Bij de psychologe kwam dikwijls ter sprake dat ik passief in de zetel zat.
Ze gaf me een opdracht. De opdracht om 1 keer per dag een half uur te 'lanterfanten'. 'Niets doen?, vroeg ik glimlachend, 'dat doe ik de hele dag al!'. Ik begreep de bedoeling niet helemaal. Ze legde me uit dat ik leuke dingen voor mezelf kon doen.
De eerste keer voelde het heel onwennig. Uiteindelijk bleef ik gewoon een half uur zitten, maar alleen al het gevoel dat ik niets 'moest' doen, dat ik niet, zoals anders, moest zitten wachten tot er nieuwe energie kwam, dat ik gewoon 'mocht' ontspannen was al aangenaam. Ook bij de daaropvolgende 'lanterfant-halfuurtjes', bleek het niet altijd evident om te beslissen wat ik zou doen.
'Ik zit in mijn zetel, zoals altijd automatisch naar tv aan het kijken. Iets leuk doen. Verven? Pff het is zo een gedoe om alles uit de kast te nemen. Muziek? Ik zet de tv uit. Dat voelt al goed. (Waarom laat ik die dan een hele dag opstaan???). Radio open. Ik wil dansen. Even. Ik ben te moe. Ik loop rond. De bloemen moeten afgesneden worden. Neen, het moet iets zijn dat niet moet. Oke, ik ga gewoon kliederen met verf. Het is heel moeilijk om zonder plan in mijn hoofd te verven. Ik moet steeds iets opzijduwen dat alles wil regisseren en plannen. Ik probeer de stem te laten zwijgen. Tijdens het verven voel ik een flow. Een kinderlijke blijheid die door mijn aders stroomt. Ik denk niet na over het kleurgebruik, maar ga op mijn gevoel af. Het moet niets worden. Ik probeer nieuwe technieken uit, en zonder het te willen krijgt mijn tekening vorm. En er overvalt me een een vleug weemoed. Ik zie plots mezelf in de tekening. Ik geef betekenis aan wat er op de tekening staat. En ik teken een traan onder de ogen. Dit ben ik. Mijn kinderlijke kleuren in het midden, in de kern en erbuiten donkere kleuren van de buitenwereld en de toekomst. Mijn mond lacht, maar de traan spiegelt mijn emotie. '
Het was een heuse zoektocht. Soms wou ik helemaal niets doen. En bleef zitten waar ik zat. Alleen al het idee om ergens naartoe te stappen, was soms al te vermoeiend. Soms had ik een duwtje nodig van de kinderen.
' 's Avonds wil de jongste dochter naar de knutselkamer. Ik ben moe, te moe, maar ga uiteindelijk toch mee. We gaan aan de tekentafel zitten. Zij lakt haar nagels, ik teken, de muziek staat op. Dit is zoveel gezelliger dan voor de tv hangen. Na het tekenen zet ik mijn schilderij en houtskooltekening recht tegen de muur. En ik zie een Hanne verschijnen die ik altijd wou zijn. Ik kom thuis. Het is een bevestiging, want in de zoektocht naar mezelf zie ik niet meer goed wat echt is en wat een droom. Maar dit voelde zo goed vandaag. '
En alhoewel ik meestal een fijn gevoel had na mijn 'voor-mezelf-momenten', toch zorgde het er niet voor dat ik erna vlugger uit mijn zetel kwam. Maar ik had even weer contact gehad met wie ik echt was. Daar diep vanbinnen. Daar binnenin zat er een kracht. En als ik die kracht kon laten groeien, zou misschien vanzelf duidelijk worden wat ik later met mijn leven kon aanvangen. Ik moest daarop vertrouwen en mezelf de tijd geven.
als ik morgen wakker word, zal de zon weer voor me schijnen? en zal de angst om te leven weer verdwijnen?
als morgen mijn ogen ontwaken zal het licht me dan omarmen? en zullen de stralen de kilte verwarmen?
Reacties op bericht (0)
Over mijzelf
Ik ben een vrouw van 46 jaar. Ik ben getrouwd en heb 2 dochters.
In 2011 kreeg ik te horen dat ik eierstokkanker had. Mijn leven werd even op pauze gezet. Erna begon een zoektocht. Stap voor stap ging ik door de verschillende fases van ontkenning, verdriet en angst.
Nu, in 2013, kom ik tot het besef, dat de zoektocht nog maar net begonnen is. Een zoektocht naar mezelf en naar mijn nieuwe toekomst. Ik heb mijn gevoelens teveel opzij gezet en opgesloten in vaten. In deze blog ga ik stap voor stap terug van toen naar nu en ga ik op zoek naar mijn emoties.
