18-03-2015, 14:56 geschreven door Sofie  

Mijn moeder heeft vroeger bij De Hondsberg in Oisterwijk gewerkt. Daar werden kinderen met een lichamelijke en geestelijke beperking zeer uitgebreid onderzocht. Dit kon soms maanden duren. Al die tijd woonden die kinderen op de Hondsberg. De Hondsberg stelt in een vroegtijdig stadium, op jonge leeftijd, de diagnose vast en geeft advies op het gebied van behandeling, onderwijs/ dagbesteding en pedagogische begeleiding. Hierdoor komen het kind en ouders in een vroegtijdig stadium op het juiste spoor, wat leidt tot nieuwe kansen en een betere kwaliteit van leven.
Mijn moeder vertelt er nog af en toe over. Ze deed haar werk heel graag. Sommige kinderen zaten wel tot anderhalf jaar in De Hondsberg. Regelmatig werden er leuke uitstapjes voor die kinderen georganiseerd. Iedereen die daar werkte werd dan gevraagd om bij te springen. Mijn moeder (die in het laboratorium werkte) dus ook. Het was Carnaval, en de kinderen mochten mee naar de optocht kijken. Mijn moeder sleurde haar nieuwe vriendje (mijn vader) mee om ook te helpen. Maar mijn vader was niet zo van het snot, de kwijl, het speeksel en de poep. Maar deze kinderen hadden elk een begeleider nodig. Ik denk dat mijn vader eerst even heeft moeten slikken, maar binnen een half uur stond hij hossend, met het jochie vol snot en kwijl op zijn schouders, naar de optocht te kijken. Het jochie genóót! En mijn vader ook. Mijn moeder vertelde ook van hun dagje uit naar de Efteling. Zij had een blind én doof jongetje toebedeeld gekregen. Dan zou je toch denken, wat heeft zo’n kind daar nu aan? In de Efteling draait het om muziek, geluid, en visuele dingen. Maar vanaf dat het kind in de bus stapte totdat hij terug thuis was heeft hij gelachen, gedanst en bewogen. Het was fantastisch om mee te maken vertelde ze. Het was heel leuk voor het kind, maar minstens zo leuk voor haarzelf. Ze heeft met hem gedanst, ze heeft hem geknuffeld, ze is overal met hem in geweest en ze heeft hem liefdevol in haar armen gehad. Het kind was volmaakt gelukkig, mede door haar. Ik zag het helemaal voor me. Ik heb dat altijd zo’n mooi beeld gevonden!
Dus toen onze trainster op de hondenschool voorstelde om met ons groepje eens naar ’t Volderke te gaan in Meerhout (een opvang voor volwassenen met een lichamelijke beperking, eventueel met bijkomend niet aangeboren hersenletsel) was ik meteen enthousiast. We hadden afgesproken om een wandeling te gaan maken met enkele bewoners en onze honden natuurlijk. We keken er enorm naar uit en het bleek dat de bewoners dat ook deden.
Afgelopen maandag was het dan zover. Het was een mooie, zonnige dag, een uitgelezen dag om een lekkere wandeling te maken. De bewoners zaten keurig ingepakt en met rode wangetjes op ons te wachten toen we ‘s middags aankwamen. De jaszakken, de tassen en de rugzakken die om en aan de rolstoelen hingen, zaten vol met jammie hondensnoepjes. Het was niet alleen voor mij, maar ook voor Falco de eerste keer dat we zoiets deden. Falco had nog nooit een rolstoel van dichtbij gezien, laat staan negen rolstoelen waarvan enkele elektrisch. Maar omdat zijn vriendjes daar ook allemaal waren (we waren met 10 honden) bleef hij redelijk rustig. Hij begreep héél snel dat er snoepjes te halen vielen bij de bewoners, maar moest nog even zijn angst overwinnen. Maar ik wist wel dat dat na een uurtje beter zou gaan. We hebben een heerlijke wandeling gemaakt. Het was een enorme stoet die door de straten, en later door de velden, van Meerhout liep. De bewoners genoten. Hun ogen twinkelden als er een hondje langs hun rolstoel liep, of zelfs even een snoepje kwam halen. Ze genoten van een hondje op hun schoot, of van de zachtheid van hun vacht als ze langs hun uitgestoken hand liepen. De meeste bewoners hadden vroeger zelf een huisdier gehad en sommigen vertelden daar dan ook over. Ik was zelf ook onder de indruk. Het was zeer confronterend om zulke jonge mensen te zien die zo gevangen zitten in hun lichaam. Voor mij was het ook nieuw. Maar al gauw zie je de rolstoel niet meer, maar probeer je de mens erin te leren kennen. Ik heb gelachen om hun rake opmerkingen en hun eerlijkheid. Om hun liefde richting de honden, en hun vrolijkheid. Ik heb veel respect voor de begeleiders die mee waren. Zij lijken hun bewoners te begrijpen zonder woorden en zijn altijd even behulpzaam en lief. Dat is fantastisch om te zien!
We zijn, denk, ik toch zo’n twee uur onderweg geweest, maar de tijd vloog voorbij. Toen we na afloop met zijn allen nog even na zaten te genieten op het terras voor het tehuis, onder het genot van een glaasje cola, kwam al gauw de vraag of we dit niet nog eens zouden willen doen. Nu met ander groep bewoners. Natúúrlijk willen we dit nog eens doen!
Het grote doel hierachter is een brug te bouwen. Een brug tussen de bewoners van ’t Volderke en ons, de bewoners van Meerhout. Zou het niet leuk zijn als ik op een dag een wandeling wil gaan maken, en met Falco naar ’t Volderke rij om een bewoner mee te nemen? Zou het niet hartstikke gezellig zijn om de bewoners beter te leren kennen? En misschien af en toe iets leuks te doen samen?
Ik weet dat ik nooit met een bewoner op mijn schouders naar een optocht ga kijken, maar het zal toch een gewéldig gevoel geven als je iets kunt betekenen voor iemand, als je een glimlach op iemands gezicht kunt toveren, simpelweg omdat je er bent?

18-03-2015, 14:54 geschreven door Sofie