Muziek was en is heel belangrijk voor mij. Bij speciale periodes in mijn leven was er meestal een lied dat er bij hoorde. Zo had ik ook een lijflied tijdens deze 'kanker'periode. Telkens ik een dipje had, werd de muziek opgezet. Soms tot groot ongenoegen van het gezin :) De tekst draag ik graag op aan mijn leven:
ik en mijn leven
We're breaking things we can't repair and none of us will take the blame No, nothing can be done this time All the memories that we've made I've threw them all away There's no need to talk it over
Don't let me get you down Let's just move on I am setting you free
'Cause I don't wanna (be)hurt no more No, I don't wanna make you go through one more rainy day No, I don't wanna hurt no more Strange enough I always knew I'm taking off today Don't wanna hurt no more
The darkness you left in my soul And do we know how much we've lost? Will the moon be shining as bright as before? And as I'm singing this song the tears well up in my eyes And I will always wonder why I will never have the life I wanted Now I'm letting it go
'Cause I don't wanna hurt no more No, I don't wanna make you go through one more rainy day No, I don't wanna hurt no more There's not much more to say 'Cause it's too late now I won't hurt no more
So I wait 'til morning comes You made it clear that it has been only pain loving me The things that we won't do for love I am setting you free
'Cause I don't wanna hurt no more I don't wanna make you go through one more rainy day No, I don't wanna hurt no more Strange enough I always knew I'm taking off today
Wanneer mensen bij me langs kwamen, probeerde ik soms nog de schijn op te houden. Ook als mensen belden vonden ze dat ik 'goed' klonk. Maar wat kon ik anders doen? Het was zo moeilijk om mezelf te tonen.
Mijn energie had een grote duik genomen naar beneden. Ik had mezelf teveel uitgeput tijdens de terug-naar-het-werk-week. Ik was op! Ook toen ik naar de revalidatie ging, viel me op dat ik een stuk minder kon dan in augustus. Ik probeerde de oefeningen te doen zoals vroeger, tot ik in tranen moest stoppen. Het ging niet. De kinesiste paste de opdrachten aan.
Bij de psychologe 'viel' ik tijdens het gesprek in de put, die ik normaal goed dicht kon houden. Ik liet even los, stopte met vechten en liet de tranen stromen. Het vroeg heel veel kracht om uit die put te komen. De psychologe hielp me hierbij.
en morgen zal alles weer hetzelfde zijn en zal mijn adem nog steeds weer beginnen alsof er nooit iets anders geweest is en ik zal weer verder gaan met leven terwijl ik langzaam sterf en de adem zal gewoon verdergaan zonder nadenken en zonder te weten hoe moeilijk het is
Ze liet me ook inzien dat ik meestal goed wist hoe het met me ging en wat ik nodig had, wanneer ik echt durfde te voelen. Daarboven zaten de ventjes te discuteren: die met opgestoken vingertje, en die die alles goed wou doen voor zijn omgeving. Dus vanaf dat moment probeerde ik meer bij mijn gevoel te rade te gaan. En zoeken wat ikzelf en mijn hart zei. Vroeger keek ik vooral naar wat anderen wilden. Dit was dus een stap vooruit. :)
En daar zat ik terug. Weer thuis. Zonder toekomstperspectief. Ontgoocheld in mezelf en de wereld. Ik probeerde te voorkomen dat ik vooruit keek, want daar zat enkel een gapende leegte.
De psychologe omschreef het als een rouwperiode: de Hanne van vroeger met mogelijkheden en dromen was er niet meer. Ik moest haar loslaten, want ze kwam nooit meer terug.
Bij de huisarts weende ik mijn tranen. Ik liet me overhalen om antidepressiva te nemen. Ik stond er niet achter. Ik vond dat ik enkel tijd en ruimte nodig had voor mijn verdriet. De dokter dacht dat het me zou helpen, me zou ondersteunen. Onder lichte dwang ging ik akkoord. Ik was al blij dat ik bij hem terechtkon en dat hij me wou helpen.
Toen ik enkele jaren terug bij een voedingsdeskundige ging voor mijn voedselintoleranties, had ze me ook L-tryptofaan voorgeschreven. Deze stof speelt een rol in ons lichaam en heeft invloed op stemming, zelfvertrouwen, slaap, emotie, ... Ik nam het dagelijks, en ik voelde me er sterker door. Dit mocht evenwel niet samengenomen worden met antidepressiva, dus moest ik er nu mee stoppen. Was het nu daardoor, of door de antidepressiva, of door wat er gebeurd was, maar na een tijdje vloeide mijn kracht weg.
'Ik heb altijd de moed gehad om verder te gaan. Om aan mezelf te werken. Maar nu is het over. ik heb het punt bereikt waar bij ik opgeef. Ik wil nu alleen nog rust. Ik wil niet meer vechten. Nu probeer ik alleen te zijn. Ik probeer een hele dag door om niet te denken, om niet in een vat te komen. Ik zoek mijn vertrouwde bescherming op. Als ik in bad lig, probeer ik net onder de waterspiegel te gaan liggen. Daar is er rust. In de zetel en in mijn bed omwikkel ik me met een zacht deken. En ik laat de tijd zijn werk doen.'
Ik ben een vrouw van 46 jaar. Ik ben getrouwd en heb 2 dochters.
In 2011 kreeg ik te horen dat ik eierstokkanker had. Mijn leven werd even op pauze gezet. Erna begon een zoektocht. Stap voor stap ging ik door de verschillende fases van ontkenning, verdriet en angst.
Nu, in 2013, kom ik tot het besef, dat de zoektocht nog maar net begonnen is. Een zoektocht naar mezelf en naar mijn nieuwe toekomst. Ik heb mijn gevoelens teveel opzij gezet en opgesloten in vaten. In deze blog ga ik stap voor stap terug van toen naar nu en ga ik op zoek naar mijn emoties.
