Gisteren bij het ontbijt kwam de huisvogel bij ons zitten aan tafel. De huisvogel lijkt een beetje op een grote ekster, die ze hebben groot gebracht toen de native people hem hier naar toe brachten. De vogel hangt het meeste aan onze gids en we kregen ook de waarschuwing dat ie soms agressief kon zijn en dingen stuk maakte. We hadden hem al de vuilzak zien kapot trekken, pikken in de bluetooth speaker... We wisten dus dat het een deugniet was. Ik wilde een foto trekken van de vogel en Steven zijn bord. Ja ja, nog voor ik klaar was, had hij supersnel het restje ei van het bord gepikt. Beetje zoals de beagle dus... Het ei terug afgepakt en de vogel op afstand gehouden, want toen had ie mijn eten in het vizier. Met de bestekdoos jaagde ik hem telkens terug. We hebben wel niet durven vertellen hoe stout hij was geweest. We hadden hem ook natuurlijk geen kans mogen geven...
Gisterenavond kregen we de vreemdste combo tot nu toe als avondeten: pasta met kip en boter, diepvriesfrieten en opgebakken rode kool met paprika en ajuin. Ik kan u verzekeren, zeer zeer vreemd.
Onze laatste dag in de lodge, een vrije dag. Na het ontbijt om 7u zijn we dan zelf maar naar de brug en terug gewandeld. Uiteindelijk viel dat mee aan een slakkengangetje. We hebben nog gezocht achter de rode met zijn kuif maar helaas niets te vinden. Een roodbruine vogel antwoordde wel op het geluidje op de gsm, maar dat was niet ons target. De zwaluwstaartwouw liet zich wel schitterend bewonderen en kwam net boven ons rondjes zweven. Knap beestje.
Na de wandeling om 10u zijn we dan maar naar de rivier gegaan om een plons te nemen. Steven heeft dat ook echt gedaan. Ik heb mijn voeten erin gestoken. Rondom ons lagen allemaal reuze grote ronde keien die van de berg afgerond zijn. Geen zandsteen maar mooi wit zwart graniet. Goud hebben we helaas niet gezien, maar zou best wel hier gevonden kunnen worden. De zwarte gieren kwamen ook een kijkje nemen in de hoop dat we al eetbaar waren. Ook die hadden pech vandaag.
Zo zittend langs de rivier vallen wel de vele vlinders op. Vlinders vind je heel vaak terug bij water. Er vlogen wel een aantal soorten die we nog niet gezien hadden. Op zo'n momenten verwacht je toch een bende apen die voorbij komen of zou je een luiaard in de boom zien hangen. Costa Rica waar we ook al geweest zijn, is wat dat betreft een veel rijker land. Veel meer andere soorten dieren, ongerepter? De gids heeft in haar leven 10 keer een luiaard rond deze bergen gezien. Hij zit er wel, maar zeker niet erg zichtbaar. Ook andere dieren als spinnen, slangen ofzo hebben we niet meer gezien.
Vanochtend mochten we een uurtje langer slapen. Na het ontbijt om half 7 gingen we te voet op pad door de tuin. Nadien terug richting berg om naar de rivier te stappen. In het begin een steile klim en dan naar beneden. Dan weet je dat je ook terug omhoog moet. Onderweg verschillende keren blijven staan en gezocht naar vogels maar het was vrij kalm. De zon was ook van de partij, dus dat zal de reden wel geweest zijn. We hebben in de verte 2 roofvogels kunnen spotten. Een zwaluwstaartwouw, wel een knap beestje en een arend soort. Vraag me niet meer welke. Het is leuk al die vogeltjes te bekijken maar namen onthouden, niks voor ons. Soorten beginnen we wel al te herkennen.
Vanuit de brug zijn we dan terug omhoog gewandeld. Voortdurend steil omhoog. De auto doet er 20 minuten over. Wij zijn op een rustige manier tot boven geraakt. Wandelstok en kleine stapjes is de tip. Zo geraakte ik er zonder buiten adem te zijn of dood neer te vallen. Ik schat dat we maar 2km of zo gedaan hebben, maar best wel wat hoogtemeters. Ben wel trots op mezelf. ;-)
Onze gids heeft nog een half uur zitten zoeken naar een flashy rode vogel met kuif, die zich liet horen maar niet zien. Ze bleef volhouden, maar hij heeft zich niet laten zien. Een tien voor doorzetting.
Op aanraden van de eerste lodge willen we bij de volgende toch het nationaal park Los Nevados bezoeken. Een vulkaanlandschap op grote hoogte waar je gedeeltelijk met de auto kan raken. Het geregel met de volgende lodge is een gedoe. We hebben daar al ontbijt, lunch en een Spaanse gids betaald. Eigenlijk moesten we gewoon vervoer hebben... Te lui zeker om dat te willen fixen? Nu hebben we via de Engelstalige gids en zijn 'touragency' een €300 tour moeten regelen. Tja, dan is alles wel ok voor de verzekering. Voor zo'n dingen is een extra tablet toch handig. Stomme gsm.
We hebben warme kleren nodig, dus ik denk dat ik heel mijn koffer in laagjes ga aandoen. Pffff... Mijn warme broek die ik al 3 dagen aanheb en vol modder hangt, krijg ik niet meer gewassen... Ik zal er lief uitzien. Niet mijn probleem zeker? Ik ga ze sevens nog even proberen te fatsoeneren. Onze was, een dikke 10kilo, van eergisteren kost hier 20 dollar. Dure vogels, die mannen.
Welke idioot staat opnieuw op 4u45 op en gaat een tweede keer een uur lang hobbelen, tot halverwege de berg deze keer? Yep, ondergetekende. Gelukkig op lege maag deze keer. Wanneer het licht werd, bleek dat het een warme zonnige voormiddag zou worden. Heerlijk. De bergen rondom ons waren zichtbaar en majestueus. Het woud krijgt plots een mooie donkergroene kleur. Weinig wolken zorgen ervoor dat je ver kon kijken en de uitgestrektheid ervan kon beleven.
Halverwege de berg uitgestapt om nieuwe en andere soorten te zoeken die dan weer op 2000m voorkomen. Ondertussen hebben we beslist alle mogelijke belangrijke endemische soorten die enkele hier voorkomen gezien. Aan de meest gewone soorten heeft onze gids geen aandacht geschonken. Steven was zijn gsm kwijt... Bleek na contact met de lodge dat de gsm nog op de tafel lag. Hè, hè. De gids ha Steven door... Nu kon hij zelf geen lijst meer aanleggen. Betrapt.
Tussen de bergen is er geen ontvangst, ook niet in onze lodge. Maar sta je op de uitkijkplatformen aan de juiste kant van de berg heb je wel bereik. Je bent dus toch niet volledig afgesloten van de wereld. De lodge haalt zijn internet binnen via de satellieten van Starlink. Sinds die een paar jaar geleden zijn gelanceerd, is het internet sterk verbeterd. Lees: sneller dan bij ons thuis binnen. Het is wel wat duurder, maar met meerdere mensen streamen gaat zonder problemen. De mensen zijn dus erg tevreden. Lang leve Musk. ;-)
Het eten in Colombia blijft toch vreemd. Als je aan tafel geroepen wordt, dan staat je soep, hoofdgerecht en je dessert al samen op tafel. 's Morgens is het altijd iets ei met fruit en verschillende soorten maisbrood. Vandaag een gefrituurde versie. Het maisbrood is heel droog en flauw. Je krijgt koffie of chocolade'melk'. Chocolate moet ik zeggen want hij wordt gemaakt met melk maar met water en suikerriet. Het is dus niet zo lekker als bij ons. Je kan er natuurlijk wel melk bij dien. Fruitsap wordt niet voor het ontbijt geserveerd enkel voor lunch en diner. Voor het middagmaal is er altijd rijst met iets van groenten, gekookt of rauw, soms bonen. Samen met iets van vlees of vis. Altijd moet er iets gefrituurd op je bord liggen: een bakbanaan, de vis of het vlees, aardappelfrietjes... Het avondeten is hetzelfde opgebouwd als de lunch. Je eet dus eigenlijk 2 keer warm, 3 als je de eitjes meetelt. De porties zijn steeds reusachtig. Gisteren kregen we zelfs penne met ragoutsaus, gefrituurde aardappels en gekookte groentjes. Steven heeft dus alle saus en ons beide aardappelen opgesmikkeld en de pasta laten liggen. Natuurlijk leek dat alsof hij niets gegeten had en mijn bord was zo goed als leeg. De kok moet er hetzijne van gedacht hebben. Bij het afruimen, vaak heel snel als je klaar bent, wordt echt alles van tafel genomen. Nog volle glazen of kannen met fruitsap. Weg... Terwijl je graag nog wat had blijven zitten drinken. Vreemd, hoor. Ze jagen je precies weg van tafel. Of vinden ze de vuile borden onbeleefd? Geen idee.
Voor het middageten waren we terug in de lodge. Opnieuw is er een groep Amerikanen aangekomen. Je gelooft het of niet maar dat zijn allemaal krasse tachtigers met grote telelenzen. Als je op die manier nog naar een moeilijk begaanbare lodge kan komen? Amai, dan mag je jezelf gelukkig prijzen. Ze slapen langs en rond ons, benieuwd wie er het langste gaat doorgaan deze avond.
We hebben de namiddag vrij gevraagd, zodat we lekker kunnen hangen. Het is de eerste keer dat we 's middags hier zijn en we zien en horen plots weer hele nieuwe dingen. De kolobries vliegen langs je oren, vechten met elkaar met de vleugels en snavels. Er zijn er die een geluidje maken als een knetterende bol electriciteit als ze ruzie maken. Te gek voor woorden. Ik probeer te lezen maar je wordt telkens afgeleid. Als ik hier zou wonen, kreeg ik niks gedaan. In de struiken hoor ik precies een cirkelzaag aanslaan. Morgen vragen welke vogel dat nu weer is, of welke krekel, wie weet... De kikkers zijn ook wakker vandaag, misschien omdat het warmer is. In verte rommelt alweer de donder. Logisch als de zon alles verdampt.
Nog vergeten te vermelden... Eergisteren heeft Steven zijn eerste 2 possums ontdekt. Ze zaten in een boom langs de Cauca rivier. En gisteren is kiekepunt 2 verdiend door van het trapje te schuiven voor ons huisje. Gelukkig opnieuw geen erg.
Vanmorgen om 5u 20 aan de koffie om tien minuten later te vertrekken richting de top van de berg. Een rit van een uur en 45 voor 14km... Een bergkeienpad doorheen de jungle, net voldoende breed voor de Hilux. Op zo'n offroad-wandelpad weet je wel waarop 4x4 gebouwd zijn en hoe goed deze wagens werken. Gelukkig geen akelige bergranden, het pad lag best wel voldoende op de hellingen.
Op de top van de berg is er een militaire basis en dat is zo'n beetje de enige reden waarom de weg nog een beetje toegankelijk is. Vroeger konden ze in 45 min naar boven rijden. Het leger onderhoudt de weg niet meer zo goed als vroeger. Ook de parkdirectie ziet het nut niet in van de weg te verbeteren. Er staan wel op de zoveel tijd recente bordjes en uitkijkplatforms, maar geen kat die er geraakt. Hoe belachelijk is dat. De lodge heeft ook al aangeboden om samen de weg te onderhouden, maar het systeem is veel te log. Als je investeert dan komen de toeristen met plezier naar het park.
Eenmaal aangekomen stond we letterlijk aan de poort van de basis. Ook daar was een uitkijkplatform waar we ons ontbijt voorgeschoteld kregen. Eitje met een klein zoet broodje, ananas en een soort droog maisbroodje in een maisblad gerold. Geen hoogvlieger dat laatste. Bij elk platform werden de kolibrie-feeders weer gevuld. En ook daar zagen we een aantal nieuwe soorten. Ook 3 targets die enkel daar voorkomen.
Gidsen gaan af op het geluid en proberen ze dan te lokken met een bluetooth-speaker die ze of rond hun middel hangen of in een boom. De geluidjes zijn of van de app Merlin of zijn ook wel zelf opgenomen,aangezien elke regio zijn eigen 'vogeldialect' heeft. Zo had enkele dagen geleden de lokale gids een zeldzame vogel opgenomen en plots hoor je zijn vrouw roepen op de kinderen dat het eten klaar was. Strike van het lachen. Echt waar. Soms komen de vogels na vijf minuten al kijken wie er in zijn territorium zit, soms is het langer wachten of soms komt hij niet opdagen. Ook het geluid van een roofvogel kan je gebruiken omdat de vogels dan gaan samenwerken om hem verjagen. Zo gebruikte ze vandaag een kleine uilensoort die overdag jaagt. Dan wordt er dikwijls met een pointer aangewezen waar de vogel zit. Soms zit ie recht voor je neus maar zie je hem niet. Bij Sonso had de gids 3 kleine uiltjes gespot. Zo cute.
Onze vrouwelijke gids is eind jaren 20 en bioloog. Ze is één van de 5 dochters van de eigenares. Heel kundig, heel rustig. Heeft ooit 3 maanden heel Europa doorgetrokken opzoek naar vogels bij ons. Soms in de auto geslapen, zelf eten gekookt, 300km gereden voor 1 vogel... Van west naar zuid, naar het oosten en dan richting het noorden. De puffins van Noorwegen en de eenden en ganzen in Nederland vond ze het indrukwekkendste. Niet zozeer de soort vogel maar de aantallen waarin ze bij ons voorkomen.
Vanuit de top zijn we dan rustig te voet naar beneden gewandeld. Gelukkig was er maar 1 steile helling waar ik nog over moest voor het naar beneden ging. Wel spijt dat ik mijn wandelstok van mijn rugzak had gehaald, maar al bij al te doen. Al bij al hebben we 40 nieuwe soorten gespot. De ene al kleurrijker dan de andere, de ene super luid, de andere heel bedeesd in de ondergroei... Het was een leuke mix, ook families van vogels die we nog niet hadden, kunnen we nu afvinken in de vogelboek Steven heeft zijn best gedaan en elke nieuwe vogel gezocht via de app en opgeslagen. Tijdens de lunch zei de dame dat ze haar lijst ook nog zal doorsturen. Ze vond dat hij zo flink bezig was. ;-) Die moeite zou ik als gids echt niet gedaan hebben, 100 keer de naam herhaald als ze zelf toch een lijst maakte.
We hebben ook nog een gigantische wesp gezien, aquamarijn groen met twee gele stippen op zijn vleugels. Bleek dat het beestje een parasiet van de... tarantula is! De wesp verdooft de tarantula en legt zijn eitjes in het lichaam. De larven vreten zich dik van de spin maar weten de vitale en giftige delen te vermijden zodat hun host langer blijft leven. Het punt van het verhaal is dat op deze hoogte tarantulas voorkomen. Aaahhhh. Steven heeft een nieuwe missie.
Een tiental minuten voor de lunch begon het zacht te regenen. Na de warme lunch van rijst, bonen en zalm forel,die gebracht werd door een staflid op de brommer, zijn we dan met de auto terug afgedaald. Net bij het opruimen kwam er een violet tailed sylph voor onze neus zitten. Zoek die maar eens op. Een schitterende kolibrie met lange paarse staart. Wauw! Daar kan onze ijsvogel nog wat van leren. Als je die al flashy vindt. Ondertussen rommelde de donder in de verte, maar wij beleven best gespaard.
Naar beneden rijden was vreselijk. Het ging iets sneller, maar al snel kwam mijn maag opzetten. Ik had het meloensap van Steven en mij ook mee opgedronken en dat was een beetje te veel van het goede. Tip van de dag: heb je last van maagzuur, ga dan geen 1,5u in een hobbelende Jeep zitten. Alle soorten pillen bij maar geen maagzuurremmer. Pffff, hele lange rit. Die specialiste die beweerde dat je geen slijmen krijgt van maagzuur... Grrrrrr...
Ondertussen zit ik weer op het terras van ons huisje. Zalig. Het weer verandert elke minuut. Dan komt de zon er door, dan zit je plots in de nevel en wordt het fris. Net doenbaar, straks is een trui wel nodig. Even later regent het of miezert het. Je kan er niet van op aan, maar het is zeker geen 25 graden.
Na onze middagrust heeft Santiago ons meegenomen op een wandeling rondom het terrein. Wat leuke watervogels extra gezien. In het zonnetje was het behoorlijk warm, we waren blij met de schaduw. Om half 5 hebben we Santiago laten gaan met een €10 fooi. Hij heeft hard zijn best gedaan. We zijn dan maar lekker gaan lezen in de handmat en de zetel. De lodge was uitgestorven, niemand die daar 's namiddags nog rondliep. Voelde wel een beetje vreemd en weinig gastvrij. We wisten niet eens wanneer we diner zouden krijgen. Steven maakte zich toch wat zorgen. Stipt om 18u komt er een 'mama' te voorschijn die brabbelt in het Spaans wat we gingen eten. Geen flauw idee wat die madam gezegd heeft. Het Spaans blijft een uitdaging en de mensen proberen ook niet trager te praten of makkelijkere woorden te gebruiken. De bompa moest het hout voor het vuur kappen en leek er bijna bij neer te vallen. Steven was bijna gaan helpen. Ook een klapke met die kerel was ondoenbaar.
Om 19u hebben we dan een vol bord met rundsvlees, gefrituurd buikspek, aardappel en tomaat gekregen. Lekker. Bleek de volgende ochtend dat ze het vlees de hele dag in een soort roulade boven het vuur hangen.
We hadden geen enkel idee hoe de volgend dag eruit zou zien. We zouden toch nog graag nog een boottochtje gemaakt hebben voor vertrek. Beetje vervelend. Gelukkig kwam wat later de Engelstalige dochter thuis, die ons instructies gaf voor de volgende dag. Om half 7 zou Santiago terug zijn om met ons naar de Lagoon te gaan. Om 9u terug voor ontbijt en dan zou onze nieuwe chauffeur klaar staan.
Ons bord of de fruitsap zijn ze niet meer komen halen. Dat hebben we dan maar onder het wakend oog van de Duitse herder naar de keuken gedaan, die graag onze restjes had willen hebben.
Na een koffietje en kaasbroodjes als klein ontbijt, terug de boot op om naar de echte Sonso Lagoon te gaan waar we gisteren geen tijd voor hadden door ons accidentje. De Lagoon lijkt een beetje op de swamps in Louisiana. Grote bomen met baardmossen, waterplassen... Langs de Lagoon lag een hoefijzermeer, een afgesneden oude bocht van de Cauca rivier, vol watervogels, roofvogels, ijsvogels. Langs de Lagoon stond een mooi uitkijkpunt. Een roerdomp gespot die zich normaal altijd weg steekt. Een grote, dikke witzwarte vogel met domme kuif bovenop een boom. De visarend en een slakkenwouw, die dikke slakken uit het meer plukte en verorberde. Leuke plek.
Mijn keuze omdat het toch wat anders was dan de nevelwouden van de andere lodges.
Om 9u zat Titziana al op ons te wachten. Ze was 's morgens om 5uur vertrokken vanuit Montezuma op ons te komen ophalen. Om half 10 na een ei en rijst ontbijt al de baan op. De wegen gingen vlot. Snelwegen zijn goed onderhouden, maar sommige secundaire wegen zitten vol gaten. Gaten waar je je auto, zelfs de dikke Toyota Fortuner op zou kapot rijden. Ik mis toch mijne stoere Landcruiser.
Titziana is een frele, stoere madam, met pet en zonnebril die best vlot reed. We stopten in Pueblo Rio om wat middag te scoren. In een panaderia vonden we lekkere cake en cocoskoeken.
Om half 2 gingen we van de gewone weg af en begon het avontuur pas echt. Een half uur een natte, slipperige modderbaan gevolgd, die zonder 4x4 niet te doen zou zijn. Verschillende tekenen van aardverschuivingen tegen gekomen. Je zag dat de weg regelmatig terug opengemaakt moest worden. Spannend hoor. Maar Titziana, een van de dochters van de eigenaares, trok goed haar plan. Steven had ook wel willen rijden. Op en af de berghellingen, wauw.
De lodge ligt prachtig, aan de rand van het Tatama natuurpark. Een grote kamer langs een snelstromende bergrivier, onze persoonlijke kolibrie-feeders, een terrasje... En dan komt er plots een agouti voorbij gewandlend. Een grote cavia met een rattenkop hoog op de poten. Super! Ondertussen hebben we er een stuk of 10 gezien. Ze blijven leuk.
Als je het jinxt door te zeggen dan je op schema zit, dan heb je het vlaggen natuurlijk. Steven was overmoedig.
We zaten al 3 kwartier ver op dezelfde baan met de tunnels van waar we gekomen waren. Terug tot halverwege en dan richting het Noorden naar de stad Buga. Het ging vlot, weinig zwaar verkeer. Ook in de tunnels best ok. Anderson, de gids, wilde op een recht stuk tunnel een grote truck met container op voorbij steken. Hij had heel mooi zicht, geen enkele tegenligger. Hij stuurt naar links en plots iets in onze linkerflank. Hij had niks gezien, ik vanachter had niks gezien. Alsof we een bord of zo geraakt hadden. Anderson heeft dan toch de truck ingehaald, maar we hadden echt niet door wat er aan de hand was. Achter ons begon plots een auto te flashen met zijn lichten en we begrepen dat we gebotst hadden. In zo'n tunnel wil je echt niet stoppen. Dat is om problemen vragen. Anderson blijft langzaam doorrijden, maar de auto achter ons werd gek. Hij maande ons aan om te stoppen. Ik ben ook uit de auto gestapt. Je wil het niet meemaken dat beide auto's worden aangereden. De kerel achter ons boos natuurlijk, maar uiteindelijk terug ingestapt en aan het einde van de tunnel gaan staan in open lucht. Gelukkig was de tunnel na ons vrij en was er op dat moment geen verkeer. Blijkt dat de achterligger op net hetzelfde moment optreed om de truck voorbij te steken. Vol in onze dooie hoek. En de geblindeerde ramen, helpen ook niet. Onze linkerkant flink bekrast , maar geen deuken. De andere zijn rechter snuit en flank bedeukt en bekrast.
We stond op een werf, tussen 2 tunnels... Dus wij hebben ons aan de kant gezet en de heren hun werk laten doen. De eigenaar van de lodge gebeld en de verzekering. Alles moeten uitleggen, geen goed bewijs van wie in fout was. Wij zouden dan papieren invullen, zij laten de verzekeringsmaatschappij komen, hier op een brommer na een half uur, om de schade rechtstreeks te laten uitbetalen. Aangezien de verzekering niet wilde betalen... Een 50/50 verhaal, heeft Anderson de helft van schade zelf betaald. De eigenaar van de lodge had gezegd dat hij laat moest betalen en dat ze het nadien wel gingen bekijken. Anderson heeft eigenlijk niet willen zeggen wat hij heeft moeten betalen. De andere bestuurder, een twintiger vol tatoeages, piercings overal dreigde ermee op zijn vrienden op te bellen... Dus heeft onze gids maar betaald, ook gedeeltelijk uit schrik. De auto van de bestuurder leek een best wel nieuwe Ssangyong, maar we kunnen ons niet voorstellen dat Anderson zoveel geld bij zich zou hebben als wij bij ons zo'n carrosserieklus zouden moeten laten uitvoeren. Buh.
Het heeft al bij al dus maar een uurtje geduurd. Een uur lang onze longen vol gezogen met verschrikkelijk vuile uitlaatgassen van de trucks. Maar we hebben niets, de anderen zijn in orde en we hebben onze reis kunnen verder zetten. Het was Anderson zijn eerste accident en hij is een dertiger. Aan zijn rijkunst heeft het zeker niet gelegen.
Na een uurtje achter zware trucks te hangen die de berg niet op geraakten, zijn we in de Sonso Lagoon gearriveerd. Vanuit de bergen zijn we naar de vlakte gereden. En dadelijk al veel leuke watervogels kunnen spotten: twee soorten ibissen, verschillende reigers, grote ijsvogels...
We hebben Anderson achter gelaten en zijn samen met de lokale gids de boot ingestapt richting onze nieuwe lodge. Osprey Ecolodge. Ook een aantal leguanen hangend in de boom en op de oever kunnen spotten. De lodge ligt op de oever, die dik 4 meter hoger ligt dan de rivier. Leuke bamboe huisjes, heel basic met een composttoilet... Bamboo wil zeggen doorkijk... Met mijn blote billen dan maar op het toilet met uitzicht op de keuken. Een hangmat en 2 zetels op ons eigen terras. Een heel leuke plaats. Doet meer regenwoud-ig aan dan gisteren. Gelukkig is het hier niet meer zo vochtig. Ik heb alle kleren van gisteren al te drogen gelegd. Niet normaal hoe snel dat vocht alles doet stinken. Net als slecht drogende was.
Ons middagmaal was weer gigantisch... Een grote rode snapper met rijst, bakbanaan en sla. De sla heb ik wijselijk laten liggen. Gekookte groenten ik, maar sla gewassen in fout water. Ik moet er geen Reling bij maken. Het is nu half 3 en over een uurtje gaan we rondwandelen met de lokale gids. Een toffe jonge kerel die zich best kan behelpen in Engels maar nog wat oefening kan gebruiken. Gelukkig geldt dat voor ons Spaans ook. ;-)
Toch fijn kunnen ontspannen in de hangmat tijdens de regenbuien. Het diner dat om 18u klaar zou zijn, was er pas om 18u30. Steven en de gids hadden scampi's met rijst en ik vis met groentes. Best wel ok. De staff hier is lang niet zo vriendelijk als in de andere lodge.
Na een mislukte uilwandeling, waar Steven 1 kleine kikker spotte en ik een dikke geitkikker, toch maar in bed gekropen. De geitkikker maakt blijkt hetzelfde geluid als een geit. We hebben het niet gehoord.
De honden van de lodge hebben de hele nacht door hun perimeter verdedigd, luid en duidelijk. Pffff.
Voor het ontbijt nog even op vogeljacht. Een paar kleine dingen extra gezien. Tegen 7u wandelde ik stilletjes terug om de heren er toe aan te zetten zich naar het ontbijt te begeven. Na het ontbijt terug het kleine rivier over met de duwboot en dan richting de motorkarrtjes. De driver moest en zou zich laten tonen. Ik denk dat hij planché reed. Onderweg kreeg ik ook nog het gezelschap van een gekleurde sprinkhaan die een rit nodig had.
Terug over de hangbrug naar de auto. Tot ik plots een giant otter in het water zag. Steven heeft hem nog net gezien voor hijb terug et water in dook. Voor op schema...
Om kwart voor 5 al in de douche en om alles in te pakken voor vertrek om half 6. Colombianen houden zich zelden aan de tijd. Meestal is het een half uur later dan beloofd. Vandaag valt het mee en zijn we op weg om 5u40. De weg richting het westen volgen richting de haven Buenavertura. Tol betaald om 7 tunnels van om en bij de 1000m te mogen gebruiken. De Kennedytunnel is een eitje in vergelijking met deze tunnels. Weinig verlichting, tussen de zware vrachtwagens, omhoog en omlaag, bochten, wegenwerken... Creepy, hoor.
Dan de baan af en richting de bewaakte parking. Onze koffers blijven achter en wij gaan te voet verder. Eerst de voetgangersbrug over de snelweg genomen en dan een grote hangbrug over de rivier. Een hangbrug van maximum 1 m breed. Aan de overkant staan brommertjes op een plateau met zitplaatsen die op treinsporen staan. Een half uurtje zitten met het helse geluid van een brommer langs je is, geen pretje. Maar het is een belevenis en de enige manier om er te geraken. Je kan er zelfs je hond achterlaten in de garderia want huisdieren zijn niet toegestaan in dit beschermd gebied.
Beschermd gebied... Het is een groot woord. San Cipriano is een lang stadje met een heleboel restaurants in kotjes. Overal liggen grote tractorbanden en hangen lifevests op. Je kan ze huren om zo de rivier af te dobberen. Je wandelt de weg af en ergens kan je de rivier in. Wij wandelden deze weg om zoveel mogelijk vogels te spotten.
Bij het binnenkomen van de stad voegde 'Never' zich bij ons. Een Spaanstalige lokale gids met zijn eigen birdingbedrijfje in de stad. Terwijl Steven en ik ons nog aan het zonnecrèmen waren, was het al extase. Een zeldzame havikkensoort zat boven een aantal huizen in de boom. Even later nog 2 'targets' gevonden: 2 felgekleurde papegaaien. Een target is een doelgroep die enkel in die regio voorkomt. Grappig zo twee volwassen mannen helemaal opgewonden zien worden voor een vogel. Heel wat nieuwe vogels kunnen aanvinken.
Het is hier tropisch regenwoud. Dat wil zeggen dat om 8u 's morgens het zweet al van je rug loopt. Voor alle zekerheid maar een lange antimuggen broek aangedaan, het is niet dat ik mijn koffer mee kon nemen. ;-) Een broek om niet nog meer muggenbeten op te lopen. Mijn benen en armen staan vol met dikke beten van Ieniemienie muggen. Een paar dagen geleden opgelopen, wegens te lui om me te sprayen. Door de warmte zijn ze helemaal gezwollen, warm en beginnen jeuken. Sommige zijn zelfs blauw en paars... Heb zelf een dikke op mijn kaak staan. Lang leve allergiepillen. Raar, want daar heb ik in het verleden nooit last van gehad. Het is ook dik 28 graden, de moeite dus.
We konden pas inchecken om 15u, dus had de gids het lumineuze idee om na de lunch en een middagdutje nog eens terug de weg naar boven te doen, terwijl we daar al geweest waren. Heb ik dan maar een stokje voor gestoken. Aangegeven dat ik geen hele dag wilde birden en namiddag rust nodig had. Als je al van 's morgens rond staat te kijken, vogels zoekt die de mannen gevonden hebben, dan is tegen de middag mijn kaars wel uit. Steven heeft een hangmat ingepalmd en een middagdutje gedaan, maar als ik dat moet doen, dan slaap ik 's avonds niet meer. Uiteindelijk zijn we pas na half 4 in onze cabine aangekomen. Dat vond ik al laat... Een mooi groot huisje met terras en 1 hangmat. Die heb ik nu ingepalmd.
Rond 14u is het begonnen regenen. En nu, tegen 17 is het overgetrokken. We gaan de deet zoeken want de muggen zijn alweer onderweg. Het diner van 18u is alweer een half uur uitgesteld, dus zal het wel 19u worden.
Terwijl Steven zijn middagdutje doet, hou ik me maar bezig zeker.
De wekker stond op 5u 15 maar die was niet nodig. De Colombiaanse fazant begon te krassen net onder ons raam om 5u. Als je om 20u in bed kroop, zeker voldoende nachtrust gekregen.
Om kwart voor 7 met onze gids vertrokken naar La Florida, een lodge die ook open staat voor birders. Voor een dikke €80 kan je hier een hele dag komen spotten en krijg je een lekkere kippensoep.
De lodge ligt op 2000m hoogte en zorgt daardoor voor weer andere vogels en kolibries. Op een half uur tijd weer 10 extra vogels. Ze zijn super trots op hun 'reuze'kwartel met rode borst, haast huisdieren die uit het struikgewas komen en de voederton kennen. De motmot, een grote kleurrijke vogels met lange staart liet zich goed bewonderen. Ook aan de kolibries is gedacht. Hier worden ze gevoed via dikke spuiten die ze vastmaken aan staanders. Kreeg ik toch geen spuit in mijn handen geduwd... Dan moet je je vinger ervoor houden en dan komt de kolibrie op je vinger zitten terwijl hij eet. Je voelt echt zijn kleine pootjes aan je vastklampen. Zo schattig. Ook hier weer zoveel nieuwe soorten. Flashy groene met een staart van 20 cm, paarse met een witte nek, territoriale bruine die de andere verjagen en de hele tijd zitten te kwekken.
Tijdens een wandeling op de helling vond de gids een grote nachtzwaluw op een afgebroken boomstam. Als je niet wist dat ie er zat, liep je zo aan hem voorbij. Een nachtzwaluw heeft snorharen. Een maf beestje.
Plots zag ik een bruine pony door de tuin lopen. Blijkbaar loopt ie gewoon los en speelt voor grasmaaier. Ik natuurlijk nieuwsgierig of hij net als Fran van de planten snoepte. Sommigen vond ie lekker en andere niet. Allemaal dezelfde die deugnieten. Hij heeft een krabbeltje op zijn rug gekregen.
We zijn hier samen met een groep Amerikaanse oudjes die een grote rondreis maken. Je bent nooit te oud om te birden. ;-) Boven ons zit de huispapegaai, die alles goed in het oog houdt.
Deel 2
Om 14u vergezelden we de oudjes bij een uitkijk om de 'tinamou' te zien. Een soort gespikkelde hoen. Eén uur zo stil mogelijk zitten terwijl de lokale gids ze lokt met eten en geluidjes. Plots verstoring... Alle oudjes met hunne Kodak klaar: een XXXL duif die uit het struikgewas komt. Veel Oh's en Ah's en wij bijna plat van het lachen. Na een uur nog steeds geen tinamou te zien.
Daarna hebben we de weg km18 voor een stukje afgewandeld. Een durtroad vol met gaten maar met ontelbaar veel kleine vogeltjes in de struiken. Tegen die tijd was ik het al wat beu. Vage bruine vogeltjes zijn niet mijn ding. Maar de gids deed hard zijn best.
Om half 5 waren we terug in de lodge. Tijd om een dag rugzak klaar te maken voor morgen. We gaan naar richting de Pacific region, Coco. Naar het dorpje San Cipriano dat niet bereikbaar is met de auto, dus de bagage moet achter blijven. De oudjes logeren trouwens ook in onze lodge.
Gisteravond bij het diner zeg ik met mijn domme kop: 'Zijn hier ook vleermuizen?' Steven voert uit en vraagt of er ook bats zijn. We moesten zeker terug gaan naar de kolibrie-feeders omdat deze s nachts zeer druk bezocht worden door vleermuizen. Man, man, niet normaal. Het is een fabel dat vleermuizen in je haar verstrikt raken, want ze vlogen rakelings en soms met het raken van onze haren voorbij. De luchtverplaatsing alleen al van die beesten. Zot.
Steven is goed in nachtelijke beesten sporten, dus de spin die de meeste wel gezien hebben, was maar een baby. Zo groot als een kleine handpalm. Vraag me niet waar mammie zat, natuurlijk. Ook een reuzeduizendpoot en een gele kikker werden betrapt.
Om 21u zijn we uiteindelijk in bed gekropen en hebben dik 10u geslapen. De jetlag is nu eindelijk van ons af.
's Morgens werden we wakker met een enorm luid gekras van meerdere vogels in het bos. Gezocht vanuit de lodge maar niet gevonden. Tot we naar de voederplaats gingen... Zaten daar een paar dikke Colombiaanse fazanten in de bomen. Ook zot op bananen. Ook Woody the woodpecker en een eekhoorn zijn goeiedag komen zeggen.
Na een reusachtig ontbijt van fruit, granola, maisbrood met kaas, ei met zuurdesembrood hebben we de trail van 3km rond het terrein gewandeld. Op en af de helling, richting 2 riviertjes. Al een geluk dat ik best wel wat getraind heb op hellingen. Met dank aan mijn zus en pa. Het tempo lag natuurlijk ook niet hoog, omdat we gefocust waren op beestjes. Vooral een aantal leuke vlinders op de foto kunnen zetten. Ondertussen één 'kiekepunt' verzameld. Een kiekepunt krijg je als je valt of struikelt. Ik schoof uit, ondanks mijn wandelstok, en had 2 keuzes: of achteruit in de rode modder vallen of mijn hand zetten. Toch maar mijn hand gezet. In het echte regenwoud is dat een slecht idee. Bomen kunnen stekels hebben, er kunnen gevaarlijke dieren op de grond of op de stam zitten... Dat is regel nummer 1 in de Amazone.
's Middags waren het taco's met pulled pork en zwarte bonen, voor de liefhebbers. Wij dus niet ;-). Na de middag nog wat door de tuin gewandeld en bij de bird-feeders gekampeerd. De meest voorkomende vogels rond deze lodge zullen we nu wel hebben. Hoog in de lucht vliegen 10 Amerikaanse gieren rond en 's avond vliegen er ook een groep luide parrots voorbij. Te snel om te determineren.
Het is officieel bevestigd: Colombianen zijn verslaafd aan hun gsm. Op de luchthaven of op de vlieger, ze kunnen hun gsm niet met rust laten. Oortjes? Waar heb je die voor nodig? Pffff, hoe onbeleefd is dat?
De laatste vlucht was maar kort, een dikke drie kwartier. De man naast ons, zat niet op de juiste plaats. Hele heisa, maar uiteindelijk mocht ie blijven zitten. Aan die vent waren toch schroeven los: in zichzelf babbelen, zijn hand op steken naar de lucht naast hem, flapperen met zijn handen als een vogel, spelen met het kleine meisje voor hem...Vreemd allemaal. Steven was de enige die toch een plasje moest gaan doen, net toen er hevige turbulentie ontstond. Achteraan duwde de stewardess hem in een stoeltje van hen. Ze zat bijna op zijn schoot. Heb ik van horen zeggen...
Jamillio, de driver stond ons al op te wachten. Een uur en een kwartier richting de eerste lodge, door de stad Cali. Over één van de drie grootste rivieren, de Cauca waarnaar de vallei ook genoemd is. Het is ook die vallei die als 'gevaarlijk' wordt beschouwd door de overheid en best geleden kan worden. Hier is een presidentskandidaat neergeschoten geweest, die het gelukkig nog kan navertellen.
De trip leidde ons via een weg, die uiteindelijk aan de oceaan uitkomt, over een bergtop van 2000m om nadien af te zakken tot 1500m waar de lodge zich situeert. Die weg zullen we over een paar dagen volgen als we naar het kleine dorpje San Cipriano gaan, midden in de jungle. Met weer andere soorten vogels en natuur.
Plots stopt de driver aan een grote bamboe-poort. Aan niets zie dat hier een hotel ligt, natuurlijk ook de bedoeling. Ik zeg stilletjes tegen Steven: ' Ze zijn de jungle vergeten.' De eigenaars wonen hier al meer dan 50 jaar en hebben de finca, boerderij, omgevormd tot een duurzame lodge. Ze proberen zoveel mogelijk zelfvoorzienend te zijn en hebben daarom ook een grote moestuin en serres. Ook cactussen, verplantjes en orchideeën worden er gekweekt om te verkopen. De orchideeën zijn hier de tafelversiering. Hoe tof. Het is veeleer een doorgangslodge van waaruit je allerlei trips onderneemt.
We kregen een reusachtige lunch voorgeschoteld. Een groot bord Colombiaanse kippensoep met maïs en aardappel. Een bord met rijst, bakbanaan en sla. Veel en veel te veel. De Bogotaanse soep moest je pimpen met zure room en kappertjes. Om mijn buik te sparen heb ik dat maar wijselijk vermeden. Als dat nog niet genoeg was, kregen we ook nog een lekker stuk chocolade-cake. Honger gaan we hier zeker niet leiden. Misschien morgen maar telkens een halve portie vragen...
Onderweg waren er veel panaderias, of bakkers, met van die grote versierde taarten in de toog. Die kenden we nog van Peru, hoe armer de buurt, hoe groter de taarten, lijkt het wel. Dus de driver dacht dat ik zot was van cake en ook de manager werd ingelicht. Ikke die eigenlijk niet zo'n zoetekauw ben... Dat wordt het grapje van de komende dagen. Twee keer een toetje per dag is misschien te veel van het goede.
Er lopen hier ook twee huishonden rond. Een ronde teckel en een wit zwarte hond die we natuurlijk uitgebreid hebben gefletst.
De familie van de eigenaar is op bezoek, wat het toch wel druk en lawaaierig maakt in de gemeenschappelijke ruimtes. Steven heeft net de Sonos-box al stiller gezet. We krijgen dadelijk pizza als diner...
Na de middag hebben ze ons het bird-feeding-station getoond. Zo chique. Er hangen 3 kolibrie-feeders met suikerwater op, aan het dak van een open hut. De kleine vogeltjes komen met tientallen gelijkertijd snoepen van het goedje. Het zoemen van de vleugels is soms echt luid. En zoveel verschillende soorten: helgroen, paarse en blauwe vlekken, bruine staarten... Sommigen niet groter dan een duim. Tegen de boom hebben ze bananen hangen die de grote vogels komen opeten. Felblauwe, gele, groene, vogels komen er zich te goed doen. Elk half uur krijg je wel een nieuwe soort voor de verrekijker. Ze daarna opzoeken in de vogelboek, die 1.2 kg weegt, is bijna terug onbegonnen werk. Enkel de echte bekende en de speciale les kunnen we determineren. Zelfs een app is niet altijd een hulp. Gelukkig hebben we daarvoor gidsen de komende dagen.
Het weer is aangenaam, niet te warm. Bewolkt met af en toe een heet zonnetje. Vanaf een uur of 5 wordt het best wel fris, waarschijnlijk door de hoogte. Een trui is dus echt wel aangewezen. Laten we zeggen dat ik vooral luchtige kledij bij heb en weinig warme... Tja, niks aan te doen. Als je dan van de hittegolf thuis komt, steekt het een klein beetje.
Bogota is best wel een moderne stad. Veel groen, modern openbaar vervoer, voetgangersbruggen en breede fiets-o-strades op bepaalde plaatsen. Veel brommertjes en fietsers die door elkaar op straat rijden, altijd spannend. Als je tussen de lanen door keek zag je wel wat armoede. Ook tentenkampen onder bruggen of totaal van de wereldzijnde druggebruikers die op de middenberm lagen. Het centrum was eigenlijk het vuilste.
Van verscheidene mensen te horen gekregen dat we best niet met de gsm op straat liepen, ogen op de rug moesten hebben en zeker een Uber te bestellen. Ik heb me tot nu toe op geen enkel moment onveilig gevoeld. Niet in de Uber of in het centrum. Het centrum kan je het best vergelijken met de Ramblas in Barcelona, grote lanen met overal kraampjes, de ene al opdringeriger dan de ander. Overal staan politieagenten of security. Het is dus vooral een beetje uitkijken voor zakkenrollers. Om Steven zijn hoedenwinkel te vinden heb ik met de gsm in de hand en Google maps genavigeerd. Het houtouwtje natuurlijk extra rond mijn hand gedraaid. ;-)
Zo goed als alles is te betalen met bankkaart. De gewone taxi voor 5 euro, wat frisdrank, souveniers, restaurant, de tuin... Zalig. Enkel de hoedenwinkel had geen bankcontact, gelukkig was Steven zijn hoesje maar een €25. Bij een duurder model, hadden we mss nog geld moeten gaan zoeken. Vreemd bij zo'n specifieke winkel. Bij aankomst hebben we 900.000 COP uit de muur gehaald wat het maximum was bij die bepaalde bank. 900.000 COP komt overeen met een €180. Je betaalt een 5 euro aan kosten aan de bank per afhaling. Vandaar dat we gewacht hebben tot vandaag op geld af te halen bij de juiste bank. Daar kan je 2.000.000 COP per keer halen, een €415 en betaal je evenveel kosten. Dat scheelt natuurlijk. Een Colombiaan verdiend een gemiddeld loon van €400 per maand. Logisch dan dat de meeste automaten niet veel centjes geven. Helaas gaven de Argenta kaarten er vanmorgen de brui aan en heeft Steven zijn MasterCard van Keytrade extra moeten gebruiken. Vervelend, stel dat je maar bij 1 bank bent. Het strafste van dit verhaal is, dat we dus bijna €800 afgehaald hebben voor... fooien. Elke gids, chauffeur, lodge-staff moet je tippen. Een Engelse gids verwacht tussen de 12 en 25 euro per persoon fooi en betaal je al €100 voor één dag . Hoe level steekt de lodge dan zelf in de zakken. Een lokale gids en de staff is de helft goedkoper, net zoals de drivers. Dat maakt dat er toch een behoorlijk bedrag extra uitgegeven wordt, bovenop de al betaalde logies en activiteiten.
Colombianen zijn geen praatjesmakers. Zo'n taxirit is dus best wel saai. Het is niet dat je de mensen kunt uitvragen over het land. Steven zijn favoriete bezigheid. Het Spaans is heel moeilijk te verstaan. De tv versta ik gedeeltelijk en de ondertitels vallen mee. Alles is natuurlijk gedubd. Het Spaans dat de mensen spreken voelt aan als West-Vlaams...Verstaan doen ze me ook niet goed. Daar heb ik in het verleden zeker minder last van gehad. Terwijl ik me veel langer en beter heb kunnen voorbereiden. Lang leve Duolingo.
We hebben ons deze morgen volgestopt met waarschijnlijk het laatste brood voor de komende weken. Rijst, ei, advocado en bak bananen zullen onze maaltijden worden. Zeker niet slecht, maar na een tijdje verlang je toch naar een boke. Steven zal moeten afkicken van de choco en ikke van de mayonaise.
Vanmorgen waren we natuurlijk op half 5 al klaarwakker. Dat heb als je uitgeput je bed in moet kruipen om 19u. Maar de nacht was deugdvol. De jetlag voelt nu meer als een algemene vermoeidheid en wat mindere concentratie maar doenbaar.
Om 6u kan je hier al ontbijten, met lekkere rundsbouillon blijkbaar. ð³ Echte pure broth. Alles tiptop verzorgd. De koffie is zeer straf, tot op het bittere toe.
Onze eerste Uber is ook een feit. Super handig, aangezien zomaar een taxi aanhouden een hachelijke zaak kan zijn. Waarschijnlijk gebeurd er niets maar word je wel het driedubbele van de normale prijs aangerekend, zelfs al heb je op voorhand een prijs afgesproken. Ook overvallen gebeuren wel eens. Bij Uber is elke persoon geregistreerd en alles verloopt automatisch via de kredietkaart. Je kan op het einde nog kiezen of je een fooi van een halve euro of meer geeft. Een taxirit van een tiental km kost je nog geen vijf euro.
Ik heb de indruk dat Colombianen vroege mensen zijn. De botanische tuin was al open om 8u, dus zijn we dan maar gaan bezoeken. Het overdekte tropische gedeelte stelde wel teleur. Als ze je een dome vol met 200 soorten orchideeën belooft en er staan er 2 in bloei, dan voel je je opgelicht. Dan is de plantentuin van Meise een pretpark. We hebben wel onze eerste kolibries gezien. Zo'n snelle kleine beestjes. Gelukkig gaan we die nog meer zien.
Op de Uber richting het centrum hebben we wel dik twintig minuten moeten wachten. Het duurde lang voor een chauffeur onze rit aanvaardde. Rijden met gsm... No problema... Stoppen aan het roodlicht en de gsm bovenhalen? No problema.
La Candelaria is het bruisende centrum van de stad Bogota en dat was duidelijk te zien aan de drukte. Een lange rij aan het goudmuseum. Voor nog geen 1,5 euro een groot museum over de Colombiaanse goudschatten. De aanvankelijke drukte viel in het museum uit elkaar. Het was aangenaam, maar op zo'n momenten voel je de vermoeidheid toeslaan. Drie verdiepingen met allerlei gouden voorwerpen. Gouden maskers, juwelen, alle mogelijke dieren, armbanden, kronen... De één al meer uitgewerkt en petiterig dan de andere.
Voor ons middagmaal zijn we dan maar bij de locals gaan zoeken. Die keken wel vreemd. In eerste instantie wilde ik buiten gaan omdat het héél erg rook naar kaas. Maar waar volk zit, is het lekker en goed weten we uit ervaring. Steven ging voor de vlees empanadas en ikke voor eentje met kip en een kaasbroodje. Was dat laatste een verrassing, zeg. En de verklaring van de geur. ð Een ringvormig broodje met een sterke kaas die echt in het deeg zat. Niet brood met kaas erin maar echt kaasdeeg. Echt iets speciaals. De empanada met kip en aardappel was stukken lekkerder dan de vleesversie.
Op een viertal minuten wandelen wisten we een hoedenwinkel liggen die Steven graag wilde bezoeken. Uiteindelijk is hij buiten gekomen met een mooi geweven rieten hoed met zwarte band... Al la maffia dus. Liever dat op je hoofd in het regenwoud dan zijne zware leren hoed. Veilig thuis krijgen is een ander verhaal.
Na een wilde, bumperklevende cowboy rit terug naar het hotel, wordt een namiddagje uitrusten. Het weer is aangenaam, afwisselend zo'n en wolken. Af en toe een spatje motregen maar niet storend. Hoewel de Colombianen in hun dikke jassen rond lopen. Om 9u heb ik mij trui al in de rugzak gestoken en in t-shirt rondgelopen.
Morgenvoormiddag een nationale vlucht richting Cali en een hitte van 31 graden en grote vochtigheid. Maar we zijn getraind na die paar dagen van 38 graden thuis. ð
Zonder noemenswaardige incidenten aangekomen in Bogota
Half 3 's morgens opstaan is geen lachertje en dan ook nog een stijve nek hebben ook niet. Waarschijnlijk opgedaan in de auto tijdens het wegbrengen van Grim naar zijn oppasplek bij Innez en Jimmy.
Voor de eerste keer in ons leven tijdens de rit richting Zaventem, de 'lichtende nachtwolken' gezien die bestaan uit ijskristallen en zo een zomernacht soms oplichten. Voor diegenen die weten hoe vroeg ik in bed lig een hele prestatie. De moeite waard om 's nachts voor op te staan. En nee, het was niet de zonsopgang. âºï¸
Stipt om 4u de parking opgereden en de focus achtergelaten om een super rustige departure-hal te betreden. Vlot door security en boarding. Met een kwartiertje vertraging richting Madrid. Een patat van een luchthaven, die we gelukkig al gebruikten. De metro die je naar het internationale gedeelte brengt. Druk druk druk...
Om half 12 boarding voor Bogota en pas een slot rond 13u, dan wordt zitten vervelend als je dan nog 10u moet vliegen. Op een cola-accidentje na, waarbij Steven zijn gsm, broek en sokken geraakt worden een rustige vlucht. Ook eerder geland dan voorzien, een meevaller. Ook bij de immigratie ging het behoorlijk vlot. Onze eerste stempel in ons nieuwe paspoort.
Een betrouwbare taxi bracht ons 3km verder naar het Hilton Garden Inn. Een ruime kamer met balkon op 13 km van het echte Bogota. Maar als je weet dat je daarover wel eens een uur kan rijden, blijf ik liever aan de rand van de stad.
Na een traditionele kippensoep voor Steven en empanadas voor mij is het nu 19u lokale tijd en al donker. Zonsondergang rond 6u en morgenvroeg ook weer tegen 6u licht.
De jetlag slaat toch toe. Een duizelingetje bij het opstaan hoort erbij. Hopelijk vannacht een goeie nachtrust en morgen zo fris als een hoentje.
De voorbereiding van onze nieuwe reis zijn volop aan de gang. De laatste betalingen aan de lodges en de tours zijn gebeurd. De nummers van de chauffeurs zijn opgeslagen.
Vandaag zondag 29 juni hebben Ems en ik Fran weggebracht naar haar pension in Meeuwen. 17 km in 3,5 uur tijd is zeker een vlotte stap. Jonge schaapjes waren akeliger dan groepen wielertoeristen of auto's... Typisch.
Grim vertrekt woensdag naar zijn oppasplekje waar hij ongetwijfeld rotverwend gaat worden.
Tickets zijn reeds afgedrukt en rest enkel nog de koffers pakken. Donderdagochtend vroeg de vlieger richting Madrid. Om 12u 's middags de tweede vlieger richting Bogota. Landing gepland om 16u, zelfde dag. Handig toch, tijdreizen? ð
Wij zijn dan toch met de hele groep van dik 50 man in 3 mini vans geraakt en meer dan 3 uur op voorhand aangekomen. Wij hadden onze eigen bagage drop Off line. Ondertussen werden er in de rijen links van ons alweer mensen teleurgesteld en aan de kant gezet. Net zoals wij gisteren. Niet te geloven. Wel fijn dat je met een hele groep in het zelfde schuitje zit. Dat schept wel een band.
Onderweg lag er een platte Guinea fowler op de weg. De driver zei dat de passerende auto gestopt was om hem mee te nemen. Hij zei dat het lekker vlees was, maar taai. Denk aan het verhaal van de steen en de pot.
Ondertussen is het tweede vliegtuig gemaakt en zouden de problemen zich moeten oplossen. Ben benieuwd hoe lang dat nog zal duren.
We zitten nu te wachten tot we mogen boarden en we weer een back-to-reality check krijgen morgen. De beagle afhalen bij haar logé adresje waar ze rot verwend is. Maandagochtend de pony gaan halen en 's avonds naar The Lion King!!!! Kijken of Pumba er echt wel eruit ziet als in de realiteit.
We zullen met wat tegenzin een dag langer in Windhoek moeten rondhangen. Onze vlucht was overboekt en enkel de mensen die online ingecheckt hadden konden aan boord.
En deze keer was het feit dat we niet online hebben in gecheckt een beetje mijn schuld. Normaal ben ik diegene die panikeert en zo'n dingen steeds in orde wil hebben. Maar steven geraakte met zijn gsm niet in gecheckt en aangezien in het verleden altijd alles vlot is gegaan, gingen we ervan uit dat het nu ook het geval was.
3 uur voor de vlucht waren we al op de luchthaven. Het inchecken vorderde niet tot nauwelijks. Tot plots mensen met hun koffer en al uit de rij gingen. Het gerucht van de overboeking ging rond. Je kon je paspoorten nog laten checken maar wij hadden ook geen plaats. Dus moeten omboeken, opnieuw in de rij. Om half 10 hadden we eindelijk onze boardingpassen voor de volgende vlucht. Zo zijn we al in gecheckt en al. Om 10 uur met de laatste mensen het busje in richting hotel. Hotel safari court, een patat van een hotel niet ver van waar we de eerste nacht verbleven... Ik kende het al omdat we hier verschillende keren langs zijn gereden. Gisteren zelfs nog. Uit verveling zijn we nog naar de shopping mall gereden maar na een 20 minuten waren we daar al door gewandeld. Na een tas koffie zijn we naar het fossielen en gesteenten museum op zoek gegaan, niet ver af. Steven zijn idee... Niks te vinden,enkel het ministerie van mijnbouw en energie. Steven zijn stoute schoenen aan en jawel hoor, in dat zwaar bewaakte gebouw een klein museum. De regeringsauto stond er dus de minister was in the house.
Het ontbijt is heel uitgebreid, veel beter dan zelfs gisteren. Nu is het opnieuw rondhangen tot ze ons om 5 gaan komen oppikken met busjes. Duimen maar.
Wat is nu het verhaal dat we via via hebben kunnen reconstrueren: er is een vliegtuig stuk. Het scenario van gisteren is meer dan 2weken aan de gang. Mensen die niet meer op de kleinere vlieger passen worden om geboekt naar de volgende dag. Ze zeiden een 50 tal mensen maar het zullen er wel 100 zijn. Die hebben hun boardingpassen en mogen als eerste mee, dan de online incheckers en dan met wat geluk nog een paar anderen. Dus elke avond blijven er mensen over. En dan begint heel de miserie opnieuw. In plaats eens een keer een charter in te leggen, dan is alles voor even opgelost. Afrikaans zeker...
De game- drive, of wild- drive gebeurde met een grote open truck met dak erboven gelast. 20. Twintig man kon er samen in, plus de driver en de gids. Het was een al uurtje hobbelen op de gravelroad naar de echte ingang van Waterberg park. Via de weg helemaal naar boven tot op het plateau. Met steile randen en de dieperik vlakbij. Eens boven waren het zandwegen die crisscross over het plateau liepen. De mannen kozen twee waterholes uit en die hebben we telkens bezocht. Wel fijn dat er telkens een kijkhut aanwezig was, zodat je rustig comfortabel kon afwachten. Bij beide holes kwamen er buffels en twee of vier giraffen. Wat opviel was dat deze giraffen geen schrik hadden om te komen drinken en rechtstreeks naar het water gingen. Er zitten hier namelijk geen leeuwen of olifanten omdat ze een breeding- plaats willen zijn. Waarschijnlijk om later de overschot ergens anders uit te zetten. Sommige buffels hadden ook oormerken, maar we zijn vergeten te vragen waarom. We zijn pas laat vertrokken omdat we aan het wachten waren op een neushoorn die iets verderop stond en een lege waterhole wilde. Toen we uiteindelijk net gingen vertrekken met de truck, werden we teruggeroepen dat we nog snel een foto konden maken omdat hij toch aan het water geraakt was. Voor ons niet meer spectaculair als je ze op 10 m van auto hebt staan. Zeker de witte. De kat van eergisteren was inderdaad een small spotted genet. Steven kan het nog niet geloven.
Het diner was gelukkig niet weer buffet, maar a la carte. Heel goed verzorgd restaurant en de hutten en het park ook. Op de onduidelijke wandelroutes na. Bij terugkomst bleek dat de bavianen ons flesje water en leeg cola flesje van de buitenranden gepikt hadden en de tonijnblik- improvisatie- asbak was om gekieperd. Het flesje had gaatjes van tanden, maar water zal niet zo lekker geweest zijn. Van het lege flesje cola bleef enkel het dopje over... Dat zal nu ergens in de bush-bush liggen... Poezebollen hebben we niet meer gevonden, wel wat gekke boomratten.
Na het ontbijt richting Windhoek vertrokken. Steven is het rijden beu dus heb ik het stuur mogen overnemen tot we aan de grote stad zelf kwamen. Ik zal dat wel rijden als het nodig is, maar Steven zijn pleziertje afpakken, gaat ook niet. Hoewel het links rijden toch echt wel een uitdaging is in zo'n drukke stad.
Het verhuurbedrijf had graag de frigo al terug voor een andere klant die vergeten was eentje te boeken. De vrouw had diabetes en had waarschijnlijk voor haar insuline een frigo nodig? Geen idee of dat zo is. We hebben ook al ons onze restjes doorgegeven en zij schenken het aan de kerk voor de minderbedeelden. Zo komen onze pasta, saus en tonijn, kaas en salami nog goed terecht. De kleine bluts in de bumper is ons vergeven, hoewel hij niet echt geloofde dat wij vastgeraakt waren in het zand, maar even goed. Zo hard was het ook niet zichtbaar.
We hebben geluncht in het Namibian craft café. Het craft center ligt er boven en er rond. Allemaal kleine winkeltjes die souvenirs en juwelen aanbieden. Veel rommeltjes maar de mooie dingen zoals houten beeldjes waren best wel duur. Een 20cm groot beest kostte al gauw meer dan 50. Dat vond ik precies toch een beetje veel geld. Dus zijn we met lege handen terug buiten gegaan en zo zijn we nog steeds niet van onze 60 cash af die we nog overhebben...
De chique lodge ligt boven op een berg. Het zwembad is maar een kleintje en er staan welgeteld 6 ligstoelen. Onze kamer is de laatste van de rij en kijkt uit over de bergen, een waterreservoir waar een bron boven komt en de lichtjes van Windhoek. Even tegen half 6 hoorden we de hyena's of de wilde honden huilen, maar we hebben ze nog niet kunnen spotten. Spijtig.
Het diner was lekker maar we zijn gevlucht omdat er een Chinees officieel feest aan de gang is aan de andere kant van het restaurant, met alle toespraken en muziek erbij... Echt iets voor ons. De Chinezen kregen een traditionele welkomstdans die heel mooi om te zien was. De dansoutfits van de dames waren niet zo origineel, maar de muziek deed het hem wel voor mij.
Nu is het wachten tot we morgen om 10 uur moeten uitchecken. Het hotel is volgeboekt dus we kunnen de kamer niet tot in de namiddag houden. Dan wordt het rondhangen aan het zwembad of in de zetels rondom. Tot we om 7 kunnen vertrekken naar de luchthaven. Nog even geduld oefenen dus.
We hebben onze groene eikenbos en de purperen hei toch gemist... Om de huisdieren te missen hebben we geen tijd gehad. ;-) Die waren in goed handen!!!
De verbinding is zo slecht dat ik in stukken en brokken moet opslaan en terug verder schrijven.
Gisterennamiddag was het plots attack of the mangoesten. Van rechts kwam een hele groep, meer dan 30 beestjes controleren of we onze kruimels wel opgegeten hadden. Ik lag op mijn handdoek in het zonnetje en de gestreepte mangoesten, lekker brutaal kwamen op nog geen meter van me af kijken en bedelen. Met 10 zaten ze gemakkelijk rond mij, onder de tafel en maar piepen. Ben er maar af gebleven, ze zullen wel hard bijten.
Na Steven zijn middagdutje hebben we dan maar onze wandelschoenen aangetrokken en zijn de vijgenboom- route gaan doen langs de bergwand. Was ik blij dat steven voor mij een geïmproviseerde wandelstok had gemaakt van het statief van de telescoop. Het ging al snel naar boven, tussen de dikke rotsblokken. Het was warm maar de wind koelde wel af, dus dat was een meevaller. We zijn zeker een 5-tal keer omhoog geklauterd, terug naar beneden gemoeten omdat de weg of het wildpad wat we genomen hadden in de bush-bush eindigde. Om krankjorum van te worden. Al die energie voor niks verspild. Bavianen op ons pad, een wrattenzwijn lekker aan het knabbelen een meter van ons af. Zwarte watermangoesten, een heleboel kleine dikdiks, die een meter langs je gewoon blijven staan. Dikdiks zijn voor mij sprookjesfiguren, zo uit een boek weggestapt. Als je ze zo dichtbij kan bekijken, lijken ze zelfs op "My little pony's": spits gezicht, met grote donkere ogen en omlijnde ogen, grote oren die alle kanten uitgaan, kleine hoorntjes. Heel mooi.
Op een gegeven moment waren we de weg kwijt. Volgens ons kon je op die plaats naar het uitzichtspunt gaan. Maar de weg was hier al helemaal niet meer aangegeven en het enige wat kon was omlaag of via een rotsblokken soort van inham naar boven. Omdat we echt geen pijlen zagen, zijn we toch maar terug naar beneden gegaan. We hadden ook al zoveel energie verspild aan de foute routes die we genomen hadden dat de zin een beetje op was. Had ik toen geweten dat Steven vanmorgen toch nog terug naar boven wilde, had ik wel doorgezet... We waren er echt bijna..
Steven zijn vuurtje ging vlot aan, waarschijnlijk omdat er bloed bij gevloeid was. Uitgeschoten met de botte bijl, zonder erg. Ons dinertje met kip en varkensspiering heeft ons welgeteld 3 gekost en was even lekker dan de vorige dagen. Het winkeltje hier is leeg dus je moet gewoon naar het restaurant. Geen vlees te bespeuren. Smeerlappen.
Op het moment dat ik de kip uit de frigo haalde, waren de apen daar. Zo brutaal! We hebben een beurtrol moeten invoeren, strategisch moeten gaan zitten, zodat we ze langs alle kanten zagen komen... Een reuze groep. Niet normaal. Hadden we niet goed opgelet, waren we zeker eten of dingen kwijtgeraakt. Eens donker denk ik dat er gevechten tussen de bavianen uitbraken voor het beste slaapplekje want het leek alsof ze elkaar aan het vermoorden waren op de helling. Wat een geroep en gekrijs...
Omdat ik mijn ogen niet meer kon open houden bij het lezen, lat voor ik al om 8 uur te ronken. Om een uurtje later gewekt te worden door de wederhelft. " Heeft een spookdiertje een gestreepte lange staart." Huh? Nee, absoluut niet. Dus ik mee en werderhelft had in de boom naast het huisje een soort kat gevonden met een hele lange gestreepte staart en een een heel klein lijfje en reuze oren. Ik dacht dat het een civet was, maar die zijn veel groter. Blijkt een small- spotted Genet te zijn. Eigenlijk was het niet groter dan een kat van ongeveer een jaar. Heel mooi, begon zij of hij zichzelf nog te wassen. Keimaf dat Steven het gevonden had met zijn pillamp. Steven twijfelt aan mijn determinatie... Dus hij gaat het straks vragen aan de ranger van onze namiddag game- drive. Je mag hier zelf niet rijden. Sponsoring van de NWR zeker?
Na het ontbijt wilde steven opnieuw een poging wagen om de berg op te klimmen. Fijn dat hij dit plan nu pas met me deelde. Grrrrr... Anders had ik gisteren wel even doorgezet. Nu via de linkerkant omhoog via een iets duidelijker pad dat lichtjes omhoog ging. Vol rotsblokken en los zand. We hebben dassies gezien, dikke marmotten die kabaal maakten als een Tasmanian devil. Uiteindelijk kwamen we hoger dan het punt uit waar we gisteren verdwaald waren en moesten letterlijk op handen en voeten soms verder klauteren tussen de grote rotsblokken. Naar een stuk van de berg waar de stenen naar beneden g vallen waren, precies de bedding van een bergrivier. Eens boven uitgeput maar een schitterend uitzicht.
Helemaal alleen en als eerste om 10 uur. Een kwartier later liep de halve berg vol. Wij dus maar naar beneden. Makkelijker gezegd dan gedaan. Vaker gewoon op mijn billen naar beneden of achterste voren. Levensgevaarlijk. De noodnummers van verschillende personen en het office stonden op het blad, dus mee zijn er toch wel wat dingen in het verleden gebeurd.
We hebben net de auto, de bak en onze koffers uitgemest en alles een beetje ordentelijk gemaakt. Morgen onze laatste volledige dag. Nog een 3 uur rijden naar de hoofdstad. En dan eens nadenken of we onze auto morgen al binnen doen en dan tot vrijdagavond in het hotel blijven tot we om half 10 's avonds de vlucht hebben. Of we hem vrijdag gaan weg doen. Ik heb het chiqueste hotel als laatste gehouden omdat we er zolang moeten wachten voor de vlucht. We zitten er bijna 1,5 dag en dan is het wel fijn dat je een beetje uitrust in luxe... ;-)
Toch maar even de juiste weg naar Waterberg gevraagd. De kortste gravelroad was geen goed idee. Blijkbaar worden de gravelroad de laatste drie tot vier jaar niet meer onderhouden, waardoor ze zo slecht berijdbaar worden dat mensen erlangs rijden. In het verleden waren ze stukken beter. Wilden niet weer vragen of de Chinezen hier iets mee te maken hadden.
In Grootfontein de laatste inkopen van de reis gedaan. Een super de luxe Spar, even chique als een Delhaize bij ons. Bbq vlees ingeslagen voor vanavond. Ons hout is nog niet op. Ook al kijkt Steven niet uit naar het gevecht met het hout en de brandwijze.
Dan toch maar de grote asfaltweg weer met een uur om rijden maar wel fatsoenlijk door rijden. Het gevaar zat hem deze keer niet in koeien of geiten, deze waren met vlaggetjes mooi aangegeven, maar van trucks die elkaar voorbijstaken. Er was voldoende ruimte om aan de kant te gaan staan indien nodig, maar dat was gelukkig niet het geval.
Verschillende keren dacht ik dat ik door een scène van het Australische MacLouds daughters reed. Omwille van de bergen links en rechts van ons, de welgestelde boerderijen op de hellingen. Verschillende ijzeren windmolens om water op te pompen. Typisch zo'n beeld van. Australië of Texas.
Na 3 uur rijden, doemde de Waterberg op. Een groot plateau van 200 m hoog, veel groen, met hele grote rotsblokken bovenaan.
Pumbah had ook een doodswens want ik ben vol op de remmen moeten gaan staan voor een losgeslagen wrattenzwijn... Hij kwam van links aan de draad aanrennen en stak gewoon de weg over. Ik had hem gelukkig tijdig opgemerkt. Een tweede deed even later die dag stunt gewoon na...
We zaten nog geen kwartier aan het middagmaal aan onze bushhut of de eerste baviaan liet zich al zien. Gelukkig zijn wij getraind door onze deugniet beagle en weten we dat we niks zonder toezicht mogen laten slingeren of je omdraaien. Of je vleesje is van de BBQ... ;-) We gaan ons niet laten vangen!
