Weinig nieuwe vogels of beestjes gezien. Zelfs geen reigers of andere watervogels. In zo'n gebieden durven we wel eens 3 keer dezelfde boottocht te vragen omwille van alle nieuwe vogels die je telkens ontdekt. Hier dus niet, spijtig. Ik moet natuurlijk wel de krokodil vermelden die aan de overkant lag te zonnen, maar het een ukkepuk van 2,5m lang. Er zitten er ocharme 4 in dit gebied, allemaal van die grootte. Niet onder de indruk dus...

We zijn naar Angola gevaren en zijn daar ook uitgestapt. Illigalen in het land. Aan de overkant ligt een "politiekantoor", zo'n erfje met een aantal huisjes van hout en leem. Er zijn 2 agenten die niks hebben, geen telefoon, geen PC, niks...  Doe dan maar eens je job... Hoewel ik denk dat er niet veel job te doen is, want het is zeker geen officiële grensovergang. 

We hebben op het water naar de zonsondergang gekeken en tegenover de zon kwam tegelijkertijd de zo goed als volle maan op. Heel speciaal om zo te zien.

Om 19 u stonden er twee romantische tafeltjes met een olielamp klaar en kregen we diner. Een lekker simpele housemeal met puree en snitsel, sla en gekookte kool. De kokin had zelfs champignonsaus gemaakt en die was heel goed. Ik ben absoluut geen champignons- fan,maar dit kon ik appreciëren.

Vanmorgen uitgeslapen tot half 8 en toen ontbijt. Voor de eerste keer ons eens laten verwennen met spek en ei... Super. Steven was al helemaal wakker en zocht al dingen om vandaag te bezoeken, maar helaas is hier niets te beleven. Vaak gaan ze met toeristen naar het plaatselijke schooltje waar de kinderen zingen, maar het is vakantie. Of op zondag naar de plaatselijke mis. Niks voor ons dus.

We hebben dan maar onze wandelschoenen aangetrokken en zijn stroomafwaarts gaan wandelen. Tussen de koeien en de geitjes. Een paar vogeltjes gespot, maar we zijn er achter waarom hier zo weinig vogels zitten en waarom ze dadelijk wegfladderen. De plaatselijke bevolking jaagt op hen met katapulten... Ferm om te zien doen, maar spijtig voor onze birding. En als je honger hebt,kan zo'n beestje wel lekker zijn.

We hebben toch 2 uur geslenterd. Tegen de tijd dat terug waren om half 12 was het al heet en bijna niet meer te doen.

Straks krijgen we nog een diner met kip en rijst. De eigenares heeft al door dat Steven geen makkelijke eter is... ;-) Zij kwam al vragen of dat OK was. Dat heb je met van die oma's, die willen je vertroetelen en zo veel mogelijk gezond laten eten. Tevergeefs...

Het erf loopt vol met kippetjes, ganzen en guineafowlers. Deze parelhoen en zie je overal in het land rondlopen. Langs de wegen, op de wegen... Aan de water holes komen ze in rijtjes afgelopen om te drinken, vertrekken dan weer op een rijtje. Soms met honderden gelijk, zwart ziet het dan. Moesten wij weer weten of ze eetbaar waren. Hier volgt het recept. Steek een guineafowl in een pot breng em aan de kook, steek er een steen bij in. Laat 3 dagen op het vuur staan. Klaar? Gooi de guinea weg en eet de steen op. Blijkbaar zijn ze zo taai dat ze niet echt lekker zijn. Verklaard natuurlijk hun grote aantallen. 

Het Duitse koppel heeft een week geleden of zo, dus wel cheetahs gezien. Blijkbaar in hetzelfde kamp Onguma, net buiten Etosha als ons aan een waterhole. Stikjaloers! Tot onze frank viel. Wij zaten aan de waterhole en het restaurant van de campsite... Zij aan de waterhole bij de chique huisjes en rooms... Het ons was nauwelijks beveiligd, dus pech gehad.

Volgens de eigenaar hier is de NWR, de overheidsinstelling die de nationale parken leidt, geen winstgevend bedrijf,maken ze verlies en krijgen ze elk jaar tonnen aan subsidies. Als je dan weet dat de chiqueste kamer aan waterhole 4000 namibische dollar kost,zo'n €250 per nacht en kamers niet zo gek veel minder, dan val je toch achterover. Dat verklaart dan ook de staat van het sanitair, de shop en het restaurant... Volgens ons steekt daar iemand serieus zijn zakken vol... Als je dat privatiseerde kon je terecht iets moois van maken. Daarom niet duurder, gewoon kwaliteit zet mensen aan om meer uit te geven.

Een verplichte niks doe dag dus. Morgen naar het uiterste noordoosten, ook langs de rivier

Slechts een 3 wrattenzwijnen onderweg gezien en voor de rest helemaal geen wild. Naarmate we meer naar het noorden reden werd het groener en kwamen er meer grote bomen en struiken. Gras is hier onbestaande. Vaker begonnen we kuddes koeien of geiten langs de weg te zien, al dan niet met herder. Ezeltjes aan het grazen of voor de kar gespannen. Het werd drukker bevolkt en naast de weg verschenen de eerste mini dorpjes met kleine afgebakende erfjes. Afgebakend met houten of strooien omheining. Kleine huisjes binnenin van riet of hout, soms golfplaat. Niet groter dan 1.5  m en 4 vierkante meter groot. Heel mooi om te zien, maar het verraadt de armoede. 

Kolonnen van mensen die de met bidons allemaal dezelfde richting uitwandelden. Soms de ezel of ossenkar volgeladen met bidons. Of de kar met de mensen zelf als lastdier. Kinderen die met met kleinere flessen rondliepen. Mensen die al terug kwamen met de volle bidons op de schouders of kinderen die ze droegen en dan moesten neerzetten wegens te zwaar. Mensen die een lift proberen vast te krijgen. Confronterend, hoor. Wetend dat ze echt kilometers moeten wandelen voor drinkwater. Misschien ook zelfs voor het vee. Wetende dat er achter in je auto nog 40 l ligt en blikken en pasta lag om te eten. Daar had ik het best wel moeilijk mee. 

Bij de veterinaire grens tussen de provincies die we doorreden, hadden we verwacht om een controle en ontsmetting van auto en schoenen te moeten ondergaan. Vlees, zuivel en groenten/fruit mochten in het verleden niet over de grens wegens mond en klauwzeer. Nu dus blijkbaar wel... We hebben daar wel een praatje gedaan met de plaatselijke politieagent. Die ons vroeg waar we vandaan kwamen. Bij Belgium komt steevast het " Ah, Hazard!" of "Ah, De Bruyne"...  Wat we van Namibië vonden... We kunnen niet anders dan zeggen dat het een mooi land is met veel dieren. Tja, een mooi land zei hij, de dieren sterven massaal en de mensen hebben honger... Heel veel honger, veel te droog. Als je dan verder rijdt en de mensen zo ziet ploeteren om te overleven, kunnen je haren niet anders dan overeind gaan staan.

In Rundu naar de winkel. Een bijennest, het echte Afrika,  even als de hoofdstad,winkeltjes, grote tankstations, hypermarkt, privé ziekenhuis. winkels door om brood, beleg, water en wat bier en wijn in te slaan. Uiteindelijk blijkt dat het tankstation nog het meeste westers voedsel heeft. 

Onze nieuwe lodge lig 50 km buiten Rundu in een zalige rust aan de rivier die Namibië met Angola scheidt. Voor ons is dit thuis komen, het ademt Costa Rica... Om 5 uur hopelijk een boottour. Het water van de rivier staat uitzonderlijk laag, te verwachten natuurlijk. Maar hij wil het wel proberen. Veel lodges shaken hun boottochten. Er zou 1 hippo zitten die 's nachts op en af zwemt, maar schrik heeft van mensen omdat hij vaak met stenen bekogeld wordt, wegens gevaarlijk. Slangen zouden in winterslaap zijn... Toch raar dat ik een paar dagen geleden er één overreden heb. 

Terug komende van Andonis reed ik over een slang. Het reptiel was een dikke 50 cm lang en was in de lengte geel en zwart gelijnd. Voor ik het besefte had ik erover gereden, volgens mij met mijn rechter voorwiel. 

Twijfel, twijfel,twijfel, toch maar terug gereden en gelukkig voor mijn karma geen platte slang op de weg. Oef. 

Steven had  bij de laatste keer dat we de dik dik drive deden, bijna een dikdik onder zijn wiel. Of beter tegen zijn wiel. Hij kwam als zot uit de bush gestoven. Ook Oef...

Het restaurant van deze campsite is schitterend. Onze tafel heeft uitzicht op de waterhole met een heleboel dik diks. Geen gevaarlijke dieren want er is geen stroomdraad voorzien. Katten kunnen zo het restaurant binnen springen. Het menu is a la carte en onze keuze hebben we deze middag al moeten doorgeven. Geen Afrikaans... We blijven hopen op de volgende Lodge. 

Ook de laatste dag in de daktent! Nog een keer Oef!

Morgen naar het NO, naar Rundu. Hopelijk belanden we niet over  de grens in Angola. Geen goed idee!

See you!

Na mijn ochtend bezoek aan de toiletten om 6 uur deze morgen, slaat ik er weer in om de toiletten buiten te komen, mijn voet fout te zetten en mijn rechter enkel te verzwikken. Bats de grond op,mooie duik... Ik voelde het serieus verrekken. Een oude dame kwam me dadelijk ter hulp. Maar ik had even tijd nodig om over de pijn te raken. Als je misselijk wordt van de pijn dan weet je dat het ne zware is. Terug gehobbeld naar de auto en onmiddellijk een ijskoud blik er tegen. Het heeft toch even pijn gedaan, maar ondertussen niks meer aan de hand. Ik zag mezelf al een ziekenhuis zoeken...

Nog wat rondgereden, de hyena's goeiedag gezegd en het park uitgereden. Het eerste hotel/ Lodge/ campsite was onze al. Nu lig ik lekker aan het zwembad met wifi die de hele tijd wegvalt. De hitte valt mee...;-)

We wilden nog vlug tanken voor we helemaal naar de meest noordelijke waterhole zouden rijden,maar dat was om half 9 niet mogelijk. Pomp bevroren.

Eenmaal in Andonis ontdekte Steven de enige eenzame kraanvogel waar voor hij helemaal naar hier was gereden. We stonden nog geen minuut voor we aangesproken werden door een ranger. Verderop zaten 5 leeuwen. Wij erop af. Gelukkig stond er nog een tourbusje anders hadden we zeker voorbij gereden. 2 leeuwenkoppen in het gras onder een boom.Twee dames en een derde kwam er op het gemak bij liggen en was nadien onzichtbaar in het lange gras. De andere twee hebben we nooit gezien. 

Nog een nieuwe soort mangoest, een soort kudu:een nyala en een heleboel wrattenzwijn families gezien. 

Ondertussen heb ik mijn eerste echte bush-bush maaltijd gekookt. Pasta met restjes tomaat en tonijn. Steven is zijn wild schotel nog aan het grillen. Dit kamp is heel mooi,veel gras bomen en groen maar de faciliteiten trekken op niks. Een zo goed als leeg winkeltje, met weinig keuze aan diepgevroren vlees op wild na. De vraag of ik dat lustte heb ik niet geriskeerd. Vandaar mijn pasta experiment. En de tafellakens en de kwaliteit van het restaurant zijn schandalig. Ik was er echt vies van. Een overheidsinstelling... Ambtenaren, zeker? ;-)

's Morgensvroeg maakte steven mij weer wakker voor één of ander luid beest. Het was al half 6, dus snel opgestaan en naar de poel gaan kijken. Een zwarte neushoorn stond er rond te draaien en te drinken. Na een half uur vertrokken we terug en heel de weg terug heeft het dier zitten roepen. Misschien miste hij ons? Het geluid van een neushoorn lijkt op toeterende krakende kerkdeur. Geen hyena's dus...

Door een slechte navigator, ikke dus, namen we een afslag te vroeg en in plaats van rechtstreeks naar het dichtste waterhole te rijden, reden we 18 km rond naar de zoutpan. Die route hadden we overgeslagen omdat hij zo ver was. Pech dan. We kwamen uit bij het Etosha uitkijkpunt, waar je enkele honderden meters op de zoutpan kan rijden. 

Vandaaruit zijn we dan maar tegen 50 km naar het oosten gereden met aan de linkerkant de zoutpan en rechts de savanne. De zoutpan die om één of andere reden een groenige schijn heeft. Onderweg een jakhals, een honigndas, nog een neushoorn, 2 slapende olifanten in de schaduw van een boom gespot. Hier is het stukken groener dan in het westen en weer heel wat meer leven. 

Na de incheck nog vlug de dik- dik-drive gedaan van 7 km tegen 20 per uur. Dik Diks zijn kleine reetjes. Eigenlijk een soort haas op hoge poten, niet meer dan 30 40 cm hoog. Schichtig en moeilijk te zien, Tuurlijk zijn wij pro's en hebben eentje in het struikgewas kunnen ontdekken. 

Nadien zijn we nog snel naar de chudob- hole gaan kijken, waar een paar uur daarvoor een grote mannetjes olifant aan het drinken was. Nu stonden er een mama giraf en haar kleintje en een wrattenzwijn! Die hadden we al lang niet meer gezien. Even later kwamen er twee grote mannelijke olifanten een bad nemen. We hadden net geen modder via onze ramen binnen, zo'n geplens was het. 

Op een gegeven moment scande ik de omgeving voor de zoveelste keer af en zag een jakhals in de verte lopen. Met dat ik die in het oog had, zie ik achter hem in de bosjes iets met spikkels lopen. Ik heb net niet geschreeuwd denk ik. Hyena's!!! Met behulp van de telescoop op onze schoot, hebben we de familie kunnen gadeslaan. 2 kleintjes en 2 volwassen dieren. Soms liggend, dan weer rechtstaan, elkaar afsnuffelend, kopjes geven,...echt schitterend. Puur chance, zonder de jakhals had ik ze nooit gezien. En de afstand was toch zeker 100m! Steven kan al naar huis... Ik ga nog voor een luipaard of een cheetah... Maar wij als pro's gaan dit zeker kunnen. Het enkel moeilijk om de grond onder de bomen en wat er in de bomen zit tegelijk in het oog te houden. Maar hier zijn grote bomen, dus daar is het meeste kans dat we ze zien. 

Rondgereden, blijven hangen, nog meer rondgereden,... Maar niks echt nieuw. Hopen zebra's die in groepen aankomen, terug vertrekken, dan de volgende groep,...

Tegen 11 uur was plots alles mistig van het stof. Heuse windvlagen die hopen stof opwerpen. De horizon niet meer zichtbaar. De zon verdwenen. Net als de beestjes. En de weinige die er toch zijn, staan met hun kont in de wind. Om 13 u het dan toch maar opgegeven, veel te warm in de auto zonder het kunnen openen van de ramen bij het staan staren. Of koelte door de wind, maar een extra laag stof binnen. Hopeloos. 

Mijn fris gewassen was,ruikt lekker maar is één grote dustbal. Je kan er tegen vechten of je aanvaardt... Het is al even het laatste, hoewel iedereen er precies niet stoffig uit ziet en wij een witte vlek. Onze donkere kleren zullen ook niet helpen, gok ik. ;-)

Ik zit eindelijk aan mijn tweede boek, zit met mijn rug naar de wind. Nog  3 boeken op overschot voor de komende weken. Heb meer kilo's in boeken bij dan in kledij. Steven schuilt in de tent. Met wat geluk gaat de wind liggen en worden het geen hotdogs met dust- flavour...

Morgen naar het derde kamp. We zijn gaan vragen of er vandaag al plaats was maar het was helemaal fully booked. Volgens mij had ze niet veel zin om te kijken. Blijkt dat veel touroperators al jaren van te voren reserveren en daardoor alle plaatsen bezet houden. De buren hebben elke drie weken opnieuw gebeld voor plaats. Smerig eigenlijk. Dit kamp is dus minst aantrekkelijk en veel minder chique. Wel stukken rustiger, dat is wel een voordeel. 

Verslagen dus door het stof en de wind, maar een rustdag kan ook geen kwaad. 

Op naar de eerst poel, droog. Tweede poel niks, derde poel niks, vierde poel in de verte wat wildebeesten... Pfff, dat gecross van hole naar hole en niks zien is op zijn minst gezegd ontmoedigend. Dan maar terug naar de tweede met water in. Onderweg staan er twee jeeps stil, een goed teken, maar wat hebben ze gespot? Een grote witte neushoorn! Een mannetje dat staat te grazen. Deze is de witte en noemen ze de squared- lip rhino omdat hij een rechte mond heeft. Diegene die we in het vorig kamp zagen was de hook- lipped rhino met een haak als kaak. 2 soorten neushoorns, check! De witte leek wel stukken groter dan de zwarte. 

Aan de poel zelf was er veel beweging van springbokken, kudu's en impala's. Giraffen herken je soms als je ziet dat een boom 5 stammen heeft, voor de redt zijn die beestjes heel goed gecamoufleerd. Als je één in de verte ziet komen, kan je best een uur later terug komen kijken. Zo groot en zo'n grote mietjes. Vijf stappen vooruit en dan rondstaren, weer 5 stappen en rondkijken. Hopeloos.

Het moeilijke is de vraag of je beter even wacht aan een hole of gewoon naar de volgende rijdt. Als je weet dat tussen de holes makkelijk 10 tot 20 km gravel zit, niet altijd in goede staat kiezen wij er vaak voor om een aantal uur te blijven wachten. Het enige leuke wat we om 5 uur nog zagen was een mangoest met een zwarte tip op zijn staart, die lekker languit op een steen kwam liggen op 4 m van de auto. Wat een cutie!

Gisteren zagen we bij Rietfontein kudde van 12 olifanten, allemaal vrouwtjes en hun pubers en 2 kleine baby's, langs het water staan slapen. De kleintjes lagen op een gegeven moment languit op hun zij onder de ma. Echt zo mooi.

De hole van het kamp is iets verder weg en natuurlijker maar je kan er nauwelijks goed lang zitten. Slechte banken van hout of met stekelstenen... Niet aangenaam. Gisteren vroeg ik me af wie zijn hond had meegebracht. Ik zag een zwart ruwharig beest lopen met grijze rug, links van mijn bank. Hij kwam van boven de heuvels achter ons. Geen hond, geen neusbeer zoals ik toen dacht maar volgens de boek een honingdas. Waarschijnlijk op weg naar het water of wat lekkers. 

De laatste twee nachten zijn warm,zo'n 14 graden. Die daarvoor waren minder dan 10 of zo en vooral bij zonsopgang freezing. Blij dus dat is een meevaller. Heb mijn fleece huispak nog niet nodig gehad. Oef. 

Het eten hier is ok. Brood of piccolo's, sandwiches vind je overal. Het brood is beter dan thuis. Veel vaster. Ik heb ook crackers gevonden. Beleg is hetzelfde als thuis: hesp, salami en kaas, kiri of gouda. Het diner in het park is zo goed als elke avond hetzelfde. 3 soorten vlees, een soort patatten, gekookte kolen, en sla, tomaat en heel veel koolsla. Ik leef dus op koolsla, gekookte kolen, beetje vlees en soep van de kolen van de dag ervoor. Kolen, kolen en kolen dus. 

Steven leeft van een beetje vlees, wat rijst en heeeeel veel dessert. ;-)

Zijn geld dus eigenlijk niet waard maar op zelf hier elke keer bevroren vlees te moeten Bqq'en en nog aardappelen of pasta moesten koken op een gasvuur dat weg waait. Lui, luier en luist... Als de avond zo kort is als je om half 9 je bed in kruipt is koken en afwassen het laatste van mijn ideeën. ;-)

Twintig minuten te vroeg klaar, voor de gate  stipt om 7 u 25 opende. De gate die de argeloze toeristen beschermt tegen opgegeten worden. Wat blijkbaar effectief gebeurd is in het verleden.

Welgeteld 10 minuten later een toch wel emotioneel moment. Een mannetjes leeuw richting waterhole. Op zijn dooie gemak, geen aandacht voor ons, groet hij eerst het vrouwtje op zijn weg en gaat dan met zijn kont omhoog aan het water drinken. Even later gat hij er dan toch maar bij liggen al slobberend. In de verte liggen, op hun zij of al rollend met de poten omhoog. Bleek dat er om 9 u 17 van die katten rondliepen!!!! :-O

Toen waren wij al bij de 3 volgende geweest. Bij waterhole Aus hebben we zeker 1,5 uur gezeten. En je kon er je klok op zetten, elk kwartier of elke 20 minuten kwam er een nieuw beest. Geen grote uitschieters maar wel een prachtige plaats. De volgende waterholes liggen of meer in bossig gebied of meer in grasland. Wat natuurlijke veel meer grazers als zebra's en wildebeesten. 

Wij zijn vroeg op onze kampplek aangekomen en zitten nu op de uitkijk... Helaas nog niks. 

Gisteren nacht zijn we 4 keer gewekt door het huilende, krijsende, jankende geblaf van de hyena's. Steven is om 3 dan toch maar gaan kijken. Niks gezien, behalve dan een neushoorn in het midden van de poel. Niet het vermelden waard... ;-) anderen zouden stikjaloers zijn. 

Slapen in de daktent, ook niks voor mij. Veel te smal, kon niet bewegen, halverwege de nacht zelfs claustrofobisch. Heb toch even naar buiten moeten kijken voor het over ging. Als het maar voor 1 nacht was, had ik me in de auto gelegd, voor 7 zal ik wel moeten doorbijten. 

Voor de rest stof, stoffiger, stoffiger en uber-stof. Een wit krijtachtig poeder dat in alles blijft hangen. Laat niks valken of het is gestoft voor het leven. Onze auto gaat er lief uit zien, of we nog lang door de ruiten kunnen kijken? Denk het niet. Onze achterbank is na 1 dag een mesthoop... 

Vandaag 200 km rond gereden in het westen van het park, van droge naar volle waterholes, van geen beesten tot een explosie van leven. 5 minuten ver, een kudden giraffen van 8 met 3 kleintjes die de weg overstaken. Hopen streepjespaarden, struisvogels, gemsbokken, wildebeesten, hartebokken en overal maar dan overal, in groep of alleen springbokken. Dachten dat we een kangoeroe zagen... Nee hoor een springbok. Plat van het lachen.

Drie olifanten knabbelend zij aan zij aan de struiken. Een overstekende mannetjes olifant op 20 m voor de auto. De auto stond al in achteruit in geval van... De stier achtervolgt naar de waterhole en schitterende foto's kunnen maken. 5 minuten later en je mist hem, geluk hebben of niet. 

Heel de wereld op zoek naar leeuwen, tot nu toe nog niets gezien. Enkel een heleboel jakhalzen die aan het feesten waren aan één of ander kadaver. Te ver om te zien

Tot nu toe vind ik de kudu het mafste. Een reusachtig hertachtig dier met reusachtige gedraaide hoorns, echt buitenaards. Zo weggelopen uit Star Wars. 

Tent opgezet met de olifanten als decor. Toeterend en al. Andere mensen crossten naar het hek voor foto's en wat deed een olifanten ma en kleintje? Op nog geen m van de draad staan ronddraaien. Eer ik dat door had, mijn foto- toestel had, besloot het kleintje dat hij het beu was. Net te laat... 

Morgen onmiddellijk bij zonsopgang als de poort open gaat naar de eerste waterhole waar vaak hyena's zitten. Duimen! Volgens ons huilden ze gisteren keihard en nu ook weer. Kunnen natuurlijk ook jakhalzen zijn...;-)

En dan richting volgend kamp: Halali voor 3 nachten. 

Dus nog de grote katten, en de hondachtigen als de hyena, wilde honden,... dan kunnen we naar huis. ;-) pech met de walvis geluk met de landdieren? 

Vanmorgen in dichte mistroostige mist vertrokken, voor een rit van 550 km in 8 uur. Eerst nog op z'n Afrikaans onze nummerplaat gaan oppikken die eerst nog bij een andere shop gemaakt moest worden. Maar al bij al waren we terug vlot op weg. De wegen waren mooi, hoewel op het eerste deel veel vrachtwagens die akelig dichtbij voorbij razen. Een tweebaansweg zonder pechstrook, waar je 120 km/ u mag rijden. Creepy

Halverwege heb ik het stuur genomen. Een baan voor mij alleen. Met plots de eerste Pumba's in de bermen. Over meer dan 100 km hebben ze me gezelschap gehouden terwijl steven uitrustte. Bijna twee kleintjes omver gereden... ;-)

Ook mijn eerste flits controle gehad. Een politieauto onder een boom na een bruggetje met een snelheid camera op de voorkant gericht. Ik reed 105 waar ik 120 mocht, dus geen erg. Ik reed wel in het midden van de baan, gelukkig stippellijn en geen volle.

De giraffen en de neushoorn wandelen ondertussen rustig weg.

In het dorp voor het park de laatste inkopen gedaan en getankt. Na het binnen rijden van het park hebben we minstens 7 nieuwe dieren gezien op 14 km. 

Wifi is slechts beperkt op bepaalde plaatsen en steven zijn Namibische telefoon met kweetnie hoeveel data zit op de edge...  

'S ochtends heel goed op tijd daar, eerste toer betaald. Even gecheckt, evil als ik ben, of ze wel echt volboekt waren. Dat was zo, dus hij had niet gelogen. Toen op zoek naar de tweede firma. Niet te vinden op de plaats die hij had aangegeven. Gevraagd, niks. Uiteindelijk bleek het 'kantoor' helemaal aan de andere kant te liggen dan hij gezegd had. Stoute schoenen aan, eerst gevraagd hoeveel hun toer kostte... €20 minder dan wij hadden op ons papier staan. Dus gevraagd naar onze reservering.... 

Geen reservering... Niks... De naam vermeld op het papier werkte er niet meer... De dame belde naar de hoteleigenaar en schold hem net niet uit. Dat de vrouw in kwestie een 'copiecat' was, oneerlijk hun firmanaam gebruikte... 

Wat doe je dan op zo'n moment, dan boek je de toer bij de echte firma. Ik toch... Zeker omdat we nergens iets legitiem vonden. Betaald, tweede toer in orde.

Even later komt er een Afrikaanse dame op ons af, waar we bleven... Wij dus mee naar de 'onbekende' firma... Aan het einde van de pier aan een tafel stond een blonde oudere dame. Wat bleek, hou je vast... Haar man was vermoord en daardoor moest ze de firma en de naam verkocht worden. Zij heeft na zijn dood de firma verder gezet,maar gebruikte nog steeds de eerste naam. Tja, betaald is betaald, niks aan te doen... Denk wel dat de hoteleigenaar een beetje pissed is op ons. ;-)

De boottoer begon heel laat voor ons, alle anderen waren voor met inschepen. Waardoor we potverdikke een mama walvis en haar baby misten... Voor de rest heeeeeel veel robben, pelikanen en een dolfijnvin in de verte. Geen echte uitschieter dus.

De namiddagtoer ging in een jeep van de zoutmijnen, in open lucht, via de zee helemaal naar het zuiden. Naar Sandwich harbour, de allereerste haven voor Walvisbaai. Langs de zee rijden heeft wel iets. Vrijheid... Regelmatig robben die lagen te slapen langs de kustlijn. En dan plots de eerste jakhals die lag te dutten in het zand. Echt schitterend. Helaas ook veel half opgegeten robben of enkel skeletten. De natuur zeker...

Van de kust dan in de Namibische woestijn in, hoge duinen, meer dan 150 m hoog. Hier rijden vraagt echt wel ervaring. Vergelijk het met een achtbaan... Hopelijk zonder looping... Halverwege heb ik mijn plaats in het midden maar afgestaan aan Steven. Was me net iets te gortig. 45 graden of soms meer aan over de top heen. Het lijkt alsof de duin doorloopt en plots sta je op de richel. Af en toe te traag... Dan in achteruit opnieuw... 

Een heleboel jakhalzen gezien, die op een meter van je blijven zitten. Vaak omdat ze door anderen gevoed worden. 3 struisvogels! Keigrappige beesten. En voor de rest niets... Weinig geluk vandaag...

Wel leuk nieuwtje. Omdat het winter is, zitten er geen slangen. Hoop dat dat in de andere gebieden ook zo is, maar ik betwijfel het. Geen tweede keer meer een oepsje met een gevaarlijke slang...

Morgen zware rit van 5 tot 7 uur naar Etosha park waar het echte safari werk zal beginnen. Eerst nog langs de auto repair shop. De vorige klant speelde de nummerplaat vanachter kwijt. Wij rijden dus al 3 dagen zonder nmmrplaat rond. Vandaag zouden ze die komen opschroeven, maar de machine die de platen maakten, werkte niet. Typisch Afrikaans...

Twee soorten arenden gezien die wel heel mooi poseerden voor de lens, reusachtige beesten. 

Halverwege heb ik dan voor de eerste keer het stuur overgenomen. Links rijden valt mij beter mee dan Steven in het begin, maar de ruitenwisser gaat nog steeds wiebelen als ik wil pinken. ;-) En waar ik Steven telkens moet wijzen op het meer in het midden rijden van de baan omwille van grote stoepranden of de berm, heb ik dezelfde afwijking. Denk dat sommige wegen heel smal lijken zonder pechstrook.

Op het einde hebben we wegens saai een omweg gemaakt en onze eerste km'ers gravel gedaan. Zo kwamen we in een deel van een nationaal park dat een maanlandschap toont. Allerlei rotsen met gravel en daar bovenop donkere stenen,met de weg daardoor gehakt. Echt wel buitenaards.

Bij het verder rijden, wilden we om niet dezelfde weg op dinsdag te rijden een kleine gravelroad nemen. Bleek dat die omgebouwd was tot een grote autostrade. Heerlijk!!! Rechts van ons verschenen de duinen...

Aan het einde van deze baan ontdekte ik Dune 7, een grote duin met picknick plaats. Verscheidene mensen waren deze aan beklimmen, maar dat hebben wij aan ons laten voorbij gaan.

In onze nieuwe accommodatie maakte ik dadelijk vriendjes met de huiskatten, die een uur bij mij gelegen hebben. Klein beetje vervanging voor alle huisdieren die gemist worden.

Morgen een marine- duinen tour geboekt. De hele dag van huis, met eerst een boottocht en nadien een duinentour. Verlanglijstje: pelsrobben, dolfijnen, jakhalzen en een walvis???? Please.... Duimen!!!

Tijdens de rit naar het autoverhuurbedrijf, hebben we de driver volledig uitgehoord over alle mogelijke problemen, situaties die zich onderweg zouden voordoen en hoe we dan moesten handelen. Op die manier krijg je al een heel goed beeld van het land waarin je verblijft. 

Na een uitleg van bijna 2 uur en het punctueel nagaan van alle opties van de auto, de daktent,het kampeermateriaal, de wielen en de motor, was het dan eindelijk zover. Links rijden is niet zo makkelijk als het lijkt, vooral niet met een patat van een Toyota Landcruiser met dubbele cabine en nog een bak aan. De auto zelf is gloednieuw, het laatste model en heeft nog geen 4000 km op de teller. Wij zijn de tweede klant die er mee rond sjeest. 

De eerste stop was de hypermarkt voor het inslaan van water, booze en wat nood rantsoen indien we ergens geen eten kunnen vinden. Lijkt ons sterk,maar je weet nooit. Tanken duurde een eeuwigheid en een gevulde tank is 160 l voor een dikke €150 waar we toch makkelijk 1200 km mee konden doen. 

Ons hotel was net tegenover het tankstation en toch reden we er aan voorbij. Een reuze gate als was het een luxe compoint of hotel, leek me niet voor ons geschikt. Blijkbaar toch.

's Namiddags uitrusten en de jeep inrichten, tot ik plots achter me iets zag bewegen. Een klein beestje op poten met lange staart, een mangoest ... Ik dolblij, Steven stikjaloers omdat die een middagdutje aan het doen was. Ondertussen is de mangoest of een van zijn vriendjes meerdere malen goeie dag komen zeggen. Super gewoon!

Morgen na een vroeg ontbijt, richting Walvisbaai, een trip van 4 u. Voor ons zal het uitslapen zijn, om 7 is het hier nauwelijks licht. 

Vanuit windhoek gaat het naar het westen, naar Walvisbaai aan de Atlantische oceaan. Waar we een heleboel zeedieren zoals robben, dolfijnen en met wat geluk een walvis zullen spotten, samen met heel wat zeevogels als pelikanen, flamingo's, steltlopers,...

De volgende dag rijden we naar het bekendste nationaal park: Etosha in het noorden van het land. Voor het echte safari-gevoel, waar de dieren komen drinken aan de waterholes. Namibië kreunt net als ons onder een groot watertekort en grote droogte met alle gevolgen van dien. Waterholes die misschien niet meer gaan bestaan... Afwachten dus. We zullen hier in totaal 8 nachten verblijven in onze daktent in 4 verschillende kampen. Prijzen voor een bungalow met uitzicht op de waterholes, swingen de pan uit en zijn voor ons echt onbetaalbaar.

Dan rijden richting het noordoosten naar de grens tussen Namibië en Angola aan de Okavango- rivier. Op naar exotische vogels, nijlpaarden, krokodillen, waterbokken,... Een stuk groenere omgeving dan de savanne van de rest van het land. Hier kijken we echt naar uit, omdat het echt ons ding is. Boottochten vroeg in de ochtend, birdwatching,... 

De laatste plek wordt Waterberg. Een plateau dat boven het landschap oprijst. Ook een nationaal park waar je meerdaagse trektochten kan doen, maar die gaan we links laten liggen, ongeoefende wandelaars als wij zijn. Er zijn ook kleinere wandelroutes die je alleen kan lopen, in de hoop wild te spotten. Als we ergens verdwalen, dan zal het daar zijn...

Een heel avontuur, vol met beestjes! Namibië, here we come!

Voor diegenen, zoals ik, die niet weten waar Namibië ligt: Het ligt net boven Zuid-Afrika in het westen aan de Atlantische oceaan. Namibië geldt als één van de veiligste Afrikaanse landen, waar je makkelijk zelf kan rondrijden en zelfstandig je reis in elkaar kan puzzelen. Je bent wel afhankelijk van de beschikbare kampeerplaatsen in de nationale parken, waardoor wij 2 bestemmingen in het zuiden hebben moeten laten vallen. Dat terwijl we al in december alles hebben vastgelegd en zeker goed op tijd waren hiermee.

We vertrekken op 2 augustus, landen de volgende ochtend in Windhoek, waar het auto-verhuurbedrijf ons zal oppikken. Zij rijden ons naar hun garage waar we een behoorlijke uitleg zullen krijgen over de Toyota 4X4 met daktent en alle nodige kampeerspullen, die we gehuurd hebben. Het is ook nodig om nadien een hele drank- en voedselvoorraad in te slaan, voor minstens een 10-tal dagen. We zijn niet van plan veel zelf te gaan koken, maar in uiterste nood moeten we in staat zijn om onze plan te trekken.

Maar we zijn er geraakt! Lang leve de GPS! Morgenvroeg om 5 uur naar de luchthaven en dan de vlieger op. Donderdagochtend om 8 u 45 landden we hopelijk in Zaventem. Voor ons gevoel is het dan middernacht! Proberen te slapen in de vlieger dus... En hopen dat de jetlag ons niet weer nekt! 

Tot binnenkort!!!!

Na het ontbijt vertrokken we naar de vulkaan Tenorio waar de Rio Celeste stroomt. Een park waar je 12 dollar pp inkom betaald en een 7 km hike doet om een waterval, een blauwe lagune en hete bronnen te bekijken. We wilden oorspronkelijk enkel de waterval op 2,5 km doen maar uiteindelijk heb vooral ik dan maar doorgezet om ook de andere dingen te bekijken. 750 m lijkt niet ver maar als het op en af gaat en moeilijk begaanbaar is, en het snikheet is. Gelukkig was het de opweg omhoog en de terugweg naar beneden. Hoewel, het eerste punt, de waterval sloegen we over voor tot op het einde. Maar goed, had ik dat in het begin gedaan ( 200 reuze trappen) was ik niet meer tot achteraan geraakt ;-) 

Maar een leuke halve dag waarbij steven ook zijn 4x4 kunnen, heeft moeten bewijzen. De weg van en naar het park was een heuse belevenis op zichzelf! Een klein wegje vol keien, rotsen, gaten, kapotte wiebel bruggen! Steven amuseerde zich rot! 

De trail die we namiddag wilden doen, valt nu letterlijk in het water. Gelukkig zijn we niet vroeger vertrokken. De heldere rivier beneden is nu een kolkende, bruine watermassa. De stroom is ook weer uitgevallen, we worden het gewoon.

Nog één dag in de jungle en dan weer naar de hoofdstad. We zien er wel naar uit om terug naar huis te keren. Zoveel beestjes en vogels gezien, meer dan de gewone toerist! We worden echte pro's!!! Maar toch misten we een beetje afwisseling met cultuur. Mijn honger naar regenwoud is zeker en vast voor een tijdje gestild. ;-). Het wordt weer tijd voor onze eigen beestjes!!!

 Ja wadde, had ik dat toch maar beter gedaan... De enig regel in de jungle overtreden! Ik nam mijn hand weg en tegelijkertijd komt er een groene slang te voorschijn... Een palm pit Viper! Zo giftig als maar kan zijn. Ik roep op Steven: "He, kom kijken, je had me bijna naar het ziekenhuis moeten brengen"  Steven verstond het niet goed maar kwam kijken. Hij was een tikkeltje boos op mij! Moest ik nu echt die poort willen sluiten... 

De slang verkoos het hazenpad en ik had nog net de ingeving om hem op foto te zetten voor je wegglibberde. Dadelijk mijn handen ontwerper en gewassen. En toen begon het te dagen, ik was echt ontsnapt aan een ramp! De adrenaline gierde door mijn lijf. Een beet was er niet geweest  maar het topje van mijn vinger voelde verdoofd en zo smoutchie. Zoals je bij ons een naaktslak aanraakt. Van de 300 mensen per jaar die gebeten worden, sterft 1. 

Omdat mijn vinger toch zo verdoofd voelde, reden we toch even terug naar de lodge. De poort openden we met eeen stok.;-) Alejandro de logde- cowboy identificeerde de slang adhv de foto idd als een Viper, maar zonder beet, die heel pijnlijk was, was er geen probleem...

Nu zie ik overal slangen, heb een trauma van poorten openen opgelopen. Toch raar hoe je geest je geen rust geeft, terwijl ik zo zeker was, dat ik niet gebeten was. 

Oh,ja, close contact met een Viper overleeft. Check! Een extra verhaal om vertellen. ;-) still alife and kicking!