We zijn 21 november.Na twee dagen koopcentrum bonair en al wat we nog moesten regelen via internet, en na uren tekenfilmpjes op Berres favoriete web-site (nickelodeon), vertrekken we uit Valencia, verder noordwaarts. Niet na eerst een Mc Flurry te gaan eten in de plaatselijke Mc Donalds. Op het grote scherm staat een aflevering (zonder geluid) te spelen van SpongeBob Squarepants, of zoals een enthousiast Spaans kindje uitroept Bob Esponja. Ik vind Bob Esponja hilarisch, dit wordt nog versterkt omdat Berre, zelf een fan die elke aflevering uit zijn hoofd kan meespelen,zorgt voor simultaan vertolking en mij een volledig Vlaamse aflevering bezorgt. De Valencianen kijken bedenkelijk als ik regelmatig plat op tafel lig van het lachen. Dit is de leukste tekenfilm ooit. Bedankt Berre.
Op de weg naar het noorden komen we langs Mascarel, een klein dorpje helemaal omringd door plantages vol mandarijntjes-bomen. Dit is duidelijk Sinterklaas country. In één van de velden zie ik een oudere man die een emmer vult met mandarijntjes, ik vraag of we niet een kilootje mogen plukken en vertel dat ik zal betalen.Hij maakt een wegwerpgebaar als het over geld gaat en Lutgard en Berrebeginnen te plukken.De man heet Juan, net als ik (als ik in Spanje zou wonen) ik praat wat met hem en geef een visitekaartje, om kort te zijn tegen het eind van het verhaal heeft Juan er niets op tegen dat we het hele veld leegplukken zoals gezegd is voor ons een kilo al meer dan genoeg.
Op de terugweg naar de wagen hoor ik uit een straatje hemelse muziek uit een raam komen. Ik blijf staan luisteren en als ik iemand zie vraag ik of ze mij kunnen zeggen wie die zanger is die mij zo beroert. Dan speelt er zich een tafereel af waarbij ik me in West-side story waan. MARIA MARIA Maria komt lachend aan het venster en vertelt de man die mij wil helpen dat het gaat om Diomedez Diaz . We gaan iets drinken in het café eronder en neem me voor om zo snel mogelijk meer van deze artiest te weten te komen.
Die avond slapen we in San Carles de la Rapita , een leuk stadje met nog steeds temperaturen van rond de 20 graden.We krijgen verhalen te horen van vriestemperaturen in Zuid-Frankrijk en besluiten zo lang als mogelijk zo zuidelijk mogelijk te blijven. Na drie dagen , besluiten we om eindelijk door te stomen naar Le Boulou. We nemen een stuk autostrade wat ter hoogte van Barcelona geen luxe blijkt. We rijden heel de avond door. Ter hoogte van Figueras wringt het een beetje als ik het bord zie dat het Dali-museum aankondigt. We hebben geen tijd om te stoppen want overmorgen speel ik in Café de Fa, bistrot au fil de leau maar Dali is één van mijn absolute favorieten. Op een andere keer dedju. Men heeft niets overdreven over de koude in Zuid-Frankrijk. Tegen het vriespunt maar een prachtig uitzicht vanuit de plaats waar we sliepen. Overdag gaan we langs in de Bibliotheek van Le Boulou om een beetje informatie op te halen. Terwijl we wachten tot die opengaat heeft Lutgard, die in de auto is blijven wachten, bezoek gekregen van een mevrouw die in het huis woont waar we ons hebben geparkeerd. Lutgard denkt dat ze komt vragen om de mobile-home te verzetten, maar het is een Belgische mevrouw die komt vragen of ze ergens mee kan helpen. Wanneer blijkt dat we niet echt iets nodig hebben nodigt zij en haar man ons uit om een tas koffie te komen drinken. Het wordt een memorabel gezellige namiddag en wij bedanken hen uitgebreid bij het afscheid. Tegen s avonds komen we aan in Fa waar ik morgen zal spelen.
27 november, na een mooie avond in het café de Fa en een hartverwarmend weerzien met Twan, Nicole en de dochters Manon, Melissa en Sofie, spreken we de volgende ochtend af op de zondagmarkt van Esperaza, waar we iedereen ontmoeten die de avond ervoor op het optreden was. Dit is een plezante plek waar ik het goed zou kunnen gewoon worden, alleen nu niet want het is koud , het is rond de nul graden, we moeten de kachel constant op laten staan en dit is meteen de reden dat we na het afscheid van Nicole (nu heeft het geen 25 jaar geduurd dat we nog eens langsgekomen zijn) vierklauwens terug naar de kust rijden. Dit brengt ons in Narbonne plage waar de temperaturen terug in de buurt van de tien graden lagen. Berre heeft hier een fantastisch speelterrein op twintig meter van de mobile-home op het strand waar een hoop wrakhout een ideale burcht gemaakt heeft. Na drie dagen moeten we stilaan aanstalten maken om naar Italië te gaan. Eerst bezoeken we de espace Brassens In Séte, volledig gewijd aan George Brassens, en het graf van Brassens. Het maakt diepe indruk op mij ,Lutgard en den Berre. Via Villeneuve sur Beziers,Frontignan, Villeneuve sur Maguelone,Palavas les Flots, St Gilles en Arles , komen we op 6 december aan in het vissersdorpje Carro waar we meteen drie nachten blijven, en waar ik me geweldig amuseer op een repetitie van een plaatselijk orkest. Dan rijden we verder naar de cave coöperative van Les Arcs waar we overnachten en dan de échte azurenkust met Cannes, Nice, Monaco (hoi Boonen) en met een overnachting aan het park van Cap Martin, waar ik zou zweren dat David Bowie ons voorbijloopt op zijn ochtendjogging.
Na het ontbijt rijden we door naar Ventimiglia (Italië)
ROOK,FURADOURO,EUROPA IS GROOT,BRIHUEGA,VALENCIA...
Toen we Portugal binnenreden dachten we aanvankelijk dat het vuurkestookdag was. Het viel op dat iedereen zijn vuilnis opstookte. Ook de bermen werden afgebrand en verspreidden een dichte rook , en waar we aanvankelijk dachten dat dit gewoon toevallig was bleek, na een aantal dagen op de camping van Vila de Cha te hebben gestaan , dat het hier een nationale sport betrof. Op de duur hing er constant een verstikkende lucht en ik merkte op het vuur dat op de camping gestookt werd, dat een hele rol oude balatum mee op de smeul ging. Want dit is ook een kenmerk van de Portugese vuurtjes, ze branden eigenlijk niet, ze smeulen en worden constant gevoed . Daarom was de opluchting letterlijk en figuurlijk erg groot wanneer het plots begon te regenen. Eerst vond ik het een beetje spijtig dat de temperaturen van 20 graden en meer door de regen werden afgekoeld, maar toen ik besefte dat regen betekent geen vuurtjes vond ik het schitterend weer, een verademing. Na acht dagen in Vila de Cha besluiten we een beetje verder zuidwaarts te rijden (We weten ondertussen dat in Portugal vanaf 15 oktober tot mei vrij kan gestookt worden) . Hiervoor rijden we door Porto en stoppen we bij het Parque da ciudade , waar een prachtig kunstwerk in de vorm van een imposant visnet de haven aangeeft. Ik zie langs de kant van de weg dat het bijna , of net verkiezingen geweest zijn en zie oudere mannen, die ik niet zou vertrouwen, oproepen hoe goed ze het wel doen. Één slogan zegt 15 jaar socialisme bracht 40 % jongerenwerkloosheid , als dat klopt denk ik dat je niet veel campagne moet voeren. Aanvankelijk had ik graag de Ponte Louis I eens van naderbij bekeken (Die zou geconstrueerd zijn door de mannen van den ijzeren uit Willebroek) maar in de drukte van Porto zijn we al blij wanneer we heelhuids aan de zuidkant geraken. Zo belanden we in Granja . We parkeren de mobile home vlak aan de mooie wandeldijk naast een prachtige villa met een dak dat doet herinneren aan het grote zeevaartverleden van dit land en de invloeden die ze meebrachten uit China of Japan. Dit is prachtig. Ook de zee is prachtig, en beukt, door de storm die ondertussen woedt, op 20 meter van onze achterkant metershoge golven stuk tegen de kademuren. De hele nacht slapen we slecht door de hevige wind en regen die tegen de wagen beukt. Als het morgen is zetten we ons enkele straten verder om in alle rust te kunnen ontbijten bij het mooie doch niet erg goed onderhouden station van Granja, volledig versierd met stadsgezichten in azuleiros. Na het ontbijt gaan we op zoek naar een camping met als voornaamste eis dat er internetverbinding ter beschikking moet zijn. Na een aantal parques de campismo die niet voldoen wegens allerlei redenen, komen we terecht op de camping van Furadouro. Alles is naar wens hier en we hebben een ontspannen week op een kampeerplaats waar we haast alleen zijn en waar we Johnny Cash keihard over het terrein laten zingen terwijl wijzelf in zomertenue aan de eettafel zitten die we enkele tientallen meters verder hebben geplaatst waar de zon het meest gunstig is. Meer moet dat niet zijn. Elke dag gaan Berre en ik met de computers naar de wi-fi zone die 24u toegankelijk is, Berre kijkt naar Nickelodeononline, en ik probeer mijn dringendste mails te doen, wat nieuws en weerbericht mee te pikken en af en toe wat te chatten of te skypen. Op donderdag is het Europabekervoetbal en ga ik naar de wi-fi zone om te zien of ik geen match op de pc kan volgen. Ik merk op het televisietoestel van de camping dat AA Gent speelt tegen Sporting Lissabon. Gent staat voor en bij het derde Gentse doelpunt steek ik verdorie beide handen in de lucht. IK BEN GEEN SUPPORTER VAN GENT, maar een paar maand op reis en je word chauvinist. Gelukkig kan ik daarna via SPORZA-radio de match van Anderlecht tegen AEK Athene volgen waarin Anderlecht de betere ploeg is maar de klus niet afmaakt. Na een veertiental dagen houden we Portugal voor bekeken, ik vind dat je voorzichtig moet zijn met landen waar vrouwen op de grond spuwen. We zouden nog naar het zuiden kunnen gaan maar we hebben tienduizend kilometer op de teller en het grootste deel nog voor de boeg. Europa is groot! We rijden dus van Furadouro,naar Aveiro, en via Viseu en grensstadje Vilar Formosa terug spanje binnen via Ciudad Rodrigo; Via Salamanca met zijn prachtige kathedraal en Madrid met zijn uitgestrekte periferie, rijden we via Guadalajara en Brihuega naar de Volgende Krishna tempel Nueva vraja mandala . Die bereiken we rond half tien s avonds. We hebben ons best gedaan om op een menselijk uur aan te komen maar dat is spijtiggenoeg niet gelukt. We staan aan de tempeldeur net op het moment dat die gesloten wordt. We kunnen blijven staan waar we ons parkeerden en gaan niet lang daarna ook slapen. De morgen daarop merken we het, Ineens tien,vijftien graden kouder doet zich gevoelen , mijn korte broek is snel gewisseld voor wat warmers , gelukkig is er het warme welkom van Puspam een Engelse die reeds 22 jaar in deze tempel verblijft, en ook de warme vriendelijkheid van Alberto, de hoeder van de tempelkoeien. Berre is in de wolken als hij één van de koeien mag melken. Na drie dagen is het weer tijd om verder te rijden en beslissen we om in plaats van over Zaragossa naar Barcelona te gaan, te kiezen om iets zuidelijker af te zakken naar Valencia. Dit lijkt geen slechte beslissing want ineens is het weer 10 à 15 graden warmer. We zetten ons aan een koopcentrum waar we internet kunnen ontvangen. Al wat we ons nog moeten aanschaffen is hier te vinden .Onze stroomomvormer voor de pc en dvd van Berre is kapotgeraakt door overbelasting, en hier vinden we een nieuwe. Ook bijvoorbeeld onze LPG moet bijgevuld worden en hier in Valencia is er een verdeler. Sinds een aantal jaren heeft men in Spanje beslist om enkel in de grootste steden enkele LPG pompen te voorzien. Ik maak me ook klaar om in het koopcentrum te gaan busken. Ik kies bewust een wandellaan tussen de parkeerplaatsen uit waar geen muzak meer te horen is en uit het zicht van de bewakingsdiensten. Ik begin met U2 en one love, ho, dat lijkt hier goed te gaan , bij het eerste liedje ligt er al meer in mijn gitaarkist dan op sommige plekken na een uur. Als ik halverwege Sex on fire ben, heb ik in mijn ooghoeken al een mannetje zenuwachtig zien heen en weer rennen en ja, uiteindelijk, het heeft nog lang geduurd, komt er een kleine gezette Spanjaard op mij afgerend en begint met zijn armen voor mijn ogen te zwaaien en te roepen dat dit niet kan en dat ik moet stoppen. Dit is het Europees record tot nu toe, drie liedjes in Frankrijk en hier een kleine twee. De hele security of seguridad wordt gealarmeerd ik wordt direct naar mijn wagen begeleid en verzochthet koopcentrum te verlaten. Ik vertel dat Lutgard en Berre nog ergens daar rondlopen en wordt verzocht om mee te komen. Er wordt iemand opgeroepen die Engels spreekt en na mijn verhaal te hebben gedaan word ik niét in de boeien geslagen,maar verontschuldigd die man zich voor het ongemak en verontschuldig ik mij als ik de regels zou hebben overtreden en kan ik verder kuieren weliswaar zonder op die plaats te kunnen zingen, en dat terwijl het zo kriebelt. Na twee dagen zijn we helemaal bijgekocht en -gewerkt en gaan we op zoek naar een rustiger plek die we aanvankelijk vinden in El Saler. Zalig weer, Zalig strand we blijven er meteen overnachten. Het is duidelijk dat de plek ook gekend is bij de plaatselijke romantische zielen , het wordt een gewoonte want ook in Granja (Portugal) bleken we op vrijershoek te staan. Voor ons geen probleem Make Love Not War is een slogan waar wij nog steeds achter staan. s Anderendaags blijven we de hele dag in het aanpalende sportcentrum en zien we matchen in alle leeftijdscategorieën van veldhockey, over voetbal tot rugby, er is zelfs een mini circuit voor telegeleide wagens en Berre en ik trappen zelf ook een balletje om Berres nieuwe keepershandschoenen die hij in Valencia kocht in te spelen. Daarna gaan we verder naar El Palmer, een dorpje tussen de Valenciaanse rijstvelden en het natuurgebied Albufar, waar het ene Paëlla restaurant naast het andere te vinden is. Als we aankomen loopt het er op zijn laatste benen, het is nochtans maar goed 5 uur, maar een Duits koppel beveelt ons een restaurant aan dat we zeker moeten proberen. Zij willen ons uitnodigen bij hen thuis maar de vrouw vertrekt de dag erna naar Glasgow om de 24ste terug te komen, en dan moeten wij stilletjesaan naar Frankrijk om ,voor we naar Italië en Griekenland reizen via de azurenkust, nog te gaan spelen op 27 november in café de Fa, het café waar ik in een eerder verslag over vertelde. Maar de tip lijkt ons zeer waardevol. Eerst overnachten we in El Palmer en de volgende ochtend gaan we op zoek naar een camping om een paar dagen te genieten van het lekkere weer rond Valencia. In Cullera vinden we eindelijk ons goesting op camping Santa Marta, Ik zeg tegen Lutgard dat dit niet kan missen want achter de toog van de voetbal van Willebroek staat ook een Marta en dat is ook een goeie. Bovendien heeft Lutgard ergens een vaatje wijn gekocht met dezelfde naam en dat is OOK goeie. Om kort te zijn , we zijn er een week gebleven met een Frans echtpaar als buren, op een verder verlaten camping . Alles was er naar onze zin,mooie bergen en op tweehonderd meter een pracht van een strand en een paar dagen schitterend weer. Alleen den Berre vind het soms niet plezant omdat hij op zulke momenten aan een nogal hevig tempo les krijgt. Dat is misschien de reden dat hij na een week verder wil, of anders is het omdat we nog paëlla moeten gaan eten in het getipte restaurant in El Palmer. Een uurtje later zitten we op het terrasje van Canyamel vlak naast de appelsienenbomen te wachten op onze paëlla, met een flesje witte wijn en Berre weer aan de coke, of beter gezegd de Pepsi. Het is duidelijk een heel volks restaurant met correcte bediening waar de Valencianen in grote getale komen eten. De paëlla mixta is superlekker, maar Lutgard is toch een beetje teleurgesteld omdat er geen mosselen en wokkels opliggen. Na de maaltijd moeten we toch eventjes uitrusten voor we kunnen verderrijden. Berre wil vanavond nog terug in het Valenciaanse winkelcentrum terechtkomen zodat hij naar zijn favoriete jongerenzender kan surfen.
Op 20 oktober rijden we zonder het te weten Spanje binnen. Het is omdat de verkeersborden plots zo anders zijn dat het ons invalt dat we een grens overgestoken hebben. Tot op heden heeft geen één politieman naar onze identiteitskaart gevraagd. Via Irun en San Sebastian komen we na een tijdje aan in Durango (die richting had ik zuiver uitgekozen naar een titel van de Bob Dylan song Romance in Durango uit de lp Desire), blijkt dat we daar eigenlijk niet hoeven te zijn. Spanje kan ons in het begin maar weinig bekoren. Aanvankelijk is het druk en lijkt de grensstreek één grote bouwwerf. Het is er wel mooi, soms lijk je, aan de huizen te zien, wel in Zwitserland terechtgekomen, maar we blijven maar in de bergen hangen en zouden graag een rustige plek vinden als het even kan. We rijden door Bilbao de grote havenstad waar we niet voor in stemming zijn, dus verder richting Santander. Als we de grote autoweg verlaten komen we langs prachtige plekken langs de Atlantische kust waar we surfers op de golven zien. Doch de ingeslotenheid van de rotsen zorgt ervoor dat er geen plaats is voor onze camper. Net achter Castro Urdiales besluiten we ons geluk nog eens te wagen en de autostrade te verlaten. We belanden zo in Islares, en het blijkt helemaal ons goesting te zijn. Er staat een klein hotelletje, een club voor surfers. Hogerop een heuvel staat nog een restaurant en een huis. Achter de hoek een gesloten camping en nog wat, voornamelijk, weekendhuizen. We kunnen gewoon op een parking blijven overnachten en de drankprijzen in de surfclub doen ons denken aan de jaren 60 , het wordt vier dagen genieten met Berre weer in een glansrol op het schilderachtige strand dat twee maal per dag bij vloed volledig overspoeld word.
Als we op 23 oktober verder rijden besluiten we om meteen tot Portugal te gaan, aangezien we op de terugweg nog een heleboel Spanje te doorkruisen hebben. Trouwens om naar Portugal te rijden moeten we nog enkele honderden kilometerdoor Spanje. Sinds Islares vinden we het land weer helemaal top. Onderweg ontmoeten we een duitse bedevaardster op weg naar Santiago De Compostella, die vloeiend Frans spreekt. Na gezamenlijke inkopen in een Diaz % een supermarkt waarvan je aan de buitenkant niet kan zien dat het een supermarkt is, scheiden onze wegen reeds. Mensen met een missie, het intrigeert me. Vlak voor Santander nemen we de afslag voor Torrelavega om recht naar beneden te gaan via Reinosa waar we in een Bar een Boccadillo (broodje) gaan eten . De bocadillos zijn niet meer wat ze geweest zijn. Voorverpakt zien ze er helemaal niet smakelijk uit . Vroeger werden ze waar je bijstond klaargemaakt en belegd naar keuze. Na die snelle hap gaat de tocht verder via Aguilar de Campo tot in Palencia waar we aan het tankstation aangesproken worden in het Frans. Het blijkt een Belg te zijn die onze nummerplaat gezien had en een klappeke wil slaan. Al meer dan dertig jaar uit België weg, getrouwd met een Spaanse, zijn drie kinderen Spaans getrouwd, en over de Belgische politiekers enzoverder enzovoort, en dat allemaal in het Frans want de goede man was afkomstig van Luik én, Peumans, hij heeft niet op mijn bakhuis geklopt! Dit gesprek deed hem goed want hier in Palencia zie je geen Belgen langskomen. Ik vind het zalig om Belg te zijn. Na het tanken en na afscheid genomen te hebben kiezen we de weg richting Benavente (was dat niet een Nederlands komiek van het cabaret Farce Majeur? Met de naam Fred?) en vandaar naar Puebla de Sanabria. Het eerste deel van de tocht voerde ons door en over machtige bergen om stilaan over te gaan in het voor sommigen, maar niet voor ons, vervelende Spaanse landschap waar tientallen, honderden kilometers aan een stuk aan niets anders dan landbouw gedaan wordt. Het is een schitterende dag met temperaturen rond de twintig graden. Normaal hadden we verder gereden via de snelweg tot Verin (richting Ourense en Vigo) maar de eentonigheid van de weg doet me beslissen om in Sanabria richting Bragança in Portugal af te slaan.
Wat in mijn atlas van de weg, nieuwste editie 95/96 aangeduid staat als een gewone secundaire weg, blijkt een kronkelweg te zijn die ons weer hoog door de bergen voert , waar het uitzicht weliswaar uniek en mooi is, maar die na zeven uur in de wagen de naam calvarietocht met ere zou kunnen dragen. We maken er meteen kennis met het Portugal van in de brochures en hangen ettelijke kilometers achter de tractor van een onverstoorbare boer die , ik kan het u verzekeren, nooit van snelheid laat staan van soortgelijke overtreding gehoord heeft. Lutgard kijkt beschuldigend naar mij en ik probeer mijn vel te redden door de pracht van de Portugese flora en de vriendelijkheid van de Portugees vrolijk in de verf te zetten. Na een tocht van 10 uur rijden voor pakweg 600 kilometer komen we doodvermoeid aan in Vila de Condé. We maken eerst nog een avondwandeling aan het strand en besluiten de Mobile-home in een aanpalende straat te zetten waar het lekker rustig is en gaan vroeg slapen.
S Morgens sta ik op om een vroege wandeling langs de zee te maken, Lutgard vraagt of ik goed geslapen heb, ik heb zeer goed geslapen maar ik heb Berre wel gehoord die naar ik vermoed s nachts wakker lag en op zijn dvd naar een film had gekeken want ik heb wel conversaties gehoord. Lutgard denkt dat er een café in de buurt moet zijn want de hele tijd was er feest, Abba met mamma mia, vaya con dios met oh nananana, Barry white ze kan al de krakers opnoemen, een stuk in de nacht was het . Niks van gehoord maar dat zijn de stemmen uit de film geweest want Berre heeft blijkbaar ook heel de nacht door geslapen. Bij mijn wandeling blijkt dat we vlak naast Dancing club 70 staan, er staat "open van 22.00u tot 02.00u", merkwaardig , ik heb niet de gewoonte om door feestjes heen te slapen.
Na de wandeling gaan we op zoek naar een camping. Die vinden we ook in Vila de Cha waar we voor 8,60 euro per dag met heel de familie en heel onze handel mogen verblijven. Het wordt een week van zalig nietsdoen, behalve voor den Berre die een zwaar en regelmatig leerschema opgelegd krijgt, zodanig dat we ook voor hem een rustdag inlassen. Hoe weg we zijn van de wereld wordt geïllustreerd door ons tijdsvacuüm. We zitten in een complete tijdsverwarring, is het al winteruur, hoe laat is het eigenlijk? Toen we Portugal binnenreden stond alleen de autoklok een uur vroeger,Lutgard wijt het aan een onvoorzichtigheid , per ongeluk tegenaan gedrukt; dus zetten we het uurwerk terug gelijk met de polshorloges. Nu blijkt op de camping dat het toch een uur vroeger is, we bellen naar Wies en onze tijd is juist. Na een dag of vijf liggen we bijna onder tafel van het lachen als we te weten komen dat het in Portugal een andere tijdzone is . Bij het bellen naar Wies zijn we te weten gekomen dat het morgen maandag (25 okt) Willebroek jaarmarkt is, nu mag iemand van Willebroek zich aan de andere kant van de wereld bevinden, in de meest benijdenswaardige situatie, toch zal hij het altijd voelen trekken als hij weet dat de Willebroekenaar zijn par-dessus aandoet en met de familie langs de koeien en paarden trekt om dan in de cafés schep te gaan eten .
Als ik smorgens vroeg een vliegtuig van de luchthaven van Porto hoor overvliegen denk ik zelfs eventjes dat het de eerste vrachtwagens met paarden zijn die zich elk jaar bij ons in de straat zetten. Na een week besluiten we verder zuidwaarts te trekken en belanden we in Granja.
Mosselen met frieten (deel1), Valençay,luçay-le-male,mosselen met frieten (deel 2), bezoek aan de vrienden, Pyreneën.
Berre wil voor zijn verjaardag mosselen met frieten eten, maar omdat we vanuit Berck landinwaarts gereden zijn om de vreselijke wind te ontlopen vinden we geen restaurants meer die mosselen serveren. Op twintig kilometer van de kust en geen mosselen We beloven Berre dat we het later zullen goedmaken. Bijna heel de dag gereden, om uiteindelijk te belanden in Valençay, een mooi stadje tussen Tours, Vierzon en Chateauroux. Daar leer ik werk van de tekenaar Benjamin Rabier kennen. Ik schaf me een kinderboek van deze tekenaar aan dat Berre samen met zijn lessen Frans zal te verwerken krijgen. Door de vele mooie tekeningen denk ik dat dit een niet te moelijke en leuke aanvulling wordt. We overnachten twee keer in dit mooie stadje eer we naar de volgende Krishna tempel op onze reis trekken.
In Luçay-le-male vinden we een prachtig domein met een prachtig kasteel. Naar goede gewoonte worden we hier hartelijk ontvangen en mogen we een plaats uitzoeken om de mobile-home te zetten , worden we rondgeleid voor de faciliteiten en zegt men dat de prasadam (het eten) om half twee zal zijn. Het is ook een verrassend en blij weerzien met Craig, een jongeman die we in de tempel van Glasgow ontmoetten en nog enkele andere mensen die we kennen van Durbuyen al een hele tijd niet meer hadden gezien. Het worden vijf mooie dagen die we afgesloten hebben met een kampvuur waar Rama Gopala Das (die we eerder hadden ontmoet in Londen) enBimal Krishna mee kwamen bijzitten om te mijmeren en te filosoferen onder een prachtige sterrenhemel. De laatste dag ben ik hier alleen gaan eten omdat we straks naar Valençay gaan om verse mosselen en ovenfrietjes te gaan halen zodat Berre zijn verjaardagswens alsnog uitgevoerd wordt. Door het nieuwe systeem voor het kookgas (wij kunnen nu overal zelf LPG tanken) kunnen we nu uitgebreider koken en ik kan u vertellen dat Berre zijn mosselen met frieten uitermate geapprecieerd heeft. s Avonds zijn we in een erg warm Valençay naar een Bal Folk geweest met drie live groepen, waarvan ik vooral La béte noire bijzonder kon smaken meer van dat! Die nacht hebben we nog geslapen in Valençay om de dag erna door te reizen naar Oradour sur Glane. Berre krijgt elke dag zijn lesuren rekenen, taal en Frans maar wat hij hier bijgeleerd heeft is heel speciaal. Op zijn vraag gingen we het monument, wat bestaat uit het ganse verwoeste dorp Oradour, bezoeken en wilde hij ook nog naar de bijkomende tentoonstelling over nazisme en bezetting in Frankrijk . Volgens de infobalie duurde de tentoonstelling 40 minuten, maar de bewaker heeft ons na twee en een half uur en omdat het museum al gesloten was moeten komen aanmanen het museum te verlaten. Berre is heel leergierig.
Vandaar ging het naar een standplaats voor mobile-homes die niet meer bleek te bestaan, maar die ons uiteindelijk bracht naar een mooie nieuwe camping municipale, met jonge mensen aan de balie in Angouléme. Met spijt in het hart, maar een mens kan niet alles bezichtigen, moeten we Angouléme stad, met zijn boulevards Hergé en Gosciny, links laten liggen om stilletjesaan richting Harry en Gitty en daarna Nicole en Twan te gaan.
Eerst gaan we nog op zoek naar temps perdu in de wijnstreken van Cognac en St.Emilion waar ik zon 34 jaar geleden ondertussen, de druiven mee ging plukken in de vendange-tijd. Geloof het of niet maar bij de eerste zoektocht in Barbezieux, stoten we geheel toevallig (ik had het zoeken al opgegeven) op de boerderij van de Charriers, we worden hartelijk ontvangen en s avonds mee aan de boerentafel uitgenodigd voor het eten . De pineau de Charentes en wijn vloeien rijkelijk en we hebben een memorabele avond waar alle herinneringen stilaan terugkomen . Madame Charrier, ondertussen ergens rond de zeventig, had die nacht slecht geslapen, ze denkt dat het van opwinding was. s Anderendaags nemen we overladen met Druiven,pineau en wijn , afscheid van deze sympathieke familie. Blij dat sommige dingen niet veranderen met het ritme van de moderne tijd. Die avond blijven we tussen de druiven slapen bij een boer in St.Emilion, waar ik iets minder geluk heb om de wijngaarden en boerderij van weleer terug te vinden. s Morgens vertrekken we naar Port ste Marie, naar den Harry. We spreken af aan zijnwinkel Biocoop Gaïa waar hij naar de kant van de weg gelopen is om ons met wuivende helmbos te begroeten. Als ik de mobile home verkeerd parkeer komt er iemand met een prachtige snor en baard uit het album van Asterix gestapt om ons duidelijk te maken dat we ergens anders moeten staan. Dan is het tijd voor welkom, altijd een beetje emotioneel, het bezichtigen van de mooie bio-winkel en het begroeten van andere sympathieke medewerkers. Het is de eerste keer dat wij Harry bij hem thuis gaan bezoeken en rijden vol spanning achter hem aan naar de vallei van de Masse waar Harry samen met Gitty, die met groenten uit de winkel naar de markt van Bordeaux is, en de kinderen wonen. Aangekomen bewonderen we het prachtige zelfgebouwdehobbit-huis dat barst van de gezelligheid en waar we een uurtje later dochter Jessica en nog een paar uur later de vrouw des huizes hartelijk mogen begroeten.
Harry heeft lekker gekookt met ingrediënten uit hun winkel en wij kunnen deze versterkende maaltijd ten zeerste appreciëren . Eerst wordt er geaperitieft en bijgepraat met de pineau die ik van de Charriers heb meegekregen.Harry vertelt me dat ik zaterdag (9 oktober) zal kunnen spelen op de opening van een nieuwe Biocoop natuurvoedingswinkel in Agen, en de dag daarna gaan we mee naar een actiekamp in Marmande. S zaterdags op de opening van de nieuwe winkel heerst er een aangename sfeer. Iedereen heeft wat meegebracht om te eten en te drinken en allemaal om het lekkerst.We leren een aantal mensen kennen uit de omgeving van Harry en Gitty, er zijn zelfs een aantal Vlamingen bij en ik vond het natuurlijk zalig om mijn gitaar te kunnen uitpakken en een aantal liedjes te zingen. Szondags vertrekt Harry al vroeg om mee actie te gaan voeren tegen genetisch gemanipuleerde gewassen omdat de komende dagen in de stad Marmande het proces zal gevoerd worden tegen 85 faucheurs, mensen die een genetisch gemanipuleerdmaïsveld hebben gemaaid. Het is materie waar ik mij volgend jaar eens wat meer zal in verdiepen. Voorlopig roep ik met Harry mee NON AU OGM. Hier heb ik twee leuke solo-artiesten gezien, waarvan Gil & les gadgi mij het meest kan bekoren. Tof 11 oktober vertrekken we naar Nicole en plannen we een stop op een relais de camping cars in Carcassonne . Volgens ons Michelin gidsje ideaal om de stad en de cité te bezoeken. Wanneer de parking verdwenen blijkt nemen we meten contact met Nicole om te vragen of het o.k. is als we die avond al langskomen Natuurlijk! Na een korte opfrissing van hoe we moeten rijden vanuit Limoux staat Nicole ons een half uur later beneden de berg waar zij met Twan woont, op te wachten. Weer een hartelijk weerzien, het was ondertussen weer een jaar of tweeëntwintig geleden dat we daar nog eens terechtgekomen waren. Boven op de berg staat de taart al klaar en heeft Twan de lekkerste bio pompoensoep gemaakt. We worden verwend deze dagen. We hebben het geluk dat alle dochters en kleinkinderen van Nicole en Twan op bezoek komen zodat we al deze sympathieke dames eens in het echt kunnen ontmoeten. De kleinkinderen Sammy en Ryan zijn natuurlijk héél jonge heren. Nicole heft er voor gezorgd dat ik op vrijdag 15 oktober kan spelen in het café de Fa ik dacht dat het een cafébaas betrof die zijn liefde voor muziek in de cafénaam wilde verwerken, maar bij nader info bleek Fa gewoon het dorpje te zijn waar het café gelegen was. Al vanaf het moment dat ik er binnenkwam wist ik dat dit een excellent café was. Mooie inrichting, vriendelijke bazin en baas,verzorgde bediening, mensen van alle slag. Het was kortom een geslaagde avond, niet in het minst door het contingent Britse allochtonen die het optreden zo konden smaken dat ze mij meteen lid hebben gemaakt, bij wijze van overhandiging van een t-shirt met opschrift, van de FART, het FA Rescue Team. Daarna speelden zich taferelen af die grenzen aan de sfeer van de ark, legendarisch café te Boom. En dat wil wat zeggen Iets zegt mij in ieder geval dat dit niet de laatste keer is dat ik hier langsgekomen ben, We zullen zien! Zondag ,na een gezellige laatste avond op de berg van Nicole en Twan, zijn we verder gereden na een afscheid en de wens om het ditmaal niet zo lang te laten duren eer we nog een keer op bezoek komen, rijden we via Quillan, Foix ,St. Girons, Capvern naar de buurt van Bagnéres de Bigorre, waar we naast een prachtig kapelletje met schitterend uitzicht in de schaduw van de Indrukwekkende Pyreneën slapen met twee sneeuwpieken waaronder de Tourmalet. t Is precies of ik ineens Fred de Bruynede ronde hoor becommentariëren. Meer moet dat niet zijn. Hoe zon idillisch plaatje opeens kan weggeblazen worden, nog geen dag later staan we op een motorhomeparking met 31 andere mobile homes in de buurt van het strand van Biarritz. Berre vindt het in ieder geval geweldig dat hij bij volle zon en rond 20 graden nog in de zee kan spelen. Lutgard bezeert haar voet op een steen bij het wegrennen voor een Atlantische golf . Ikzelf ga op de dijk in de nabijheid van een drankstandje wat samenspelen met een djembé-speler en een andere man met trommels, ik amuseer me geweldig met de mensen van de surfclub. Na twee dagen houden we het hier voor bekeken en reizen we verder naar Spanje
politie Munster,België-Duitsland-Turkije-België,heimat, thuis en terug in Frankrijk.
Als we ons klaarmaken om in Munster te overnachten, ben ik , terwijl ik bezig ben om de blog wat bij te werken, getuige van een vandaal die autos aanvalt en spiegels afbreekt. Omdat we ons daardoor op die plek niet meer gerust voelen zetten we ons in het centrum waar het een beetje drukker is. Overbodige moeite, zo blijkt want de vandaal is nog niet afgekoeld en laat,zelfs enkele uren later, op zijn weg een spoor van vernieling achter. s Anderendaags ga ik naar de gendarmerie om te verklaren wat ik gezien heb in de hoop dat de men de dader vindt om de schade op te verhalen. Ik vertel de agent dat we op weg zijn naar Duitsland om de EK-kwalificatiematch België-Duitsland in één of ander café te volgen maar dat ik ter beschikking blijf als ik kan bijdragen om de dader te vinden. Zoals gezegd gaan we na de aangifte verder naar het dichtstbijzijnde Duitse Stadje, Breisach genaamd en vraag in het eerste café of ze het voetballen uitzenden Jawohl, ze weten niet eens dat de mannschaft speelt maar als ze spelen zenden ze het steeds op dezelfde zender uit. Ik ben blijkbaar de enige in het stadje die geïnteresseerd is in de match, samen met Lutgard en Berre dan. We krijgen de match voorgeschoteld op groot scherm. De nederlaag spijtiggenoeg ook (0-1). We hebben ons geweldig geamuseerd en de uitbaters voelen met me mee wanneer ik licht teleurgesteld het pand verlaat. De dag erna is het leed snel vergeten als we goed weer krijgen tijdens ons verblijf in het städtisches waldschwimmbad Breisach am Rhein een leuk openluchtzwembad waar we de hele dag doorbrengen.
Die avond (4 september)zitten we al terug in Frankrijk, komen we aan in Ribeauvillé en staan we tussen de wijngaarden met zicht op nabije heuvels. Alhoewel we hier in volop Elzas zijn doet het landschap me denken aan ergens in Spanje, we eten er op een pick-nickplaats en blijven er overnachten. We zijn hiernaartoe gekomen op aanraden van de michelingids die we ons net hebben aangeschaft en die het fête des ménétriers zeer de moeite vindt. Wij vinden het vooral druk en duur en besluiten om onze tocht verder te zetten. Als we langs het mooie Colmar rijden heb ik de eerste keer in Frankrijk zin om te gaan spelen. Het weer is lekker, dus ik besluit om op de straat vlak voor het stadhuis te gaan busken. Drie liedjes duurt het vooraleer er een agent komt die zegt dat ik dit niet mag doen in Frankrijk, mijn papieren opvraagt en dan een tip geeft waar ik wél kan staan. Dus speel ik verder aan de FNAC. De eigenaar heeft geen bezwaar dat ik vooréén van de vitrines plaatsneem. De reacties zijn over het algemeen heel plezant. Daarna gaan we via Benfeld, het Europees parlement van Straatsburg naar het aangename stadje Hagueneau waar we blijven overnachten aan de plaatselijke Lycée Shuman, de Europese gedachte is hier op de Frans-Duitse grens wezenlijk voelbaar.
Wat me eraan doet denken dat de Belgen morgenavond spelen in Istanbul tegen Turkije. We bezoeken een plaatselijke bibliotheque in een sociale wijk van Hageneau waar de buurtwerkers op de benedenverdieping hun onderkomen hebben. Op mijn vraag of er in Hagueneau een Turkse vereniging of moskee bestaat krijg ik een gsm-nummer mee waarvan de eigenaar in Turkije blijkt te zitten en me niet verder kan helpen. Gelukkig rijden we we een afslag verkeerd waardoor gewoonweg langs de Turkse moskee annex café rijden. Ik ga meteen vragen of zij die avond naar het voetbal kijken en of ik de match mee mag komen volgen.
Ik wordt in alle vriendelijkheid naar verschillende mensen gestuurd en als een aantal jongeren die wél Frans praten begrijpen wat ik wil, vinden ze het glimlachend goed, ik word wel verwittigd dat Turken nogal hevig kunnen supporteren, tell me something new, ik kom van Willebroek en de verantwoordelijke ILMI, zegt grappend dat ik niet mag juichen wanneer de Belgen scoren ik was het niet van plan. Tegen het begin van de match ga ik met Berre naar het lokaal waar aanvankelijk haast geen volk is. Het blijkt het gevolg van het einde van de Ramadan, iedereen gaat nog even naar de aanpalende moskee en dan komen ze druppelsgewijs binnen met een bordje eten.
Ik en Berre worden ook uitgenodigd om mee te eten, en ook Lutgard is welkom als zezich bij de vrouwen voegt. We hebben spijtiggenoeg al gegeten. Daarop vinden ze het tijd om mij een eerste theetje te trakteren. Wanneer de belgen eerst scoren kan ik een kreet van vreugde amper onderdrukken. Gelukkig wordt ik niet gevild, in de kokende olie geworpen noch met pek en veren de straat op gestuurd. Ik krijg een begrijpende,bemoedigende blik van de aanwezigen die ondertussen quasi allemaal weten dat wij Belgen zijn die de match mee komen volgen. Tijdens de rust heb ik een gesprek met een aantal mensen waaronder een goedlachse Tsjetsjeen die met zijn familie gevlucht is. Na mijn vijfde getrakteerde theetje ben ik helemaal zeker, Turken en Tsjetsjenen zijn lieve mensen. Ik weiger die mening te herzien na de 2-1 en de uitsluiting van Kompany .Wanneer ik Van Buyten de gelijkmaker zie maken weet ik ondertussen hoe je niet te uitbundig reageert en vanbinnen toch juicht en een gat in de lucht springt. De 3-2 tenslotte doet het Turks café ontploffen dat ondertussen helemaal gevuld is met deels schoolkinderen die laat opblijven vanwege het nakende suikerfeest. Deze avond kan in ieder geval in de handleiding hoe maak ik goeie vrienden in 90 minuten. Na het afscheid gaan we slapen aan het lyceum, waar we snachts door gebral en Vlaams gezang gewekt worden jongens ga slapen ik heb geen goesting om wakker te worden. Op 8 september rijden we opnieuw de Frans-Duitse grens over (de zuid-westelijke) om na een prachtige tocht door de wijnvelden die zich 150 kilometer uitstrekken, te belanden in Simmern, een stadje in de Hunsrück. Vandaar uit bezoeken we eerst het plaatselijke museum met gelukkig nog een klein hoekje gewijd aan de prachtige serie Heimat , en de volgende dagen de ganse streek met allemaal opnameplaatsen uit deze prachtige Duitse serie. Wie Heimat van de regisseur Edgar Reitz niet kent heeft hierbij huiswerk. Ga naar de plaatselijk Bib en leen deel 1 en geniet. Het heeft bij mij een grote liefde voor de Duitse taal opgeleverd.
Ik spreek nu heel even Chinees voor diegenen die de serie niet kennen, maar in de Smidse van de familie Simon worden we hartelijk ontvangen door Hartmutt, de huidige eigenaar die zijn werk laat staan om ons op de vriendelijkst mogelijke manier alles te laten zien en anecdotes te vertellen, zo ook bij Marga Molz die haar café speciaal voor ons opent en uren vertelt met fotoboeken, officieel en zelfgemaakte, ik wist niet dat Duitse mensen zo lief en open waren. Ook bedankt Chinese Mevrouw, die gelukkig een woordje Duits sprak, om na met de gsm opgetrommeld te zijn door de buren de danszaal uit de serie te openen. Het was ook zalig om langs de huizen en straten,voetbalplein en ruines uit de serie te lopen. Duitsland scoort goed bij mij deze dagen. Op een morgen belt de Gendarmerie van Munster mij op met de vraag of ik hun mail reeds heb gekregen.Ze hebben twee verdachten en of ik iemand kan herkennen.Ik beloof zo snel ik internetverbinding heb te zullen gaan kijken en mijn bevinding door te mailen. (de dader zat er tenslotte bij hoor) Na vier dagen Hunsrück is het tijd om even langs België te gaan om enkele verplichtingen na te komen en maken we meteen gebruik om Radhadesh even te bezoeken alvorens we een weekje verlof nemen in Willebroek.We maken er gebruik van om enkele formaliteiten in orde te maken het probleem met ons huishoudgas op te lossen en na het geslaagde optreden in Lichtervelde ,toch bedankt Gabriël voor de uitnodiging, rijden we zo snel mogelijk door en gaan we langs in Abele, t sparrenhof, bij Filip waar we na een drankje en een leuk gesprek vertrekken voor Berck s/mer vlakbij Le Toucquet om daar een romantisch avond aan zee te beleven, inclusief zandstorm s nachts.
Rustige overtocht,storm in Calais, gas in België en Gerardmer...
De overtocht van 3.30 zal volgens de kapitein van de P&O ferry behoorlijk vlot verlopen men verwacht 5 beaufort, de volgende overtocht zou volgens diezelfde bron windstoten tot 10 Beaufort te verwerken krijgen.
En of de overtocht vlot verloopt, de boot vertrekt 10 minuten voor de officiële vertrektijd en is voor we het weten in Calais.
Tijdens de overtocht bestelt Berre een mokka-koffie die nogal zwaar op de maag komt te liggen, ikzelf ben ook niet al te sterk van maag vanwege het gebak deze middag én de twee guinessjes die men mij trakteerde, Lutgard heeft geen last.
Als we aankomen om kwart voor zes (er wordt terug een uur bijgeteld in vergelijking met U.K vanwege de zomertijd.) gaan we snel op zoek naar een plaats om een beetje bij te slapen.
Iets boven Calais zetten we ons aan de kant aan een benzinestation. Op de koop toe is Berres mokka koffie danig in gevecht geraakt met zijn gebak en het vluchtige eten van die dag.
Komt daarbij dat hij doodvermoeid is omdat hij bijna niet geslapen heeft van de zenuwen omdat hij alles van de overtocht wilde meemaken, en Lutgard kon aan het poetsen omdat Berre zeker 5 keer moest overgeven.
Een paar uur later worden we wakker vanwege de storm die de mobile-home zo dooreenschud dat we denken dat hij kantelt.
Gek toen we in Engeland aankwamen werden we ontvangen met net zon twee stormen.
We staan op en rijden en stuk zuidwaarts om te ontsnappen aan de rukwinden.
Het gelukkige toeval brengt ons in het mooie Frans-Vlaamse stadje Montreuil s/mer, waar we na een terrasje op de Place General De Gaulle, rustig slapen op een parking vlak naast het petanque-lokaal.
We voelen ons zo lekker in dit stadje dat we er nog een nachtje blijven slapen voor we op gas exploratie gaan naar België.
Hier in Frankrijk stoten we op iets wat een groot probleem kan worden voor de rest van de reis.
We reizen met twee gasflessen waarop niet alleen onze ijskast,maar ook het kookvuur,de waterboiler en de verwarming werkt.
Het merk dat wij gebruiken (SHELL) is NIET te verkrijgen in Groot Brittannië, is Niet te verkrijgen in Frankrijk ,daarom besluiten we om niet zuidelijker naar Abbeville te gaan, niet langs de belangrijke steden uit W.O. I te trekken maar noordelijk te blijven op onze weg naar het oosten van Frankrijk en snel even over de grens te wippen in Chimay zodat onze gastoevoer niet in het gedrang komt.
Op onze weg daarnaartoe rijden we door een gemeente die Le Catteau-Cambrésis heet.
Er hangt een pijl naar musée Matisse, het wordt onverwacht een van de absolute hoogtepunten tot nu toe.
Een absolute aanrader voor iedereen die van kunst houdt. Niet alleen de prachtige collectie van Matisse, maar ook de tijdelijke tentoonstelling van Janos Ber en zeker niet in het minst de collectie Herbin.
Ook Lutgard en Berre zijn onder de indruk en Berre tekent tijdens het bezoek een aantal kunstwerken af.
Ik ben op mijn beurt weer onder de indruk van Berres tekentalent.
Ik schrijf het niet graag, maar na dit bezoek aan dit prachtige museum zijn we de grens over gereden en hebben, een paar honderd meter slechts België in,gevonden waarvoor we deze route hadden gevolgd, een bus gaas.
Overnacht hebben we in buurgemeente Couvin ,een sympathieke gemeente ons reeds langer bekend,zodat we s anderendaags terug onze grote reis konden hervatten, tot in Sommepy-Tahure, een dorpje dat Quasi heel de eerste wereldoorlog aan de frontlinie lag en waar we, tijden veranderen, iets zijn gaan drinken in het typisch Frans dorpscafé somme-west in Western stijl.
Na een goeie nachtrust aan het gemeentehuis rijden we door om via het lac du chantecoqen Joinville in Poissons terecht te komen.
Wij zouden hier gewoon doorgereden zijn moesten we niet op het laatste nippertje een bordje naar de camping municipal gezien hebben.
Voor mij is het liefde op het eerste gezicht.Niets,maar dan ook niets is er op die camping te zien.
Buiten een klein gemetseld hok met 2 franse wcs , 2douches ,drie wasbakken en een zitbad.
Electriciteit, warm water, alles is er wat je onderweg nodig hebt.
Prijs 6,70 euro voor 3 man en een camping car, zoals de fransen een mobile-home noemen, en ook nog de gemeentetaks, alles zit erin.Het zijn wel nog hoogseizoensprijzen.
Maar je moet wel zelf de verantwoordelijke gaan opzoeken en zeggen dat je daar geslapen hebt, want anders zouden ze het niet eens geweten hebben.
Net als ik zowat alle regeltjes en reglementen gelezen heb,komt er nog iemand de camping opgereden, Stefan, uit Enghien, Edingen eigenlijk want hij is een Vlaming uit Stekene die ginder ging wonen;
Hij is op weg met de fiets naar zuid Frankrijk om zijn lief ginder te zien.
We nodigen hem uit bij het eten want wij met ons vieren zijn héél de camping, en s anderendaags als hij al doorgereden is voordat wij wakker zijn zijn wij met ons drieën de hele camping.
15 koeien aan de ene kant, 7 jonge stieren aan de andere kant druk!
Met pijn in het hart nemen we na drie zalige dagen afscheid van Poissons en rijden via Neufchateau en Epinal, overnachten aan het schooltje van Mossoux en s morgenstot aan Gerardmer waar we direct verliefd worden op een andere plek.
Door de hevige regen van de laatste dagen is de plaatselijke camping die vlak aan het plaatselijke meer ligt, leeggelopen.
We vinden een plaatsje vlakbij het water zelfs met verschrikkelijk weer en regen vind ik dit een toplocatie.
Gelukkig betert het weer en na twee dagen schijnt de zon zo hevig en is de lucht zo blauw dat dit bij ons weten de eerste keer is dat we het zo warm hebben.
Omdat we nu al een aantal dagen stil stonden heeft Berre heel wat extra lesuurtjes gekregen, maar hij vind het super.
Vooral de Franse les kan voor hem niet snel genoeg vooruitgaan.
Na het cijferen heeft hij even speeltijd om het meer in te duiken en met enthousiasme aan de Franse oefeningen te beginnen.
Ik heb de indruk dat hij goed werkt.
Na vier zalige dagen Gerardmer is het opnieuw tijd om op te stappen.
We rijden over de Vogezen en vergeten niet op de col de la schlucht op meer dan duizend meter hoogte iets lekkers te gaan drinken.
Dan volgt de afdaling naar Munster waar we bij een Belgisch frituur een friet gaan steken.
Munster bevalt ons en we blijven voor de nacht.
Hetis me opgevallen dat ik sinds ik in Frankrijk ben nog niet ben gaan zingen.
Wales, Glastonbury, optreden in the narrow boat en nachtelijke tocht door de wolkbreuk naar Dover.
We vertrekken al heel snel uit Stranraer om in één trek een driehonderd kilometer naar beneden , naar Wales, te rijden.
Gretna Green is het laatste Schotse stadje op onze weg.
Dan komen we via Carlisle, Penrith,door het lake district dat we spijtiggenoeg ook zullen moeten laten links liggen, voorbij Blackpool, Bolton, Liverpool en Manchester, een beetje westwaarts aan in het eerste Welshe stadje,Mold.we slapen aan St Berres church in Llanferries toeval bestaat niet.
Ondanks de aankondiging voor een folkfestival de komende week rijden we verder naar Ruthin.
Het Noorden van Wales is eigenlijk heel knus van landschap, de bossen lijken er erg oud en verhullen draken .
Kijk naar de namen van de steden en dorpen en je weet meteen waar Tolkien zijn mosterd haalde voor zijn elfentaal in the lord of the rings
In Ruthin is ook een mooi kunstencentrum (vergelijkbaar met Sleaford).
s Avonds ga ik een paar cafés langs om te zingen. In één café vind ik fans die meteen mijn cds willen kopen en in een ander café ,The wine vault staat een duo alle popklassiekers ten beste te geven.Ik vraag aan landlord Dave(een Ier) of hij geen zin heeft om mij te plaatsen voor een van de komende dagen?
Hij doet enkel optredens de vrijdagavond, maar ik kan tijdens de pauze van de Grumpy old men en tegen de gage van a few beers een halfuurtje spelen.
Ik hou het in beraad,maar als blijkt dat er geen andere cafés toestemming geven om te spelen ga ik terug en is de deal snel beklonken, hij kijkt raar als ik zeg two pints and two Guinness maar is begrijpender als ik uitleg dat de andere drankjes voor Lutgard zijn.
Berre moet noodgedwongen nog een filmpje kijken in de mobile-home (kinderen mogen na 21 uur onder geen beding in een pub).
De Grumpys blijken heel aimabele leeftijdsgenoten wiens zanginstallatie ik helemaal mag gebruiken.
Na het spelen zegt Dave , laat maar weten als je nog in de buurt bent.
Plezante gast,plezant café én plezant publiek.
14 augustus, we bezoeken het kunstencentrum waar een aantal heel interessante dingen te zien zijn die me inspireren en dan wil ik altijd gaan zingen.
Het zal ergens anders moeten want om op het binnenplein enkele liedjes ten berde te brengen kan de verantwoordelijke geen toestemming geven.
Die avond speel ik in een Rugby lokaal in Balaa.
Balaa heeft een prachtig meer mochten we de morgen erna ontdekken omdat we er stoemmelings op twintig meter van geparkeerd stonden en de nacht doorbrachten.
Met ook nog een keer mooi weer is dit een mooie verassing waar we , nadat we met Berre zijn gaan zwemmen in het aanpalende zwembad, de hele verdere dag met teugen van genoten hebben, inclusief pick-nick.
s Avonds verder naar Dollgelau. Tussen Dollgelau en Kingston bezoeken Lutgard en Berre de grotten van Corris, aangekondigd als King Arthurs maze.
Berre is onder de indruk van de onderaardse boottocht, de wandelgangen en de verhalenen scenes over koning Arthur.
Na even verkeerd te zijn gereden (hoe doen we het?)komen we aan in Kington waar de yoga-lessen reeds van start zijn gegaan in het plaatselijke schooltje.
Hier overnachten we en kunnen we op de plaatselijke camping de watertank en toilet in orde brengen, suppoost Roger is aanvankelijk een beetje misnoegd dat we de nacht niet op de camping doorbrachten, maar wanneer hij een cd als appreciatiegeschenk krijgt is hij helemaal in de wolken.
Dan hebben we een kort overleg of we alvorens op te treden in Newbury langs Stratford on Avon of Glastonbury gaan, de motivatie geef ik hier niet weer, maar het wordt Glastonbury.
Sinds de jaren 70 niet meer zoveel patchouli geroken.
Hier is de tijd blijven stilstaan en runnen oude hippies alle soorten new-age winkels met geneeskrachtige stenen,piramidetherapieën,handlezers,wiccas,verhalenvertellers, kruiden,boeken,muziek, internetcafés echt bijzonder leuk voor niet te lang.
Lutgard gaat met Berre de TOR een toren bovenop chalice hill bezoeken en daarna de tuin waar de geneeskrachtige bron, chalice well, ontspringt en waarvan het putdeksel gesierd wordt met het teken vesica piscis dat Lutgard en ik op onze rechterarm getatoeëerd hebben.
Berre loopt door het geneeskrachtige water om zijn pijnlijke voeten te genezen, ik heb hem toch nog niet horen klagen.
Ook hier in deze hippiesfeer mogen de Krishnas niet ontbreken, we zien ze op de straat staan om food for life (voedsel voor armen) uit te delen, ze nodigen ons uit om s avonds naar een nama hata (een open huis) naar een voordracht van de schilderes Syamarani Dasi te komen, haar schilderijen worden gebruikt als illustraties voor boeken.
Daarna gaan we nog naar een optreden van een Ierse groep in een restaurant.
Hier mag Berre wel mee binnen.
De groep is niet erg boeiend maar we hebben een aangename kennismaking met Julie, een Belgisch meisje uit Brugge , die samen met local Thor aan een tafeltje zit.
Belgen zijn lieve mensen!
Nadat ik in een café ben gaan zingen,op straat ben gaan busken en we een boete van een parkeerwachter hebben gekregen,Berre en Lutgard eindelijk fish&chips zijn gaan eten ,en nadat Nicolas Cage op 400 meter van ons, terwijl wij lagen te slapen een belangrijke boodschap de wereld instuurde , trekken we naar Salisbury om op de camping van Margareth en Brian wat te bekomen en om de familie Stavinoha uit Duitsland te ontmoeten .
Die avond vindt de voetbalinterland Duitsland-België plaats in Salisbury.
De Belgische trainer houdt vast aan zijn eerdere opstelling tegen Schotland, onder het motto mooi verliezen is ook niet lelijk.
Het is een zwaarbevochten wedstrijd waarin Berre Van de Ven en zijn vader Jan, het opnemen tegen de Mannschaft Julius Stavinoha en zijn vader Karl-Heinz.
Zijn naam doet me denken aan Karl-Heinz, Rumenigge en het verschrikkelijke beest Horst Hrubesh die de rode duivels in Italie, op de finale van het Europees kampioenschap, de laatste minuut de das omdeed ook hier was de laatste seconde er teveel aan .
5-4 was de eindstand.(Niet verder vertellen, maar het was om zand in de ogen te strooien voor de kwalificatie-interland die België tegen Duitsland afwerkt begin september).
We houden er wel een uitnodiging voor Zuid-Duitsland aan over.
In de aanpalende renbaan zijn er de avond erna paardenraces en we vinden het erg boeiend om van aan de voorbereidselen tot het Madonna tribute band concert achteraf dit evenement mee te maken, indrukwekkend.
Hier wordt nog een keer geïllustreerd dat de Britten een volk van gokkers zijn, ik weet niet hoeveel bookmakers er aanwezig zijn,(nee,geen gok) maar er zijn er een heel pak.
21 augustus vertrekken we richting Pewsey, waar ik het Honey street festival muzikaal op gang trek, waar blijven ze die oude hippies toch halen?
Om de dag erna mijn optreden te spelen in Newbury, niet na eerst nog een echter dan echt Engels theehuis te bezoeken in Marlborough, waar ik me een beetje té goed doe aan lekkere thee en gebak.
Na het optreden in Newbury,waar we net op tijd de speellocatie terugvonden,mooie pub met sympathieke landlord Kevin, en in het publiek een oude lichttechnieker die tourde met oa Clapton en Waits, zijn we door de gutsende, niet aflatende stromende regen naar Dover gereden waar we meteen bij aankomst om 3.30u op de boot mochten rijden.
Op onze teruchtocht naar het zuiden belanden we vooreerst in Drumnadrochit, waar het Loch Ness centrum ook weer bussen en andere hopen volk trekt.
De kleine dorpskern wordt ook al overrompeld door toeristen. Er staat een jong ventje in nationale klederdracht te spelen op zijn doedelzak, beroepsmisvorming doet me in zijn kist kijken waarom heb ik geen doedelzak meegebracht en een kilt ?
We vinden een beetje verderop een mooi en rustig plekje om te staan (volledig omringd door bergen) en waar we de computerfaciliteit van de bibliotheek gratis mogen gebruiken (net zoals in heel Groot Brittanië tot nu toe),het is altijd erg leuk om een beetje nieuws uit België mee te pikken.
s Avonds gaan we daar voetballen met Berre,op een veld waar Schotse hockey (ik ben de naam kwijt) gespeeld wordt. Berre heeft een stevig schot op doel en wint met het penalty trappen.Hier blijven we ook overnachten.
s Morgens rijden we na het ontbijt door naar Fort Augustus, het is een klein dorpje ten zuiden vanLoch Ness, bekend om zijn vijf sassen die de schepen heen en weer van het loch naar het canal en omgekeerd moeten brengen.
De bewegingen van de sasmeester en de schepen worden op de voet gevolgd door alsmaar meer toeschouwers.
Ik denk dat het nog eens tijd is om langs het kanaal te staan busken, ik ga eerst naar binnen om aan de cafébaas te vragen of ik zijn terras mag terroriseren, geen probleem.
Ik word afgelost door twee Keltische harpspelende dames en een doedelzak met highlanddanseres, wat kan het leven mooi zijn
We hebben geluk want vandaag is er nog een evenement in het kader van de Caledonian Canal feesten, een jong folkbandje speelt gratis langs het kanaal en verhuist bij de eerste regen naar dichtstbijzijnde pub, wij zijn meteen fan en volgen hen mee.
s Avonds speelt hetzelfde bandje ceilidh dance in het dorpshuis. Berre en Lutgard halen hun hart op door samen met een vijftigtal dorpelingen, waarvan zelfs enkele in kilt, de Schotse volksdansregisters volledig open te trekken.
Het ontgaat de muzikanten niet dat ik me, puur uit schaamte, enkel de laatste dans, het auld lang syne ,laat overhalen om mee te dansen.
Dansen is echt leuk.
Vandaag hebben we wel wat Belgen ontmoet, een bus met toeristen uit St.Niklaas en een sympathiek koppel uit Dilbeek met drie kindjes (Tom speelt met Berre) die met hun zwerfwagen vlak naast ons staan op de overnachtingsplaats achter het dorpshuis annex danstempel.
s Morgens nemen we afscheiden trekken verder tot Fort William. We zetten ons in de schaduw van de Ben Nevis en vlakbij de sportvelden.
Die namiddag zal de belangrijke voetbalmatch tussen Schotland (in het thuisvoordeel) en België (voor de gelegenheid vertegenwoordigd door Berre Van de Ven en zijn vader Jan) plaatsvinden.
Na een hard bevochten wedstrijd moest België zich ternauwernood gewonnen geven tegen een jonge en fysiek ietwat sterkere Schotse ploeg met 10 tegen 8.
Doch, houzee, won België het potje penaltytrappen met 6 tegen 5. Beelden volgen.
Die avond trekken we al pub-zingend verder en slapen we in de buurt van een schooltje in Onich om s ochtends langs de prachtige natuur van het Loch Lomond door te stomen naar Dumbarton, een gemeente die me onwillekeurig aan mijn geliefd Willebroek doet denken.
Wij stoppen die avond in Lasmahagow, morgenvroeg zullen we een isckon tempel opzoeken waarvan het adres ons werd aan de hand gedaan in de Bhaktivedanta Manor te Londen.
Lasmahagow zelf is een troosteloos dorpje dat een desolate indruk geeft,in ieder geval het stuk waar we stonden om te slapen.
In de kerk zijn ramen ingegooid, ijzeren traliewerk voor de winkelramen het is een dorp dat niet lijkt te willen ontwaken.
Als we ons aanmelden aan de tempel worden we eerst verrast ontvangen,maar al snel zegt jaganath Priah waar we de wagen kunnen zetten en geeft Greg ons na wat prasadam aangeboden te hebben (dit zeer naar de zin van Berre) ons een rondleiding van het domein.
Prachtige ligging, omringd door heuvels en zelfs een heuse berg en s avonds zie je de lichtjes van Glasgow aan de Andere kant.
Lutgard neemt hier wat meer tijd om Berres leerprogramma een beetje bij te werken.
Ze vertelt dat het zwaarder is dan ze verwachtte, en krijgt opeens héél veel respect voor de leerkrachten die dit dagelijks en met 20 kinderen in de klas doen.
Na een paar dagen bekomen (regelmatig warm eten, praten met de toegewijden) en de mobile-home volledig in orde te hebben gemaakt (water,toilet, was ,enz ), besluiten we van daar naar Stranraer te rijden , het stadje aan de Schotse westkust om de Ferry te nemen.
Daar aangekomen is het weer niet zo best, de zee ligt wel kalm maar we moeten zowaar onze mutsen bovenhalen van de koude.
We zijn vertrokken in zuid-Engeland met twee stormen en kwakkelweer,maar er was altijd wel ergens opklaring gedurende de dag en behoorlijk warm.
Toen we naar het noorden trokken viel die warmte weg en werd er regelmatig een lange broek aangetrokken, maar de mutsen in midden augustus zijn er een beetje veel aan.
We zijn woensdagavond 11 augustus in de haven aangekomen en zullen het weer afwachten.
De weerberichten geven Ierland 16 graden en regen, de dag erna bewolkt.
Lutgard, en daar stem ik volledig mee in , heeft geen zin om drie weken in Ierland te zitten kleumen, daarom beslissen we om de boot af te zeggen op 13 augustus (we laten 25% onkosten vallen) en direct naar het zuiden (Wales) te trekken. Met pijn in het hart, maar met de belofte dat we Ierland nog later zullen bezoeken.
Door omstandigheden die in het volgende reisverslag zullen duidelijk worden, zal het optreden in "the narrow boat" te Newbury worden verschoven naar zondag 22 augustus, start 20.30u
31 juli, Inverness is een gemoedelijk stadje, ook met een mooi kunstencentrum.We staan gecampeerd aan de twee eilanden in de rivier Ness een mooi en rustig plekje. het werd ons getipt door de toeristeninfo toen we de stad binnenreden. Het is een mooie wandeling om langs daar naar het stadscentrum te gaan. S avonds is het hele traject en het bruggetje feestelijk verlicht. Het valt wel op dat veel Britse autos met caravans op een naburige parkeerplaats verblijven, het lijkt me iets permanenter dan camperen het doet me een beetje denken aan beelden uit de Amerikaanse Depressie... waar ik allemaal mee bezig ben
Op zondag 8 augustus speelt Antwerp hier een oefenmatch tegen de Inverness Thistles, Zij spelen in de Schotse premier league. Het lijkt me en schitterend ideeom te gaan kijken, maar eerst eens zien of ik hier ergens kan gaan zingen. Ik kom na het winkelen terecht bij de pub Ceol-Mor, waar ik aan manager Terry vraag of ze geen artiesten kunnen gebruiken er hangt namelijk een bord buiten met de aankondiging van live-muziek en een aantal data. Hij nodigt me uit om s avonds tijdens het optreden een liedje tussendoor te komen zingen. Terry vindt het o.k. en wil me boeken maar momenteel zit alles vol, dus op langere termijn,dat wordt iets voor als ik hier ooit nog een keertje terugkom.Voor de rest lijkt er geen speelmogelijkheid en posteer ik me langs een gezellige wandelboulevard tussen de kathedraal en de Ness en busk daartwee dagen een uurtje. Ondertussen begint Lutgard met de eerste lessen in Berre zijn thuisonderwijs. Het is een welkome afwisseling voor beiden en alles verloopt prima. Als Berre een beetje te stout is speel ik voor mijnheer de Directeur.
s Zaterdags zijn we getuige van de Inverness Tattoo, met pipers n drummers, highland dancers, stuntende motorrijders, uit het vliegtuig springende parachutisten. Berre is onder de indruk en wil de dag erna nog een keer gaan kijken. Ondertussen is mij ter ore gekomen dat mijn geliefde club Willebroek-Meerhof met het fiere stamboeknummer 85 in vereffening is gegaan, het is een droevige dag en ik krijg ineens een stuk minder goesting om naar de great old te gaan zien De rest van de bedenkingen hou ik wel voor als ik weer thuis ben, maar ik vind het misschien nog erger voor de supporters van Meerhof,tien jaar bestond de fusieclub. Als troost heb ik vlakbij onze kampeerplaats de premier league dameswedstrijd kunnen zien tussen Inverness en Celtic Glasgow. Glasgow was beter maar ze hadden wel wat moeite door een slordige afwerking. Uiteindelijk wonnen ze nog met 1-2 Nadat we nog naar een optreden van een Schotse schone met een Italiaanse naam en twee violistes die ook niet mis waren en nog goed ook want ze schijnen het talent hier met blikken open te trekken, geweest waren, beslissen we om op 3 augustus rustig verder te gaan richting Stranraer en de oefenmatch met den Antwerp te laten voor wat het was, ik wil vooral zingen en dat kan niet voor 13 Augustus, voor die datum hebben we een bootticket gekocht naar Belfast.
