Uit de honderden reacties die wij voor Koos mochten ontvangen op zijn relatie-advertentie, hebben wij uiteindelijk, na zwoegen, lezen, discussiëren en nog eens doorlezen, een pracht van een kipje uitgezocht voor onze Koos. Ze is wit met bruin gevlekt en ze kwam nog nét door onze ‘buizerd-test’. Ze heeft prachtige beenwarmertjes, ze loopt trots rechtop, ze kakelt als geen ander en we noemen haar: Toos.
Even tussen ons: er was helaas maar één enkele reactie op Koos zijn relatie-advertentie, maar we hebben dat niet durven vertellen. We hebben aan hem uitgelegd dat er héél veel reacties waren, maar dat sommige kipjes toch wel heel brutaal waren, en sommigen woonden té ver weg. Anderen bleken dan, na enig ‘drillen’ van onze kant, toch nog een diepgewortelde kuikenwens te hebben. Er waren kipjes die zéker wéten niet door de buizerd-test heen zouden zijn gekomen, en er waren kipjes die in het écht niet zo mooi en aardig waren als ze beweerden in hun brief. Bovendien waren er kipjes bij die ronduit slechte bedoelingen hadden.
Koos was enorm gecharmeerd van zoveel aandacht, en hij is sindsdien wel 3 centimeter gegroeid. Ik heb keihard tegen hem moeten liegen, maar hij heeft zoveel vertrouwen in mij, dat hij mij zonder meer geloofde. Ik heb hem voorbereid op Tooske. Ik ben eerst eens naar haar gaan zien, en daarna heb ik verslag gedaan bij Koos en hij zag het helemaal zitten. Op een druilerige avond ben ik Toos gaan halen bij Mamamieke, de moeder van een vriendin. Ze heeft daar haar hele leven gewoond en was het er dus ook niet mee eens dat ik haar in de konijnenmand propte om haar mee te nemen naar huis. Mamamieke heeft haar voor de zekerheid nog even geknipt, want Toos kon best goed vliegen en ik zag het niet zitten dat ik na één dag Mamamieke moest bellen om te vertellen dat mijn Duitse Herder, Toos ‘gevangen’ had.
Toos heeft de hele weg terug naar huis klagend zitten kakelen alsof ik haar weet-ik-wat aandeed (dat deed ik natuurlijk ook).
Ik dacht dat dat allemaal wel over zou gaan wanneer ze onze charmante en knappe Koos zou zien, maar niets was minder waar. Geen ‘liefde op het eerste gezicht’, geen handjes houden en kusjes geven. Cupido had misgeschoten. Sterker nog, hij had helemaal niet geschoten of er zó ver overheen geschoten dat ik dacht: komt dit nog wel goed?
Toos moest niets van mij hebben, niets van Koos en niets van de cavia’s die daar ook wonen. Ze kakelde non-stop en is uiteindelijk in de struik geklommen en heeft daar de nacht doorgebracht in de regen. En dat bleef ze doen; in de struik slapen.
Koos bleef kalm, ontspannen en op een afstandje. Hij liet haar maar doen en drong zichzelf nooit op. Hij was een échte heer. Hij kwam (god-zij-dank) ook niet naar mij toe om te vragen hoe ik in hemelsnaam uit die honderden reacties uitgerekend ‘haar’ had gekozen.
Na een paar weken durfde Toos al onder de struiken uit te komen als ik aankwam met lekker eten. En soms, als ik vanachter de boom stiekem naar haar aan het kijken was, zag ik dat ze zich al eens rustig stond te wassen en voor (heel) even op haar gemak leek. En op een ander onbewaakt moment lag ze naast Koos in een kuiltje zand te zonnebaden. Ze waren zachtjes en lief aan het babbelen. Koos kon steeds dichterbij haar komen. Mijn hart smolt. Wat was ik toch trots op onze Koos. Wat had hij dat toch fantastisch aangepakt! Daar kunnen wij mensen nog eens wat van leren.
En vandaag, voor het eerst, kwam ze me tegemoet lopen toen ik de ren in kwam met in haal kielzog Koos. Ik ging op mijn hurken zitten om de waterbakjes met vers water te vullen en ze rende niet weg. Ze keek me aan, eerst met haar rechteroog en toen met haar linkeroog. Ik bleef doodstil zitten en na een piepkleine aarzeling kwam ze kijken wat ik in het bakje had wat ik in mijn hand hield. Ik liet het haar voorzichtig zien, met langzame en rustige bewegingen. En uiteindelijk heeft ze een stukje aardbei uit het bakje gepikt. Ze keek trots naar Koos, die dit alles van een afstandje stond te volgen. Ze waggelde terug naar hem en deelde haar stukje aardbei. Ik was ontroerd door deze blijk van vertrouwen. In mij en in Koos. Ik liep rustig achteruit terug naar buiten en besloot achter hun ren in de bosjes te zoeken. En daar vond ik het. Het pijltje van Cupido, dat was blijven steken tussen de blaadjes van een struik.

Het was misschien niet van het eerste moment raak, maar soms moet liefde groeien.     

26-06-2015, 18:36 geschreven door Sofie