Rondgereden, blijven hangen, nog meer rondgereden,... Maar niks echt nieuw. Hopen zebra's die in groepen aankomen, terug vertrekken, dan de volgende groep,...

Tegen 11 uur was plots alles mistig van het stof. Heuse windvlagen die hopen stof opwerpen. De horizon niet meer zichtbaar. De zon verdwenen. Net als de beestjes. En de weinige die er toch zijn, staan met hun kont in de wind. Om 13 u het dan toch maar opgegeven, veel te warm in de auto zonder het kunnen openen van de ramen bij het staan staren. Of koelte door de wind, maar een extra laag stof binnen. Hopeloos. 

Mijn fris gewassen was,ruikt lekker maar is één grote dustbal. Je kan er tegen vechten of je aanvaardt... Het is al even het laatste, hoewel iedereen er precies niet stoffig uit ziet en wij een witte vlek. Onze donkere kleren zullen ook niet helpen, gok ik. ;-)

Ik zit eindelijk aan mijn tweede boek, zit met mijn rug naar de wind. Nog  3 boeken op overschot voor de komende weken. Heb meer kilo's in boeken bij dan in kledij. Steven schuilt in de tent. Met wat geluk gaat de wind liggen en worden het geen hotdogs met dust- flavour...

Morgen naar het derde kamp. We zijn gaan vragen of er vandaag al plaats was maar het was helemaal fully booked. Volgens mij had ze niet veel zin om te kijken. Blijkt dat veel touroperators al jaren van te voren reserveren en daardoor alle plaatsen bezet houden. De buren hebben elke drie weken opnieuw gebeld voor plaats. Smerig eigenlijk. Dit kamp is dus minst aantrekkelijk en veel minder chique. Wel stukken rustiger, dat is wel een voordeel. 

Verslagen dus door het stof en de wind, maar een rustdag kan ook geen kwaad. 

Op naar de eerst poel, droog. Tweede poel niks, derde poel niks, vierde poel in de verte wat wildebeesten... Pfff, dat gecross van hole naar hole en niks zien is op zijn minst gezegd ontmoedigend. Dan maar terug naar de tweede met water in. Onderweg staan er twee jeeps stil, een goed teken, maar wat hebben ze gespot? Een grote witte neushoorn! Een mannetje dat staat te grazen. Deze is de witte en noemen ze de squared- lip rhino omdat hij een rechte mond heeft. Diegene die we in het vorig kamp zagen was de hook- lipped rhino met een haak als kaak. 2 soorten neushoorns, check! De witte leek wel stukken groter dan de zwarte. 

Aan de poel zelf was er veel beweging van springbokken, kudu's en impala's. Giraffen herken je soms als je ziet dat een boom 5 stammen heeft, voor de redt zijn die beestjes heel goed gecamoufleerd. Als je één in de verte ziet komen, kan je best een uur later terug komen kijken. Zo groot en zo'n grote mietjes. Vijf stappen vooruit en dan rondstaren, weer 5 stappen en rondkijken. Hopeloos.

Het moeilijke is de vraag of je beter even wacht aan een hole of gewoon naar de volgende rijdt. Als je weet dat tussen de holes makkelijk 10 tot 20 km gravel zit, niet altijd in goede staat kiezen wij er vaak voor om een aantal uur te blijven wachten. Het enige leuke wat we om 5 uur nog zagen was een mangoest met een zwarte tip op zijn staart, die lekker languit op een steen kwam liggen op 4 m van de auto. Wat een cutie!

Gisteren zagen we bij Rietfontein kudde van 12 olifanten, allemaal vrouwtjes en hun pubers en 2 kleine baby's, langs het water staan slapen. De kleintjes lagen op een gegeven moment languit op hun zij onder de ma. Echt zo mooi.

De hole van het kamp is iets verder weg en natuurlijker maar je kan er nauwelijks goed lang zitten. Slechte banken van hout of met stekelstenen... Niet aangenaam. Gisteren vroeg ik me af wie zijn hond had meegebracht. Ik zag een zwart ruwharig beest lopen met grijze rug, links van mijn bank. Hij kwam van boven de heuvels achter ons. Geen hond, geen neusbeer zoals ik toen dacht maar volgens de boek een honingdas. Waarschijnlijk op weg naar het water of wat lekkers. 

De laatste twee nachten zijn warm,zo'n 14 graden. Die daarvoor waren minder dan 10 of zo en vooral bij zonsopgang freezing. Blij dus dat is een meevaller. Heb mijn fleece huispak nog niet nodig gehad. Oef. 

Het eten hier is ok. Brood of piccolo's, sandwiches vind je overal. Het brood is beter dan thuis. Veel vaster. Ik heb ook crackers gevonden. Beleg is hetzelfde als thuis: hesp, salami en kaas, kiri of gouda. Het diner in het park is zo goed als elke avond hetzelfde. 3 soorten vlees, een soort patatten, gekookte kolen, en sla, tomaat en heel veel koolsla. Ik leef dus op koolsla, gekookte kolen, beetje vlees en soep van de kolen van de dag ervoor. Kolen, kolen en kolen dus. 

Steven leeft van een beetje vlees, wat rijst en heeeeel veel dessert. ;-)

Zijn geld dus eigenlijk niet waard maar op zelf hier elke keer bevroren vlees te moeten Bqq'en en nog aardappelen of pasta moesten koken op een gasvuur dat weg waait. Lui, luier en luist... Als de avond zo kort is als je om half 9 je bed in kruipt is koken en afwassen het laatste van mijn ideeën. ;-)

Twintig minuten te vroeg klaar, voor de gate  stipt om 7 u 25 opende. De gate die de argeloze toeristen beschermt tegen opgegeten worden. Wat blijkbaar effectief gebeurd is in het verleden.

Welgeteld 10 minuten later een toch wel emotioneel moment. Een mannetjes leeuw richting waterhole. Op zijn dooie gemak, geen aandacht voor ons, groet hij eerst het vrouwtje op zijn weg en gaat dan met zijn kont omhoog aan het water drinken. Even later gat hij er dan toch maar bij liggen al slobberend. In de verte liggen, op hun zij of al rollend met de poten omhoog. Bleek dat er om 9 u 17 van die katten rondliepen!!!! :-O

Toen waren wij al bij de 3 volgende geweest. Bij waterhole Aus hebben we zeker 1,5 uur gezeten. En je kon er je klok op zetten, elk kwartier of elke 20 minuten kwam er een nieuw beest. Geen grote uitschieters maar wel een prachtige plaats. De volgende waterholes liggen of meer in bossig gebied of meer in grasland. Wat natuurlijke veel meer grazers als zebra's en wildebeesten. 

Wij zijn vroeg op onze kampplek aangekomen en zitten nu op de uitkijk... Helaas nog niks. 

Gisteren nacht zijn we 4 keer gewekt door het huilende, krijsende, jankende geblaf van de hyena's. Steven is om 3 dan toch maar gaan kijken. Niks gezien, behalve dan een neushoorn in het midden van de poel. Niet het vermelden waard... ;-) anderen zouden stikjaloers zijn. 

Slapen in de daktent, ook niks voor mij. Veel te smal, kon niet bewegen, halverwege de nacht zelfs claustrofobisch. Heb toch even naar buiten moeten kijken voor het over ging. Als het maar voor 1 nacht was, had ik me in de auto gelegd, voor 7 zal ik wel moeten doorbijten. 

Voor de rest stof, stoffiger, stoffiger en uber-stof. Een wit krijtachtig poeder dat in alles blijft hangen. Laat niks valken of het is gestoft voor het leven. Onze auto gaat er lief uit zien, of we nog lang door de ruiten kunnen kijken? Denk het niet. Onze achterbank is na 1 dag een mesthoop... 

Vandaag 200 km rond gereden in het westen van het park, van droge naar volle waterholes, van geen beesten tot een explosie van leven. 5 minuten ver, een kudden giraffen van 8 met 3 kleintjes die de weg overstaken. Hopen streepjespaarden, struisvogels, gemsbokken, wildebeesten, hartebokken en overal maar dan overal, in groep of alleen springbokken. Dachten dat we een kangoeroe zagen... Nee hoor een springbok. Plat van het lachen.

Drie olifanten knabbelend zij aan zij aan de struiken. Een overstekende mannetjes olifant op 20 m voor de auto. De auto stond al in achteruit in geval van... De stier achtervolgt naar de waterhole en schitterende foto's kunnen maken. 5 minuten later en je mist hem, geluk hebben of niet. 

Heel de wereld op zoek naar leeuwen, tot nu toe nog niets gezien. Enkel een heleboel jakhalzen die aan het feesten waren aan één of ander kadaver. Te ver om te zien

Tot nu toe vind ik de kudu het mafste. Een reusachtig hertachtig dier met reusachtige gedraaide hoorns, echt buitenaards. Zo weggelopen uit Star Wars. 

Tent opgezet met de olifanten als decor. Toeterend en al. Andere mensen crossten naar het hek voor foto's en wat deed een olifanten ma en kleintje? Op nog geen m van de draad staan ronddraaien. Eer ik dat door had, mijn foto- toestel had, besloot het kleintje dat hij het beu was. Net te laat... 

Morgen onmiddellijk bij zonsopgang als de poort open gaat naar de eerste waterhole waar vaak hyena's zitten. Duimen! Volgens ons huilden ze gisteren keihard en nu ook weer. Kunnen natuurlijk ook jakhalzen zijn...;-)

En dan richting volgend kamp: Halali voor 3 nachten. 

Dus nog de grote katten, en de hondachtigen als de hyena, wilde honden,... dan kunnen we naar huis. ;-) pech met de walvis geluk met de landdieren? 

Vanmorgen in dichte mistroostige mist vertrokken, voor een rit van 550 km in 8 uur. Eerst nog op z'n Afrikaans onze nummerplaat gaan oppikken die eerst nog bij een andere shop gemaakt moest worden. Maar al bij al waren we terug vlot op weg. De wegen waren mooi, hoewel op het eerste deel veel vrachtwagens die akelig dichtbij voorbij razen. Een tweebaansweg zonder pechstrook, waar je 120 km/ u mag rijden. Creepy

Halverwege heb ik het stuur genomen. Een baan voor mij alleen. Met plots de eerste Pumba's in de bermen. Over meer dan 100 km hebben ze me gezelschap gehouden terwijl steven uitrustte. Bijna twee kleintjes omver gereden... ;-)

Ook mijn eerste flits controle gehad. Een politieauto onder een boom na een bruggetje met een snelheid camera op de voorkant gericht. Ik reed 105 waar ik 120 mocht, dus geen erg. Ik reed wel in het midden van de baan, gelukkig stippellijn en geen volle.

De giraffen en de neushoorn wandelen ondertussen rustig weg.

In het dorp voor het park de laatste inkopen gedaan en getankt. Na het binnen rijden van het park hebben we minstens 7 nieuwe dieren gezien op 14 km. 

Wifi is slechts beperkt op bepaalde plaatsen en steven zijn Namibische telefoon met kweetnie hoeveel data zit op de edge...  

'S ochtends heel goed op tijd daar, eerste toer betaald. Even gecheckt, evil als ik ben, of ze wel echt volboekt waren. Dat was zo, dus hij had niet gelogen. Toen op zoek naar de tweede firma. Niet te vinden op de plaats die hij had aangegeven. Gevraagd, niks. Uiteindelijk bleek het 'kantoor' helemaal aan de andere kant te liggen dan hij gezegd had. Stoute schoenen aan, eerst gevraagd hoeveel hun toer kostte... €20 minder dan wij hadden op ons papier staan. Dus gevraagd naar onze reservering.... 

Geen reservering... Niks... De naam vermeld op het papier werkte er niet meer... De dame belde naar de hoteleigenaar en schold hem net niet uit. Dat de vrouw in kwestie een 'copiecat' was, oneerlijk hun firmanaam gebruikte... 

Wat doe je dan op zo'n moment, dan boek je de toer bij de echte firma. Ik toch... Zeker omdat we nergens iets legitiem vonden. Betaald, tweede toer in orde.

Even later komt er een Afrikaanse dame op ons af, waar we bleven... Wij dus mee naar de 'onbekende' firma... Aan het einde van de pier aan een tafel stond een blonde oudere dame. Wat bleek, hou je vast... Haar man was vermoord en daardoor moest ze de firma en de naam verkocht worden. Zij heeft na zijn dood de firma verder gezet,maar gebruikte nog steeds de eerste naam. Tja, betaald is betaald, niks aan te doen... Denk wel dat de hoteleigenaar een beetje pissed is op ons. ;-)

De boottoer begon heel laat voor ons, alle anderen waren voor met inschepen. Waardoor we potverdikke een mama walvis en haar baby misten... Voor de rest heeeeeel veel robben, pelikanen en een dolfijnvin in de verte. Geen echte uitschieter dus.

De namiddagtoer ging in een jeep van de zoutmijnen, in open lucht, via de zee helemaal naar het zuiden. Naar Sandwich harbour, de allereerste haven voor Walvisbaai. Langs de zee rijden heeft wel iets. Vrijheid... Regelmatig robben die lagen te slapen langs de kustlijn. En dan plots de eerste jakhals die lag te dutten in het zand. Echt schitterend. Helaas ook veel half opgegeten robben of enkel skeletten. De natuur zeker...

Van de kust dan in de Namibische woestijn in, hoge duinen, meer dan 150 m hoog. Hier rijden vraagt echt wel ervaring. Vergelijk het met een achtbaan... Hopelijk zonder looping... Halverwege heb ik mijn plaats in het midden maar afgestaan aan Steven. Was me net iets te gortig. 45 graden of soms meer aan over de top heen. Het lijkt alsof de duin doorloopt en plots sta je op de richel. Af en toe te traag... Dan in achteruit opnieuw... 

Een heleboel jakhalzen gezien, die op een meter van je blijven zitten. Vaak omdat ze door anderen gevoed worden. 3 struisvogels! Keigrappige beesten. En voor de rest niets... Weinig geluk vandaag...

Wel leuk nieuwtje. Omdat het winter is, zitten er geen slangen. Hoop dat dat in de andere gebieden ook zo is, maar ik betwijfel het. Geen tweede keer meer een oepsje met een gevaarlijke slang...

Morgen zware rit van 5 tot 7 uur naar Etosha park waar het echte safari werk zal beginnen. Eerst nog langs de auto repair shop. De vorige klant speelde de nummerplaat vanachter kwijt. Wij rijden dus al 3 dagen zonder nmmrplaat rond. Vandaag zouden ze die komen opschroeven, maar de machine die de platen maakten, werkte niet. Typisch Afrikaans...

Twee soorten arenden gezien die wel heel mooi poseerden voor de lens, reusachtige beesten. 

Halverwege heb ik dan voor de eerste keer het stuur overgenomen. Links rijden valt mij beter mee dan Steven in het begin, maar de ruitenwisser gaat nog steeds wiebelen als ik wil pinken. ;-) En waar ik Steven telkens moet wijzen op het meer in het midden rijden van de baan omwille van grote stoepranden of de berm, heb ik dezelfde afwijking. Denk dat sommige wegen heel smal lijken zonder pechstrook.

Op het einde hebben we wegens saai een omweg gemaakt en onze eerste km'ers gravel gedaan. Zo kwamen we in een deel van een nationaal park dat een maanlandschap toont. Allerlei rotsen met gravel en daar bovenop donkere stenen,met de weg daardoor gehakt. Echt wel buitenaards.

Bij het verder rijden, wilden we om niet dezelfde weg op dinsdag te rijden een kleine gravelroad nemen. Bleek dat die omgebouwd was tot een grote autostrade. Heerlijk!!! Rechts van ons verschenen de duinen...

Aan het einde van deze baan ontdekte ik Dune 7, een grote duin met picknick plaats. Verscheidene mensen waren deze aan beklimmen, maar dat hebben wij aan ons laten voorbij gaan.

In onze nieuwe accommodatie maakte ik dadelijk vriendjes met de huiskatten, die een uur bij mij gelegen hebben. Klein beetje vervanging voor alle huisdieren die gemist worden.

Morgen een marine- duinen tour geboekt. De hele dag van huis, met eerst een boottocht en nadien een duinentour. Verlanglijstje: pelsrobben, dolfijnen, jakhalzen en een walvis???? Please.... Duimen!!!

Tijdens de rit naar het autoverhuurbedrijf, hebben we de driver volledig uitgehoord over alle mogelijke problemen, situaties die zich onderweg zouden voordoen en hoe we dan moesten handelen. Op die manier krijg je al een heel goed beeld van het land waarin je verblijft. 

Na een uitleg van bijna 2 uur en het punctueel nagaan van alle opties van de auto, de daktent,het kampeermateriaal, de wielen en de motor, was het dan eindelijk zover. Links rijden is niet zo makkelijk als het lijkt, vooral niet met een patat van een Toyota Landcruiser met dubbele cabine en nog een bak aan. De auto zelf is gloednieuw, het laatste model en heeft nog geen 4000 km op de teller. Wij zijn de tweede klant die er mee rond sjeest. 

De eerste stop was de hypermarkt voor het inslaan van water, booze en wat nood rantsoen indien we ergens geen eten kunnen vinden. Lijkt ons sterk,maar je weet nooit. Tanken duurde een eeuwigheid en een gevulde tank is 160 l voor een dikke €150 waar we toch makkelijk 1200 km mee konden doen. 

Ons hotel was net tegenover het tankstation en toch reden we er aan voorbij. Een reuze gate als was het een luxe compoint of hotel, leek me niet voor ons geschikt. Blijkbaar toch.

's Namiddags uitrusten en de jeep inrichten, tot ik plots achter me iets zag bewegen. Een klein beestje op poten met lange staart, een mangoest ... Ik dolblij, Steven stikjaloers omdat die een middagdutje aan het doen was. Ondertussen is de mangoest of een van zijn vriendjes meerdere malen goeie dag komen zeggen. Super gewoon!

Morgen na een vroeg ontbijt, richting Walvisbaai, een trip van 4 u. Voor ons zal het uitslapen zijn, om 7 is het hier nauwelijks licht. 

Vanuit windhoek gaat het naar het westen, naar Walvisbaai aan de Atlantische oceaan. Waar we een heleboel zeedieren zoals robben, dolfijnen en met wat geluk een walvis zullen spotten, samen met heel wat zeevogels als pelikanen, flamingo's, steltlopers,...

De volgende dag rijden we naar het bekendste nationaal park: Etosha in het noorden van het land. Voor het echte safari-gevoel, waar de dieren komen drinken aan de waterholes. Namibië kreunt net als ons onder een groot watertekort en grote droogte met alle gevolgen van dien. Waterholes die misschien niet meer gaan bestaan... Afwachten dus. We zullen hier in totaal 8 nachten verblijven in onze daktent in 4 verschillende kampen. Prijzen voor een bungalow met uitzicht op de waterholes, swingen de pan uit en zijn voor ons echt onbetaalbaar.

Dan rijden richting het noordoosten naar de grens tussen Namibië en Angola aan de Okavango- rivier. Op naar exotische vogels, nijlpaarden, krokodillen, waterbokken,... Een stuk groenere omgeving dan de savanne van de rest van het land. Hier kijken we echt naar uit, omdat het echt ons ding is. Boottochten vroeg in de ochtend, birdwatching,... 

De laatste plek wordt Waterberg. Een plateau dat boven het landschap oprijst. Ook een nationaal park waar je meerdaagse trektochten kan doen, maar die gaan we links laten liggen, ongeoefende wandelaars als wij zijn. Er zijn ook kleinere wandelroutes die je alleen kan lopen, in de hoop wild te spotten. Als we ergens verdwalen, dan zal het daar zijn...

Een heel avontuur, vol met beestjes! Namibië, here we come!

Voor diegenen, zoals ik, die niet weten waar Namibië ligt: Het ligt net boven Zuid-Afrika in het westen aan de Atlantische oceaan. Namibië geldt als één van de veiligste Afrikaanse landen, waar je makkelijk zelf kan rondrijden en zelfstandig je reis in elkaar kan puzzelen. Je bent wel afhankelijk van de beschikbare kampeerplaatsen in de nationale parken, waardoor wij 2 bestemmingen in het zuiden hebben moeten laten vallen. Dat terwijl we al in december alles hebben vastgelegd en zeker goed op tijd waren hiermee.

We vertrekken op 2 augustus, landen de volgende ochtend in Windhoek, waar het auto-verhuurbedrijf ons zal oppikken. Zij rijden ons naar hun garage waar we een behoorlijke uitleg zullen krijgen over de Toyota 4X4 met daktent en alle nodige kampeerspullen, die we gehuurd hebben. Het is ook nodig om nadien een hele drank- en voedselvoorraad in te slaan, voor minstens een 10-tal dagen. We zijn niet van plan veel zelf te gaan koken, maar in uiterste nood moeten we in staat zijn om onze plan te trekken.

Maar we zijn er geraakt! Lang leve de GPS! Morgenvroeg om 5 uur naar de luchthaven en dan de vlieger op. Donderdagochtend om 8 u 45 landden we hopelijk in Zaventem. Voor ons gevoel is het dan middernacht! Proberen te slapen in de vlieger dus... En hopen dat de jetlag ons niet weer nekt! 

Tot binnenkort!!!!

Na het ontbijt vertrokken we naar de vulkaan Tenorio waar de Rio Celeste stroomt. Een park waar je 12 dollar pp inkom betaald en een 7 km hike doet om een waterval, een blauwe lagune en hete bronnen te bekijken. We wilden oorspronkelijk enkel de waterval op 2,5 km doen maar uiteindelijk heb vooral ik dan maar doorgezet om ook de andere dingen te bekijken. 750 m lijkt niet ver maar als het op en af gaat en moeilijk begaanbaar is, en het snikheet is. Gelukkig was het de opweg omhoog en de terugweg naar beneden. Hoewel, het eerste punt, de waterval sloegen we over voor tot op het einde. Maar goed, had ik dat in het begin gedaan ( 200 reuze trappen) was ik niet meer tot achteraan geraakt ;-) 

Maar een leuke halve dag waarbij steven ook zijn 4x4 kunnen, heeft moeten bewijzen. De weg van en naar het park was een heuse belevenis op zichzelf! Een klein wegje vol keien, rotsen, gaten, kapotte wiebel bruggen! Steven amuseerde zich rot! 

De trail die we namiddag wilden doen, valt nu letterlijk in het water. Gelukkig zijn we niet vroeger vertrokken. De heldere rivier beneden is nu een kolkende, bruine watermassa. De stroom is ook weer uitgevallen, we worden het gewoon.

Nog één dag in de jungle en dan weer naar de hoofdstad. We zien er wel naar uit om terug naar huis te keren. Zoveel beestjes en vogels gezien, meer dan de gewone toerist! We worden echte pro's!!! Maar toch misten we een beetje afwisseling met cultuur. Mijn honger naar regenwoud is zeker en vast voor een tijdje gestild. ;-). Het wordt weer tijd voor onze eigen beestjes!!!

 Ja wadde, had ik dat toch maar beter gedaan... De enig regel in de jungle overtreden! Ik nam mijn hand weg en tegelijkertijd komt er een groene slang te voorschijn... Een palm pit Viper! Zo giftig als maar kan zijn. Ik roep op Steven: "He, kom kijken, je had me bijna naar het ziekenhuis moeten brengen"  Steven verstond het niet goed maar kwam kijken. Hij was een tikkeltje boos op mij! Moest ik nu echt die poort willen sluiten... 

De slang verkoos het hazenpad en ik had nog net de ingeving om hem op foto te zetten voor je wegglibberde. Dadelijk mijn handen ontwerper en gewassen. En toen begon het te dagen, ik was echt ontsnapt aan een ramp! De adrenaline gierde door mijn lijf. Een beet was er niet geweest  maar het topje van mijn vinger voelde verdoofd en zo smoutchie. Zoals je bij ons een naaktslak aanraakt. Van de 300 mensen per jaar die gebeten worden, sterft 1. 

Omdat mijn vinger toch zo verdoofd voelde, reden we toch even terug naar de lodge. De poort openden we met eeen stok.;-) Alejandro de logde- cowboy identificeerde de slang adhv de foto idd als een Viper, maar zonder beet, die heel pijnlijk was, was er geen probleem...

Nu zie ik overal slangen, heb een trauma van poorten openen opgelopen. Toch raar hoe je geest je geen rust geeft, terwijl ik zo zeker was, dat ik niet gebeten was. 

Oh,ja, close contact met een Viper overleeft. Check! Een extra verhaal om vertellen. ;-) still alife and kicking!

Terwijl ik dit neerpen, om nadien te posten op de blog, gutst het water uit de hemel. Een onweer in de bergen dat is nieuw. Ik plas nog er niet in mijn broek. ;-)

Gisteren na een twee uur durende rit, die eigenlijk veel korter had moeten zijn, bereikten we onze nieuwe stek. Omdat Steven perce de " nieuwe" weg wilde volgen die de vorige eigenaars aanvaarden, die niet nog niet op mijn kaart stond, en we die dus niet vinden, belandden we op de oude hobbelige! Grrr ... Een serieuze omweg langs ananasplantages, niet zo'n geweldig uitzicht maar toch spotte Steven een rivierschildpad die de weg overstak. 

Het onweer zit nu zo goed als boven ons, pff, niks voor mij. Steven vindt het heerlijk.

Ons nieuwe verblijf ligt buiten het domein en is een groter huis dan dat van de gemiddelde Costaricaan. Een huis op palen, tegen de helling langs een kleine rivier. Die nu pijlsnel stijgt, een frigo, een keukentje en een open dek van 3 op 15 m. De lodge zelf kijkt uit op een waterval, waar ook een hot tub aan vast gemaakt is. Er is een huis luiaard aan de ingang. Een bewegende deze keer! Keihard! Zo mooi!

Dadelijk na het ontbijt verdwijnen we van de wifi- radar. De volgende Lodge heeft Steven speciaal uitgezocht en hij kijkt er erg naar uit. Bewust geen wifi, 's avonds gebruiken ze kaarsen... We zullen wel zien. Mss nog een bezoekje aan Rio Celeste. Een appelblauwzeegroene rivier, zoek maar eens op. We hiken wel geen 7km... En gaan de verkorte route naar de waterval nemen. 

Dinsdagochtend vertrekken we dan terug naar ons eerste hotel in San José. Om dan woensdagochtend om 7 uur terug naar Atlanta te vliegen. Donderdagochtend zouden we om 8 u 45 moeten landen in Brussel! 

De rit naar cano negro ( spreek uit: canjo) was super relaxed, goeie wegen met vriendelijke chauffeurs, die zeker niet hard rijden. Veel grote trucks op de baan maar niet onze richting uit. Ontzettend veel anannas-, sinaasappel- en papayaplantages gezien. Enkele km voor de noordelijke grens sloegen we naar het westen af en deden 20 km gravelroad. We vielen om van verbazing. Immense graslanden onder water, de ene vogel na de andere. Snel vooruit geraakten we niet omdat we telkens andere vogels zagen.

Na de middag waren we in ons hotel, een heleboel aparte huisjes/kamers. We kregen het eerste aan het meer. Helaas is het uitzicht belemmerd door de bomen en leek het meer heel klein. Geen goeie eerste indruk.

De namiddag bracht ik door aan het zwembad in de hitte, Steven werd constant gebeten dus die trok zich terug in de kamer met airco. ;-) Het eten is hier heerlijk! Het beste wat we al gegeten hebben. 

Vanochtend gingen we met de gids het meer op en nog geen 2 m verder hadden we al 5 nieuwe vogels gezien. Tientallen kingfishers (3 soorten ijsvogels), leguanen overal hangend in de bomen, kaaimannen, een schildpad die ruzie maakte met een dikke vlieg of bij want hij sloeg de hele tijd met zijn pootjes om zijn neus te redden. Keigrappig! We voeren de Rio Frio ( koude rivier) af en het was zo mooi! Mooie begroeiing rond de rivier vol vogels. De gids spotte 2 slapende luiaards in de bomen. Harige bolletjes boven op een tak, zijn armen rond de knieën en daar zijn hoofd op. Schattig, hoor. Ook de Howler Monkeys waren ook present. 

Deze avond hebben we opnieuw gevraagd of ze met ons het meer op wilden. We hebben zo weinig uitgegeven en een 2 uur durende tour van 50 dollar is het hier wel waard. 

Vandaag is het een speciale dag. Het hele hotel was gisteren volgeboekt. De president komt een nieuwe brug openen. Alles is hier afgezet! De politie controleert alle voorbijgangers.

Hoe je snel een oordeel klaar hebt als je ergens komt en hoe fout je wel kan zijn! Zoveel beestjes gezien! 

Verslag volgt. Het is nu avond en we zijn een heerlijk hapje voor alle muggen! Steken dat die doen! Niet normaal! Veilig in de kamer wat lezen zonder die beestjes. Er is enkel wifi aan de receptie! 

We zagen een reuze dikke wild turkey in de boom zitten, werden aangevallen door army- ants ( mieren), hoorden in de verte de lachvalk opnieuw, konden mooie foto's maken van een neusbeertje dat op 2 m van ons in de berm scharrelde op zoek naar lekkere hapjes. Plots stopte de gids, richtte zijn telescoop op wat blaadjes, vroeg ons allemaal om te kijken zonder de verrassing te verklappen voor de anderen. En ukkepukke baby- palm pit Viper! Reusachtig groot in de telescoop maar nog geen handpalm groot in het echt. Steven en ik zagen hem niet eens met het blote oog zitten! We moesten echt hulp vragen maar we hebben een schitterende foto via de telescoop.

Een kleine afdaling naar een waterval en we begrepen waarom hier zoveel extra dagtoeristen naar hier komen. De moeite waard.  Voor de rest hebben we niet veel bijgeleerd, voelde het aan als een schoolreisje maar toch de slang en het neusbeertje extra op de checklist!

Ik had me ook opgegeven om te gaan paardrijden als er een groep was. Ik ben nog een tweetal keer gaan vragen maar ze hadden nog geen inschrijvingen dus gaf ik het op, vond mezelf zo zielig.  Ben dan na de lunch maar aan het zwembad gaan zitten, mezelf flink ingesmeerd want het was heet! En echt niet gelogen, 5 minuten later is het beginnen stortregenen!!! Ik met mijn stoel dan maar onder het afdak. De zon hebben we niet meer terug gezien. Nadat ik na een uur lezen terug naar onze kamer ging, zag ik een groep ruiters vertrekken! Echt stom dat ik toch niet nog eens gaan zagen ben... Toen de ruiters na een uurtje terug kwamen, gingen de paardjes vanzelf terug richting hun stal die toch een stukje verderop lag! Zo chique! 6 paardjes met zadel, teugels en al zo maar zonder begeleiding terug. Vraag me nu wel af hoe ze gekomen zouden zijn. Zouden ze ook zo enthousiast geweest zijn en los van de begeleider? Terug snap ik nog, was lag hun eten klaar! Spijtig dus dat ik dat misliep maar bij de laatste Lodge zit het inbegrepen en pik ik Steven zijn beurt ook in. ;-)

Nu 4 uur later heb ik een lange broek aan en twee bloesjes want het is serieus kouder geworden. Buiten onze tuin hangt een muur van mist. Niks meer te zien. Volgens mij dezelfde mist waar wij gisteren doorgereden zijn. Owee, als ik dadelijk mijn fleece moet uithalen!!!! 

Dadelijk is het donker en etenstijd. Nadien gaan we in de frog- pond nog op zoek naar kikkers. Steven heeft zich ontpopt tot een echte kikker- speurder!

Om 8 u 30 is er een gratis birdwachting tour die we gaan proberen mee te pikken. Als er te veel volk opdaagt, doen we het op ons eentje. Ik heb net al andere kolibries gezien... We zitten nu aan 55 verschillende vogelsoorten die we hebben kunnen afvinken in onze vogelboek. 

Het hotel is groot, toeristisch en qua vriendelijkheid niet zo denderend maar als de natuur mooi is... Het dorpje in de buurt is een reuze attractiepark, deed denken aan LasVegas. Overal bars en Lodge, fluo kapen van de hotsprings die hier liggen,... Echt zo kitsch waar je echt weg wil blijven.