Jessie is een zwarte labrador met, als we het asiel van Genk mogen geloven, ook iets van een Duitse Herder mix. Hij was 2,5 jaar oud toen we hem kregen en hij was zo mager als een lat. Toch was hij enorm sterk. Hij kwam echt niet tot zijn recht in dat hok in het asiel. Hij gromde, blafte en sprong agressief tegen de tralies als om te zeggen: ‘jullie mensen, ik hoef jullie niet meer’. Hij was gevonden in het bos, aan een boom vastgemaakt. Hoe kan je dan van hem verwachten dat hij mensen nog vertrouwt? Toch voelde ik in mijn hart dat ik hem beter wilde leren kennen. We zochten eigenlijk een Duitse Herder, maar er was ‘iets’ in hem dat mij aantrok. We vroegen of de medewerker van het asiel hem eens uit de kooi wilde halen. “Weten jullie dat zeker?” vroeg hij nog. “Ja, dat weten wij zeker”, zeiden wij. Het moment dat we met zijn drietjes in de wei gingen, veranderde zijn hele houding en ging hij als een dolle rondjes door de wei rennen. Zo hard als zijn smalle poten hem konden houden. Hij was helemaal uitgelaten! Hij rende zó hard dat hij niet meer op tijd kon remmen voor de bocht en hij vloog onderuit. Maar hij bedacht zich geen moment en krabbelde onhandig op en deed het nog eens dunnetjes over. Hij rende en rende. Zijn oren flapperden alle kanten op en zijn lippen fladderde op het ritme van zijn overdreven galop-bewegingen op en neer. Uiteindelijk liet hij zich tegen mijn benen naar beneden glijden. Hij lag uitgeteld op mijn voeten en draaide zich onmiddellijk op zijn rug zodat ik heel gemakkelijk zijn buikje kon kroelen. Hij lag plat op zijn rug, met vier poten in de lucht, zijn bek open en een immens grote tong hing tot in het zand. Zijn lippen hingen door de zwaartekracht ook de verkeerde kant op waardoor ik een prachtige rij tanden te zien kreeg. Hij zag er mega-lachwekkend uit. Ik was verliefd…..

Ik was verliefd op dat blonde mens. Ze was kalm, grappig en net als ik, zo mager als een lat. Zij had liefde nodig, en ik ook. En toen ze door mijn assertieve gedrag heen besloot te kijken, en mij uit dat ellendige hok haalde, besloot ik daar en dan, voor altijd van haar te houden. Op mijn geheel eigen manier. Ik móest haar overhalen om mij mee naar huis te nemen. Zucht….ik zou alles voor haar doen.
Ik ging zitten, liggen, ik gaf een poot én een high-five! Ik ging nog eens liggen en nog eens zitten en nog eens liggen en nog eens zitten. Ik liet haar mijn buik zien en gaf me hélemaal over aan haar. Ik keek haar op mijn schattigst aan en ze moest heel hard lachen. Ik weet dat ik mijn lijf niet helemaal onder controle heb en dat ik haar bijna wegduw als ik gezellig tegen haar aanleun, maar dat kan ik nog wel leren. Ik rende nog een paar rondjes op mijn hardst om haar te laten zien hoe vlug ik wel niet kon zijn, maar ik had het al gezien in haar ogen. Ze had al besloten. Ze wilde mij.
Ik ging nu, met ingehouden adem, netjes naast haar zitten en keek haar aan met mijn allergrootste verleiding: het scheve koppie.
“Misschien is het beter om met een Labrador te beginnen”, hoorde ik haar zeggen.
‘Wat? Zij heeft nog nooit een hond gehad? Zo’n lief vrouwtje? Dat snap ik niet. Ik ben een héle goeie keus, ik ben de aller, allerbeste eerste hond voor een blond vrouwtje’.
Ze kroelde zachtjes achter mijn oor terwijl ze met het baasje aan het overleggen was. ‘Please…….please……!’
“Vooruit dan maar” zei het baasje toen. Ik kon mijn geluk niet op!!! ‘JOEHOE, ik heb een blond vrouwtje!’ Ik scheurde weer door de wei, ik viel, stond weer op, rende door en viel weer. Maar ik stond gewoon weer op. Ik wist niet wat ik moest doen van gekkigheid! Ik draaide rondjes tot ik plat om mijn zij viel, zó blij was ik!
‘Vanaf nu zou mijn leven beter worden, véél beter! Ik weet het zeker, ik voel het!!’
Niet heel veel later werd ik in de auto gezet en reden we weg. Ik zag het asiel steeds kleiner en kleiner worden door de achterruit. Ik was gelukkig. Daar zou ik nooit meer naartoe hoeven.
En het leven werd gewéldig. Mijn naam was Bono in het Asiel, maar het vrouwtje besloot nog voordat we thuis waren dat ik een nieuwe naam kreeg.
Het werd ‘Jessie’. Jessepessie als ik heel lief ben en Je-sse-pe-ssie als ik heel stout ben. Mijn vrouwtje en baasje gingen met mij wandelen, spelen en zwemmen. Soms deden we het spelletje “zoek het vrouwtje”. Dan verstopte zij zich en hield het baasje mij vast. Als hij dan zei: “zoek het vrouwtje” dan vertrok ik als een pijl uit een boog om haar te zoeken. Ze dacht dat ze zich goed had verstopt want ik zag haar niet, maar dat is ook niet nodig want ik heb één van de beste neuzen uit het hondenrijk. Ik rook haar geur gewoon. En om haar een plezier te doen ging ik hier en daar eens achter een boom kijken, maar ik wist natuurlijk meteen waar ze zat. Ik zou mijn vrouwtje uit duizenden herkennen!
Ik kreeg heerlijk eten! Ik wist niet hoe snel ik het naar binnen moest krijgen, maar ik zag ook dat het vrouwtje worstelde met haar eten. Ze deed een uur over een boterhammetje. Ik zat al 59 minuten klaar om weer te gaan spelen, maar het vrouwtje was nog niet klaar. Dat is jammer, want eten is héérlijk!! Er is niets fijners dan ETEN!! Ik kan de hele dag niets anders doen. Als ik wakker ben denk ik aan eten, en als ik slaap, droom ik van eten. Buiten mijn vrouwtjes hou ik het meest van ETEN!! Brokjes, worstjes, pezen, oren, stokkies en koekjes.
Kip, koe, kalf, varken, keuteltjes, poepjes en kakjes. You name it, I like it!
Ik had bedacht dat het leuk was om haar duidelijk te maken dat we na het eten leuke dingen gingen doen. Dus als ze moeite had om te eten, pakte ik mijn piepkip en ging ik naast haar tafel zitten met de piepkip in mijn bek. Ik liet hem niet los totdat ze klaar was en nodigde haar meteen uit om samen met mijn piepkip te spelen. En ik wil niet arrogant overkomen, maar ik weet zeker dat ik haar geholpen heb om weer te eten. Ik deed gewoon zo zot als een deur en dat hielp.
Het leven was gewéldig! Ik kreeg een zusje erbij. Senna, een Duitse Herder, een kei-lieve. En later nog een zusje, Kyra, een Hollandse herder, die vond ik té gek. Zij was nog zotter dan ik. Maar Senna vond dat niet leuk en mijn vrouwtje moest toen ik-weet-niet-hoe vaak naar de dierenarts met Kyra. Ze hadden bijna altijd ruzie en na een half jaar heeft mijn vrouwtje het opgegeven. Senna mocht blijven. We waren inmiddels verhuisd en er kwamen ezels. Daar konden we niet dichtbij komen want ik kreeg een schok als ik de wei in probeerde te glippen om een zálige verse mop uit de wei te jatten. Ik heb het vaak geprobeerd en vanuit vele hoeken, maar bij werkelijk élk draadje kreeg ik een schok. Jammer……
Mijn vrouwtje zei dan, terwijl ze lief over mijn bolletje aaide: “Je bent niet de allersnuggerste hè, Jessepessie?” Maar ik liet dat niet aan mijn hart komen. Daar was ik te trots voor.
Ik kreeg nog een broertje, Falco, ook een Duitse Herder, maar dat was een puppy. Vréselijk, zo’n puppy. Gék wordt je daarvan. Dat was niets voor mij. IK was de man in huis. Aan mij zou ze genoeg moeten hebben.
Maar ik ben niet zo dom als ik eruit zie. Ik heb Falco namelijk opgejut om op de kippen te jagen. Regelmatig hoorde ik haar gillen vanuit de keuken en naar buiten spurten om Koos Beenloos uit Falco zijn bek te plukken. Dat was ze bóós op hem! Gniffel, gniffel……
Daarna werden de kippen in een ren gedaan en was het afgelopen met de pret.
En ik weet niet of je dat gevoel kent, maar hoe ouder je wordt hoe groter ook je honger wordt. Ik weet niet hoe dat werkt. Ik beweeg niet veel meer. Mijn botten en gewrichten doen heel zeer. Mijn vrouwtje was met mij naar de dokter geweest en toen we terug reden was ze aan het huilen. Het zal wel geen goed nieuws geweest zijn wat ze had gekregen. Maar zolang ik maar gewoon mijn eigen charmante zelf ben, en haar niet laat zien dat ik pijn heb, voelt zij zich ook beter. Ik wil gewoon dat mijn vrouwtje elke dag van elke week van elk jaar, lacht. Dan ben ik blij!
Senna en Falco zijn soms nogal wild, maar ik ben langzaam aan rustiger geworden. Dat verklaart waarschijnlijk waarom ik steeds meer honger heb. Ik hóef niet meer te jagen, ik hóef niet meer zot te doen, ik hóef niet meer rondjes te draaien tot ik omval. Ik heb gewoon meer tijd om aan lekkere dingen te denken. Elke keer als mijn vrouwtje de keuken binnenkomt, of de woonkamer, of waar dan ook, kom ik altijd even checken of ze niet iets lekkers voor me heeft meegenomen. Die konijnenkeuteltjes in de tuin vullen ook niet. Ik kijk haar niet aan, maar ik check gewoon meteen haar handen. Ik snuffel en ik snif. Ik zie het ook allemaal niet meer zo goed, dus gebruik ik veel mijn neus en mijn tong.
Want als ze in de garage is geweest, daar liggen onze varkensoren en runderpezen. Misschien heeft ze die toevallig bij……
Komt ze uit de keuken, dan kan er een stokkie, een kaasje of een stukje kip in haar handen zitten, misschien heeft ze die toevallig bij…..
Komt ze uit het washok, dan kan er een zwamworstje of hondenkoekje in haar handen zitten. Misschien heeft ze die toevallig bij…..
Komt ze uit de woonkamer, daar liggen de stokkies voor bij de TV en daar liggen zandkoekjes. Misschien heeft ze die toevallig bij…..
Dus ik vul mijn dag met haar op-de-voet te volgen. Misschien heeft ze wel iets bij……
Ze moppert soms wel eens. “Je kijkt me nooit meer aan Jessepessie, je kijkt alleen nog maar naar mijn handen, vreetzak”.
‘Ja, precies! Misschien heb je toevallig iets bij!’

Nog nooit heb ik één maaltijd, of nog maar één snoepje overgeslagen. Tot vanmorgen. Ik was ziek vannacht, en mijn zusje en mijn broertje ook. Vanmorgen heb ik alleen maar gespuugd en ik moest niet dénken aan eten. Dat is me nog nooit gebeurd. Ik voelde me erg ziek, en nog steeds. Ik heb nu een spuitje gehad van de dokter en het gaat ietsje beter, maar mijn zusje en broertje zijn ook nog erg ziek. We hadden stiekem korreltjes gegeten die tussen het gras lagen. Ik denk dat ik er een paar heb binnengekregen met mijn dagelijkse speurtocht naar konijnenkeuteltjes.
De dierenarts zei tegen mijn vrouwtje dat die korreltjes tegenwoordig veel stikstof bevatten en dat daardoor onze organen een beetje aangetast kunnen zijn. Hij heeft bloed en een plasje van mij opgestuurd en morgen mag mijn vrouwtje bellen voor de uitslag. In de tussentijd poetst het vrouwtje en loopt ze met emmers vol met sop door het huis. Ze komt bij ons op de grond zitten als we gespuugd hebben en aait ons lief over ons zere buikje. Ze is zó lief voor ons……
Ik hoop dat ik nog even mag blijven, bij mijn lieve, gekke, blonde vrouwtje. Ik hou zoveel van haar!

18-06-2015, 17:57 geschreven door Sofie  

Meer dan 7 maanden heeft onze oude driezitsbank in de garage gestaan. Nou, dat is niet helemaal waar, want hij heeft eerst een maand in ons camionneke gelegen, maar toen hebben we heel onverwacht ons camionneke verkocht, en moesten we snel een oplossing vinden voor onze driezitsbank. In de garage dan maar, vond Bart. Wij hebben een grote dubbele garage, maar daar staan ook de hondenrennen in, een enorme slaapkamerkast met drie schuifdeuren, een werkbank, handzagen, kettingzagen en een tafelzaag. Er staat ook een tafel waar onze rommeltjes (sleutels, hondenriemen, petten en werkhandschoenen enzovoorts) op liggen en twee stellingkasten waar hout op ligt te drogen. Ook staan er vier verschillende manden op de grond. In de éne liggen fieseltjes hout, in de andere ieniemienie takjes, in de derde liggen gewone takjes en in de vierde liggen stukken boomschors te drogen. Ik ben van mening dat hout perfect buiten gedroogd kan worden zolang je een klein afdakje over je houtstapel maakt, maar daarin verschillen Bart en ik hartstochtelijk van mening. Bart legt in de winter één keer per week de twee stellingkasten vol met hout. Om te drogen. Nadat het buiten op een mooie stapel in de regen nat heeft liggen worden. Afijn, hierin doe ik een stapje opzij.
Dus toen die bank er ook nog bijkwam, werd ik gek van de troep in mijn garage. Je kon niet fatsoenlijk meer stofzuigen, wat écht wel nodig is als je drie grote honden in dezelfde ruimte laat slapen. Torretjes en spinnetjes en allerlei andere kruipende insecten kwamen uit het hout gekropen, om zot van te worden. Wij hebben geen aanhanger en zelfs geen trekhaak aan de auto. En om telkens iemand anders lastig te vallen, vonden we ook vervelend. Dus stond onze driezitter stof en haren te vangen om maar niet te praten over de ruimte die dat ding innam. Totdat we dit weekend op het lumineuze idee kwamen om de bank gewoon uit elkaar te halen! Briljant!
Ik vond het meteen een geweldig idee en zag ons al met kettingzagen en bijlen de bank naar de bankenhemel sturen.
We schoven de bank naar buiten en ik reed mijn auto van de oprit af. Ik pakte de sleutel van Bart zijn auto, om ook die op een veilige afstand te zetten, toen Bart tegen mij zei: “Laat maar staan hoor Fietje”.  Ik keek hem met grote ogen aan. De bank stond op nog geen meter van zijn auto en ik zag de rondvliegende stukken hout en metaal al tegen de mooie lak aan beuken.
Ik zei: “Ja maar…. de lak ….en de deuken….da’s zonde!”
“Het komt allemaal goed hoor”, zei hij nogmaals. Hij pakte een plastic krukje en een schroevendraaien en ging keurig naast de, inmiddels op zijn zijkant liggende, bank zitten.
Toen begreep ik dat we dit ‘op zijn Barts’ gingen doen: nietje voor nietje, latje voor latje en kussen voor kussen. Er zou geen bruut geweld aan te pas komen. Ik was teleurgesteld, maar begreep dat dit waarschijnlijk voor iedereen betrokken bij dit proces, beter en veiliger zou zijn. Zo ook voor zijn auto. Een kleine vier uur later stond onze driezitter in twee grote kartonnen dozen en drie megagrote vuilzakken tegen onze garage poort. “Zo”, zei Bart, “nu past hij wél in jouw auto!”.
En zo kwam het dat ik vanmorgen alles in mijn auto had gezet (ik moest er niet aan dénken dat die troep nu weer weken in de garage bleef staan) en ik, voor het eerst in mijn eentje, naar het containerpark vertrok. Het ‘vernieuwde’ containerpark bleek.
Als je daar komt aanrijden moet je kiezen of je ‘betaald’ of ‘onbetaald’ troep wil weggooien. Naar rechts is ‘betaald’ en naar links is ‘onbetaald’. Nou dat was simpel. Ik ben een inwoner van Meerhout en ik kan hier dus gratis mijn restjes bank deponeren, dus ik ging naar links. Ik reed door een gangetje naar een soort parkeerautomaat-ding. Daar moest ik mijn ID kaart insteken. Het parkeerautomaat-ding zei: ‘Goedemorgen Sofie van de Camp’.
Tot nu toe doe ik alles goed. Ik ben trots op mezelf want ik doe zulke dingen namelijk meestal altijd fout omdat de logica van de meeste mensen niet met die van mij overeenkomt. Maar goed nu deed ik alles goed en ik was content. Ik reed door en pakte mijn tuinhandschoen (die ik, slimmerik als ik ben, keurig had meegenomen). Ik stapte uit en trok ze aan. Ik was alleen dus ik kon op mijn gemakje eens zien waar ik die troep kon dumpen. Glas, PMD, Restafval, batterijen……?
Er kwam weer een knagend gevoel in mijn buik. Dit kan ik allemaal thuis meegeven aan de vuilnismannen! Zouden ze dit bedoelen met ‘onbetaald’?
Er kwam een meisje aangelopen in volledig groen tenue.
“Kan ik je helpen?” vroeg ze aardig. Ik deed mijn achterklep open en vertelde dat dit ooit onze driezitter was, maar dat ik die keurig gesorteerd had in hout en schuim.
“Maar dan zit je aan de verkeerde kant. Hout en ‘moesj’ moet dáár weggegooid worden”, en ze wees naar de andere kant van het containerpark.
“Je moet daar wel voor betalen. Het beste rij je twee keer over de brug. Éen keer voor de ‘moesj’ en één keer voor het hout”.
‘Twee keer over de brug? Ik heb geen brug gezien! Wat voor brug? Moesj?’
Blijkbaar had ik zo’n paniek in mijn ogen dat ze zei: “Ik zal even voor je uit lopen en dan volg je me maar”.
Ik stapte weer in de auto en reed stapvoets achter haar aan. Dat was nog niet zo simpel want er reden vrachtwagens af en aan en er was een soort sneeuwschuiver het papier aan het aandrukken. Er klonken piepjes, tuutjes en belletjes. Ik reed de berg op richting het ‘betaald’ deponeren van troep en daar zag ik inderdaad een soort brug staan. ‘Aha, een weegstation! Ik snap hem’.
Ik reed erop en het meisje vertelde me precies wat ik moest doen.
‘Concentreer je Fie, goed luisteren naar wat ze zegt, anders ga je weer de mist in’. Mijn ID kaart in een parkeerautomaat-ding, Goedemorgen Sofie van de Camp, én een bonnetje.
“Container 7 voor de ‘moesj’”, herhaalde het meisje tot twee keer toe.
“Als je klaar bent moet je weer even over die andere brug rijden en daarna kom je maar weer terug naar deze”.
‘Oké Fie, rustig van die brug rijden en naar container 7’. Ik deed mijn handschoenen weer aan en droeg de grote zakken naar boven en gooide ze in de container waarin allemaal verschillende soorten piepschuim en ander schuim lag. Oké check!
Doorrijden naar de andere brug, ID kaart, Goedemorgen Sofie van de Camp, bonnetje en klaar.
Weer terug naar de eerste brug. ID kaart, Goedmorgen Sofie van de Camp, bonnetje en klaar.
“Hout naar container 9, maar je moet wel die dozen leegkappen. Die kun je dan op het onbetaalde deel bij  het oud-papier weer weggooien”, zei het aardige meisje weer. 
‘Oké, container 9, dozen, kappen, oud-papier’. Ik reed weer van de brug af, gooide de dozen leeg en voor de gemakkelijkheid trok ik de twee dozen alvast uit elkaar zodat het een mooi plat pakketje werd voor bij het oud-papier. Weer op de brug. ID kaart, Goedemorgen Sofie van de Camp, bonnetje én klaar.
Nou eindelijk was ik klaar. Ik parkeerde mijn auto langs de kant en liep met mijn handvol bonnetjes en mijn ID kaart naar de keet die naast de eerste brug stond en stapte binnen om te betalen.
“Nee, je moet buiten betalen. ID kaart erin en dan je bankkaart”, vertelde het meisje me met engelengeduld.
Ik weer naar buiten en daar stond inderdaad weer een parkeerautomaat-ding en een slagboom.
Mijn ID kaart, mijn pinpas, piepjes, belletjes. Hij deed het niet…..
Ik trok juist mijn pinpas terug toen het beeldscherm vroeg om mijn pincode. Ik stopte hem snel weer terug, maar toen kwam er een bonnetje met ‘mislukt’ erop uit het parkeerautomaat-ding. Ik trok mijn ID kaart eruit en weer erin. Weer die piepjes en belletjes. Bovendien stond er al een ander klant achter mij te wachten. Zweetdruppeltjes langs mijn rug naar beneden. Ik zag in mijn ooghoek het geduldige, groen geklede meisje komen aanhollen.
“Je moet je ID kaart eruit trekken als je de piep hoort!” riep ze.
‘Als je de piep hoort? Ik hoor niets ander dan gepiep!’
Ze begeleidde me door het betalingsproces en alles ging goed. Ik keek haar dankbaar aan en ik trok een ‘sorry-dit-is-mijn-eerste-keer’ gezicht naar de man achter mij en ging snel weer in de auto zitten. Het zweet droop nu langs mijn rug. Ik stopte alle bonnetjes, kaarten en pasjes in mijn tas en draaide, blij dat alles voorbij was, weer terug de grote weg op richting huis.
Ik ben content dat al die rotzooi weg is uit onze garage. En nu ben ik ook eens op dat nieuwe containerpark geweest dus in de toekomst zal het vast veel beter gaan.
Toen ik, toch ietwat trots op mezelf, terug thuis kwam en uitstapte zag ik dat de kartonnen dozen nog steeds in mijn achterbak lagen.
‘Och ja, die dozen ….. totáál niet meer aan gedacht’.

15-06-2015, 18:19 geschreven door Sofie  

Ik wil beginnen met te zeggen dat ik heel gelukkig ben. Ik ben blij met wie ik ben. Ik heb mij geaccepteerd en bovendien heb ik nog veel te leren over mezelf ook. Ik ben dus nog lang niet klaar en dat is spannend. En hoewel ik blij ben met wie ik ben, had ik dat toch graag eerder ook zo gevoeld. En met eerder bedoel ik: vroeger. Als iemand mij had uitgelegd dat mijn hoofd anders werkt dan dat van anderen, als iemand eens verder had gekeken dan zijn neus lang was, als er iemand tijd en moeite zou geïnvesteerd hebben in mijn dromerige en afwezige gedrag in de klas, als iemand mijn gevoelens serieus zou hebben genomen, dan zou ik een veel blijer en opener kind geweest zijn. Dan had ik mijn brein op de juiste manier kunnen stimuleren. Dan had ik kansen gehad en mogelijkheden verkend. Dan had ik begrepen dat mijn manier van denken écht niet minderwaardig is dan de andere manier van denken. Dan was ik niet voor ‘dom’ en ‘lui’ uitgemaakt. En dat vind ik heel jammer voor dat kleine Sofietje. Dat jonge grietje dat in de klas maar de helft meekreeg, dat pijn en verdriet van andere kindjes voelde, dat altijd iedereen het naar de zin wilde maken, dat bang was voor confrontaties en daardoor bijna verdween om maar te passen in onze maatschappij. Al op hele jonge leeftijd lette ik niet alleen op wat de juffrouw zei, maar ook op hoe ze stond, hoe ze bewoog en haar gezichtsuitdrukking. En dat deed ik niet alleen bij haar maar bij iedereen. Ik lette op veel meer details zodat ik een juist plaatje kreeg van de situatie, zodat ik daarop zou kunnen anticiperen.

Ik ben een beelddenker.

Ik zie beelden, plaatjes, filmpjes, striptekeningen en foto’s. Mijn leven is visueel. Als ik met iemand in gesprek ben dan ‘zie’ ik wat de ander zegt. Alle woorden worden beelden. Meteen. En omdat het net iets langer duurt voor de beelden zich voor mijn ogen hebben opgedrongen, kan het heel goed zijn dat ik een deel van de zin, of het gesprek niet heb gehoord. En natuurlijk heeft iedereen dat wel eens, dat je levendig kunt voorstellen wat iemand verteld. Dat je dat ook kunt zien. Maar ik heb het altijd en overal. Ook dus wanneer mensen vertellen dat ze in het ziekenhuis hebben gelegen en een ontsteking hebben gehad aan een vreselijke beenwond. Ik zie dat dus, met alles erop en eraan. Ik zie een ziekenhuis kamer, ik zie de mens in bed liggen, ik zie dat het bed aan één zijkant omhoog staat zodat de mens er niet uitvalt. Ik zie daar een aantal zakken en tuubjes lopen die allemaal aan een grote staande kapstok zijn vastgemaakt. Ik hoor de piepjes en ruik de geur in de kamer. Ik zie het uitzicht vanuit het raam en ik de slinger met kaartjes die aan het hoofdeinde hangen. Ik zie de moeder van het mens er naast op de stoel zitten met een wit weggetrokken gezicht en ik zie, ruik en voel bijna de geïnfecteerde wond van de mens in detail (en dat zal ik je besparen). Soms is het dus niet zo leuk dat je alles meteen ziet. Maar ik kan het niet uitschakelen. Deze opmaak van beelden gaat snel. Echter, ik kan pas reageren als het beeld volledig op mijn netvlies staat. En wat ik dan ook nog kan is vanuit verschillende perspectieven de kamer observeren. Dus het ene moment sta ik aan het voeteinde en het ander moment lig ik bij wijze van spreken naast de zieke mens en zie ik de kamer vanuit zijn oogpunt.

Acht-en-dertig jaar lang heb ik gedacht dat iedereen het leven ervaart zoals ik, maar dat is niet waar.

Ik ben een beelddenker, een chaoot, ik heb geen besef van tijd, ik ben altijd 100% bezig met wat ik op dat moment doe, leef erg in het moment, heb een fantasie waar menigeen jaloers op zou zijn. Ik kan me alles, maar dan ook alles, voorstellen. Ik zie grote plaatjes een daarna de details in plaats van andersom. Op school leer je dat A + B + C + D uiteindelijk bij Z uitkomt. Dat kan ik niet. Ik leer achterstevoren. En het zou maar wat fijn zijn geweest als ik dat vele jaren eerder had geweten. Dan had ik me niet al die jaren, dom, stom en lui gevoeld.

Ik ben blij dat Bart is blijven zoeken. Hij is de eerste die door heeft gezocht, die vragen is blijven stellen en die wilde weten en snappen hoe het werkt in mijn hoofd. Hij weet het nu, maar hij snapt het lang niet allemaal.

Ik zal eens een voorbeeldje geven.

Bart en ik zaten te eten aan tafel vanochtend. Ik bedacht me dat het wellicht slim zou zijn om vanavond insectenspray te spuiten op mijzelf wanneer ik naar de hondenschool ga. Het wordt warm weer en dan zijn er ’s avonds muggen. En aangezien ze mij graag hebben lijkt het me verstandig om de spray mee te nemen. Onmiddellijk zie ik mezelf dus op de hondenschool staan met mijn spray in mijn handen. Ik heb met Falco het tweede uur les, dus vóór ons zijn de puppy’s en het A, B, en C-klasje. Onmiddellijk zie ik grote, volgevreten muggen met kerstman-dikke buiken uitgeput langs de kant van de wei zitten puffen. Ze wrijven over hun pijnlijk opgezwollen buiken en kijken elkaar ongemakkelijk aan. Ze hebben zich helemaal tegoed gedaan aan alle mensen van het eerste uur.

Ik glimlach even om dat filmpje in mijn hoofd. Dat zou betekenen dat ik geen spray meer op hoef te doen! Bart ziet mij glimlachen en vraagt meteen: “Wat zie je, Fietje?” En dan vertel ik dat in geuren en kleuren.

Ik heb zo wel 10 keer op een dag een leuk filmpje dat door mijn hoofd gaat, zonder dat ik dat vraag. Ik heb gewoon een enorme fantasie en dat is hartstikke leuk!

Wat ik hier nu eigenlijk mee wil zeggen is het volgende. Misschien weet je het nog niet, maar wellicht heb je ook een beelddenkend kind of neefje of nichtje. Misschien herken je jezelf er wel in.

Ik zal een aantal van mijn ‘karaktereigenschappen’ omschrijven zodat je ziet of je deze dagelijkse dingen herkent in jezelf of in je kind.

Ik zou er bijna een moord voor hebben gedaan als ik dit als kind geweten zou hebben en als ik de juiste begeleiding zou hebben gehad om tot een evenwichtige en zelfzekere volwassene op te groeien. Ik vecht nu nog tegen mijn enorme onzekerheid. Als je als kind die nare dingen over jezelf hoort van grote mensen, jaar na jaar, doet dat geen leuke dingen met je eigenwaarde. Het duurt heel lang voordat je je daar overheen kunt zetten. Ik ben op een hele goede weg, dankzij Bart.  En door het feit dat ik nu weet dat ik een beelddenker ben, zijn voor mij, in één klap (bijna van vandaag op morgen) alle losse, raar gevormde, rond dwarrelende puzzelstukje op hun plaats gevallen.

Ik zal eens met mijn billen bloot gaan.

Ik heb vroeger heel hard moeten studeren om ‘gezegden’ of ‘begrippen’ in mijn hoofd te stampen. Als iemand zegt: ‘met je billen bloot’, dan ‘zie’ ik dat voordat het tot mij doordringt dat het een gezegde is. Dat gaat in een split-second, maar ik zie toch echt eerst een klein gedrongen mannetje zijn rode broekje naar beneden trekken en zijn billen showen. Ik kan het niet helpen. ‘Het paard achter de wagen spannen’, ‘olie op het vuur gooien’, gauw aangebrand zijn’, je keutel terugtrekken’ en ga zo maar door. Ik zie het, en vind het raar. Je zegt iets, maar je bedoelt iets heel anders. Verwarrend.

Ik kan met een wasmand met schone en gevouwen was naar boven gaan om dat op te ruimen en een uur later ben ik nog weg. Als Bart dan ’s avonds laat naar boven komt, staat de wasmand met schone en gevouwen was daar als een stilleven op onze kleedkamer. Ik ben dan onderweg andere dingen tegengekomen. Zo ook als ik de twee schelpjes (zwembaden van de hondjes) vul met water. Het moment dat ik even naar binnen ga, en een kwartier later weer naar buiten kom, en het water over mijn terras zie stromen, dan denk ik: “och ja, ik was de badjes aan het vullen! Dan leg ik de tuinslang in het tweede badje en bedenk me dat ik lekker een kopje thee ga maken voor wanneer ik zo meteen buiten achter de computer ga zitten. Als ik dan na een poosje weer buiten kom dan loopt het tweede badje ook al volledig over mijn terras. Ik denk dan: “Och ja, ik was de badjes aan het vullen”. Zodra ik iets anders zie, ben ik vergeten wat ik aan het doen was.

GODZIJDANK kan Bart hier prima mee leven en vindt het vaak amusant om te zien. Ik moet me enorm concentreren als ik van die losse dingen moet doen. Als ik aan het schrijven ben of aan het werk, dan gaat het goed. Maar ontspant mijn brein, dan fladder ik door het leven als een vlinder, zoals Bart dat ooit heel mooi heeft omschreven. Zeer chaotisch, al heb ik er zelf nauwelijks last van.

Ik kan heel goed lang in een wachtkamer zitten wachten tot ik aan de beurt ben, zonder iets te doen of te lezen. Ik ‘zie’ altijd van alles.

Ik kan soms even moeten lachen als iemand iets zegt. Dit komt omdat ik letterlijk zie wat hij/zij zegt. Dat is niet gemeen, en ik lag je niet uit, maar dat zijn de beelden die zich dan opdringen en lachwekkend zijn. Ik heb nog steeds moeite met het feit dat men het hier over ‘de poep’ heeft als ze over je kont of je billen praten. Ik zie wat anders en dat zorgt soms voor rare taferelen (“Kom, dan schuif ik de stoel onder uw poep….”)

Bart vraagt mij ook altijd maar om één ding te doen. Des te groter is de kans dat het gebeurd. Als Bart vraagt: “wil je mij koffertje pakken en een boek van die-en-die auteur? Het maakt niet uit welk. En ook even mijn zwarte schoenen, je weet wel, van de trouw. O, ja, mijn scheermesje zit nog niet in de toilettas.”

Dan kun je er vergif op innemen dat ik de helft vergeet. Want dan kom ik op de kamer waar de boekenkast staat en dan zie ik daar nog oude kleren liggen die misschien uit elkaar gehaald kunnen worden zodat ik ze kan gebruiken voor mijn drommels en dan ben ik vertrokken. Dan komt Bart later naar boven en vindt mij tussen de oude kleren. Ik heb nu een soort liedje in mijn hoofd gemaakt waar alle dingen in verwerkt zitten die Bart mee moet hebben als hij op reis gaat. Zo vergeet ik tegenwoordig niets meer….op zijn pyjama na dan, laatst. Hij belde me ’s avonds vanuit Finland en hij zei: ”Je bent mijn pyjama vergeten”. Dan kijk ik in mijn hoofd naar de handelingen die ik gedaan heb toen ik zijn koffertje inpakte, en ja hoor, géén pyjama. Dan moet hij 3 nachten slapen in zijn overhemd. Kei-sneu. Maar hij vindt het helemaal niet erg. Ik loop overigens wel met een schuldgevoel rond omdat ik dat natuurlijk ook voor me zie en ik bijna kan voelen hoe oncomfortabel slapen in een overhemd moet zijn. Bart is nooit boos (HOERA).

Als ik een gesprek met je heb, dan kijk ik je netjes aan, totdat je me teveel informatie geeft en ik langs je heen kijk om mijn beelden de vrije loop te laten. Vanaf dat moment hoor ik je ook even niet. Dat komt heel onaardig over, maar ik kan niet anders. Als ik je aan blijf kijken, hoor ik niet wat je zegt, want ik heb geen tijd om het te zien. Snap je dat nog?

Ik ben een dromer. Ik staar uit het raam, ik staar in de verte als ik met de honden aan het spelen ben. Als ik ergens een dag naartoe ben geweest, dan ben ik nog dagen alle informatie aan het verwerken in mijn hoofd.

Als ik lange tijd niets zeg, is dat niet een ongemakkelijke stilte, maar dan ben ik nog beelden aan het maken.

Als je me ziet lachen zonder reden; dat zijn binnenpretjes. Dat zijn beelden als met die dikke vette muggen op de hondenschool. Die dringen zich op en dan moet ik even lachen. Dat werkt natuurlijk ook als ik nare beelden zie, dat is minder leuk. Dan probeer ik mijn gedachte te ‘bevriezen’(zo noem ik dat).

Soms weet ik een oplossing voor een groot probleem maar kan ik niet uitleggen hoe ik daartoe ben gekomen. Dan ‘weet’ ik het gewoon. Bart heeft een enorm vertrouwen in deze onverklaarbaarheid en volgt mijn intuïtie blind, zelfs als hij een andere mening heeft. Het klopt namelijk ook altijd.

Ik ben heel erg gevoelig. Extreem gevoelig. Dat is soms fijn en soms niet. Gevoelig voor de ellende en het geluk van anderen, maar ook gevoelig wat betreft mijn lichaam.

Ik maak vaak zelf woorden, omdat ik niet op woorden kan komen. Ik moet namelijk, als ik je iets wil zeggen, een beeld omschrijven. Een beeld is niet alleen een plaatje, maar heeft ook een ‘sfeer’, een ‘geur’ en een ‘kleur’. Daardoor spreek ik vaak met handen en voeten en zijn mijn verhalen altijd erg uitgebreid. Ik wil namelijk graag dat je precies begrijpt wat ik bedoel terwijl ik vaak de juiste woorden niet kan vinden. Dat kost tijd en het is fijn als je me die tijd geeft en dat je me laat uitpraten. En als je het niet begrijpt, dat je dan doorvraagt. Dan voel ik tenminste dat je geïnteresseerd bent.

Ik weet dat je me vaak niet helemaal snapt of begrijpt. Dat ik raar lijk omdat ik je niet de hele tijd aankijk of dat ik een grapje niet meteen begrijp. Ik heb het altijd goed met je voor want ik ben oprecht geïnteresseerd en leef erg met je mee.

En vergeef me mijn taalfouten alsjeblieft. Ik ben niet goed met taal Ik kan de regels niet onthouden (want ik kan me er geen beeld bij vormen) en ik maak ellelange zinnen. Ik weet het, ik ben me ervan bewust. Ik heb mijn eigen taal. Bart kijkt altijd mijn stukjes na, maar hij kan niet aan mijn zinnen gaan sleutelen want dan zijn ze niet meer van mij.

Ik onthoud dingen alleen wanneer ik ze gezien heb. Dus leer me iets met foto’s of plaatjes, in plaats van met woorden. Ik leer door te zien en te ervaren.

En tot slot, ik hou van rust en stilte. Ik heb het nodig om mezelf op te laden met energie. Ik ben doodmoe na een dagje uit, omdat ik niet alleen zie wat ik zie, maar ook voel wat ik zie, ruik wat ik zie en ervaar wat ik zie. Alles maakt altijd een diepe indruk op mij. Ik moet dat verwerken.

Herken je jezelf of je kind, doe er je voordeel mee.  Ik ben al zo lang bezig in mijn hoofd of ik dit hier zou vertellen of niet. Maar als er één kind mee geholpen zou zijn, en die zou goed begeleid en  gehoord worden, dan is het een geweldig mens in wording…….als ik Bart mag geloven.

11-06-2015, 15:55 geschreven door Sofie  

Gezocht/ gevraagd:

>>> Drie mooie, gezonde en humoristische krielkippetjes.

Ik ben een fitte en stoere haan, die op zoek is naar een nieuwe harem. Sinds een paar dagen ben ik weduwnaar en ik vind het niets, zo helemaal in mijn eentje. De allerjongste ben ik niet meer, maar ik heb wel een gezonde portie levenservaring opgebouwd. Mijn hobby’s zijn kakelen (maar niet al te vroeg), grapjes maken, luieren in de zon en goede gesprekken voeren. Ik ben punctueel, eerlijk en ook een beetje een Don Juan. Ik hou ervan mijn vrouwtjes te verwennen. Ik ben 25 cm hoog en heb mooie zwarte, rode en witte veren, een witte borst en knalrode lellebelletjes.

Zie je mij zitten of wil je me beter leren kennen, reageer dan alsjeblieft op deze advertentie.

Groetjes, Koos.<<<

Lieve krieltjes,

Sinds deze week is de harem van Koos niet meer. Hij is weduwnaar geworden en dat valt hem zwaar. Wij zouden graag zien dat enkele van jullie hem wat gezelschap komen houden.

Voordat jullie Koos helemaal afschrijven, wil ik graag nog het één en ander over hem kwijt. Jullie denken misschien dat Koos nu oud is. En dat kan ik me voorstellen omdat hij gelijk met onze andere kippen opgroeide. Maar niets is minder waar. Koos heeft inderdaad enkele stramme botjes en misschien hier en daar een charmant grijs veertje, maar hij is de trotsheid zelve. Ik ken geen enkele haan die zo parmantig door zijn ren loopt als Koos.

Koos is dapper, pittig, empatisch en zorgzaam. Hij jaagt (enigszins succesloos, dat wel) dapper de vele kraaien en duiven weg uit zijn ren (dat onze Duitse Herder ook niet van duiven houdt, binnen of buiten het kippenhok, zit er ook wel voor iets tussen). Laten we zeggen dat ze hierin goed samenwerken. Koos heeft van het begin af aan zichzelf als ‘Kapitein van het Schip’, als ‘Lord of the Manor’, als ‘Koning van het Rijk’ geprofileerd. Als er voedsel komt, in de vorm van pitjes, boerenkool, bami of pieren die uit de grond komen koekeloeren, begint hij te kakelen om jullie allemaal bij zich te roepen. Jullie mogen altijd eerst eten en hij eet wat er over blijft. En terwijl jullie rustig aan het eten zijn, houdt hij een oogje in het zeil om te zien of er geen kraaien of duiven komen aanschuiven. Hij patrouilleert dan van links naar rechts door de ren.

Koos is ook een doorzetter. Zijn volledige naam is: Koos Beenloos. Hij heeft geen benen. Alleen een lijf en voeten. Dat is een kleine lichamelijke beperking waar prima mee te leven valt. Maar omdat zijn botjes nu ietsje strammer zijn, doen we een beroep op jullie. Zijn voormalige harem bestond uit Barnevelders en bij hen bleek het wat moeilijk om, hoe zal ik het zeggen….’het’ te doen.  Maar begrijp me niet verkeerd, Koos is een beest. En met krieltjes gaat het vast allemaal beter. Het enige nadeel is dat er nooit kuikentjes zijn geweest. Dus als er enkele van jullie een diep gewortelde  moederwens hebben, denk ik dat de match met Koos wellicht niet goed is.

Zonder te willen discrimineren, zoeken we krieltjes in schutkleuren. Blanke kippetjes zijn hier uiteraard ook welkom, maar onze ervaring gebiedt ons te zeggen dat de buizerd heel blij wordt van witte, rondlopende buffetjes.

Er is een gloednieuw huis voor jullie besteld, dus er hangt geen negativiteit van wege de vorige bewoners. Alles is schoon, vers en nieuw.

Dus: ben jij een krieltje met schutkleuren? Heb je geen specifieke wens om moeder te worden? Ben je op zoek naar een fijne, veilige en rustige omgeving? En lijkt het leiderschap van onze zorgzame Koos jou wel iets? Reageer dan meteen. Een foto meesturen mag altijd. Wij hopen dat jullie massaal schrijven!

06-05-2015, 20:41 geschreven door Sofie  

18-03-2015, 14:56 geschreven door Sofie  

Mijn moeder heeft vroeger bij De Hondsberg in Oisterwijk gewerkt. Daar werden kinderen met een lichamelijke en geestelijke beperking zeer uitgebreid onderzocht. Dit kon soms maanden duren. Al die tijd woonden die kinderen op de Hondsberg. De Hondsberg stelt in een vroegtijdig stadium, op jonge leeftijd, de diagnose vast en geeft advies op het gebied van behandeling, onderwijs/ dagbesteding en pedagogische begeleiding. Hierdoor komen het kind en ouders in een vroegtijdig stadium op het juiste spoor, wat leidt tot nieuwe kansen en een betere kwaliteit van leven.
Mijn moeder vertelt er nog af en toe over. Ze deed haar werk heel graag. Sommige kinderen zaten wel tot anderhalf jaar in De Hondsberg. Regelmatig werden er leuke uitstapjes voor die kinderen georganiseerd. Iedereen die daar werkte werd dan gevraagd om bij te springen. Mijn moeder (die in het laboratorium werkte) dus ook. Het was Carnaval, en de kinderen mochten mee naar de optocht kijken. Mijn moeder sleurde haar nieuwe vriendje (mijn vader) mee om ook te helpen. Maar mijn vader was niet zo van het snot, de kwijl, het speeksel en de poep. Maar deze kinderen hadden elk een begeleider nodig. Ik denk dat mijn vader eerst even heeft moeten slikken, maar binnen een half uur stond hij hossend, met het jochie vol snot en kwijl op zijn schouders, naar de optocht te kijken. Het jochie genóót! En mijn vader ook. Mijn moeder vertelde ook van hun dagje uit naar de Efteling. Zij had een blind én doof jongetje toebedeeld gekregen. Dan zou je toch denken, wat heeft zo’n kind daar nu aan? In de Efteling draait het om muziek, geluid, en visuele dingen. Maar vanaf dat het kind in de bus stapte totdat hij terug thuis was heeft hij gelachen, gedanst en bewogen. Het was fantastisch om mee te maken vertelde ze. Het was heel leuk voor het kind, maar minstens zo leuk voor haarzelf. Ze heeft met hem gedanst, ze heeft hem geknuffeld, ze is overal met hem in geweest en ze heeft hem liefdevol in haar armen gehad. Het kind was volmaakt gelukkig, mede door haar. Ik zag het helemaal voor me. Ik heb dat altijd zo’n mooi beeld gevonden!
Dus toen onze trainster op de hondenschool voorstelde om met ons groepje eens naar ’t Volderke te gaan in Meerhout (een opvang voor volwassenen met een lichamelijke beperking, eventueel met bijkomend niet aangeboren hersenletsel) was ik meteen enthousiast. We hadden afgesproken om een wandeling te gaan maken met enkele bewoners en onze honden natuurlijk. We keken er enorm naar uit en het bleek dat de bewoners dat ook deden.
Afgelopen maandag was het dan zover. Het was een mooie, zonnige dag, een uitgelezen dag om een lekkere wandeling te maken. De bewoners zaten keurig ingepakt en met rode wangetjes op ons te wachten toen we ‘s middags aankwamen. De jaszakken, de tassen en de rugzakken die om en aan de rolstoelen hingen, zaten vol met jammie hondensnoepjes. Het was niet alleen voor mij, maar ook voor Falco de eerste keer dat we zoiets deden. Falco had nog nooit een rolstoel van dichtbij gezien, laat staan negen rolstoelen waarvan enkele elektrisch. Maar omdat zijn vriendjes daar ook allemaal waren (we waren met 10 honden) bleef hij redelijk rustig. Hij begreep héél snel dat er snoepjes te halen vielen bij de bewoners, maar moest nog even zijn angst overwinnen. Maar ik wist wel dat dat na een uurtje beter zou gaan. We hebben een heerlijke wandeling gemaakt. Het was een enorme stoet die door de straten, en later door de velden, van Meerhout liep. De bewoners genoten. Hun ogen twinkelden als er een hondje langs hun rolstoel liep, of zelfs even een snoepje kwam halen. Ze genoten van een hondje op hun schoot, of van de zachtheid van hun vacht als ze langs hun uitgestoken hand liepen. De meeste bewoners hadden vroeger zelf een huisdier gehad en sommigen vertelden daar dan ook over. Ik was zelf ook onder de indruk. Het was zeer confronterend om zulke jonge mensen te zien die zo gevangen zitten in hun lichaam. Voor mij was het ook nieuw. Maar al gauw zie je de rolstoel niet meer, maar probeer je de mens erin te leren kennen. Ik heb gelachen om hun rake opmerkingen en hun eerlijkheid. Om hun liefde richting de honden, en hun vrolijkheid. Ik heb veel respect voor de begeleiders die mee waren. Zij lijken hun bewoners te begrijpen zonder woorden en zijn altijd even behulpzaam en lief. Dat is fantastisch om te zien!
We zijn, denk, ik toch zo’n twee uur onderweg geweest, maar de tijd vloog voorbij. Toen we na afloop met zijn allen nog even na zaten te genieten op het terras voor het tehuis, onder het genot van een glaasje cola, kwam al gauw de vraag of we dit niet nog eens zouden willen doen. Nu met ander groep bewoners. Natúúrlijk willen we dit nog eens doen!
Het grote doel hierachter is een brug te bouwen. Een brug tussen de bewoners van ’t Volderke en ons, de bewoners van Meerhout. Zou het niet leuk zijn als ik op een dag een wandeling wil gaan maken, en met Falco naar ’t Volderke rij om een bewoner mee te nemen? Zou het niet hartstikke gezellig zijn om de bewoners beter te leren kennen? En misschien af en toe iets leuks te doen samen?
Ik weet dat ik nooit met een bewoner op mijn schouders naar een optocht ga kijken, maar het zal toch een gewéldig gevoel geven als je iets kunt betekenen voor iemand, als je een glimlach op iemands gezicht kunt toveren, simpelweg omdat je er bent?

18-03-2015, 14:54 geschreven door Sofie  

09-03-2015, 19:59 geschreven door Sofie  

Wat een toeval (of niet) dat het op de Internationale Vrouwendag zo’n prachtig weer was. Het was zacht, warm, zonnig, opwindend, mijmerend en verlangend weer. Precies een omschrijving van ‘de vrouw’. Dat mag écht wel eens gezegd worden, of nog beter: uitgeroepen worden. Vrouwen zijn fantastisch! Zonder hen was de wereld grijs. Vrouwen baren kinderen, zorgen voor kleur in het leven, ze voeden, verzorgen en leren. Ze bemiddelen, beslissen en realiseren. Ze hebben lief als geen ander en ze genieten van kleine dingen. Overal. Waar ook ter wereld. Elke vrouw is de betere helft in haar huwelijk. Elke moeder smelt bij het eerste woordje van haar kind. Elk kind heeft behoefte aan de wijsheid en de liefdevolle schouder van zijn of haar moeder. En toch, hoe liefdevol een moeder in Pakistan haar zoon ook heeft opgevoed, hij zal zich van haar af gaan keren. Hij zal haar rol in de maatschappij niet serieus nemen. Dat geldt ook voor zijn zusje, waar hij jarenlang mee heeft gespeeld. Seksuele, huiselijke en psychologische mishandeling is nergens zo groot als daar. Het zijn allemaal moeders, grootmoeders of zussen, die ooit liefdevol en troostend met hun zachte hand over zijn bolletje hebben geaaid, na een valpartij. Zij hebben hem in slaap gewiegd en hebben het eten uit hun mond gespaard om hem te voeden. En op een bepaald moment stopt het, het respect en de liefde. Dan hoort hij bij ‘de mannen’. En dat betekent zoveel als een vrijbrief voor allerlei ellendige en destructieve handelingen naar vrouwen toe.
Maar ook in China, na dat prachtige één-kind beleid. Meisjes zijn een teleurstelling en worden na de geboorte zo snel mogelijk ‘weggewerkt’. Meisjes leveren niets op. Jongens moet je hebben, die kunnen werken en geld verdienen en je op je oude dag helpen. Arme moeders. Hoe moet het voelen als je man jullie bloedeigen dochter ‘wegwerkt’? Hoe verdrietig is dat!
Het is nu verbeterd: nu mag je het, als je een dochter krijgt, nog een tweede keer proberen……. Wat is hier in hemelsnaam de boodschap?
Wij hebben het goed hier in het westen. Er hapert hier en daar wel iets, en over échte gelijkheid kunnen we hier ook nog lang niet spreken. Maar het kan duidelijk erger.

Er zijn natuurlijk ook vreemde en soms hilarische dingen, die wettelijk vastgesteld zijn. Die meer zeggen over de mannen in een bepaald land, dan over de vrouwen. In Rusland, Wit-Rusland en Kazachstan is sinds vorig jaar juli, kanten lingerie verboden. Alles waar minder dan 6% katoen in zit is verboden. Negentig procent van de producten zijn hierdoor uit de winkelrekken verdwenen. In Swaziland zijn minirokjes verboden. Het zou te makkelijk zijn om een vrouw te verkrachten.
En dan denk je in het ‘vooruitstrevende land’ Amerika te wonen. In Tuscon, Arizona mag je als vrouw geen broek dragen. In Cleveland, Ohio mogen vrouwen geen leren schoenen dragen want de mannen zouden dan wellicht de weerspiegeling van hun ondergoed in hun schoenen kunnen zien. In Michigan mag een vrouw haar haar niet laten knippen zonder toestemming van haar man. Het haar van een vrouw is eigendom van haar man (?) In Carmel, New York mogen vrouwen, binnen de stadsgrenzen, geen hoge hakken dragen. In Utah mogen vrouwen niet vloeken, en in Hartford, Connecticut mogen mannen hun vrouwen op zondag niet zoenen. In Vermont mag je, zonder geschreven toestemming van je man, geen valse tanden aanschaffen, en in Arkansas mag een man zijn vrouw maar één keer per maand slaan, niet vaker. In Washington mag je geen seks hebben met een maagd, en in Carrizozo, Mexico is het verboden voor vrouwen om ongeschoren in het openbaar te verschijnen. Men weet niet over welk lichaamsdeel dat precies gaat.
Maar niet zover weg van hier, in Engeland, mag een zwangere vrouw overal waar ze maar wil, haar behoefte doen. Is geen enkel probleem. In Liverpool is het dan weer niet toegestaan voor een vrouw om topless in het openbaar te verschijnen, behalve als ze werkt als bediende in een winkel voor tropische vissen (?). In Zweden is prostitutie hartstikke legaal. Gebruik maken van de diensten van een prostituee echter niet.

Ik weet wel dat het gaat over de grotere dingen in het leven. Dat er meer gelijkheid zou moeten komen in lonen, dat er meer ruimte moet zijn voor vrouwen in hoger geplaatste beroepen. Dat het gaat over stemrecht en gelijke kansen in het leven en op de arbeidsmarkt.
Nog vóór we geboren worden is het al duidelijk dat sommigen van ons vrouw zullen worden. Maar het was 50/50. Het had ook anders uit kunnen pakken. Ons DNA is niet minderwaardig. Het maakt ons niet superieur, maar het is zéker niet minder waardig.
Eén ding weet ik zeker. Wij vrouwen, waar ook ter wereld, brengen kleur, liefde en compassie in een anders zo grijze wereld. Daar verdienen we op zijn mínst gelijke kansen mee.
HULDE AAN DE VROUW!

09-03-2015, 19:58 geschreven door Sofie  

Vandaag heb ik mijn hart gehoord! In het écht!
Natuurlijk is het helemaal niet raar dat je af en toe je hart ‘hoort’. Soms heb je zo’n barstende hoofdpijn dat je je hart in je hoofd voelt kloppen. Je hoort het dan de hele tijd. En soms heb je ontzettende tandpijn en dan hoor en voel je je hart ook. Maar dat is meer je hartslag. Dat is een bonkend geluid. Maar vandaag hoorde ik mijn hart in het écht. Met een echo. En ik was helemaal ontroerd.
Ik was bij de cardioloog, samen met Bart. Ik had bij de assistente al een hartfilmpje laten maken en ik had ook al, met tig draadjes aan mijn lijf, op de hometrainer de longen uit mijn lijf gefietst. Alles was in orde en we mochten door naar de échte cardioloog. Een heel aardige, rustige man met velletjes op zijn neus. Hij was, denk ik, net terug van vakantie. Hij besloot, om alle nare dingen uit te sluiten, nog een echo te doen. Ik lag op mijn linkerzijde naar de muur te staren en kon helaas niet meekijken op de computer. Dat vond ik jammer, maar zo was het nu eenmaal. De cardioloog hield het echo-ding tegen mijn hart en bewoog soms naar rechts en soms naar links. Ik deed keurig wat hij zei maar ik lag uiteindelijk gewoon saai naar witte muren en witte plafonds te kijken.
Totdat hij aan het volumeknopje draaide… Ineens kon ik mijn hart horen. Míjn hart! Ik weet ook niet precies waarom, maar ik werd op slag emotioneel. Ik luisterde naar het sterk en rustig kloppende geluid. Ik werd er helemaal kalm van. Ik vond het zó ontzettend sterk klinken. Ik vond het zó rustgevend ritmisch. De cardioloog verplaatste het echo-ding en nu hoorde ik een ander geluidje. Een lieflijk, bijna schattig, pompgeluidje in een totaal andere toon. Ik kon niet geloven dat dit mijn hart was. Mijn hart, dat zo sterk blijkt. Al 41 jaar werkt mijn hart, dag en nacht voor mij. Ik ken geen apparaat dat zo lang meegaat zonder dat er op enig moment haperingen, kortsluiting of mankementjes aan beginnen te komen. Er is geen ‘tenminste houdbaar tot’ datum. Mijn hart is een prachtig functionerend orgaan. Het is niet te groot en het is niet te klein. Het pompt rustig en sterk. Het is waarschijnlijk een mooie rode spier, die prachtig doorbloed wordt en heel gezond is. En op de één of andere manier heb ik zo nooit over mijn hart nagedacht. In mijn hoofd is mijn hart heel groot. Het is heel flexibel, net als een ballon gevuld met water. Als je er aan één kant voorzichtig tegen duwt, puilt het aan de andere kant even uit, maar na een poosje is het weer ongeschonden in zijn originele positie teruggekeerd. In mijn hart zit álle mensen die ik liefheb. En niet alleen de levenden maar ook diegene die overleden zijn. Er is meer dan genoeg ruimte voor alle dieren. Er zitten ongelofelijk veel prachtige herinneringen in mijn hart, waar ik ten alle tijden op kan terugvallen. Mijn hart is warm en vriendelijk. Sterk en toch ook kwetsbaar. Er staan wat littekentjes op. Van mensen die kwamen en ook weer gingen. Van slechte mensen die hun sporen nagelaten hebben. Er zit pijn in voor anderen en ook een beetje voor mijzelf. Het leek soms gebroken, maar ik heb het zorgvuldig verzorgd en het is hersteld. Er zit liefde in voor mensen die kort in mijn leven waren maar mijn hart geraakt hebben. Er zit liefde voor de natuur, het leven en de wereld in. Er zit een gouden lintje omheen gestrikt. Het kost even wat tijd voordat dat lintje los is, maar als het zover is, dan zit je erin. In mijn hart. Dan knoop ik het gouden lintje weer dicht en dan ga je voor altijd met mij mee.
Mijn hart heeft wel wat geleerd de afgelopen 41 jaar. Het staat niet zomaar meer open voor alles en iedereen. Nee, je krijgt het niet zómaar, dat plaatsje in mijn hart. Het lintje gaat er pas vanaf als je het écht verdiend hebt.
Natuurlijk weet ik wel dat mijn hart ‘leeft’. Dat het een spier is die mijn hele ‘ik’ draaiende houdt. Maar nu hoorde ik het voor het eerst. Mijn hart heeft een stem. Een mooie duidelijke zelfverzekerde stem die tegen me zei: “Leef jij je leven nu maar gewoon. Ik regel het hier allemaal wel. Jij en ik, wij kunnen de het leven wel aan”.
Ik was blij dat ik met mijn rug naar de cardioloog en naar Bart lag. Het overviel me. Ik dacht nooit na over mijn hart. Het was gewoon een onderdeel van mij, net als mijn lever en mijn longen. Maar het was zó speciaal om mijn hart te horen! Dit was een momentje tussen mij en mijn mooie, gezonde en sterke hart. Ik voel me écht sterker nu ik mijn hart heb gehoord. Het heeft me onverwacht veel vertrouwen gegeven. Bedankt lief hart!

19-02-2015, 16:50 geschreven door Sofie  

Je kent ze wel: mannen die zichzelf helemaal geweldig vinden. Mannen die wat gedronken hebben en uit zijn op een discussie om hun onverzadigbare ego nog maar eens te voeden. Ze zijn vol van zichzelf en houden er op geen enkel moment rekening mee dat hun discussie wel eens zou kunnen omslaan en zich tegen het onverzadigbare ego zou kunnen keren.
Ik was op een feestje samen met Bart. We kenden lang niet iedereen, maar er waren genoeg mensen waar we gezellig mee konden praten. Toen ik na een paar uurtjes, via de bank, een stoel en buiten weer binnen was beland aan een sta-tafel, kwam ik oog in oog te staan met zo’n specimen. De man voerde de boventoon en was enorm fan van zijn eigen stem. Ik had hem al geobserveerd toen ik op de bank zat. Hij dronk wijn en at pinda’s die op de tafel stonden. Hij had over alles en nog wat een mening en je merkte dat, hoe later het werd, des te minder mensen bereid waren nog in discussie te gaan met deze man. Hij voelde zich krachtiger en krachtiger, zich totaal niet bewust van het feit dat hij de mensen tegen zich in het harnas joeg. Ik dacht: deze man heeft geen empathie, of toch heel weinig. Hij luistert niet goed, en dat kan ook niet, want hij is in zijn hoofd al bezig om het volgende argument te verzinnen om je tegen de grond te meppen, mentaal dan. Hij haalt zijn ‘in de breedte gegroeide’ interesse erbij en het feit dat hij al van jongs af aan is beginnen werken. School of opleiding wordt ‘overrated’, en hij beschikt over bergen mensenkennis en levenservaring. Hem hoef je niets meer te leren. Hij leest enorm veel boeken en weet over geschiedenis, aardrijkskunde en recente politieke ontwikkelingen alles. En het belangrijkste van al: hij respecteert zijn vrouw niet. Zij word stelselmatig aan de kant geschoven in een discussie, of zelfs met een ‘grapje’ de mond gesnoerd. Héél gênant.
Ik stond dus tegenover zo’n man. Normaal gesproken hou ik mij verre van zo’n types, want die wekken bij mij allerlei allergische reacties op, maar de situatie was nu zo dat ik tegenover hem kwam te staan. En zodra er een pauze leek te komen in mijn gesprek met mijn buurvrouw, sloeg hij toe.
“Dus jij schrijft”, zei hij tegen mij, bij wijze van openingszin. Ik bespeurde een beetje cynisme.
Ik stak mijn hand uit en zei vriendelijk: “Hallo, ik zal me even voorstellen, ik ben Sofie. En ja, ik schrijf”. Een beetje uit zijn comfortzone geslagen, stak hij in een reflex ook zijn hand uit en stamelde: “Kees, ik heet Kees”.  Ik draaide me terug om en ging verder met mijn gesprek met mijn buurvrouw. Een vol glas wijn en drie handen pinda’s later heeft Kees zich herpakt en probeert het een tweede keer. Hij wurmde zich een weg tussen de andere mensen heen zodat hij naast mij kwam te staan. “Dus jij schrijft?” vroeg hij opnieuw. Ik knikte terwijl ik een slokje ice-tea uit mijn blikje nam. Hij nam een popie-jopie-houding aan terwijl hij van zijn zoveelste glas wijn dronk. Met popie-jopie bedoel ik dat hij nonchalant zijn linkervoet onder de tafel op een verhoogje zet, met zijn linker ellenboog op de tafel hangt en denkt dat hij er onweerstaanbaar uit ziet op die manier. Hij zette zichzelf letterlijk voor mij open, of zo moest dat eruit zien dan.
Hij bekeek me van top tot teen en zei vervolgens: “En waar ken ik jou van? Wat schrijf jij? Schrijf je in een bekend blad?”
“Nee hoor’, zei ik. “Ik schrijf gewoon voor mezelf”.
Ik was bepaald niet van plan om daar ook maar iets meer aan toe te voegen want ik kon aan alles aan hem zien dat hij niet echt geïnteresseerd was. Hij was gewoon op zoek naar iets.
“Maar vertel eens, wat schrijf je dan, waar schrijf je dan over?”
“Ik heb twee kinderboekjes geschreven en verder schrijf ik columns die ik op facebook zet. Die gaan gewoon over mij, over mijn leven”. Hij maakte een hoofdbeweging en hij schoot licht in de lach waaruit ik opmaakte dat het plaatje dat hij van mij in zijn hoofd had gemaakt steeds dichterbij bij zijn waarheid over mij begon te komen.
“Wat is er dan interessant aan het leven van Sofie?” vroeg hij bijna sarcastisch.
“Vertel mij nou eens waarom mensen jouw leven interessant vinden”.
Hij kwam, zekerder als hij werd van zichzelf, helemaal in mijn ‘space’ staan.
“Nou vertel eens So-fie, schrijf jij ook over Charly Ebdo, of over die lul-van-een-minister-president die wij hebben?”
Vroeger, en eigenlijk nog niet zo heel lang geleden, zou ik enorm onzeker worden van zulk soort mensen. Ik ben namelijk niet belezen. Ik was niet zo goed op school, ik heb helemaal geen interesse in politiek en weet er dus ook niets vanaf. Ik liet mij altijd van tafel lullen door dat soort mensen. Als je met feiten aankomt, win je het geheid van mij. Ik bezit niet veel feitjes, ook heb ik niet veel historische of parate kennis. Mijn hoofd is een vergiet. Ik heb zelf, lijkt wel, niet veel te zeggen over wat mijn hoofd belangrijk vindt om te onthouden en wat niet. Ik ben meer van de mensen. Ik hou van mensen en dieren. Ik vind ze fascinerend, interessant, leerzaam, mooi, en een onuitputtelijke bron voor mijzelf en mijn schrijven. Ik heb heel mijn leven van een afstandje gekeken naar mensen en geluisterd. Ik heb lichaamstaal leren lezen, gebaartjes leren interpreteren, gezichtsexpressies leren zien, emoties ervaren en gevoeld bij mezelf en bij anderen. Ik ben gevoelig voor wat mensen drijft, wie ze écht zijn. Ik wil mensen steunen, helpen, troosten en liefhebben en respecteren.
En dus is het mij duidelijk geworden dat het helemaal niet betekent dat je erg slim bent als je veel feitjes kent. Je hebt dan simpelweg een goed geheugen. Dat heb ik zelf niet en dus heb ik een groot respect voor mensen die dat wel hebben. Maar daar raak ik niet meer van ondersteboven.
En dus zei ik tegen Kees: “Ik schrijf gewoon over mij, over mijn kijk op de wereld met mijn beelddenkend brein”.
“Waar heb jij je opleiding gedaan dan? Journalistiek neem ik aan?”
“Nee hoor Kees, ik heb geen opleiding gedaan. Ik ben geen journalist. Sterker nog: ik schrijf pas twee jaar”.
Wat jammer nou, val ik nu nog verder door de mand? Voldoe ik nu helemaal aan jouw plaatje?
“Wil je weten wat ‘beelddenken’ is Kees? vroeg ik.
“Ja”, zei hij, maar ‘nee’ zag ik aan zijn gezicht.
Dus ik begon mijn uitleg door te vertellen dat ik beeld-gericht ben. Dat de woorden die uit andermans mond komen voor mij omgezet worden in plaatjes. Ik ‘zie’ alles, voordat ik het hoor.
“O, maar dat heb ik ook”, zei Kees. “Dat is helemaal niet zo bijzonder”.
Ik negeerde zijn opmerking en ging verder.
“Ik zie grote plaatjes eerst, en dan pas de details. Niet zoals andere mensen. Die leren dat ‘a’ plus ‘b’ plus ‘c’ plus ‘d’ uiteindelijk bij ‘z’ uitkomt. Zo leer je het op school. Ik leer precies andersom. Laat mij het grote plaatje zien en dan kom ik zelf wel bij de kleine details uit”. 
Kees was ‘not amused’. Hij stapte nu gevaarlijk dicht in mijn space, en begon een heel betoog. Hij stond met zijn armen te zwaaien en bij elke ‘f’ en ‘s’ vlogen de stukjes pinda, die nog tussen zijn tanden zaten, en de druppeltjes wijn over mijn gezicht. Ik deed een stap achteruit, en hij stapte weer dichterbij. “Sofie, ik geloof geen reet van wat je allemaal zegt. Ik ga je erop aanvallen, kun je dat hebben? Want ik geloof namelijk helemaal niets van wat je zegt. Dat is écht allemaal onzin! “
Kijk, en toen dacht ik bij mezelf: ‘wat ben jij zielig’. Jij valt me aan op iets dat uit mij komt. Ik schrijf vanuit mijn hart, vanuit mij. En jij gelooft daar niets van? Je hebt het niet eens door. Jij maakt nu mijn hele plaatje over jou compleet.
Maar voor één van de eerste keren in mijn leven, raakte ik niet van mijn stuk. Ik werd niet onzeker, en daar was ik megatrots op. Ik bleef gewoon staan, borst vooruit en schouders recht.
“Sofie, nou moet je toch een luisteren”, denderde hij door. “Wij worden genaaid bij het leven door de zogenaamde leiders van de wereld. Weet jij van de windstromen die over de aarde gaan?”
Vaag iets van gezien op Discovery geloof ik, ja. Ik knikte dus ‘Ja’ en ik deed weer een stap naar achteren. Kees leek aan mijn buik vastgeplakt. Hij bleef van frustratie doorratelen over…., ja.. weet ik veel waarover…., en zijn wijn en stukjes pinda over mijn gezicht uitspreiden. Ik walgde ervan. “Weet jij dat we een ijstijd gaan krijgen hier in België? Weet jij dat er eigenlijk helemaal niets meer over is van het probleem van de ozonlaag? We worden voorgelogen en uitgemolken en bla, bla, bla..”
Ik vroeg me heel veel dingen af. Waar heeft die vent het over? Wat heeft het met mijn beelddenken te maken? Waar precies heb ik je ego gekwetst, dat je je zo onfatsoenlijk gedraagt? Waarom sta jij zo in mijn space, engerd? Zie je nu écht niet waar je mee bezig bent? Wat wil je hier nu eigenlijk  mee zeggen?  
“…en dus So-fie: als je dáár nu eens over schrijft, dán worden we misschien vrienden”.
Ik keek hem aan alsof ik water zag branden. IEK, JAK, GATVER.
Ik wil jouw vriend helemaal niet zijn. Ik wil niet met jou in discussie gaan over de ozonlaag. Ik wil helemaal niet schrijven over de ozonlaag! Ik wil jouw wijn en nootjes niet op mijn gezicht! Ik wil jou niet in mijn space, ik wil jou ver weg van mijn space als het even kan.
Ik wil graag schrijven over lieve, leuke of rare mensen, zoals jij Kees. Dus bij deze.

16-02-2015, 18:05 geschreven door Sofie  

Hij is 39 jaar, Mexicaan, maar geboren in Californië. Zijn moeder is overleden aan kanker toen hij jong was. Hij zwemt graag en speelt heel goed waterpolo. Hij eet graag vis, maar het liefst toch Mexicaans, stevig gekruid. Vroeger had hij een pitbull die Queeny heette. Hij heeft 4 broers en zussen, alhoewel dat eigenlijk niet helemaal waar is. Zijn jonge broer is doodgeschoten. Daar is hij heel erg verdrietig om. Hij heeft heel erg zijn best gedaan om zijn broer weg te houden, maar hij is toch in zijn voetsporen getreden. Gerardo zit op Death Row. Hij is veroordeeld voor de moord op een 17 jarige jongen en een tweede moord op een andere man. Hij was 19 jaar toen hij die moorden pleegde. Hij zat in de Rockwood Gang en de twee andere mannen zaten in de Temple Street Gang. Los Angeles is niet alleen maar mooi, warm en Hollywood. De stad is in secties verdeeld en de gangs regeren. Wellicht is het tegenwoordig beter vertoeven in L.A. maar 20 jaar geleden was het moeilijk. Gerardo is er geboren. Zijn familie woonde in een piepklein huisje. Zijn vader was de enige met werk en onderhield maar zeer moeizaam zijn gezin van 7. Hij was zoals gezegd, heel goed in zwemmen en waterpolo. Hij won verschillende prijzen voor zijn school. Maar op zijn 16^e  werd zijn moeder erg ziek en verloor hij zijn beste vriend aan kanker. Hij raakte het spoor een beetje bijster en kwam met een aantal ‘ongure’ types in aanraking. Zijn ouders deden hun best om hem alsnog te juiste weg te wijzen, maar hij wilde niet luisteren. Hij was koppig. Hij koos voor de ‘easy way’. Hij kwam in de Rockwood Gang terecht en vandaar ging het bergafwaarts.  Gewapende overvallen, stelen, en mensen afschrikken door een rolletje ammunitie leeg te schieten tegen de gevels van hun huis. Hij voelde zich de ‘big man’ en merkte niet op tijd dat zijn broertje dezelfde weg in sloeg. Toen hij uit alle macht probeerde zijn broertje op het goede pad te krijgen, werd deze door zijn hoofd geschoten door iemand van de Temple Street Gang. Dat pikte hij niet. Al was het 't laatste wat hij zou doen, maar hij zou zijn broertje wreken. Op 9 oktober 1994 heeft hij dat dan ook gedaan. Hij heeft de 17 jarige jongen door zijn hoofd geschoten toen hij een videootje aan het uitzoeken was in de video-store. Drie uur later heeft hij de andere man door zijn hoofd geschoten. Deze zat in een auto, samen met zijn mede-gangmaatjes.
De rechter noemde hem een ‘predator’. Gerado’s advocaat bracht het trieste jonge leven van Gerardo in beeld en vond dat zijn IQ van 77 er voor iets tussen zat, maar de rechter was niet van zijn mening af te brengen. Hij werd veroordeeld tot Death Row. Daar zit hij nu al 20 jaar.
Ik schrijf nu al een poosje met Gerardo. Ik heb hem uitgekozen. Ik wilde iets doen voor een ander. Iets dat zinvol was. Iedereen vraagt zich wel eens af hoe het moet zijn om je dagen in de gevangenis door te moeten brengen. Ik dus ook.
Je hebt niets meer te zeggen over je eigen leven. Het wordt door iemand anders gedicteerd. Dat heb je dan meestal ook wel verdiend, maar stel je nou toch eens voor dat je daar zelf zit. Geen contact meer met de buitenwereld. Je leest veel, je studeert misschien, je sport en je zit in je cel, met je eigen gedachten. Met je geschiedenis en je herinneringen. Misschien heb je wel spijt en misschien komt er na 20 jaar niemand meer langs. Is het dan niet aardig om af en toe een brief te sturen? Om iemand mee te nemen in je leven? Iemand die zit te wachten tot ze hem een spuitje geven, is het dan niet aardig om hem op zijn minst nog uit de dagen om iets met zijn leven en zijn gedachten te doen? Iets positiefs? Om hem te helpen zijn gedachten op een rijtje te krijgen, om hem de mogelijkheid te geven alles wat door zijn hoofd gaat eens te zeggen/ schrijven? Het maakt allemaal toch niets meer uit.
Of hij nu spijt heeft of niet, dat maakt mij helemaal niets uit. Ik wil af en toe het zonnetje laten schijnen door een brief of een kaartje te sturen en te zeggen dat ik aan hem denk. Ik neem hem mee in mijn leven. En niet dat mijn leven zo spectaculair is. Ik maak geen wereldreizen, ik zie geen piramides en ik spring niet van een brug met een elastiekje om mijn enkels. Ik leef rustig, met mijn gezin, familie, vrienden en kennissen. Ik maak plezier en geniet van de alledaagse dingen. Ik hou van het leven en wil dat graag met Gerardo delen.
Iedereen heeft zo zijn eigen rugzakje. De één iets voller dan de ander. De één iets zwaarder dan de ander. We kunnen niets meer veranderen aan wat ooit was, maar we kunnen wel ons best doen er iets moois van te maken voor de toekomst, hoe lang of hoe kort die ook is.

11-02-2015, 12:33 geschreven door Sofie  

A Reason, a Season, or a Lifetime

People come into your life for a reason, a season or a lifetime.
When you figure out which one it is,
you will know what to do for each person.

When someone is in your life for a REASON,
it is usually to meet a need you have expressed.
They have come to assist you through a difficulty;
to provide you with guidance and support;
to aid you physically, emotionally or spiritually.
They may seem like a godsend, and they are.
They are there for the reason you need them to be.

Then, without any wrongdoing on your part or at an inconvenient time,
this person will say or do something to bring the relationship to an end.
Sometimes they die. Sometimes they walk away.
Sometimes they act up and force you to take a stand.
What we must realize is that our need has been met, our desire fulfilled; their work is done.
The prayer you sent up has been answered and now it is time to move on.

Some people come into your life for a SEASON,
because your turn has come to share, grow or learn.
They bring you an experience of peace or make you laugh.
They may teach you something you have never done.
They usually give you an unbelievable amount of joy.
Believe it. It is real. But only for a season.

LIFETIME relationships teach you lifetime lessons;
things you must build upon in order to have a solid emotional foundation.
Your job is to accept the lesson, love the person,
and put what you have learned to use in all other relationships and areas of your life.
It is said that love is blind but friendship is clairvoyant.

— Unknown

08-02-2015, 13:55 geschreven door Sofie  

Bart en ik hadden twee chinchilla’s. Twee mannetjes. Zeven jaar geleden vroeg Bart zijn zus of wij haar chinchilla’s, Mark en Musty, wilden hebben. En omdat we toen nog in de fase zaten van: ‘hoe meer beestjes, hoe leuker’, reageerden wij enthousiast. Na twee dagen stierf Mark. Wij hebben snel een nieuwe gekocht en we noemden hem Mickey. Musty en Mickey waren dikke vriendjes. Tot halverwege vorig jaar dan toch. Ik kwam op een ochtend beneden en de muur, de kooi, de vloer en Mickey zaten onder het bloed. Vanaf die tijd konden ze niet meer samen in een kooi. De één zat boven en de ander onder in de kooi. Ik vond dat het zo niet verder kon en besloot op zoek te gaan naar een nieuw huisje voor hen. Een huisje met vriendinnetjes waar ze dan weer baby’tjes mee konden maken. Dat leek me het leukst voor hen. Het bleek niet mee te vallen om ze ergens geplaats te krijgen. Niemand wilde ze hebben en ook de speciale chinchilla opvang nam geen beestjes meer aan. Uiteindelijk is mijn beste vriendin met een oplossing gekomen. Ze konden terecht op een kinderboerderij. En dus afgelopen vrijdag zijn mijn vriendin en ik met een auto vol met kooi, hout, planken en chinchilla’s naar Gelderland gereden. En die dag drong het maar weer eens goed tot me door: wat is het toch een zaligheid om een beste vriendin te hebben.

We lopen de deur niet plat bij elkaar, daar wonen we ook te ver voor uit elkaar. We hebben soms niet eens wekelijks contact. We lijken niet op elkaar en we leven alle twee volledig andere levens. Eénentwintig jaar geleden kwamen we elkaar tegen. Onze toenmalige partners waren neven van elkaar. De klik was er meteen. We waren zo verschillend en toch raakte ze meteen mijn ziel. En wat hebben we al meegemaakt met elkaar. Zij is een rode draad door mijn leven. Er zijn mannen in ons leven gekomen en ook weer verdwenen. Vriendinnen, werk, stress en zelfs kinderen hebben in die twintig jaar ons leven veranderd, maar zij bleef altijd bij mij. Soms dagelijks, soms maandelijks. We hebben gelachen en gehuild, lol getrapt en ellende doorgemaakt. We hebben samen gezocht naar onszelf en we hebben gevonden. Gevonden wat ons, ons maakt. We hebben zorgen gekregen maar ook onzekerheden laten varen. We lachen om ons ouder wordend lichaam, en onze vergeetmomentjes. We liggen niet meer wakker van vetkwabjes en rimpeltjes. We weten waar het om draait in het leven, en dat hebben wij, met zijn tweetjes, uitgevogeld. We trokken ons aan elkaar op. We hadden (en hebben) zoveel te leren over onszelf. Kwam ik met inzichten over mezelf, volgde zij meteen. Had zij een briljante ontdekking gedaan, kon ik weer van haar leren. Zo zijn we samen gegroeid tot de mooie mensen die we zijn. We lijken dus toch op elkaar. We zijn allebei vrouw, we zijn heel gevoelig, en we durven onszelf goed onder de loep te nemen. Onze zielen zijn hetzelfde. Onze energie matcht. We wilden de vrouwen worden waar we vroeger naar op keken. En nu weten we dat het niet gaat over het mooie gezichtje, het fijn figuurtje of de goeie baan. Het zijn de ogen, de uitstraling, de energie. Het vermogen mensen op hun gemak te stellen. Jezelf zijn en weten dat je goed genoeg bent. Is dat niet geweldig? Dat hebben we samen gedaan.

Mijn vriendin is een lieve, warme en hartelijke vrouw met een heel mooi hart, een prachtig mens. Ik weet zeker dat ze net zoveel van mij houdt als ik van haar. En niet alleen haar heb ik in mijn hart gesloten, maar ook haar twee kindjes. Ik heb ze allebei geboren zien worden, hoe fantastisch is dat!

Van mijn Amerikaanse penvriend kreeg ik laatst een gedicht toegestuurd. “A Reason, a Season or a Lifetime”. Het is een prachtig gedicht. Het gaat over ‘waarom’ mensen in je leven komen. Voor een ‘reason’, een ‘season’ of een ‘lifetime’.
En afgelopen vrijdagavond, na een héérlijke dag met mijn beste vriendin wist ik het zeker, wat de toekomst ook brengt: ‘She is with me for a lifetime!’

08-02-2015, 13:28 geschreven door Sofie  

01-02-2015, 18:21 geschreven door Sofie  

Toen ik vanmorgen het gordijn van de slaapkamer opende, maakte mijn hart een klein sprongetje. Even voelde het alsof ik 5 jaar was. Ik riep enthousiast naar Bart: “Het heeft gesneeuwd!” Net zoals ik dat tegen mijn moeder riep toen ik 5 jaar was. Beelden van vroeger stromen door mijn hoofd. Dikke rode skipakken met lange witte onderbroeken eronder. Koltruitjes met een rits. Lange skisokken. Moonboots en soms langlaufschoenen met zo’n platte neus, zodat ze goed in de ski’s geklemd konden worden. Ik zie mijn moeder onze sjaals knopen en warme dikke mutsen opzetten terwijl wij ongeduldig staan te trappelen om naar buiten te gaan. We kregen nog dikke, vingerloze wanten aan, die met een touwtje achter je rug met elkaar verbonden waren. Onhandig, want je kon er niets mee doen, maar ze waren wél warm. We maakten sneeuwpoppen, we konden langlaufen op de weg, en sleeën in de weides. We kwamen weer terug naar binnen en dronken, met vuurrode wangen en rechtopstaand statisch haar, onze warme chocolademelk, waarna we weer meteen naar buiten wilden om verder te spelen.

Wat een zalig begin van deze dag. Nu heeft het niet zoveel gesneeuwd dat we kunnen langlaufen, maar genoeg om dadelijk eens heerlijk met de honden naar buiten te gaan. Ze weten nog niet dat het gesneeuwd heeft, en dat vind ik altijd leuk. Want als ik straks de garagepoort open maak, en ze naar buiten kunnen kijken, draaien ze helemaal door. Dan blaffen ze en draaien ze rondjes om hun as van blijdschap. Senna zal direct met haar hoofd naar de grond gaan en rondrennen met haar bek open zodat ze oneindig veel sneeuw binnen krijgt (die ze vervolgens 10 minuten later dan ook uitspuugt). Jessie, onze zotte labrador, zal eerst heel snel plassen en daarna zal hij zijn onzichtbare vriendje achterna rennen en zich met een plof in de sneeuw laten vallen om zich eens lekker schoon (nat) te rollen.  Falco zal eerst de sneeuw eens voorzichtig van dichtbij willen zien om vervolgens op de puntjes van zijn tenen naar de bosrand te lopen om even te plassen. Vervolgens wacht hij tot Senna uitgespuugd is en dan gaat het ren-, stomp-, duw-,trek en worstelspelletje beginnen. Dat is geweldig om te zien, en ik kan daar bijzonder van genieten. De sneeuw zal alle kanten uit vliegen en hun vacht zal bedekt worden met een laagje wit poeder. Er zullen rookwolkjes uit hun bek komen en ze zullen van gekkigheid niet weten wat te doen.
 
Maar eerst zet ik een kopje thee voor mezelf en een kopje koffie voor Bart, die al in zijn kantoortje zit te werken. Ik ga aan de eettafel zitten en sip voorzichtig aan de hete thee. Ik kijk door de schuifpui naar buiten en geniet van wat ik zie. Alle takjes, van de takjes, van de takken van de bomen zijn bedekt met een laagje sneeuw. Alle ruitjes in het HERAS hekwerk zijn gevuld met een fijn wit laagje. Er zitten kleine koolmeesjes in die ruitjes. Ze zijn op zoek naar eten. Gelukkig heb ik mijn tuin ingericht als een waar vogelparadijs. Overal waar iets aan kan hangen, hangt iets. Er staat een vogelhuisje met lekkere vette jammie’s en er hangen afdakjes met pindakaaspotjes eronder, aan de stam van de bomen. Het is druk. Het is een komen en gaan van schattige klein meesjes en roodborstjes. De zon komt langzaam door, maar is nog niet zo krachtig dat de sneeuw smelt.
De wereld is bedekt met een laagje sneeuw. Mooi, zacht, helder, schoon en onschuldig. Alle molshopen zijn weg. Alle vieze rottende bladeren van de eik zijn weg. Alle rotzooi en viezigheid is bedekt. Voor eventjes ligt alle boosheid, alle ellende, alle narigheid en alle angst, verborgen onder een prachtig laagje wit. Even zijn we afgeleid. Even kijken we allemaal, maar dan ook állemaal, uit het raam en denken: “O wat mooi!” En even zijn we niet meer bezig met akelige mensen, die akelige dingen doen met andere mensen, of met dieren of met de wereld. Even kun je de angst, voor wat er gaat gebeuren, voor alle dreigementen tegen je land en tegen je medemens, voor het getouwtrek om macht en ego’s, naast je neer leggen. Even leef je in het moment. Het mooie witte moment van plezier, van jeugdsentiment, van schoonheid, van stilte en van pracht.
Vandaag ga ik het allemaal onder dat laagje laten liggen. Vandaag ga ik helemaal in het moment leven. Vandaag wordt een mooie, fijne en gelukkige dag voor mij en mijn drie musketiers.
Carpe Diem!

30-01-2015, 17:56 geschreven door Sofie  

Jij bent mijn kanjer, Koos! Jij hebt een groot plekje in mijn dierenmoederhart. Je neemt me voor wie ik ben, en ik doe dat met jou ook.
Jij bent mijn haantje. Je echte naam is Koos Beenloos. Dat is niet om te lachen (een beetje mag misschien) want jij hebt geen benen hè Koos? (Koos heeft een lijf en voetjes, geen benen)
Maar dat deert jou helemaal niet want je hebt enorm veel doorzettingsvermogen en je bent zéér creatief.
Toen jij nog een piepklein kuikentje was zijn we jou gaan halen op een grote boerderij. Wij wilden graag 4 krielkippetjes. Van die leuke schattige kippetjes die van die kleine schattige poepjes in je tuin achterlaten. Wij wilden persé geen haantje want we wilden gewoon niet ’s ochtends om 5 uur wakker gekakeld worden. Dus het werden (verzekerde de boer ons) 4 krielkippetjes. Met een doos vol kuikentjes op mijn schoot reden we weer terug naar huis. Onderweg bedacht ik namen voor jullie. Daantje en Sjaantje en Toosje en Roosje. We hadden een prachtig groot hok voor jullie gevonden op internet en het stond al klaar in Baarle-Nassau achter in onze tuin. Jullie bleven eerst een paar dagen in het hok om te ‘acclimatiseren’. Daarna kregen jullie ‘carte-blanche’. Jullie mochten lekker door de tuin scharrelen, gezellig tokkelend onder de bomen en de struikjes liggen, veel eitjes voor ons leggen, kortom het zou heel gezellig worden. Maar al na 2 dagen ging Roosje dood. Dat vonden wij toch wel heel snel, en wij belde met de boer die jullie aan ons verkocht had. Hij vond het niet zo raar, het komt blijkbaar vaker voor, dus we mochten een nieuw zusje voor je gaan halen. Diezelfde dag gingen we ons nieuwe Roosje ophalen. Jullie waren allemaal blij met jullie zusje en wij waren dat ook. Maar na 2 dagen ging Roosje weer dood. En omdat we nu niet meer naar de boer durfde te bellen, bleven jullie met zijn drietjes. Onze herder en onze labrador hadden al snel door dat ze jullie met rust moesten laten, want ze hadden het vrouwtje nog nooit zo boos gezien, nadat ik jou, nat van het kwijl, uit de herder haar bek had gepeuterd. Alles ging verder prima, jullie groeiden langzaam op, met het verschil lieve Koos, dat jij een beetje ‘achterbleef’. In de groei, zeg maar. Nou eigenlijk moet ik het andersom vertellen hè Koos, jij bleef niet achter (wij wilden tenslotte krielkippetjes) Sjaantje en Daantje groeide de pan uit (bij wijze van spreken). Twee gigantische Barnevelders (met bijbehorende poepjes) zijn ze geworden hè Koos, en jij als krieltje erbij. Wij vonden je SUPERSCHATTIG! Totdat we vonden dat het lellebelletje op je koppie en onder je bek toch wel verdacht lang bleef doorgroeien . Na een uitvoerige zoektocht op internet kwamen we tot de conclusie dat we je beter Koos konden noemen in plaats van Toos! Je bleek een haantje te zijn, maar wel eentje zonder benen, vandaar: Koos Beenloos.

Je had het goed met je 2 dikke zusjes. Er kwamen konijnen en cavia’s bij en jullie vonden het maar wat leuk om ze weg te jagen met schijnaanvallen. Sjaan en Daan voorop en jij, hollend zonder beentjes, erachteraan. Je kwam altijd nét te laat. Bij alles trouwens…
Als wij onze restjes bami op de grond gooide, beukte Sjaan en Daan je uit de weg om als eerste te kunnen eten. Maar als een waardige haan, liet jij ze. Er kwamen nog 3 ezeltjes bij en de familie was compleet. Zalige drollen die ten alle tijden beschikbaar waren. En als ik ze netjes weg had geruimd, ging je ze gewoon op je gemak uit de mesthoop vissen. Het leven was geweldig!

Maar al gauw bleek je op een andere manier geïnteresseerd in je zusjes. Je vond ze héél aantrekkelijk en liet dat (tevergeefs) blijken. Je begon te kukelen (en het spijt me heel erg dat wij daar in het begin zo hard om moesten lachen. We waren je aan het aanlachen lieve Koos, niet aan het uitlachen). Maar na een poosje bleken ook Sjaan en Daan dat wel interessant te vinden. Vertwijfeld zag ik je af en toe kijken naar hoe hoog ze wel niet zijn. Hoe moest je dat nu aanpakken? Je hebt ons lang vermaakt met je pogingen, totdat we op een dag met stomheid geslagen waren. Dit is waar ik je zo om bewonder Koos, je creativiteit en je kippenkennis. Je begon op een vreemde manier de aandacht te trekken door een raar geluid te maken. Sjaan keek op, liep tot op 1,5 meter naar je toe, draaide zichzelf om, legde haar kop op de grond en stak haar kontje in de lucht. Zo bleef ze stil zitten. Jij nam een aanloop naar haar toe, en de laatste 20 cm vloog je omhoog en kwam perfect op haar kontje neer en fladderde om je evenwicht te bewaren. Na 3 seconde was het voorbij, Sjaantje schudde zich uit en was weer weg. Je maakte een ander raar geluidje en prompt kwam Daantje aangewaggeld. Ook zij ging ruim voor jou met haar kop op de grond en haar kontje in de lucht. En ja hoor, daar ging je weer. Ik wist niet wat ik zag! Wat ontzettend slim van jou Koos!!

Wij verhuisden met de hele beestenbende naar Wallonië, waar jij jezelf al heel snel thuis voelde. Je kukelde nu als een volwaardige haan en de mensen die bij ons op bezoek kwamen waren erg onder de indruk dat er zoveel lawaai uit zo’n klein haantje kwam. Trots liep jij door de tuin en waar jij was, waren Daan en Sjaan ook. Ik bewonder je leiderscapaciteiten Koos.
Jullie ontbeten op ons terras in de achtertuin, gingen lunchen in de stal van de ezels en ’s avonds kregen jullie restjes van ons eten op datzelfde terras. Jij legde kilometers af, de dames legden volop eitjes en ’s avonds zorgde je ervoor dat iedereen weer netjes in hun hok zat, want wij moesten jullie helaas opsluiten ’s nachts voor de vossen. Toen kwam er een puppy, ook een herdershond, en die luisterde helemaal niet zo goed als die andere twee. Met de regelmaat van de klok liet ik de pannen uit mijn handen vallen om je uit zijn bek te peuteren, helemaal doorweekt. Het was niet meer te doen voor mij. Ik maakte me erg zorgen over je en we besloten een flink stuk tuin voor jullie af te zetten. Jij vond het prima, af en toe maakte ik speciaal wat macaroni of rijst voor jullie en ik had een stukje uit jullie hek gezaagd zodat je nog eens op bezoek kon gaan in de mesthoop. Daar stond schrikdraad dus daar kwamen de honden niet (soms wel, maar dan voor een hele lange tijd weer niet meer). Op een dag vroeg mijn vriendin of ik haar kipjes wilde hebben. Zij had een aantal kipjes en ook een haan. ‘Is goed’ zei ik ‘vinden ze vast gezellig’. Maar jij was hélemaal niet blij met de nieuwe haan hè Koos? Jullie zijn gaan vechten en ik heb je (met gevaar voor eigen leven) van de grond geplukt, en met tranen in mijn ogen, liefdevol verzorgd toen werkelijk al je lellebelletjes open gescheurd en bebloed waren. Je wist helaas niet van ophouden. Eentje van jullie zou sterven en ik moest er niet aan denken dat jij het zou zijn lieve Koos. We hebben jullie apart gezet, zelfs zo dat jullie elkaar niet hoefde te zien. Het ging een lange tijd prima, en toen het andere haantje uiteindelijk stierf, werd jij vanzelf weer ‘heer en meester’ in onze tuin. Je had inmiddels een harem, maar je kreeg alleen Daan en Sjaan zover om je kunstjes uit te voeren. De andere kippetjes bedankte onvriendelijk. Inmiddels zijn we verhuisd naar Meerhout. Jij kon misschien wel goed aarden in Wallonië, maar ik niet. Hier hebben we ook een stuk tuin afgezet, en ik heb het nog eens geprobeerd om jullie los te laten lopen, maar de herder vind jou nog steeds jammie, en jullie poepjes ook, dus blijven jullie fijn in jullie eigen tuin. Jij bent nu al een heus baasje. Je weet precies hoe je alles van iedereen gedaan krijgt, ook van mij. Het blijft wel een raadsel waarom wij nooit kuikentjes hebben gekregen van jou, maar afijn.
Je bent een schatje, Koos Beenloos, ik hoop dat je nog lang bij ons blijft!

28-01-2015, 15:06 geschreven door Sofie  

Ik heb vast al eens verteld dat ik altijd, maar dan ook áltijd, in de verkeerde rij ga staan. Met name als ik boodschappen heb gedaan en ik wil bij de kassa gaan aanschuiven, pak ik de verkeerde rij. Je moet dan in een ‘split-second’ een beslissing maken, anders is iemand anders je al voor. Ik ben niet zo goed met ‘tijd’. Ik kan moeilijk inschatten hoe lang iets gaat duren. Dat komt omdat er constant zoveel gebeurd in mijn hoofd. Dus als ik eindelijk bij de kassa aangekomen ben dan moet ik eerst gaan bestuderen wat de drie personen voor mij in hun wagentje hebben liggen. Dan probeer ik in te schatten hoe lang het duurt voordat die dingen gescand worden. Ik denk dat dat best wel snel gaat. Ik denk dat je best wel één ding per seconde kunt scannen. Maar dat geldt natuurlijk weer niet voor groentjes, want  die moeten ze soms nog wegen en vervolgens een aparte code in het scandingetje ingeven. En dan moet je daarbij ook nog de tijd inschatten dat iemand betaalt. Een langzame bankkaart of een snelle bankkaart. Misschien betaalt iemand wel cash of met maaltijdbonnen. Dus tegen de tijd dat mijn hoofd bij het wegen van de groentjes zit is er al iemand voor mij in die rij gaan staan, omdat ik zo stond te twijfelen. Dat is irritant, maar helaas de werkelijkheid.
Ik heb dit probleem als eens proberen te tackelen door mezelf voor te nemen dat ik gewoon, zonder twijfel naar een kassa ga lopen zonder eerst bij de andere te checken. Dan hoef ik niet te twijfelen en heb ik een beslissing op basis van mijn intuïtie gemaakt, maak ik mezelf dan wijs. Maar dan zie ik een mevrouw na mij komen die met een triomfantelijke blik haar karretje om mij heen duwt en aan de kassa naast mij gaat staan, waar een kassajuffrouw ontspannen haar nagels aan het inspecteren is. Had ik dus vollédig gemist. Dat werkt écht nooit dus dat hoef ik niet meer te proberen. Bart is daar veel beter in, maar die gaat helaas niet zo vaak mee. Maar áls hij meegaat kiest hij altijd voor de juiste rij. Dat vind ik knap.
Maar wat ik wilde vertellen was dat ik zojuist in de rij ging staan bij het tankstation. Er stonden twee rijen van drie auto’s achter elkaar aan de voor mij juiste kant van de pomp. Welke kies ik? Kom op Fie, maak een beslissing….  Ik moet snel beslissen want achter mij komt alweer een auto aangereden. Ik kies de rechtse rij. Ik kan natuurlijk met een auto niet zo makkelijk manoeuvreren, dus de keuze was definitief. De auto achter mij pakt de pomp waar niemand voorstaat. Die meneer vond het blijkbaar niet erg om die slang van de pomp helemaal om zijn auto heen te leuren. Dat moet iedereen voor zichzelf weten, maar dat krijg ik nooit voor elkaar. Je trekt je een ongeluk. Ik zie dat de mevrouw aan mijn pomp haar kaartje op drie verschillende manieren in de automaat probeert te doen, en dat lukt niet. Ze kijkt een beetje benauwd naar de meneer in de auto voor mij, en probeert het dan nog eens. Ik zie dat de linkse rij enorm opschiet. Er staat nu maar één auto. Ik kijk door mijn achteruitkijkspiegeltje en zie tot mijn stomme verbazing dat er niemand achter mij staat. Ik laat dit geen tweede keer misgaan en rij mijn auto achteruit en ga snel in de linkse rij staan. Ik ben méga-trots op mezelf. Deze keer was het wél gelukt! Ik gniffelde stiekem. Ik zet mijn auto in de vrij en keek naar mijn voorbuurman. Hij moest nog beginnen met tanken en stak zijn pasje op drie verschillende manieren in de automaat (o, nee hè, het zal toch niet??) Toen dat uiteindelijk lukte, pakte hij op zijn dooie gemakje een paar velletjes papier uit de dispenser en vouwde ze keurig dubbel. Hij vouwde het papier om de dieselslang én het ‘knijpertje’ en draaide met zijn andere hand met een papiertje zijn tankdop los. Hij stak de slang in zijn auto en klikte het knijpertje vast zodat het uit zichzelf bleef lopen. Vol verbazing was ik aan het kijken wat hij aan het doen was. Waarom doet hij dat nou? Wil hij geen benzine-geur aan zijn handen? Is hij als de dood voor kleine stoute bacilletjes van ander mensen? Is hij een Texaco-man en mag hij misschien niet tanken bij de Shell? Mag zijn vrouw niet weten dat hij getankt heeft? Ik vond het fascinerend. Ik keek toevallig even naar rechts en zag dat iedereen daar alweer lang en breed weg was. Ach, ik kan inmiddels wel met de teleurstelling om gaan dat ik altijd in de verkeerde rij ga staan, ook al verander ik op het allerlaatste moment. Ik bleef uiteindelijk gewoon naar ‘mijn’ meneer kijken. Ik zag hoe hij steeds nieuwe papiertjes pakte en zijn ruitenwissers één voor één schoonmaakte. Hij wreef nog even over het embleem van zijn auto en over de nummerplaat. Hij deed dit alles op zijn gemakje en liet zich door niemand opjagen. Op geen enkel moment keek de meneer even naar mij. Hij deed alsof ik er niet stond. En dat terwijl hij beslist een stuk of zes keer rond zijn auto was gelopen. Dat vond ik erg raar. Interessant, maar raar. Wat een aparte man. Zou hij thuis ook zo doen? Zou hij zijn bordje ook eerst afstoffen voordat hij ervan eet? Of zijn koffie apparaat, of zijn scheermesje? Is zijn liefde voor zijn auto dan zó groot? Of is hij als de dood voor stoute bacilletjes? Ik zal het nooit weten, maar hij gaf me in ieder geval genoeg stof tot nadenken. Soms is het helemaal niet erg om in de verkeerde rij te staan. Dan zie je nog eens wat.

26-01-2015, 18:28 geschreven door Sofie  

Van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Het is vandaag een bijzondere dag. Vandaag word jij 65 jaar. Wat een prachtige mijlpaal!
Vijfenzestig keer heb jij je verjaardag al gevierd. Eerst als klein meisje in de armen van Opa en Oma en na een paar jaar ook met je broertje. Later vierde jij je verjaardag in de armen van papa. En niet veel later vierde jij je verjaardag met mij in je armen, en iets later met mijn broertje. Al 40 jaar ben je moeder, míjn moeder. En ondanks het feit dat wij niet meer thuis wonen, blijft de traditie van een kopje thee, luidkeels gezang en cadeautjes op bed, door papa in ere gehouden. En wij komen zo snel we kunnen. Ik ben zó ontzettend trots op jou! Ik ben zó ontzettend blij met jou!
En het is heus niet altijd van een leien dakje gegaan tussen ons. Puberende kinderen zijn niet altijd lief. Maar jij bleef jezelf. Ik stuiterde alle kanten op maar jij wachtte gewoon tot ik tot rust zou komen. En dat deed ik natuurlijk uiteindelijk ook. We verschillen behoorlijk van elkaar. Jij bent heel sportief, heel ondernemend en je hebt een drukke sociale agenda. Je luistert goed, bent geïnteresseerd en meelevend. Je hebt lang gezocht om mij te vinden, ik ook. En ondanks dat het er soms uitzag alsof dat nooit zou gebeuren, is het uiteindelijk toch gelukt. Niet alleen ík heb mezelf gevonden, niet alleen jíj hebt mij gevonden, maar we hebben vooral elkáár gevonden. Met doorzettingsvermogen van beide kanten zijn we waar we nu zijn. Mijn liefde voor jou is immens groot. Ik leer zo veel van jou. We hebben heerlijke, openhartige gesprekken over alles, maar dan ook alles in het leven. Elke maand gaan we samen uit eten en die momenten zijn heilig voor mij. Sommige dingen bespreek je niet met je man, of met een vriendin, maar met je moeder. Jij luistert, jij probeert te begrijpen hoe mijn hoofd werkt. En natuurlijk lijken we toch op elkaar. We werden vroeger al als zusjes gezien. We kunnen in lachen uitbarsten zonder een woord met elkaar te spreken. Ik hoef je maar aan te kijken en dan denken we precies hetzelfde. Tranen met tuiten lachen, dat kunnen we goed. Als ik in de spiegel kijk in mijn slaapkamer, is het soms alsof ik naar jou kijk. Ik zie jou in mij. We hebben dezelfde bouw, maken dezelfde kleine gebaartjes en houden ons hoofd allebei een beetje scheef als we iets niet goed verstaan. En dat vind ik geweldig. Ik ben trots dat ik jou in mij zie. Jij bent een enorme steun. Jij staat altijd voor me klaar. We hebben onze eigen speciale groet als we een mailtje beëindigen, iets dat alleen van jou en mij is. We hebben familiewoordjes die niemand anders begrijpt. Jij bent écht een stukje van mij, en ik ben écht een stukje van jou.
Ik geniet met volle teugen als we samen zijn, maar ook als ik terugdenk aan dingen die we samen hebben gedaan. Je bent een mooie, liefdevolle, warme en sterke vrouw. Ik ben enorm trots dat ik jou dochter ben.
We gaan straks lekker uit eten, om deze memorabele dag te vieren. Ik kijk er naar uit.
Hopelijk volgen er nog vele verjaardagen samen. Je zit in mijn hart mama, voor altijd stevig verankerd. En ik weet zeker, ook al is dat moeilijk te verklaren, dat Oma ons ziet, en geniet. Zij houdt net zoveel van je als ik.
Laten we je verjaardag gaan vieren. Laten we vieren dat je er bent.
Laten we ‘jou’ vieren. Dat is zó de moeite waard!

XOXOXO Sofie

25-01-2015, 13:58 geschreven door Sofie  

24-01-2015, 16:04 geschreven door Sofie  

Al enkele nachten lig ik er wakker van. Zou ik dat nu echt kunnen doen? Zou ik een blog kunnen maken met verhalen erop, en zouden mensen die dan lezen? Zou ik op die manier mijn lezersgroep kunnen uitbreiden? Bart had het voorgesteld.
We zitten gezellig op de bank bij de open haard. Ik ben lang niet zo zeker van mezelf, over mijn schrijfkunsten, als Bart is. Ik vertel dat ik het zo ontzettend leuk vind dat Ans en Evy en Tina zulke leuke reacties schrijven. Zij moedigen mij écht aan om meer te schrijven.
Een eigen blog, waar je niets anders mee doet dan je verhalen posten. Ik vindt het idee stiekem toch wel heel spannend.
“Maar waar moet ik dan over schrijven?” begin ik onzeker.
“Ik heb onze hele beestenboel op Facebook al gehad. Denk je nu echt dat mensen verhalen leuk vinden die over mezelf gaan?”
“Maar de verhalen die je nu al geschreven hebt gáán over jou”, zegt Bart. “Over hoe jij de wereld ziet, jouw gedachten en jouw manier van denken.” (Bart vind dat ik op een unieke manier naar de wereld kijk).
“Maar dan moet ik een cursus gaan doen of zo, of veel andere verhalen lezen om te zien wat andere mensen doen”.
“Nee Fie, juist niet. Jij moet schrijven met je hart, zoals je nu ook doet. Je schrijft net zoals je denkt en praat : alle kanten uit, chaotisch en met veel woorden. Je zou jezelf beperken door cursussen te doen of te kijken naar wat andere mensen schrijven. Jij bent jij, je moet je vrij voelen om te schrijven wat in je opkomt”. Hij heeft gelijk.
“Denk aan je vlinder” (ik heb een tatoeage op mijn pols van een vlinder met het woord ‘imagine’ eronder).
Twijfelend drink ik het derde blikje ice-tea zero leeg (met een rietje…). Het kriebelt in mijn buik.
“Wat vind je nou het allerleukste aan schrijven?” vraagt Bart tenslotte.
“Dat ik een glimlach op iemands gezicht kan toveren! Helemaal gratis en voor niets. Even iemands dag een beetje leuker maken. Dat is wat ik het liefste doe”, zeg ik. Dat is echt iets dat ik heel leuk vind. Ik moet denken aan mijn herder Falco. Toen wij net hier in Meerhout woonden ging ik er regelmatig op uit in het dorp, om de buurt en de straten beter te leren kennen. Ik nam Falco vaak mee, dat was wel zo gezellig. (De andere herder spuugt namelijk de auto al onder nog voordat we de bocht om zijn). Wij hadden een gezamenlijk doel, Falco en ik. Een glimlach op iemands gezicht toveren. En wij hadden daar zelfs een, te allen tijde, perfect uit te voeren plan voor gecreëerd. Falco liep naast mij op de stoep. Zijn oren hebben helaas nooit de moeite genomen om rechtop te gaan staan. Maar dat geeft niets, zo lijkt hij superschattig met zijn flaporen. Ik had hem aan een korte riem, en niet zo’n uittrekgeval, want anders lukte ons plannetje niet. (Bovendien is het veiliger voor mij want als 35 kilo de kans krijgt om op snelheid te komen, vlieg ik er achteraan. Geput uit eigen ervaring). Eén van die dagen was het heel erg slecht weer. De lampen van de auto’s weerkaatsten in de regen op de straten en de mensen liepen allemaal diep in de kraag van hun jas weggedoken. De regendruppels gleden langs Falco zijn vacht naar beneden, maar dat deerde hem helemaal niet. Hij was op stap met het vrouwtje en de rest was bijzaak. We gingen op zoek naar ons ‘target’. We zagen een meneer lopen aan de overkant van de straat. Hij zeulde 2 grote, volle plastic zakken van de Lidl met zich mee, één in elke hand. Hij keek boos naar de grond (en hoe bozer ze kijken, hoe liever Falco en ik het hebben). De meneer was in gedachte. Ik stak samen met Falco de straat over en we begonnen aan onze missie. Falco aan de linkerkant van de stoep en ik aan de rechterkant, met tussen ons in de riem, onze val.
Toen we bijna voor ons target stonden, schrok de meneer op uit zijn gedachte en keek hij naar Falco. Hij zag zijn grappige koppie en glimlachte even. Hij deed een stap naar links om voorbij Falco te lopen, echter, daar stond ik. Hij schrok wederom en keek op, recht in mijn gezicht. Ik zei op mijn allervriendelijkst en met een grote glimlach: “goedemiddag!”. Verbaasd keek hij me aan. Vervolgens keek hij naar beneden (waar Falco keurig was gaan zitten want nu is het toch tijd voor het koekje?) en weer terug naar mij. Ik zag in zijn ogen dat hij zich realiseerde dat hij niet blij keek, en voordat ik het wist werd ik getrakteerd op een enorme glimlach van ons target. Ik deed een stap opzij en liet hem doorlopen over de stoep. Falco en ik bleven nog even staan, want onze beloning moest nog komen. Ons target liep een paar passen door, stopte, keek om en lachte nogmaals naar ons!  Yes, gelukt! Falco en ik deden een high five en hij kreeg zijn koekje.
Dat is wat ik leuk vind, die glimlach.
Ik breng mijn blikjes ice-tea naar de keuken en geef Bart een dikke knuffel.
Ik denk dat ik het ga doen.

22-01-2015, 17:19 geschreven door Sofie