We kozen een wijnfles uit de "wijnkelder" van de lodge, stel je er niet te veel van voor. Steven zijn dure wijn van €15 hadden we daarvoor al gedeeltelijk soldaat gemaakt. Het eten liet heel lang op zich wachten. Het was 8 uur toen de koolsalade en de broodjes kwamen. Iedereen vloog op het eten, niet normaal!!! Niet fijn om in zo'n sfeer half te vechten voor je eten. Sommige mensen waren echte hoarders. Het waren wild- ribbetjes met hele lekkere marinade, puree en wortels. Lekkere home- made food. Wij waren de enige die de kookmadammen bedankten en onze borden al op elkaar gezet hadden. Daardoor, denk ik, kregen wij als eerste dessert. Heerlijke brownie met extra chocolade-saus. Hmmmmm... Vriendelijkheid duurt toch het langst.

Het was dus al na 9 voor we terug geraakten in onze hut na een stevige wandeling. Dan word je wel nuchter, zeker met de planken paden een m boven de grond. Geen ruimte om te struikelen. Ik kroop al snel in bed, maar werd halverwege de nacht wakker van een lamp die op ons scheen door de lichtkoepel. De maan... Of werd gewekt door luid geproest, getoeter, gebrul van de hippo's. Die zaten links en rechts van ons te babbelen. Ook een groep hyena's of wilde honden huilden letterlijk naar de volle maan... En steven die om 4 op stond om het beest rond de hut te zoeken en dan te vragen of ik toch niet die schattige dikke rat wilde zien.,😤

Het ontbijt verliep even chaotisch als het diner. Vijf keer moeten vragen waar we moesten bestellen. Uiteindelijk waren we de eerste die konden bestellen om half 8... keuze uit toast, toast, toast, ei, ei, ei of bacon, bacon, bacon en cornflakes, dat was het. En er stond nog confituur. Sandwiches en toast smaken hier allemaal naar smoutebol. De gist of de olie waarin het gebakken of mee bestreken wordt, we zijn er nog niet uit. 

Na het hyper- ontbijt moesten we weer rustig worden en vertrokken we richting Mahango reservaat. Waar ik gisteren uiteindelijk 4 nijlpaarden zag, zagen we er vandaag meer dan 20... Wat een geweldige beesten. Allemaal rotsen bij elkaar, soms op elkaar met het hoofd. Zo cute! Een heleboel nieuwe vogels en dieren kunnen aanduiden in onze boeken.

Namiddag deden we de tour naar het waterhole van 10 km. Verplicht 4x4, met een moeilijk punten met losse zand, waar we als we niet ervaren waren best konden terug keren. Voor ons reed een mini- van en die deed het goed dus we maakten ons geen zorgen, ervaren rotten als we zijn. ;-)

Tot het zandstuk begon... In de eerste bocht stond de mini- van volledig vast met de achterwielen in het mulle zand. Wel met de neus naar ons toe, dus hoe ze al in de eerste plaats er voorbij en terug waren geraakt is ons een raadsel. De mannen aan het graven met stokken en de hand, de vrouwen keken toe. Steven erop af, ik op zoek naar de schop begraven in de rommel van de koffer. Steven wilde het trektouw niet uithalen omdat we onder geen beding anderen mogen trekken. Verzekeringsgewijs. Ze kwamen er niet uit. En een andere 4x4 die achterop aan kwam, was wel zo vriendelijk om het touw te zoeken, zodat wij beleefd verplicht werden om hen eruit te trekken. Wat doe je dan? Dan help je. De van geraakte er vlot uit zonder te veel kracht maar wij liepen wel  een deuk op aan de onderkant van onze bumper. En wat zit er nu net niet in de volledige dure full- omnium? De bumpers... Je ziet het nauwelijks maar bij een splinternieuwe wel... Gelukkig waren het Duitsers. Gegevens uitgewisseld en het autoverhuurbedrijf op de hoogte gebracht. Hebben wel gezegd dat wij getrokken moesten worden en niet andersom. 

Bij het waterhole zat één klein aapje in zijn eentje van alles te zoeken. We zijn daar een half uurtje blijven staan, tot er een grotere groep aapjes opdook die om de beurt uit de struiken kwamen om te drinken. De vervet monkey, not nooit van gehoord, maar super schattig.  

Bij het terug wegrijden uit het park zagen we een aantal zebra's. Één van die zebra's had precies iets van plastiek rond zich hangen, in eerste instantie dacht ik aan zo'n lege tipex roller uitgerold. Maar bij nader inzien had het een ijzeren draad rond zijn nek en de draad stak door zijn benen in een lus naar zijn buik. Een soort strop dus. Ik werd helemaal zot! Dadelijk teruggereden naar het office en daar ons verhaal gedaan. Blijkt dus dat de zebra in de strop van een poacher gevangen zat. Ze zou het doorgeven. Vragen ons nu enkel af wat ze met het arme beest gaan doen? Volgens mij wordt die de eerstvolgende braai... Je maakt me niet wijs dat ze die zebra zouden verdoven, los maken en dan terug vrij laten... Laten we duimen voor het dier. 

Aan de overkant van de rivier aan onze hut, staat heel veel wild en veel soorten vogels. Dat is volgens mij het begin van het Buffalo- park... Dat we morgen gaan proberen te bezoeken. De staff hier zegt dat je makkelijk zelf na rijden, de dame van het parkoffice zei dat het veel zand was en we best een driver boekten in onze lodge. Zullen wel zien... Leopard, here we come!