|
Je
kent ze wel: mannen die zichzelf helemaal geweldig vinden. Mannen die wat
gedronken hebben en uit zijn op een discussie om hun onverzadigbare ego nog
maar eens te voeden. Ze zijn vol van zichzelf en houden er op geen enkel moment
rekening mee dat hun discussie wel eens zou kunnen omslaan en zich tegen het onverzadigbare
ego zou kunnen keren.
Ik was op een feestje samen met Bart. We kenden lang niet iedereen, maar er
waren genoeg mensen waar we gezellig mee konden praten. Toen ik na een paar
uurtjes, via de bank, een stoel en buiten weer binnen was beland aan een sta-tafel,
kwam ik oog in oog te staan met zon specimen. De man voerde de boventoon en was
enorm fan van zijn eigen stem. Ik had hem al geobserveerd toen ik op de bank
zat. Hij dronk wijn en at pindas die op de tafel stonden. Hij had over alles
en nog wat een mening en je merkte dat, hoe later het werd, des te minder
mensen bereid waren nog in discussie te gaan met deze man. Hij voelde zich
krachtiger en krachtiger, zich totaal niet bewust van het feit dat hij de
mensen tegen zich in het harnas joeg. Ik dacht: deze man heeft geen empathie,
of toch heel weinig. Hij luistert niet goed, en dat kan ook niet, want hij is
in zijn hoofd al bezig om het volgende argument te verzinnen om je tegen de
grond te meppen, mentaal dan. Hij haalt zijn in de breedte gegroeide
interesse erbij en het feit dat hij al van jongs af aan is beginnen werken.
School of opleiding wordt overrated, en hij beschikt over bergen mensenkennis
en levenservaring. Hem hoef je niets meer te leren. Hij leest enorm veel boeken
en weet over geschiedenis, aardrijkskunde en recente politieke ontwikkelingen alles.
En het belangrijkste van al: hij respecteert zijn vrouw niet. Zij word
stelselmatig aan de kant geschoven in een discussie, of zelfs met een grapje
de mond gesnoerd. Héél gênant.
Ik stond dus tegenover zon man. Normaal gesproken hou ik mij verre van zon
types, want die wekken bij mij allerlei allergische reacties op, maar de
situatie was nu zo dat ik tegenover hem kwam te staan. En zodra er een pauze
leek te komen in mijn gesprek met mijn buurvrouw, sloeg hij toe.
Dus jij schrijft, zei hij tegen mij, bij wijze van openingszin. Ik bespeurde
een beetje cynisme.
Ik stak mijn hand uit en zei vriendelijk: Hallo, ik zal me even voorstellen,
ik ben Sofie. En ja, ik schrijf. Een beetje uit zijn comfortzone geslagen, stak
hij in een reflex ook zijn hand uit en stamelde: Kees, ik heet Kees. Ik draaide me terug om en ging verder met mijn
gesprek met mijn buurvrouw. Een vol glas wijn en drie handen pindas later
heeft Kees zich herpakt en probeert het een tweede keer. Hij wurmde zich een
weg tussen de andere mensen heen zodat hij naast mij kwam te staan. Dus jij
schrijft? vroeg hij opnieuw. Ik knikte terwijl ik een slokje ice-tea uit mijn
blikje nam. Hij nam een popie-jopie-houding aan terwijl hij van zijn zoveelste
glas wijn dronk. Met popie-jopie bedoel ik dat hij nonchalant zijn linkervoet
onder de tafel op een verhoogje zet, met zijn linker ellenboog op de tafel
hangt en denkt dat hij er onweerstaanbaar uit ziet op die manier. Hij zette
zichzelf letterlijk voor mij open, of zo moest dat eruit zien dan.
Hij bekeek me van top tot teen en zei vervolgens: En waar ken ik jou van? Wat
schrijf jij? Schrijf je in een bekend blad?
Nee hoor, zei ik. Ik schrijf gewoon voor mezelf.
Ik was bepaald niet van plan om daar ook maar iets meer aan toe te voegen want
ik kon aan alles aan hem zien dat hij niet echt geïnteresseerd was. Hij was
gewoon op zoek naar iets.
Maar vertel eens, wat schrijf je dan, waar schrijf je dan over?
Ik heb twee kinderboekjes geschreven en verder schrijf ik columns die ik op
facebook zet. Die gaan gewoon over mij, over mijn leven. Hij maakte een
hoofdbeweging en hij schoot licht in de lach waaruit ik opmaakte dat het
plaatje dat hij van mij in zijn hoofd had gemaakt steeds dichterbij bij zijn
waarheid over mij begon te komen.
Wat is er dan interessant aan het leven van Sofie? vroeg hij bijna
sarcastisch.
Vertel mij nou eens waarom mensen jouw leven interessant vinden.
Hij kwam, zekerder als hij werd van zichzelf, helemaal in mijn space staan.
Nou vertel eens So-fie, schrijf jij ook over Charly Ebdo, of over die
lul-van-een-minister-president die wij hebben?
Vroeger, en eigenlijk nog niet zo heel lang geleden, zou ik enorm onzeker
worden van zulk soort mensen. Ik ben namelijk niet belezen. Ik was niet zo goed
op school, ik heb helemaal geen interesse in politiek en weet er dus ook niets
vanaf. Ik liet mij altijd van tafel lullen door dat soort mensen. Als je met feiten
aankomt, win je het geheid van mij. Ik bezit niet veel feitjes, ook heb ik niet
veel historische of parate kennis. Mijn hoofd is een vergiet. Ik heb zelf,
lijkt wel, niet veel te zeggen over wat mijn hoofd belangrijk vindt om te
onthouden en wat niet. Ik ben meer van de mensen. Ik hou van mensen en dieren.
Ik vind ze fascinerend, interessant, leerzaam, mooi, en een onuitputtelijke
bron voor mijzelf en mijn schrijven. Ik heb heel mijn leven van een afstandje
gekeken naar mensen en geluisterd. Ik heb lichaamstaal leren lezen, gebaartjes
leren interpreteren, gezichtsexpressies leren zien, emoties ervaren en gevoeld
bij mezelf en bij anderen. Ik ben gevoelig voor wat mensen drijft, wie ze écht
zijn. Ik wil mensen steunen, helpen, troosten en liefhebben en respecteren.
En dus is het mij duidelijk geworden dat het helemaal niet betekent dat je erg slim
bent als je veel feitjes kent. Je hebt dan simpelweg een goed geheugen. Dat heb
ik zelf niet en dus heb ik een groot respect voor mensen die dat wel hebben.
Maar daar raak ik niet meer van ondersteboven.
En dus zei ik tegen Kees: Ik schrijf gewoon over mij, over mijn kijk op de
wereld met mijn beelddenkend brein.
Waar heb jij je opleiding gedaan dan? Journalistiek neem ik aan?
Nee hoor Kees, ik heb geen opleiding gedaan. Ik ben geen journalist. Sterker
nog: ik schrijf pas twee jaar.
Wat jammer nou, val ik nu nog verder door de mand? Voldoe ik nu helemaal aan
jouw plaatje?
Wil je weten wat beelddenken is Kees? vroeg ik.
Ja, zei hij, maar nee zag ik aan zijn gezicht.
Dus ik begon mijn uitleg door te vertellen dat ik beeld-gericht ben. Dat de
woorden die uit andermans mond komen voor mij omgezet worden in plaatjes. Ik
zie alles, voordat ik het hoor.
O, maar dat heb ik ook, zei Kees. Dat is helemaal niet zo bijzonder.
Ik negeerde zijn opmerking en ging verder.
Ik zie grote plaatjes eerst, en dan pas de details. Niet zoals andere mensen.
Die leren dat a plus b plus c plus d uiteindelijk bij z uitkomt. Zo
leer je het op school. Ik leer precies andersom. Laat mij het grote plaatje zien
en dan kom ik zelf wel bij de kleine details uit.
Kees was not amused. Hij stapte nu gevaarlijk dicht in mijn space, en begon
een heel betoog. Hij stond met zijn armen te zwaaien en bij elke f en s vlogen
de stukjes pinda, die nog tussen zijn tanden zaten, en de druppeltjes wijn over
mijn gezicht. Ik deed een stap achteruit, en hij stapte weer dichterbij.
Sofie, ik geloof geen reet van wat je allemaal zegt. Ik ga je erop aanvallen,
kun je dat hebben? Want ik geloof namelijk helemaal niets van wat je zegt. Dat
is écht allemaal onzin!
Kijk, en toen dacht ik bij mezelf: wat ben jij zielig. Jij valt me aan op
iets dat uit mij komt. Ik schrijf vanuit mijn hart, vanuit mij. En jij gelooft
daar niets van? Je hebt het niet eens door. Jij maakt nu mijn hele plaatje over
jou compleet.
Maar voor één van de eerste keren in mijn leven, raakte ik niet van mijn stuk.
Ik werd niet onzeker, en daar was ik megatrots op. Ik bleef gewoon staan, borst
vooruit en schouders recht.
Sofie, nou moet je toch een luisteren, denderde hij door. Wij worden genaaid
bij het leven door de zogenaamde leiders van de wereld. Weet jij van de
windstromen die over de aarde gaan?
Vaag iets van gezien op Discovery geloof ik, ja. Ik knikte dus Ja en ik deed weer
een stap naar achteren. Kees leek aan mijn buik vastgeplakt. Hij bleef van
frustratie doorratelen over
., ja.. weet ik veel waarover
., en zijn wijn en
stukjes pinda over mijn gezicht uitspreiden. Ik walgde ervan. Weet jij dat we
een ijstijd gaan krijgen hier in België? Weet jij dat er eigenlijk helemaal
niets meer over is van het probleem van de ozonlaag? We worden voorgelogen en
uitgemolken en bla, bla, bla..
Ik vroeg me heel veel dingen af. Waar heeft die vent het over? Wat heeft het
met mijn beelddenken te maken? Waar precies heb ik je ego gekwetst, dat je je
zo onfatsoenlijk gedraagt? Waarom sta jij zo in mijn space, engerd? Zie je nu
écht niet waar je mee bezig bent? Wat wil je hier nu eigenlijk mee zeggen?
en dus So-fie: als je dáár nu eens over schrijft, dán worden we misschien
vrienden.
Ik keek hem aan alsof ik water zag branden. IEK, JAK, GATVER.
Ik wil jouw vriend helemaal niet zijn. Ik wil niet met jou in discussie gaan
over de ozonlaag. Ik wil helemaal niet schrijven over de ozonlaag! Ik wil jouw
wijn en nootjes niet op mijn gezicht! Ik wil jou niet in mijn space, ik wil jou
ver weg van mijn space als het even kan.
Ik wil graag schrijven over lieve, leuke of rare mensen, zoals jij Kees. Dus
bij deze.
16-02-2015, 18:05 geschreven door Sofie 
|
