Gisteren namiddag op een van de
stadskaarten, die her en der verspreid staan, gemerkt dat er nog een
tentje staat bij mijn adres. Ook nog wat bijgeleerd over de
buurt waarin ik logeer. De buurt waar ik logeer is Supilinn, te
vertalen als Soepstad. Dit gebied was vroeger het
overstromingsgebied van de nabijgelegen rivier. In de 19° eeuw zakte
het niveau van de rivier en wat achter bleef was goedkoop maar
vruchtbaar land, goed geschikt voor goedkope houten huizen en
groentetuinen. Vanwege deze groentetuinen kregen de straten dan ook
groentenamen. Mijn straat, Herne, blijkt bijvoorbeeld erwtenstraat te
zijn. Lange tijd was de buurt ook de buurt van het goedkope volk:
artiesten, vagebonden, dronkaards, studenten, ... kortom alles wat
geen of niet veel geld had. Ondertussen is een en ander verandert. De
prijzen schijnen nog steeds behoorlijk redelijk te zijn maar het is
ondertussen een redelijk populaire buurt geworden. Er zijn ook
maatregelen genomen om het karakter van de buurt te beschermen, met
onder andere een wijkcomité. Er zijn bouw- en verbouwingsregels
gekomen om te bepalen wat kan en niet kan; er wordt jaarlijks een
prijs voor bet gerenoveerd huis uitgereikt; er is zelfs een lokaal
krantje de Supilinn Tirin, inderdaad ... de soepterinne. En
dan vandaag: om te beginnen, zonnig en warm. De rit begon over de
3, zo'n grote weg zonder verkeer. Na zowat 12 Km ging het over op de
43 die ik zou blijven volgen om ruim 60 Km verder terug uit te komen
op de 3. De eerste stop vandaag was na 40 Km aan het kasteel van
Alatskivi, en even verder nog eens voor een koffie pauze. Vandaag op
een paar plaatsen alcohol controles zien plaats hebben (ik heb niet
mogen deelnemen) en hier, in Alatskivi, terwijl ik aan mijn koffie
zat te slurpen ook eentje positief zien blazen. Toevallig(?) die met
de dikste auto, een nieuwe, stevige Audi. Zijn passagier bleek ook
nog (of al?) positief en mocht dus ook niet overnemen, daar zaten ze
dus met een klein probleem dat nog bezig was nadat mijn koffie al op
was en ik verder ging. Mijnheer was alvast met het papierwerk voor de
boete bezig. Na 50 Km bereikte ik de oevers van het Peipsi meer,
het grootste van de Baltics, en eigenlijk meteen ook een beetje de
Russische grens, die hier in het midden van het meer ligt. In het
eerste plaatsje dat ik tegenkwam bij het meer, Kalaste, heb ik even
rond gereden maar dat waren overbodige kilometers, er was echt niet
veel te zien. Wel was er wat te zien in Mustvee. Enkele kerken van
verschillende Christelijke strekkingen maar ook de rouwende maagd,
een beeld van een rouwende vrouw dat in 1973 geplaatst werd op de
plaats een massagraf van Russische soldaten die hier sneuvelden op
het einde van WO II. Voorbij Mustvee kwam ik dan dus terug op de 3
terecht die ik nog een eindje volgde, tot aan de camping in Kauksi.
In principe verlaat ik morgenvroeg de 3 terug. Tenzij mijn voorziene
route onverhard blijkt te zijn, dat is momenteel nog niet duidelijk.
Het logische en mooiste zou zijn om de boorden van het meer te
blijven volgen maar als ik daarvoor ruim 30 Km over de ribbels van
een onverharde weg moet weet ik nog niet of ik dat zal kunnen
opbrengen. We zullen zien. De afstand vandaag was 101 Km.
Vanmorgen opgestaan met de zon door het
venster maar toen ik op weg ging was het al stevig aan het
overtrekken (Ergerlijk is dat, wakker worden in volle hoop op goed
weer en dan een ommekeer krijgen. Ik heb het natuurlijk ook al
omgekeerd gehad, wakker worden met regen en mooi droog vertrekken.
Veel minder ergerlijk natuurlijk) en was ik er van overtuigd dat ik
vandaag een paar stevige buien zou krijgen. Het tegengestelde was
echter waar, het is mooi terug opgeklaard om dan over te gaan in wat
wisselende bewolking. Ondertussen heb ik mijn wandeling door de stad
al gehad en kan het dus niet meer stuk. Tartu is weer een stad
waar ik zou van kunnen houden met zijn afwisseling van grote statige
gebouwen en houten huizen, in variërende staat van onderhoud of
renovatie. Tartu heeft ook de mix van een toeristische stad met een
universteits stad, wat een stad altijd levendig maakt. Gisteravond,
toen ik ging eten, was het graduatie avond op de universiteit, wat
nogal wat volk op de been bracht. En vandaag dus de officiële
stadswandeling. Wat me ook opviel was de wall-art in al zijn
vormen, legaal of illegaal. In het algemeen is het ook duidelijk
dat de Esten zich meer verwant voelen met en richten op Scandinavië
dan op de andere Baltische staten. Dit merk onder andere aan de
verkoop van Nordic souvenirs. Er is recent ook nog voorgesteld
om de vlag te wijzigen, met dezelfde kleuren maar in de vorm van een
Scandinavisch kruis. Ook is er voorgesteld om het internationaal
gebruikte Estonia officieel te wijzigen naar Estland
zoals het in de Germaanse landen gebruikt wordt. En ik moet verder
ook wel zeggen dat wanneer je de taal hoort dit niet echt Slavisch
klinkt zoals in Litouwen en Letland en als je het ziet heeft het ook
wel veel weg van het Fins, met veel dubbele klinkers en trema's op de
klinkers. Wel hoor je ook veel Russisch. Dit zijn dan niet
noodzakelijk toeristen, de Russen vormen nog steeds een vrij grote
minderheidsgroep in Estland. Vandaag overigens niet op straat maar in een koffieshop, na lunch hier, en met wifi van het naburig hotel.
Vanmorgen opgestaan met bewolkte lucht
en natte straten. Het moet dus vannacht geregend hebben maar daar heb
ik niets van gemerkt, zalig geslapen. De rit begonnen met een
zwak zonnetje en een paar pogingen tot opklaring maar lang duurde dat
niet, al snel was alles weer dicht getrokken. Voorlopig bleef het nog
droog maar ook dat bleef niet duren, rond half tien viel er een
eerste keer wat gedruppel en later was er ook wat gemiezer maar
vooralsnog niets om me zorgen over te maken. Tot ik om elf uur toch
moest toegeven en mijn regenjasje aantrekken voor een wat stevigere
bui. Toch was ik er van overtuigd dat het weer zou stoppen en dat
deed het ook, alleen herbegon het ook telkens. Tot het op een bepaald
moment weer stopte en vijftig meter verder de straat droog was, ik
was de regen voorbij! Uiteindelijk heb ik de rit beëindigd met een
zwak zonnetje en een paar pogingen tot opklaring. Tot zover het
weer. De rit begon over de 3. Op kaart ingekleurd als grote weg
maar vrijwel zonder verkeer en met een mooi, gescheiden fietspad,
waar een blob modder geen modder bleek te zijn. Na 12 Km verliet
ik de grote weg voor een kleiner baantje richting Sangaste, met
zijn kasteel mijn eerste doel voor vandaag. Het kasteel zou in de 18°
eeuw gebouwd zijn door een lokale graaf die zijn inspiratie onder
andere zou gehaald hebben bij Windsor Castle. De 1,45 miljoen stenen
die nodig waren voor de bouw zouden ter plaatse gefabriceerd zijn.
Het bezoek binnen was wel niet écht indrukwekkend.. Liefhebbers, die
even kasteelheer of -dame willen spelen, kunnen er wel overnachten
want een deel van het kasteel doet dienst als hotel. Ik heb niet
geïnformeerd naar de prijzen maar ik had niet de indruk dat ze heel
hoog waren. Van Sangaste ging het verder langs Otepää, het
wintersport centrum van Estland. Wintersport betekent dan wel noordse
wintersport, langlauf en biatlon dus. Winter wedstrijden win je in de
zomer, je ziet ze dus ook nu massaal bezig rond het stadion. De
loipes van de winter zijn in de zomer asfalt baantjes, waar je dus
mooi op rolski's terecht kan. Ook de jeugd traint hier het hele jaar
door. Niet alleen op rolski's maar ook lopend en op de fiets
(mountainbike zowel als koersfiets). Schutters heb ik in het stadion niet gezien. Ik had in en rond Otepää nog
wat meer willen bezichtigen, zoals bijvoorbeeld Pühajärv (heilig
meer) dat door niemand minder dan de Dalai Lama gezegend werd bij
zijn bezoek aan Estland in 1991. Ik had het herinneringsmonumentje
wel willen gaan bekijken. Ook is er een Castle Hill met
restanten van een oud kasteel en schijnbaar een schitterend panorama
over de vallei. Ik kwam net voorbij het sportcentrum in een van de
stevigere buien terecht en had er dus nog weinig zin in, van
schitterende panorama's was vandaag sowieso geen sprake. Dus ging
het maar meteen verder richting Tartu, na nog wat inkopen en een
koffiepauze. Het einde verliep terug over een grote weg, 15 Km over
de 2 die wel vrij druk was en geen fietspad had (rond Otepää was er
overigens wel een fietspad, dat men bovendien met een veegmachine aan
het proper vegen was!). Er was alleszins ruimte zat dus een probleem
was het niet. Dat werd het iets meer bij het binnen rijden van Tartu
waar vrij grote wegenwerken aan de gang waren en dus een omleiding
was. Gelukkig had ik gisteren geleerd dat kesklinn centrum
betekent want aangezien we officieel reeds in Tartu waren werd Tartu
niet meer aangegeven. Ik Tartu had ik een adres van een
guesthouse, even buiten het centrum, waar men ook kon kamperen,
alleen deden ze dit niet meer. Dus heb ik er maar een kamer genomen
voor de volgende 2 nachten, morgen fietspauze en bezoek aan Tartu. De
afstand vandaag was 96 Km. Ik werk hier al 2 dagen op straat. Nog
mijn guesthouse gisteren nog dat van hier hebben wifi maar Estland
voorziet free-wifi op straat en zodanig upload ik mijn blog op
straat, zolang het maar niet regent.
Gisteren dus lekker gegeten in het
restaurant: een soep van lamsvlees en groentjes; een lokale zalmforel
papillote met gebakken aardappelen; een halve liter lokale pils
en, tenslotte heb ik me ook nog een dessert gegund, een ijskreem met
zelfgemaakte bessenjam en pindanootjes. Dit alles voor de
schappelijke prijs van 15 . Bij de combinatie ijskreem en
pindanootjes keek ik eerst even raar op maar dat heb je bij ons
natuurlijk ook, alleen zijn ze dan gemalen erover gestrooid. De zaak
was trouwens gezellig druk en de bediening aangenaam rustig. Ik heb
dan ook een hele tijd comfortabel binnen gezeten (= muggenvrij) met
zicht op het meer. Vanmorgen wakker geworden met de zon op de
tent, het zou echter al snel duidelijk worden dat ik ze toch iets
minder zou zien dan gisteren. Bij het vertrek nog eens goed over
het meer gekeken, ik zou er vandaag geen ander meer zien. Dat er geen
meer is wil hier echter niet zeggen dat er geen water is. Tamelijk
veel van het bos en ook wel van de heide hier, en dat geldt dus ook
voor Litouwen, is zogenaamd nat land, alles groeit dan dus
gewoon vanuit het water. Daarna eerst weer even wat inkopen
gedaan en dan op weg, richting P39 en Estland. Even moest ik over de
A2 maar daar mocht ik al snel terug af. Alleen bleek mijn voorziene
route, hoewel geel op de kaart, een onverharde weg. Even heb ik
geprobeerd om te volharden maar dat is, voor mij althans, niet te
doen over een lange afstand. Dan toch maar beslist om mijn route te
herleggen en een stuk verder over de A2 te gaan. Ook niet het meest
aangename maar het bolt tenminste. Een paar kilometer verder bleek
dan dat de weg die ik ingeslagen was maar een binnenweg was en dat de
P39 dus die paar kilometer verder lag, op mijn kaart dan weer wit
gekleurd. Ik denk dat de kaartenmakers daar een klein foutje gemaakt
hebben. In Ape werd het even wat moeilijker (hoe is het mogelijk in
zo'n boerengat), ook al niet geholpen door een kleine lokale
omleiding maar met de help van enkele locals vond ik dan toch
de juiste richting. En om 20 na 10 reed ik Eesti Vabariik
binnen, Republiek Estland dus. Om daar dan net boven de grens verder
te gaan. Op sommige momenten was dat letterlijk te nemen, dan zag ik
links van de weg het gras en de bossen van Letland en rechts dat van
Estland. Verschil is er overigens niet te merken. Tenslotte kwam
ik in mijn bestemming Valga, nog steeds letterlijk op de grens. Valga
/ Valka blijkt een soort Baarle Hertog / Baarle Nassau. Op het eind
van WO I bleek er een behoorlijk conflict te zijn over de grens hier.
Uiteindelijk werd er een Engelsman bijgehaald en die heeft de grens
dan maar midden door de stad getrokken en die grens heeft men dan bij
de nieuwe onafhankelijkheid in 1991 schijnbaar gerespecteerd. Er is
wel een verschil met de Baarles, hier spreekt men aan de
verschillende kanten van de grens ook een verschillende taal. Zo kan
je hier dus 2 jonge gasten in een fastfood restaurant hun eten in het
engels bestellen omdat ze toevallig van de andere kant van de lijn
zijn. Voor Valga had ik 2 adressen, een hotel uit de Lonely
Planet en een guesthouse dat ik zelf opgespoord had. Toen ik hier aan
kwam bleek er echter een behoorlijke toeristische dienst te zijn dus
ben ik daar maar eens gaan kijken. Er bleken hier nog wel meer
budget logies te zijn en de juffrouw van de toeristische dienst
was zeer behulpzaam om een plaatsje te vinden, toch wel zwak van de
Planet om deze plaatsjes niet te vernoemen. Het guesthouse dat ik
voor ogen had was volboekt net als nog een paar plaatsen die zij
voorstelde (het zijn allemaal eerder kleine zaakjes). Uiteindelijk
kwam ik terecht bij Kahri waar ik voor 15 iets heb dat je niet
anders kunt noemen dan een appartementje. Die euro's moet ik hier
trouwens niet omrekenen, ze zijn er nog niet officieel bij maar ze
gebruiken hem al wel. Ook ik lig dus maar op een paar honderd meter
van de grens en ik ben dan ook nog even terug gewandeld naar die
kant van de stad. Op het eerste zicht vond ik Valga maar een
mistroostig plaatsje maar ik vind ondertussen dat het toch wel
karakter heeft. De teller stopte vandaag bij 89 Km.
Schitterend weer voor een mooie, lange
dag vandaag. Het zou vandaag een lange rit worden, des te beter
dat het weer zo goed was. De route begon, eens buiten Rezekne,
over de P36 voor een goede 50 Km, deze 50 Km waren wel best mooi maar
toch wat gewoner dan de afgelopen dagen. Na die 50 Km zou ik
van de 36 afsplitsen op de 47 maar van ver zag ik al een bord staan
waarop een omleiding uitgetekend stond. Gelukkig was het voor de
doorlopende 36 en dus niet voor mij. Hoewel, veel verschil zou het
eigenlijk niet uitgemaakt hebben, ik kon langs beide kanten een halve
boog maken die waarschijnlijk weinig verschilden van afstand. Na 80
Km, in Balvi, deed zich eindelijk een kans op een koffiepauze voor.
Ze zijn hier een beetje dunner gezaaid die kansen dus moet je ze
nemen wanneer ze zich voordoen en eventueel zelfs al eens een dagje
zonder doen, gisteren bijvoorbeeld. Gisteren leek zich wel een
koffiepauze aan te dienen maar de laatste koffie werd net voor mij
verkocht, ze waren net zonder koffie gevallen. Even verder in
Balvi ook nog even water en snacks (muesli repen) aangevuld, geen
overbodige luxe met een rit als vandaag. Daarna dus verder en na
precies 100 Km kon ik de aan de laatste brok beginnen, de 28 Km van
de P43 naar Aluksne. Vooral het tweede deel zou nog een stevige brok
blijken. Om te beginnen asfalt dat niet leek te bollen (of was ik het
die niet meer zo goed bolde? ) en ook nog enkele stevige
klimmetjes naar het einde toe, zo voelde het toch. En in Aluksne was
het dan nog een klein stukje naar de camping, mooi gelegen aan een
schitterend meer op het terrein van een hotel. Van uitrusting is het
wel de minste die ik al deed sinds ik Polen verliet en die met de
snelste muggen. Ik geloof dat ik in de tijd om mijn tent op te
stellen ik al zeker een 20 nieuwe beten opliep, ze vallen aan in
groep en mikten vooral op de enkels. Met 130 Km werd het vandaag
dus echt een stevige rit maar op een dag als vandaag deert dat niet
zo veel, dan ben je blij dat je fietsreiziger bent en zit je luidop
zingend (of wat daarvoor moet doorgaan) en fluitend op je fiets ...
al moet ik toch wel toegeven dat ik op het eind blij was dat ik op
bestemming was. En omdat het zo'n stevige rit was en de prijzen
hier best meevallen (bv. 3 om te kamperen), en misschien ook wel
een beetje omdat het voorlopig alweer mijn laatste nacht in Letland
is, ga ik mezelf zo dadelijk trakteren op een echte maaltijd en een
pint bier in het restaurant van het hotel.
Deze morgen was de wind weg en de zon
terug. Mijn gastvrouw heeft me gisteren, terwijl ik stond
te koken, nog getrakteerd met een mooie portie verse aardbeien voor
dessert, ze hebben lekker gesmaakt. 22 minuten had ik vanmorgen
nodig voor de eerste 3,5 Km tot aan de weg, dit was een stuk vlotter
dan gisteren namiddag. Ik veronderstel dat bij aankomst de 100 Km van
daarvoor toch ook meerijden. Eens op de weg was het verder
simpel, verder volgen in dezelfde richting als gisteren. In Dagda was
er gelegenheid voor nog wat inkopen en dan ging het gewoon verder tot
in Rezekne. Voor een vlak land vond ik het vandaag toch nog een
lastig ritje, zowat de hele dag op en af met af en toe een bijtertje
van 10 á 12 % (aangegeven). Ik had voor deze omgeving geen
informatie gevonden over een mogelijke camping dus zou ik hier een
adresje opzoeken dat door de Lonely Planet als budgetvriendelijk
bestempeld werd. Bij het naderen van Rezekne zag ik op een kaart dat
er even boven de stad toch een camping zou zijn, daarheen dan maar.
Eerst wel even door het stadje gereden om te zien of er iets te zien
was maar dat bleek niet echt het geval. Dan maar doorgegaan naar
de camping en even voorbij de stad zag ik inderdaad het klassieke
verkeersbord met een tent en zelfs de naam van de camping eronder, en
maar 400 meter van de weg. Toen ik 800 meter op het pad voor een
drievoudige splitsing stond en nog steeds nergens iets zag dat op een
camping kon wijzen, ook geen afpijling meer, besloot ik het maar op
te geven en toch maar terug naar de stad te rijden en het adresje van
de Lonely Planet op te zoeken. Het hotel is gelegen aan een pleintje
en rond dat pleintje wordt wel het bewijs geleverd dat je hier op de
grens van oost en west balanceert met langs de ene kant een
katholieke kerk en aan de andere kant een orthodoxe kerk. De
teller stopte uiteindelijk op 89 Km.
Vannacht heeft het een tijdje geregend
maar vanmorgen was het alweer zonnig en warm. Wel kwamen er als snel
donkere wolken en een onaangename wind opzetten. De bewolking werd
dan wisselend maar het bleef wel droog. Eerst ging het vanmorgen
over de A6 naar, nog snel een paar inkopen, en dan door het stadje,
en een paar kilometer voorbij het stadje zat mijn eerste, korte
verblijf in Litouwen erop. Ik ben zonder verwachtingen in Litouwen
aangekomen maar ga erg tevreden verder, Litouwen is me goed
meegevallen. Vilnius was best mooi en aangenaam en de afgelopen 2
dagen waren ook prachtig. Ik denk ook dat mijn beschrijving na de
eerste dag een beetje té zwart was. Er is wel degelijk een
economische achterstand maar minder erg dan mijn eerste indruk denk
ik. OK, er rijden wat minder nieuwe auto's maar het zijn nu precies
ook weer geen wrakken op de baan. En er wonen nog mensen ietwat
bouwvallig maar er worden ook veel huizen, en hun omgeving, mooi
opgeknapt, vaak door jongere mensen die zo'n huis(je) gekocht hebben
en dat stilaan mooi opknappen. Zowel in de stad als op den buiten
zie je dit. En verder zie je dat de Litouwers toch proberen van zo
goed mogelijk te leven. En zo reed ik dus na 7 Km Latvija,
Letland, binnen. De eerste kennismaking met de Letse wegen, waar de
A6 overigens de A13 werd, was niet positief. De weg krijgt het hier
vrij zwaar te verduren en wordt schijnbaar geregeld opgelapt, wat
uiteindelijk resulteert in putten en bulten. Eerste doel was
Daugavpils, een redelijk groot stadje. Normaal zou ik dit misschien
voorbij rijden maar vandaag ging ik toch eerst maar naar het centrum.
Ten eerste om Lets geld uit de muur te halen en ten tweede om te zien
of ik toevallig geen fotowinkel kon vinden ... En we zijn terug in
buiseness . Het was niet zozeer een fotowinkel als wel een
Canon winkel, of nog eerder een Canon kantoortje, waar ze zowat alles
van Canon hadden, van inktpatroon tot (dure) digitale camera's. Het
enige dat ik niet zag waren digitale pocketcamera's, dat was ook een
optie waar ik al aan gedacht had maar gezien ik hier de keuze had zou
ik waarschijnlijk toch voor een nieuwe lens gekozen hebben. De
camera's en lenzen stonden mooi uitgestald in een vitrine, ik had
maar uit te kiezen. Toch maar eerst een prijslijst gevraagd, die ging
van vrij goedkoop tot behoorlijk duur. Klassiek koos ik voor een
middenmoot en zo ben ik sinds 10u30 de trotse eigenaar van een Canon
lens EF-S 18-135mm f/3.5-5.6 IS STM. Dit had ik waarschijnlijk
makkelijker en goedkoper in Polen kunnen doen waar ik onder andere
Media Markt passeerde, dit zou me veel ongenoegen bespaard hebben,
maar toen dacht ik natuurlijk nog dat er iets haperde aan de camera
zelf. Het was pas later dat ik aan de lens ging denken. Ik denk
trouwens dat ik een faire winkelprijs betaald heb, al is ze on-line
beterkoop te verkrijgen. Het is vooral jammer van de 2 voorbije dagen die zowel van omgeving als omstandigheden echt mooi waren. Daarna ging het dan verder over kleiner
wegen, eerst nog in vrij slechte staat maar uiteindelijk beterend.
Bij Skrudaliena veranderde ik van richting en kreeg ik die
onaangename wind, die intussen was komen opzetten, meer in de rug,
waardoor hij ineens een stuk minder onaangenaam werd. Uiteindelijk
kwam ik de wegwijzer naar mijn camping tegen, waarna ik nog 3,5 Km
verder mocht over wasbord en los zand. Echt niet aangenaam maar het
moet nu eenmaal. Op de camping werd ook die wind weer een stuk
onaangenamer om mijn tentje op te stellen. Wanneer er golfslag staat op
een meer dan is dat zelden een goed teken. Ik heb wel bescherming
gezocht achter wat bomen voor een beetje windschaduw. De teller
stopte vandaag op 107 Km.
, alvast een proficiat aan mijn vader voor zijn verjaardag.
