Weeral een drukke dag vandaag, na het ontbijt komen ze ons halen voor een cruise.
Het is prachtig weer, geen wolkje aan de lucht en een schitterende zon, we konden zelfs voor het eerst Mount Wellington zien.
Een Eco cruise, Annick had dit gekozen en ik vind het altijd wel leuk om eens met een bootje te varen.
Na een lange rit , met prachtige natuurzichten, van ongeveer een uurtje met de bus van Hobart tot aan Port Arthur.
Op onze bus zaten enkele mensen, maar blijkbaar was dit een populaire attractie want er stond nog een hoop volk.
Uiteindelijk bleek dat we een water/winddicht pak moesten aandoen, en dat de boot niet echt een cruise schip was, maar een speedboot met 900 pk, die op de oceaan ging en net naast de hoge kliffen ging varen de Eco Cruise Annick sloeg een beetje wit en groen uit, ze had iets helemaal anders verwacht van een cruise maar er waren 2 andere mensen die geen hoge verwachtingen hadden, maar plots een beetje sensatie roken!
Na heel wat heen en weer gepalaver hebben we dan toch maar die boottocht gedaan (het was toch betaald, en achteraf bleek dat alles correct was geboekt).
Bij het instappen was alles nog OK, we (lees Annick) kreeg special aandacht van de piloot, hij legde alles met heel veel geduld en gebaren uit, hij dacht waarschijnlijk dat we geen Engels praatten.
Na een rustige start op een zeer rustig meer kregen we een uitleg ivm. De nooduitgangen (vooraan, in het midden, achteraan, en langs alle andere kanten van de boot). Daarna gingen ze rond met pillen tegen zeeziekte (een paar weken geleden zijn we met een boot naar walvissen gaan zien op de oceaan, en toen werden er geen pillen uitgedeeld, wat wordt dat vandaag?). De meeste gingen op het aanbod in, behalve Ragna.
Stilaan kwam de boot wat meer op snelheid en meestal was het rechtdoor naar de oceaan, tot er plots een scherpe bocht naar rechts werd genomen, en de boot serieus scheef ging. Commotie alom, maar geen paniek, de piloot deed dit meestal om iedereen wakker te schudden en Port Arthur te laten zien (een oud werkkamp/gevangenis dat we morgen gaan bezoeken). Onderweg zagen we nog een zeehond die net een haaitje had gevangen en er mee aan het spelen was (hopelijk moeten we de nooduitgangen niet gebruiken ).
Daarna kwamen we op de oceaan, zeer rustig, enkele kleine golfjes, maar veel minder dan tijdens onze walvissen zoektocht, dus die pilletjes waren helemaal niet nodig geweest (hoewel er wel enkelen waren die de vissen serieus aan het voederen zijn geweest, en daarna in slaap gevallen zijn ja ik heb er sadistische fotos van genomen).
Verder was het een aaneenschakeling van adembenemende zichten.
Rosten, bomen, grotten, watervallen, weilanden, soms waren de kliffen zelfs 300 meter hoog, steil naar boven, en wij vaarden daar op enkele meters vandaan, gelukkig viel er niets naar beneden.
Als toemaatje kregen we enkele kolonies zeehonden te zien (het wit op de rotsen komt niet van de vogels, maar van de graten van de vissen die de zeehonden opeten. Ze produceren dus hun eigen vloerbekleding, gelukkig hebben wij een toilet in huis).
Onderweg zagen we nog enkele kajakkers, ongeveer 5 km van de kant. Een van die mannen had een vlag op zijn kano. Ik dacht dat dat was om zichtbaar te zijn, want zo een kleine kano valt echt niet op, maar blijkbaar is dit een zeil (1m2) om extra snelheid te maken. De reden waarom die daar bij elkaar lagen was omdat er net een walvis kwam voorbij gezwommen, maar zoals je weet doe ons dat niets meer omdat we die bijna dagelijks aan onze deur zien voorbij zwemmen (ik heb toch maar een foto genomen).
Op één van de fotos kan je een soort van stelling zien. Dit was de plaats waar de vuurtorenwachters afgelost en bevoorraad werden. Een bootje werd tussen de rosten gevaren, dan met een takel alles naar boven, tot aan de stelling, en daarna nog een steile weg tot aan de vuurtoren. Al er te veel wind, of de zee te wild was, werd er niet bevoorraad of afgelost.
Na deze spectaculaire boottocht van Port Arthur tot aan Pirates Bay (Eagehawk Neck) werden we met een bus terug naar de vertrekplaats gebracht. Daar hebben rustig iets gegeten, en een uitstapje gedaan naar een strandje in de buurt waar Ragna nog enkele vreugde sprongen heeft gedaan. Natuurlijk heb ik hier mijn zandverzameling nog ietsjes uitgebreid.
Na de middag zijn we dan naar een Wildlife park geweest (nog maar eens), ook hier werden gekwetste dieren naar toe gebracht voor verzorging. Dit park had echter een vogelshow, dus toch weer net iets anders.
Eén van de vogels had ik nog nooit gezien, ik weet de Engelse naam niet weer, maar het kwam neer op iets als Frogbird. Als je hieronder zijn bek ziet, weet je dat hij zijn naam niet gestolen heeft.
Op de terugweg was het genieten van de ondergaande zon en de oneindig vele meertjes. Ik denk dat we onze living vol foto's moeten hangen, want wat we hier gezien hebben vind je niet op elke hoek van de straat in België.
Onze laatste dag verlof is aangebroken, het is allemaal weeral veel te snel gegaan.
Bij het uitchecken hebben we een nota in het logboek van het hotel geschreven dat het hotel super was, maar de service aan de receptie was buiten alle proportie! De persoon achter de receptie moet gehoord hebben wat ik aan Ragna dicteerde om op te schrijven, want toen we aan het wachten waren vroeg ze aan Ragna of ik iets van cijfersloten af wist. Blijkbaar zat er in een koffer aan de receptie een reeks van Australische pluchen dieren, maar ze kregen die koffer niet open. De combinatie van het slot kenden ze, maar niet hoeveel maal draaien en in welke richting. Ik heb even geprobeerd, maar het lukte niet. Toen het busje ons kwam halen om naar Port Arthur te gaan, heb ik moeten opgeven. Uiteindelijk stopte het busje 5 minuten wandelen van het hotel om te hergroeperen met andere bussen. Ik dus samen met Ragna terug om het slot als nog te kraken, maar geen succes. Ze hebben ons beloofd om een Wombat op te sturen.
Op de foto hiernaast kan je een ijsbreker zien die naar Antarica vaart en de kleinere boot ervoor dat een varend laboratorium is.
Uiteindelijk vertrok het busje met een kleine groep (5 man) naar Port Arthur . Onderweg zijn we nog even gestopt aan enkele plaatsen waar we gisteren met de boot voorbij gevaren waren. Tof om alles eens van de andere kant te bekijken.
Port Arthur is een oude gevangenis die in 1830 geopend is met het idee om gevangenen scholing en een beroep te laten leren zodat ze na hun vrijlating iets van hun leven konden maken. Uiteindelijk was het een werkkamp waar zeer hard gewerkt moest worden.
Het is een schiereiland dat enkel met een stukje land van 20m breed aan het vaste land hangt (Eaglehawk, maar we gistenen met de boot zijn aangekomen). Enkelen hebben geprobeerd te ontsnappen, maar blijkbaar is er niemand in gelukt. Er zijn wel enkel mensen verdwenen, maar men vermoed dat die ergens in de bossen een kopje kleiner zijn gemaakt door onderlinge ruzies. Een paar jaar geleden is er in Port Arthur de grootste massamoord door 1 persoon gepleegd. Iemand kwam er met een groot pak aan, haalde er een automatisch machinegeweer uit, en schoot op alles wat bewoog. Op het laatste zijn we nog een bezoek gaan brengen in het museum waar we de carrière van enkele gevangenen konden volgen. We hebben geprobeerd om iemand vandaag daar een carriere te laten uitbouwen, maar ze is kunnen ontsnappen.
Er waren nog 2 kleinere eilandjes voor de gavangen, eentje voor kinderen, zodat die geen slechte manieren konden leren van de volwassenen. Het andere was voor de gevangenen die nooit meer misdaden zouden doen. We zijn er met de boot naartoe gevaren. Vroeger zaten er maar 2 gevangenen op dit eiland die ervoor moeten zorgen dat die andere gevangenen diep genoeg begraven werden. Hier liggen er 1100 begraven, en het is zeer klein (zelfs naar Belgische normen).
Na ons bezoek werden we door het busje afgezet aan de luchthaven. Onderweg konden we nog een laatste keer genieten van de fantastische zichten.
Enkel uurtjes te vroeg, maar het had geen zin meer om naar Hobart te gaan en dan een taxi terug te nemen. Gelukkig was de lounge open en konden we van een natje en een droogje genieten.
Ragna was blijkbaar niet zo gelukkig met de natjes die ik genoot (4 glaasjes wijn op 3 uur is toch niet overdreven hé).
s Avonds laat kwamen we dan terug thuis, snel naar bed, want morgen is het school/werkendag voor 2 van ons. Er zijn toch mensen die altijd geluk hebben hé.
Vanop ons terras heb ik deze morgen weer een stuk of 7 walvissen gezien door de verrekijker. Spijtig dat ze zo ver van de kust zwemmen en dat ze veel onder water gaan. Als die beesten nu eens zouden vliegen, dan zou ik betere fotos kunnen laten zien.
Na onze ochtendwandeling zijn we gaan winkelen. Op de middag hebben we een BBQ gedaan. We hadden vorige week een fles rode wijn gekregen, die blijkbaar zeer goed in de smaak viel bij Annick.
Daarna zijn we een lange strandwandeling gaan maken, terwijl Ragna haar kookboek verder ging afmaken (huiswerk voor school).
Onderweg kwamen we een echte Aussie tegen, ze was overal al geweest in Europa, maar Australië was toch het beste van allemaal Tijdens deze wandeling hebben eens rustig genoten van de zon, zee en de rust. Zo kunnen wij wel 100 jaar worden. Waarom komen wij eigenlijk terug naar België Ja we moeten er van genieten zolang het kan, onze tijd begint serieus te korten.
Op de foto hieronder kan je zien hoeveel zand er wel van het strand verdwenen is. In de zomer ging het zand achter mij geleidelijk in het water, nu is het een muur van 2 meter, en de zee komt soms tot tegen deze zandmuur. Op de andere foto kan je zien welk ingenieus systeem er gebruikt wordt om het water van het zwembad te reinigen. Het enige probleem is het verwarmen (maar dat is meestal niet echt nodig, op dit moment -putje winter- is de watertemperatuur nog 18°)
Na een sober avondmaal ben ik dan maar in de blog gevlogen om mijn achterstand bij te werken. Ragna heeft mijn zandverzameling in kleinere potjes gedaan voor het transport naar huis binnen 7 weken. En Annick, die is fotos aan het deleten geweest, blijkbaar hebben we toch een paar fotos te veel genomen en zit de computer bijna vol
Ondertussen is het bijna zondag voor mij en ga ik de dames helpen bij het slapen.
Annick heeft voor vandaag een trip naar de North Head gepland.
The North Head wordt zo genoemd omdat hij aan de noordkant ligt van de haveningang naar Sydney, maar voor ons ligt hij net ten zuiden van Manly.
Manly is (voor ons) de grootste stad in de buurt.
Normaal gezien kan je hier enkele uren rondlopen, maar wij reden tot op het verste punt waar we nog maar eens konden genieten van de mooie zichten en de walvissen die in de verte zwommen. Aan de andere kant was Sydney te zien in de verte.
Na nog een beetje rondwandelen en rijden was het tijd om onze picknick op te eten en even te rusten. Ik denk dat we hier al meer picknick gegeten hebben dan in ons ganse leven.
Daarna zijn we verder gegaan naar de Corso, dit is de winkelwandelstraat van Manly. Annick heeft er eindelijk gevonden waarnaar ze al enkele maanden op zoek naar was (net op tijd dus, want we hebben hier nog maar 4 weekends).
Omdat het wel eens de laatste keer zou kunnen zijn dat we hier komen moest ik toch nog even afscheid nemen van het hotel waar ik vorig jaar enkele weken heb geleefd
Dit gevoel komt regelmatig terug, is dit de laatste keer . Op verlof weet je dat alles voor de laatste keer is, maar we zijn hier op te veel plaatsen te veel geweest, en je krijgt er het gevoel van dat het er bij hoort Ik moet stoppen, want straks word ik nog emotioneel.
Na het shoppen zijn we langs het strand richting auto gegaan. Er lagen wel wat mensen op het strand, zelfs enkelen in badbak/zwembroek, maar het was toch helemaal anders dan in de zomer. Er was zelfs een sneeuwman (in het zand getekend).
Voor dat we in da auto stapten wou Annick nog een kleine wandeling maken naar een paar toeristisch attracties in de buurt.
Een daarvan was een muur in zandsteen, waar Annick enkel met wat hulp doorkon die muur eindigde aan de kant van de zee, waar op bepaalde momenten een waterval zich in de diepte stortte
Verder waren er enkele mooie plaatsen, een meertje met veel kwakende kikkers, en een stukje bos dat was afgebrand (op de foto kan je zien hoe alles terug begint op te leven).
Op de terugweg hebben we nog even genoten van de ondergaande zon en de steile kliffen (op die ene klif hebben we helemaal bovenaan gestaan, als je goed kijkt kan je er enkele mensen zien Heel, heel hoog, en diep, zeer diep naar beneden.
Toen het stilaan donker werd hebben we maar de weg naar huis gekozen, en nog even gechat met het thuisfront.
Ragna gaat voor de laatste keer naar school in Australië.
Ze heeft voldoende snoep meegenomen om alles te vieren, al het snoep was op als ze terug thuis kwam.
Deze keer kwamen er niet te veel emoties aan te pas, ze wordt het stilaan gewoon, 3 keer op één jaar van school veranderen.
Wat er echter ook vandaag uitgedeeld werd was een rapport
Punten worden hier niet gegeven, maar de score wordt in categorieën ingedeeld.
Outstanding, High, Sound, Basis, Limited (van Uitzonderlijk to beperkt)
De algemene commentaar op haar rapport was: Ragnas sustained commitment and quality work are deservedly noted in this report. Congratulations Ragna on consistently high performances in all subjects.
Samengevat in the Nederlands: Ragna haar plichtswelustheid en kwaliteitswerk worden herhaaldelijk vermeld in dit rapport. Proficiat Ragna met uw regelmaat en mooie prestaties in alle vakken.
Dit is volgens de leerkrachten, wat zeker waar is op schoolgebied, maar er zijn ook nog andere gebieden waar ze iets minder scoort
Score van de andere vakken.
Vak
Punten
Engels
High
Wiskunde
Outstanding
Wetenschappen
Outstanding
Aardrijkskunde
High
Turnen/Sport
High
Muziek
High
Technologie (Koken, naad, hout, metaal, )
Outstanding
Japans
High
Proficiat Ragna.
Het zou nog mooier zijn dat je die inzet ook thuis kon opbrengen . Nu heeft ze 3 weken vakantie (De ganse dag samen met Annick, ik denk dat ik de volgende dagen serieus ga overwerken.... )
Sinds vandaag staat ons appartement te huur. Als er iemand interesse heeft, laat maar iets weten. 650 AUD per week (ongeveer 400 per WEEK). Gelukkig voor ons wordt dit door de firma geregeld. Mooi uitzicht, en enkele BVs hebben hier gelogeerd, laat maar weten als je interesse hebt.
Om het weekend goed in te zetten ben ik voor de eerste keer deze maand nog eens gaan joggen. Ik moet natuurlijk in topvorm zijn als we hier van onze wintervakantie aan het strand in The Great Barrier Reef gaan genieten. Ik heb daar nog eens een beetje over gelezen, en dat moet inderdaad wel buitengewoon zijn. Gelukkig zitten we daar enkele dagen op een boot om eens goed onder water te kunnen kijken.
Vandaag heb ik ook ons waterdicht zakje getest voor het fototoestel. In de wasbak was er geen probleem, hopelijk lukt het ook nog als we gaan duiken in the Reef. Spectaculaire fotos volgen hopelijk binnen een maand.
Tegen de middag was het open deur in ons appartement omdat dat nu te huur staat. Helaas (voor de eigenares) is er niemand komen opdagen financiële crisis en een gemeubeld appartement verhuurt nu eenmaal niet zo makkelijk. Volgende week zal er wel meer volk op af komen omdat er een link staat op deze blog (zie vorige vrijdag).
Vanavond krijgen we bezoek van de Jacksons 4 (onze ex buren met hun 2 kinderen) en mogen de 2 dames gans de dag koken (Oesters, scampis gevolgd door Koninginnehapjes en afgesloten met custard pudding en Whipped Cream (door Ragna gemaakt).
Omdat ik donderdag een nieuwe wagen krijg heb ik de oude vandaag maar eens deftig van binnen en van buiten gekuist .
Net voor de buren op bezoek kwamen kregen we de Regenboogparkieten nog eens op bezoek. De laatste dagen weten ze goed waar ze brood krijgen. Niet dat die vogels echt bang zijn, maar het duurde toch even voor ze op mijn hand durfden te komen zitten.
Met de ex-buren zijn we dan in de namiddag een wandeling langs de golf en het strand gaan maken. Tof om nog eens bij te praten, en de kinderen hebben zich rot geamuseerd.
Zoals meestal was het eten ook voortreffelijk en was er net genoeg. Gelukkig was er ook voldoende drank. Als cadeau heb ik wat Engels bier gekregen toch wel een iets andere smaak dan wat we in België gewoon zijn.
In de voormiddag zijn Annick en ik even gaan shoppen in het Warriewood shopping centre. Niets speciaals, enkel hebben we een Japanse CD gekocht zodat Ragna haar Japans nog wat kan herhalen.
In de namiddag heeft Annick aan het computeren geweest, Ragna en ik zijn naar een driving range geweest. Dit is een rij met allemaal hokjes waar je een golfballetje kunt wegkloppen. De bedoeling is om zo ver mogelijk en zo dicht mogelijk bij één van de doelen de komen.
We waren begonnen met 100 balletjes, maar die waren er vrij vlug doorgeslagen, dus hebben we er nog eens 100 bijgekocht maar Ragna wist van geen ophouden, uiteindelijk bleek 300 balletjes wel iets te veel voor haar, op het laatste ging het niet meer zo goed (terwijl het bij mij steeds beter ging). Toch was ze heel flink geweest, want ze heeft niet veel gezeurd over een blaar op haar handen.
Gelukkig moesten we die balletjes niet zelf gaan oprapen... Er is een autootje dat hier rondrijdt en alle balletjes opraapt.
s Avonds hebben we nog even met de kaarten gespeeld (pappen), het geluk was aan mijn kant, ik heb enkel één spelletje verloren, al de andere gewonnen!
Deze week hebben ze de Engelse toerist die al 12 dagen verdwaald was in de Blue Mountains levend terug gevonden. Blijkbaar is dit wereldnieuws. Hebben wij even pech, vorig jaar zijn wij ook verdwaald in diezelfde streek en wij zijn niet in het nieuws gekomen .
Elk jaar verdwalen er een paar honderd toeristen in die streek, meestal maar voor enkele dagen. Sommige worden nooit terug gevonden. Tijdens de zoektocht naar die Engelse jongen hebben ze zelfs een vrouw terug gevonden die al een paar jaar vermist was. Wij hebben geluk gehad dat we de weg nog terug wisten tot aan het punt waar we verdwaald raakten, en er net een groep aankwam die de weg wel wisten .
Vandaag moet ik mijn auto afgeven, hij is net 1 jaar oud en er staan 13196 km op... Ik had een Holden gevraagd. Holden is zoals Vauxhal (in Engeland) en Opel in België een deel van GM. Het is één van de nationale trotsen van Australië. Om het aussie gevoel te krijgen had ik dus een Holden gevraagd...
Vandaag stond hij er dan, een bordeaux rode Holden Comodore Omega .... Even bekeken, en overal vol kleine krassen... niet echt nieuw... Maar het is toch maar voor 2 weken. Eindelijk had ik dan ook eens een echte auto en wat voor één! Iemand op het werk vertelde me dat er wel een drachtige motor in zat... whatever.
Tot ik erin stapte en de motor startte... mooi geluid, tijdens het rijden werd het nog beter met de power. Ik ben net even gaan kijken op het net. 3600 cc V6 180 KW (=245PK) 330Nm 11 liter per 100/km.
Niet slecht voor een firmawagen... zonde dat ik niet eerder mocht wisselen. Waarschijnlijk is dit mijn eerst een laatste V6..
Enkele weken geleden heb ik 2 collegas voor een barbie (BBQ) uitgenodigd, vandaag wilden ze eens terug trakteren. Omdat Debby van de Filippijnen is hadden we voor een Filippino restaurant gekozen.
Het was de eerste keer dat Annick met de nieuwe auto meereed, en vond hem veel mooier dan de vorige. Ik had het natuurlijk over de power. Toen we aan de verkeerslichten kwamen had ik de linker rijstrook genomen (daar waren geen autos), maar in Australië mag je hier op die rijstrook zowel parkeren als rijden Honderd meter voorbij de lichten stond er dus een auto geparkeerd Ik had net tegen Annick gezegd dat het geen proleem was om de autos in te halen voor dat we aan die geparkeerde autos waren met zoveel power onder de motorkap en heb dus even planché gegeven Het was niet als met mijn motorfiets, maar onze rug plakte wel serieus tegen de stoelen van het optrekken. In België had ik autos van 90 tot 110 PK, deze heeft er 245.
O ja, het eten was ook lekker. We hebben kip, scampis, rijst, soep, en ossenstaart gegeten. Speciaal, maar geef mij toch maar liever een dikke biefstuk. Tijdens het eten waren we over leeftijd enzo aan het praten, bleek dat Debby geboren was het jaar voor dat ik Annick leerde kennen.... Wij zijn bijna 26 jaar samen, en zij is er 26... We worden oud! Ragna was thuis gebleven en lag voorbeeldig (met de computer naast haar bed) te slapen toen we thuis kwamen.
Weeral zaterdag, nog 2 zaterdagen te gaan, en dan moeten we uit ons appartementje en gaan we op verlof .
Voor dit weekend was er prachtig weer voorspeld (+20°, niet slecht voor putje winter want hier is het eigenlijk januari), hoewel de voorspelling even betrouwbaar is als in België hadden ze het deze keer toch juist.
Toen de zon opkwam (rond 6:30) hingen er nog enkele wolkjes, maar die werden snel door de zon weggebrand.
Na het ontbijt ben ik even gaan zonnen terwijl Annick aan het computeren was en Ragna nog sliep. Net voor de middag zijn we het nodige gaan inkopen voor onze laatste BBQ en het schilderij gaan afhalen dat we laten schilderen hebben. Dit is een zicht op ons strand vanop één van onze favoriete plaatsjes. Ik denk dat we nu voor elke kamer een souvenir hebben; hoe gaan we dit jaar ooit kunnen vergeten
We hebben dubbel en dik (letterlijk) van onze laatste BBQ genoten, alles zoals gewoonlijk was erbij: Scampis met look, zalm, Ragna haar lievelings worsten, biefstuk, kangoeroe enkel lam ontbrak deze keer, maar ons buikje zat meer dan voldoende vol.
Na ons eetfestijn van bijna 2 uur is Ragna in de zon gaan liggen en ben ik met Annick een spijsverteringswandelingetje gaan maken. Natuurlijk hebben we onze lievelingsplekjes nog eens bezocht wie weet wat voor weer is het de volgende 2 weekends
s Avonds heb ik de barbie afgekuist om hem volgende week toch een beetje proper af te geven aan één van mijn collegas. Het was een gas BBQ, maar qua grootte ideaal, en eigenlijk vrij goed. Ik weet dus wat ik ga vragen voor mijn verjaardag volgend jaar!
Daarna hebben we nog van de zonsondergang genoten en ben ik nog wat aan het bloggen geweest. Deze blog is uiteindelijk mijn grootste hobby geweest tijdens dit jaar (naast reizen, joggen, wandelen, fotograferen en eten en drinken ).
Weeral zn prachtige dag, het kan blijkbaar niet op met de zonne energie.
De bedoeling is om vandaag nog eens naar de city (Sydney) te gaan. Meestal nemen we de bus van hier tot in de stad, maar vandaag gaan we voor de laatste keer nog eens met de boot van Manly naar Sydney. Het is altijd fantastisch mooi om met de boot Sydney binnen te varen.
De bedoeling is om vandaag eens naar Kings Cross te gaan (=de uitgaansbuurt).
Om een beetje van de zichten te genieten zijn we langs the Botanic Garden gewandeld om zo rustig aan Woolloomooloo aan te komen. Af en toe zijn we gestopt om wat uit te rusten en van de zichten te genieten. We zijn ook voorbij Harrys Cafe the Wheels gegaan. Dit is een eetkraampje, dat wereldberoemd is voor zijn pies (vis/vlees/groente taartjes).
Daar hebben we eerst van ons middageten genoten. Een lekkere pizza met zeer veel scampis, vis en inktvisjes op, en de dames pasta (om ook een beetje met de locale eetcultuur mee te doen ).
Daarna zijn we langs kleinere straatjes tot in Kings Cross gewandeld. Eigenlijk is er in Kings Cross één belangrijke straat, Darlinghurst, waar een pak winkels, dancings en cafés zijn. Zo kwamen er een groepje jeugd van een trap gewandeld, en die met het kortste rokje zie :Oh its already day. (Sorry geen foto ik moest kijken).
Op de terugweg hebben we nog zoveel mogelijk proberen te genieten van het zicht en het zonnetje.
We zijn ook nog langs de Rocks gegaan waar net het Aroma Festival aan de gang was. Hier kon je allerlei soorten koffie en chocolade proeven. Daarna zijn we met de bus terug naar huis gegaan.
Vandaag was het niet enkel prachtig weer, het was zelfs uitzonderlijk. Normaal is de wintertempheratuur tussen de 10 à 20°, vandaag was het 23° en vollop zon! Volgens de statistieken (en ook hier houden ze van records) was het de warmste dag (op 22/7) in 19 jaar! Ja, ik moest werken, maar voor Ragna en Annick, die tijd met hopen hebben, was het prachtig.
Nog 7 dagen werken, en dan heb ik ook verlof....Eindelijk!!!! Nog nooit heb ik zo afgeteld naar verlof. Blijkbaar werkt verlof toch een beetje verslavend. Ik denk dat Annick dat ten stelligste zal bevestigen.
Ons voorlaatste weekend in Mona Vale Prachtig weer.
s Morgens ben ik even in de zon gaan liggen en daarna gaan strand-joggen, net als in de zomer op mijn blote voeten. Hoewel dat wel even tegenviel. In de zomer is het asfalt zo warm dat je moet doorstappen en het zand kan zo heet zijn dat je echt moet lopen om je voeten niet te verbranden.
Nu was het koud aan mijn voeten toen ik naar het strand liep en terwijl ik verwacht had dat het op het strand warmer zou zijn, bleek dat de zee aan het aftrekken was en het nat zand nog eens extra koud aanvoelde. Het leek alsof mijn voeten er af aan het vriezen waren. Ik heb dus hoop en al een half uurtje gelopen en dan snel een warme douche genomen.
Daarna zijn we gaan winkelen omdat we in de namiddag bezoek uit België krijgen.
Een paar maand geleden kreeg ik een bericht op de blog van een gezin uit België dat in het kader van een leerkrachten uitwisselingsproject ook voor een jaar naar Australië kwam. Uiteindelijk bleek het zelfs dat ze hier maar op 5 km vandaan gingen wonen.
Midden juli waren Marc, Chris, Emilie en Charlotte aangekomen en hadden we bij ons afgesproken om de problemen, mogelijkheden, eens te bespreken.
Eerst hebben we wat seafood op ons terras gegeten en wat van de zon genoten (een BBQ was niet meer mogelijk omdat ik die aan een collega heb gegeven).
Daarna zijn we omdat het nog steeds prachtig weer was een ons traditioneel zomerwandelingetje gaan maken, langs de golf naar boven, lans het strand naar beneden tot aan de Mona Vale Head (zoals je kan zien was het zand op deze mooie winterdag in de namiddag iets warmer dan 's morgens).
Omdat Charlotte en Emilie naar dezelfde school zullen gaan als Ragna, kon ze het ganse verhaal van de school, gewoontes, . doen. Het leek net of de kleine Juf Ragna al jaren ervaring had en alles eens aan de groentjes (die een kop groter waren) ging uitleggen.
Ragna had Nachos (de saus) klaargemaakt die we dan al avondeten rusting naar binnen hebben gewerkt. Na een lange dag van waar we alle (of toch bijna alle) problemen, van medisch onderzoek, visa, links rijden, reizen, school transport en vooral schooluniform hebben besproken heb ik de familie Van Clan naar huis gebracht.
Hey Marc, Chris, Emilie en Charlotte veel plezier de komende 12 maanden, wij houden het hier voor gekeken en nu moeten jullie de faam van de Belgen hoog houden. Good luck!
Hoewel dat niet echt een groot probleem is omdat we vandaag naar Disney On Ice gaan: Princess Whishes. De voorstelling is in de Acer Arena in het Olympic Park.
Tja, de klein mannen moeten ook iets hebben en ik heb dan maar beslist om mee te gaan. Zoals gewoonlijk waren we goed op tijd, neen, we waren niet de eersten maar de zaal was nog niet open toen we aankwamen, en nadat we nog een half uurtje hadden rondgewandeld waren we nog één van de eersten om in de zaal te gaan zitten. De voorstelling was best de moeite. In de namiddag zijn we nog even in het Olymic park gaan rondwandelen, maar het weer was niet echt uitnodigend....
Vervolgens zijn we op de terugweg nog langs het St-Ives shopping center geweest waar Annick haar best heeft gedaan bij het aankopen van schoenen.
Eens thuis zijn we begonnen met inpakken (alle ik bedoel alles uit de kasten uitladen, klaarleggen om dan in te pakken).
Volgende woensdag komt een verhuisfirma alles ophalen en wij moeten er voor zorgen dat we weten wat opgestuurd moet worden en wat we nog mee op verlof nemen.
Na de zware arbeid zijn we nog even in ons bubbelbad gaan liggen. Tja, het zal één van de laatste keren zijn
De laatste werkmaandag in Australië maar het toffe is dat ik volgende maandag verlof heb !
Eens thuis gekomen was Annick aan het telefoneren dus ben ik maar aan het eten begonnen en tegen dat het klaar was, was madam uitgebabbeld.
Gedurende de dag hadden de dames al enkele valiezen ingepakt, en al een hele hoop klaargelegd. Ik had enkel maanden geleden een grove schatting gemaakt dat we ongeveer 200 kilo zouden opsturen, en nog een honderd kilo mee op verlof/naar huis zouden nemen om de laatste 3 weken door te komen. Ik had die schatting gemaakt op gevoel van wat we naar hier hadden meegebracht. 300 kilo is al wel iets. Annick was er van overtuigd dat we veel meer gingen hebben
Het volgende probleem was het wegen zelf. Die verhuisfirma heeft wel een weegschaal bij, maar we willen toch ook op voorhand weten hoeveel we klaar hebben liggen maar we hebben geen weegschaal m.a.w. we hebben ons dus van een heel jaar niet gewogen. Ragna heeft in de fitness zichzelf wel een paar keer gewogen, maar bij Annick lukte dat (zogezegd) niet .
Gelukkig konden de buren ons uit de nood helpen.
Dit was het resultaat:
Op te sturen met luchtvracht: 185 kg.
Mee te nemen op verlof: 70
Achter te laten bij de buren en later op te halen voor we naar huis gaan: 20 kg.
Tot grote verbazing van Annick bleek uiteindelijk dat mijn schatting niet zo slecht was.
Eens we al het materiaal gewogen hadden was het de beurt om onszelf eens te wegen.
Ragna was duidelijk enkele kilos bijgekomen en weegt nu meer dan 36 kg.
Ik ben ongeveer hetzelfde gebleven 0,5 kilo meer of minder.
Tot dan kon Annick nog lachen , daarna ging ze zelf enkele keren op de weegschaal staan telkens met minder kleren (helaas mocht ik geen fotos meer nemen) . En blijkbaar is haar werk dus toch beter voor de lijn dan al dat sporten dus kan ze beter gaan werken, dan wordt ze betaald terwijl ze bij het sporten enkel moet betalen
Ze moet zelf maar eens zeggen hoeveel ze is bijgekomen, maar het was toch al met 3 cijfers waarvan eentje na de komma.
Daarna hebben we alles een beetje aan kant gelegd zodat we de volgende dagen nog in ons appartement kunnen rondwandelen.
Een zware, maar zeer belangrijke dag achter de rug.
Morgen kunnen de dames nog eens wat van de zon genieten (en kuisen).
Vanaf nu is het echt aftellen
En ik, gezien mijn gewichtige evolutie (die blijkbaar stabiel is gebleven bij 82,5 kg) ga ik een glaasje wijn drinken bij het maken van dit verslag. Gezondheid!
Vandaag is het een afscheidslunch voor Jessica en mezelf
Het begin van het einde???
Meestal wordt er een lunch georganiseerd als er iemand weggaat, maar nog nooit waren de bazen aanwezig deze keer was het ganse topmanagement aanwezig. Ik weet niet of dat voor Jess of voor mij was, mogelijk lag het aan het prachtige weer. In totaal was er 30 man.
Na een kleine afscheidsspeech kregen we een allebei een mooi cadeautje, Jess kreeg allemaal babyverzorgingsproducten (ze moet bevallen tegen eind augustus) en ik heb een prachtige foto gekregen van een zicht op The Sydney Opera House and The Harbour bridge bij schemerlicht
Neen, geen solden hier, maar vandaag komen ze alles ophalen dat met de luchtvracht naar huis gestuurd wordt. Zoals je weet stond alles al klaar en was het enkel een kwestie van inladen. De verhuizers kwamen tussen 12:30 en 13:30. In Australië gaat alles een beetje aan de minder strikte en snelle kant, dut was ik pas op 12:30 op het werk vertrokken. Eens thuis gekomen hebben we ons middageten samen opgegeten, en vanaf dan was het wachten... en nog wat langer wachten...
Ondertussen hadden we ander bezoek gekregen, de goede oude bekende Cockatoos waren nog eens op bezoek gekomen. Al was het deze keer niet met zen 50, toch kon Ragna er van genieten om ze nog eens wat stukjes brood te geven.
Tegen 14:00 uur had ik eens gebeld, maar er was niemand van dat departement te pakken te krijgen, maar ze gingen terug bellen.... Tegen 15:00 nog eens gebeld. 'O Mr. Hoes, did they not call you... they are close to your place and will be there in 20 to 30 minutes.' Ik dus vlug naar het postkantoor om onze al onze post naar een collega te laten doorsturen en toen ik thuis kwam waren ze er.... Op een uurtje was alles ingepakt en waren de mannen weg. Onze 200 kg is stevig ingepakt in 13 dozen... Hoe hebben we dat hier allemaal bijeen gekregen???
Ja, blijkbaar komen er aan de feestelijkheden geen einde. We hebben ook nog een drink georganiseerd in het hotel waar ik initieel gelogeerd heb.
Deze keer kwam er niet zoveel volk opdagen, enkel de meest directe collegas waren er.
Plus iedereen was voorzichtig met drinken omdat er hier zeer veel controle is.
De bedoeling was dat ik na het werk naar huis reed, Annick ging ophalen en dat zij naar huis zou rijden, maar uiteindelijk zijn we met Dominique en haar man meegereden. Op de heenrit met een Q7 en op de terugrit met een BMW 335. Had ik al ooit gezegd dat hier zeer veel autos met zware motoren rondrijden...?
Omdat dit niet het initiële plan was, had Annick gisteren al eens geoefend om met onze auto te rijden. Mijn vrouw zag er stralend uit met 250 PK onder haar billen, enkel aan het einde van onze straat mocht ik terug overnemen.
Van links naar rechts, de meest directe collegas, Lock , Clarice en Pearl (met wie ik in Amerika ook het samengewerkt), en een Belg die graag een stukje vlees lust.
Na het drinkenzijn we met Dominique en haar man nog iets gaan eten in Ribs and Rumps.
.
.
en gaan we op verlof 
, daarna ging ze zelf enkele keren op de weegschaal staan telkens met minder kleren (helaas mocht ik geen fotos meer nemen)
