Slechts een 3 wrattenzwijnen onderweg gezien en voor de rest helemaal geen wild. Naarmate we meer naar het noorden reden werd het groener en kwamen er meer grote bomen en struiken. Gras is hier onbestaande. Vaker begonnen we kuddes koeien of geiten langs de weg te zien, al dan niet met herder. Ezeltjes aan het grazen of voor de kar gespannen. Het werd drukker bevolkt en naast de weg verschenen de eerste mini dorpjes met kleine afgebakende erfjes. Afgebakend met houten of strooien omheining. Kleine huisjes binnenin van riet of hout, soms golfplaat. Niet groter dan 1.5  m en 4 vierkante meter groot. Heel mooi om te zien, maar het verraadt de armoede. 

Kolonnen van mensen die de met bidons allemaal dezelfde richting uitwandelden. Soms de ezel of ossenkar volgeladen met bidons. Of de kar met de mensen zelf als lastdier. Kinderen die met met kleinere flessen rondliepen. Mensen die al terug kwamen met de volle bidons op de schouders of kinderen die ze droegen en dan moesten neerzetten wegens te zwaar. Mensen die een lift proberen vast te krijgen. Confronterend, hoor. Wetend dat ze echt kilometers moeten wandelen voor drinkwater. Misschien ook zelfs voor het vee. Wetende dat er achter in je auto nog 40 l ligt en blikken en pasta lag om te eten. Daar had ik het best wel moeilijk mee. 

Bij de veterinaire grens tussen de provincies die we doorreden, hadden we verwacht om een controle en ontsmetting van auto en schoenen te moeten ondergaan. Vlees, zuivel en groenten/fruit mochten in het verleden niet over de grens wegens mond en klauwzeer. Nu dus blijkbaar wel... We hebben daar wel een praatje gedaan met de plaatselijke politieagent. Die ons vroeg waar we vandaan kwamen. Bij Belgium komt steevast het " Ah, Hazard!" of "Ah, De Bruyne"...  Wat we van Namibië vonden... We kunnen niet anders dan zeggen dat het een mooi land is met veel dieren. Tja, een mooi land zei hij, de dieren sterven massaal en de mensen hebben honger... Heel veel honger, veel te droog. Als je dan verder rijdt en de mensen zo ziet ploeteren om te overleven, kunnen je haren niet anders dan overeind gaan staan.

In Rundu naar de winkel. Een bijennest, het echte Afrika,  even als de hoofdstad,winkeltjes, grote tankstations, hypermarkt, privé ziekenhuis. winkels door om brood, beleg, water en wat bier en wijn in te slaan. Uiteindelijk blijkt dat het tankstation nog het meeste westers voedsel heeft. 

Onze nieuwe lodge lig 50 km buiten Rundu in een zalige rust aan de rivier die Namibië met Angola scheidt. Voor ons is dit thuis komen, het ademt Costa Rica... Om 5 uur hopelijk een boottour. Het water van de rivier staat uitzonderlijk laag, te verwachten natuurlijk. Maar hij wil het wel proberen. Veel lodges shaken hun boottochten. Er zou 1 hippo zitten die 's nachts op en af zwemt, maar schrik heeft van mensen omdat hij vaak met stenen bekogeld wordt, wegens gevaarlijk. Slangen zouden in winterslaap zijn... Toch raar dat ik een paar dagen geleden er één overreden heb.