Hij is 39 jaar, Mexicaan, maar geboren in Californië. Zijn moeder is overleden aan kanker toen hij jong was. Hij zwemt graag en speelt heel goed waterpolo. Hij eet graag vis, maar het liefst toch Mexicaans, stevig gekruid. Vroeger had hij een pitbull die Queeny heette. Hij heeft 4 broers en zussen, alhoewel dat eigenlijk niet helemaal waar is. Zijn jonge broer is doodgeschoten. Daar is hij heel erg verdrietig om. Hij heeft heel erg zijn best gedaan om zijn broer weg te houden, maar hij is toch in zijn voetsporen getreden. Gerardo zit op Death Row. Hij is veroordeeld voor de moord op een 17 jarige jongen en een tweede moord op een andere man. Hij was 19 jaar toen hij die moorden pleegde. Hij zat in de Rockwood Gang en de twee andere mannen zaten in de Temple Street Gang. Los Angeles is niet alleen maar mooi, warm en Hollywood. De stad is in secties verdeeld en de gangs regeren. Wellicht is het tegenwoordig beter vertoeven in L.A. maar 20 jaar geleden was het moeilijk. Gerardo is er geboren. Zijn familie woonde in een piepklein huisje. Zijn vader was de enige met werk en onderhield maar zeer moeizaam zijn gezin van 7. Hij was zoals gezegd, heel goed in zwemmen en waterpolo. Hij won verschillende prijzen voor zijn school. Maar op zijn 16^e  werd zijn moeder erg ziek en verloor hij zijn beste vriend aan kanker. Hij raakte het spoor een beetje bijster en kwam met een aantal ‘ongure’ types in aanraking. Zijn ouders deden hun best om hem alsnog te juiste weg te wijzen, maar hij wilde niet luisteren. Hij was koppig. Hij koos voor de ‘easy way’. Hij kwam in de Rockwood Gang terecht en vandaar ging het bergafwaarts.  Gewapende overvallen, stelen, en mensen afschrikken door een rolletje ammunitie leeg te schieten tegen de gevels van hun huis. Hij voelde zich de ‘big man’ en merkte niet op tijd dat zijn broertje dezelfde weg in sloeg. Toen hij uit alle macht probeerde zijn broertje op het goede pad te krijgen, werd deze door zijn hoofd geschoten door iemand van de Temple Street Gang. Dat pikte hij niet. Al was het 't laatste wat hij zou doen, maar hij zou zijn broertje wreken. Op 9 oktober 1994 heeft hij dat dan ook gedaan. Hij heeft de 17 jarige jongen door zijn hoofd geschoten toen hij een videootje aan het uitzoeken was in de video-store. Drie uur later heeft hij de andere man door zijn hoofd geschoten. Deze zat in een auto, samen met zijn mede-gangmaatjes.
De rechter noemde hem een ‘predator’. Gerado’s advocaat bracht het trieste jonge leven van Gerardo in beeld en vond dat zijn IQ van 77 er voor iets tussen zat, maar de rechter was niet van zijn mening af te brengen. Hij werd veroordeeld tot Death Row. Daar zit hij nu al 20 jaar.
Ik schrijf nu al een poosje met Gerardo. Ik heb hem uitgekozen. Ik wilde iets doen voor een ander. Iets dat zinvol was. Iedereen vraagt zich wel eens af hoe het moet zijn om je dagen in de gevangenis door te moeten brengen. Ik dus ook.
Je hebt niets meer te zeggen over je eigen leven. Het wordt door iemand anders gedicteerd. Dat heb je dan meestal ook wel verdiend, maar stel je nou toch eens voor dat je daar zelf zit. Geen contact meer met de buitenwereld. Je leest veel, je studeert misschien, je sport en je zit in je cel, met je eigen gedachten. Met je geschiedenis en je herinneringen. Misschien heb je wel spijt en misschien komt er na 20 jaar niemand meer langs. Is het dan niet aardig om af en toe een brief te sturen? Om iemand mee te nemen in je leven? Iemand die zit te wachten tot ze hem een spuitje geven, is het dan niet aardig om hem op zijn minst nog uit de dagen om iets met zijn leven en zijn gedachten te doen? Iets positiefs? Om hem te helpen zijn gedachten op een rijtje te krijgen, om hem de mogelijkheid te geven alles wat door zijn hoofd gaat eens te zeggen/ schrijven? Het maakt allemaal toch niets meer uit.
Of hij nu spijt heeft of niet, dat maakt mij helemaal niets uit. Ik wil af en toe het zonnetje laten schijnen door een brief of een kaartje te sturen en te zeggen dat ik aan hem denk. Ik neem hem mee in mijn leven. En niet dat mijn leven zo spectaculair is. Ik maak geen wereldreizen, ik zie geen piramides en ik spring niet van een brug met een elastiekje om mijn enkels. Ik leef rustig, met mijn gezin, familie, vrienden en kennissen. Ik maak plezier en geniet van de alledaagse dingen. Ik hou van het leven en wil dat graag met Gerardo delen.
Iedereen heeft zo zijn eigen rugzakje. De één iets voller dan de ander. De één iets zwaarder dan de ander. We kunnen niets meer veranderen aan wat ooit was, maar we kunnen wel ons best doen er iets moois van te maken voor de toekomst, hoe lang of hoe kort die ook is.

11-02-2015, 12:33 geschreven door Sofie