'Ik stap samen met N en A door de kleine straatjes. N. heeft me al een arm gegeven, want het stappen gaat wat minder vlot. Toch geniet ik van de sfeer, van de zon, van de gezelligheid. Ik was bang dat ze me een aansteller zouden vinden omdat ik zo vlug moe ben. Het is ook niet altijd zo simpel om het te begrijpen, want ziek zie ik er niet uit. Toch voel ik hun warme woorden. En dat doet deugd. Ze begrijpen dat ik niet meer verder kan en moet rusten. We bestellen koffies en 1 dessertenbord dat we delen. En we genieten.
Wanneer we terug naar de auto stappen, zien we een poëziewinkel. We  stappen binnen en ik voel een tinteling van geluk door mijn aders stromen, en alleen al het kopen van een agenda met gedichten voelt alsof ik iets heel kostbaars heb, om te koesteren. Ik krijg het gevoel dat mijn lichaam en ziel thuiskomen. En ik weet, die  wereld, waarin ik mezelf vind, die zou ik moeten vinden. En iedereen van ons heeft zo een wereld.

Ik ben, lang geleden, mezelf kwijt geraakt. En ik blijf me dikwijls afvragen of dit de reden is dat mijn lichaam zich tegen me gekeerd heeft. En verkankerde.
Ik ben het mezelf en mijn lichaam verplicht om hier verandering in te brengen. Maar verandering is moeilijk.
Het zal een weg zijn met heel wat valkuilen en hindernissen, Maar ik moet blijven hopen dat het nog mogelijk is.'