Al enkele nachten lig ik er wakker van. Zou ik dat nu echt kunnen doen? Zou ik een blog kunnen maken met verhalen erop, en zouden mensen die dan lezen? Zou ik op die manier mijn lezersgroep kunnen uitbreiden? Bart had het voorgesteld.
We zitten gezellig op de bank bij de open haard. Ik ben lang niet zo zeker van mezelf, over mijn schrijfkunsten, als Bart is. Ik vertel dat ik het zo ontzettend leuk vind dat Ans en Evy en Tina zulke leuke reacties schrijven. Zij moedigen mij écht aan om meer te schrijven.
Een eigen blog, waar je niets anders mee doet dan je verhalen posten. Ik vindt het idee stiekem toch wel heel spannend.
“Maar waar moet ik dan over schrijven?” begin ik onzeker.
“Ik heb onze hele beestenboel op Facebook al gehad. Denk je nu echt dat mensen verhalen leuk vinden die over mezelf gaan?”
“Maar de verhalen die je nu al geschreven hebt gáán over jou”, zegt Bart. “Over hoe jij de wereld ziet, jouw gedachten en jouw manier van denken.” (Bart vind dat ik op een unieke manier naar de wereld kijk).
“Maar dan moet ik een cursus gaan doen of zo, of veel andere verhalen lezen om te zien wat andere mensen doen”.
“Nee Fie, juist niet. Jij moet schrijven met je hart, zoals je nu ook doet. Je schrijft net zoals je denkt en praat : alle kanten uit, chaotisch en met veel woorden. Je zou jezelf beperken door cursussen te doen of te kijken naar wat andere mensen schrijven. Jij bent jij, je moet je vrij voelen om te schrijven wat in je opkomt”. Hij heeft gelijk.
“Denk aan je vlinder” (ik heb een tatoeage op mijn pols van een vlinder met het woord ‘imagine’ eronder).
Twijfelend drink ik het derde blikje ice-tea zero leeg (met een rietje…). Het kriebelt in mijn buik.
“Wat vind je nou het allerleukste aan schrijven?” vraagt Bart tenslotte.
“Dat ik een glimlach op iemands gezicht kan toveren! Helemaal gratis en voor niets. Even iemands dag een beetje leuker maken. Dat is wat ik het liefste doe”, zeg ik. Dat is echt iets dat ik heel leuk vind. Ik moet denken aan mijn herder Falco. Toen wij net hier in Meerhout woonden ging ik er regelmatig op uit in het dorp, om de buurt en de straten beter te leren kennen. Ik nam Falco vaak mee, dat was wel zo gezellig. (De andere herder spuugt namelijk de auto al onder nog voordat we de bocht om zijn). Wij hadden een gezamenlijk doel, Falco en ik. Een glimlach op iemands gezicht toveren. En wij hadden daar zelfs een, te allen tijde, perfect uit te voeren plan voor gecreëerd. Falco liep naast mij op de stoep. Zijn oren hebben helaas nooit de moeite genomen om rechtop te gaan staan. Maar dat geeft niets, zo lijkt hij superschattig met zijn flaporen. Ik had hem aan een korte riem, en niet zo’n uittrekgeval, want anders lukte ons plannetje niet. (Bovendien is het veiliger voor mij want als 35 kilo de kans krijgt om op snelheid te komen, vlieg ik er achteraan. Geput uit eigen ervaring). Eén van die dagen was het heel erg slecht weer. De lampen van de auto’s weerkaatsten in de regen op de straten en de mensen liepen allemaal diep in de kraag van hun jas weggedoken. De regendruppels gleden langs Falco zijn vacht naar beneden, maar dat deerde hem helemaal niet. Hij was op stap met het vrouwtje en de rest was bijzaak. We gingen op zoek naar ons ‘target’. We zagen een meneer lopen aan de overkant van de straat. Hij zeulde 2 grote, volle plastic zakken van de Lidl met zich mee, één in elke hand. Hij keek boos naar de grond (en hoe bozer ze kijken, hoe liever Falco en ik het hebben). De meneer was in gedachte. Ik stak samen met Falco de straat over en we begonnen aan onze missie. Falco aan de linkerkant van de stoep en ik aan de rechterkant, met tussen ons in de riem, onze val.
Toen we bijna voor ons target stonden, schrok de meneer op uit zijn gedachte en keek hij naar Falco. Hij zag zijn grappige koppie en glimlachte even. Hij deed een stap naar links om voorbij Falco te lopen, echter, daar stond ik. Hij schrok wederom en keek op, recht in mijn gezicht. Ik zei op mijn allervriendelijkst en met een grote glimlach: “goedemiddag!”. Verbaasd keek hij me aan. Vervolgens keek hij naar beneden (waar Falco keurig was gaan zitten want nu is het toch tijd voor het koekje?) en weer terug naar mij. Ik zag in zijn ogen dat hij zich realiseerde dat hij niet blij keek, en voordat ik het wist werd ik getrakteerd op een enorme glimlach van ons target. Ik deed een stap opzij en liet hem doorlopen over de stoep. Falco en ik bleven nog even staan, want onze beloning moest nog komen. Ons target liep een paar passen door, stopte, keek om en lachte nogmaals naar ons!  Yes, gelukt! Falco en ik deden een high five en hij kreeg zijn koekje.
Dat is wat ik leuk vind, die glimlach.
Ik breng mijn blikjes ice-tea naar de keuken en geef Bart een dikke knuffel.
Ik denk dat ik het ga doen.

22-01-2015, 17:19 geschreven door Sofie  

22-01-2015, 17:18 geschreven door Sofie  

Wat leuk dat je een kijkje komt nemen op mijn blog! Dit is allemaal nieuw voor mij. Ik heb tot nu toe alleen verhalen/columns op Facebook geschreven, maar als ik er écht wil bij horen, zegt men mij, dan moet ik ook een blog hebben, dus bij deze. Ik ben Sofie, maar luister veel vaker naar de naam Fie. Als ik iets doms doe, of iets liefs, of mij man roept mij, dan is het steevast: Fie. En voor mijn neefje en nichtje: Tante Fie.
Ik ben de magische grens van veertig gepasseerd en dat vind ik heerlijk! Alle grote en kleine onzekerheidjes zijn van mij afgevallen, en ik geniet van het feit dat ik mezelf steeds beter leer kennen en dat ik beter begrijp waar het in het leven eigenlijk om draait. Ik ben sinds twee jaar getrouwd met Bart. Bart is mijn kompas, mijn evenwichtsbalk, mijn vertaler, mijn houvast. Hij is het stemmetje in mijn hoofd dat mij waarschuwt (althans, probeert) om af en toe tot tien te tellen voordat ik iets doe of zeg. Vooral om mezelf te beschermen. Wij hebben geen kindjes, maar wel een huis vol dieren. Ons gezinnetje bestaat uit ons tweetjes, een Labrador ‘Jessie’ van 10, een Duitse Herder ‘Senna’ van 10 en nog een Duitse Herder ‘Falco’ van ruim 4 jaar. Wij zijn dus met zijn vijven. Buiten lopen er nog kippen, een haantje, konijnen en cavia’s rond, die zolang ze mooi in hun omheining blijven, niets te vrezen hebben van onze drie musketiers.
Ik ben een beelddenker. Dat maakt het leven voor mij mooi, maar andere mensen begrijpen mij vaak niet helemaal. Daarin is Bart, een lineair denker pur sang, mijn grote vertaler. Hij probeert zo goed mogelijk de wereld te vertalen naar mijn begrippen. Dat is niet altijd makkelijk, maar we zijn een goed geolied team geworden gedurende de laatste jaren. Op mijn beurt probeer ik Bart, en wie het ook wil zien, het mooie en subtiele in de wereld rondom ons te laten zien. Het is chaotisch in mijn hoofd, maar het is prettig chaotisch. Ik zie beelden, filmpjes, tekeningen, en plaatjes. Ik voel intens, ik hoor en ruik intens, ik zie grote plaatjes en ik probeer in het ‘nu’ te leven. Ik heb mijn eigen woordenschat, en dat kan nog wel eens afwijken van wat we kunnen lezen in De Dikke Van Dalen. Ik bied hiervoor nu al mijn excuses.
Een spectaculair leven heb ik niet hoor, ik schrijf gewoon over mij en wat me bezig houdt. Ik heb al veel stukjes geschreven zoals ik al zei, maar ik zal er af en toe toch eentje van plaatsen zodat je me beter leert kennen. Het kan dus zijn dat ik een scenario beschrijf waarin het hartje zomer is, terwijl we nu een dikke winterjas dragen. Dit is echter alleen om een beetje duidelijkheid te creëren over hoe de Wereld van Fie er nu eigenlijk precies uitziet.
Ik wens je veel leesplezier.

Groetjes Sofie

21-01-2015, 18:25 geschreven door Sofie