Het plaatsje Kamsu, waar ik dus
overnachtte, staat bekent als het kapiteinsdorp. Van 1884 tot
1931 was hier een zeevaartschool gevestigd die zeekapiteins
uitspuwde. Op een bepaald moment zou er in elke familie in het dorp
minstens één kapitein geweest zijn. Nu is daar nog weinig van te
merken, tenzij misschien dat de houten huizen hier meestal wat groter
en mooier zijn dan gemiddeld. Hoewel ze waarschijnlijk niet meer uit
die tijd stammen. Mijn plannen toen ik gisteren Toila verliet was
dus om te fietsen tot Ama, een kleine 40 Km minder dan ik er
uiteindelijk deed. Vandaag zou ik dan een, relatief klein, toertje
rond fietsen in de streek en eindigen in ... Kamsu, precies waar ik
gisteren uiteindelijk terecht kwam dus. Morgen zou ik dan van daar
gewoon naar Tallinn fietsen. Maar plannen lopen niet altijd zoals
gepland (ik had die tweede nacht in Toila tenslotte ook al niet
gepland, dan hadden dingen dus nog anders verlopen), dus heb ik
nogmaals een en ander aangepast. Ik keek ondertussen toch wel uit
naar Tallinn en mijn kleren waren ook dringend toe aan een stevigere
wasbeurt. Ik heb enkele uitersten van het toertje geschrapt en,
naast de passage van Kamsu en Vorsu, de essentie overgehouden, met
name de bezoeken aan Sagade en Palmse Manor (Palmse waar ze me
gisteren niet moesten hebben dus. Deze landhuizen, er zijn er nog wel
meer in de streek, dateren gewoonlijk uit de 18° eeuw en werden bij
de onafhankelijkheid van 1920 genationaliseerd. Bij de vernieuwde
onafhankelijkheid werden velen gerestaureerd en zijn nu te
bezichtigen. Daarnaast hebben ze dikwijls nog andere functies. Bij de
beide ik bezocht horen een hotel en een guesthouse. In Sagade huist
ook het staats bosbeheer en hun school en een bosmuseum over het
bosbeheer en de fauna en flora in de streek. Palmse is meer klassiek
met, naast het hotel en guesthouse, het toeristisch bureau voor de
streek, een souvenirshop, een taverne, ... Beiden waren zeker hun
bezoek waard. In Palmse moet er trouwens iemand geweest zijn die al
iets langer onderweg was dan ik. En van Palmse ging het dan
richting Tallinn, de weg nr 1 vermijdend. Lange tijd is het me gelukt
maar op het einde werd het een puzzel om hem te blijven mijden dus
heb ik toch maar toegegeven. Aangenaam was het niet, het is als
fietsen op een autosnelweg, maar het kan wel. Ik was hem ook al wel
eens overgestoken en er zijn ook bushaltes op. Zo kwam ik dus in
Tallinn terecht waar ik het Noord Hostel opzocht en daar ontvangen
werd door de Russische Olga. Ook de voertaal van de gasten is
gemiddeld russisch en het supermarktje even verder ook al. Ik geloof
dat ik in de Russische wijk van Tallinn terecht gekomen ben. Mijn
kleren hebben ondertussen hun dringende beurt gehad alleen ... bleek
dat ze geen droogkast hebben. Gelukkig lig ik, voorlopig toch, alleen
in een grote kamer wat ik heb nu overal was te drogen liggen en
hangen. Met eerst mijn bezoekjes te doen en dan ineens verder te
gaan naar Tallinn werd het toch weer een vrij lange dag met 110
Km. En dan ben ik het weer nog vergeten. Vannacht heeft het wat
geregend maar bij het opstaan waas het droog, wel waren aan de
overkant van de baai de wolken donkerder en kon ik zelfs wat gerommel
horen. Voor mij bleef alles beperkt tot wat lichte regen, en pas na
mijn vertrek. Mijn tentje heb ik dus netjes droog kunnen inpakken. De
lichte regen was wel net hard genoeg om mijn regenjasje aan te
trekken, tot na mijn bezoek aan Palmse. Toen was het al even gestopt
en zag het er wat meer belovend uit. Ik had nog wel af en toe wat
gedruppel maar niets meer om mijn jasje bij aan te trekken, tot bij
het naderen van Tallinn. Toen werd het weer even wat dreigender en
iets feller regenen maar dramatisch werd het niet. In Tallinn houd
ik de volgende 2 dagen fietspauze, ze zijn welkom na 5 toch wel vrij
stevige dagen op een rij, om de stad te bezoeken.
Met dat pintje is het niets geworden
gisteren. Ik wou mijn pintje, eigenlijk in blik, niet te vroeg kopen
om het niet warm te laten worden maar had er niet op gelet dat het
winkeltje maar open was tot 8 uur en tegen dat ik met alles klaar
was, was het 8u30. Het is dus bij koffie en een koekske
gebleven. Vandaag: zonnig en warm, heel warm. Ik hoorde vanmiddag
soms het asfalt onder mijn wielen ploffen als
bolletjesplastiek. Gedurende 25 Km kon ik de weg nr 1 ontwijken
vanmorgen. Mooi langs de kust over degelijk asfalt. Op dit stuk
passeerde ik ook Estlands hoogste waterval maar de poort naar het
kijkplatform was gesloten, schijnbaar al een tijdje. Nu, in de
huidige omstandigheden was het ook met moeite een waterlek in plaats
van een waterval. Ik had de 1 ook nog verder kunnen ontwijken als ik
de fietsroute gevolgd was maar die ging verder over het grint en daar
had ik even genoeg van. Na 25 Km ging ik dus op de 1 om 6 Km verder
terug een zijweggetje te kiezen en netjes voorbij de grindweg terug
op de fietsroute uit te komen, voor nog eens 7 Km. Daarna ging het
weer even terug over de 1 om hem dan voor langere tijd te verlaten,
in eerste instantie richting Kunda. Maar niet na eerst nog een vroege
lunchstop gemaakt te hebben en mijn watervoorraad aan te vullen, het
was nodig vandaag. In Kunda zelf was er niet veel te zien, buiten de
gelegenheid om wat inkopen te doen en nogmaals water aan te vullen en
eens iets frisser te drinken. Hier ontmoette ik een Duitse fietser
die vertrokken was vanuit Sint-Petersburg. Gisteren in Narva stond ik
trouwens maar op een stevige dagrit naar Sint-Petersburg. Na mijn
inkopen had ik even wat moeite om het juiste spoor te vinden maar
uiteindelijk lukte het wel. Het doel van mijn omleiding was de
kasteelruïne van Toolse, een 13° eeuws kasteel dat destijds gebouwd
was voor de strijd tegen de piraten. Daarna ging het over kleine
baantjes terug naar de 1. Na een kleine 100 Km bereikte ik die om dan
de laatste 20 Km naar mijn camping in Ama af te leggen. De camping
die, volgens betrouwbare bron (ACSI, de internationale
campingfederatie) langs de 1 gelegen was en daar goed aangegeven
stond. Alleen hebben ze ondertussen van dit stuk nr 1 een
viervaksbaan met middenberm gemaakt en was er niets aangegeven. Toen
ik uiteindelijk, even voorbij waar Ama moest liggen, van de 1
afgeraakte stond daar wel een andere camping aangegeven daarheen dus.
Wat ik daar vond was een goed draaiende eetgelegenheid, waaraan men
nog stevig aan het verbouwen was. Ik dus aan de toog netjes op mijn
plaats afgewacht om te informeren naar de camping, hoewel ik niet
veel verwachtte op een bouwwerf. Het kon toch, voor 35 voor een
tent. Ik viel nog net niet achterover en vroeg bevestiging, die ze me
schriftelijk op een papiertje gaf: 35 . Geen foutje in de
vertaling of met een komma, de prijs was definitief. Ik dus terug
naar buiten en daar aan een paar van hun gasten gevraagd of zij de
weg naar Ama wisten. Ama moet een klein plaatsje zijn want er kwamen
telefoon-gpsen aan te pas, maar ze verwezen me verder. Even verder
aan een paar wegenwerkers maar om bevestiging gevraagd maar zij
moesten ook het antwoord schuldig blijven tot er eentje op basis van
mijn kaart, waar het plaatsje wel degelijk op vermeld staat maar waar
ook nog de oude 1 op staat, kon bevestigen: verder door gaan en
dan 2 x rechts. Bij de eerste maal rechts kwam ik terug op de 1 maar
in de andere richting. De 2° keer rechts was een klein spoortje. Ik
ben een eindje gaan kijken maar zonder wegwijzer vond ik het zinloos
om door te gaan. Ik veronderstel dat het hier vroegen wel zou kunnen
geweest zijn maar dat de kleine camping, werd ook door ACSI gezegd,
ten onder gegaan is aan de nieuwe weg. Dan maar terug de 1 in de
andere richting, de richting Tallinn dus, en naar dezelfde afrit als
de eerste keer. Ik had daar ook gezien dat Palmse maar 7 Km was.
Palmse Manor was mijn eerste doel voor morgen en van de Planet wist
ik dat daar ook een guesthouse bij was. Even voor Palmse was er een
restaurantje waar ook camping en caravaning stond afgebeeld maar het
antwoord op mijn vraag was negatief. Even verder, bij Palmse Manor:
de poort naar het guesthouse, in een van de bijhuizen, was gesloten,
even verder bij de hoofdingang gaan informeren. Zij bevestigde de
ligging van het guesthouse en ik kon over het terrein verder. Bij het
guesthouse was alles gesloten, terug naar de hoofdingang dus. Zij kon
wel even de verantwoordelijke bellen. Na enkele pogingen kreeg ze
antwoord maar er waren geen gasten en voor 1 persoon konden ze ook
niet komen open doen. Er was aan de andere zijde van de Manor ook nog
een hotel. Eerst terug naar het guesthouse om mijn fiets te halen,
het leek me eerder makkelijker om die alvast daar te laten, en naar
het hotel.. Dat was echter net even buiten mijn prijsklasse. Maar ik
wist dat er een eind verder, terug aan zee, nog wel een paar
plaatsen met een camping waren, nog maar verder dus. Gelukkig bleef
het nog wel droog want het was al een tijdje behoorlijk dreigend.
Natuurlijk kreeg ik dus toch wat gespetter maar al bij al viel het
nog mee, ten opzichte van de dreiging die er soms was. Uiteindelijk
kwam ik terecht, letterlijk aan het einde van de straat, in
Kamsu. Met al deze fantasietjes kwam mijn rit vandaag uit op 150
Km. Ook mijn plannen voor morgen zijn nu enigszins in de war. Ik
moet een en ander nog herzien, misschien kom ik wel een dag vroeger
in Tallinn. Terwijl ik aan de grote, overdekte tuintafel zat te
koken kwam er een Oostenrijks koppel toe die hier met auto en tent
staan en de andere helft van de tafel in gebruik hadden. Dit leidde
tot een mooi gesprek en tot een mooie geste van de man, die mij een
biertje aanbood. Ik had eerst beleefd willen bedanken maar de
verleiding was te groot, waardoor zij zelf, tot mijn chaamte, een
ander blikje deelden. Ze hadden net inkopen gedaan, ook geen koel
mogelijkheden en dus slechts 2 blikjes gekocht voor vanavond .
Zonnig en warm vandaag, heel warm (28,8
gemiddeld en 38 maximum, volgens Bryton). Ik heb me vandaag zelf
wat onverhard opgelegd, ik besloot de kustweg te volgen tot
Sillamäe. Ik moet wel zeggen dat hij van behoorlijke kwaliteit was,
anders was ik misschien omgekeerd. Naar het einde toe werd hij wel
stilaan slechter en onaangenaam, alleen ... het echte einde zou ik
niet bereiken. Een stuk voor Sillamäe begint de industrie en
daarvoor moest de weg een eerste keer wijken, van de goede onverharde
over op de slechte in een spoor langs de omheining van een
olie(?)opslag. En een eind verder was er ineens een draad gespannen
over dat spoor. Er was wel een optie om een bermpje op te klauteren
en door het gras verder te ploeteren maar ik besloot om te passen en
terug te keren, ook dat hele eind over dat slecht spoor dus. Na een
paar kilometers terug was er een optie om de fietsroute te volgen, in
Estland zijn er grote fietsroutes afgepijld maar ze gaan er daarbij
van uit dat iedereen met een onbepakte mountainbike rijdt. Dat spoor
zag er echter al even triest uit als dat langs de omheining, reden
waarom ik ook de eerste keer de fietsroute niet gevolgd was, en ik
besloot om nog maar een eind verder terug te keren tot waar ik een
asfalt baantje gezien had. Een asfalten zijbaantje dat uitkomt op een
onverharde hoofdweg die een eind verder dood loopt!? Uiteindelijk ben
ik zo'n 6 Km teruggekeerd. Via dat zijbaantje kwam ik terug op de
weg nummer 1. De weg van Narva, en dus Rusland, naar Tallinn, vrij
druk dus en ook niet echt aangenaam maar hij bolt wel en hij loopt
door tot in Narva. In Narva kwam ik ook de rivier Narva terug tegen
(wat een verrassing, Narva ligt aan de Narva), de rivier vormt hier
de grens tussen Estland en Rusland. Hier kan je ook zien hoe de Esten
en de Russen elkaar al eeuwen lang beloeren. Ik heb in Narva ook even
rondgefietst om te zien wat voor interessants ik nog kon vinden, veel
was het niet. Ook al omdat wat er was, het kasteel bijvoorbeeld, wel
eens afgesloten was vanwege werken in uitvoering. Wel was er een
kathedraal en een oud stadhuis. Ook was er natuurlijk gelegenheid om
wat te eten en de watervoorraad aan te vullen, het was wel nodig met
de warmte van vandaag. Bij het verlaten van de stad nogal wat
herdenkings monumenten: een Duits oorlogskerkhof waar sinds de
oprichting in 1995 de gesneuvelde Duitsers herbegraven worden; een
monument voor de gesneuvelden van WO II; eentje voor de slachtoffers
van de onafhankelijkheidsoorlog tegen de Russen van 1918 tot 1920;
eentje voor de onafhankelijkheidsoorlog tegen de Zweden in 1700, de
Esten hebben behoorlijk moeten vechten voor hun onafhankelijkheid.
Van Narva ging het verder langs de Narva naar Narva-Jõesuu, waar
de Narva in zee uitmondt. Het mooiste monument was volgens mij
datgene dat plots, even voor Narva-Jõesuu, onaangekondigd langs de
kant van de weg op een kerkhofje in het bos stond, voor de
slachtoffers van WO II. Narva-Jõesuu werd dan uiteindelijk mijn
keerpunt. Hier had ik de keuze tussen Rusland, illegaal want geen
overgang en geen papieren, de zee, mooi maar erg vochtig, en
terugkeren. Het werd dus het laatste. Het was eigenlijk de bedoeling
van symbolisch op dit keerpunt te overnachten en mijn keerpunt
te vieren. En bij gebrek aan een camping zou dit in een
guesthouse zijn, even voorbij het plaatsje. Het guesthouse was echter
volboekt, het kleine hotelletje vlakbij gesloten en in het mega
Meresuu Spa & Hotel ben ik het niet eens gaan vragen. Om
terug te keren en nog enkele andere plaatsjes te checken had ik geen
zin. Dus besloot ik maar om door te gaan tot de eerstvolgende
camping, ik had vanmorgen enkele aanwijzingen gezien maar zonder er
op te letten waar precies op de route. In het slechtste geval
helemaal terug tot Toila, wat volgens mijn eerste inschatting niet
verder kon zijn dan een totaal van 130 Km. Omstreeks de 100 Km zag ik
een bord voor een camping op 2 Km van de weg. Ondertussen had ik
berekend dat terug tot Toila niet verder kon zijn dan 120 Km en dus
besloot ik maar om door te gaan tot waar ik wist dat het goed en niet
duur was. Veel vieren ga ik op de camping niet doen, ik heb net mijn
bordje spaghetti in tomatensaus binnen, maar op een pint ga ik me
straks toch nog trakteren Met alle fantasietjes werd de rit
vandaag 119 Km ver. Tot slot bij het keerpunt,of nu er 40 Km
voorbij, nog wat cijfers: 48 dagen onderweg; 38 dagen gefietst voor
3.889 Km en 23 dagen gekampeerd.
23 en 24 juni zijn 2 aansluitende
feestdagen in Estland en dat betekende dus voor veel mensen een lang
weekend, en dat betekende dus ook dat het vannacht lang gezellig
luid bleef. Er was zelfs ergens in de buurt een behoorlijk vuurwerk.
Ik lag echter al in mijn tentje en ben er niet voor uitgekomen. Dat
lang weekend geldt trouwens niet voor iedereen, de meeste (voedings-)
winkels zijn 7 op 7 open en dus ook op feestdagen. En gisteren toen
ik uit Tartu vertrok reed daar de vuilkar rond, op een zon- en
feestdag dus. Het weer vandaag: aangenaam; wisselend bewolkt. Mijn
route voor vandaag was wel degelijk verhard, dat probleem stelde zich
dus niet. Ik volgde verder de boorden van het meer, maar heb het meer
niet meer gezien. De weg loopt hier enkele tientallen meters weg van
het meer en aangezien het bos praktisch tot in het meer groeit ... Ik
heb de weg dus gevolgd tot in Vasknarva, het noordoostelijkste punt
van het meer. Bij het binnenrijden van het dorp staat een grote
Orthodoxe kerk (klooster?), volgens geruchten zou dit destijds een
KGB radio-luisterpost geweest zijn. In Vasknarva begint ook de Narva,
een rivier die van het Peipsi meer naar de zee stroomt. Ik ben tot op
het eind van de weg gereden in de hoop hier een glimp van op te
vangen maar die paar kilometers had ik me kunnen besparen. Van het
meer zie je dus niets meer en de rivier zie je achter de tuintjes
lopen, met aan de overkant dus Rusland. Dan ging het over een
officieel wat grotere weg, het verschil was niet merkbaar, verder
noordwaarts. Met onderweg nog een stop in Kuremäe, een dorpje met
het nog aktieve Orthodoxe klooster Pühtitsa. Het klooster is
van 1885 tot 1895 gebouwd en is een pelgrims oord voor de Orthodoxen,
met een eindje verder ook een heilige bron. Na het klooster en de
bron ging het terug naar de weg, die een eindje verder plots stopte
met een weg te zijn. Ze zijn de weg schijnbaar aan het vernieuwen en
vanaf hier zijn ze er nog niet aan toegekomen m het nieuwe asfalt te
leggen. Zo kreeg ik, onverwacht, toch nog 15 Km onverhard onder de
wielen. Het was niet overal rampzalig maar leuk was het nergens. Op
sommige plaatsen ging het met een slakkengangetje vooruit en dan ben
je natuurlijk een gemakkelijk doel voor de vliegen om rond je kop te
komen zwermen, hatelijk. Uiteindelijk werd de weg terug weg, een
eindje verder even (echt) grote weg om dan terug van de grote weg af
te gaan voor nog een stukje tot aan de camping in Toila. Daarmee heb
ik de Baltische zee bereikt, die hier praktisch net naast de camping
ligt maar wel een twintig meter lager. De afstand was vandaag
opnieuw 101 Km.
Gisteren namiddag op een van de
stadskaarten, die her en der verspreid staan, gemerkt dat er nog een
tentje staat bij mijn adres. Ook nog wat bijgeleerd over de
buurt waarin ik logeer. De buurt waar ik logeer is Supilinn, te
vertalen als Soepstad. Dit gebied was vroeger het
overstromingsgebied van de nabijgelegen rivier. In de 19° eeuw zakte
het niveau van de rivier en wat achter bleef was goedkoop maar
vruchtbaar land, goed geschikt voor goedkope houten huizen en
groentetuinen. Vanwege deze groentetuinen kregen de straten dan ook
groentenamen. Mijn straat, Herne, blijkt bijvoorbeeld erwtenstraat te
zijn. Lange tijd was de buurt ook de buurt van het goedkope volk:
artiesten, vagebonden, dronkaards, studenten, ... kortom alles wat
geen of niet veel geld had. Ondertussen is een en ander verandert. De
prijzen schijnen nog steeds behoorlijk redelijk te zijn maar het is
ondertussen een redelijk populaire buurt geworden. Er zijn ook
maatregelen genomen om het karakter van de buurt te beschermen, met
onder andere een wijkcomité. Er zijn bouw- en verbouwingsregels
gekomen om te bepalen wat kan en niet kan; er wordt jaarlijks een
prijs voor bet gerenoveerd huis uitgereikt; er is zelfs een lokaal
krantje de Supilinn Tirin, inderdaad ... de soepterinne. En
dan vandaag: om te beginnen, zonnig en warm. De rit begon over de
3, zo'n grote weg zonder verkeer. Na zowat 12 Km ging het over op de
43 die ik zou blijven volgen om ruim 60 Km verder terug uit te komen
op de 3. De eerste stop vandaag was na 40 Km aan het kasteel van
Alatskivi, en even verder nog eens voor een koffie pauze. Vandaag op
een paar plaatsen alcohol controles zien plaats hebben (ik heb niet
mogen deelnemen) en hier, in Alatskivi, terwijl ik aan mijn koffie
zat te slurpen ook eentje positief zien blazen. Toevallig(?) die met
de dikste auto, een nieuwe, stevige Audi. Zijn passagier bleek ook
nog (of al?) positief en mocht dus ook niet overnemen, daar zaten ze
dus met een klein probleem dat nog bezig was nadat mijn koffie al op
was en ik verder ging. Mijnheer was alvast met het papierwerk voor de
boete bezig. Na 50 Km bereikte ik de oevers van het Peipsi meer,
het grootste van de Baltics, en eigenlijk meteen ook een beetje de
Russische grens, die hier in het midden van het meer ligt. In het
eerste plaatsje dat ik tegenkwam bij het meer, Kalaste, heb ik even
rond gereden maar dat waren overbodige kilometers, er was echt niet
veel te zien. Wel was er wat te zien in Mustvee. Enkele kerken van
verschillende Christelijke strekkingen maar ook de rouwende maagd,
een beeld van een rouwende vrouw dat in 1973 geplaatst werd op de
plaats een massagraf van Russische soldaten die hier sneuvelden op
het einde van WO II. Voorbij Mustvee kwam ik dan dus terug op de 3
terecht die ik nog een eindje volgde, tot aan de camping in Kauksi.
In principe verlaat ik morgenvroeg de 3 terug. Tenzij mijn voorziene
route onverhard blijkt te zijn, dat is momenteel nog niet duidelijk.
Het logische en mooiste zou zijn om de boorden van het meer te
blijven volgen maar als ik daarvoor ruim 30 Km over de ribbels van
een onverharde weg moet weet ik nog niet of ik dat zal kunnen
opbrengen. We zullen zien. De afstand vandaag was 101 Km.
Vanmorgen opgestaan met de zon door het
venster maar toen ik op weg ging was het al stevig aan het
overtrekken (Ergerlijk is dat, wakker worden in volle hoop op goed
weer en dan een ommekeer krijgen. Ik heb het natuurlijk ook al
omgekeerd gehad, wakker worden met regen en mooi droog vertrekken.
Veel minder ergerlijk natuurlijk) en was ik er van overtuigd dat ik
vandaag een paar stevige buien zou krijgen. Het tegengestelde was
echter waar, het is mooi terug opgeklaard om dan over te gaan in wat
wisselende bewolking. Ondertussen heb ik mijn wandeling door de stad
al gehad en kan het dus niet meer stuk. Tartu is weer een stad
waar ik zou van kunnen houden met zijn afwisseling van grote statige
gebouwen en houten huizen, in variërende staat van onderhoud of
renovatie. Tartu heeft ook de mix van een toeristische stad met een
universteits stad, wat een stad altijd levendig maakt. Gisteravond,
toen ik ging eten, was het graduatie avond op de universiteit, wat
nogal wat volk op de been bracht. En vandaag dus de officiële
stadswandeling. Wat me ook opviel was de wall-art in al zijn
vormen, legaal of illegaal. In het algemeen is het ook duidelijk
dat de Esten zich meer verwant voelen met en richten op Scandinavië
dan op de andere Baltische staten. Dit merk onder andere aan de
verkoop van Nordic souvenirs. Er is recent ook nog voorgesteld
om de vlag te wijzigen, met dezelfde kleuren maar in de vorm van een
Scandinavisch kruis. Ook is er voorgesteld om het internationaal
gebruikte Estonia officieel te wijzigen naar Estland
zoals het in de Germaanse landen gebruikt wordt. En ik moet verder
ook wel zeggen dat wanneer je de taal hoort dit niet echt Slavisch
klinkt zoals in Litouwen en Letland en als je het ziet heeft het ook
wel veel weg van het Fins, met veel dubbele klinkers en trema's op de
klinkers. Wel hoor je ook veel Russisch. Dit zijn dan niet
noodzakelijk toeristen, de Russen vormen nog steeds een vrij grote
minderheidsgroep in Estland. Vandaag overigens niet op straat maar in een koffieshop, na lunch hier, en met wifi van het naburig hotel.
Vanmorgen opgestaan met bewolkte lucht
en natte straten. Het moet dus vannacht geregend hebben maar daar heb
ik niets van gemerkt, zalig geslapen. De rit begonnen met een
zwak zonnetje en een paar pogingen tot opklaring maar lang duurde dat
niet, al snel was alles weer dicht getrokken. Voorlopig bleef het nog
droog maar ook dat bleef niet duren, rond half tien viel er een
eerste keer wat gedruppel en later was er ook wat gemiezer maar
vooralsnog niets om me zorgen over te maken. Tot ik om elf uur toch
moest toegeven en mijn regenjasje aantrekken voor een wat stevigere
bui. Toch was ik er van overtuigd dat het weer zou stoppen en dat
deed het ook, alleen herbegon het ook telkens. Tot het op een bepaald
moment weer stopte en vijftig meter verder de straat droog was, ik
was de regen voorbij! Uiteindelijk heb ik de rit beëindigd met een
zwak zonnetje en een paar pogingen tot opklaring. Tot zover het
weer. De rit begon over de 3. Op kaart ingekleurd als grote weg
maar vrijwel zonder verkeer en met een mooi, gescheiden fietspad,
waar een blob modder geen modder bleek te zijn. Na 12 Km verliet
ik de grote weg voor een kleiner baantje richting Sangaste, met
zijn kasteel mijn eerste doel voor vandaag. Het kasteel zou in de 18°
eeuw gebouwd zijn door een lokale graaf die zijn inspiratie onder
andere zou gehaald hebben bij Windsor Castle. De 1,45 miljoen stenen
die nodig waren voor de bouw zouden ter plaatse gefabriceerd zijn.
Het bezoek binnen was wel niet écht indrukwekkend.. Liefhebbers, die
even kasteelheer of -dame willen spelen, kunnen er wel overnachten
want een deel van het kasteel doet dienst als hotel. Ik heb niet
geïnformeerd naar de prijzen maar ik had niet de indruk dat ze heel
hoog waren. Van Sangaste ging het verder langs Otepää, het
wintersport centrum van Estland. Wintersport betekent dan wel noordse
wintersport, langlauf en biatlon dus. Winter wedstrijden win je in de
zomer, je ziet ze dus ook nu massaal bezig rond het stadion. De
loipes van de winter zijn in de zomer asfalt baantjes, waar je dus
mooi op rolski's terecht kan. Ook de jeugd traint hier het hele jaar
door. Niet alleen op rolski's maar ook lopend en op de fiets
(mountainbike zowel als koersfiets). Schutters heb ik in het stadion niet gezien. Ik had in en rond Otepää nog
wat meer willen bezichtigen, zoals bijvoorbeeld Pühajärv (heilig
meer) dat door niemand minder dan de Dalai Lama gezegend werd bij
zijn bezoek aan Estland in 1991. Ik had het herinneringsmonumentje
wel willen gaan bekijken. Ook is er een Castle Hill met
restanten van een oud kasteel en schijnbaar een schitterend panorama
over de vallei. Ik kwam net voorbij het sportcentrum in een van de
stevigere buien terecht en had er dus nog weinig zin in, van
schitterende panorama's was vandaag sowieso geen sprake. Dus ging
het maar meteen verder richting Tartu, na nog wat inkopen en een
koffiepauze. Het einde verliep terug over een grote weg, 15 Km over
de 2 die wel vrij druk was en geen fietspad had (rond Otepää was er
overigens wel een fietspad, dat men bovendien met een veegmachine aan
het proper vegen was!). Er was alleszins ruimte zat dus een probleem
was het niet. Dat werd het iets meer bij het binnen rijden van Tartu
waar vrij grote wegenwerken aan de gang waren en dus een omleiding
was. Gelukkig had ik gisteren geleerd dat kesklinn centrum
betekent want aangezien we officieel reeds in Tartu waren werd Tartu
niet meer aangegeven. Ik Tartu had ik een adres van een
guesthouse, even buiten het centrum, waar men ook kon kamperen,
alleen deden ze dit niet meer. Dus heb ik er maar een kamer genomen
voor de volgende 2 nachten, morgen fietspauze en bezoek aan Tartu. De
afstand vandaag was 96 Km. Ik werk hier al 2 dagen op straat. Nog
mijn guesthouse gisteren nog dat van hier hebben wifi maar Estland
voorziet free-wifi op straat en zodanig upload ik mijn blog op
straat, zolang het maar niet regent.
Gisteren dus lekker gegeten in het
restaurant: een soep van lamsvlees en groentjes; een lokale zalmforel
papillote met gebakken aardappelen; een halve liter lokale pils
en, tenslotte heb ik me ook nog een dessert gegund, een ijskreem met
zelfgemaakte bessenjam en pindanootjes. Dit alles voor de
schappelijke prijs van 15 . Bij de combinatie ijskreem en
pindanootjes keek ik eerst even raar op maar dat heb je bij ons
natuurlijk ook, alleen zijn ze dan gemalen erover gestrooid. De zaak
was trouwens gezellig druk en de bediening aangenaam rustig. Ik heb
dan ook een hele tijd comfortabel binnen gezeten (= muggenvrij) met
zicht op het meer. Vanmorgen wakker geworden met de zon op de
tent, het zou echter al snel duidelijk worden dat ik ze toch iets
minder zou zien dan gisteren. Bij het vertrek nog eens goed over
het meer gekeken, ik zou er vandaag geen ander meer zien. Dat er geen
meer is wil hier echter niet zeggen dat er geen water is. Tamelijk
veel van het bos en ook wel van de heide hier, en dat geldt dus ook
voor Litouwen, is zogenaamd nat land, alles groeit dan dus
gewoon vanuit het water. Daarna eerst weer even wat inkopen
gedaan en dan op weg, richting P39 en Estland. Even moest ik over de
A2 maar daar mocht ik al snel terug af. Alleen bleek mijn voorziene
route, hoewel geel op de kaart, een onverharde weg. Even heb ik
geprobeerd om te volharden maar dat is, voor mij althans, niet te
doen over een lange afstand. Dan toch maar beslist om mijn route te
herleggen en een stuk verder over de A2 te gaan. Ook niet het meest
aangename maar het bolt tenminste. Een paar kilometer verder bleek
dan dat de weg die ik ingeslagen was maar een binnenweg was en dat de
P39 dus die paar kilometer verder lag, op mijn kaart dan weer wit
gekleurd. Ik denk dat de kaartenmakers daar een klein foutje gemaakt
hebben. In Ape werd het even wat moeilijker (hoe is het mogelijk in
zo'n boerengat), ook al niet geholpen door een kleine lokale
omleiding maar met de help van enkele locals vond ik dan toch
de juiste richting. En om 20 na 10 reed ik Eesti Vabariik
binnen, Republiek Estland dus. Om daar dan net boven de grens verder
te gaan. Op sommige momenten was dat letterlijk te nemen, dan zag ik
links van de weg het gras en de bossen van Letland en rechts dat van
Estland. Verschil is er overigens niet te merken. Tenslotte kwam
ik in mijn bestemming Valga, nog steeds letterlijk op de grens. Valga
/ Valka blijkt een soort Baarle Hertog / Baarle Nassau. Op het eind
van WO I bleek er een behoorlijk conflict te zijn over de grens hier.
Uiteindelijk werd er een Engelsman bijgehaald en die heeft de grens
dan maar midden door de stad getrokken en die grens heeft men dan bij
de nieuwe onafhankelijkheid in 1991 schijnbaar gerespecteerd. Er is
wel een verschil met de Baarles, hier spreekt men aan de
verschillende kanten van de grens ook een verschillende taal. Zo kan
je hier dus 2 jonge gasten in een fastfood restaurant hun eten in het
engels bestellen omdat ze toevallig van de andere kant van de lijn
zijn. Voor Valga had ik 2 adressen, een hotel uit de Lonely
Planet en een guesthouse dat ik zelf opgespoord had. Toen ik hier aan
kwam bleek er echter een behoorlijke toeristische dienst te zijn dus
ben ik daar maar eens gaan kijken. Er bleken hier nog wel meer
budget logies te zijn en de juffrouw van de toeristische dienst
was zeer behulpzaam om een plaatsje te vinden, toch wel zwak van de
Planet om deze plaatsjes niet te vernoemen. Het guesthouse dat ik
voor ogen had was volboekt net als nog een paar plaatsen die zij
voorstelde (het zijn allemaal eerder kleine zaakjes). Uiteindelijk
kwam ik terecht bij Kahri waar ik voor 15 iets heb dat je niet
anders kunt noemen dan een appartementje. Die euro's moet ik hier
trouwens niet omrekenen, ze zijn er nog niet officieel bij maar ze
gebruiken hem al wel. Ook ik lig dus maar op een paar honderd meter
van de grens en ik ben dan ook nog even terug gewandeld naar die
kant van de stad. Op het eerste zicht vond ik Valga maar een
mistroostig plaatsje maar ik vind ondertussen dat het toch wel
karakter heeft. De teller stopte vandaag bij 89 Km.
Schitterend weer voor een mooie, lange
dag vandaag. Het zou vandaag een lange rit worden, des te beter
dat het weer zo goed was. De route begon, eens buiten Rezekne,
over de P36 voor een goede 50 Km, deze 50 Km waren wel best mooi maar
toch wat gewoner dan de afgelopen dagen. Na die 50 Km zou ik
van de 36 afsplitsen op de 47 maar van ver zag ik al een bord staan
waarop een omleiding uitgetekend stond. Gelukkig was het voor de
doorlopende 36 en dus niet voor mij. Hoewel, veel verschil zou het
eigenlijk niet uitgemaakt hebben, ik kon langs beide kanten een halve
boog maken die waarschijnlijk weinig verschilden van afstand. Na 80
Km, in Balvi, deed zich eindelijk een kans op een koffiepauze voor.
Ze zijn hier een beetje dunner gezaaid die kansen dus moet je ze
nemen wanneer ze zich voordoen en eventueel zelfs al eens een dagje
zonder doen, gisteren bijvoorbeeld. Gisteren leek zich wel een
koffiepauze aan te dienen maar de laatste koffie werd net voor mij
verkocht, ze waren net zonder koffie gevallen. Even verder in
Balvi ook nog even water en snacks (muesli repen) aangevuld, geen
overbodige luxe met een rit als vandaag. Daarna dus verder en na
precies 100 Km kon ik de aan de laatste brok beginnen, de 28 Km van
de P43 naar Aluksne. Vooral het tweede deel zou nog een stevige brok
blijken. Om te beginnen asfalt dat niet leek te bollen (of was ik het
die niet meer zo goed bolde? ) en ook nog enkele stevige
klimmetjes naar het einde toe, zo voelde het toch. En in Aluksne was
het dan nog een klein stukje naar de camping, mooi gelegen aan een
schitterend meer op het terrein van een hotel. Van uitrusting is het
wel de minste die ik al deed sinds ik Polen verliet en die met de
snelste muggen. Ik geloof dat ik in de tijd om mijn tent op te
stellen ik al zeker een 20 nieuwe beten opliep, ze vallen aan in
groep en mikten vooral op de enkels. Met 130 Km werd het vandaag
dus echt een stevige rit maar op een dag als vandaag deert dat niet
zo veel, dan ben je blij dat je fietsreiziger bent en zit je luidop
zingend (of wat daarvoor moet doorgaan) en fluitend op je fiets ...
al moet ik toch wel toegeven dat ik op het eind blij was dat ik op
bestemming was. En omdat het zo'n stevige rit was en de prijzen
hier best meevallen (bv. 3 om te kamperen), en misschien ook wel
een beetje omdat het voorlopig alweer mijn laatste nacht in Letland
is, ga ik mezelf zo dadelijk trakteren op een echte maaltijd en een
pint bier in het restaurant van het hotel.
Deze morgen was de wind weg en de zon
terug. Mijn gastvrouw heeft me gisteren, terwijl ik stond
te koken, nog getrakteerd met een mooie portie verse aardbeien voor
dessert, ze hebben lekker gesmaakt. 22 minuten had ik vanmorgen
nodig voor de eerste 3,5 Km tot aan de weg, dit was een stuk vlotter
dan gisteren namiddag. Ik veronderstel dat bij aankomst de 100 Km van
daarvoor toch ook meerijden. Eens op de weg was het verder
simpel, verder volgen in dezelfde richting als gisteren. In Dagda was
er gelegenheid voor nog wat inkopen en dan ging het gewoon verder tot
in Rezekne. Voor een vlak land vond ik het vandaag toch nog een
lastig ritje, zowat de hele dag op en af met af en toe een bijtertje
van 10 á 12 % (aangegeven). Ik had voor deze omgeving geen
informatie gevonden over een mogelijke camping dus zou ik hier een
adresje opzoeken dat door de Lonely Planet als budgetvriendelijk
bestempeld werd. Bij het naderen van Rezekne zag ik op een kaart dat
er even boven de stad toch een camping zou zijn, daarheen dan maar.
Eerst wel even door het stadje gereden om te zien of er iets te zien
was maar dat bleek niet echt het geval. Dan maar doorgegaan naar
de camping en even voorbij de stad zag ik inderdaad het klassieke
verkeersbord met een tent en zelfs de naam van de camping eronder, en
maar 400 meter van de weg. Toen ik 800 meter op het pad voor een
drievoudige splitsing stond en nog steeds nergens iets zag dat op een
camping kon wijzen, ook geen afpijling meer, besloot ik het maar op
te geven en toch maar terug naar de stad te rijden en het adresje van
de Lonely Planet op te zoeken. Het hotel is gelegen aan een pleintje
en rond dat pleintje wordt wel het bewijs geleverd dat je hier op de
grens van oost en west balanceert met langs de ene kant een
katholieke kerk en aan de andere kant een orthodoxe kerk. De
teller stopte uiteindelijk op 89 Km.
Vannacht heeft het een tijdje geregend
maar vanmorgen was het alweer zonnig en warm. Wel kwamen er als snel
donkere wolken en een onaangename wind opzetten. De bewolking werd
dan wisselend maar het bleef wel droog. Eerst ging het vanmorgen
over de A6 naar, nog snel een paar inkopen, en dan door het stadje,
en een paar kilometer voorbij het stadje zat mijn eerste, korte
verblijf in Litouwen erop. Ik ben zonder verwachtingen in Litouwen
aangekomen maar ga erg tevreden verder, Litouwen is me goed
meegevallen. Vilnius was best mooi en aangenaam en de afgelopen 2
dagen waren ook prachtig. Ik denk ook dat mijn beschrijving na de
eerste dag een beetje té zwart was. Er is wel degelijk een
economische achterstand maar minder erg dan mijn eerste indruk denk
ik. OK, er rijden wat minder nieuwe auto's maar het zijn nu precies
ook weer geen wrakken op de baan. En er wonen nog mensen ietwat
bouwvallig maar er worden ook veel huizen, en hun omgeving, mooi
opgeknapt, vaak door jongere mensen die zo'n huis(je) gekocht hebben
en dat stilaan mooi opknappen. Zowel in de stad als op den buiten
zie je dit. En verder zie je dat de Litouwers toch proberen van zo
goed mogelijk te leven. En zo reed ik dus na 7 Km Latvija,
Letland, binnen. De eerste kennismaking met de Letse wegen, waar de
A6 overigens de A13 werd, was niet positief. De weg krijgt het hier
vrij zwaar te verduren en wordt schijnbaar geregeld opgelapt, wat
uiteindelijk resulteert in putten en bulten. Eerste doel was
Daugavpils, een redelijk groot stadje. Normaal zou ik dit misschien
voorbij rijden maar vandaag ging ik toch eerst maar naar het centrum.
Ten eerste om Lets geld uit de muur te halen en ten tweede om te zien
of ik toevallig geen fotowinkel kon vinden ... En we zijn terug in
buiseness . Het was niet zozeer een fotowinkel als wel een
Canon winkel, of nog eerder een Canon kantoortje, waar ze zowat alles
van Canon hadden, van inktpatroon tot (dure) digitale camera's. Het
enige dat ik niet zag waren digitale pocketcamera's, dat was ook een
optie waar ik al aan gedacht had maar gezien ik hier de keuze had zou
ik waarschijnlijk toch voor een nieuwe lens gekozen hebben. De
camera's en lenzen stonden mooi uitgestald in een vitrine, ik had
maar uit te kiezen. Toch maar eerst een prijslijst gevraagd, die ging
van vrij goedkoop tot behoorlijk duur. Klassiek koos ik voor een
middenmoot en zo ben ik sinds 10u30 de trotse eigenaar van een Canon
lens EF-S 18-135mm f/3.5-5.6 IS STM. Dit had ik waarschijnlijk
makkelijker en goedkoper in Polen kunnen doen waar ik onder andere
Media Markt passeerde, dit zou me veel ongenoegen bespaard hebben,
maar toen dacht ik natuurlijk nog dat er iets haperde aan de camera
zelf. Het was pas later dat ik aan de lens ging denken. Ik denk
trouwens dat ik een faire winkelprijs betaald heb, al is ze on-line
beterkoop te verkrijgen. Het is vooral jammer van de 2 voorbije dagen die zowel van omgeving als omstandigheden echt mooi waren. Daarna ging het dan verder over kleiner
wegen, eerst nog in vrij slechte staat maar uiteindelijk beterend.
Bij Skrudaliena veranderde ik van richting en kreeg ik die
onaangename wind, die intussen was komen opzetten, meer in de rug,
waardoor hij ineens een stuk minder onaangenaam werd. Uiteindelijk
kwam ik de wegwijzer naar mijn camping tegen, waarna ik nog 3,5 Km
verder mocht over wasbord en los zand. Echt niet aangenaam maar het
moet nu eenmaal. Op de camping werd ook die wind weer een stuk
onaangenamer om mijn tentje op te stellen. Wanneer er golfslag staat op
een meer dan is dat zelden een goed teken. Ik heb wel bescherming
gezocht achter wat bomen voor een beetje windschaduw. De teller
stopte vandaag op 107 Km.
Een raar ding eigenlijk zo'n blog. Zit
je de hele dag rond te kijken en dan zie je dingen waarvan je denkt:
dat moet straks in de blog. En dan 's namiddags, als je
geïnstalleerd bent en gedoucht en een kleinigheid gegeten hebt, dan
begin je eraan. Je beschrijft wat je te zeggen hebt,je leest het nog
eens na en je post ... om dan, tien minuten later, te beseffen: ik
ben dit en dat nog vergeten te schrijven. Zo had ik gisteren nog
iets willen schrijven over de verscheidene wagens met remorque voor
transport van kajaks en kano's die ik tegenkwam, schijnbaar een
populaire bezigheid in deze streek van rivieren en meren. Ik had ook
nog iets kunnen zeggen over die 5 parasailers die ik zag opstijgen
(van die mannen met een propeller op de rug). En ik wou zeker nog
iets zeggen over de mensen die je hier met een emmertje of een mandje
het bos of de heide op ziet trekken, op zoek naar bessen en / of
paddenstoelen. Meestal voor eigen gebruik maar op plaatsen waar wat
meer volk komt (aan het kasteel in Trakai en in Vilnius bijvoorbeeld)
zie je ze ook wel eens met hun oogst staan om te verkopen en zo een
centje bij te verdienen. Ik had ook nog iets kunnen zeggen over hoe
leuk en mooi gelegen de camping wel was, mooi in het bos aan een meer
en met relatief weinig muggen. Maar ook over hoe het er tamelijk luid
en druk was, waarschijnlijk veel mensen uit Vilnius die zaterdag
voormiddag vertrekken voor een dagje kamperen in de natuur en die
zondag namiddag terugkeren. De Litouwers blijken ook meer
kampeergezind te zijn dan de Polen, ik heb gisteren op de camping
meer tenten gezien dan in heel Polen. Maar verder over vandaag. De
zon was vanmorgen wat gesluierd maar dat duurde niet lang, al vlug
brandde ze door die sluier en was het weer korte mouwen weer. Op de
middag trokken andere, donkerdere wolken over. Zodanig dat ik enige
tijd vreesde voor regen, maar die regen bleek (nog) niet voor mij
bedoeld. Ondertussen schijnt hier alweer geregeld de zon tussen de
wolken. De rit begon vanmorgen dus wel vrij lastig, 12 minuten
had ik nodig voor de 2 Km tot de weg. Op die weg ging het verder
zoals het gisteren geëindigd was, heel rustig en heel mooi, 45 Km
lang tot Ignalina. In Ignalina vond ik het een geschikt moment voor
een koffiepauze, en overigens ook de enige gelegenheid vandaag. De
mogelijkheden zijn wat minder op de kleinere wegen hier. Even verder
was er dan ook nog een gelegenheid om nog wat inkopen te doen. Bij
het buiten rijden van Ignalina kwam ik terug terecht op de 102, waar
ik gisteren de dag op begon. Deze was hier echter al zo rustig als de
andere wegen. De drukte die zich gisteren in de voormiddag wat
vormde waren waarschijnlijk die mensen uit Vilnius die eropuit
trokken voor het weekend, er zijn nog wel meer gelegenheden in de
streek om naar toe te trekken. Ergens gaan kajakken bijvoorbeeld. De
102 volgde ik voor de rest van de rit, op dezelfde golvende manier
door de mooie omgeving. De hele dag slechts 2 dorpjes en 1 stadje
(Ignalina dus) tegengekomen die naam waardig. Het eerste dorpje, nog
langs de 114, had een mooi houten kerkje, perfect op maat van het
dorp, dat zeker op de foto zou gegaan zijn. Op het einde, in
Zarasai, kwam de 102 uit op de A6, waarlangs ik mijn camping moest
vinden. Alleen wist ik niet of ik links of rechts moest. Ik gokte op
rechts, richting stad, maar kreeg al snel te zien dat ik 2 Km de
andere richting uit moest. Niet door het bos deze keer echter, mooi
langs de weg die toch niet stoort. De teller stopte vandaag op 97
Km maar het moeten er iets meer geweest zijn, na mijn winkelstop
vergat ik de GPS terug te starten en het duurde enkele kilometers
voor ik door had dat de teller niet meeliep. PS: zo'n fotoloze
blog heeft één voordeel, ik kan hem ook via mijn eigen
transmissiemiddelen uploaden. Maar als ik ergens een oplossing vind ga ik toch terug voor de foto's.
Het weer was vanmorgen iets minder, een
beetje meer bewolkt en een beetje frisser. Best nog wel aangenaam
fietsweer maar geen korte mouwen weer. Vilnius buiten rijden bleek
doodsimpel: aan de herberg rechts weg van het centrum, na 200 meter
aan de rode lichten links, over het water en aan het ronde punt
rechts de 102 op en volgen maar. De 102 stond op de kaart als
autosnelweg maar dat bleek niet het geval. Het was wel, gedurende 10
Km, een vierbaansweg met middenberm maar fietsers toegelaten en op
deze zaterdag morgen zeker niet te druk. Hij werd eerder een beetje
drukker wat later op de morgen, toen het al lang een gewone (gele)
weg was. Na 17 Km reed ik officieel Vilnius buiten, toen reed ik al
zeker 14 Km door het bos. Al vlug ging de weg vanmorgen dus het
bos in en dat bleef voor een groot deel de omgeving vandaag: bos
afgewisseld met meer open heide, soms groene velden en regelmatig een
meer of meertje tussendoor. Ik had al gehoord dat Estland veel gemeen
had met Finland maar ook dit voelde al enorm Fins aan: golvende wegen
tussen groen en blauw. Vooral toen ik in Pabrade de 102 verliet voor
de (nog) wat kleinere 173 naar Moletai. Hier werd het echt mooi
fietsen over een smalle, golvende weg tussen de heide, velden en
bossen met geregeld links en rechts een meer(tje). Zoals gezegd,
behoorlijk Fins. Ondertussen was de lucht ook al weer een stuk
opgeklaard en had ik mijn laagje met lange mouwen ook al weer
uitgedaan. Bij Moletai ging het even over de grote A14. Ik had
vandaag de rit zo'n 25 Km korter kunnen maken door gewoon de A14 te
nemen maar dat leek me ook geen aangenaam idee. Na een kilometertje
op de grote weg ging het terug kleiner richting Mindunai,waar ik een
camping moest vinden. Ze vinden was niet moeilijk maar er geraken was
weer een ander paar mouwen. De laatste 2 Km gingen over een smalle
bosweg, wasbord afgewisseld met los zand en tussendoor wat stenen en
dit op en af over de heuveltjes. Ik ben een paar keer afgestapt om
gewoon te duwen. Als je hier wil kamperen is je caravan best niet te
groot. Langs de andere kant verhuren ze hier ook stacaravans, hoe ze
die hier gekregen hebben weet ik ook niet. Misschien was de camping
hier voor het bos . Het was alleszins een mooie dag met 99 Km.
Vandaag alweer goed weer, zij het met
een beetje meer wind. Vanmorgen verder gegaan op de manier van
gisteren, met veel rondwandelen dus. Mijn eerste doel was een beetje
verder door vanaf de herberg om langs achter, door de bossen, een
heuvel te beklimmen waarop 3 kruisen staan. Er staan daar al sinds de
17° eeuw drie kruisen, opgedragen aan drie monniken die daar zouden
vermoord zijn. Ze zijn doorheen de geschiedenis al verscheidene keren
vernietigd maar telkens zijn er weer nieuwe opgericht. De laatste
keer zijn ze, na WO II, vernietigd door de Russen maar in 1991 zijn
de huidige betonnen exemplaren geplaatst. Toen ik er aan kwam was het
dus tijd voor foto's maar ... de camera weigerde alle dienst. Ik
krijg hem niet meer aan gang. Ik had overigens al een tijdje het idee
dat het probleem eerder bij de lens zit dan bij de camera en een
klein testje bevestigde dit. Wanneer ik de lens verwijder en afdruk
dan gaat dat gewoon (zonder beeld uiteraard), wanneer ik de lens
plaats is niets meer mogelijk. Ik ben dan maar gewoon wat gaan
rondwandelen, ook een beetje uitkijkend naar een fotograaf om te zien
of ik misschien een redelijk geprijsde standaardlens zou kunnen
tikken maar zonder resultaat. Ook op de toeristische dienst eens gaan
vragen of zij misschien een fotograaf wisten zijn maar de enige
mogelijke plaatsen die zij konden verzinnen waren twee plekken waar
ik al een kijkje genomen had, zonder resultaat. Ik ga hoe dan ook
door maar zonder camera zal het toch niet hetzelfde zijn. Vandaag kan
ik nog enkele foto's van gisteren meegeven, met onder andere een
buste van nota bene Frank Zappa (schijnbaar de eerste Frank Zappa
Memorial ooit) en een opvallend stukje graffiti en ook het befaamde KGB gebouw (het grote grijze dus). Vanaf morgen zal het
dus een fotoloze blog worden.
Is het zomer? Vandaag voor de derde dag
op rij mooi weer, de eerste keer deze reis, zou dat betekenen dat ik
eindelijk de zomer bereikt heb? Gisteravond in de herberg nog een
ontmoeting gehad met 2 oudere Litouwse dames, die een beetje engels
spraken. Zij hadden ruim 60 jaar geleden in de herberg gewoond. Na WO
II moet dit een kindertehuis geweest zijn, ik denk enkel voor
meisjes. Initieel waarschijnlijk voor oorlogswezen. In die tijd,
zeiden ze, was er wel veel meer ruimte rondom, wat nu allemaal
volgebouwd is. Toen ik gisteren terugkwam van het eten ook de
ontmoetingsplek van de plaatselijke fietsers gezien, aan de
klokkentoren van de kathedraal. Vandaag vooral veel rondgelopen.
Van Gediminas toren, een restant van een 10° eeuws kasteel ('t is te
zeggen, in de 18° eeuw terug opgebouwd na de vernietiging van het
kasteel), naar de universiteit, de oudste van de Baltics, enz... En
dan de dag, voorlopig, afgesloten met een bezoek aan het Genocide
Museum. Het museum is gevestigd in het oude KGB hoofdkwartier in
Litouwen en is vooral gewijd aan de bezettingsjaren. De
Litouwers spreken over 3 bezettingsperiodes: 40-41 door de USSR (toen
de Russen nog met de Nazi's overeenkwamen en zij onder elkaar de
streek verdeeld hadden), 41-45 door de Nazi's (toen de Nazi's niet
meer met de Russen overeenkwamen en hen aangevallen hebben) en
tenslotte 45-91 terug door de USSR. De Litouwers hebben na de oorlog,
vanuit de bossen, nog bijna 10 jaar een partizanen oorlog gevoerd
tegen de Russische bezetters, waarbij nog duizenden slachtoffers
gevallen zijn, meestal jonge mensen. Degenen die niet gesneuveld of
ontsnapt zijn, zijn dan, in het beste geval, na een passage langs de
kelders van dit gebouw gedeporteerd naar de gevangenenkampen in
Siberië en omgeving. Ook andere mensen, die ervan verdacht werden
van tegenstander te zijn, werden in die richting gedeporteerd,
dikwijls met hele families. Eind jaren 50 kwam er een lichte dooi,
waarbij verscheidene politieke gevangenen vrijgelaten werden en
sommigen, niet allen dus, mochten terugkeren. Die terugkeer moesten
ze dan wel zelf betalen, wat veelal betekende dat ze nog geruime tijd
ter plekke moesten blijven om de terugreis bijeen te sparen. Andere
die nog als gevaarlijk beschouwd werden mochten gewoon niet
terugkeren. Ook na de jaren 50 werden trouwens nog politieke
tegenstanders naar de kampen gestuurd. Wat dat betreft hebben de
Baltische landen het na de oorlog misschien nog erger getroffen dan
de Polen. Polen had tenminste nog een schijn van onafhankelijkheid,
de Baltiërs (als dat een woord is) werden gewoon ingelijfd als een
Sovjetrepubliek.
Vandaag korte mouwen dag, mooi weer
dus. Wim heeft me vanmorgen dat biertje van gisteren niet
aangerekend. Beter nog, hij heeft nog een kleine korting voor
fietsers. Zijn standaard prijs is dan ook berekend op 2 personen met
caravan. Niettemin, het was best goed bij Wim. Hij stelde me gisteren
ook nog voor om niet naar Vilnius te fietsen, hij vond dat maar
niets. Hij zou me naar het station voeren en 's namiddags terug
afhalen, zoals vanmorgen hij deed voor een Hollands koppel dat
gisteren met de caravan aangekomen was. Ik vind echter dat het
allemaal bij de reis hoort en heb hem dus vriendelijk bedankt, maar
neen dank u. Vanmorgen dus richting Vilnius, maar eerst nog over
het wasbord en daarna nog even langs Trakai passeren. In Trakai staat
een oud kasteel op een eilandje in een meer en de ruïne van een nog
ouder kasteel vlak bij. Het is dus een populaire bestemming voor een
daguitstap vanuit Vilnius en dat is er ook te merken. Van Trakai ging
het over de A16 richting Vilnius, volgens Wim dus niet te doen maar
volgens mij viel het, in vergelijking met Polen, best mee. Je
merkt hier wel dat je economisch een stap terug zet. Je ziet meer
kleinere, oudere huisjes, dikwijls in hout en dikwijls wat minder
goed onderhouden. Verder zie je ook wat ouder tuig op de weg en in
het veld en wat minder, en vooral minder nieuwe, auto's. Wat dus ook
voor minder drukke wegen en voor mij dus best in orde is. Je ziet
overigens ook wel dat dit niet voor iedereen telt, je ziet er tussen
ook wel de nieuwste Audi's en Mercedessen, enz. Waar ik in Polen de
indruk had dat er een groeiende middenklasse is, die er op Pools
niveau een levensstijl heeft vergelijkbaar met de onze, zie je in
Litouwen nog een enorm gat dus rijk en arm met slechts een beperkte
middenklasse, lijkt mij. Wat ik in Litouwen ook heb, maar dat kan
dus eventueel ook maar een gevoel zijn, is een veel groter gevoel van
ruimte. In Polen had ik toch meer het idee dat ik van dorpje naar
dorpje en van stadje naar stadje reed. Hier heb je sporadisch een
groepje huizen maar slechts zelden een dorps- of stadsgevoel, wat
voor mij dus leidt tot een groter gevoel van ruimte (als dat een
beetje behoorlijk overkomt). Maar ik was dus naar Vilnius aan het
rijden. Pas toen de A16 en de A4 samenvloeiden werd het wat drukker,
maar nog steeds niet onoverkomelijk. Even twijfelde ik of ik over de
aangeduide richting naar het centrum wel mocht doorgaan maar er stond
geen verbodsteken en toen mij een politieauto (veel politieauto's op
de baan hier) voorbijreed was ik wel gerust. Zo ben ik nog vlotjes
Vilnius binnen gereden en daar wou ik mijn GPS nog eens aan het werk
zetten om mijn herberg te vinden maar hij blijkt Vilnius niet te
kennen. Op de ouderwetse manier dan maar. Eerst even op een kaartje
in een bushokje gekeken om te zien of ik de goede richting uitging en
toen ik dichter kwam maar eens gevraagd. Eerst aan een paar fietsers
die me passeerden en daarna aan een juffrouw voor een beetje meer
detail. Zij deed meer dan dat, ze begeleide me tot aan een punt van
waar ze het me wat makkelijker kon duidelijk maken. Alles in vloeiend
engels. Ondertussen had ik ook al bevestigd gezien wat ik al
vermoedde, ik loop al 2 dagen een uur achter. Litouwen, en ik
veronderstel ook Letland en Estland, lopen een uur voor op ons. In
Trakai overigens een kort spontaan gesprek gehad met een Litouwer, in
het duits. Mijn eerste indruk is dat de Litouwers een beetje meer
open zijn dan de Polen, maar ik ben hier natuurlijk pas en in, en in
de buurt van, de hoofdstad. Hier in Vilnius zit ik voor 3 nachten
in herberg. Ik heb beslist van tenminste alle hoofdsteden 2 volledige
dagen te geven. Kan ik ook ineens recupereren van de muggenbeten. Wim
mag dat dan wel mooi uit de grond gestampt hebben, het crepeert er
van de muggen en de vliegen. Zijn mooie meertje en kleine vijvertje
helpen de zaak natuurlijk ook niet. Ik vraag me af hoe die mensen
hier iets gedaan krijgen buiten. Vanmorgen zag ik, als het ware, met
momenten mijn tentverpakking (zwart) niet meer liggen tussen de
vliegen. Nu, de vliegen waren enorm hinderlijk maar beten tenminste
niet, de even massale muggen staken wel. De afstand vandaag was
een simpele 56 Km.
Vanmorgen mooi en zonnig weer. In de
loop van de dag kwamen wel wat witte stapelwolken (juist Frank?)
opzetten maar niets om je zorgen over te maken, een mooie dag dus. Na
25 Km eerst even Alytus binnen gereden om eindelijk Litouws geld af
te halen, gisteren m'n camping nog betaald in euro's. Daarna meteen
ook maar de supermarkt binnen gesprongen om een paar inkopen te doen.
Daarna ging het verder tot Daugai. Van hier wou ik via een
kleinere weg de sprong maken van weg 128 naar weg 220. Kleinere wegen
kunnen hier nog (dikwijls) onverhard zijn, net als bijvoorbeeld in
Zweden en Finland. Nu heb ik niet noodzakelijk iets tegen onverharde
wegen in goede staat, als ze echter een wasbord profiel hebben dan
duurt 14 Km wel heel lang. Gelukkig was het niet constant zo maar wel
(te) dikwijls. Het was dus even tamelijk lastig maar ook behoorlijk
mooi. Toch was ik blij toen ik na een 14 Km terug asfalt onder de
wielen kreeg. De 220 bracht me dan tot in Rudiskes, waar ik wou
kamperen. Bij het binnenrijden van het dorp maar meteen aan de lokale
politieagent gevraagd waar de camping was. Volgens hem was er hier
geen. Pas in Trakai, 15 Km verder, was er een camping. Nu, 15 Km is
nu ook het einde van de wereld niet en ik wou morgen toch langs
Trakai passeren, doorgaan dus maar. 200 meter verder hing er een
bordje met een tentje op en een pijltje naar rechts met 4 Km. Een
beetje buiten het dorp, en uit de richting, maar ik wou toch mijn
informatie even controleren, erheen dus. Van die 4 bleken er wel 3
onverharde, met de nodige wasbord stukken. Maar zo kwam ik dus alsnog
op camping Harmonie terecht .... bij Wim den Hollander. Wim is
schijnbaar in de jaren 60 nog beroepswielrenner geweest en heeft
daarna nog bij de ploeg Post gewerkt (ten tijde van Eddy Planckaert).
Daarna is hij bondscoach van de Litouwse ploeg geworden, heeft hier
een vrouw gevonden, deze camping uit de grond gestampt (en ik moet
zeggen dat hij dat mooi gestampt heeft. echt wel een mooie camping,
ten midden de bossen) en is dus blijven plakken. Bij aankomst nodigde
hij me uit om binnen even een biertje te drinken, dat hij me morgen
echter ongetwijfeld aanrekent. Samen nog even een gezellige babbel
geslagen, terwijl de Hollanders de Chinezen voetbal les geven. Wim
heeft ook een speciaal hoekje voor fietsers, waarbij zowel een terras
als een hokje horen met tafels en banken. Eventueel kan er daar zelfs
geslapen worden maar ik denk dat ik mijn tentje beter insecten (=
vooral muggen) vrij kan houden dan het hokje, aangezien de deur niet
volledig sluit en er een gat zit in de plastieken ruiten. Toch is het
makkelijk om de ruimte te hebben om het materiaal uit te pakken en om
gewoon te koken (het terras) en te zitten (binnen, met toch minder
insecten dan buiten) Morgen moet ik dus wel eerst weer over dat
wasbord. De afstand was vandaag precies 100 Km.
Het was vanmorgen bij het vertrek
grijs, grauw en vochtig maar een kwartiertje vroeger regende het nog
behoorlijk dus kon ik nog niet echt klagen. Ik ben alvast,
optimistisch, zonder regenjasje aan vertrokken. Na een 25 Km werd de
vochtigheid toch eerder regendruppels en heb ik mijn jasje toch maar
aangetrokken. Toch ging het niet echt doorregenen, het hield
uiteindelijk zelfs op. Mijn hotel was perfect gelegen om mijn weg
verder te zetten, aan de wegen 8 en 16, die een beetje verder
splitsten. Ik ging daar verder over de 16. Die was opvallend goed en
rustig, zelfs vrijwel zonder vrachtverkeer. Ik veronderstel dat het
doorgaand verkeer vooral de 8 neemt. In Giby dacht ik een hoek te
kunnen afsnijden door via de kleine wegen de grens over te steken, op
kaart zag het er vrij simpel uit. Kort bij de grens ging de weg
echter over op onverhard, dat leek me dan toch niet de geschikte
plaats voor een grenspassage. Waarschijnlijk had ik aan de laatste
splitsing moeten rechts houden i.p.v. links maar volgens een
verkeersbord was links de doorlopende weg, degene die onverhard werd
dus. Alleszins koos ik toch maar voor de zekerheid en ging ik dus
maar opnieuw richting grotere weg en de officiële grensovergang.
Even voor de middag reed ik Lietuvos Respublika binnen, de
eerste van de 3 Baltische landen en in't vervolg dus gewoon
Litouwen. Voorlopig heb ik nog geen verschil gemerkt. De wegen
golven door het groene landschap, de lucht is grauw en de regen is
nat. Als om mij te testen is het het laatste uur terug stevig
beginnen regenen, maar ondanks dat sta ik toch terug op de camping.
Gelukkig wel weer eentje met wat overdekte ruimte om mijn kleren wat
uit te hangen, ze zullen wellicht niet volledig drogen maar het is
toch tijd om een frisser setje aan te trekken. Bovendien is er een
keukentje waar ik straks rustig mijn potje kan koken, veel stelt het
niet voor maar het is binnen en er staat een gasvuur, een afwasbak en
een tafel en stoel. Het nadeel aan de camping is de vrij grote
aanwezigheid van muggen, en ik vrees dat dit slechts een begin is. Ik
verwacht de volgende weken vrij veel meren en meertjes = vrij veel
stilstaand water = vrij veel muggen. Afstand vandaag: 91 Km.
Vanmorgen geen probleem om buiten te
geraken met mijn fiets, de receptie was netjes bemand. De dag
begon vandaag zoals die van gisteren: mooi en zonnig, zij het een
beetje minder warm . De route vandaag was simpel, weg 61 van Lomza
naar Augustow. Een uurtje na mijn vertrek zag ik echter vanuit het
westen reeds wolken opschuiven. Kort na 10 uur vielen de eerste
druppels. Even verder was een benzinestation en besloot ik een
koffiepauze te nemen, in de stille hoop dat het slechts een buitje
zou zijn en dat die over zou zijn tegen dat mijn pauze voorbij was
... het werd een buitje van 3 uur, met wisselende intensiteit. Toen
ik kort na de middag, vanuit mijn ooghoek, een blauw gat van een
meertje tussen de bomen zag en daar naar omkeek, zag ik ineens ook
een blauw gat in de lucht. Schijnbaar was de regenzone zowat voorbij
en naderden de opklaringen weer. Het duurde nog wel een tijdje voor
dat deze mij bereikten, zoals ik ook de wolken al ruim op voorhand
zag aankomen, maar uiteindelijk klaarde het dus op. Ondertussen was
wel mijn, kortstondig, zomergevoel al lang weer weggespoeld. En
geblazen want met de regen was ook de wind nog wat toegenomen. Maar
het klaarde dus toch op, zodat ik enigszins droog aankwam in mijn
bestemming Augustow. Hier kon ik in mijn hotel in het engels terecht,
met dank aan de eenzame planeet voor het adres (de Lonely Planet
gids). Mogelijk waren hier nog wel plaatsen waar ik in het engels zou
terecht gekund hebben, want het is een enigszins toeristisch
plaatsje. De reden hiervoor is het Augustow kanaal, dat hier begint
en over een afstand van 102 Km, ook via meren en rivieren, 2 rivieren
verbindt. Mogelijk kon ik hier ook wel iets goedkoper (maar zeker
duurder) terecht maar ik dacht van mij voor mijn,voorlopig, laatste
nacht in Polen maar even te laten gaan. Afstand vandaag: 105 Km PS: Hier in Polen zijn de kerken nog niet te groot. Zoals ik in Kielce al eens opmerkte wordt de mis via luidsprekers buiten aan de kerk "uitgezonden" voor degenen die binnen geen plaats hebben. Ook een priester tekort is hier nog niet aan de orde, ik heb zowel in Krakau als Warschau verscheidene jonge mannen in zwarte habijt over straat zien lopen.
.
, alvast een proficiat aan mijn vader voor zijn verjaardag.
