Het zou een heerlijk rustig weekendje worden. Bart reist super veel de laatste tijd en ik run het hier in mijn eentje. Het was heel fijn dat we lekker een weekendje zouden hebben waarin we bij konden kletsen en weer even tijd met elkaar zouden hebben voordat hij weer een hele week weg  gaat volgende week. We slapen lekker uit en dan gaan de oude kleren aan en gaan we maaien, hakken, zagen en klieven. Ja, dat is voor ons een weekendje ontspannen. Lekker buiten met de honden.

Ik maakte gisteren de kooien van de cavia’s schoon en zag dat ‘Rokkie” bijgeknipt moest worden. Rokkie is een meisje-cavia die zo’n lange haren heeft dat het lijkt alsof ze een rokje draagt. Maar dat rokje sleept over de grond en neemt dan van alles mee. Daar moeten we haar niet te lang mee laten rondlopen want dan krijgt ze ‘rastaatjes’. Dus ik pakte de schaar en de cavia en begon voorzichtig te knippen. Dat vond ze niet leuk, dus het bleek al snel dat het geen eenmans-taak zou zijn.  Ik vermoedde dat ik beter het grote geschut kon pakken en ging op zoek naar het scheerapparaat voor mijn Duitse Herder dat nog ergens ongebruikt in de kelder moest liggen. Aangezien ik geen verstand heb van dat soort apparaten vroeg ik aan Bart hoe die opzetstukjes werkten en waar ik op moest letten. Hij vroeg waar ik het voor ging gebruiken en toen ik zei dat het was om de poep van Rokkie te scheren, trok hij bleek weg. “Laat mij dat maar doen”, zei hij tot mijn opluchting. Niet veel later stond ik met een volledig gepanikeerde cavia onder mijn arm, en Bart met een schaar en een scheerapparaat in zijn hand, in de garage onder een TL lamp. Er zaten drie kwijlende honden om ons heen in de hoop dat ik de cavia misschien eens zou laten vallen. Dan zouden zij wel helpen om haar weer te vangen. Drie kwartier later leek de poep van Rokkie langzaam weer ergens op en konden we haar met een gerust hart weer terug in de ren laten. Ze is nu kaal van achter en mooi lang van voren. Geen gezicht, maar ze huppelt alweer vrolijk rond. Ja, als je ze hebt moet je er ook goed voor zorgen.
We besloten eindelijk die paar bomen die al een hele zomer op onze oprit liggen, en waar ik me al maanden aan erger als ik thuis kom, weg te zagen. En we ontmantelden een oud en vervallen konijnenhok. Prima stookhout als je er alle poepjes vanaf hebt gehaald. Jessie gaat altijd achter Bart zitten, precies in de stroom houtsnippers die uit de kettingzaag vliegt. Aan het einde van de dag is hij en blonde labrador geworden, en het deert hem niet. Hij wordt dan namelijk altijd heerlijk en grondig geborsteld door mij, voordat hij naar binnen mag. Falco en Senna weten dat als de zaag (kettingzaag, zaagtafel of kliefmachine) aanstaat, dat er dan niet tegen het balletje geschopt wordt. De bal wordt wel voor mijn voeten neergelegd en er wordt met engelengeduld gewacht tot het lawaai stopt en ik een paar keer tegen de bal schop om hen te belonen. Het is dus een familieaangelegenheid, dat zagen hier. 

Afijn, vandaag besloten we de gezaagde stukken te klieven (of kloven, geef het maar een naam). We hebben daar een heel tof machientje voor en omdat wij dit nu al jaren samen doen, zijn wij een zeer goed-geoliede machine. We weten ieder welke taak we hebben en zouden die hoop hout in een rap tempo weg kunnen werken. Met de nadruk op ‘zouden kunnen’……
In die stukken hout hebben zich de afgelopen zomer namelijk vele beestjes genesteld. En als wij die stukken dus gaan klieven dan vallen die zo uit hun huisje, op de tafel waar de kliefmachine op staat. Kei-zielig vind ik dat. Ik ‘bestuur’ de machine en Bart zorgt ervoor dat de stukken hout niet alle kanten op springen, en gooit ze vervolgens, gekliefd en wel, in de kruiwagen. En zo gebeurt het dus regelmatig, dat ik halverwege het klieven stop omdat ik een familie pissebedjes onder de bast uit zie schieten. Papa’s, mama’s en vooral ook veel baby’tjes. Met tientallen tegelijk vallen of rennen ze uit hun huisje om hun vege lijf te redden. Ik vind dat vreselijk zielig en probeer er zoveel mogelijk te redden. Bart is hier niet altijd van gecharmeerd, want het is soms een beetje gevaarlijk.
Voorheen verzamelde ik de pieren. Ik had een klein Tupperware bakje naast mij staan en elke keer als ik een pier zag, werd alles stilgezet en moest die pier eerst in het bakje. Dan pas konden we verder. De pieren waren voor onze kippen. Maar aangezien we geen kippen meer hebben, doe ik die nu ook gewoon in de ton waar ik alle andere kleine beestjes ook in doe. Het is af en toe ook schrikken als de bast van een boom afvalt en er honderden kleine zwarte miertjes landen op de tafel. Dan vegen we die met zijn tweeën in de ton want die zijn zo snel dat ik dat alleen niet aan kan.  Bart heeft zich erbij neergelegd. Oorwurmen, die wonen er ook. Die zijn echt heel schattig als je die goed bekijkt. En af en toe een slakje mét, en soms ook zonder, huisje. Spinnetjes en torretjes zijn even waardevol. Dat moet allemaal eerst gered worden. Daarom duurt het toch nog altijd iets langer dan gewenst. Maar ik kan het anders niet over mijn hart verkrijgen.
Als we uiteindelijk toch klaar zijn ruim ik het hout weg en begint Bart met het schoonvegen van de oprit. Dan doen we alle houtsnippers, zand en kleine stukjes hout in een emmer, en openen we de elektrische poort zodat we de rotzooi in de modderputten voor ons huis kunnen gooien (in de ijdele hoop dat we ooit toch eens een enigszins acceptabele weg krijgen).  Vandaag dus ook. Ik opende de poort zodat Bart de emmer rotzooi weg kon gooien, en zag toen dat de rechterpoort een beetje stroef opende. Er lagen allemaal kleine houtjes in en rond de grondplaat waar het mechanisme in ligt. Ik tilde de plaat op en er bleken veel blaadjes in die ruimte te zitten. Ik haalde ze er voorzichtig uit toen ik ineens een mamamuis en allemaal kleintjes in het rond zag springen. “Ooooh, er zitten muisjes in!” riep ik verrast en enthousiast. Dat kende mijn labrador maar al te goed!
Muisjes? Muisjes? Zijn hier muisjes? Hij beukte Bart opzij en zat in no-time met zijn neus bovenop die muisjes.
“Jessie, nee…foei!!” riep ik weer en legde vlug de grondplaat terug.
Bart zei: “Die moeten weg want die knabbelen die hele bedrading stuk. Haal ze er maar uit!”
“Haal ze er maar uit? Er staan hier drie loebassen die zo’n muisjes in hun holle kies duwen! Niks ervan! Ik haal even een bakje, dan verplaats ik ze wel naar ‘ergens’”, zei ik verontwaardigd.
Ik holde naar binnen en kwam met mijn pieren-tupperware-bakje naar buiten. Ik wilde de moeder pakken maar die was zo in paniek dat ze tussen mijn vingers door weg sprong en de tuin in vloog. Ik zag Jessie er achteraan vliegen en bulderde “JES-SE-PES-SIE!!!” Hij bleef stokstijf staan. Mamamuis verdween en uiterst voorzichtig pakte ik de vijf baby’tjes op en zette ze, met de blaadjes waaronder ze verstopt zaten, in het pierenbakje. Ze hadden al wel een vachtje, maar hun oogjes zaten nog dicht. Onder grote belangstelling maakte ik aan de ándere kant van het Heras Hekwerk, dichtbij waar ik de moeder voor het laatst gezien had, een kuiltje in de grond en deed daar de baby’tjes in. Ik deed de verdorde blaadjes er weer over en hoopte met heel mijn hart dat mamamuis ze terug zou vinden.
We gingen weer verder met opruimen en als allerlaatste zette ik de ton met beestjes en kleine takjes in de kruiwagen om richting de composthoop te lopen.

En terwijl Jessie braaf en gezellig naast mij meeliep, zoals hij altijd en overal doet, zag ik vanuit mijn rechteroog en Jessie vanuit zijn linkeroog ‘iets’ door het gras springen. Het was te groot om een sprinkhaan te zijn, en het sprong te hoog om een muis te zijn. Ik zette gauw mijn kruiwagen neer, maar de snelle beweging had, bij de toch al wat gespannen Jessie, al een aaneenschakeling van intuïtieve en instinctieve tandwieltjes in beweging gezet en hij stoof naar waar ‘de onbekende prooi’ geland was. Zijn neus snoof verwachtingsvol door het gras en zocht naar iets wat daar niet hoorde. Zijn staart bewoog als een wilde op en neer en ongeduldig stampte hij op diverse plaatsen in het gras om ‘de onbekende prooi’ te uit te dagen weer weg te springen. Ineens sprong ‘de onbekende prooi’ naast zijn neus op. Ik zag het duidelijk, het was een kikker. Jessie schrok zo hard, dat hij een vergelijkbare sprong richting mij maakte. Ik moest lachen. Ik zei: “het is maar een kikkertje Jess”, en draaide me om. Er was geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht dat Jessie achter het beestje aan zou gaan, want het was nu eenmaal een kikker. Geen muis, konijn of rat. Maar dat had ik verkeerd ingeschat. Ik zag hem nog net met een absurde kikkerachtige sprong achter het beestje aangaan.  Ik riep: “Jess, niet doen het is een ki……..”  maar het was te laat. Hij was met zijn vier poten boven op hem geland.  De kikker was in één klap plat.
Trots keek hij mij aan. Had hij het vrouwtje nu niet voor iets vreselijks behoed? Had hij dat, op zijn oude dag, niet hartstikke goed gedaan voor zijn blonde vrouwtje?
De platte kikker lag ietwat verfomfaaid en roerloos in het gras. In één klap was het gedaan. Ik besloot Kermit aan één pootje op te pakken en in de kruiwagen te doen, zodat hij tenminste niet nog eens gemolesteerd kon worden wanneer Senna en Falco hem zouden zien liggen. Hij eindigde ook op de composthoop. Net als alle oorwurmen, complete families pissebedden, de mieren, spinnen en torretjes én natuurlijk de pieren.
Het is ‘the circle of life’, zullen we maar zeggen, maar ik had zo graag álle diertjes willen redden vandaag…..

06-09-2015, 18:22 geschreven door Sofie