Stralend weer vandaag, en iedereen vroeg wakker. Zo vroeg zelfs dat ik ben gaan joggen om 7:50. Omdat het al 2 weken geleden was wou ik niet te ver lopen, maar omdat het goed ging heb ik dan maar geprobeerd om mijn eerste halve marathon af te werken.
2 Uur en 20 minuten later ben ik terug thuis gekomen. Na een controle op google maps is het en feit: IK HEB EEN HALVE MARATHON gelopen. De eerste mijlpaal in de richting van een hele marathon.
In de namiddag zijn we een wandeling gaan maken van Long Reef naar Curl Curl.
Een wandeling die begint op het strand en daarna door een smal paadje door de bossen gaat. Nog eens 2 uur wandelen, ocharme mijn knietjes! Op het laatste (de laatste 700 meter) begon het opeens te druppen, daarna te regenen, en na een loopje tot aan de auto was het aan het gieten. Paraplus, ik had gezegd dat het niet nodig was
Daarna barste het onweer pas serieus los na het eten stond er voor de deur van onze blok een plas van 3 cm diep. Ondertussen is het gedaan met regenen. Ik hoop dat het morgen niet regent, want ik/we gaan iets speciaal doen!
We gingen nog even in ons bad zitten, maar de dames hadden alle plaats ingenomen, daarom ben ik maar aan de blog aan het werken. Maar straks is het mijn beurt!
Annick wou vandaag gaan winkelen in een shopping center hier in de buurt. Ik had eerder deze week op de radio gehoord dat er een dragster baan in de buurt van Sydney is en dat er dit weekend iets speciaals zou zijn. Dragsters, al wel eens gezien op TV (jaren geleden), maar in België kan je dat niet echt zien. Dus na een beetje overleg en overredingskracht zijn we dan toch maar naar de Dragrace gaan kijken. We vertrokken zelfs vroeger dan ik initieel gepland had (als we vroeger vertrekken zijn we vroeger thuis dachten de dames). Ik had wat voorbereidend werk gedaan op het net: Western Sydney International Dragway (WSID) , en had gelezen dat er veel lawaai was en dat oordopjes aangewezen waren
Zoals je kan merken had ik het vrij moeilijk met fotos kiezen. De teller van mijn fototoestel staat op 12500, maar het is al wel een jaar oud
Een drag race is zeer simpel, je hebt een stuk asvalt van ongeveer één kilometer dat alleen rechtdoor gaat en 2 rijstroken heeft. Aan de start heb je de kerstboom (startlichten) en na 400 meter staat er een scorebord met de tijd en de snelheid. Daarna gaat de baan nog een eindje rechtdoor, met op het einde een grindbak. Er is ook een parallelbaan om terug te komen. De bedoeling is om om ter snelst aan het scorebord te komen. Er zijn natuurlijk verschillende klassementen van wagens en blijkbaar worden er ook races gehouden met enkel tot doel om de hoogste snelheid te halen. De wagens vertrekken niet altijd op hetzelfde moment, afhankelijk van hun handicap (qua vermogen, ). Remmen wordt met behulp van parachutes gedaan.
Toen we aankwamen werd er eerst een gebed gehouden (echt op zen aussie, plat Engels, woorden van deze tijd met daarin het woord Lord verwerkt) daarna werd het volkslied gespeeld, dat Ragna uit volle borst meezong. Toen kwamen er 2 machines aangereden, je kent ze wel, van die lange smalle met vooraan 2 fietswieltjes, achteraan 2 gigantische banden, een motor en een chauffeur (lees piloot). Effe zitten en kijken maar. Bij de start deden we alle 3 hetzelfde:
Rustig naar de start zien, snel vingers op de oren, kijken van waar die aardbeving kwam en 5 seconden daarna lachen naar elkaar en zeggen: Wa was da ?
Ongelofelijk, die machines haalden in minder dan 5 seconden een snelheid van meer dan 500 km per uur. Het lawaai was net als je achter mijn motorfiets staat en ik volle gas geef, en alles trilde als bij een aardbeving (en wij zaten bijna 50 m van de start).
De tweede reeks heb ik gefilmd met de camera, en zelfs bij het vertrek kan je aan het beeld zien hoe ik schok van de start.
Voor de rest van de dag was het (voor mij dan) toch puur genieten. En natuurlijk een beetje eten. Enkele interessante gegevens: Een top drachster heeft * een motor van 8000cc (Meestal V8) * Produceert 8000 PK * Heeft een piekverbruik dat evenveel is als een Boeing 747 (waarvan de motor 4x zwaarder is) * Gaat van 0-500 km/h in minder dan 5 seconden * De piloot ondergaat een kracht van 4 tot 8 G * Vertrekken sneller dan een F1 auto en jachtvliegtuig * De brandstofpomp levert 260 liter pr minuut * De vlammen die uit de uitlaat komen zijn bijna 4000° * Vertrekken met half platte banden die uitzetten door de warmte * Wil wel eens door mij bereden worden...
Geregeld werd de race onderbroken om onderdelen op te ruimen, olie op te kuisen. Tijdens die momenten werd er wel voor wat randanimatie gezorgd.
Er waren enkele motorfietsers die wat stunts deden, er werden wat cadeautjes naar het publiek gegooid, en er was een burnout. Soms was het wel moeilijk om de auto te vinden in de rook Daarna was het rubber van de baan kuisen. O ja, het landschap viel ook wel mee...
Bij een bezoek aan de pits mocht Ragna van Doreen (een van de deelnemers) even in haar raket zitten. Het was echter één van de tragere autos,7 seconden voor 400 meter en net niet sneller dan 300 km per uur! Zeg niet te gouw, t is een vrouw!
Zoals eerder vermeld bestaan er verschillende categorieën, ingedeeld qua brandstof, model, power, en auto of moto (als je hier nog van autos en motos kan spreken). Als je goed kijkt kan je bij de eerste foto zien hoe de wielen van grond komen, en hoe de achterband van de gele wagen vervormd wordt. Deze wagens hebben 3000 PK en trekken op naar 100 km/uur in 1 seconde... Wat wel een beetje tegenviel waren de prestaties van de motorfietsen. Ik dacht altijd dat die sneller zouden zijn dan de auto's.
Nagenieten van de dragster-dag en het stijf in mijn benen nog voelen van die 22 kmlopen.
Ragna moest deze week haar werk afgeven dat ze had moeten maken om een ballon stuk te maken. Dit was een ganse constructie waarbij minstens 4 verschillende vormen van energie in moesten gebruikt worden om een ballon te doen ontploffen. Ze heeft alles zelf gemaakt en uitgedacht. Volgens haar mag van de school geen foto gepubliceerd worden op het net dus moet ik dat wel respecteren, maar in onze afgedrukte versie wordt dit onderwerp iets meer in detail behandeld.
Wat ik vorige zondag niet verteld heb is dat ik tijdens het ontbijt op een stuk Zwitserse Chocolade een stuk van mijn tand heb gebeten We hebben hier eens Belgische chocolade gekregen en die was toch zachter, lekkerder,...en beter voor de tanden!
Op vrijdag had ik een afspraak kunnen regelen met een tandarts in de buurt. Op een half uurtje was de klus geklaard en had ik terug een tand (of een stuk ijzer) in mijn mond.
Vandaag gaat Ragna samen met Rachel werken aan hun project van de World Heritage List Ze moeten een lijst maken van 10 verschillende plaatsen over de ganse wereld die op World Heritage list staan (Plaatsen die van cultureel of natuurlijk belang zijn).
s Avonds zijn Ragna en ik nog serieus aan het fikfakken geweest .
Deze week was het elke dag prachtig weer. Volop zon, en niet te warm (rond de 25°).
Vandaag is het weeral prachtig weer. Geen wolkje aan de lucht, geen wind en rond de 25°. Annick en ik gaan een kleine wandeling maken langs het strand dat helemaal is weggespoeld zoals je kunt zien. Toen we hier toekwamen ging het strand geleidelijk naar beneden. Nu is er een afgrond van bijna 2 meter. Men zegt dat het zand wel zal terugkomen maar wanneer? Ragna hebben we in haar bed laten liggen zodat ze eens goed kon uitslapen. Op de terugweg zijn we nog een koffie en een Belgische wafel gaan eten (gemaakt door Belgen die hier een beach café uitbaten) maar het was een Brussels wafel op Luiks formaat.
Ik weet niet waarom, maar de golven waren fantastisch. We hebben hier ondertussen geleerd dat je de grootte van een golf moet inschatten door te vergelijken met surfers. De meeste golven waren vandaag 2 meter, maar er waren er een pak bij die veel groter waren. Gelukkig vond ik tussen 2 rotsen een veilige plaats.
Daarna zijn we langs de rosten van het Warriewood strand naar het Mona Vale strand gegaan. Dit is altijd goed voor het spektakel. Als je de timing goed hebt (met als voorwaarde dat het getij mee zitten) kan je tussen 2 golven van de ene rots naar de andere springen. Als je wat twijfelt (of wat veel fotos neemt) wordt je dus nat. Gelukkig had ik deze keer het fototoestel en was Annick haar timing niet echt perfect. Over de status van mijn kleren zwijgen we in alle stilte Je klikt best eens op de foto's om Annick in actie te zien (door de zon zijn de 2 laatste wat donker )
Omdat het morgen Moederdag is heeft Ragna in de namiddag Pikelets gemaakt. Ze heeft alles helemaal alleen klaargemaakt! Spijtig genoeg haar vingertje wel een beetje verbrand Maar zoals een echte kok heeft ze haar missie tot een goed eind gebracht. We hebben deze pikelets als 4-uurtje opgegeten. O Ja, en ze waren nog lekker ook!
Om 5 uur hadden we afgesproken met onze ex-buren om eens samen te gaan bowlen. Het eerste spelletje heb ik iedereen eens laten zien hoe het moest. Maar blijkbaar ben ik zo een goede leraar dat in het tweede spelletje één van mijn leerlingen beter speelde dan ik (of was het een beetje geluk in het eerste spel?).
Na het bowlen zijn we gaan eten in een Libanees restaurant hier in de buurt. Blijkbaar heeft die iets te veel succes. Ze hadden ons met 7 aan een tafel van 5 gezet Uiteindelijk kregen we toch een tafel van 7, maar alles stond zo opeengepakt dat iedereen met de stoelen tegeneen zat.
Tijdens het eten kwam er nog een buikdanseres wat extra vlees aanbieden het vlees zag er jong en lekker uit, maar veel te mager! Daarna zijn de buren bij ons nog iets komen drinken en werd het net iets te laat om Ragna mooi en zacht onder de wol te leggen. De buren kunnen daar (spijtig genoeg en hopelijk niet) van getuigen.
Moederdag vandaag Ragna had een mooie kaart gekocht met een stuk chocolade voor Annick haar Moederdag, en daarenboven nog 20$ om een cadeautje te kopen.
We zijn dus de ganse dag naar een shopping center hier in de buurt geweest.
Ik heb 3 paar kousen gekregen en Ragna een paar oorbellen. Annick heeft s middags eten gekregen (net als wij).
Vorige vrijdag had ze haar cadeautjes al gekocht en de rekening geplunderd
Na het shoppen zijn Annick en ik nog even naar Mccarrs Reservegereden voor een kleine wandeling (tot waar ik vorige week had gelopen). Spijtig dat de zon al achter de bergen was zodat het wat kouder werd. Maar zoals je kunt zien heeft iedereen aan de voorkant van zijn huis een garage voor de auto, en aan de achterkant een stijger voor de boot.
Terwijl jullie naar de zomer uitkijken, staat bij ons de winter voor de deur. Het zal wel iets minder zijn dan de winter van 2008-2009 in Europa, maar wij krijgen toch het gevoel dat het koud is bij 20°. Hoewel ze niet veel voorkomen zijn er hier toch enkele bomen die hun bladeren verliezen. Deze foto's zijn genomen tijdens een middagwandeling in de buurt van het werk. Toch mooi de herfst, zeker als er geen mist, koude wind, regen,...en toch een beetje zon is .
Vandaag gaan we naar Sydney Olympic Park. In 2000 waren het hier de Olympische spelen, en een bezoekje aan het park stond al lang op ons lijstje.
We zijn al tientallen keren voorbij het park gereden, maar vandaag wist de GPS niet meer waar het was Daarenboven was het toeristisch bureau net verhuisd en dat mens dat ons moest helpen om te zeggen wat er te doen was, gaf ons (achteraf bekeken) maar halve informatie. Uiteindelijk bleken we ook niet alleen in het Olympisch dorp te zijn, er was een dag georganiseerd voor honden liefhebbers Ik heb ze niet geteld, maar alle honden (en baasjes) van Sydney en omstreken moet daar geweest zijn.
Om niet te veel met de auto te moeten rijden hadden we een fiets gehuurd Het was ideaal weer om te fietsen, zonnig, geen wind, en fantastische fietspaden! Al bij al viel het fietsen nog mee, het was al meer dan 8 maand geleden dat we nog eens op een ijzeren ros gezeten hadden. Gelukkig waren er af en toe wat fonteinen om ons te verfrissen (hoewel dat niet echt nodig was bij 22°)..
Hier en daar zijn er toch enkele zaken die net iets anders zijn dan in België: Fietser rijden ook links, en op de fietspaden heb je af en toe poorten om het wild in zijn eigen gebied te houden.
In het noorden en het zuiden van het Olympisch dorp zijn 2 grote bergen aangelegd (in kegelvorm) waar je via een als spiraal naar boven fietst. Vanop deze 2 bergen heb je een prachtig zicht op het Olympisch dorp.
Na een fietstochtje door het natuurschoon (hier beschouwen ze oude scheepswrakken die ingenomen zijn door vogels ook natuurschoon) kwamen we aan in het centrum van het Olympisch dorp. Hier zijn we in de belangrijkste stadions geweest. De meeste zijn nog in gebruik door lokale clubs. Tijdens de tennismatch voelde ik me en echte super VIP. 2 spelers, en 1 toeschouwer in een gigantisch tennis stadion... Ragna heeft zelfs de spurt van 100 m aangesneden in het Atletiek stadion.
Nadat we onze fietsen habben terug gebracht was het nog even uitrusten langs de waterkant Waar de liefde tussen de twee dames snel uitdraaide op een vechtpartij Net op tijd heb ik kunnen ingrijpen en Annick kunnen redden. Ragna heb ik dan maar als een klein babytje in mijn nek gezet zodat ze geen kattenkwaad meer kon uitsteken.
Vorige nacht was er zoveel wind dat de stoelen op ons terras de ganse nacht aan het schuiven waren. Annick heeft dus niet veel geslapen. Iets ten noorden van hier (Brisbane -1000 km van hier- ) zijn er weer overstromingen. Het water niveau zou er 8 meter boven het normale peil staan. Ik ben daarnet nog even (door de regen en wind) naar het strand geweest, en er is nog eens een pak zand verdwenen... Alles is weg tot aan de duinen, en waar de duinen stoppen is nu een afgrond van 2 à 3 meter. Hopelijk kunnen we één van de volgende dagen daar foto's van laten zien. Annick en Ragna zijn eerder deze week naar de zee geweest en hebben wat foto's genomen.
Op dit moment is Annick de valiezen aan het pakken voor ons weekendje naar 'The Entrance' (op ongeveer 2 uur hiervandaan). Hopelijk regent het daar iets minder, maar de laatste weerberichten zijn dat het regenweer van Brisbane naar ons komt...Maar volgende week woensdag zou het gedaan zijn met regenen.
Weeral weekend, en bijna eind mei Kan er iemand een Stella opsturen, wij willen de tijd stop zetten, zoals in de reclame. (toppunt is dat ze Stella een van de bieren is die hier het meeste op de kaart staan samen met Heineken).
Vandaag vertrekken we naar Lake Macquarie, dit is een groot meer dat 4 maal zo groot is als de Sydney Harbour, en het grootse zoutwatermeer is (er stond niet bij van wat, van het dorp, NSW, Australië, het zuidelijk halfrond, de wereld, maar het is wel het grootste).
De ganse nacht heeft het geregend en was er veel wind. Net voor het vertrek zijn Ragna en ik nog eens naar het strand gaan kijken. We hebben enorm veel geluk dat de zomer voorbij is, het strand is echt weg. Waar we vroeger een 50 tal meter hadden om te liggen is er nu enkel water ik vermoed dat er nu al 3 meter strand is verdwenen. Ik heb tegen Annick gezegd dat ze fotos moet trekken zodat we hier ook eens een verslag van kunnen maken. Maar het is echt ongelofelijk. De ganse weg heeft het geregend Bij aankomst in het Rafferty Resort was het droog zodat we het zwembad (buiten en niet verwarmd) en onze woning voor het weekend konden inspecteren.
Omdat Ragna al enkele maanden tennisles volgt, besloten we om eens wat tegen het balletje te kloppen. Tijdens de match hebben we nog één stevige regenbui, en dan was het gedaan voor het weekend. Over de uitslag van de tennismatch zal ik maar niets vertellen, enkel dat ik de zon in mijn ogen had en dat ik nog wat moet oefenen.
Daarna zijn we gaan picknicken lans het meer en kregen veel beziens van de Magpies (soort ekster). Toen ze doorhadden dat ze toch niets kregen zijn we weggevlogen.
Om onze lunch te laten zakken zijn we een wandeling van een tweetal uurtjes gaan doen (aan Australische snelheid). Het begon allemaal vol risico op een brug die waarschijnlijk nog door de originele gevangenen 200 jaar geleden is gebouwd. Nadat Annick veilig aan de overkant was geraak was er voor mij zeker geen risico meer. Ragna echter besloot om over de gracht te springen. Hier en daar konden we nog duidelijk de plassen zien van de zondvloed van de vorige dagen. Ik weet niet of er meer water stond in het meer dan gewoonlijk, maar aan het bordje Private beach was er minder dan 2 meter strand
Zoals gewoonlijk hebben we onze fototoestellen weer eens duchtig laten werken (450 fotos op een weekend, ik weet niet of we die allemaal ooit gaan kunnen bekijken). Ook onze verrekijker heeft goed dienst gedaan om de vogels, parkieten, eenden, pelikanen,... te bekijken. Ook hier zagen we weer zeer kleurrijke vogels, die serieus met onze voeten speelden en achter de takken bladeren kropen.
Na de wandeling zijn we in het verwarmd zwembad gekropen tot het donker werd. In het begin was het water vrij koud, tot ik ontdekte waar al het warm water in het bubbelbad liep. Plots kwamen zowel vrouw en dochter heel dicht bij mij zitten.
s Avonds heeft Ragna spaghetti gegeten op ons appartementje, en Annick en ik zijn Thai gaan eten. Toen we thuis kwamen pakte Ragna de schrik van haar leven omdat ze iemand aan de voordeur hoorde (terwijl we langs achter waren naar buiten gegaan).
Daarna een lekker stevig Engels ontbijt, inpakken en wegwezen.
We nemen de weg terug naar huis maar langs de kust en niet via de autosnelweg.
De eerste halte is Caves Beach. Dit zijn een reeks rotsen waar enkel grotten zijn die toegankelijk zijn bij laag water. Aan de andere kant ligt een gigantisch strand.
Op dat strand kwam net een verse kwal (Blue Bottle) aangespoeld.
We hebben er zo al honderden gezien, maar niet zo vers. De meeste liggen er al enkele dagen en zijn verdroogd. Bij deze konden we de prachtige kleuren zien, wat ik op de gevoelige plaat chip kon vatleggen. Ragna wilde alles van een beetje dichterbij bewonderen met de verrekijker. Helaas zijn op de blog de kleuren niet echt goed te bewonderen omdat de foto's met een kleinere resoluties zijn, maar als je goed kijkt kan je net onder de bovenste waaier wat groene vlekjes zien..
Even verder op één van onze stops konden weLake Macquarie bewonderen twee van de vele eilandjes die het meer rijk is. Annick kon nog net twee pelikanen in volle vlucht schieten (een kiekje schieten bedoelen we dan wel te verstaan).
Even later in The Entrance vonden we een Sea Dragon. Dit is een soort zeepaardje dat beschermd is. Helaas (maar gelukkig voor ons, en jullie) was dit draakje op een stijger terecht gekomen bij hoog water, en niet meer de kans gehad om terug in zee te zwemmen. Ik weet dat dit diertje eerder uitzonderlijk is, maar heb prijzen op het net gevonden van 3000 to 5000$. Ik denk dat ik ga investeren in een handeltje van Sea Dragons en cockatoos.
>
Even later zijn we gaan wandelen langs The Entrance zelf, een smalle geul waar the water in en uit Lake Macquarie vloeit. Ook hier was er nog plaats voor andere mensen (nee we hadden het strand niet voor ons gereserveerd). Ragna vond een aangespoelde kokosnoot. Die spoelen overal aan op de stranden van Australië. Als iemand zich afvraagt waar die kokosnoten vandaan komen Van de Coconut trees (naar een grapje van de gids op Fraser Island).
We hadden voor ons middageten gekozen voor een restaurant met een mooi uitzicht over het meer en de zee. Wat we echter niet voorzien hadden is dat die net naast de landingsbaan gelegen was . Van de pelikanen.
Na het eten, nog wat rondgewandeld in de buurt, en dan rustig naar huis gereden, waar we zelfs een kwartier file hebben gehad.
Voor dit weekend hadden we een trip gepland naar Sydney, want voor we naar huis terug gaan moesten we toch zeker het Opera House eens bezocht hebben (we zijn er al vele keren voorbij gelopen, maar nog nooit binnen geweest).
Deze trip was gepland voor zondag, maar is op mijn initiatief op vrijdag avond, verplaatst naar zaterdag (tot ongenoegen van Ragna).
Omdat het wat bewolkt was en er a few showers voorspeld waren hadden we toch maar warme kleding en paraplus meegenomen.
Na de gewoonlijke busrit kwamen we aan in Sydney. Eerst hebben we wat over de markt in de Rocks gewandeld, en daarna zijn we naar één van de pylonen van de Harbour Bridge geweest (wist je dat die er enkel voor de show staan en geen enkel praktisch nut hebben?). Daarin is een tentoonstelling over het ganse bouwproject en boven op de toren heb je een prachtig zicht op Sydney, en op de weg die we afgelegd hebben tijdens onze Bridge Climb (Langs de rechterkant zijn we naar boven gegaan, en langs links naar beneden).
Om voldoende op kracht te blijven zijn we in Ragna haar lievelings restaurant (SUBWAY = wereldwijd bekende broodjeszaak) iets gaan eten. Zoals je kunt zien (foto hierboven en hieronder )hadden we er goed aan gedaan om onze paraplus mee te nemen.
Daarna zijn we naar The Opera House gegaan voor onze rondleiding. Uiteindelijk zijn er 2 zalen naast elkaar. De eerste is speciaal ontworpen voor muziek, de andere meer voor toneel. Een Deense architect had pas op het laatste zijn ontwerp ingestuurd en werd uiteindelijk door het uitzonderlijk ontwerp verkozen. Het ganse project heeft de nodig problemen gehad en het budget van 7 miljoen dollar werd uiteindelijk 103 miljoen dollar. De bouw is gestart in 1958 en het ganse complex is geopend in 1973. Door meningsverschillen heeft de architect Jorn Utzon zich van het project teruggetrokken en heeft het gebouw nooit in het echt kunnen aanschouwen. Zijn zoon en kleinzoon zijn nog wel betrokken bij alle verbouwingswerken die gebeuren. Het orgel heeft meer dan 1000 pijpen waarvan er maar een 100 tal zichtbaar zijn.
Daarna zijn we nog even gaan shoppen om s avonds het Opera House te kunnen bewonderen vol graffiti.
Nee geen echte graffiti, maar geprojecteerde kunst vanop één van de gebouwen aan de overkant. Dit ganse spektakel is ontworpen door de Britse muzikant Brian Eno. 77 Million Paintings is de naam dit project. We hebben ze niet allemaal bekeken .
Zoals eerder vermeld, is het strand hier dus echt weg. De eerste foto is genomen toen we net waren aangekomen, de andere in de loop van ons verblijf hier, en de laatste 3 zijn vorige week genomen. We merken ondertussen dat er wat zand terug bijkomt, maar komt dit uit de zee of uit de duinen ??? Naar het strand gaan vergt de nodige spierkracht en bergbeklimmingstechnieken. Als het hoog tij is, kan je enkel in de duinen liggen. Gelukkig is de zomer voorbij... Annick zaagt wel dat ik te veel zand van Australië mee naar huis neem, maar om alle misverstanden te vermijden: dat zand komt van verschillende plaatsen in Australië, en niet enkel van ons strand.
Vandaag gaan we eindelijk eens eten bij de Sushi Train.
Dit is een Japans restaurant waar iedereen aan de lopende band komt eten. Dat aan de lopende band is wel echt letterlijk te nemen. In het midden is er een lopende band die in een lang smal ovaal ronddraait (zoals de bagageband in de luchthaven).Iedereen gaat naast die band zitten, en kiest een gerechtje uit dat hem bevalt. Afhankelijk van de kleur en het aantal bordjes wordt de rekening gemaakt. En die kan snel oplopen als je vele kleine lekkere (of minder lekkere in sommige gevallen -maar niet in mijn geval-) hapjes ziet voorbijkomen. Voor alle duidelijkheid, die 3 stapels achter Annick zijn propere bordjes, en de stapel op de rechter foto is van mij en Annick samen.
Joepie, maandag is de koningin van Engeland jarig, en vermits Australië een deel is van Engeland, is het dus ook de verjaardag van de koningin van Australië. Wat dat voor ons betekend is een verlengd weekend. Het werd stilaan tijd, want in mei hebben we enkele feestdagen moeten missen!
Deze keer staat er een 3 daags bezoek op het programma. In tegenstelling to onze vorige trips zijn we met volle zon vertrokken naar de Blue Mountains. We zijn eerder al een paar keer in dit gebied geweest (de eerste keer toen we verloren gelopen waren, en de tweede keer naar Jenolan om de grotten te bezoeken).
Het hoogste punt in dit park (zo groot al de provincie Antwerpen) is 1100 meter. De autosnelwegen zijn hier wel een beetje anders dan bij ons. Je mag hier maar 110 km/h rijden, moet opletten voor de fietsers (vooral aan de op en afritten zoals je op de borden kan zien). Af en toe zijn er rampen, om rampen te vermijden met vrachtwagens die remproblemen hebben. Spijtig hebben we nog nooit zo een vrachtwagen zien staan op zo een vluchtweg. Toch wel slim die Aussies
Onze eerste halte was in The Toy & Train Museum. Een oude villa van een dokter die oud speelgoed verzamelde. Nu is het een museum van allemaal oud speelgoed. Neen, dit is niet Ragna haar kamer... Achter de villa was een mooie tuin waar we onze picknick hebben opgegeten. Aan de voorkant was er een parkje met een Amfi-theater dat had het het mooiste zicht van de Blue Mountains. Je moest er wel 2 dollar per persoon voor betalen Uiteindelijk bleek dat je dat zelfde zich ook had via een gratis weggetje net naast het mini parkje Maar we voelden ons niet echt helemaal bedrogen omdat Annick en Ragna samen voor 2 dollar waren binnengeglipt. Ik kon er net niet bij, was het mijn buik, Annick haar poep, of is Ragna wat dikker aan het worden maar ik kon net niet mee door het automatisch poortje.
Verder was het genieten van de prachtige zichten. Zon, rotsen, bomen en rotsen en bomen Stom, maar toch indrukwekkend.
Daarna zijn we nog wat geen winkelen in Leura village. Mooi, maar niet te vergelijken met Mona Vale qua shopping capaciteiten. Maar de zon scheen, en de dames vonden er toch wel een snoepwinkel zeker. Dus alle winst die we gemaakt hadden door te besparen op onze inkom, is dubbel en dik verloren (met de nadruk op dik). O ja, ze hadden voor mij ook een zakje snoep gekocht (zure cola flesjes) waar ik er toch 3 van heb mogen proeven.
s Avonds zijn we dan naar het hotel gegaan dat een geweldige indruk gaf Het werd allemaal iets minder eens we er binnen waren. Het kon natuurlijk veel slechter, maar een aanrader was dit hotel zeker niet!
Voor het eten zijn we (vooral Ragna) nog even naar het zwembad gegaan waar ze haar handstand verder kon perfectioneren.
Daarna hebben we rustig van het avondeten genoten... waar de generatiekoof zo groot bleek te zijn als de vele kloven in de Blue Mountains... <> + Annick en ik hebben dat dan maar met een flesje rode wijn doorgespoeld...
Vroeg opstaan vandaag want we hebben een geleide rondleiding geboekt met een gids door (een deeltje) van de Blue Montains.
Stipt op tijd stapten we in het mini busje en uiteindelijk bleek dat we de enige toeristen waren voor de rondleiding. Van 9 uur s morgens tot 14 uur een privé rondleiding. Je moet maar geluk hebben.
De eerste halte was normaal gezien The Three Sisters (drie puntige rotsen die volgens de legende drie versteende zusters zouden zijn), maar omdat we dat in het verleden al gezien hadden zijn we onmiddellijk naar de volgende halte gereden.
Dit is de steilste railway ter wereld (helling van 52°). Vroeger werd die gebruikt om kolen uit de mijnen naar beneden te transporteren. Omdat de weg voor de mijnwerkers lang en zwaar was namen ze een zak zand op hun schoot en reden ze met de kolentrein (als ik het zo mag noemen) naar beneden. Die zak zand was om te vermijden dat ze uit het treintje zouden vallen. Zoals je kunt zien zijn de stoelen eerder lig- en zitstoelen.
Na onze korte maar spectaculaire rit hebben we onze tocht verder gezet langs de Scenic Walkway . Dit is een korte wandeling waar veel over de steenkool mijnen, bomen, dieren, vogels en vallende rotsen wordt gepraat.
Na deze korte wandeling zijn we in de Scenic Cableway gestapt. Dus nadat we de bomen van onderaan hebben kunnen bewonderen, konden we nu alles van boven eens bekijken.
Daarna zijn we verder gereden via Blackheath (het hoogste punt van de Blue Mountains) waar het meeste sneeuw valt. Dit was ook het begin van het einde van de dit gebied (dat 300 miljoen jaar oud is). Het volgende park was de Megalong Valley (600 miljoen jaar oud) hier hebben we een lekkere pie (gebakje met vlees) gegeten.
De laatste halte was Grovetts Leat, de hoogste waterval van de buurt 300 meter.
Een ander interessant gebied, dat helaas verboden toegang is, is het Wollemi Park. Dit is een park met veel bossen en bomen zoals al de andere hier, met één uitzondering: De Wollemi Pine. Dit is een boom waarvan men dacht dat die samen met de dinosauriërs was uitgestorven en was enkel bekend van fossielen. Een paar jaar geleden heeft men hier een 100 tal exemplaren van die boomsoort ontdekt. De locatie is strikt geheim en het gebied is zo groot dat er geen beginnen aan is om het te zoeken. Ondertussen heeft men een kweekprogramma opgezet om deze oude boomsoort te redden. Blijkbaar zijn er zelfs al exemplaren in België
In de namiddag zijn we nog even gaan winkelen/wandelen in Katoomba. Natuurlijk kon het niet uitblijven en kregen we daar de nodige regen die ons iets vroeger dan gepland naar het hotel dreef. Maar gelukkig was daar het prachtige zwembad met bubbelbad waar ik 3 uur heb ingezeten. De hoofdreden was dat die fles rode wijn van gisteren, mijn teentje heeft pijn gedaan (ja inderdaad, ik had voor de tweede keer hier last van jicht). Dokter Annick zegt altijd, een pijn die extern veroorzaakt is moet je met koude bestrijden, een pijn die van intern komt, met warmte. Ik heb dus 3 uur in een heet bubbelbad gezeten met mijn pootje, en inderdaad, de pijn was veel minder, en de zwelling kwam niet echt door (ik had ook wel enkele pilletjes genomen).
Dus een advies voor alle leden van de jicht-bond, als je het nog eens voelt komen, steek je voet in een badje dat zo warm is dat je het net kunt volhouden.
De wetenschappelijke uitleg is dat die kristallen smelten bij een temperatuur van 37°. Om die temperatuur in een teen te bewaren moet er een externe warmte bron zijn.
s Avond wilden we geen tweede keer gaan eten van het buffet, en hebben we bij het haardvuur ons avondeten naar binnen gewerkt.
Zoals eerder vermeld, is het vandaag de verjaardag van de koningin van England en voor ons dus een feestag.
Vandaag vangen we de terugrit aan naar huis. We hebben er voor gekozen om niet de snelweg te nemen, maar de toeristische route: Bells Line of Road. Leura, Katoomba, Blackheath, Mount Victoria, Mount Wilson, Richmond, Windsor en dan naar Mona Vale! Deze terugrit is een ganse aaneenschakeling van Lookouts (uitkijkpunten).
Sublime Point
Dit was de eerste lookout op enkele honderden meter van het hotel.
Onderweg hebben we nog even kunnen bewonderen wat die bosbranden allemaal teweeg brengen. Alle huizen hebben hier een blusinstallatie op het dak en luiken om de vensters te beschermen.
Hier hebben we een prachtig zicht over de Jamison Valley.
Leura Cascades.
Hier hadden de dames een kleine twist over wat een cascade was. Uiteindelijk werd het snel duidelijk toen we enkele minuten langs de waterval liepen.
Eagle Hawk Lookout.
Helaas waren er net als gisteren geen arenden te zien. Ook hier weer prachtige zichten. Net naast Annick en mij kan je The Three Sisters bewonderen. Op de ander foto kan je ook zien hoe links bovenaan er parking en veel volk is. Vanop dit punt was het veel rustiger, meer parkeerplaats, en zeker zo mooi.
Hildas Lookout.
Een lookouts zoals 13 in een dozijn, Hilda was niet te bespeuren.
Hier kan je wel in de verte regen/sneewval zien. Uiteindelijk bleek dat er 2 dagen na onze thuiskomst er inderdaad regen en sneeuw was gevallen in de Blue Mountains.
Cahills Lookout.
Mooi zicht over de Megalong Valley. Voor alle duidelijkheid, de Wollemi vallei kan je op geen enkele foto (van deze 3 dagen) zien. Het is hier groot zeer groot
Evans Lookout.
Hier hebben Annick en ik een kleine wandeling gemaakt op het Grand Canyon Track (nee niet The Grand Canyon) maar een kleine wandeling langs bomen en rotsen.
Lightgow.
Dit is een dorpje waar één van de eerste hoogovens in Australië stond (Blast Furnace Park in 1886). Uiteindelijk is de ganse boel afgebroken toen er conflicten ontstonden tussen werkgever en werknemer, met stakingen to gevolg.
Mount Wilson.
Dit was één van de laatste stops. Door de vulkanische ondergrond is de begroeiing hier ook vrij specifiek en zijn er vele siertuinen aangelegd naar Engels model. Enkel zijn de planten hier iets tropischer.
Na een bezoek aan Rock Point hebben we onze terugrit aangevat. Deze verliep vrij voorspoedig enkel hebben we 20 minuten in file gestaan Ja hier zijn ook al tekenen van beschaving te ontdekken.
Een zeer speciale dag vandaag. En gelukkig is het zaterdag 13 en niet vrijdag
Eerst zijn we een schilderij gaan bestellen van onze buurt (om een mooi souvenir te hebben van ons verblijf hier).
Daarna nog wat winkelen en dan tegen half één vertrekken naar de (of één van de) grote gebeurtenissen die we hier in Australië gaan doen!
Na lang zagen en zeuren heb ik Annick ervan kunnen overtuigen om een toeristische vlucht van 30 minuten te maken met een watervliegtuig.
Annick zag dat iets minder zitten, maar Ragna en ik waren onmiddellijk warm voor het idee.
De bedoeling is dat we aan Palm Beach opstijgen, dan naar het centrum van Sydney, een ronde maken boven de Harbour Bridge en The Opera house, om vervolgens langs de kust terug te vliegen. Ik had aan de piloot gevraag om boven ons appartement even een lus te maken zodat we fotos van onze buurt kunnen nemen. Hieronder volgt een detailleerd verslag.
Zoals gewoonlijk waren we goed op tijd op de plaat s van afspraak, en moesten we nog even wachten. Het was moeilijk om de landingsbaan te zien, maar toen het vliegtuig kwam aangevlogen was het duidelijk, de landingsbaan was overal op het water.
Na een korte veiligheidsbriefing was het onze beurt, wij drie, plus nog een persoon die dit voor zijn verjaardag cadeau had gekregen gingen met zen allen de lucht in.
Iedereen kreeg een zwemvest, wat logisch is voor een waterviegtuig, ik begrijp nog altijd niet waarom ze een zwemvest hebben in een vliegtuig dat op het land landt. Eerst was het rustig taxiën (varen) naar de startbaan om dan met veel lawaai langzaam aan sneller en sneller te gaan.
De moment dat het water tegen de ramen begon te spetten gingen we stilaan van de grond (lees water). Dan was het een scherpe bocht naar links om over Pittwatter richting Sydney the vliegen.
De heenvlucht was naar het zuiden over het Pitwatter lake (Prachtig hoe klein al die grote boten leken).Daarna vlogen we over Churchpoint, en net naast het centrum van Monva Vale.
Verder kwamen we over al onze buurtdorpjes, en uiteindelijk over The Spit Bridge (waar we eerder al eens onder en voor gestaan hebben).
Daarna was het de beurt aan de wereldstad Sydney. Hier hebben we een toertje boven de stad gemaakt, en net op dat moment was de film van mijn camera op. Gelukkig had ik zo een donderblauw vermoeden dat dit ging gebeuren, en had ik al een reserve tape klaar liggen. Ja, ik had natuurlijk ook een reserve batterij bij de hand, maar had die niet nodig.
Daarna vlogen we over The North Head en Manly richting Mona Vale.
Hier kan je op de eerst foto zien hoe ons dorp tussen de oceaan en een groot meer (Pittwatter) ligt. Op de eerste foto kan zie je links onderaan een straat. Links van die straat zie je een huis met een groen dak, aan de overkant bevindt zich ons appartement.
Op de tweede foto kan je het ganse strand zien, het zwembad valt er net af (een foutje van de fotograaf van dienst, maar ja, niemand is perfect). Ons appartement kan je vinden net onder het meer van het golfterrein. De enig blok die scheef staat is die van ons... en blijkbaar zijn we de enige met zulk een groot terras in de buurt.
Op de laatste foto, is meer een detail, en blijkbaar waren ze weer niet thuis op het terras met de 6 boompjes. Die mensen hangen zo wat overal uit.
Zoals je op deze foto kan zien, is de kust hier een aaneenschakeling van kleine strandjes tussen rotspunten die in de zee uitsteken.
Al deze lookouts zijn ideaal om walvissen te spotten. We hebben er al enkele gezien, maar net toen het Annick haar beurt was om door de verrekijker te zien, doken ze onder water.
Toen de motor begon te sputteren, en de benzine meter naar nul daalde oeps verkeerd scenario! Na ongeveer een half uurtje zat onze trip erop en werd de daling ingezet. Annick was ondertussen wat bekomen van het opstijgen (en de scherpe bocht), dat ze zich opnieuw kon klaar maken voor de volgende sensatie Landen op het water. Als je goed kijkt door het raampje van de cockpit kan je zien dat Palm Beach zijn naam niet gestolen heeft!. Al bij al viel de landing (niet letterlijk) heel goed mee. Het is veel zachter dan de landingen die ik met andere vliegtuigen heb meegemaakt.
Na een beetje drijven, kwamen we aan bij de gate, waar me nog en korte babbel hebben gedaan met de piloot. Blijkbaar heeft de Globale Financiële Crisis hier niet veel invloed, er waren nog 6 vluchten gepland voor de rest van de dag.
Hey Mate, BEEN THERE, DONE THAT !
Om alles terug een beetje te laten zakken zijn we bij het boathouse nog iets gaan drinken.
Daarna zijn we langs de kust en enkele lookouts (uitkijkpunten) naar huis gereden.
Op deze uitkijkpunten was het duidelijk te zien dat de walvistrektocht naar het zuiden is begonnen. Spijtig genoeg nog geen fotos, maar dat komt nog wel.
Om deze prachtige dag af te ronden hebben we nog een BBQtje gehouden Lekker! Ja, het wordt serieus aanpassen als we terug in België zijn...
Iedereen vroeg wakker vandaag, behalve Ragna. Omdat de zon zo stilletjes kwam piepen tussen de gordijnen hebben we ze maar volledig geopend. Wow, prachtig, wat bewolking, de zon die opkomt en de ganse lucht rood kleurt. Even zijn we blijven liggen, daarna kwamen we op het idee om een ochtendwandeling te maken.
Annick en ik dus vliegensvlug uit bed, kleren aan, en genieten van zon, zee, zand, lucht, wolken,
Onderweg was het schelpjes rapen, walvissen spotten, en rustig verder wandelen, alles kon en niets moest. Enkel moesten we hier en daar oppassen omdat de weg tussen de duinen en het strand echt smal geworden was.
Zelfs bij thuiskomst, was het verrekijker geblazen naar de visjes. Blijkbaar zwemmen ze iets verder van de kust weg dan eind vorig jaar.Die kleine zwarte stip tussen die vogel en die boot is dus een walvis(je). Maar we beloven het u, er komen betere foto's in de nabije toekomst van die vissen.
In de namiddag gaat Ragna naar een vriendinnetje spelen. Onder de ijskast hadden die net een gekko gevangen. Een dier vol schijnbewegingen. Zoals je kunt zien is zijn hoofd gelijkvormig met zijn staart (om aanvallers te misleiden). Daarna hebben de twee meisjes het diertje weer vrij gelaten (in de tuin wel te verstaan).
Wij hebben dus een ganse dag rust gehad.
Terwijl Ragna bleef spelen zijn wij een wandeling gaan maken aan een deel van de kust waar we nog niet geweest waren, Freshwater tot aan Curl Curl.
Zoals overal is het hier indrukwekkend. Hier was de kust weer anders, het zand was anders, Enkel was het koud 14° en regende het af en toe een paar druppeltjes.
Eerst hebben we geprobeerd om langs de rotsen onze weg te vinden, maar uiteindelijk moeten we toch als de normale mensen doen en het aangelegde padje volgen. Tijdens onze wandeling kwam er nog een oude bekende voorbij gevlogen.
s Avonds hadden we afgesproken met de mensen waar Ragna gaan spelen was, in het Mexicaans restaurant in onze buurt. Het leven kan mooi zijn
We hebben hier eens Belgische chocolade gekregen en die was toch zachter, lekkerder,...en beter voor de tanden!
.
.
. 
<>
van de frituur, met mayonaise, een saté, viandele,
