14-10-2010 om 12:05 geschreven door Jan,Lutgard en Berre  

14-10-2010 om 10:43 geschreven door Jan,Lutgard en Berre  

Als we ons klaarmaken om in Munster te overnachten, ben ik , terwijl ik bezig ben om de blog wat bij te werken, getuige van een vandaal die auto’s aanvalt en spiegels afbreekt.
Omdat we ons daardoor op die plek niet meer gerust voelen zetten we ons in het centrum waar het een beetje drukker is. Overbodige moeite, zo blijkt want de vandaal is nog niet afgekoeld en laat,zelfs enkele uren later, op zijn weg een spoor van vernieling achter.
’s Anderendaags ga ik naar de gendarmerie om te verklaren wat ik gezien heb in de hoop dat de men de dader vindt om de schade op te verhalen.
Ik vertel de agent dat we op weg zijn naar Duitsland om de EK-kwalificatiematch België-Duitsland in één of ander café te volgen maar dat ik ter beschikking blijf als ik kan bijdragen om de dader te vinden.
Zoals gezegd gaan we na de aangifte verder naar het dichtstbijzijnde Duitse Stadje, Breisach genaamd en vraag in het eerste café of ze het voetballen uitzenden…Jawohl, ze weten niet eens dat de mannschaft speelt maar als ze spelen zenden ze het steeds op dezelfde zender uit.
Ik ben blijkbaar de enige in het stadje die geïnteresseerd is in de match, samen met Lutgard en Berre dan. We krijgen de match voorgeschoteld op groot scherm. De nederlaag spijtiggenoeg ook (0-1).
We hebben ons geweldig geamuseerd en de uitbaters voelen met me mee wanneer ik licht teleurgesteld het pand verlaat.
De dag erna is het leed snel vergeten als we goed weer krijgen tijdens ons verblijf in het “städtisches waldschwimmbad Breisach am Rhein” een leuk openluchtzwembad waar we de hele dag doorbrengen.

Die avond (4 september)zitten we al terug in Frankrijk, komen we aan in Ribeauvillé en staan we tussen de wijngaarden met zicht op nabije heuvels.
Alhoewel we hier in volop Elzas zijn doet het landschap me denken aan ergens in Spanje, we eten er op een pick-nickplaats en blijven er overnachten.
We zijn hiernaartoe gekomen op aanraden van de michelingids die we ons net hebben aangeschaft en die het “fête des ménétriers” zeer de moeite vindt.
Wij vinden het vooral druk en duur en besluiten om onze tocht verder te zetten.
Als we langs het mooie Colmar rijden heb ik de eerste keer in Frankrijk zin om te gaan spelen.
Het weer is lekker, dus ik besluit om op de straat vlak voor het stadhuis te gaan busken. Drie liedjes duurt het vooraleer er een agent komt die zegt dat ik dit niet mag doen in Frankrijk, mijn papieren opvraagt en dan een tip geeft waar ik wél kan staan. Dus speel ik verder aan de FNAC. De eigenaar heeft geen bezwaar dat ik voor  één van de vitrines plaatsneem. De reacties zijn over het algemeen heel plezant. Daarna gaan we via Benfeld, het Europees parlement van Straatsburg naar het aangename stadje Hagueneau waar we blijven overnachten aan de plaatselijke Lycée Shuman, de Europese gedachte is hier op de Frans-Duitse grens wezenlijk voelbaar.

Wat me eraan doet denken dat de Belgen morgenavond spelen in Istanbul tegen Turkije.
We bezoeken een plaatselijke bibliotheque in een sociale wijk van Hageneau waar de buurtwerkers op de benedenverdieping hun onderkomen hebben. Op mijn vraag of er in Hagueneau een Turkse vereniging of moskee bestaat krijg ik een gsm-nummer mee waarvan de eigenaar in Turkije blijkt te zitten en me niet verder kan helpen.
Gelukkig rijden we we een afslag verkeerd waardoor gewoonweg langs de Turkse moskee annex café rijden. Ik ga meteen vragen of zij die avond naar het voetbal kijken en of ik de match mee mag komen volgen.

Ik wordt in alle vriendelijkheid naar verschillende mensen gestuurd en als een aantal jongeren die wél Frans praten begrijpen wat ik wil, vinden ze het glimlachend goed, ik word wel verwittigd dat Turken nogal hevig kunnen supporteren, tell me something new, ik kom van Willebroek… en de verantwoordelijke ILMI, zegt grappend dat ik niet mag juichen wanneer de Belgen scoren…ik was het niet van plan.
Tegen het begin van de match ga ik met Berre naar het lokaal waar aanvankelijk haast geen volk is. Het blijkt het gevolg van het einde van de Ramadan, iedereen gaat nog even naar de aanpalende moskee en dan komen ze druppelsgewijs binnen met een bordje eten.

Ik en Berre worden ook uitgenodigd om mee te eten, en ook Lutgard is welkom als ze  zich  bij de vrouwen voegt. We hebben spijtiggenoeg al gegeten.
Daarop vinden ze het tijd om mij een eerste theetje te trakteren. Wanneer de belgen eerst scoren kan ik een kreet van vreugde amper onderdrukken. Gelukkig wordt ik niet gevild, in de kokende olie geworpen noch met pek en veren de straat op gestuurd. Ik krijg een begrijpende,bemoedigende blik van de aanwezigen die ondertussen quasi allemaal weten dat wij Belgen zijn die de match mee komen volgen.
Tijdens de rust heb ik een gesprek met een aantal mensen waaronder een goedlachse Tsjetsjeen die met zijn familie gevlucht is. Na mijn vijfde getrakteerde theetje ben ik helemaal zeker, Turken en Tsjetsjenen zijn lieve mensen. Ik weiger die mening te herzien na de 2-1 en de uitsluiting van Kompany .Wanneer ik Van Buyten de gelijkmaker zie maken weet ik ondertussen hoe je niet te uitbundig reageert en vanbinnen toch juicht en een gat in de lucht springt.
De 3-2 tenslotte doet het Turks café ontploffen dat ondertussen helemaal gevuld is met deels schoolkinderen die laat opblijven vanwege het nakende suikerfeest. Deze avond kan in ieder geval in de handleiding “hoe maak ik goeie vrienden in 90 minuten.”
Na het afscheid gaan we slapen aan het lyceum, waar we s’nachts door gebral en Vlaams gezang gewekt worden…jongens ga slapen ik heb geen goesting om wakker te worden.
Op 8 september rijden we opnieuw de Frans-Duitse grens over (de zuid-westelijke) om na een prachtige tocht door de wijnvelden die zich 150 kilometer uitstrekken, te belanden in Simmern, een stadje in de Hunsrück. Vandaar uit bezoeken we eerst het plaatselijke museum met gelukkig nog een klein hoekje gewijd aan de prachtige serie Heimat , en de volgende dagen de ganse streek met allemaal opnameplaatsen uit deze prachtige Duitse serie. Wie “Heimat” van de regisseur Edgar Reitz niet kent heeft hierbij huiswerk. Ga naar de plaatselijk Bib en leen deel 1 en geniet. Het heeft bij mij een grote liefde voor de Duitse taal opgeleverd.

Ik spreek nu heel even Chinees voor diegenen die de serie niet kennen, maar in de Smidse van de familie Simon worden we hartelijk ontvangen door Hartmutt, de huidige eigenaar die zijn werk laat staan om ons op de vriendelijkst mogelijke manier alles te laten zien en anecdotes te vertellen, zo ook bij Marga Molz die haar café speciaal voor ons opent en uren vertelt met fotoboeken, officieel en zelfgemaakte, ik wist niet dat Duitse mensen zo lief en open waren.
Ook bedankt Chinese Mevrouw, die gelukkig een woordje Duits sprak,  om na met de gsm opgetrommeld te zijn door de buren de “danszaal” uit de serie te openen.
Het was ook zalig om langs de huizen en straten,voetbalplein en ruines uit de serie te lopen. Duitsland scoort goed bij mij deze dagen.
Op een morgen belt de Gendarmerie van Munster mij op met de vraag of ik hun mail reeds heb gekregen.Ze hebben twee verdachten en of ik iemand kan herkennen.Ik beloof zo snel ik internetverbinding heb te zullen gaan kijken en mijn bevinding door te mailen. (de dader zat er tenslotte bij hoor)
Na vier dagen Hunsrück is het tijd om even langs België te gaan om enkele verplichtingen na te komen en maken we meteen gebruik om Radhadesh even te bezoeken alvorens we een weekje verlof nemen in Willebroek.We maken er gebruik van om enkele formaliteiten in orde te maken het probleem met ons huishoudgas op te lossen en na het geslaagde optreden in Lichtervelde ,toch bedankt Gabriël voor de uitnodiging, rijden we zo snel mogelijk door en gaan we langs in Abele, ’t sparrenhof, bij Filip waar we na een drankje en een leuk gesprek vertrekken voor Berck s/mer vlakbij Le Toucquet om daar een romantisch avond aan  zee te beleven, inclusief zandstorm ’s nachts.

Vandaag is Berre Jarig .

14-10-2010 om 10:30 geschreven door Jan,Lutgard en Berre  

De overtocht van 3.30 zal volgens de kapitein van de P&O ferry behoorlijk vlot verlopen men verwacht 5 beaufort, de volgende overtocht zou volgens diezelfde bron windstoten tot 10 Beaufort te verwerken krijgen.

En of de overtocht vlot verloopt, de boot vertrekt 10 minuten voor de officiële vertrektijd en is voor we het weten in Calais.

Tijdens de overtocht bestelt Berre een mokka-koffie die nogal zwaar op de maag komt te liggen, ikzelf ben ook niet al te sterk van maag vanwege het gebak deze middag én de twee guinessjes die men mij trakteerde, Lutgard heeft geen last.

Als we aankomen om kwart voor zes (er wordt terug een uur bijgeteld in vergelijking met U.K vanwege de zomertijd.) gaan we snel op zoek naar een plaats om een beetje bij te slapen.

Iets boven Calais zetten we ons aan de kant aan een benzinestation. Op de koop toe is Berre’s mokka koffie danig in gevecht geraakt met zijn gebak en het vluchtige eten van die dag.

Komt daarbij dat hij doodvermoeid is omdat hij bijna niet geslapen heeft van de zenuwen omdat hij alles van de overtocht wilde meemaken, en Lutgard kon aan het poetsen omdat Berre zeker 5 keer moest overgeven.

Een paar uur later worden we wakker vanwege de storm die de mobile-home zo dooreenschud dat we denken dat hij kantelt.

Gek…toen we in Engeland aankwamen werden we ontvangen met net zo’n twee stormen.

We staan op en rijden en stuk zuidwaarts om te ontsnappen aan de rukwinden.

Het gelukkige toeval brengt ons in het mooie Frans-Vlaamse stadje Montreuil s/mer, waar we na een terrasje op de Place General De Gaulle, rustig slapen op een parking vlak naast het petanque-lokaal.

We voelen ons zo lekker in dit stadje dat we er nog een nachtje blijven slapen voor we op gas exploratie gaan naar België.

Hier in Frankrijk stoten we op iets wat een groot probleem kan worden voor de rest van de reis.

We reizen met twee gasflessen waarop niet alleen onze ijskast,maar ook het kookvuur,de waterboiler en de verwarming werkt.

Het merk dat wij gebruiken (SHELL) is NIET te verkrijgen in Groot Brittannië, is Niet te verkrijgen in Frankrijk ,daarom besluiten we om niet zuidelijker naar Abbeville te gaan, niet langs de belangrijke steden uit W.O. I te trekken maar noordelijk te blijven op onze weg naar het oosten van Frankrijk en snel even over de grens te wippen in Chimay zodat onze gastoevoer niet in het gedrang komt.

Op onze weg daarnaartoe rijden we door een gemeente die “Le Catteau-Cambrésis” heet.

Er hangt een pijl naar “musée Matisse”, het wordt onverwacht een van de absolute hoogtepunten tot nu toe.

Een absolute aanrader voor iedereen die van kunst houdt. Niet alleen de prachtige collectie van Matisse, maar ook de tijdelijke tentoonstelling van Janos Ber en zeker niet in het minst de collectie “Herbin”.

Ook Lutgard en Berre zijn onder de indruk en Berre tekent tijdens het bezoek een aantal kunstwerken af.

Ik ben op mijn beurt weer onder de indruk van Berre’s tekentalent.

Ik schrijf het niet graag, maar na dit bezoek aan dit prachtige museum zijn we de grens over gereden en hebben, een paar honderd meter slechts België in,gevonden waarvoor we deze route hadden gevolgd, “een bus gaas”.

Overnacht hebben we in buurgemeente Couvin ,een sympathieke gemeente ons reeds langer bekend,zodat we ’s anderendaags terug onze grote reis konden hervatten, tot in Sommepy-Tahure, een dorpje dat Quasi heel de eerste wereldoorlog aan de frontlinie lag en waar we, tijden veranderen, iets zijn gaan drinken in het typisch Frans dorpscafé “somme-west” in Western stijl.

Na een goeie nachtrust aan het gemeentehuis rijden we door om via het “lac du chantecoq”  en Joinville in Poissons terecht te komen.

Wij zouden hier gewoon doorgereden zijn moesten we niet op het laatste nippertje een bordje naar de camping municipal gezien hebben.

Voor mij is het liefde op het eerste gezicht.Niets,maar dan ook niets is er op die camping te zien.

Buiten een klein gemetseld hok met 2 franse wc’s , 2douches ,drie wasbakken en een zitbad.

Electriciteit, warm water, alles is er wat je onderweg nodig hebt.

Prijs 6,70 euro voor 3 man en een camping car, zoals de fransen een mobile-home noemen, en ook nog de gemeentetaks, alles zit erin.Het zijn wel nog hoogseizoensprijzen.

Maar je moet wel zelf de verantwoordelijke gaan opzoeken en zeggen dat je daar geslapen hebt, want anders zouden ze het niet eens geweten hebben.

Net als ik zowat alle regeltjes en reglementen gelezen heb,komt er nog iemand de camping opgereden, Stefan, uit Enghien, Edingen eigenlijk want hij is een Vlaming uit Stekene die ginder ging wonen;

Hij is op weg met de fiets naar zuid Frankrijk om zijn lief ginder te zien.

We nodigen hem uit bij het eten want wij met ons vieren zijn héél de camping, en ’s anderendaags als hij al doorgereden is voordat wij wakker zijn zijn wij met ons drieën de hele camping.

15 koeien aan de ene kant, 7 jonge stieren aan de andere kant…druk!

Met pijn in het hart nemen we na drie zalige dagen afscheid van Poissons en rijden via Neufchateau en Epinal, overnachten aan het schooltje van Mossoux en ’s morgens  tot aan Gerardmer waar we direct verliefd worden op een andere plek.

Door de hevige regen van de laatste dagen is de plaatselijke camping die vlak aan het plaatselijke meer ligt, leeggelopen.

We vinden een plaatsje vlakbij het water zelfs met verschrikkelijk weer en regen vind ik dit een toplocatie.

Gelukkig betert het weer en na twee dagen schijnt de zon zo hevig en is de lucht zo blauw dat dit bij ons weten de eerste keer is dat we het zo warm hebben.

Omdat we nu al een aantal dagen stil stonden heeft Berre heel wat extra lesuurtjes gekregen, maar hij vind het super.

Vooral de Franse les kan voor hem niet snel genoeg vooruitgaan.

Na het cijferen heeft hij even speeltijd om het meer in te duiken en met enthousiasme aan de Franse oefeningen te beginnen.

Ik heb de indruk dat hij goed werkt.

Na vier zalige dagen Gerardmer is het opnieuw tijd om op te stappen.

We rijden over de Vogezen en vergeten niet op de “col de la schlucht” op meer dan duizend meter hoogte iets lekkers te gaan drinken.

Dan volgt de afdaling naar Munster waar we bij een Belgisch frituur een friet gaan steken.

Munster bevalt ons en we blijven voor de nacht.

Het  is me opgevallen dat ik sinds ik in Frankrijk ben nog niet ben gaan zingen.

Eén van de komende dagen?

19-09-2010 om 20:49 geschreven door Jan,Lutgard en Berre  

Bijlagen:
http://www.facebook.com/video/video.php?v=142193042488632   

We vertrekken al heel snel uit Stranraer om in één trek een driehonderd kilometer naar beneden , naar Wales, te rijden.

Gretna Green is het laatste Schotse stadje op onze weg.

Dan komen we via Carlisle, Penrith,door het lake district dat we spijtiggenoeg ook zullen moeten laten links liggen, voorbij Blackpool, Bolton, Liverpool en Manchester, een beetje westwaarts aan in het eerste Welshe stadje,Mold.       we slapen aan “St Berres” church in Llanferries… toeval bestaat niet.

Ondanks de aankondiging voor een folkfestival de komende week rijden we verder naar Ruthin.

Het Noorden van Wales is eigenlijk heel knus van landschap, de bossen lijken er erg oud en verhullen draken .

Kijk naar de namen van de steden en dorpen en je weet meteen waar Tolkien zijn mosterd haalde voor zijn elfentaal in “the lord of the rings”

In Ruthin is ook een mooi kunstencentrum (vergelijkbaar met Sleaford).

’s Avonds ga ik een paar café’s langs om te zingen. In één café vind ik fans die meteen mijn cd’s willen kopen en in een ander café ,”The wine vault” staat een duo alle popklassiekers ten beste te geven.Ik vraag aan landlord Dave(een Ier) of hij geen zin heeft om mij te plaatsen voor een van de komende dagen?

Hij doet enkel optredens de vrijdagavond, maar ik kan tijdens de pauze van de “Grumpy old men” en tegen de gage van “a few beers” een halfuurtje spelen.

Ik hou het in beraad,maar als blijkt dat er geen andere café’s toestemming geven om te spelen ga ik terug en is de deal snel beklonken, hij kijkt raar als ik zeg  “two pints and two Guinness” maar is begrijpender als ik uitleg dat de andere drankjes voor Lutgard zijn.

Berre moet noodgedwongen nog een filmpje kijken in de mobile-home (kinderen mogen na 21 uur onder geen beding in een pub).

De Grumpy’s blijken heel aimabele leeftijdsgenoten wiens zanginstallatie ik helemaal mag gebruiken.

Na het spelen zegt Dave , “laat maar weten als je nog in de buurt bent.”

Plezante gast,plezant café  én plezant publiek.

14 augustus, we bezoeken het kunstencentrum waar een aantal heel interessante dingen te zien zijn die me inspireren en dan wil ik altijd gaan zingen.

Het zal ergens anders moeten want om op het binnenplein enkele liedjes ten berde te brengen kan de verantwoordelijke geen toestemming geven.

Die avond speel ik in een Rugby lokaal in Balaa.

Balaa heeft een prachtig meer mochten we de morgen erna ontdekken omdat we er stoemmelings op twintig meter van geparkeerd stonden en de nacht doorbrachten.

Met  ook nog een keer mooi weer is dit een mooie verassing waar we , nadat we met Berre zijn gaan zwemmen in het aanpalende zwembad, de hele verdere dag met teugen van genoten hebben, inclusief pick-nick.

’s Avonds verder naar Dollgelau. Tussen Dollgelau en Kingston bezoeken Lutgard en Berre de grotten van Corris, aangekondigd als “King Arthur’s maze”.

Berre is onder de indruk van de onderaardse boottocht, de wandelgangen en de verhalen  en scenes over koning Arthur.

Na even verkeerd te zijn gereden (hoe doen we het?)komen we aan in Kington waar de yoga-lessen reeds van start zijn gegaan in het plaatselijke schooltje.

Hier overnachten we en kunnen we op de plaatselijke camping de watertank en toilet in orde brengen, suppoost Roger is aanvankelijk een beetje misnoegd dat we de nacht niet op de camping doorbrachten, maar wanneer hij een cd als appreciatiegeschenk krijgt is hij helemaal in de wolken.

Dan hebben we een kort overleg of we alvorens op te treden in Newbury langs Stratford on Avon of Glastonbury gaan, de motivatie geef ik hier niet weer, maar het wordt Glastonbury.

Sinds de jaren ’70 niet meer zoveel patchouli geroken.

Hier is de tijd blijven stilstaan en runnen oude hippies alle soorten new-age winkels met geneeskrachtige stenen,piramidetherapieën,handlezers,wicca’s,verhalenvertellers, kruiden,boeken,muziek, internetcafé’s echt bijzonder leuk voor niet te lang.

Lutgard gaat met Berre de “TOR” een toren bovenop chalice hill bezoeken en daarna de tuin waar de geneeskrachtige bron, chalice well, ontspringt en waarvan het putdeksel gesierd wordt met het teken “vesica piscis” dat Lutgard en ik op onze rechterarm getatoeëerd hebben.

Berre loopt door het geneeskrachtige water om zijn pijnlijke voeten te genezen, ik heb hem toch nog niet horen klagen.

Ook hier in deze hippiesfeer mogen de Krishna’s niet ontbreken, we zien ze op de straat staan om food for life (voedsel voor armen) uit te delen, ze nodigen ons uit om ’s avonds naar een nama hata (een open huis) naar een voordracht van de schilderes Syamarani Dasi te komen, haar schilderijen worden gebruikt als illustraties voor boeken.

Daarna gaan we nog naar een optreden van een Ierse groep in een restaurant.

Hier mag Berre wel mee binnen.

De groep is niet erg boeiend maar we hebben een aangename kennismaking met Julie, een Belgisch meisje uit Brugge , die samen met local Thor aan een tafeltje zit.

Belgen zijn lieve mensen!

Nadat ik in een café ben gaan zingen,op straat ben gaan busken en we een boete van een parkeerwachter hebben gekregen,Berre en Lutgard eindelijk fish&chips zijn gaan eten ,en nadat Nicolas Cage op 400 meter van ons, terwijl wij lagen te slapen een belangrijke boodschap de wereld instuurde ,  trekken we naar Salisbury om op de camping van Margareth en Brian wat te bekomen en om de familie Stavinoha uit Duitsland te ontmoeten .

Die avond vindt de voetbalinterland Duitsland-België plaats in Salisbury.

De Belgische trainer houdt vast aan zijn eerdere opstelling tegen Schotland, onder het motto “mooi verliezen is ook niet lelijk”.

Het is een zwaarbevochten wedstrijd waarin Berre Van de Ven en zijn vader Jan, het opnemen tegen de Mannschaft Julius Stavinoha en zijn vader Karl-Heinz.

Zijn naam doet me denken aan Karl-Heinz, Rumenigge  en het verschrikkelijke beest Horst Hrubesh die de rode duivels in Italie, op de finale van het Europees kampioenschap, de laatste minuut de das omdeed… ook hier was de laatste seconde er teveel aan .

5-4 was de eindstand.(Niet verder vertellen, maar het was om zand in de ogen te strooien voor de kwalificatie-interland die België tegen Duitsland afwerkt begin september).

We houden er wel een uitnodiging voor Zuid-Duitsland aan over.

In de aanpalende renbaan zijn er de avond erna paardenraces en we vinden het erg boeiend om van aan de voorbereidselen tot het Madonna tribute band concert achteraf dit evenement mee te maken, indrukwekkend.

Hier wordt nog een keer geïllustreerd dat de Britten een volk van gokkers zijn, ik weet niet hoeveel bookmakers er aanwezig zijn,(nee,geen gok) maar er zijn er een heel pak.

21 augustus vertrekken we richting Pewsey, waar ik het Honey street festival muzikaal op gang trek, waar blijven ze die oude hippies toch halen?

Om de dag erna mijn optreden te spelen in Newbury, niet na eerst nog een echter dan echt Engels theehuis te bezoeken in Marlborough, waar ik me een beetje té goed doe aan lekkere thee en gebak.

Na het optreden in Newbury,waar we net op tijd de speellocatie terugvonden,mooie pub met sympathieke landlord Kevin, en in het publiek een oude lichttechnieker die tourde met oa Clapton en Waits,  zijn we door de gutsende, niet aflatende stromende regen naar Dover gereden waar we meteen bij aankomst om 3.30u op de boot mochten rijden.

08-09-2010 om 10:42 geschreven door Jan,Lutgard en Berre