Hallo allemaal!
Dat het met Douwke's bloedcellen de goede kant opging was de laatste dagen al duidelijk. We waren dan ook hoopvol dat we al snel naar huis mochten...
En dus, zover zijn we dan. Met de gratie van de artsen keren we komend weekend naar huis. Hoewel veel vroeger dan verwacht wordt het toch tijd. We zitten nu ongeveer een maand in isolatie en dat weegt. Douwke is onderhand uitgespeeld met het aanwezige speelgoed en uitgeknutseld met het beschikbare knutselgerief. En mijn realiteitsbeleving draait behoorlijk door. Gisteren meende ik nog, welliswaar na een halfuur joggen in de volle middagzon, dat ik zowaar Gordon Brown samen met Jamiroquais Jay Kay op het grasveld voor de K1 zag zitten
Tja, als je al dingen begint te zien die er niet zijn wordt het écht tijd om naar huis te gaan, dus.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Dat naar huis gaan verloopt overigens helemaal niet zo vreugdevol als men zou verwachten. Douwkes aanvankelijke opwinding maakte al snel plaats voor somberheid toen ze vernam dat het er thuis een beetje anders aan toe zou gaan dan voordien. De kiemvrije voeding blijft gewoon doorlopen, de kamerplanten worden tijdelijk verwijderd, de dieren mogen blijven maar Douwke zal haar handen grondig moeten schrobben telkens ze onze viervoeters aait en het bezoek zal voorlopig beperkt moeten blijven
Al die dingen plus de karrenvracht pillen die we mee krijgen zet inderdaad een klein dompertje op de aanvankelijk uitgelaten stemming.
In afwachting van ons uiteindelijke vertrek zijn de isolatievoorwaarden al verzwakt van A naar B-isolatie. Concreet wilt dat zeggen dat ik nu alleen nog een mondkapje en een schort moet aantrekken voor ik bij Douwke op de kamer mag. Zelf mag ze nu in heel de kamer rondlopen en dat doet ze dan ook.
Terwijl ik dit schrijf is Wim druk in de weer met de voorbereidingen thuis want er dient gepoetst te worden voor Douwke naar huis mag. Hierbij dan ook nen dikke merci aan Wim!
Uiteraard ook bedankt aan de verpleegkundigen, de artsen en de overige begeleidsters die veel geduld met ons hadden (vandaag nog toen Douwke's subclavia-catheder verwijderd moest worden...) MERCI, MERCI, MERCI!
Groetjes, Kris
|
