Vandaag wat wisselend bewolkt met een
fris windje, tegen. Het vertrek was simpel vanmorgen, van aan het
hostel 2 maal rechts en volgen maar. Een 12 Km over de 8 om dan over
te gaan op de 17 en te eindigen op de 9. Het was moeilijk op gang te
komen vandaag en de tegenwind hielp natuurlijk ook al niet. Niet dat
het een sterke wind was maar toch wel voelbaar. Het leek vandaag
ook zo'n typische overgangsetappe te worden, mooi om te fietsen
maar niets extra te zien. Alleen een oversized kultuurhuis in
Keila, oversized ten opzichte van de grootte van het plaatsje. En dan
na zowat 50 Km staat er een wegwijzer naar Padise klooster op 200
meter. 200 meter is ook niets en dus ga je maar eens kijken en dan
kom je ineens terecht bij de ruïne van een klooster uit de 14°
eeuw. En vlakbij het klooster stond nog een mooi landhuis dat nu
dienst doet als hotel / restaurant. Daar kan een mens dan toch weer
50 Km verder. Na die 50 Km verder kwam ik aan in Haapsalu. Ook
hier is de grootste blikvanger een ruïne, in dit geval van een
bisschoppelijk kasteel uit de 13° eeuw. Verder ben ik ook nog even
over de promenade gelopen, alvorens nog een stukje verder te rijden
tot aan mijn camping. Een kleine en leuke maar vrij dure (10,50 )
camping, waar ik omringd ben door Finnen. De teller stopte vandaag
op 107 Km. De foto van het kultuurhuis heeft uiteindelijk de selectie niet gehaald.
Een van de weinige niet russisch
sprekers in de hostel was een Duitser die met de fiets onderweg is
naar Finland. Hij nam vanmorgen de boot naar Helsinki en zal daar
zien waar en hoever hij gaat. De bedoeling is alleszins tot Rovaniemi
te fietsen, op bezoek bij de kerstman dus. Vanmorgen wakker
geworden met het geluid van stevige regen. Het is dan wel vrij vlug
gestopt maar wel de hele dag grijs en kil gebleven. Zit mijn goede
zomer er voorlopig op? Vanmorgen dus verder rondgewandeld, met de
nadruk op verder. Eerst gepasseerd langs de opera, mooi klassiek
gebouw maar voor de fotograaf tamelijk verstoord door tram- en
trolleylijnen. Daarna ook gepasseerd langs de KGB, in hotel Viru.
Toen dit hotel in 1972 gebouwd werd was het de eerste hoogbouw in
Tallinn en de place to be voor buitenlanders, letterlijk dan
want het was de enige plaats waar buitenlanders mochten logeren. Dat
maakte het voor de KGB, die een verdieping permanent voor zichzelf
gereserveerd hielden, gemakkelijk om iedereen in het oog en het oor
te houden: gasten, personeel, bezoekers, ... Het hotel is nog steeds
operationeel en heeft nu op het KGB-verdiep een museum maar het is
vrij duur en op afspraak, en die had ik dus sowieso niet. Daarna
ging het een behoorlijk eind verder naar Kadriorg, een groot park
gebied even buiten het centrum. De grootste blikvanger in het park is
Kadriorg Paleis, door Tsaar Peter de Grote, na zijn verovering van
Estland, gebouwd (besteld) voor zijn vrouw Catherina. Er zou 18 jaar
aan gebouwd zijn, van 1718 tot 1738. Ondertussen verbleef Peter
tijdens zijn bezoeken aan Tallinn in een veel bescheidener, simpel
huisje wat verderop. Jammer genoeg is het paleis momenteel
gedeeltelijk in plastiek ingepakt wegens renovaties. In de jaren 30
deed het paleis dienst als presidentiële residentie. In 1938 werd in
de tuin van het paleis een apart paleis gebouwd voor de president.
Dat paleis wordt nu door de president, en zijn gevolg, gebruikt als
werkplaats, hij resideert er echter niet. Daarna ging het terug
naar de oude stad. Net als in Krakow moet je, als je even het
massatoerisme terzijde laat (we willen allemaal die mooie plaatsen
bezoeken maar hebben liever niet dat teveel anderen dat terzelfder
tijd doen ), toch wel toegeven dat het een indrukwekkende plaats is. Ook stil word je wel even bij een monument net buiten de wallen.
Een monument met onder andere enkele honderden namen op, slachtoffers
van de ferrie Estonia die in 1994 in de Baltische zee verging.
Vlakbij, net binnen de stadsmuur, is er ook een plaque ter ere van de
leden van de Britse Navy die het leven lieten tijdens hun steun aan
de onafhankelijkheidsoorlog van 1918 1920. Ook de Britten hadden
dus nog niet gedaan met vechten aan het einde van WO I. Als ik me
goed herinner waren de Duitsers na 1918 ook nog steeds in gevecht met
de Denen over betwiste gebieden. Eigenlijk was die WO I nog niet erg
gedaan in 1918. Op de weg terug bracht ik ook nog een bezoekje
aan Linda, de treurende weduwe van Kaliev. Volgens de plaatselijke
legende is Toompea, de heuvel waarop een gedeelte van de oude stad
ligt, de grafheuvel die Linda liet maken voor Kaliev, de
legendarische eerste leider van de Esten.
Vandaag niet echt veel te zeggen,
bezoek aan Tallinn. De stad waar misschien wel de hoogste
verwachtingen aan verbonden waren, samen met Krakow. Maar ik heb ook
een beetje dezelfde gevoelens als Krakow de eerste dag. Het is
allemaal schitterend maar hoge verwachtingen zijn moeilijk te
voldoen. Bovendien is het, ook weer net als Krakow, allemaal super
toeristisch, met hier dan nog als extraatje de aangemeerde
cruiseschepen. Het gevolg van dit alles is dat de prijzen naargelang
zijn. Ook wordt je hier veel aangesproken door personeel van
restaurants om je als klant te ronselen. Alleen mijn overnachtingen
zijn echt goedkoop, 11 per nacht in een stad als Tallinn. Veel
meer dan een bed, douche, wc en minimale kookfaciliteiten wordt er
echter niet voor geboden. Oh ja, het gebruik van de wasmachine
gisteren was gratis. Toch is de stad echt wel een bezoekje waard.
Veel van de middeleeuwse omwalling en zijn torens staan nog of terug
recht. Ook binnen de muren is de oude stad erg mooi gerestaureerd,
met veel grote handelshuizen en dergelijke. Het is wel dikwijls
moeilijk in beeld te krijgen omdat het allemaal zo dicht op elkaar
staat. Buiten het centrum zie je veel houten huizen maar dikwijls
behoorlijk groot, goed onderhouden en erg kleurrijk, ook best mooi
vind ik. Het weer was vandaag terug erg mooi, aangename
temperatuur met van omstreeks de middag wisselende
bewolking. Morgen gaan we verder rond.
Het plaatsje Kamsu, waar ik dus
overnachtte, staat bekent als het kapiteinsdorp. Van 1884 tot
1931 was hier een zeevaartschool gevestigd die zeekapiteins
uitspuwde. Op een bepaald moment zou er in elke familie in het dorp
minstens één kapitein geweest zijn. Nu is daar nog weinig van te
merken, tenzij misschien dat de houten huizen hier meestal wat groter
en mooier zijn dan gemiddeld. Hoewel ze waarschijnlijk niet meer uit
die tijd stammen. Mijn plannen toen ik gisteren Toila verliet was
dus om te fietsen tot Ama, een kleine 40 Km minder dan ik er
uiteindelijk deed. Vandaag zou ik dan een, relatief klein, toertje
rond fietsen in de streek en eindigen in ... Kamsu, precies waar ik
gisteren uiteindelijk terecht kwam dus. Morgen zou ik dan van daar
gewoon naar Tallinn fietsen. Maar plannen lopen niet altijd zoals
gepland (ik had die tweede nacht in Toila tenslotte ook al niet
gepland, dan hadden dingen dus nog anders verlopen), dus heb ik
nogmaals een en ander aangepast. Ik keek ondertussen toch wel uit
naar Tallinn en mijn kleren waren ook dringend toe aan een stevigere
wasbeurt. Ik heb enkele uitersten van het toertje geschrapt en,
naast de passage van Kamsu en Vorsu, de essentie overgehouden, met
name de bezoeken aan Sagade en Palmse Manor (Palmse waar ze me
gisteren niet moesten hebben dus. Deze landhuizen, er zijn er nog wel
meer in de streek, dateren gewoonlijk uit de 18° eeuw en werden bij
de onafhankelijkheid van 1920 genationaliseerd. Bij de vernieuwde
onafhankelijkheid werden velen gerestaureerd en zijn nu te
bezichtigen. Daarnaast hebben ze dikwijls nog andere functies. Bij de
beide ik bezocht horen een hotel en een guesthouse. In Sagade huist
ook het staats bosbeheer en hun school en een bosmuseum over het
bosbeheer en de fauna en flora in de streek. Palmse is meer klassiek
met, naast het hotel en guesthouse, het toeristisch bureau voor de
streek, een souvenirshop, een taverne, ... Beiden waren zeker hun
bezoek waard. In Palmse moet er trouwens iemand geweest zijn die al
iets langer onderweg was dan ik. En van Palmse ging het dan
richting Tallinn, de weg nr 1 vermijdend. Lange tijd is het me gelukt
maar op het einde werd het een puzzel om hem te blijven mijden dus
heb ik toch maar toegegeven. Aangenaam was het niet, het is als
fietsen op een autosnelweg, maar het kan wel. Ik was hem ook al wel
eens overgestoken en er zijn ook bushaltes op. Zo kwam ik dus in
Tallinn terecht waar ik het Noord Hostel opzocht en daar ontvangen
werd door de Russische Olga. Ook de voertaal van de gasten is
gemiddeld russisch en het supermarktje even verder ook al. Ik geloof
dat ik in de Russische wijk van Tallinn terecht gekomen ben. Mijn
kleren hebben ondertussen hun dringende beurt gehad alleen ... bleek
dat ze geen droogkast hebben. Gelukkig lig ik, voorlopig toch, alleen
in een grote kamer wat ik heb nu overal was te drogen liggen en
hangen. Met eerst mijn bezoekjes te doen en dan ineens verder te
gaan naar Tallinn werd het toch weer een vrij lange dag met 110
Km. En dan ben ik het weer nog vergeten. Vannacht heeft het wat
geregend maar bij het opstaan waas het droog, wel waren aan de
overkant van de baai de wolken donkerder en kon ik zelfs wat gerommel
horen. Voor mij bleef alles beperkt tot wat lichte regen, en pas na
mijn vertrek. Mijn tentje heb ik dus netjes droog kunnen inpakken. De
lichte regen was wel net hard genoeg om mijn regenjasje aan te
trekken, tot na mijn bezoek aan Palmse. Toen was het al even gestopt
en zag het er wat meer belovend uit. Ik had nog wel af en toe wat
gedruppel maar niets meer om mijn jasje bij aan te trekken, tot bij
het naderen van Tallinn. Toen werd het weer even wat dreigender en
iets feller regenen maar dramatisch werd het niet. In Tallinn houd
ik de volgende 2 dagen fietspauze, ze zijn welkom na 5 toch wel vrij
stevige dagen op een rij, om de stad te bezoeken.
Met dat pintje is het niets geworden
gisteren. Ik wou mijn pintje, eigenlijk in blik, niet te vroeg kopen
om het niet warm te laten worden maar had er niet op gelet dat het
winkeltje maar open was tot 8 uur en tegen dat ik met alles klaar
was, was het 8u30. Het is dus bij koffie en een koekske
gebleven. Vandaag: zonnig en warm, heel warm. Ik hoorde vanmiddag
soms het asfalt onder mijn wielen ploffen als
bolletjesplastiek. Gedurende 25 Km kon ik de weg nr 1 ontwijken
vanmorgen. Mooi langs de kust over degelijk asfalt. Op dit stuk
passeerde ik ook Estlands hoogste waterval maar de poort naar het
kijkplatform was gesloten, schijnbaar al een tijdje. Nu, in de
huidige omstandigheden was het ook met moeite een waterlek in plaats
van een waterval. Ik had de 1 ook nog verder kunnen ontwijken als ik
de fietsroute gevolgd was maar die ging verder over het grint en daar
had ik even genoeg van. Na 25 Km ging ik dus op de 1 om 6 Km verder
terug een zijweggetje te kiezen en netjes voorbij de grindweg terug
op de fietsroute uit te komen, voor nog eens 7 Km. Daarna ging het
weer even terug over de 1 om hem dan voor langere tijd te verlaten,
in eerste instantie richting Kunda. Maar niet na eerst nog een vroege
lunchstop gemaakt te hebben en mijn watervoorraad aan te vullen, het
was nodig vandaag. In Kunda zelf was er niet veel te zien, buiten de
gelegenheid om wat inkopen te doen en nogmaals water aan te vullen en
eens iets frisser te drinken. Hier ontmoette ik een Duitse fietser
die vertrokken was vanuit Sint-Petersburg. Gisteren in Narva stond ik
trouwens maar op een stevige dagrit naar Sint-Petersburg. Na mijn
inkopen had ik even wat moeite om het juiste spoor te vinden maar
uiteindelijk lukte het wel. Het doel van mijn omleiding was de
kasteelruïne van Toolse, een 13° eeuws kasteel dat destijds gebouwd
was voor de strijd tegen de piraten. Daarna ging het over kleine
baantjes terug naar de 1. Na een kleine 100 Km bereikte ik die om dan
de laatste 20 Km naar mijn camping in Ama af te leggen. De camping
die, volgens betrouwbare bron (ACSI, de internationale
campingfederatie) langs de 1 gelegen was en daar goed aangegeven
stond. Alleen hebben ze ondertussen van dit stuk nr 1 een
viervaksbaan met middenberm gemaakt en was er niets aangegeven. Toen
ik uiteindelijk, even voorbij waar Ama moest liggen, van de 1
afgeraakte stond daar wel een andere camping aangegeven daarheen dus.
Wat ik daar vond was een goed draaiende eetgelegenheid, waaraan men
nog stevig aan het verbouwen was. Ik dus aan de toog netjes op mijn
plaats afgewacht om te informeren naar de camping, hoewel ik niet
veel verwachtte op een bouwwerf. Het kon toch, voor 35 voor een
tent. Ik viel nog net niet achterover en vroeg bevestiging, die ze me
schriftelijk op een papiertje gaf: 35 . Geen foutje in de
vertaling of met een komma, de prijs was definitief. Ik dus terug
naar buiten en daar aan een paar van hun gasten gevraagd of zij de
weg naar Ama wisten. Ama moet een klein plaatsje zijn want er kwamen
telefoon-gpsen aan te pas, maar ze verwezen me verder. Even verder
aan een paar wegenwerkers maar om bevestiging gevraagd maar zij
moesten ook het antwoord schuldig blijven tot er eentje op basis van
mijn kaart, waar het plaatsje wel degelijk op vermeld staat maar waar
ook nog de oude 1 op staat, kon bevestigen: verder door gaan en
dan 2 x rechts. Bij de eerste maal rechts kwam ik terug op de 1 maar
in de andere richting. De 2° keer rechts was een klein spoortje. Ik
ben een eindje gaan kijken maar zonder wegwijzer vond ik het zinloos
om door te gaan. Ik veronderstel dat het hier vroegen wel zou kunnen
geweest zijn maar dat de kleine camping, werd ook door ACSI gezegd,
ten onder gegaan is aan de nieuwe weg. Dan maar terug de 1 in de
andere richting, de richting Tallinn dus, en naar dezelfde afrit als
de eerste keer. Ik had daar ook gezien dat Palmse maar 7 Km was.
Palmse Manor was mijn eerste doel voor morgen en van de Planet wist
ik dat daar ook een guesthouse bij was. Even voor Palmse was er een
restaurantje waar ook camping en caravaning stond afgebeeld maar het
antwoord op mijn vraag was negatief. Even verder, bij Palmse Manor:
de poort naar het guesthouse, in een van de bijhuizen, was gesloten,
even verder bij de hoofdingang gaan informeren. Zij bevestigde de
ligging van het guesthouse en ik kon over het terrein verder. Bij het
guesthouse was alles gesloten, terug naar de hoofdingang dus. Zij kon
wel even de verantwoordelijke bellen. Na enkele pogingen kreeg ze
antwoord maar er waren geen gasten en voor 1 persoon konden ze ook
niet komen open doen. Er was aan de andere zijde van de Manor ook nog
een hotel. Eerst terug naar het guesthouse om mijn fiets te halen,
het leek me eerder makkelijker om die alvast daar te laten, en naar
het hotel.. Dat was echter net even buiten mijn prijsklasse. Maar ik
wist dat er een eind verder, terug aan zee, nog wel een paar
plaatsen met een camping waren, nog maar verder dus. Gelukkig bleef
het nog wel droog want het was al een tijdje behoorlijk dreigend.
Natuurlijk kreeg ik dus toch wat gespetter maar al bij al viel het
nog mee, ten opzichte van de dreiging die er soms was. Uiteindelijk
kwam ik terecht, letterlijk aan het einde van de straat, in
Kamsu. Met al deze fantasietjes kwam mijn rit vandaag uit op 150
Km. Ook mijn plannen voor morgen zijn nu enigszins in de war. Ik
moet een en ander nog herzien, misschien kom ik wel een dag vroeger
in Tallinn. Terwijl ik aan de grote, overdekte tuintafel zat te
koken kwam er een Oostenrijks koppel toe die hier met auto en tent
staan en de andere helft van de tafel in gebruik hadden. Dit leidde
tot een mooi gesprek en tot een mooie geste van de man, die mij een
biertje aanbood. Ik had eerst beleefd willen bedanken maar de
verleiding was te groot, waardoor zij zelf, tot mijn chaamte, een
ander blikje deelden. Ze hadden net inkopen gedaan, ook geen koel
mogelijkheden en dus slechts 2 blikjes gekocht voor vanavond .
Zonnig en warm vandaag, heel warm (28,8
gemiddeld en 38 maximum, volgens Bryton). Ik heb me vandaag zelf
wat onverhard opgelegd, ik besloot de kustweg te volgen tot
Sillamäe. Ik moet wel zeggen dat hij van behoorlijke kwaliteit was,
anders was ik misschien omgekeerd. Naar het einde toe werd hij wel
stilaan slechter en onaangenaam, alleen ... het echte einde zou ik
niet bereiken. Een stuk voor Sillamäe begint de industrie en
daarvoor moest de weg een eerste keer wijken, van de goede onverharde
over op de slechte in een spoor langs de omheining van een
olie(?)opslag. En een eind verder was er ineens een draad gespannen
over dat spoor. Er was wel een optie om een bermpje op te klauteren
en door het gras verder te ploeteren maar ik besloot om te passen en
terug te keren, ook dat hele eind over dat slecht spoor dus. Na een
paar kilometers terug was er een optie om de fietsroute te volgen, in
Estland zijn er grote fietsroutes afgepijld maar ze gaan er daarbij
van uit dat iedereen met een onbepakte mountainbike rijdt. Dat spoor
zag er echter al even triest uit als dat langs de omheining, reden
waarom ik ook de eerste keer de fietsroute niet gevolgd was, en ik
besloot om nog maar een eind verder terug te keren tot waar ik een
asfalt baantje gezien had. Een asfalten zijbaantje dat uitkomt op een
onverharde hoofdweg die een eind verder dood loopt!? Uiteindelijk ben
ik zo'n 6 Km teruggekeerd. Via dat zijbaantje kwam ik terug op de
weg nummer 1. De weg van Narva, en dus Rusland, naar Tallinn, vrij
druk dus en ook niet echt aangenaam maar hij bolt wel en hij loopt
door tot in Narva. In Narva kwam ik ook de rivier Narva terug tegen
(wat een verrassing, Narva ligt aan de Narva), de rivier vormt hier
de grens tussen Estland en Rusland. Hier kan je ook zien hoe de Esten
en de Russen elkaar al eeuwen lang beloeren. Ik heb in Narva ook even
rondgefietst om te zien wat voor interessants ik nog kon vinden, veel
was het niet. Ook al omdat wat er was, het kasteel bijvoorbeeld, wel
eens afgesloten was vanwege werken in uitvoering. Wel was er een
kathedraal en een oud stadhuis. Ook was er natuurlijk gelegenheid om
wat te eten en de watervoorraad aan te vullen, het was wel nodig met
de warmte van vandaag. Bij het verlaten van de stad nogal wat
herdenkings monumenten: een Duits oorlogskerkhof waar sinds de
oprichting in 1995 de gesneuvelde Duitsers herbegraven worden; een
monument voor de gesneuvelden van WO II; eentje voor de slachtoffers
van de onafhankelijkheidsoorlog tegen de Russen van 1918 tot 1920;
eentje voor de onafhankelijkheidsoorlog tegen de Zweden in 1700, de
Esten hebben behoorlijk moeten vechten voor hun onafhankelijkheid.
Van Narva ging het verder langs de Narva naar Narva-Jõesuu, waar
de Narva in zee uitmondt. Het mooiste monument was volgens mij
datgene dat plots, even voor Narva-Jõesuu, onaangekondigd langs de
kant van de weg op een kerkhofje in het bos stond, voor de
slachtoffers van WO II. Narva-Jõesuu werd dan uiteindelijk mijn
keerpunt. Hier had ik de keuze tussen Rusland, illegaal want geen
overgang en geen papieren, de zee, mooi maar erg vochtig, en
terugkeren. Het werd dus het laatste. Het was eigenlijk de bedoeling
van symbolisch op dit keerpunt te overnachten en mijn keerpunt
te vieren. En bij gebrek aan een camping zou dit in een
guesthouse zijn, even voorbij het plaatsje. Het guesthouse was echter
volboekt, het kleine hotelletje vlakbij gesloten en in het mega
Meresuu Spa & Hotel ben ik het niet eens gaan vragen. Om
terug te keren en nog enkele andere plaatsjes te checken had ik geen
zin. Dus besloot ik maar om door te gaan tot de eerstvolgende
camping, ik had vanmorgen enkele aanwijzingen gezien maar zonder er
op te letten waar precies op de route. In het slechtste geval
helemaal terug tot Toila, wat volgens mijn eerste inschatting niet
verder kon zijn dan een totaal van 130 Km. Omstreeks de 100 Km zag ik
een bord voor een camping op 2 Km van de weg. Ondertussen had ik
berekend dat terug tot Toila niet verder kon zijn dan 120 Km en dus
besloot ik maar om door te gaan tot waar ik wist dat het goed en niet
duur was. Veel vieren ga ik op de camping niet doen, ik heb net mijn
bordje spaghetti in tomatensaus binnen, maar op een pint ga ik me
straks toch nog trakteren Met alle fantasietjes werd de rit
vandaag 119 Km ver. Tot slot bij het keerpunt,of nu er 40 Km
voorbij, nog wat cijfers: 48 dagen onderweg; 38 dagen gefietst voor
3.889 Km en 23 dagen gekampeerd.
23 en 24 juni zijn 2 aansluitende
feestdagen in Estland en dat betekende dus voor veel mensen een lang
weekend, en dat betekende dus ook dat het vannacht lang gezellig
luid bleef. Er was zelfs ergens in de buurt een behoorlijk vuurwerk.
Ik lag echter al in mijn tentje en ben er niet voor uitgekomen. Dat
lang weekend geldt trouwens niet voor iedereen, de meeste (voedings-)
winkels zijn 7 op 7 open en dus ook op feestdagen. En gisteren toen
ik uit Tartu vertrok reed daar de vuilkar rond, op een zon- en
feestdag dus. Het weer vandaag: aangenaam; wisselend bewolkt. Mijn
route voor vandaag was wel degelijk verhard, dat probleem stelde zich
dus niet. Ik volgde verder de boorden van het meer, maar heb het meer
niet meer gezien. De weg loopt hier enkele tientallen meters weg van
het meer en aangezien het bos praktisch tot in het meer groeit ... Ik
heb de weg dus gevolgd tot in Vasknarva, het noordoostelijkste punt
van het meer. Bij het binnenrijden van het dorp staat een grote
Orthodoxe kerk (klooster?), volgens geruchten zou dit destijds een
KGB radio-luisterpost geweest zijn. In Vasknarva begint ook de Narva,
een rivier die van het Peipsi meer naar de zee stroomt. Ik ben tot op
het eind van de weg gereden in de hoop hier een glimp van op te
vangen maar die paar kilometers had ik me kunnen besparen. Van het
meer zie je dus niets meer en de rivier zie je achter de tuintjes
lopen, met aan de overkant dus Rusland. Dan ging het over een
officieel wat grotere weg, het verschil was niet merkbaar, verder
noordwaarts. Met onderweg nog een stop in Kuremäe, een dorpje met
het nog aktieve Orthodoxe klooster Pühtitsa. Het klooster is
van 1885 tot 1895 gebouwd en is een pelgrims oord voor de Orthodoxen,
met een eindje verder ook een heilige bron. Na het klooster en de
bron ging het terug naar de weg, die een eindje verder plots stopte
met een weg te zijn. Ze zijn de weg schijnbaar aan het vernieuwen en
vanaf hier zijn ze er nog niet aan toegekomen m het nieuwe asfalt te
leggen. Zo kreeg ik, onverwacht, toch nog 15 Km onverhard onder de
wielen. Het was niet overal rampzalig maar leuk was het nergens. Op
sommige plaatsen ging het met een slakkengangetje vooruit en dan ben
je natuurlijk een gemakkelijk doel voor de vliegen om rond je kop te
komen zwermen, hatelijk. Uiteindelijk werd de weg terug weg, een
eindje verder even (echt) grote weg om dan terug van de grote weg af
te gaan voor nog een stukje tot aan de camping in Toila. Daarmee heb
ik de Baltische zee bereikt, die hier praktisch net naast de camping
ligt maar wel een twintig meter lager. De afstand was vandaag
opnieuw 101 Km.
), toch wel toegeven dat het een indrukwekkende plaats is.
.
