Ik bleef trouw 2 keer per week naar de revalidatie gaan. Ondertussen waren we met meerdere oncopatiënten en werd er, tussen de oefeningen door, al eens een babbeltje geslaan. Zo ook met Annie. Annie moest terug een operatie ondergaan. Een nieuw gezwel. Iedereen hield zijn hart vast, maar de operatie was goed geslaagd. Niemand had ooit kunnen denken dat er nog complicaties zouden komen.
'Dinsdag vroeg ik nietsvermoedend aan de kinesiste hoe het met Annie was. 'Zet je even' , zei ze. Ik voelde een koude hand mijn keel dichtknijpen, maar ik negeerde het. Ik keek even om naar de plaats waar ik net dacht dat ik Annie gezien had. Maar het was een andere vrouw. Ik probeerde de ogen voor mij te negeren. 'Ze is gestorven', hoorde ik in de verte zeggen. En erna vlogen heel wat woorden naar me toe. Ik dacht alleen maar aan overeind blijven, een schild optrekken. Ik moest me concentreren. Ik moest luisteren. Annie is dood. Ik vroeg me af waar mijn tranen bleven. Ik luisterde half naar de woorden voor mij. Neen, geen tranen. Nu niet. Of toch! Ik heb er geen controle over. Mijn schild, mijn bescherming was niet sterk genoeg. Maar ik mag nu niet crashen. Niet nu! Niet hier! Wanneer ik eindelijk op de fiets zit, geen idee hoe ik er geraakt ben, voel ik dat mijn automatische piloot het overgenomen heeft. En ik weet dat het zal duren tot deze avond voor ik het verdriet toelaat. En ik weet dat ik overspoeld word en langzaam verdrink. Ik voel een traan die ontsnapt is, en veeg ze vlug weg. Ik kijk rond me heen en zoek de zin van het leven. De zin voor mezelf. Annie zat hier enkele weken geleden ook op de toestellen. Ze stapte op de loopband, en liep zichzelf ook voorbij. Ze had een grote innerlijke onrust. Ze moest veel van zichzelf. Toen ik heel moe was en geen energie had om te sporten, zei ze, wat verwijtend, dat zij steeds zo hard mogelijk ging. Dat moest, vond ze. En ik denk, dat ze dat vooral van haarzelf moest. En de 2 ventjes op mijn schouders begonnen dadelijk een discussie. De ene herkende mezelf ,zoals ik de voorbije jaren was. Altijd moeten, de lat hoog leggen, er volop voor gaan. Het duiveltje gaf me dadelijk een schuldgevoel en vond dat ik dit ook aan mezelf en mijn omgeving verplicht was. Het andere mannetje probeerde de boel te sussen. Neen hoor, dan komen die kankercellen zeker terug. Je moet net je leven volledig omdraaien en lief zijn voor jezelf. Dat laatste klonk heel aannemelijk, maar het duiveltje zorgde voor een heel groot schuldgevoel. En nu is ze dood. En ik vraag me af waar het eigenlijk allemaal om draait in dit leven. Ik ben op zoek. Op zoek naar mijn weg. Een weg die ik nog moet creeren, een weg die ik nog moet uitvinden. Ik weet niet eens of het me ooit zal lukken om die weg te vinden. Maar ik weet 1 ding. De vertrouwde weg die er was voor de kanker, die is verdwenen. '
Reacties op bericht (0)
Over mijzelf
Ik ben een vrouw van 46 jaar. Ik ben getrouwd en heb 2 dochters.
In 2011 kreeg ik te horen dat ik eierstokkanker had. Mijn leven werd even op pauze gezet. Erna begon een zoektocht. Stap voor stap ging ik door de verschillende fases van ontkenning, verdriet en angst.
Nu, in 2013, kom ik tot het besef, dat de zoektocht nog maar net begonnen is. Een zoektocht naar mezelf en naar mijn nieuwe toekomst. Ik heb mijn gevoelens teveel opzij gezet en opgesloten in vaten. In deze blog ga ik stap voor stap terug van toen naar nu en ga ik op zoek naar mijn emoties.
