogels die je telkens ontdekt. Hier dus niet, spijtig. Ik moet natuurlijk wel de krokodil vermelden die aan de overkant lag te zonnen, maar het een ukkepuk van 2,5m lang. Er zitten er ocharme 4 in dit gebied, allemaal van die grootte. Niet onder de indruk dus...
We zijn naar Angola gevaren en zijn daar ook uitgestapt. Illigalen in het land. Aan de overkant ligt een "politiekantoor", zo'n erfje met een aantal huisjes van hout en leem. Er zijn 2 agenten die niks hebben, geen telefoon, geen PC, niks... Doe dan maar eens je job... Hoewel ik denk dat er niet veel job te doen is, want het is zeker geen officiële grensovergang.
We hebben op het water naar de zonsondergang gekeken en tegenover de zon kwam tegelijkertijd de zo goed als volle maan op. Heel speciaal om zo te zien.
Om 19 u stonden er twee romantische tafeltjes met een olielamp klaar en kregen we diner. Een lekker simpele housemeal met puree en snitsel, sla en gekookte kool. De kokin had zelfs champignonsaus gemaakt en die was heel goed. Ik ben absoluut geen champignons- fan,maar dit kon ik appreciëren.
Vanmorgen uitgeslapen tot half 8 en toen ontbijt. Voor de eerste keer ons eens laten verwennen met spek en ei... Super. Steven was al helemaal wakker en zocht al dingen om vandaag te bezoeken, maar helaas is hier niets te beleven. Vaak gaan ze met toeristen naar het plaatselijke schooltje waar de kinderen zingen, maar het is vakantie. Of op zondag naar de plaatselijke mis. Niks voor ons dus.
We hebben dan maar onze wandelschoenen aangetrokken en zijn stroomafwaarts gaan wandelen. Tussen de koeien en de geitjes. Een paar vogeltjes gespot, maar we zijn er achter waarom hier zo weinig vogels zitten en waarom ze dadelijk wegfladderen. De plaatselijke bevolking jaagt op hen met katapulten... Ferm om te zien doen, maar spijtig voor onze birding. En als je honger hebt,kan zo'n beestje wel lekker zijn.
We hebben toch 2 uur geslenterd. Tegen de tijd dat terug waren om half 12 was het al heet en bijna niet meer te doen.
Straks krijgen we nog een diner met kip en rijst. De eigenares heeft al door dat Steven geen makkelijke eter is... ;-) Zij kwam al vragen of dat OK was. Dat heb je met van die oma's, die willen je vertroetelen en zo veel mogelijk gezond laten eten. Tevergeefs...
Het erf loopt vol met kippetjes, ganzen en guineafowlers. Deze parelhoen en zie je overal in het land rondlopen. Langs de wegen, op de wegen... Aan de water holes komen ze in rijtjes afgelopen om te drinken, vertrekken dan weer op een rijtje. Soms met honderden gelijk, zwart ziet het dan. Moesten wij weer weten of ze eetbaar waren. Hier volgt het recept. Steek een guineafowl in een pot breng em aan de kook, steek er een steen bij in. Laat 3 dagen op het vuur staan. Klaar? Gooi de guinea weg en eet de steen op. Blijkbaar zijn ze zo taai dat ze niet echt lekker zijn. Verklaard natuurlijk hun grote aantallen.
Het Duitse koppel heeft een week geleden of zo, dus wel cheetahs gezien. Blijkbaar in hetzelfde kamp Onguma, net buiten Etosha als ons aan een waterhole. Stikjaloers! Tot onze frank viel. Wij zaten aan de waterhole en het restaurant van de campsite... Zij aan de waterhole bij de chique huisjes en rooms... Het ons was nauwelijks beveiligd, dus pech gehad.
Volgens de eigenaar hier is de NWR, de overheidsinstelling die de nationale parken leidt, geen winstgevend bedrijf,maken ze verlies en krijgen ze elk jaar tonnen aan subsidies. Als je dan weet dat de chiqueste kamer aan waterhole 4000 namibische dollar kost,zo'n 250 per nacht en kamers niet zo gek veel minder, dan val je toch achterover. Dat verklaart dan ook de staat van het sanitair, de shop en het restaurant... Volgens ons steekt daar iemand serieus zijn zakken vol... Als je dat privatiseerde kon je terecht iets moois van maken. Daarom niet duurder, gewoon kwaliteit zet mensen aan om meer uit te geven.
Een verplichte niks doe dag dus. Morgen naar het uiterste noordoosten, ook langs de rivier
Vanmorgen opnieuw met zonsopgang de baan op voor 470 km naar het noordoosten. Een rustige grote weg met weinig volk, heerlijk ontspannen rijden. Mochten de wegen bij ons zo rustig zijn, kwam iedereen relaxed op het werk of thuis.
Slechts een 3 wrattenzwijnen onderweg gezien en voor de rest helemaal geen wild. Naarmate we meer naar het noorden reden werd het groener en kwamen er meer grote bomen en struiken. Gras is hier onbestaande. Vaker begonnen we kuddes koeien of geiten langs de weg te zien, al dan niet met herder. Ezeltjes aan het grazen of voor de kar gespannen. Het werd drukker bevolkt en naast de weg verschenen de eerste mini dorpjes met kleine afgebakende erfjes. Afgebakend met houten of strooien omheining. Kleine huisjes binnenin van riet of hout, soms golfplaat. Niet groter dan 1.5 m en 4 vierkante meter groot. Heel mooi om te zien, maar het verraadt de armoede.
Kolonnen van mensen die de met bidons allemaal dezelfde richting uitwandelden. Soms de ezel of ossenkar volgeladen met bidons. Of de kar met de mensen zelf als lastdier. Kinderen die met met kleinere flessen rondliepen. Mensen die al terug kwamen met de volle bidons op de schouders of kinderen die ze droegen en dan moesten neerzetten wegens te zwaar. Mensen die een lift proberen vast te krijgen. Confronterend, hoor. Wetend dat ze echt kilometers moeten wandelen voor drinkwater. Misschien ook zelfs voor het vee. Wetende dat er achter in je auto nog 40 l ligt en blikken en pasta lag om te eten. Daar had ik het best wel moeilijk mee.
Bij de veterinaire grens tussen de provincies die we doorreden, hadden we verwacht om een controle en ontsmetting van auto en schoenen te moeten ondergaan. Vlees, zuivel en groenten/fruit mochten in het verleden niet over de grens wegens mond en klauwzeer. Nu dus blijkbaar wel... We hebben daar wel een praatje gedaan met de plaatselijke politieagent. Die ons vroeg waar we vandaan kwamen. Bij Belgium komt steevast het " Ah, Hazard!" of "Ah, De Bruyne"... Wat we van Namibië vonden... We kunnen niet anders dan zeggen dat het een mooi land is met veel dieren. Tja, een mooi land zei hij, de dieren sterven massaal en de mensen hebben honger... Heel veel honger, veel te droog. Als je dan verder rijdt en de mensen zo ziet ploeteren om te overleven, kunnen je haren niet anders dan overeind gaan staan.
In Rundu naar de winkel. Een bijennest, het echte Afrika, even als de hoofdstad,winkeltjes, grote tankstations, hypermarkt, privé ziekenhuis. winkels door om brood, beleg, water en wat bier en wijn in te slaan. Uiteindelijk blijkt dat het tankstation nog het meeste westers voedsel heeft.
Onze nieuwe lodge lig 50 km buiten Rundu in een zalige rust aan de rivier die Namibië met Angola scheidt. Voor ons is dit thuis komen, het ademt Costa Rica... Om 5 uur hopelijk een boottour. Het water van de rivier staat uitzonderlijk laag, te verwachten natuurlijk. Maar hij wil het wel proberen. Veel lodges shaken hun boottochten. Er zou 1 hippo zitten die 's nachts op en af zwemt, maar schrik heeft van mensen omdat hij vaak met stenen bekogeld wordt, wegens gevaarlijk. Slangen zouden in winterslaap zijn... Toch raar dat ik een paar dagen geleden er één overreden heb.
Heb alweer de eerste aanvaring met een slang gehad...
Terug komende van Andonis reed ik over een slang. Het reptiel was een dikke 50 cm lang en was in de lengte geel en zwart gelijnd. Voor ik het besefte had ik erover gereden, volgens mij met mijn rechter voorwiel.
Twijfel, twijfel,twijfel, toch maar terug gereden en gelukkig voor mijn karma geen platte slang op de weg. Oef.
Steven had bij de laatste keer dat we de dik dik drive deden, bijna een dikdik onder zijn wiel. Of beter tegen zijn wiel. Hij kwam als zot uit de bush gestoven. Ook Oef...
Het restaurant van deze campsite is schitterend. Onze tafel heeft uitzicht op de waterhole met een heleboel dik diks. Geen gevaarlijke dieren want er is geen stroomdraad voorzien. Katten kunnen zo het restaurant binnen springen. Het menu is a la carte en onze keuze hebben we deze middag al moeten doorgeven. Geen Afrikaans... We blijven hopen op de volgende Lodge.
Ook de laatste dag in de daktent! Nog een keer Oef!
Morgen naar het NO, naar Rundu. Hopelijk belanden we niet over de grens in Angola. Geen goed idee!
Voor diegene die het volgende leest en het geen verrassing is, steek de hand op...
Na mijn ochtend bezoek aan de toiletten om 6 uur deze morgen, slaat ik er weer in om de toiletten buiten te komen, mijn voet fout te zetten en mijn rechter enkel te verzwikken. Bats de grond op,mooie duik... Ik voelde het serieus verrekken. Een oude dame kwam me dadelijk ter hulp. Maar ik had even tijd nodig om over de pijn te raken. Als je misselijk wordt van de pijn dan weet je dat het ne zware is. Terug gehobbeld naar de auto en onmiddellijk een ijskoud blik er tegen. Het heeft toch even pijn gedaan, maar ondertussen niks meer aan de hand. Ik zag mezelf al een ziekenhuis zoeken...
Nog wat rondgereden, de hyena's goeiedag gezegd en het park uitgereden. Het eerste hotel/ Lodge/ campsite was onze al. Nu lig ik lekker aan het zwembad met wifi die de hele tijd wegvalt. De hitte valt mee...;-)
Kwart na 7 door de gate, zon net op. Een grote rode vuurbal in de lucht. Terug naar Chudob. Uit het niets duikt er plots rechts van ons een hyena op, 5 m van de auto. Onmiddellijk het fototoestel in de aanslag en foto's gemaakt. We hebben minstens 500 m met haar meegereden tot ze een drinkstop hield en verder liep naar de bosjes van gisteren. Opnieuw wat op en af verloop van kleintjes en volwassenen. Wat een cadeau!!!
We wilden nog vlug tanken voor we helemaal naar de meest noordelijke waterhole zouden rijden,maar dat was om half 9 niet mogelijk. Pomp bevroren.
Eenmaal in Andonis ontdekte Steven de enige eenzame kraanvogel waar voor hij helemaal naar hier was gereden. We stonden nog geen minuut voor we aangesproken werden door een ranger. Verderop zaten 5 leeuwen. Wij erop af. Gelukkig stond er nog een tourbusje anders hadden we zeker voorbij gereden. 2 leeuwenkoppen in het gras onder een boom.Twee dames en een derde kwam er op het gemak bij liggen en was nadien onzichtbaar in het lange gras. De andere twee hebben we nooit gezien.
Nog een nieuwe soort mangoest, een soort kudu:een nyala en een heleboel wrattenzwijn families gezien.
Ondertussen heb ik mijn eerste echte bush-bush maaltijd gekookt. Pasta met restjes tomaat en tonijn. Steven is zijn wild schotel nog aan het grillen. Dit kamp is heel mooi,veel gras bomen en groen maar de faciliteiten trekken op niks. Een zo goed als leeg winkeltje, met weinig keuze aan diepgevroren vlees op wild na. De vraag of ik dat lustte heb ik niet geriskeerd. Vandaar mijn pasta experiment. En de tafellakens en de kwaliteit van het restaurant zijn schandalig. Ik was er echt vies van. Een overheidsinstelling... Ambtenaren, zeker? ;-)
Gisteren namiddag consternatie in het kamp. Een leeuw gesignaleerd! Kinderen en ouders kwamen terug rennen om de anderen te halen. Uiteindelijk ben ik dan toch met niet veel verwachting gaan kijken. Ik zie mensen kijken naar een bepaalde plaats, niks te zien. De buurjongen liep te verkondigen dat hij ze zag, dus heb ik maar heel vriendelijk hulp gevraagd. Bleek dat ik de makkelijkste leeuwin op 5 m van ons af niet eens gezien had. Rustig aan het rondstaren... Zonder hulp had ik haar echt niet gezien, zo onopvallend. De andere dame lag verder languit op haar zij... Luieriken.
's Morgensvroeg maakte steven mij weer wakker voor één of ander luid beest. Het was al half 6, dus snel opgestaan en naar de poel gaan kijken. Een zwarte neushoorn stond er rond te draaien en te drinken. Na een half uur vertrokken we terug en heel de weg terug heeft het dier zitten roepen. Misschien miste hij ons? Het geluid van een neushoorn lijkt op toeterende krakende kerkdeur. Geen hyena's dus...
Door een slechte navigator, ikke dus, namen we een afslag te vroeg en in plaats van rechtstreeks naar het dichtste waterhole te rijden, reden we 18 km rond naar de zoutpan. Die route hadden we overgeslagen omdat hij zo ver was. Pech dan. We kwamen uit bij het Etosha uitkijkpunt, waar je enkele honderden meters op de zoutpan kan rijden.
Vandaaruit zijn we dan maar tegen 50 km naar het oosten gereden met aan de linkerkant de zoutpan en rechts de savanne. De zoutpan die om één of andere reden een groenige schijn heeft. Onderweg een jakhals, een honigndas, nog een neushoorn, 2 slapende olifanten in de schaduw van een boom gespot. Hier is het stukken groener dan in het westen en weer heel wat meer leven.
Na de incheck nog vlug de dik- dik-drive gedaan van 7 km tegen 20 per uur. Dik Diks zijn kleine reetjes. Eigenlijk een soort haas op hoge poten, niet meer dan 30 40 cm hoog. Schichtig en moeilijk te zien, Tuurlijk zijn wij pro's en hebben eentje in het struikgewas kunnen ontdekken.
Nadien zijn we nog snel naar de chudob- hole gaan kijken, waar een paar uur daarvoor een grote mannetjes olifant aan het drinken was. Nu stonden er een mama giraf en haar kleintje en een wrattenzwijn! Die hadden we al lang niet meer gezien. Even later kwamen er twee grote mannelijke olifanten een bad nemen. We hadden net geen modder via onze ramen binnen, zo'n geplens was het.
Op een gegeven moment scande ik de omgeving voor de zoveelste keer af en zag een jakhals in de verte lopen. Met dat ik die in het oog had, zie ik achter hem in de bosjes iets met spikkels lopen. Ik heb net niet geschreeuwd denk ik. Hyena's!!! Met behulp van de telescoop op onze schoot, hebben we de familie kunnen gadeslaan. 2 kleintjes en 2 volwassen dieren. Soms liggend, dan weer rechtstaan, elkaar afsnuffelend, kopjes geven,...echt schitterend. Puur chance, zonder de jakhals had ik ze nooit gezien. En de afstand was toch zeker 100m! Steven kan al naar huis... Ik ga nog voor een luipaard of een cheetah... Maar wij als pro's gaan dit zeker kunnen. Het enkel moeilijk om de grond onder de bomen en wat er in de bomen zit tegelijk in het oog te houden. Maar hier zijn grote bomen, dus daar is het meeste kans dat we ze zien.
Blijkbaar zijn ze zo taai dat ze niet echt lekker zijn. Verklaard natuurlijk hun grote aantallen. 
