In de loop van de nacht is het terug
beginnen regenen en ... Vandaag ook overdag zowat de hele tijd
geregend. Geen zware regen maar de hele tijd gemiezer, op een paar
onderbrekingen na. Pas het laatste uur bleef het droog maar
ondertussen op de camping toch ook al weer een paar buitjes gehad.
Buiten drogen lukt momenteel dus niet, alles ligt zowat opengespreid
over mijn tassen in binnen- en buitentent. De hele dag met
regenkledij gereden dus. Natuurlijk hou je het daar op termijn ook
niet echt droog in. Zeker niet als je gaat klimmen, dan ga je in zo'n
regenkledij natuurlijk zweten als een paard. En er mag nogal
geklommen worden in het Ruhrgebied en daarachter. Ik haalde vandaag
bijna 1000 hoogtemeters. Maar eerst nog even terug naar het
vertrek vanmorgen. De GPS mocht vandaag de route bepalen maar dat
lukte in eerste instantie niet zo erg. Zijn eerste route ging niet
door wegens wegenwerken en zijn eerste alternatief wegens door de
velden. Ik heb me dan maar eerst zelf even op pad gebracht en eens
op weg lukte het een stuk beter. Dikwijls langs landelijke wegen door
het Ruhrgebied, een beeld dat ik niet verwacht had. Soms echt mooi,
of tenminste het had écht mooi geweest met goed weer. Nu restte er
slechts een verwaterd afgietsel. En ... soms werden zijn wegen dan
weer een beetje te landelijk en moest ik even afwijken. Uiteindelijk
leidde m'n GPS me wel door het Ruhrgebied op een manier dat ik zelf
niet zou gevonden hebben. Het nadeel van keren en draaien op
GPS-route is dat je er, toch zeker hier in deze omgeving, geen
vordering in ziet. Uiteindelijk naderde ik Unna. Hier nam ik het
commando over en ging richting B1 en verder over de B1 richting Werl.
In Werl heb ik me nog een keer tegoed gedaan aan een rondje
melancholie en sporen uit het verleden. In Werl passeerde ik mijn
eerste vier jaar als onderofficier bij de landmacht. Veel sporen
waren echter niet meer zichtbaar. De aangrenzende gevangenis heeft
een deel van de kazerne opgeslorpt en de industrie de rest. Eén blok
staat schijnbaar nog recht, volgens mij was het vroeger de refter en
bar van de BV's. Verder gereden naar de Büchenweg, waar ik een
tijdje een appartement had. Mijn appartement staat er nog, net als al
de anderen. Het CMC even verderop is nu een schooltje. Ondertussen
had ik met al dat keren en draaien en met mijn zoektocht in Werl al
100 Km op de teller en ik moest nog verder naar mijn bestemming, een
camping aan de Möhnesee. Op het eind bleef de teller staan op 124
Km, pittige kilometers. Toch een beetje teveel van het goeie
eigenlijk. Zo werd het op alle gebied een lange en lastige dag. (de
camping-baas beweert dat het weer woensdag gaat beteren)
Gisterenavond is het terug beginnen
regenen en dat is het heel de nacht blijven, tot het tegen de morgen
overging in buien. Een dag dat je liever blijft liggen, maar omdat
een hele dag in je tentje liggen ook niets is ben ik er toch maar
weer uitgekomen. Vanmorgen de GPS direct aan het werk gezet. Hij
heeft me heel mooi om Venlo geleid, zowaar via een veerpontje over de
Maas. Omstreeks 10 uur ging ik voor de tweede maal over de grens,
Duitsland dus. De regen was ondertussen zowat gestopt maar omdat het
koud en dreigend bleef ben ik toch maar in mijn regenkledij verder
gegaan. Het eerste doel vandaag was Grefrath. Daar heb ik in 1990
mee het hoofdstuk Nike afgesloten voor de Luchtmacht, en het
hoofdstuk Luchtmacht voor mezelf. Ik ben daarna overgegaan naar de
Landmacht om, uiteindelijk nog 6 jaar, in Duitsland te blijven. Van
Grefrath resten me eigenlijk concrete herinneringen, het enige dat ik
nog wist te vinden was het Admin-kamp. Mijn plaats van tewerkstelling
wist ik niet meer te situeren. Ik weet dat het kamp ooit dienst deed
als asiel-centrum maar nu staat het duidelijk al een tijdje leeg. Van Grefrath ging het over een degelijk
aangeduide fietsroute langs Kempen naar Krefeld. Bij het binnenrijden
van Krefeld hield het degelijk aangeduid op. Dan maar terug de GPS in
gang gezet en die leidde me verder door Krefeld, langs Duisburg en
Mulheim naar mijn bestemming van vandaag: de stadscamping in
Essen-Werden (nooit gedacht dat ik nog eens zou kamperen in't midden
van het Ruhrgebied). Het ging vrij goed maar toch heb ik nog steeds
het idee dat hij soms rare trajecten kiest, niet noodzakelijk de
makkelijkste of kortste. Nog een kleine GPS anekdote, als je in mijn
GPS essen ingeeft krijg je zo'n 450 resultaten waardoor je dan
in alfabetische volgorde moet beginnen bladeren. Blijkt dat daar dan
ook alle plaatsen van de deelstaat Hessen tussen staan. In
de buurt van Duisburg had ik het genoegen om een file voorbij te
fietsen. Die file stond er omdat de herder langs de brug en over de
grote weg zijn schaapjes moest verplaatsen. Ook dat is dus het
Ruhrgebied. De afstand was vandaag 107 Km.
In het oosten blijft het droog, hoorde
ik vanmorgen op de radio. Schijnbaar zat ik nog niet ver genoeg
naar het oosten, (zowat een uurtje na mijn vertrek begon het te
regenen. Eerst dacht ik nog dat ik er met een paar druppels ging van
afkomen maar al vlug begon het gezapig door te regenen en moest ik
toch mijn regenjasje aantrekken. De route was vrij simpel vandaag,
vooral langs het water. Langs het militaire terrein van Grobbendonk
naar de Lu koekjesfabriek in Herentals. Hier draaide ik in een ver
verleden, samen met nog 14 anderen, gedurende 2 weken proef. Na die 2
weken was het voor mij, en 9 van die andere 14, al weer over. 4
maanden later werd ik soldaat, het begin van een verhaal dat me
uiteindelijk naar Ieper zou brengen. Van aan het fabriek ging het
verder over het jaagpad langs het kanaal richting Bocholt. Ik hou wel
van langs het water fietsen, het is er meestal rustig fietsen en er
is steeds wel iets te zien. Een 55 Km verder verliet ik even dit
kanaal om weer een kilometertje verder terug verder te gaan langs een
ander kanaal richting Nederland. Het ging hier echter niet om een
jaagpad maar om een fietspad langs een gewone weg naast het kanaal,
toch een stuk minder rustig dus. Net na de middag stak ik de
grens over, maar Nederland was nog steeds niet genoeg naar het oosten
om droog te blijven. Integendeel, het leek zelfs nog wat erger te
worden. Uiteindelijk kwamen er echter toch onderbrekingen in de regen
en af en toe zelfs een zwak waterzonnetje. In Nederland moest ik
af en toe even van het kanaal weg omdat doorgaan niet mogelijk was
vanwege de een of de andere hindernis. Ik wist dat er voorbij Weert
ergens een kruising van kanalen zou komen maar omdat ik op die moment
dus niet langs het kanaal reed duurde het dus even voor dat ik door
had dat het kanaal waarlangs ik verder ging niet in de juiste
richting liep. Op die moment heb ik dan maar mijn GPS aan het werk
gezet en die loodste me feilloos naar mijn doek, camping De Peelweide
in Grashoek. Het was ondertussen al even gestopt met regenen en nu
heb ik zelfs al behoorlijke opklaringen. Ik kwam vandaag langs het kanaal
overigens nog 2 fietsreizigers tegen en later in Nederland nog een
koppel. Ik ben dus echt niet alleen onderweg. Ik heb vandaag geen
route ter beschikking en ik kan ook niet garanderen dat mijn blog een
dagelijkse aflevering blijft krijgen, ik heb schijnbaar wat problemen
met de USB uitgangen van mijn laptop en zonder USB geen verbinding. Ik kan wel zeggen dat mij afstand
vandaag 105 Km was.
Na twee dagen ben ik al terug thuis.
Hoewel ik ondertussen al 15 jaar officieel Ieperling ben, en me
daar ook wel echt thuis voel, blijft mijn dorpje in de Kempen toch
ook nog altijd thuis. De dag begon vandaag met wat motregen maar
dat was kort na mijn vertrek al gedaan. Verder was het tamelijk
hetzelfde liedje als gisteren, wel iets meer bewolkt maar droog en
wind (overwegend) van achter. De rit begon vandaag weer kort na
achten. De route was vandaag volledig van eigen hand, op basis van
kaart, kompas, gevoel en wegwijzers. De eerste stop was, al vrij
snel, in Aalst. Schijnbaar is Aalst een populaire stopplaats op de
route naar Compostela, twee maal vroeg men mij of ik met de Camino
bezig was. Bij het buitenrijden van Aalst ook nog een groep van de
1.000 Km tegen Kanker tegengekomen. Voorbij Aalst ging het
richting Buggenhout. In Malderen, net voorbij Buggenhout, werd het
even moeilijk maar toen kwam ik op een fietsroute richting
Londerzeel, die ik dan maar gevolgd heb, en van Londerzeel ging,
zoals voorzien, richting Willebroek. In Willebroek was het de
bedoeling om via binnenwegen richting Rumst en Duffel te gaan maar ik
kwam op de grote baan naar Mechelen terecht. Die ben ik dan maar
gevolgd tot ik de Zenne overstak. Langs de Zenne liep een mooi
jaagpad dat ongetwijfeld wel ergens aansluiting moest geven met het
jaagpad langs de Nete, en dat bleek dus ook zo. In Duffel ben ik dan
nog even afgeweken, op zoek naar een bakker voor enkele koeken. Dat
bleek echter niet zo evident als verwacht, ik ben uiteindelijk in een
boekenwinkel de richting naar een bakker gaan vragen. Daarna ging
het terug langs de Nete, richting Lier, en vanaf dan was het stilaan
thuiskomen op bekende wegen. Bij Lier kruiste ik nog een koppel
fietsreizigers, ik ben dus niet alleen onderweg. En zo kwam ik uiteindelijk echt thuis.
Vanavond nog even genieten van moeders keuken en een (voorlopig)
laatste Belgisch biertje. Morgen naar het buitenland.
Het is zover, we zijn weer onderweg Ik
ben er vanmorgen op tijd aan begonnen. Omstreeks 8 uur beginnen laden
en even later op weg, de eerste kilometer begeleid door Harry. De eerste kilometers liepen, logischer
wijze, over bekende wegen, in dit geval een route die ik wel eens
volg richting Kluisbergen: via Beselare en Moorsele richting
Bissegem, even langs de Leie tot Kortrijk, langs de achterkant van
het station en over het fietspad langs de spoorweg naar Zwevegem en
vandaar langs het kanaal naar de Schelde. Kluisbergen liet ik vandaag
rechts liggen, in plaats daarvan ging ik nog een tijdje verder langs
de Schelde tot Oudenaarde. Het Ronde van Vlaanderen centrum stond
niet op mijn programma maar ik was wel van plan om even rustig rond
te kijken en eventueel iets te eten in Oudenaarde. Dat is echter niet
zo erg gelukt, het was me een beetje te druk wegens marktdag. Wel
even tot in het begijnhof geweest. Voor de rest zal ik nog eens
moeten stoppen op de terugweg, als het geen donderdag is. Vanaf
Oudenaarde heb ik mijn GPS de route laten bepalen. Dat lukte
aanvankelijk vrij goed, tot hij me tegen Ninove (tot waar ik volgens
niet helemaal moest gereden zijn) toch weer het veld in wou sturen.
Ik heb dit ontweken door nog een eindje verder naar Ninove te rijden
en van daar richting Denderhoutem, waar de GPS me wel vlot tot aan
camping Reamarik bracht. Toch heb ik weer de indruk dat mijn GPS me
niet echt de kortste route voorschotelt. En zo zit de eerste dag
er alweer op en het was best een goede dag: wisselend bewolkt maar
droog en de wind vanachter. Tot slot nog enkele cijfers. Ik heb
al dikwijls vragen gekregen over het gewicht van mijn fiets dus heb
ik vanmorgen een en ander gewogen en dat was toch even schrikken. De
fiets op zich weegt, met volle drinkbussen, zowat 20 kg en de
bepakking kwam in totaal op ruim 40 kg, toch een stuk meer dan ik
verwachtte. Dit is wel het uiterste maximum, omdat ik met (over)volle
mondvoorraad vertrokken ben. Laten we dus even naar onder afronden en
zeggen dat ik met een fiets en bepakking onderweg ben waarvan het
gewicht schommelt tussen 55 en 60 Kg. Mijn eigen gewicht stond
vanmorgen op 69 Kg, daar kan ik toch best niet té veel van
verliezen.
Na alweer een fris nachtje ging het
vandaag al vlug terug over iets bekendere wegen. Eerst naar Cassel
(beklimming van Casselberg met een fiets van zowat 40 Kg) dan verder
naar Steenvoorde en dan, vanaf Abeele, over een stukje van één van
mijn vaste fietsparcourtjes naar huis. Zo zit mijn vier dagen opwarming er dus
op en al was het een beetje fris en winderig, het was toch best goed.
Toch enkele best pittige ritjes gedaan. Slechts één ding is me behoorlijk
tegengevallen en dat is mijn GPS die me toch enkele rare trajecten
wou opleggen. Verder denk ik dat ik klaar ben voor 9
mei.
Was het gisteren 's nachts nog alleen
maar fris in mijn tentje, vannacht was het er ook nog winderig
omheen, héél winderig. Dit was niet het redelijk positieve weer dat
ze me vrijdag nog voorspeld hadden. En bovendien ging het tegen de
morgen ook nog regenen. Tegen dat ik alles gepakt had stopte die
regen al weer. Mijn eerste bestemming vandaag was het
Blockhaus in Eperleques. Een gigantische bunker die door de
Duitsers ontworpen en gebouwd werd voor de assemblering, stockering
en lancering van V2 raketten. Hij is echter nooit operationeel
geweest omdat de geallieerde inlichtingsdiensten niet erg gerust
waren in de bouw van dat ding en het dus grondig bombardeerden. De
uiterlijke schade scheen nog mee te vallen maar het massale
bombardement creëerde een mini aardbeving, waardoor de funderingen
verschoven en de Duitsers het zaakje iet meer betrouwden om het
operationeel te maken. Hoe dan ook, dit leek me nog eens een
gelegenheid om mijn GPS te testen en ik ben toch niet helemaal
tevreden over de zaak. In de stad is het heel moeilijk om er mee om
te gaan. Hij plant zijn route schijnbaar als voetganger en kent dus
geen verbodstekens of hindernissen. Zo stuurde hij mij naar zowat
alle eenrichtingstraten en naar onbestaande straatjes, ik geloof
zelfs dat hij mij een trap wou doen afdalen. Bovendien mag hij dan
wel denken als een voetganger maar als je te traag gaat rijden of
stopt, dan verliest hij het noorden en draait zijn kaart een halve
slag, ofzo. Alles samengevat, het help wel maar het is niet zo
makkelijk als wel zou mogen. Buiten de stad stuurde hij me over
aangename baantjes door bossen en langs velden, tot ... hij me weer
de boer wou opsturen. Ik heb hem vandaag genegeerd en telkens over de
weg laten herberekenen maar het resultaat was een wat eigenaardig
traject dat volgens mij noch de kortste noch de makkelijkste was.
Ondertussen was echter de zon weer doorgebroken en de dag toch mooi.
Na Eperleques ging het dan nog eventjes langs Watten en Saint-Omer te
eindigen op de municipal camping de Beauséjour in Arques, net
buiten Saint-Omer. Waar ik een mooi, rustig plaatsje heb, de zon
schijnt en de vogeltjes fluiten. Zo werd het toch nog een goede dag.
De nacht was toch wel behoorlijk fris
in mijn tentje. Ik rijd dit jaar voor het eerst,
gedeeltelijk, op GPS. Voor vandaag startte ik op GPS richting Cap
Blanc-Nez. De rit begon over mooie wegen, net achter de duinen, naar
en dan vlotjes door Calais. In de duinen zie je trouwens overal,
restanten van, bunkers uit WO II. Soms stuurt hij me echter over wel héél
kleine wegeltjes. Ik had gisteren al enkele, korte, passages over
karrensporen maar vandaag was het even écht niet te doen. Je kan die
sporen natuurlijk negeren en een nieuwe route laten berekenen maar
het begon als een gewoon asfalt baantje dat een eindje verder over
ging op een spoor. Je denkt positief dat het nog wel zal meevallen
maar gaande weg werd het alsmaar erger en ook steeds hogerop.
Ondertussen wil je echter ook niet meer terugkeren, dus ga je nog
steeds maar door. Tot ik uiteindelijk te voet, met de fiets aan de
hand, verder ging (al die mountainbikers die ik tegenkwam moeten
gedacht hebben dat ik gek was). Het zicht verachtte de pijn wel
enigszins, zicht op Frankrijk en Engeland tegelijkertijd. Gelukkig
kruiste het pad boven een gewone baan die ik onmiddellijk genomen heb
om dan een andere route te laten berekenen. Ik was blij dat ik niet
over dergelijk spoor moest afdalen. Ik heb hier langs de kust
trouwens al verscheidene keren mijn kleinste plateautje vooraan mogen
testen, tot zelfs wat ze in het engels de granny's gear oftewel
grootmoeders versnelling ... het kleinst mogelijke verzetje dus. Van de Blanc-Nez ging het dan over de
gewone weg richting Griz-Nez en verder naar Boulogne-sur-Mer.
Boulogne-sur-Mer klinkt mooi maar ik heb tijdens mijn passage
eigenlijk niets gezien dat indruk maakte. Na Boulogne ging het nog
eventjes verder tot Le Portel en Camping du Phare. Met campings is
het altijd een beetje gokken, gisteren overnachtte ik voor 4,70
en vandaag kost dezelfde service 18,20 . Het enige verschil is dat
de camping van vandaag wat groter is maar dat ik gisteren wel uit de
wind zat en vandaag niet.
Op 9 mei vertrek is op een nieuwe,
grote fietstocht. Na het noorden in 2009 en het zuiden in 2011 gaat
het nu richting oosten, Polen en de Baltische staten. Aangezien ik echter, dringend, nog
enkele verlofdagen van vorig jaar moest opnemen en het weerbericht
toch redelijk positief leek, heb ik van de gelegenheid maar gebruik
gemaakt om een vierdaags opwarmertje in Noord-Frankrijk te
maken. Al is opwarmertje misschien niet het juiste woord tegenwoordig
en helemaal positief was het weer ook niet, de wind speelde af en toe
toch een beetje op. Het gaf me alleszins de gelegenheid om al het
materiaal, oud en nieuw, nog eens te testen, en alles functioneert
behoorlijk. Vanmorgen ging het eerst op bekende
wegen richting Poperinge maar voorbij Poperinge waren de wegen
richting Watou al veel minder bekend. Even voorbij Watou ging ik dan
over de schreve (de grens voor niet West-Vlamingen), eerst
richting Wormhout en Esquelbecq en vandaar richting Bergues en verder
naar Duinkerke. In Duinkerke bezocht ik echter enkel de militaire
begraafplaats en bijhorende memorial.
Door een verkeerd duwtje op een knopje
van de GPS werd mijn rit daar gestopt in plaats van gepauzeerd,
waardoor ik daarna een nieuwe rit begon. Na de onderstaande rit
volgde dus nog eentje van nog 25 Km richting Gravelines en daar net
voorbij tot Grand-Fort-Philippe, waar ik een plaatsje vond op Camping
de la Plage. Dat laatste ritje was wel weinig inspirerend, een grote,
rechte weg net achter de industrie. Gravelines leek wel de moeite
maar het was er een beetje druk. Het was de eerste keer dat ik de
Noormannen een kampement zag delen met WO II GI's. Vanavond op de camping is het trouwens
wel best aangenaam, uit de wind en in het zonnetje. Ook nog even een
wandeling gemaakt maar dan wel in de wind gekomen en dat was veel
minder aangenaam.
