Gisterennamiddag was het plots attack of the mangoesten. Van rechts kwam een hele groep, meer dan 30 beestjes controleren of we onze kruimels wel opgegeten hadden. Ik lag op mijn handdoek in het zonnetje en de gestreepte mangoesten, lekker brutaal kwamen op nog geen meter van me af kijken en bedelen. Met 10 zaten ze gemakkelijk rond mij, onder de tafel en maar piepen. Ben er maar af gebleven, ze zullen wel hard bijten.

Na Steven zijn middagdutje hebben we dan maar onze wandelschoenen aangetrokken en zijn de vijgenboom- route gaan doen langs de bergwand. Was ik blij dat steven voor mij een geïmproviseerde wandelstok had gemaakt van het statief van de telescoop. Het ging al snel naar boven, tussen de dikke rotsblokken. Het was warm maar de wind koelde wel af, dus dat was een meevaller. We zijn zeker een 5-tal keer omhoog geklauterd, terug naar beneden gemoeten omdat de weg of het wildpad wat we genomen hadden in de bush-bush eindigde. Om krankjorum van te worden. Al die energie voor niks verspild. Bavianen op ons pad, een wrattenzwijn lekker aan het knabbelen een meter van ons af. Zwarte watermangoesten, een heleboel kleine dikdiks, die een meter langs je gewoon blijven staan. Dikdiks zijn voor mij sprookjesfiguren, zo uit een boek weggestapt. Als je ze zo dichtbij kan bekijken, lijken ze zelfs op "My little pony's": spits gezicht, met grote donkere ogen en omlijnde ogen, grote oren die alle kanten uitgaan, kleine hoorntjes. Heel mooi.

Op een gegeven moment waren we de weg kwijt. Volgens ons kon je op die plaats naar het uitzichtspunt gaan. Maar de weg was hier al helemaal niet meer aangegeven en het enige wat kon was omlaag of via een rotsblokken soort van inham naar boven. Omdat we echt geen pijlen zagen, zijn we toch maar terug naar beneden gegaan. We hadden ook al zoveel energie verspild aan de foute routes die we genomen hadden dat de zin een beetje op was. Had ik toen geweten dat Steven vanmorgen toch nog terug naar boven wilde, had ik wel doorgezet... We waren er echt bijna..:-(

Steven zijn vuurtje ging vlot aan, waarschijnlijk omdat er bloed bij gevloeid was. Uitgeschoten met de botte bijl, zonder erg. Ons dinertje met kip en varkensspiering heeft ons welgeteld €3 gekost en was even lekker dan de vorige dagen. Het winkeltje hier is leeg dus je moet gewoon naar het restaurant. Geen vlees te bespeuren. Smeerlappen.

Op het moment dat ik de kip uit de frigo haalde, waren de apen daar. Zo brutaal! We hebben een beurtrol moeten invoeren, strategisch moeten gaan zitten, zodat we ze langs alle kanten zagen komen... Een reuze groep. Niet normaal. Hadden we niet goed opgelet, waren we zeker eten of dingen kwijtgeraakt. Eens donker denk ik dat er gevechten tussen de bavianen uitbraken voor het beste slaapplekje want het leek alsof ze elkaar aan het vermoorden waren op de helling. Wat een geroep en gekrijs...

Omdat ik mijn ogen niet meer kon open houden bij het lezen, lat voor ik al om 8 uur te ronken. Om een uurtje later gewekt te worden door de wederhelft. " Heeft een spookdiertje een gestreepte lange staart." Huh? Nee, absoluut niet. Dus ik mee en werderhelft had in de boom naast het huisje een soort kat gevonden met een hele lange gestreepte staart en een een heel klein lijfje en reuze oren. Ik dacht dat het een civet was, maar die zijn veel groter. Blijkt een small- spotted Genet te zijn. Eigenlijk was het niet groter dan een kat van ongeveer een jaar. Heel mooi, begon zij of hij zichzelf nog te wassen. Keimaf dat Steven het gevonden had met zijn pillamp. Steven twijfelt aan mijn determinatie... Dus hij gaat het straks vragen aan de ranger van onze namiddag game- drive. Je mag hier zelf niet rijden. Sponsoring van de NWR zeker?

Na het ontbijt wilde steven opnieuw een poging wagen om de berg op te klimmen. Fijn dat hij dit plan nu pas met me deelde. Grrrrr... Anders had ik gisteren wel even doorgezet. :-( Nu via de linkerkant omhoog via een iets duidelijker pad dat lichtjes omhoog ging. Vol rotsblokken en los zand. We hebben dassies gezien, dikke marmotten die kabaal maakten als een Tasmanian devil. Uiteindelijk kwamen we hoger dan het punt uit waar we gisteren verdwaald waren en moesten letterlijk op handen en voeten soms verder klauteren tussen de grote rotsblokken. Naar een stuk van de berg waar de stenen naar beneden g vallen waren, precies de bedding van een bergrivier. Eens boven uitgeput maar een schitterend uitzicht.

Helemaal alleen en als eerste om 10 uur. Een kwartier later liep de halve berg vol. Wij dus maar naar beneden. Makkelijker gezegd dan gedaan. Vaker gewoon op mijn billen naar beneden of achterste voren. Levensgevaarlijk. De noodnummers van verschillende personen en het office stonden op het blad, dus mee zijn er toch wel wat dingen in het verleden gebeurd. 

We hebben net de auto, de bak en onze koffers uitgemest en alles een beetje ordentelijk gemaakt. Morgen onze laatste volledige dag. Nog een 3 uur rijden naar de hoofdstad. En dan eens nadenken of we onze auto morgen al binnen doen en dan tot vrijdagavond in het hotel blijven tot we om half 10 's avonds de vlucht hebben. Of we hem vrijdag gaan weg doen. Ik heb het chiqueste hotel als laatste gehouden omdat we er zolang moeten wachten voor de vlucht. We zitten er bijna 1,5 dag en dan is het wel fijn dat je een beetje uitrust in luxe... ;-)