Een raar ding eigenlijk zo'n blog. Zit
je de hele dag rond te kijken en dan zie je dingen waarvan je denkt:
dat moet straks in de blog. En dan 's namiddags, als je
geïnstalleerd bent en gedoucht en een kleinigheid gegeten hebt, dan
begin je eraan. Je beschrijft wat je te zeggen hebt,je leest het nog
eens na en je post ... om dan, tien minuten later, te beseffen: ik
ben dit en dat nog vergeten te schrijven. Zo had ik gisteren nog
iets willen schrijven over de verscheidene wagens met remorque voor
transport van kajaks en kano's die ik tegenkwam, schijnbaar een
populaire bezigheid in deze streek van rivieren en meren. Ik had ook
nog iets kunnen zeggen over die 5 parasailers die ik zag opstijgen
(van die mannen met een propeller op de rug). En ik wou zeker nog
iets zeggen over de mensen die je hier met een emmertje of een mandje
het bos of de heide op ziet trekken, op zoek naar bessen en / of
paddenstoelen. Meestal voor eigen gebruik maar op plaatsen waar wat
meer volk komt (aan het kasteel in Trakai en in Vilnius bijvoorbeeld)
zie je ze ook wel eens met hun oogst staan om te verkopen en zo een
centje bij te verdienen. Ik had ook nog iets kunnen zeggen over hoe
leuk en mooi gelegen de camping wel was, mooi in het bos aan een meer
en met relatief weinig muggen. Maar ook over hoe het er tamelijk luid
en druk was, waarschijnlijk veel mensen uit Vilnius die zaterdag
voormiddag vertrekken voor een dagje kamperen in de natuur en die
zondag namiddag terugkeren. De Litouwers blijken ook meer
kampeergezind te zijn dan de Polen, ik heb gisteren op de camping
meer tenten gezien dan in heel Polen. Maar verder over vandaag. De
zon was vanmorgen wat gesluierd maar dat duurde niet lang, al vlug
brandde ze door die sluier en was het weer korte mouwen weer. Op de
middag trokken andere, donkerdere wolken over. Zodanig dat ik enige
tijd vreesde voor regen, maar die regen bleek (nog) niet voor mij
bedoeld. Ondertussen schijnt hier alweer geregeld de zon tussen de
wolken. De rit begon vanmorgen dus wel vrij lastig, 12 minuten
had ik nodig voor de 2 Km tot de weg. Op die weg ging het verder
zoals het gisteren geëindigd was, heel rustig en heel mooi, 45 Km
lang tot Ignalina. In Ignalina vond ik het een geschikt moment voor
een koffiepauze, en overigens ook de enige gelegenheid vandaag. De
mogelijkheden zijn wat minder op de kleinere wegen hier. Even verder
was er dan ook nog een gelegenheid om nog wat inkopen te doen. Bij
het buiten rijden van Ignalina kwam ik terug terecht op de 102, waar
ik gisteren de dag op begon. Deze was hier echter al zo rustig als de
andere wegen. De drukte die zich gisteren in de voormiddag wat
vormde waren waarschijnlijk die mensen uit Vilnius die eropuit
trokken voor het weekend, er zijn nog wel meer gelegenheden in de
streek om naar toe te trekken. Ergens gaan kajakken bijvoorbeeld. De
102 volgde ik voor de rest van de rit, op dezelfde golvende manier
door de mooie omgeving. De hele dag slechts 2 dorpjes en 1 stadje
(Ignalina dus) tegengekomen die naam waardig. Het eerste dorpje, nog
langs de 114, had een mooi houten kerkje, perfect op maat van het
dorp, dat zeker op de foto zou gegaan zijn. Op het einde, in
Zarasai, kwam de 102 uit op de A6, waarlangs ik mijn camping moest
vinden. Alleen wist ik niet of ik links of rechts moest. Ik gokte op
rechts, richting stad, maar kreeg al snel te zien dat ik 2 Km de
andere richting uit moest. Niet door het bos deze keer echter, mooi
langs de weg die toch niet stoort. De teller stopte vandaag op 97
Km maar het moeten er iets meer geweest zijn, na mijn winkelstop
vergat ik de GPS terug te starten en het duurde enkele kilometers
voor ik door had dat de teller niet meeliep. PS: zo'n fotoloze
blog heeft één voordeel, ik kan hem ook via mijn eigen
transmissiemiddelen uploaden. Maar als ik ergens een oplossing vind ga ik toch terug voor de foto's.
Het weer was vanmorgen iets minder, een
beetje meer bewolkt en een beetje frisser. Best nog wel aangenaam
fietsweer maar geen korte mouwen weer. Vilnius buiten rijden bleek
doodsimpel: aan de herberg rechts weg van het centrum, na 200 meter
aan de rode lichten links, over het water en aan het ronde punt
rechts de 102 op en volgen maar. De 102 stond op de kaart als
autosnelweg maar dat bleek niet het geval. Het was wel, gedurende 10
Km, een vierbaansweg met middenberm maar fietsers toegelaten en op
deze zaterdag morgen zeker niet te druk. Hij werd eerder een beetje
drukker wat later op de morgen, toen het al lang een gewone (gele)
weg was. Na 17 Km reed ik officieel Vilnius buiten, toen reed ik al
zeker 14 Km door het bos. Al vlug ging de weg vanmorgen dus het
bos in en dat bleef voor een groot deel de omgeving vandaag: bos
afgewisseld met meer open heide, soms groene velden en regelmatig een
meer of meertje tussendoor. Ik had al gehoord dat Estland veel gemeen
had met Finland maar ook dit voelde al enorm Fins aan: golvende wegen
tussen groen en blauw. Vooral toen ik in Pabrade de 102 verliet voor
de (nog) wat kleinere 173 naar Moletai. Hier werd het echt mooi
fietsen over een smalle, golvende weg tussen de heide, velden en
bossen met geregeld links en rechts een meer(tje). Zoals gezegd,
behoorlijk Fins. Ondertussen was de lucht ook al weer een stuk
opgeklaard en had ik mijn laagje met lange mouwen ook al weer
uitgedaan. Bij Moletai ging het even over de grote A14. Ik had
vandaag de rit zo'n 25 Km korter kunnen maken door gewoon de A14 te
nemen maar dat leek me ook geen aangenaam idee. Na een kilometertje
op de grote weg ging het terug kleiner richting Mindunai,waar ik een
camping moest vinden. Ze vinden was niet moeilijk maar er geraken was
weer een ander paar mouwen. De laatste 2 Km gingen over een smalle
bosweg, wasbord afgewisseld met los zand en tussendoor wat stenen en
dit op en af over de heuveltjes. Ik ben een paar keer afgestapt om
gewoon te duwen. Als je hier wil kamperen is je caravan best niet te
groot. Langs de andere kant verhuren ze hier ook stacaravans, hoe ze
die hier gekregen hebben weet ik ook niet. Misschien was de camping
hier voor het bos . Het was alleszins een mooie dag met 99 Km.
Vandaag alweer goed weer, zij het met
een beetje meer wind. Vanmorgen verder gegaan op de manier van
gisteren, met veel rondwandelen dus. Mijn eerste doel was een beetje
verder door vanaf de herberg om langs achter, door de bossen, een
heuvel te beklimmen waarop 3 kruisen staan. Er staan daar al sinds de
17° eeuw drie kruisen, opgedragen aan drie monniken die daar zouden
vermoord zijn. Ze zijn doorheen de geschiedenis al verscheidene keren
vernietigd maar telkens zijn er weer nieuwe opgericht. De laatste
keer zijn ze, na WO II, vernietigd door de Russen maar in 1991 zijn
de huidige betonnen exemplaren geplaatst. Toen ik er aan kwam was het
dus tijd voor foto's maar ... de camera weigerde alle dienst. Ik
krijg hem niet meer aan gang. Ik had overigens al een tijdje het idee
dat het probleem eerder bij de lens zit dan bij de camera en een
klein testje bevestigde dit. Wanneer ik de lens verwijder en afdruk
dan gaat dat gewoon (zonder beeld uiteraard), wanneer ik de lens
plaats is niets meer mogelijk. Ik ben dan maar gewoon wat gaan
rondwandelen, ook een beetje uitkijkend naar een fotograaf om te zien
of ik misschien een redelijk geprijsde standaardlens zou kunnen
tikken maar zonder resultaat. Ook op de toeristische dienst eens gaan
vragen of zij misschien een fotograaf wisten zijn maar de enige
mogelijke plaatsen die zij konden verzinnen waren twee plekken waar
ik al een kijkje genomen had, zonder resultaat. Ik ga hoe dan ook
door maar zonder camera zal het toch niet hetzelfde zijn. Vandaag kan
ik nog enkele foto's van gisteren meegeven, met onder andere een
buste van nota bene Frank Zappa (schijnbaar de eerste Frank Zappa
Memorial ooit) en een opvallend stukje graffiti en ook het befaamde KGB gebouw (het grote grijze dus). Vanaf morgen zal het
dus een fotoloze blog worden.
Is het zomer? Vandaag voor de derde dag
op rij mooi weer, de eerste keer deze reis, zou dat betekenen dat ik
eindelijk de zomer bereikt heb? Gisteravond in de herberg nog een
ontmoeting gehad met 2 oudere Litouwse dames, die een beetje engels
spraken. Zij hadden ruim 60 jaar geleden in de herberg gewoond. Na WO
II moet dit een kindertehuis geweest zijn, ik denk enkel voor
meisjes. Initieel waarschijnlijk voor oorlogswezen. In die tijd,
zeiden ze, was er wel veel meer ruimte rondom, wat nu allemaal
volgebouwd is. Toen ik gisteren terugkwam van het eten ook de
ontmoetingsplek van de plaatselijke fietsers gezien, aan de
klokkentoren van de kathedraal. Vandaag vooral veel rondgelopen.
Van Gediminas toren, een restant van een 10° eeuws kasteel ('t is te
zeggen, in de 18° eeuw terug opgebouwd na de vernietiging van het
kasteel), naar de universiteit, de oudste van de Baltics, enz... En
dan de dag, voorlopig, afgesloten met een bezoek aan het Genocide
Museum. Het museum is gevestigd in het oude KGB hoofdkwartier in
Litouwen en is vooral gewijd aan de bezettingsjaren. De
Litouwers spreken over 3 bezettingsperiodes: 40-41 door de USSR (toen
de Russen nog met de Nazi's overeenkwamen en zij onder elkaar de
streek verdeeld hadden), 41-45 door de Nazi's (toen de Nazi's niet
meer met de Russen overeenkwamen en hen aangevallen hebben) en
tenslotte 45-91 terug door de USSR. De Litouwers hebben na de oorlog,
vanuit de bossen, nog bijna 10 jaar een partizanen oorlog gevoerd
tegen de Russische bezetters, waarbij nog duizenden slachtoffers
gevallen zijn, meestal jonge mensen. Degenen die niet gesneuveld of
ontsnapt zijn, zijn dan, in het beste geval, na een passage langs de
kelders van dit gebouw gedeporteerd naar de gevangenenkampen in
Siberië en omgeving. Ook andere mensen, die ervan verdacht werden
van tegenstander te zijn, werden in die richting gedeporteerd,
dikwijls met hele families. Eind jaren 50 kwam er een lichte dooi,
waarbij verscheidene politieke gevangenen vrijgelaten werden en
sommigen, niet allen dus, mochten terugkeren. Die terugkeer moesten
ze dan wel zelf betalen, wat veelal betekende dat ze nog geruime tijd
ter plekke moesten blijven om de terugreis bijeen te sparen. Andere
die nog als gevaarlijk beschouwd werden mochten gewoon niet
terugkeren. Ook na de jaren 50 werden trouwens nog politieke
tegenstanders naar de kampen gestuurd. Wat dat betreft hebben de
Baltische landen het na de oorlog misschien nog erger getroffen dan
de Polen. Polen had tenminste nog een schijn van onafhankelijkheid,
de Baltiërs (als dat een woord is) werden gewoon ingelijfd als een
Sovjetrepubliek.
Vandaag korte mouwen dag, mooi weer
dus. Wim heeft me vanmorgen dat biertje van gisteren niet
aangerekend. Beter nog, hij heeft nog een kleine korting voor
fietsers. Zijn standaard prijs is dan ook berekend op 2 personen met
caravan. Niettemin, het was best goed bij Wim. Hij stelde me gisteren
ook nog voor om niet naar Vilnius te fietsen, hij vond dat maar
niets. Hij zou me naar het station voeren en 's namiddags terug
afhalen, zoals vanmorgen hij deed voor een Hollands koppel dat
gisteren met de caravan aangekomen was. Ik vind echter dat het
allemaal bij de reis hoort en heb hem dus vriendelijk bedankt, maar
neen dank u. Vanmorgen dus richting Vilnius, maar eerst nog over
het wasbord en daarna nog even langs Trakai passeren. In Trakai staat
een oud kasteel op een eilandje in een meer en de ruïne van een nog
ouder kasteel vlak bij. Het is dus een populaire bestemming voor een
daguitstap vanuit Vilnius en dat is er ook te merken. Van Trakai ging
het over de A16 richting Vilnius, volgens Wim dus niet te doen maar
volgens mij viel het, in vergelijking met Polen, best mee. Je
merkt hier wel dat je economisch een stap terug zet. Je ziet meer
kleinere, oudere huisjes, dikwijls in hout en dikwijls wat minder
goed onderhouden. Verder zie je ook wat ouder tuig op de weg en in
het veld en wat minder, en vooral minder nieuwe, auto's. Wat dus ook
voor minder drukke wegen en voor mij dus best in orde is. Je ziet
overigens ook wel dat dit niet voor iedereen telt, je ziet er tussen
ook wel de nieuwste Audi's en Mercedessen, enz. Waar ik in Polen de
indruk had dat er een groeiende middenklasse is, die er op Pools
niveau een levensstijl heeft vergelijkbaar met de onze, zie je in
Litouwen nog een enorm gat dus rijk en arm met slechts een beperkte
middenklasse, lijkt mij. Wat ik in Litouwen ook heb, maar dat kan
dus eventueel ook maar een gevoel zijn, is een veel groter gevoel van
ruimte. In Polen had ik toch meer het idee dat ik van dorpje naar
dorpje en van stadje naar stadje reed. Hier heb je sporadisch een
groepje huizen maar slechts zelden een dorps- of stadsgevoel, wat
voor mij dus leidt tot een groter gevoel van ruimte (als dat een
beetje behoorlijk overkomt). Maar ik was dus naar Vilnius aan het
rijden. Pas toen de A16 en de A4 samenvloeiden werd het wat drukker,
maar nog steeds niet onoverkomelijk. Even twijfelde ik of ik over de
aangeduide richting naar het centrum wel mocht doorgaan maar er stond
geen verbodsteken en toen mij een politieauto (veel politieauto's op
de baan hier) voorbijreed was ik wel gerust. Zo ben ik nog vlotjes
Vilnius binnen gereden en daar wou ik mijn GPS nog eens aan het werk
zetten om mijn herberg te vinden maar hij blijkt Vilnius niet te
kennen. Op de ouderwetse manier dan maar. Eerst even op een kaartje
in een bushokje gekeken om te zien of ik de goede richting uitging en
toen ik dichter kwam maar eens gevraagd. Eerst aan een paar fietsers
die me passeerden en daarna aan een juffrouw voor een beetje meer
detail. Zij deed meer dan dat, ze begeleide me tot aan een punt van
waar ze het me wat makkelijker kon duidelijk maken. Alles in vloeiend
engels. Ondertussen had ik ook al bevestigd gezien wat ik al
vermoedde, ik loop al 2 dagen een uur achter. Litouwen, en ik
veronderstel ook Letland en Estland, lopen een uur voor op ons. In
Trakai overigens een kort spontaan gesprek gehad met een Litouwer, in
het duits. Mijn eerste indruk is dat de Litouwers een beetje meer
open zijn dan de Polen, maar ik ben hier natuurlijk pas en in, en in
de buurt van, de hoofdstad. Hier in Vilnius zit ik voor 3 nachten
in herberg. Ik heb beslist van tenminste alle hoofdsteden 2 volledige
dagen te geven. Kan ik ook ineens recupereren van de muggenbeten. Wim
mag dat dan wel mooi uit de grond gestampt hebben, het crepeert er
van de muggen en de vliegen. Zijn mooie meertje en kleine vijvertje
helpen de zaak natuurlijk ook niet. Ik vraag me af hoe die mensen
hier iets gedaan krijgen buiten. Vanmorgen zag ik, als het ware, met
momenten mijn tentverpakking (zwart) niet meer liggen tussen de
vliegen. Nu, de vliegen waren enorm hinderlijk maar beten tenminste
niet, de even massale muggen staken wel. De afstand vandaag was
een simpele 56 Km.
Vanmorgen mooi en zonnig weer. In de
loop van de dag kwamen wel wat witte stapelwolken (juist Frank?)
opzetten maar niets om je zorgen over te maken, een mooie dag dus. Na
25 Km eerst even Alytus binnen gereden om eindelijk Litouws geld af
te halen, gisteren m'n camping nog betaald in euro's. Daarna meteen
ook maar de supermarkt binnen gesprongen om een paar inkopen te doen.
Daarna ging het verder tot Daugai. Van hier wou ik via een
kleinere weg de sprong maken van weg 128 naar weg 220. Kleinere wegen
kunnen hier nog (dikwijls) onverhard zijn, net als bijvoorbeeld in
Zweden en Finland. Nu heb ik niet noodzakelijk iets tegen onverharde
wegen in goede staat, als ze echter een wasbord profiel hebben dan
duurt 14 Km wel heel lang. Gelukkig was het niet constant zo maar wel
(te) dikwijls. Het was dus even tamelijk lastig maar ook behoorlijk
mooi. Toch was ik blij toen ik na een 14 Km terug asfalt onder de
wielen kreeg. De 220 bracht me dan tot in Rudiskes, waar ik wou
kamperen. Bij het binnenrijden van het dorp maar meteen aan de lokale
politieagent gevraagd waar de camping was. Volgens hem was er hier
geen. Pas in Trakai, 15 Km verder, was er een camping. Nu, 15 Km is
nu ook het einde van de wereld niet en ik wou morgen toch langs
Trakai passeren, doorgaan dus maar. 200 meter verder hing er een
bordje met een tentje op en een pijltje naar rechts met 4 Km. Een
beetje buiten het dorp, en uit de richting, maar ik wou toch mijn
informatie even controleren, erheen dus. Van die 4 bleken er wel 3
onverharde, met de nodige wasbord stukken. Maar zo kwam ik dus alsnog
op camping Harmonie terecht .... bij Wim den Hollander. Wim is
schijnbaar in de jaren 60 nog beroepswielrenner geweest en heeft
daarna nog bij de ploeg Post gewerkt (ten tijde van Eddy Planckaert).
Daarna is hij bondscoach van de Litouwse ploeg geworden, heeft hier
een vrouw gevonden, deze camping uit de grond gestampt (en ik moet
zeggen dat hij dat mooi gestampt heeft. echt wel een mooie camping,
ten midden de bossen) en is dus blijven plakken. Bij aankomst nodigde
hij me uit om binnen even een biertje te drinken, dat hij me morgen
echter ongetwijfeld aanrekent. Samen nog even een gezellige babbel
geslagen, terwijl de Hollanders de Chinezen voetbal les geven. Wim
heeft ook een speciaal hoekje voor fietsers, waarbij zowel een terras
als een hokje horen met tafels en banken. Eventueel kan er daar zelfs
geslapen worden maar ik denk dat ik mijn tentje beter insecten (=
vooral muggen) vrij kan houden dan het hokje, aangezien de deur niet
volledig sluit en er een gat zit in de plastieken ruiten. Toch is het
makkelijk om de ruimte te hebben om het materiaal uit te pakken en om
gewoon te koken (het terras) en te zitten (binnen, met toch minder
insecten dan buiten) Morgen moet ik dus wel eerst weer over dat
wasbord. De afstand was vandaag precies 100 Km.
Het was vanmorgen bij het vertrek
grijs, grauw en vochtig maar een kwartiertje vroeger regende het nog
behoorlijk dus kon ik nog niet echt klagen. Ik ben alvast,
optimistisch, zonder regenjasje aan vertrokken. Na een 25 Km werd de
vochtigheid toch eerder regendruppels en heb ik mijn jasje toch maar
aangetrokken. Toch ging het niet echt doorregenen, het hield
uiteindelijk zelfs op. Mijn hotel was perfect gelegen om mijn weg
verder te zetten, aan de wegen 8 en 16, die een beetje verder
splitsten. Ik ging daar verder over de 16. Die was opvallend goed en
rustig, zelfs vrijwel zonder vrachtverkeer. Ik veronderstel dat het
doorgaand verkeer vooral de 8 neemt. In Giby dacht ik een hoek te
kunnen afsnijden door via de kleine wegen de grens over te steken, op
kaart zag het er vrij simpel uit. Kort bij de grens ging de weg
echter over op onverhard, dat leek me dan toch niet de geschikte
plaats voor een grenspassage. Waarschijnlijk had ik aan de laatste
splitsing moeten rechts houden i.p.v. links maar volgens een
verkeersbord was links de doorlopende weg, degene die onverhard werd
dus. Alleszins koos ik toch maar voor de zekerheid en ging ik dus
maar opnieuw richting grotere weg en de officiële grensovergang.
Even voor de middag reed ik Lietuvos Respublika binnen, de
eerste van de 3 Baltische landen en in't vervolg dus gewoon
Litouwen. Voorlopig heb ik nog geen verschil gemerkt. De wegen
golven door het groene landschap, de lucht is grauw en de regen is
nat. Als om mij te testen is het het laatste uur terug stevig
beginnen regenen, maar ondanks dat sta ik toch terug op de camping.
Gelukkig wel weer eentje met wat overdekte ruimte om mijn kleren wat
uit te hangen, ze zullen wellicht niet volledig drogen maar het is
toch tijd om een frisser setje aan te trekken. Bovendien is er een
keukentje waar ik straks rustig mijn potje kan koken, veel stelt het
niet voor maar het is binnen en er staat een gasvuur, een afwasbak en
een tafel en stoel. Het nadeel aan de camping is de vrij grote
aanwezigheid van muggen, en ik vrees dat dit slechts een begin is. Ik
verwacht de volgende weken vrij veel meren en meertjes = vrij veel
stilstaand water = vrij veel muggen. Afstand vandaag: 91 Km.
.
