Ik wil beginnen met te zeggen dat ik heel gelukkig ben. Ik ben blij met wie ik ben. Ik heb mij geaccepteerd en bovendien heb ik nog veel te leren over mezelf ook. Ik ben dus nog lang niet klaar en dat is spannend. En hoewel ik blij ben met wie ik ben, had ik dat toch graag eerder ook zo gevoeld. En met eerder bedoel ik: vroeger. Als iemand mij had uitgelegd dat mijn hoofd anders werkt dan dat van anderen, als iemand eens verder had gekeken dan zijn neus lang was, als er iemand tijd en moeite zou geïnvesteerd hebben in mijn dromerige en afwezige gedrag in de klas, als iemand mijn gevoelens serieus zou hebben genomen, dan zou ik een veel blijer en opener kind geweest zijn. Dan had ik mijn brein op de juiste manier kunnen stimuleren. Dan had ik kansen gehad en mogelijkheden verkend. Dan had ik begrepen dat mijn manier van denken écht niet minderwaardig is dan de andere manier van denken. Dan was ik niet voor ‘dom’ en ‘lui’ uitgemaakt. En dat vind ik heel jammer voor dat kleine Sofietje. Dat jonge grietje dat in de klas maar de helft meekreeg, dat pijn en verdriet van andere kindjes voelde, dat altijd iedereen het naar de zin wilde maken, dat bang was voor confrontaties en daardoor bijna verdween om maar te passen in onze maatschappij. Al op hele jonge leeftijd lette ik niet alleen op wat de juffrouw zei, maar ook op hoe ze stond, hoe ze bewoog en haar gezichtsuitdrukking. En dat deed ik niet alleen bij haar maar bij iedereen. Ik lette op veel meer details zodat ik een juist plaatje kreeg van de situatie, zodat ik daarop zou kunnen anticiperen.

Ik ben een beelddenker.

Ik zie beelden, plaatjes, filmpjes, striptekeningen en foto’s. Mijn leven is visueel. Als ik met iemand in gesprek ben dan ‘zie’ ik wat de ander zegt. Alle woorden worden beelden. Meteen. En omdat het net iets langer duurt voor de beelden zich voor mijn ogen hebben opgedrongen, kan het heel goed zijn dat ik een deel van de zin, of het gesprek niet heb gehoord. En natuurlijk heeft iedereen dat wel eens, dat je levendig kunt voorstellen wat iemand verteld. Dat je dat ook kunt zien. Maar ik heb het altijd en overal. Ook dus wanneer mensen vertellen dat ze in het ziekenhuis hebben gelegen en een ontsteking hebben gehad aan een vreselijke beenwond. Ik zie dat dus, met alles erop en eraan. Ik zie een ziekenhuis kamer, ik zie de mens in bed liggen, ik zie dat het bed aan één zijkant omhoog staat zodat de mens er niet uitvalt. Ik zie daar een aantal zakken en tuubjes lopen die allemaal aan een grote staande kapstok zijn vastgemaakt. Ik hoor de piepjes en ruik de geur in de kamer. Ik zie het uitzicht vanuit het raam en ik de slinger met kaartjes die aan het hoofdeinde hangen. Ik zie de moeder van het mens er naast op de stoel zitten met een wit weggetrokken gezicht en ik zie, ruik en voel bijna de geïnfecteerde wond van de mens in detail (en dat zal ik je besparen). Soms is het dus niet zo leuk dat je alles meteen ziet. Maar ik kan het niet uitschakelen. Deze opmaak van beelden gaat snel. Echter, ik kan pas reageren als het beeld volledig op mijn netvlies staat. En wat ik dan ook nog kan is vanuit verschillende perspectieven de kamer observeren. Dus het ene moment sta ik aan het voeteinde en het ander moment lig ik bij wijze van spreken naast de zieke mens en zie ik de kamer vanuit zijn oogpunt.

Acht-en-dertig jaar lang heb ik gedacht dat iedereen het leven ervaart zoals ik, maar dat is niet waar.

Ik ben een beelddenker, een chaoot, ik heb geen besef van tijd, ik ben altijd 100% bezig met wat ik op dat moment doe, leef erg in het moment, heb een fantasie waar menigeen jaloers op zou zijn. Ik kan me alles, maar dan ook alles, voorstellen. Ik zie grote plaatjes een daarna de details in plaats van andersom. Op school leer je dat A + B + C + D uiteindelijk bij Z uitkomt. Dat kan ik niet. Ik leer achterstevoren. En het zou maar wat fijn zijn geweest als ik dat vele jaren eerder had geweten. Dan had ik me niet al die jaren, dom, stom en lui gevoeld.

Ik ben blij dat Bart is blijven zoeken. Hij is de eerste die door heeft gezocht, die vragen is blijven stellen en die wilde weten en snappen hoe het werkt in mijn hoofd. Hij weet het nu, maar hij snapt het lang niet allemaal.

Ik zal eens een voorbeeldje geven.

Bart en ik zaten te eten aan tafel vanochtend. Ik bedacht me dat het wellicht slim zou zijn om vanavond insectenspray te spuiten op mijzelf wanneer ik naar de hondenschool ga. Het wordt warm weer en dan zijn er ’s avonds muggen. En aangezien ze mij graag hebben lijkt het me verstandig om de spray mee te nemen. Onmiddellijk zie ik mezelf dus op de hondenschool staan met mijn spray in mijn handen. Ik heb met Falco het tweede uur les, dus vóór ons zijn de puppy’s en het A, B, en C-klasje. Onmiddellijk zie ik grote, volgevreten muggen met kerstman-dikke buiken uitgeput langs de kant van de wei zitten puffen. Ze wrijven over hun pijnlijk opgezwollen buiken en kijken elkaar ongemakkelijk aan. Ze hebben zich helemaal tegoed gedaan aan alle mensen van het eerste uur.

Ik glimlach even om dat filmpje in mijn hoofd. Dat zou betekenen dat ik geen spray meer op hoef te doen! Bart ziet mij glimlachen en vraagt meteen: “Wat zie je, Fietje?” En dan vertel ik dat in geuren en kleuren.

Ik heb zo wel 10 keer op een dag een leuk filmpje dat door mijn hoofd gaat, zonder dat ik dat vraag. Ik heb gewoon een enorme fantasie en dat is hartstikke leuk!

Wat ik hier nu eigenlijk mee wil zeggen is het volgende. Misschien weet je het nog niet, maar wellicht heb je ook een beelddenkend kind of neefje of nichtje. Misschien herken je jezelf er wel in.

Ik zal een aantal van mijn ‘karaktereigenschappen’ omschrijven zodat je ziet of je deze dagelijkse dingen herkent in jezelf of in je kind.

Ik zou er bijna een moord voor hebben gedaan als ik dit als kind geweten zou hebben en als ik de juiste begeleiding zou hebben gehad om tot een evenwichtige en zelfzekere volwassene op te groeien. Ik vecht nu nog tegen mijn enorme onzekerheid. Als je als kind die nare dingen over jezelf hoort van grote mensen, jaar na jaar, doet dat geen leuke dingen met je eigenwaarde. Het duurt heel lang voordat je je daar overheen kunt zetten. Ik ben op een hele goede weg, dankzij Bart.  En door het feit dat ik nu weet dat ik een beelddenker ben, zijn voor mij, in één klap (bijna van vandaag op morgen) alle losse, raar gevormde, rond dwarrelende puzzelstukje op hun plaats gevallen.

Ik zal eens met mijn billen bloot gaan.

Ik heb vroeger heel hard moeten studeren om ‘gezegden’ of ‘begrippen’ in mijn hoofd te stampen. Als iemand zegt: ‘met je billen bloot’, dan ‘zie’ ik dat voordat het tot mij doordringt dat het een gezegde is. Dat gaat in een split-second, maar ik zie toch echt eerst een klein gedrongen mannetje zijn rode broekje naar beneden trekken en zijn billen showen. Ik kan het niet helpen. ‘Het paard achter de wagen spannen’, ‘olie op het vuur gooien’, gauw aangebrand zijn’, je keutel terugtrekken’ en ga zo maar door. Ik zie het, en vind het raar. Je zegt iets, maar je bedoelt iets heel anders. Verwarrend.

Ik kan met een wasmand met schone en gevouwen was naar boven gaan om dat op te ruimen en een uur later ben ik nog weg. Als Bart dan ’s avonds laat naar boven komt, staat de wasmand met schone en gevouwen was daar als een stilleven op onze kleedkamer. Ik ben dan onderweg andere dingen tegengekomen. Zo ook als ik de twee schelpjes (zwembaden van de hondjes) vul met water. Het moment dat ik even naar binnen ga, en een kwartier later weer naar buiten kom, en het water over mijn terras zie stromen, dan denk ik: “och ja, ik was de badjes aan het vullen! Dan leg ik de tuinslang in het tweede badje en bedenk me dat ik lekker een kopje thee ga maken voor wanneer ik zo meteen buiten achter de computer ga zitten. Als ik dan na een poosje weer buiten kom dan loopt het tweede badje ook al volledig over mijn terras. Ik denk dan: “Och ja, ik was de badjes aan het vullen”. Zodra ik iets anders zie, ben ik vergeten wat ik aan het doen was.

GODZIJDANK kan Bart hier prima mee leven en vindt het vaak amusant om te zien. Ik moet me enorm concentreren als ik van die losse dingen moet doen. Als ik aan het schrijven ben of aan het werk, dan gaat het goed. Maar ontspant mijn brein, dan fladder ik door het leven als een vlinder, zoals Bart dat ooit heel mooi heeft omschreven. Zeer chaotisch, al heb ik er zelf nauwelijks last van.

Ik kan heel goed lang in een wachtkamer zitten wachten tot ik aan de beurt ben, zonder iets te doen of te lezen. Ik ‘zie’ altijd van alles.

Ik kan soms even moeten lachen als iemand iets zegt. Dit komt omdat ik letterlijk zie wat hij/zij zegt. Dat is niet gemeen, en ik lag je niet uit, maar dat zijn de beelden die zich dan opdringen en lachwekkend zijn. Ik heb nog steeds moeite met het feit dat men het hier over ‘de poep’ heeft als ze over je kont of je billen praten. Ik zie wat anders en dat zorgt soms voor rare taferelen (“Kom, dan schuif ik de stoel onder uw poep….”)

Bart vraagt mij ook altijd maar om één ding te doen. Des te groter is de kans dat het gebeurd. Als Bart vraagt: “wil je mij koffertje pakken en een boek van die-en-die auteur? Het maakt niet uit welk. En ook even mijn zwarte schoenen, je weet wel, van de trouw. O, ja, mijn scheermesje zit nog niet in de toilettas.”

Dan kun je er vergif op innemen dat ik de helft vergeet. Want dan kom ik op de kamer waar de boekenkast staat en dan zie ik daar nog oude kleren liggen die misschien uit elkaar gehaald kunnen worden zodat ik ze kan gebruiken voor mijn drommels en dan ben ik vertrokken. Dan komt Bart later naar boven en vindt mij tussen de oude kleren. Ik heb nu een soort liedje in mijn hoofd gemaakt waar alle dingen in verwerkt zitten die Bart mee moet hebben als hij op reis gaat. Zo vergeet ik tegenwoordig niets meer….op zijn pyjama na dan, laatst. Hij belde me ’s avonds vanuit Finland en hij zei: ”Je bent mijn pyjama vergeten”. Dan kijk ik in mijn hoofd naar de handelingen die ik gedaan heb toen ik zijn koffertje inpakte, en ja hoor, géén pyjama. Dan moet hij 3 nachten slapen in zijn overhemd. Kei-sneu. Maar hij vindt het helemaal niet erg. Ik loop overigens wel met een schuldgevoel rond omdat ik dat natuurlijk ook voor me zie en ik bijna kan voelen hoe oncomfortabel slapen in een overhemd moet zijn. Bart is nooit boos (HOERA).

Als ik een gesprek met je heb, dan kijk ik je netjes aan, totdat je me teveel informatie geeft en ik langs je heen kijk om mijn beelden de vrije loop te laten. Vanaf dat moment hoor ik je ook even niet. Dat komt heel onaardig over, maar ik kan niet anders. Als ik je aan blijf kijken, hoor ik niet wat je zegt, want ik heb geen tijd om het te zien. Snap je dat nog?

Ik ben een dromer. Ik staar uit het raam, ik staar in de verte als ik met de honden aan het spelen ben. Als ik ergens een dag naartoe ben geweest, dan ben ik nog dagen alle informatie aan het verwerken in mijn hoofd.

Als ik lange tijd niets zeg, is dat niet een ongemakkelijke stilte, maar dan ben ik nog beelden aan het maken.

Als je me ziet lachen zonder reden; dat zijn binnenpretjes. Dat zijn beelden als met die dikke vette muggen op de hondenschool. Die dringen zich op en dan moet ik even lachen. Dat werkt natuurlijk ook als ik nare beelden zie, dat is minder leuk. Dan probeer ik mijn gedachte te ‘bevriezen’(zo noem ik dat).

Soms weet ik een oplossing voor een groot probleem maar kan ik niet uitleggen hoe ik daartoe ben gekomen. Dan ‘weet’ ik het gewoon. Bart heeft een enorm vertrouwen in deze onverklaarbaarheid en volgt mijn intuïtie blind, zelfs als hij een andere mening heeft. Het klopt namelijk ook altijd.

Ik ben heel erg gevoelig. Extreem gevoelig. Dat is soms fijn en soms niet. Gevoelig voor de ellende en het geluk van anderen, maar ook gevoelig wat betreft mijn lichaam.

Ik maak vaak zelf woorden, omdat ik niet op woorden kan komen. Ik moet namelijk, als ik je iets wil zeggen, een beeld omschrijven. Een beeld is niet alleen een plaatje, maar heeft ook een ‘sfeer’, een ‘geur’ en een ‘kleur’. Daardoor spreek ik vaak met handen en voeten en zijn mijn verhalen altijd erg uitgebreid. Ik wil namelijk graag dat je precies begrijpt wat ik bedoel terwijl ik vaak de juiste woorden niet kan vinden. Dat kost tijd en het is fijn als je me die tijd geeft en dat je me laat uitpraten. En als je het niet begrijpt, dat je dan doorvraagt. Dan voel ik tenminste dat je geïnteresseerd bent.

Ik weet dat je me vaak niet helemaal snapt of begrijpt. Dat ik raar lijk omdat ik je niet de hele tijd aankijk of dat ik een grapje niet meteen begrijp. Ik heb het altijd goed met je voor want ik ben oprecht geïnteresseerd en leef erg met je mee.

En vergeef me mijn taalfouten alsjeblieft. Ik ben niet goed met taal Ik kan de regels niet onthouden (want ik kan me er geen beeld bij vormen) en ik maak ellelange zinnen. Ik weet het, ik ben me ervan bewust. Ik heb mijn eigen taal. Bart kijkt altijd mijn stukjes na, maar hij kan niet aan mijn zinnen gaan sleutelen want dan zijn ze niet meer van mij.

Ik onthoud dingen alleen wanneer ik ze gezien heb. Dus leer me iets met foto’s of plaatjes, in plaats van met woorden. Ik leer door te zien en te ervaren.

En tot slot, ik hou van rust en stilte. Ik heb het nodig om mezelf op te laden met energie. Ik ben doodmoe na een dagje uit, omdat ik niet alleen zie wat ik zie, maar ook voel wat ik zie, ruik wat ik zie en ervaar wat ik zie. Alles maakt altijd een diepe indruk op mij. Ik moet dat verwerken.

Herken je jezelf of je kind, doe er je voordeel mee.  Ik ben al zo lang bezig in mijn hoofd of ik dit hier zou vertellen of niet. Maar als er één kind mee geholpen zou zijn, en die zou goed begeleid en  gehoord worden, dan is het een geweldig mens in wording…….als ik Bart mag geloven.

11-06-2015, 15:55 geschreven door Sofie