A Reason, a Season, or a Lifetime

People come into your life for a reason, a season or a lifetime.
When you figure out which one it is,
you will know what to do for each person.

When someone is in your life for a REASON,
it is usually to meet a need you have expressed.
They have come to assist you through a difficulty;
to provide you with guidance and support;
to aid you physically, emotionally or spiritually.
They may seem like a godsend, and they are.
They are there for the reason you need them to be.

Then, without any wrongdoing on your part or at an inconvenient time,
this person will say or do something to bring the relationship to an end.
Sometimes they die. Sometimes they walk away.
Sometimes they act up and force you to take a stand.
What we must realize is that our need has been met, our desire fulfilled; their work is done.
The prayer you sent up has been answered and now it is time to move on.

Some people come into your life for a SEASON,
because your turn has come to share, grow or learn.
They bring you an experience of peace or make you laugh.
They may teach you something you have never done.
They usually give you an unbelievable amount of joy.
Believe it. It is real. But only for a season.

LIFETIME relationships teach you lifetime lessons;
things you must build upon in order to have a solid emotional foundation.
Your job is to accept the lesson, love the person,
and put what you have learned to use in all other relationships and areas of your life.
It is said that love is blind but friendship is clairvoyant.

— Unknown

08-02-2015, 13:55 geschreven door Sofie  

Bart en ik hadden twee chinchilla’s. Twee mannetjes. Zeven jaar geleden vroeg Bart zijn zus of wij haar chinchilla’s, Mark en Musty, wilden hebben. En omdat we toen nog in de fase zaten van: ‘hoe meer beestjes, hoe leuker’, reageerden wij enthousiast. Na twee dagen stierf Mark. Wij hebben snel een nieuwe gekocht en we noemden hem Mickey. Musty en Mickey waren dikke vriendjes. Tot halverwege vorig jaar dan toch. Ik kwam op een ochtend beneden en de muur, de kooi, de vloer en Mickey zaten onder het bloed. Vanaf die tijd konden ze niet meer samen in een kooi. De één zat boven en de ander onder in de kooi. Ik vond dat het zo niet verder kon en besloot op zoek te gaan naar een nieuw huisje voor hen. Een huisje met vriendinnetjes waar ze dan weer baby’tjes mee konden maken. Dat leek me het leukst voor hen. Het bleek niet mee te vallen om ze ergens geplaats te krijgen. Niemand wilde ze hebben en ook de speciale chinchilla opvang nam geen beestjes meer aan. Uiteindelijk is mijn beste vriendin met een oplossing gekomen. Ze konden terecht op een kinderboerderij. En dus afgelopen vrijdag zijn mijn vriendin en ik met een auto vol met kooi, hout, planken en chinchilla’s naar Gelderland gereden. En die dag drong het maar weer eens goed tot me door: wat is het toch een zaligheid om een beste vriendin te hebben.

We lopen de deur niet plat bij elkaar, daar wonen we ook te ver voor uit elkaar. We hebben soms niet eens wekelijks contact. We lijken niet op elkaar en we leven alle twee volledig andere levens. Eénentwintig jaar geleden kwamen we elkaar tegen. Onze toenmalige partners waren neven van elkaar. De klik was er meteen. We waren zo verschillend en toch raakte ze meteen mijn ziel. En wat hebben we al meegemaakt met elkaar. Zij is een rode draad door mijn leven. Er zijn mannen in ons leven gekomen en ook weer verdwenen. Vriendinnen, werk, stress en zelfs kinderen hebben in die twintig jaar ons leven veranderd, maar zij bleef altijd bij mij. Soms dagelijks, soms maandelijks. We hebben gelachen en gehuild, lol getrapt en ellende doorgemaakt. We hebben samen gezocht naar onszelf en we hebben gevonden. Gevonden wat ons, ons maakt. We hebben zorgen gekregen maar ook onzekerheden laten varen. We lachen om ons ouder wordend lichaam, en onze vergeetmomentjes. We liggen niet meer wakker van vetkwabjes en rimpeltjes. We weten waar het om draait in het leven, en dat hebben wij, met zijn tweetjes, uitgevogeld. We trokken ons aan elkaar op. We hadden (en hebben) zoveel te leren over onszelf. Kwam ik met inzichten over mezelf, volgde zij meteen. Had zij een briljante ontdekking gedaan, kon ik weer van haar leren. Zo zijn we samen gegroeid tot de mooie mensen die we zijn. We lijken dus toch op elkaar. We zijn allebei vrouw, we zijn heel gevoelig, en we durven onszelf goed onder de loep te nemen. Onze zielen zijn hetzelfde. Onze energie matcht. We wilden de vrouwen worden waar we vroeger naar op keken. En nu weten we dat het niet gaat over het mooie gezichtje, het fijn figuurtje of de goeie baan. Het zijn de ogen, de uitstraling, de energie. Het vermogen mensen op hun gemak te stellen. Jezelf zijn en weten dat je goed genoeg bent. Is dat niet geweldig? Dat hebben we samen gedaan.

Mijn vriendin is een lieve, warme en hartelijke vrouw met een heel mooi hart, een prachtig mens. Ik weet zeker dat ze net zoveel van mij houdt als ik van haar. En niet alleen haar heb ik in mijn hart gesloten, maar ook haar twee kindjes. Ik heb ze allebei geboren zien worden, hoe fantastisch is dat!

Van mijn Amerikaanse penvriend kreeg ik laatst een gedicht toegestuurd. “A Reason, a Season or a Lifetime”. Het is een prachtig gedicht. Het gaat over ‘waarom’ mensen in je leven komen. Voor een ‘reason’, een ‘season’ of een ‘lifetime’.
En afgelopen vrijdagavond, na een héérlijke dag met mijn beste vriendin wist ik het zeker, wat de toekomst ook brengt: ‘She is with me for a lifetime!’

08-02-2015, 13:28 geschreven door Sofie