|
Als we ons klaarmaken om in Munster te overnachten, ben ik , terwijl ik bezig ben om de blog wat bij te werken, getuige van een vandaal die autos aanvalt en spiegels afbreekt.
Omdat we ons daardoor op die plek niet meer gerust voelen zetten we ons in het centrum waar het een beetje drukker is. Overbodige moeite, zo blijkt want de vandaal is nog niet afgekoeld en laat,zelfs enkele uren later, op zijn weg een spoor van vernieling achter.
s Anderendaags ga ik naar de gendarmerie om te verklaren wat ik gezien heb in de hoop dat de men de dader vindt om de schade op te verhalen.
Ik vertel de agent dat we op weg zijn naar Duitsland om de EK-kwalificatiematch België-Duitsland in één of ander café te volgen maar dat ik ter beschikking blijf als ik kan bijdragen om de dader te vinden.
Zoals gezegd gaan we na de aangifte verder naar het dichtstbijzijnde Duitse Stadje, Breisach genaamd en vraag in het eerste café of ze het voetballen uitzenden
Jawohl, ze weten niet eens dat de mannschaft speelt maar als ze spelen zenden ze het steeds op dezelfde zender uit.
Ik ben blijkbaar de enige in het stadje die geïnteresseerd is in de match, samen met Lutgard en Berre dan. We krijgen de match voorgeschoteld op groot scherm. De nederlaag spijtiggenoeg ook (0-1).
We hebben ons geweldig geamuseerd en de uitbaters voelen met me mee wanneer ik licht teleurgesteld het pand verlaat.
De dag erna is het leed snel vergeten als we goed weer krijgen tijdens ons verblijf in het städtisches waldschwimmbad Breisach am Rhein een leuk openluchtzwembad waar we de hele dag doorbrengen.
Die avond (4 september)zitten we al terug in Frankrijk, komen we aan in Ribeauvillé en staan we tussen de wijngaarden met zicht op nabije heuvels.
Alhoewel we hier in volop Elzas zijn doet het landschap me denken aan ergens in Spanje, we eten er op een pick-nickplaats en blijven er overnachten.
We zijn hiernaartoe gekomen op aanraden van de michelingids die we ons net hebben aangeschaft en die het fête des ménétriers zeer de moeite vindt.
Wij vinden het vooral druk en duur en besluiten om onze tocht verder te zetten.
Als we langs het mooie Colmar rijden heb ik de eerste keer in Frankrijk zin om te gaan spelen.
Het weer is lekker, dus ik besluit om op de straat vlak voor het stadhuis te gaan busken. Drie liedjes duurt het vooraleer er een agent komt die zegt dat ik dit niet mag doen in Frankrijk, mijn papieren opvraagt en dan een tip geeft waar ik wél kan staan. Dus speel ik verder aan de FNAC. De eigenaar heeft geen bezwaar dat ik voor één van de vitrines plaatsneem. De reacties zijn over het algemeen heel plezant. Daarna gaan we via Benfeld, het Europees parlement van Straatsburg naar het aangename stadje Hagueneau waar we blijven overnachten aan de plaatselijke Lycée Shuman, de Europese gedachte is hier op de Frans-Duitse grens wezenlijk voelbaar.
Wat me eraan doet denken dat de Belgen morgenavond spelen in Istanbul tegen Turkije.
We bezoeken een plaatselijke bibliotheque in een sociale wijk van Hageneau waar de buurtwerkers op de benedenverdieping hun onderkomen hebben. Op mijn vraag of er in Hagueneau een Turkse vereniging of moskee bestaat krijg ik een gsm-nummer mee waarvan de eigenaar in Turkije blijkt te zitten en me niet verder kan helpen.
Gelukkig rijden we we een afslag verkeerd waardoor gewoonweg langs de Turkse moskee annex café rijden. Ik ga meteen vragen of zij die avond naar het voetbal kijken en of ik de match mee mag komen volgen.
Ik wordt in alle vriendelijkheid naar verschillende mensen gestuurd en als een aantal jongeren die wél Frans praten begrijpen wat ik wil, vinden ze het glimlachend goed, ik word wel verwittigd dat Turken nogal hevig kunnen supporteren, tell me something new, ik kom van Willebroek
en de verantwoordelijke ILMI, zegt grappend dat ik niet mag juichen wanneer de Belgen scoren
ik was het niet van plan.
Tegen het begin van de match ga ik met Berre naar het lokaal waar aanvankelijk haast geen volk is. Het blijkt het gevolg van het einde van de Ramadan, iedereen gaat nog even naar de aanpalende moskee en dan komen ze druppelsgewijs binnen met een bordje eten.
Ik en Berre worden ook uitgenodigd om mee te eten, en ook Lutgard is welkom als ze zich bij de vrouwen voegt. We hebben spijtiggenoeg al gegeten.
Daarop vinden ze het tijd om mij een eerste theetje te trakteren. Wanneer de belgen eerst scoren kan ik een kreet van vreugde amper onderdrukken. Gelukkig wordt ik niet gevild, in de kokende olie geworpen noch met pek en veren de straat op gestuurd. Ik krijg een begrijpende,bemoedigende blik van de aanwezigen die ondertussen quasi allemaal weten dat wij Belgen zijn die de match mee komen volgen.
Tijdens de rust heb ik een gesprek met een aantal mensen waaronder een goedlachse Tsjetsjeen die met zijn familie gevlucht is. Na mijn vijfde getrakteerde theetje ben ik helemaal zeker, Turken en Tsjetsjenen zijn lieve mensen. Ik weiger die mening te herzien na de 2-1 en de uitsluiting van Kompany .Wanneer ik Van Buyten de gelijkmaker zie maken weet ik ondertussen hoe je niet te uitbundig reageert en vanbinnen toch juicht en een gat in de lucht springt.
De 3-2 tenslotte doet het Turks café ontploffen dat ondertussen helemaal gevuld is met deels schoolkinderen die laat opblijven vanwege het nakende suikerfeest. Deze avond kan in ieder geval in de handleiding hoe maak ik goeie vrienden in 90 minuten.
Na het afscheid gaan we slapen aan het lyceum, waar we snachts door gebral en Vlaams gezang gewekt worden
jongens ga slapen ik heb geen goesting om wakker te worden.
Op 8 september rijden we opnieuw de Frans-Duitse grens over (de zuid-westelijke) om na een prachtige tocht door de wijnvelden die zich 150 kilometer uitstrekken, te belanden in Simmern, een stadje in de Hunsrück. Vandaar uit bezoeken we eerst het plaatselijke museum met gelukkig nog een klein hoekje gewijd aan de prachtige serie Heimat , en de volgende dagen de ganse streek met allemaal opnameplaatsen uit deze prachtige Duitse serie. Wie Heimat van de regisseur Edgar Reitz niet kent heeft hierbij huiswerk. Ga naar de plaatselijk Bib en leen deel 1 en geniet. Het heeft bij mij een grote liefde voor de Duitse taal opgeleverd.
Ik spreek nu heel even Chinees voor diegenen die de serie niet kennen, maar in de Smidse van de familie Simon worden we hartelijk ontvangen door Hartmutt, de huidige eigenaar die zijn werk laat staan om ons op de vriendelijkst mogelijke manier alles te laten zien en anecdotes te vertellen, zo ook bij Marga Molz die haar café speciaal voor ons opent en uren vertelt met fotoboeken, officieel en zelfgemaakte, ik wist niet dat Duitse mensen zo lief en open waren.
Ook bedankt Chinese Mevrouw, die gelukkig een woordje Duits sprak, om na met de gsm opgetrommeld te zijn door de buren de danszaal uit de serie te openen.
Het was ook zalig om langs de huizen en straten,voetbalplein en ruines uit de serie te lopen. Duitsland scoort goed bij mij deze dagen.
Op een morgen belt de Gendarmerie van Munster mij op met de vraag of ik hun mail reeds heb gekregen.Ze hebben twee verdachten en of ik iemand kan herkennen.Ik beloof zo snel ik internetverbinding heb te zullen gaan kijken en mijn bevinding door te mailen. (de dader zat er tenslotte bij hoor)
Na vier dagen Hunsrück is het tijd om even langs België te gaan om enkele verplichtingen na te komen en maken we meteen gebruik om Radhadesh even te bezoeken alvorens we een weekje verlof nemen in Willebroek.We maken er gebruik van om enkele formaliteiten in orde te maken het probleem met ons huishoudgas op te lossen en na het geslaagde optreden in Lichtervelde ,toch bedankt Gabriël voor de uitnodiging, rijden we zo snel mogelijk door en gaan we langs in Abele, t sparrenhof, bij Filip waar we na een drankje en een leuk gesprek vertrekken voor Berck s/mer vlakbij Le Toucquet om daar een romantisch avond aan zee te beleven, inclusief zandstorm s nachts.
Vandaag is Berre Jarig .
|
