Het is appart hoe je dan plots weer in een eigen micro-klimaat terecht komt. De kinderen en de ouders hier vormen een vreemd soort "clubje".

 Zo werden we die eerste keer dat we hier kwamen, in juli, ontvangen door een mama: "welkom bij onze club". Ik wilde helemaal niet bij dat clubje! Wie wilt er nu bij een club van doodzieke kinderen en hun bange ouders. Maar of we nu wilden of niet, we werden lid...
Afgelopen maanden voelden we ons een beetje buitenstaanders van het clubje. Als je maar één of twee keer per week langs de 3K6 passeert, blijf je niet meer écht op de hoogte van de hoogtes en laagtes in het leven van je lotgenoten.

 Afgelopen week viel het me op dat de namen en de bijhorende kinderen op de gang weer veranderd waren, veel nieuwe gezichten en van de bekende gezichten waren er dan weer verdwenen. Je hoopt dan altijd dat deze mensen met goed nieuws naar huis vertrokken zijn. Dat ze de draad van hun leven weer hebben opgepakt. Je hoopt...
De mama die me acht maand geleden bij deze lugubere club verwelkomde, werd spijtig genoeg een bekend gezicht. Ze was een echte moederkloek. Bang en boos, wrokkig soms om wat er met haar zoon gebeurde. Toch was ze altijd in de weer voor anderen, ze wees "de nieuwen" de weg, zeg maar.
Zonet, bij het lezen van de blog van een lotgenootje, vernam ik het bijna onbegrijpbare nieuws.

 Haar zoon heeft enkele dagen geleden de strijd onverwacht opgegeven. Onverwacht echt wel, want we dachten allemaal dat hij aan de beterhand was.
Ik hoop dat, waar hij ook is, het hem goed gaat.

 En voor zijn mama, geen woorden maar veel warme gevoelens.
Lieve groeten!
Kris