Douwke doet het nog steeds erg goed. Haar eetlust swingt de pan uit, door de grote hoeveelheid cortisone zou ze zelfs het meubilair gaan opeten... Haar haardos zit voorlopig ook nog goed vast, ondanks de voorspelling van de artsen en verpleging dat ze die snel zou verliezen... Om haar korte 'coup' in model te houden slaapt ze snachts met een sjaaltje rond haar hoofd, tja, je moet je toch met iets bezighouden. Hoewel ze de dag gisteren een beetje depressief begon, is haar humeur in de loop van de dag toch terug opgekrikt (daar zat wellicht oma's nieuws dat er weer nieuwe ANUBIS-DVD's zaten aan te komen voor iets tussen...). Opa komt ze vandaag zelf overhandigen. Hij blijft dan tot vrijdag bij Douwke zodat ik enkele dagen naar huis kan om onze andere prinses te entertainen. Douwke's grootste verdriet is dat ze zoveel leuke dingen moet missen (waaronder haar zus). De tranen stromen bij wijle overvloedig.... We proberen haar een beetje bezig te houden zodat ze niet te veel aan al die leuke dingen denkt. Maar dat 'bezighouden' is met momenten een hele uitdaging aanezien je hier in deze isolatiekamer niet zo veel mag.
Wat 3K6 betreft: Y. is ondertussen weer terug op de gang. Zij is van de intensieve zorgen 'gedegradeerd' tot de hemato-oncologie. Of dat nu zo leuk is... maar ze ziet er weer even levendig uit als voordien, oef. En ons buurmeisje A. (nog geen jaar oud) heeft gisteren zelf haar Hickman vakkundig uitgetrokken. Ze heeft geen krimp gegeven en ze lag gewoon rustig in haar bedje toen de verpleegster haar zo vond. Deze laatste was niet zo te spreken over A.'s magische tovertruc. Hoe moest ze nu al die medicijnen in dat kleine lijfje krijgen?