Het weer was vandaag weer behoorlijk.
Het is wel niet zo warm geworden, daarvoor was er net iets te veel
(frisse) wind. En ondanks de weer wisselende bewolking bleef het ook
vandaag (tot nu toe) droog, dat is schijnbaar meer dan wat men in
België kan zeggen. Vanmorgen eerst nog even terug naar het stadje
gereden, ten eerste voor enige zaken die ik nog gemist bleek te
hebben en ook voor nog enkele praktische zaken: brood (dat laatste
brood dat ik in Duitsland kocht viel echt wel tegen) en extra geld
uit de muur. (de eerste druppels beginnen nu toch te vallen, vanavond
blijft het niet droog) Na een kleine 5 Km passeerde ik terug langs
de camping. De route was ook vandaag weer makkelijk te volgen en goed
bewegwijzerd. De volgende 5 Km ging het nog even langs een grote weg,
maar met degelijk fietspad. Daarna ging het terug over wat kleinere
wegen naar Kamienna Gora en verder naar Walbrzych. Over de wegen
vandaag overigens zeer tevreden, hier en daar (en dan vooral rond
Walbrzych) wat minder maar in het algemeen volkomen in orde. Ik
had gisteren al gezien dat het hier in Polen al even flink golft als
in Duitsland en ook dat er in de verte steeds hogere bergen te zien
waren. Op kilometer 20 kreeg ik hiervan een voorproefje, een stevig
klimmetje van een 5 Km. Verder bleef het dikwijls op en af gaan, soms
vrij stevig maar het echt langere werk heb ik vandaag niet meer
gehad. Toch verwacht ik de volgende dagen nog wel wat.
De route die ik vandaag nam had wat
korter gekund maar die ging dan een heel stuk over een grotere weg en
bovendien wou ik langs het kasteel van Ksiaz passeren en dan had ik
vanaf de kortere route een stuk heen en terug moeten doen. Het
kasteel van Ksiaz stond in Kamienna Gora, op zo'n 35 Km, al aangeduid
maar in Walbrzych, op zo'n 10 Km, niet meer. Het was alleszins het
bezichtigen waard. Het kasteel dus, Walbrzych was grotendeels slechts
een vrij grijze industriestad. De route in het algemeen was echter
wel best mooi. Na het kasteel was het nog een 15 Km tot Swydnica,
dat ik ook vandaag eerst even bezocht voor ik me naar camping 231
begaf voor m'n overnachting. De kilometerstand was vandaag 92
Km. We winnen trouwens met 3-2 van de Duitsers. Toen ik hier toe
kwam was hier al een Belgisch koppel met een mobilhome, ik heb (nog)
geen kennisgemaakt omdat ze al naar het stadje gewandeld waren. Later
is nog een Duits koppel met een mobilhome aangekomen. Dat is de
volledige bezetting van de camping, we zijn dus met 3 Belgen tegen 2
Duitsers.
Om te beginnen eerst iets rechtzetten:
ik heb zondag mijn vader een proficiat gewenst met zijn verjaardag
... onderweg heeft men wel eens tijd om na te denken en vandaag kwam
ik, na 2 dagen , tot het besef dat we nog maar mei zijn en dat ik dus een maand te vroeg was ... over een maand dus nog eens proberen. Vanmorgen opgestaan met zonnig maar fris weer, het was
gisteren met die bewolking niet zo erg opgewarmd en toen die
bewolking vannacht dan wegtrok is het behoorlijk afgekoeld. De enige
nattigheid kwam echter van de dauw. In de loop van de dag zijn er dan
wel wolken opgekomen maar niets om zich zorgen over te maken. Het was
wel zo'n typisch wisselvallige situatie, in de zon en uit de wind
lekker warm maar uit de zon en in de wind behoorlijk frisjes. Vandaag
in Herrnhut eerst nog even wat inkopen gedaan, dat was alweer geleden
van vrijdag. Nu heb ik in het weekend wel niet veel nodig gehad maar
het werd toch tijd om een en ander aan te vullen. Daarna ging het
vlotjes via binnenwegen naar de Poolse grens. Om 10 uur was ik in
Polen. Mijn eerste dag verliep vlotjes. Mooi mijn route kunnen
volgen en op alle nodige plaatsen de juiste wegwijzers. Via
secundaire wegen ging het richting Gryfow Slasky. In het begin, een
kilometer of 25, waren die secundaire wegen wel van heel bedenkelijke
kwaliteit. Wel, meestal, asfalt maar met putten, herstelling over
herstelling, afgebrokkeld, ... op het einde werd het wel beter. In
Gryfow Slasky kon ik eindelijk geld wisselen in Zloty's, een mens is
dat niet meer gewoon in Europa, of 100 m verder uit de muur halen,
merkte ik daarna. Van Gryfow Slasky ging het dan over een grotere
weg naar Jelenia Gora. Toen ik bij het naderen van Jelenia Gora een
aanduiding naar mijn camping zag staan heb ik die in eerste instantie
genegeerd. Ik wou liever eerst, nu het goed weer was, het stadje even
bezichtigen. Een erg mooi stadje overigens, in het bijzonder de markt
met zijn oude gekleurde huizen en overdekte galerijen. Daarna ging
het dus terug richting camping. Ondanks hier en daar een aanduiding
kwam ik schijnbaar toch niet echt op het goede spoor en toen ik dan
maar even inlichtingen vroeg kwam ik op een andere camping terecht
dan deze die ik eigenlijk voorzien had, er zijn er hier dus meerdere.
Deze ligt wel langs een vrij drukke weg maar de receptie was
vriendelijk, mijn plaatsje is goed en de douche was lekker. We klagen
dus niet over camping 130, waar ik mijn eerste Poolse nacht (ooit)
doorbreng. Door wat heen en weer rijden op het einde kwam ik toch
al weer tot een afstand van 110 Km vandaag.
Gisteravond zag ik het ineens in 2
snelheden donker worden, vanachter de herberg werd het gewone donker
worden geholpen door naderende donkere wolken. Om 10 uur brak het
los, een stevige regenbui. Met bakken viel het uit de lucht, gelukkig
zat ik niet in mijn tentje. Vanmorgen bij het vertrek, na nog eens
stevig te hebben ontbeten, was alles weer mooi zonnig. Vertrek in
korte mouwen. Dresden verlaten was makkelijker dan er in te komen,
ook alweer geholpen door de goede ligging van de herberg en door het
feit dat er op pinkstermaandag om 8 uur nog geen verkeer was. Ook de
rest van de route ging vandaag erg vlot. Het begon met een stukje
langs de Elbe en daarna met een stukje terug langs de Elbe. Dit kwam
omdat ik een brug te ver was gegaan, ze was afgesloten wegens werken.
Na een 15 Km had ik te uiteinden van Dresden eindelijk echt verlaten.
Ondertussen begon er al weer bewolking op te komen. Nog een uurtje
later werd het duidelijk dat ik het ook vandaag niet droog zou
houden, maar ik deed het toch. De wisselende bewolking was soms erg
dreigend maar het bleef wel droog. Van Dresden ging het naar
Neustadt en dan, even in een boog over Chechië, naar Oppach. Dit was
duidelijk een stuk dat erg geliefd is bij motorrijders, veel op en af
met het nodige mooie bochtenwerk. Van Oppach ging het dan vlotjes
naar Lobau en tenslotte tot Herrnhut waar de teller na 93 Km stopte
voor een laatste nachtje in Duitsland, morgen Polen. Ik passeerde
deze voormiddag in een van de kleine dorpjes het pinksterfeest. De
plaatselijke lustige muzikanten op een podium en de lokale bevolking
aan lange tafels er voor. De orkestleider was net een nieuw nummer
aan het aankondigen maar toen ik passeerde werd alles even stil, mij
met mijn bepakking de berg op zien gaan was eventjes interessanter
dan het feest.
Om te beginnen vandaag: een proficiat
voor mijn vaders verjaardag. Mijn kamergenoot gisteren in de
herberg was een jonge(re) Nederlander die voor zes weken onderweg is
met zijn BMW GS Adventure , via Sint Petersburg naar Noordkaap en door Noorwegen terug. Hij heeft wel veel meer bagage mee dan ik, naast zijn koffers aan de moto nog een gigantische rolbag daarop en een rugzak (op zijn rug dus). Hij schat zo'n 60 Kg bagage, alles samen! Hoewel de herberg er van buiten een beetje mastodontisch
uit ziet is ze best gemoedelijk. Bovendien is ze schitterend gelegen
op slechts een paar minuten wandelafstand van de altstadt en
bovendien vlakbij het WTC, dat beschikt over een schitterend free
WIFI waarvan ik nu dus gebruik gemaakt heb om mijn blog volledig up
to date te brengen (mens dat gaat vlot). Voor de liefhebbers van alle
gegevens, ik heb zelfs mijn dag-etappes kunnen uploaden en linken aan
de respectievelijke dagen. En dan wat vandaag betreft: een
schitterende dag om Dresden te bezoeken, met de zon aan een blauwe
hemel. Dresden zit een beetje in hetzelfde schuitje als Ieper, een
oude stad maar er is geen gebouw dat, in hun geval, ouder is dan
pakweg 60 jaar. Voor Ieper is dit ondertussen dus bijna 100 jaar.
Meer dan een dag heb ik hier iet nodig maar zeker wel de moeite om
eens te bezoeken, zeker in zo'n zomers sfeertje. Ik ben blij dat ik
beslist heb om tot hier te komen voor mijn eerste stop. Ook best
veel fietsers gezien in Dresden, velen met een (lichte) bepakking.
Pinksteren is ook in Duitsland een lang weekend en schijnbaar wordt
daarvan gebruik gemaakt om een (kleine) tocht te maken. Dikwijls in
groep of met het gezin, met soms best nog kleine kinderen die dan
vaak hun eigen bagage-zakjes dragen. Er was in de herberg ook een Aziaat met de fiets. Ik heb hem vanmorgen zien vertrekken met zijn klein plooifietsje, 2 kleine tasjes achteraan met daarop een reserve buitenbandje (voor kleine wieltjes), een stuurtasje en een gewoon handtasje aan zijn stuur hangend met onder andere zijn drinkfles. Echt jammer dat ik mijn camera niet bij de hand had. Voor mezelf gaat het vanaf morgen verder richting Warschau maar met nog wel een paar onderbrekingen onderweg
Het weer is in de loop van de nacht
terug volledig omgeslagen. Na 2 dagen T-shirt was het nu terug alles
aan wat ik aan kon doen, inclusief regenkledij. Terug koud en nat
dus. In de loop van de nacht is het beginnen regenen, maar dat was
de voorbije dagen eigenlijk ook al het geval. Alleen is het nu 's
morgens blijven regenen. Erger nog, het is van motregen overgegaan in
een stevige regen. Gelukkig had ik naast mijn tentje een tafel met
dak boven. Zo kon ik daar tijdens het afbreken een en ander onder
leggen zodat alles droog bleef, alles behalve mijn tentje dus.
Afbreken en inpakken duurde ook net iets langer dan anders, het was
niet helemaal met volle goesting precies. Daarna toch maar het
verstand op nul gezet en vertrokken. Na een paar kilometer stond het
water al in mijn schoenen. Het is des te jammerder omdat even
verder Colditz op de route lag. Voor leeftijdsgenoten toch een beetje
een icoon, door de TV-serie en het gezelschapsspel uit de jaren 70.
Ik had graag het stadje en het kasteel een beetje nader bekeken maar
zoals het nu was heb ik mezelf moeten overtuigen om de camera uit te
halen voor een paar snapshots, de enige foto's van de dag. Na
Colditz ging het over dezelfde weg verder richting Döbeln, alleen
werd die weg halverwege afgesloten wegens werken ... omleiding dus.
Ze kennen er hier ook iets van, ik ben al enige van die dingen
tegengekomen. En toch kom ik nog veel meer borden met
strassenschade tegen, de wegen zijn in Duitsland ook niet
allemaal super. Nu, in dit geval kwam het, achteraf gezien, nog goed
uit. De omleiding bracht me op een route die eigenlijk beter lag maar
die ik gisteren niet opgemerkt had. Zo ging het verder tot
Nossen, vanaf waar ik problemen verwachtte om mijn route verder te
vinden. Ik vond echter verrassend vlot mijn weg richting Wilsdruff en
ook daar vond ik, naast de wegwijzers naar de autosnelweg, ook nog
wegwijzers naar Dresden langs de gewone weg. Nog een eindje verder,
ondertussen op zo'n 10 Km van Dresden, begonnen de problemen van
verboden voor fietsers dan toch. Dan maar de GPS aan het werk
gezet en, na een paar haperingen om zijn route te berekenen, bracht
deze me verrassend vlot tot mijn bestemming, een jeugdherberg in
Dresden. Hier ben ik ingecheckt voor de volgende 2 nachten, morgen
is het fietspauze. Ondertussen is ook reeds de was gedaan en
gedroogd en heb ik genoten van een heerlijk avondmaal. Voor 5,70
biedt de herberg een all you can eat buffet avondmaal met een
saladbar (beperkt), een hoofdschotel (vandaag varkensrollade met
boontjes en gekookte aardappelen en/of aardappelgratin met groentjes
en pannenkoeken met appelmoes, en dit alles dus zonder beperking). De
teller stopte vandaag overigens op 95 Km.
Aan de camping van gisteren vertrokken
met nog een paar souvenirs, in de vorm van een paar serieuze
muggenbeten. Het was er vergeven van. Voor me lagen 2 grootsteden:
Halle en Leipzig. Het plan was simpel: omcirkelen langs zuid en dan
zien we wel hoever we komen. In het slechtste geval zou ik doorgaan
tot Colditz, dat zou ook nog wel meevallen. Het was allemaal een
beetje moeilijk in te schatten omdat ik in Duitsland werk met bladen
van een stratenatlas, omdat die precies in het plastiekje van mijn
stuurtas passen. Vandaag draaide echter alles rond de hoek van vier
bladzijden, wat het dus allemaal een beetje bemoeilijkte. De
eerste helft viel nog redelijk mee, tot aan Weissenfels. Dan kwam ik
in een zone van kleine wegen waarvan slechts een deel op kaart staan
en die uitgerust zijn met allerlei wegwijzers naar plaatsjes die
helemaal niet op kaart staan. Een mens zou er de weg kwijt raken. En
toen ik eindelijk in de buurt kwam van het plaatsje van waaruit ik
mijn route verder kon bepalen, toen werd ik afgeblokt door een
wegomleiding. Ik heb vandaag dan ook verscheidene luide krachttermen
laten ontsnappen. Via die wegomleiding kwam ik dan echter weer in de
richting van een ander plaatsje van waaruit ik ook verder kon. Vanuit
dat plaatsje, Pegau, vond ik dan de route naar Borna. Door al dat
heen en weer rijden, inclusief enkele verkeerde gokken
waarschijnlijk, had ik alweer ruim 100 Km op de teller en was ik nog
lang niet in de buurt van Colditz. In Borna zette ik de GPS nog
eens aan het werk om mij in de goede richting te zetten, met al 115
Km op de teller had ik nog 35 Km te gaan. Even later passeerde ik
over de markt, waar ik op een kaart kon zien hoe ik best verder ging.
Tot zover kwamen kaart en GPS overeen. Toen ik echter op de weg naar
Colditz kwam, die de GPS wou oversteken, liet ik de GPS-route wat ze
was en ging over de weg verder. Volgens de aanduiding op de
wegwijzers zou mijn optie zo'n 7 Km korter zijn, en daar kwam geen
veldweg aan te pas. Ik zal het echter nooit zeker weten want een 15
Km voor Colditz, in Bad Lausick, stond ineens een camping op 2 Km
aangeduid en toen was de beslissing snel gevallen. De teller
stopte uiteindelijk op 131 Km.
Het weer volgde vanmorgen hetzelfde
stramien als gisteren, opgestaan met de laatste regen en even later
zon. Tegen dat er ingepakt moest worden was alles droog en ik vertrok
zowaar in korte mouwen, het lijkt een eeuwigheid geleden dat ik dat
nog deed. Het is ondertussen wel duidelijk dat de wind gedraaid is,
ik veronderstel dat dat de prijs is die ik moet betalen voor het
betere weer. Het ging vanmorgen eerst even naar Duderstadt, een
mooi kleurrijk stadje. Dan ging verder over golvende binnenwegen, met
af en toe een behoorlijk klimmetje. Om negen uur reed ik
Oost-Duitsland binnen. Het is nu toch moeilijk voor te stellen
dat daar destijds een wereld stopte en even verder een totaal andere
wereld was. Nog een eindje verderop kruiste ik een jongere man op een
mountainbike met een aanhangwagentje, die me begroette met een
welgemeend salut. Ik veronderstel dat het om een Fransman
ging. Op de middag bereikte ik Nordhausen. De altstadt heb ik niet
aangedaan, het leek me wat ingewikkeld en bovendien bergop. Wel nam
ik er even een lunch-pauze en reed er daarna, achteraf gezien, langs
de iets langere en hogere weg rond. Van Nordhausen ging het voor een
35 Km over dezelfde weg richting Sangerhausen, licht golvend en met
de, toch wel vrij stevige, wind op de kop. In Sangerhausen had ik 100
Km op de teller maar ook nog een heel eindje te gaan om een camping
te bereiken. Ik nam er dus nog even een pauze met koffie en gebak. De
voedingswaarde van het gebak zal wel niet erg sportief zijn
maar het zijn wel calorieën en voor mij zijn momenteel alle
calorieën goed. Na Sangerhausen ging het dan nog een 20 Km
verder tot Eisleben en dan nog een eindje naar de Sussersee. En daar
lag de camping in Seeburg, natuurlijk aan de verkeerde kant van de
See, eerst nog even er rond dus. Dit alles bracht het totaal
vandaag op 133 Km, weer een erg lange rit dus maar wel véél
genietbaarder dan die van het Ruhrgebied. En ook beter verteerd dan
de 88 van gisteren, toen ik wel heel blij was toen ik eensklaps aan
de camping aankwam. De ene dag is de andere niet.
Gisteravond nog een gezellig uurtje
samen met de landgenoten getafeld. De huiselijke keuken is een beetje
over mijn standaard budget maar het was de moeite waard, een echte
maaltijd tussendoor. Vanmorgen opgestaan met het geluid van regen
op de tent. Dat heeft echter nog maar een half uurtje geduurd en
daarna kwam de zon. Zodanig dat mijn tentje zelfs bijna droog was om
in te pakken. En na dat ik een uurtje onderweg was heb ik zelfs een
laagje uitgedaan. De omstandigheden waren vandaag een beetje
wisselend warm en fris naargelang de wind stond Mijn route zal de
volgende dagen vooral van eigen makelij zijn, op basis van de
kaart. Zo ging het vandaag over Hofgeismar naar Reinhardshagen en
daar met een veertje over de Weser. Aan de overkant ging het dan
verder via Dramsfeld naar Göttingen. Op de middag was ik in
Dramsfeld maar een geschikt terras vond ik er niet het werden dan
maar een paar koeken van de bakker. In Göttingen heb ik even
rondgereden, het leek me best een interessant stadje met enige
geschiedenis maar fotografisch was er niet veel. Alles tamelijk
ingesloten. Voorbij Göttingen ging het dan richting camping in
Nesselröden. De teller stopte op 88 Km. Het
terrein was vandaag stevig golvend. Eerst vooral in stapjes steeds
hoger, op een bepaald moment had ik er eentje van 600 m aan 10%
volgens de aangave langs de kant. Uiteindelijk volgde dan een lange,
stevige afdaling naar de Weser. Aan de overkant vond ik dan
natuurlijk het omgekeerde, een lange, stevige klim en verder terug
stevig golvend. Ik haalde vandaag meer dan 1000 hoogtemeters.
Vanmorgen opgestaan zonder regen en dat
is zo bijna de ganse dag gebleven. Hoewel het wisselend tot zwaar
bewolkt en vrij kil gebleven is, was het toch een verademing om nog
eens een dag zonder regenkledij te fietsen. Vandaag vooral gebruik
gemaakt van de bewegwijzerde fietsroutes. Om te beginnen langs de
Mohnesee en verder door het Mohnedal naar Brilon. Mohnedal zegt het
al, langs het water en vlak. Over een mooi asfalt fietspad en tot
Belecke mooi rustig, iets afgelegen van de hoofdweg. Bij Belecke ging
het dan verder over het fietspad langs de grote baan, langs Ruthen en
verder tot Brilon. Op de middag was ik in Brilon en van de
gelegenheid gebruik gemaakt voor een wat langere pauze met een
ommeletje op een terras. Voorbij Brilon ging het verder over
landelijke wegen richting Marsberg. Bij het naderen van Marsberg ging
mijn goed fietspad over op een grindweg door het bos, het type weg
dat ook wel gebruikt wordt door bosbeheer. Allemaal nog best te doen.
Door een gemiste pijl ben ik net voor Marsberg ook nog richting
Ober-Marsberg gegaan, een plaatsje met een paar huizen en 2 kerken
boven een op een puist net naast Marsberg. Een paar kilometer en een
serieuze beklimming extra. Voorbij Marsberg werd de fietsroute
een beetje te gortig voor een beladen fiets, ik ben dan maar
teruggekeerd en heb voor de grote weg geopteerd. En zo ben ik
terecht gekomen in Warburg. Volgens mijn originele planning, thuis op
de computer gemaakt, zou ik nog een eindje doorgegaan zijn maar
volgens mijn kaart moest er hier ook ergens een camping zijn en met
alweer 100 Km op de teller vond ik het wel welletjes. Even nagevraagd
op de toeristen-info en de camping bleek slechts 2 Km verderop en zo
kwam ik dus bij camping Eversburg in Warburg. De beslissing om hier
te blijven is al goed gebleken. Nadat er bij het naderen van Warburg
al een paar druppels gevallen heb ik ondertussen al een paar buitjes
gehad, nog et op tijd mijn tentje opgezet. De gastvrouw hier is
een heel vlot moedertype. Ze wist me direct te vertellen dat er net
nog een paar Belgen aangekomen waren, met de mobilhome op de terugweg
van Polen. De moeder heeft hier ook een gasthaus en in de hoop dat ze
ook een huiselijke keuken aanbiedt heb ik me voor vanavond
getrakteerd op een varkenshaasje, doorgespoeld met een pintje (mijn
eerste sinds België). Mogelijk samen met de andere Belgen, misschien
kan ik nog een paar tips krijgen.
In de loop van de nacht is het terug
beginnen regenen en ... Vandaag ook overdag zowat de hele tijd
geregend. Geen zware regen maar de hele tijd gemiezer, op een paar
onderbrekingen na. Pas het laatste uur bleef het droog maar
ondertussen op de camping toch ook al weer een paar buitjes gehad.
Buiten drogen lukt momenteel dus niet, alles ligt zowat opengespreid
over mijn tassen in binnen- en buitentent. De hele dag met
regenkledij gereden dus. Natuurlijk hou je het daar op termijn ook
niet echt droog in. Zeker niet als je gaat klimmen, dan ga je in zo'n
regenkledij natuurlijk zweten als een paard. En er mag nogal
geklommen worden in het Ruhrgebied en daarachter. Ik haalde vandaag
bijna 1000 hoogtemeters. Maar eerst nog even terug naar het
vertrek vanmorgen. De GPS mocht vandaag de route bepalen maar dat
lukte in eerste instantie niet zo erg. Zijn eerste route ging niet
door wegens wegenwerken en zijn eerste alternatief wegens door de
velden. Ik heb me dan maar eerst zelf even op pad gebracht en eens
op weg lukte het een stuk beter. Dikwijls langs landelijke wegen door
het Ruhrgebied, een beeld dat ik niet verwacht had. Soms echt mooi,
of tenminste het had écht mooi geweest met goed weer. Nu restte er
slechts een verwaterd afgietsel. En ... soms werden zijn wegen dan
weer een beetje te landelijk en moest ik even afwijken. Uiteindelijk
leidde m'n GPS me wel door het Ruhrgebied op een manier dat ik zelf
niet zou gevonden hebben. Het nadeel van keren en draaien op
GPS-route is dat je er, toch zeker hier in deze omgeving, geen
vordering in ziet. Uiteindelijk naderde ik Unna. Hier nam ik het
commando over en ging richting B1 en verder over de B1 richting Werl.
In Werl heb ik me nog een keer tegoed gedaan aan een rondje
melancholie en sporen uit het verleden. In Werl passeerde ik mijn
eerste vier jaar als onderofficier bij de landmacht. Veel sporen
waren echter niet meer zichtbaar. De aangrenzende gevangenis heeft
een deel van de kazerne opgeslorpt en de industrie de rest. Eén blok
staat schijnbaar nog recht, volgens mij was het vroeger de refter en
bar van de BV's. Verder gereden naar de Büchenweg, waar ik een
tijdje een appartement had. Mijn appartement staat er nog, net als al
de anderen. Het CMC even verderop is nu een schooltje. Ondertussen
had ik met al dat keren en draaien en met mijn zoektocht in Werl al
100 Km op de teller en ik moest nog verder naar mijn bestemming, een
camping aan de Möhnesee. Op het eind bleef de teller staan op 124
Km, pittige kilometers. Toch een beetje teveel van het goeie
eigenlijk. Zo werd het op alle gebied een lange en lastige dag. (de
camping-baas beweert dat het weer woensdag gaat beteren)
Gisterenavond is het terug beginnen
regenen en dat is het heel de nacht blijven, tot het tegen de morgen
overging in buien. Een dag dat je liever blijft liggen, maar omdat
een hele dag in je tentje liggen ook niets is ben ik er toch maar
weer uitgekomen. Vanmorgen de GPS direct aan het werk gezet. Hij
heeft me heel mooi om Venlo geleid, zowaar via een veerpontje over de
Maas. Omstreeks 10 uur ging ik voor de tweede maal over de grens,
Duitsland dus. De regen was ondertussen zowat gestopt maar omdat het
koud en dreigend bleef ben ik toch maar in mijn regenkledij verder
gegaan. Het eerste doel vandaag was Grefrath. Daar heb ik in 1990
mee het hoofdstuk Nike afgesloten voor de Luchtmacht, en het
hoofdstuk Luchtmacht voor mezelf. Ik ben daarna overgegaan naar de
Landmacht om, uiteindelijk nog 6 jaar, in Duitsland te blijven. Van
Grefrath resten me eigenlijk concrete herinneringen, het enige dat ik
nog wist te vinden was het Admin-kamp. Mijn plaats van tewerkstelling
wist ik niet meer te situeren. Ik weet dat het kamp ooit dienst deed
als asiel-centrum maar nu staat het duidelijk al een tijdje leeg. Van Grefrath ging het over een degelijk
aangeduide fietsroute langs Kempen naar Krefeld. Bij het binnenrijden
van Krefeld hield het degelijk aangeduid op. Dan maar terug de GPS in
gang gezet en die leidde me verder door Krefeld, langs Duisburg en
Mulheim naar mijn bestemming van vandaag: de stadscamping in
Essen-Werden (nooit gedacht dat ik nog eens zou kamperen in't midden
van het Ruhrgebied). Het ging vrij goed maar toch heb ik nog steeds
het idee dat hij soms rare trajecten kiest, niet noodzakelijk de
makkelijkste of kortste. Nog een kleine GPS anekdote, als je in mijn
GPS essen ingeeft krijg je zo'n 450 resultaten waardoor je dan
in alfabetische volgorde moet beginnen bladeren. Blijkt dat daar dan
ook alle plaatsen van de deelstaat Hessen tussen staan. In
de buurt van Duisburg had ik het genoegen om een file voorbij te
fietsen. Die file stond er omdat de herder langs de brug en over de
grote weg zijn schaapjes moest verplaatsen. Ook dat is dus het
Ruhrgebied. De afstand was vandaag 107 Km.
In het oosten blijft het droog, hoorde
ik vanmorgen op de radio. Schijnbaar zat ik nog niet ver genoeg
naar het oosten, (zowat een uurtje na mijn vertrek begon het te
regenen. Eerst dacht ik nog dat ik er met een paar druppels ging van
afkomen maar al vlug begon het gezapig door te regenen en moest ik
toch mijn regenjasje aantrekken. De route was vrij simpel vandaag,
vooral langs het water. Langs het militaire terrein van Grobbendonk
naar de Lu koekjesfabriek in Herentals. Hier draaide ik in een ver
verleden, samen met nog 14 anderen, gedurende 2 weken proef. Na die 2
weken was het voor mij, en 9 van die andere 14, al weer over. 4
maanden later werd ik soldaat, het begin van een verhaal dat me
uiteindelijk naar Ieper zou brengen. Van aan het fabriek ging het
verder over het jaagpad langs het kanaal richting Bocholt. Ik hou wel
van langs het water fietsen, het is er meestal rustig fietsen en er
is steeds wel iets te zien. Een 55 Km verder verliet ik even dit
kanaal om weer een kilometertje verder terug verder te gaan langs een
ander kanaal richting Nederland. Het ging hier echter niet om een
jaagpad maar om een fietspad langs een gewone weg naast het kanaal,
toch een stuk minder rustig dus. Net na de middag stak ik de
grens over, maar Nederland was nog steeds niet genoeg naar het oosten
om droog te blijven. Integendeel, het leek zelfs nog wat erger te
worden. Uiteindelijk kwamen er echter toch onderbrekingen in de regen
en af en toe zelfs een zwak waterzonnetje. In Nederland moest ik
af en toe even van het kanaal weg omdat doorgaan niet mogelijk was
vanwege de een of de andere hindernis. Ik wist dat er voorbij Weert
ergens een kruising van kanalen zou komen maar omdat ik op die moment
dus niet langs het kanaal reed duurde het dus even voor dat ik door
had dat het kanaal waarlangs ik verder ging niet in de juiste
richting liep. Op die moment heb ik dan maar mijn GPS aan het werk
gezet en die loodste me feilloos naar mijn doek, camping De Peelweide
in Grashoek. Het was ondertussen al even gestopt met regenen en nu
heb ik zelfs al behoorlijke opklaringen. Ik kwam vandaag langs het kanaal
overigens nog 2 fietsreizigers tegen en later in Nederland nog een
koppel. Ik ben dus echt niet alleen onderweg. Ik heb vandaag geen
route ter beschikking en ik kan ook niet garanderen dat mijn blog een
dagelijkse aflevering blijft krijgen, ik heb schijnbaar wat problemen
met de USB uitgangen van mijn laptop en zonder USB geen verbinding. Ik kan wel zeggen dat mij afstand
vandaag 105 Km was.
Na twee dagen ben ik al terug thuis.
Hoewel ik ondertussen al 15 jaar officieel Ieperling ben, en me
daar ook wel echt thuis voel, blijft mijn dorpje in de Kempen toch
ook nog altijd thuis. De dag begon vandaag met wat motregen maar
dat was kort na mijn vertrek al gedaan. Verder was het tamelijk
hetzelfde liedje als gisteren, wel iets meer bewolkt maar droog en
wind (overwegend) van achter. De rit begon vandaag weer kort na
achten. De route was vandaag volledig van eigen hand, op basis van
kaart, kompas, gevoel en wegwijzers. De eerste stop was, al vrij
snel, in Aalst. Schijnbaar is Aalst een populaire stopplaats op de
route naar Compostela, twee maal vroeg men mij of ik met de Camino
bezig was. Bij het buitenrijden van Aalst ook nog een groep van de
1.000 Km tegen Kanker tegengekomen. Voorbij Aalst ging het
richting Buggenhout. In Malderen, net voorbij Buggenhout, werd het
even moeilijk maar toen kwam ik op een fietsroute richting
Londerzeel, die ik dan maar gevolgd heb, en van Londerzeel ging,
zoals voorzien, richting Willebroek. In Willebroek was het de
bedoeling om via binnenwegen richting Rumst en Duffel te gaan maar ik
kwam op de grote baan naar Mechelen terecht. Die ben ik dan maar
gevolgd tot ik de Zenne overstak. Langs de Zenne liep een mooi
jaagpad dat ongetwijfeld wel ergens aansluiting moest geven met het
jaagpad langs de Nete, en dat bleek dus ook zo. In Duffel ben ik dan
nog even afgeweken, op zoek naar een bakker voor enkele koeken. Dat
bleek echter niet zo evident als verwacht, ik ben uiteindelijk in een
boekenwinkel de richting naar een bakker gaan vragen. Daarna ging
het terug langs de Nete, richting Lier, en vanaf dan was het stilaan
thuiskomen op bekende wegen. Bij Lier kruiste ik nog een koppel
fietsreizigers, ik ben dus niet alleen onderweg. En zo kwam ik uiteindelijk echt thuis.
Vanavond nog even genieten van moeders keuken en een (voorlopig)
laatste Belgisch biertje. Morgen naar het buitenland.
Het is zover, we zijn weer onderweg Ik
ben er vanmorgen op tijd aan begonnen. Omstreeks 8 uur beginnen laden
en even later op weg, de eerste kilometer begeleid door Harry. De eerste kilometers liepen, logischer
wijze, over bekende wegen, in dit geval een route die ik wel eens
volg richting Kluisbergen: via Beselare en Moorsele richting
Bissegem, even langs de Leie tot Kortrijk, langs de achterkant van
het station en over het fietspad langs de spoorweg naar Zwevegem en
vandaar langs het kanaal naar de Schelde. Kluisbergen liet ik vandaag
rechts liggen, in plaats daarvan ging ik nog een tijdje verder langs
de Schelde tot Oudenaarde. Het Ronde van Vlaanderen centrum stond
niet op mijn programma maar ik was wel van plan om even rustig rond
te kijken en eventueel iets te eten in Oudenaarde. Dat is echter niet
zo erg gelukt, het was me een beetje te druk wegens marktdag. Wel
even tot in het begijnhof geweest. Voor de rest zal ik nog eens
moeten stoppen op de terugweg, als het geen donderdag is. Vanaf
Oudenaarde heb ik mijn GPS de route laten bepalen. Dat lukte
aanvankelijk vrij goed, tot hij me tegen Ninove (tot waar ik volgens
niet helemaal moest gereden zijn) toch weer het veld in wou sturen.
Ik heb dit ontweken door nog een eindje verder naar Ninove te rijden
en van daar richting Denderhoutem, waar de GPS me wel vlot tot aan
camping Reamarik bracht. Toch heb ik weer de indruk dat mijn GPS me
niet echt de kortste route voorschotelt. En zo zit de eerste dag
er alweer op en het was best een goede dag: wisselend bewolkt maar
droog en de wind vanachter. Tot slot nog enkele cijfers. Ik heb
al dikwijls vragen gekregen over het gewicht van mijn fiets dus heb
ik vanmorgen een en ander gewogen en dat was toch even schrikken. De
fiets op zich weegt, met volle drinkbussen, zowat 20 kg en de
bepakking kwam in totaal op ruim 40 kg, toch een stuk meer dan ik
verwachtte. Dit is wel het uiterste maximum, omdat ik met (over)volle
mondvoorraad vertrokken ben. Laten we dus even naar onder afronden en
zeggen dat ik met een fiets en bepakking onderweg ben waarvan het
gewicht schommelt tussen 55 en 60 Kg. Mijn eigen gewicht stond
vanmorgen op 69 Kg, daar kan ik toch best niet té veel van
verliezen.
Na alweer een fris nachtje ging het
vandaag al vlug terug over iets bekendere wegen. Eerst naar Cassel
(beklimming van Casselberg met een fiets van zowat 40 Kg) dan verder
naar Steenvoorde en dan, vanaf Abeele, over een stukje van één van
mijn vaste fietsparcourtjes naar huis. Zo zit mijn vier dagen opwarming er dus
op en al was het een beetje fris en winderig, het was toch best goed.
Toch enkele best pittige ritjes gedaan. Slechts één ding is me behoorlijk
tegengevallen en dat is mijn GPS die me toch enkele rare trajecten
wou opleggen. Verder denk ik dat ik klaar ben voor 9
mei.
Was het gisteren 's nachts nog alleen
maar fris in mijn tentje, vannacht was het er ook nog winderig
omheen, héél winderig. Dit was niet het redelijk positieve weer dat
ze me vrijdag nog voorspeld hadden. En bovendien ging het tegen de
morgen ook nog regenen. Tegen dat ik alles gepakt had stopte die
regen al weer. Mijn eerste bestemming vandaag was het
Blockhaus in Eperleques. Een gigantische bunker die door de
Duitsers ontworpen en gebouwd werd voor de assemblering, stockering
en lancering van V2 raketten. Hij is echter nooit operationeel
geweest omdat de geallieerde inlichtingsdiensten niet erg gerust
waren in de bouw van dat ding en het dus grondig bombardeerden. De
uiterlijke schade scheen nog mee te vallen maar het massale
bombardement creëerde een mini aardbeving, waardoor de funderingen
verschoven en de Duitsers het zaakje iet meer betrouwden om het
operationeel te maken. Hoe dan ook, dit leek me nog eens een
gelegenheid om mijn GPS te testen en ik ben toch niet helemaal
tevreden over de zaak. In de stad is het heel moeilijk om er mee om
te gaan. Hij plant zijn route schijnbaar als voetganger en kent dus
geen verbodstekens of hindernissen. Zo stuurde hij mij naar zowat
alle eenrichtingstraten en naar onbestaande straatjes, ik geloof
zelfs dat hij mij een trap wou doen afdalen. Bovendien mag hij dan
wel denken als een voetganger maar als je te traag gaat rijden of
stopt, dan verliest hij het noorden en draait zijn kaart een halve
slag, ofzo. Alles samengevat, het help wel maar het is niet zo
makkelijk als wel zou mogen. Buiten de stad stuurde hij me over
aangename baantjes door bossen en langs velden, tot ... hij me weer
de boer wou opsturen. Ik heb hem vandaag genegeerd en telkens over de
weg laten herberekenen maar het resultaat was een wat eigenaardig
traject dat volgens mij noch de kortste noch de makkelijkste was.
Ondertussen was echter de zon weer doorgebroken en de dag toch mooi.
Na Eperleques ging het dan nog eventjes langs Watten en Saint-Omer te
eindigen op de municipal camping de Beauséjour in Arques, net
buiten Saint-Omer. Waar ik een mooi, rustig plaatsje heb, de zon
schijnt en de vogeltjes fluiten. Zo werd het toch nog een goede dag.
De nacht was toch wel behoorlijk fris
in mijn tentje. Ik rijd dit jaar voor het eerst,
gedeeltelijk, op GPS. Voor vandaag startte ik op GPS richting Cap
Blanc-Nez. De rit begon over mooie wegen, net achter de duinen, naar
en dan vlotjes door Calais. In de duinen zie je trouwens overal,
restanten van, bunkers uit WO II. Soms stuurt hij me echter over wel héél
kleine wegeltjes. Ik had gisteren al enkele, korte, passages over
karrensporen maar vandaag was het even écht niet te doen. Je kan die
sporen natuurlijk negeren en een nieuwe route laten berekenen maar
het begon als een gewoon asfalt baantje dat een eindje verder over
ging op een spoor. Je denkt positief dat het nog wel zal meevallen
maar gaande weg werd het alsmaar erger en ook steeds hogerop.
Ondertussen wil je echter ook niet meer terugkeren, dus ga je nog
steeds maar door. Tot ik uiteindelijk te voet, met de fiets aan de
hand, verder ging (al die mountainbikers die ik tegenkwam moeten
gedacht hebben dat ik gek was). Het zicht verachtte de pijn wel
enigszins, zicht op Frankrijk en Engeland tegelijkertijd. Gelukkig
kruiste het pad boven een gewone baan die ik onmiddellijk genomen heb
om dan een andere route te laten berekenen. Ik was blij dat ik niet
over dergelijk spoor moest afdalen. Ik heb hier langs de kust
trouwens al verscheidene keren mijn kleinste plateautje vooraan mogen
testen, tot zelfs wat ze in het engels de granny's gear oftewel
grootmoeders versnelling ... het kleinst mogelijke verzetje dus. Van de Blanc-Nez ging het dan over de
gewone weg richting Griz-Nez en verder naar Boulogne-sur-Mer.
Boulogne-sur-Mer klinkt mooi maar ik heb tijdens mijn passage
eigenlijk niets gezien dat indruk maakte. Na Boulogne ging het nog
eventjes verder tot Le Portel en Camping du Phare. Met campings is
het altijd een beetje gokken, gisteren overnachtte ik voor 4,70
en vandaag kost dezelfde service 18,20 . Het enige verschil is dat
de camping van vandaag wat groter is maar dat ik gisteren wel uit de
wind zat en vandaag niet.
Op 9 mei vertrek is op een nieuwe,
grote fietstocht. Na het noorden in 2009 en het zuiden in 2011 gaat
het nu richting oosten, Polen en de Baltische staten. Aangezien ik echter, dringend, nog
enkele verlofdagen van vorig jaar moest opnemen en het weerbericht
toch redelijk positief leek, heb ik van de gelegenheid maar gebruik
gemaakt om een vierdaags opwarmertje in Noord-Frankrijk te
maken. Al is opwarmertje misschien niet het juiste woord tegenwoordig
en helemaal positief was het weer ook niet, de wind speelde af en toe
toch een beetje op. Het gaf me alleszins de gelegenheid om al het
materiaal, oud en nieuw, nog eens te testen, en alles functioneert
behoorlijk. Vanmorgen ging het eerst op bekende
wegen richting Poperinge maar voorbij Poperinge waren de wegen
richting Watou al veel minder bekend. Even voorbij Watou ging ik dan
over de schreve (de grens voor niet West-Vlamingen), eerst
richting Wormhout en Esquelbecq en vandaar richting Bergues en verder
naar Duinkerke. In Duinkerke bezocht ik echter enkel de militaire
begraafplaats en bijhorende memorial.
Door een verkeerd duwtje op een knopje
van de GPS werd mijn rit daar gestopt in plaats van gepauzeerd,
waardoor ik daarna een nieuwe rit begon. Na de onderstaande rit
volgde dus nog eentje van nog 25 Km richting Gravelines en daar net
voorbij tot Grand-Fort-Philippe, waar ik een plaatsje vond op Camping
de la Plage. Dat laatste ritje was wel weinig inspirerend, een grote,
rechte weg net achter de industrie. Gravelines leek wel de moeite
maar het was er een beetje druk. Het was de eerste keer dat ik de
Noormannen een kampement zag delen met WO II GI's. Vanavond op de camping is het trouwens
wel best aangenaam, uit de wind en in het zonnetje. Ook nog even een
wandeling gemaakt maar dan wel in de wind gekomen en dat was veel
minder aangenaam.
, tot het besef dat we nog maar mei zijn en dat ik dus een maand te vroeg was 
, via Sint Petersburg naar Noordkaap en door Noorwegen terug. Hij heeft wel veel meer bagage mee dan ik, naast
