Zondag vandaag, dus misviering. Heel het dorp in de beste kleren op weg naar de kerk. Mannen in hemd, das en gekleed jasje. Vrouwen in hun mooiste jurken, westers of Afrikaans, vaak met een doek rond het hoofd gebonden. Alles piekfijn en gestreken! Hoe de dat voor elkaar krijgen, geen idee.

We waren de tweede die zich inschreef aan het office van het park. We waren nog geen 500 m ver of we stuitten al op olifanten. Hele kuddes aan het knabbelen in de struiken of lekker gezellig op de weg. Jonger wel en precies kleiner dan die van Etosha. 

De eerste parkbezoeker kwam al ons tegemoet gereden in een aftandse auto. We mochten niet de linkse kant na de gate nemen, want daar had ze vast gezeten..ze had haar auto zelf moeten eruit duwen. Ze was nog onder de indruk. 

De weg liep inderdaad zoals wij dachten volledig aan de overkant van de rivier. Wel een 10 tal meter hoger dan de andere oever, helaas te veel bomen om onze eigen hut terug te vinden. Nadien ging de weg meer langs de rivier en kon je er stukken dichter bij komen dan gisteren. Hier minder hippo's maar wel veel meer buffels. Minder krokodillen dan gisteren en weer nieuwe vogels kunnen afvinken. 

Volgens de dame van het office kon onze 4x4 alles wel aan. Het eerste stuk, dik 15 km was heel goed berijdbaar met veel plaatsen om tot vlak aan de rivier te raken. Na de picknick- plek, begon het lossere zand. Best wel een eindje. Zo ver dat we begonnen te denken dat we bijna aan de grens van Botswana zaten. Ik zag ons hier al strandden in het zand. Alle auto's na ons waren al weer teruggekeerd, niet ons geduld en spotvermogen. De zandweg bleef maar doorlopen en toen was het voor mij echt op. Ik vond er niets meer aan, wilde terug. Draaien kon niet of was zeker niet het risico waard. Tot we aan een zijweg kwamen die ons duidelijk maakte dat we niet verdwaald waren, maar er nog lang niet waren. Wetende ook dat na dat punt op de kaart het nog eens 3 km zandweg was en we die weg ook nog terug moesten, was het voor mij over. Zeg maar gerust, paniekaanval met krokodillentranen. Hoewel steven nog gewoon in zijn hoge 4x4 zat, nog geen laag of de differentielock had moeten gebruiken. Soms ben ik een sissy, i know.  Je schrijft je wel in aan het begin van het park, maar geen kat die weet of controleert of je er 's avonds nog niet uitgekomen bent...

Als troost bij de picknickplek een mooie zwart-witte kingfisher, een soort ijsvogel, zien jagen vanuit grote hoogte naar het water toe. Meestal zitten deze op takken en schieten dan als een pijl in het water. Bij de gebrek aan takken, ging deze boven het water "bidden" en schoot dan naar beneden. Ook een heleboel arenden gezien. De zeearend van een paar dagen geleden is trouwens een visarend maar ziet er net hetzelfde uit. Met wat  extra bruin. 

Het diner verliep gisteren rustig maar er was eigenlijk te weinig eten. Een Nederlandse familie die als laatste eten ging halen, had geen kip meer. Ze zijn bij gaan halen, maar heel minimaal. De rijst, groenten en salade waren zo goed als op. Terwijl veel mensen toch nog een tweede keer hadden willen gaan. Vragen ons af of het eten hier ook voor de families van de staff wordt achtergehouden. Zo nipt eten maken is verdacht. We waren weer als eerste aan het ontbijt, het lijkt minder druk. 

Steven moet trouwens solliciteren als guide. Gisterenavond spotte hij achtereenvolgens een nachtdiertje, zo'n innimini aapje met grote rode ogen en oren en lange staart. Een nachtzwaluw die lekkers aan het vangen was en een vleermuis die aan een tak hing. Niet te schatten die kerel! Ik maar op de grond kijken voor gevaarlijke beestjes en hij ze spotten in de boom door hun oplichtende oogjes. 

Een birdwatch of boottour moeten wij al niet meer boeken, we hebben meer dan een normale toerist al gezien. We hadden hier graag nog wel even gebleven en hebben nu zelfs een beetje spijt dat we Botswana toch niet nader bekeken hebben. Deels mijn schuld, de portemonnee en het niet zo lang in de daktent willen slapen. Één Afrikaans land leek me al spannend genoeg vorig jaar december. Sissy, dus...

Morgen een reisdag terug naar het zuiden. Dezelfde 450 km terug naar beneden, naar een lodge enkel voor een slapen. Maar met wat geluk zien we daar ook nog iets. We moeten morgenvroeg wel nog naar Popa falls, want die water"versnellingen" hebben we nog even overgeslagen. Wegens te traag in de parken. Slakken als we zijn...