Dromen we niet allemaal om op onze oude dag fit en gezond te zijn en vooral te blijven? Ik denk dat je dat niet verkrijgt door een heel leven lang alleen maar te werken. Sinds enkele weken zeg ik ook met grote zekerheid dat je dat ook niet bekomt door gezond te leven. Aandacht besteden aan gezonde voeding, voldoende beweging en sporten, een goede nachtrust etc, brengt helemaal niks op, dat dient tot niks. De toverformule is je hele leven lang volgieten met drank, booze, alcohol en gelijkaardige rotzooi, je lijf volpompen met drugs en andere vuiligheid, deelnemen aan orgieen en andere excessen, helemaal geen aandacht besteden aan rust en regelmatig slaapritme. Want dan sta je op je 72^ste nog uren rond te springen als een jong veulen op een groene weide . Kortom, de Rolling Stones waren geweldig tijdens hun meer dan twee uur durende muzieksessie op Werchter Classic. En ik ook. De dag nadien was het veel minder. Het urenlange rechtstaan op de weide was een regelrechte aanslag op mijn gewrichten. Het voelde aan of er een kilometerslange goederentrein over mijn aangetaste ledematen was gedenderd. Ik zal nooit weten hoe Mick Jagger en zijn kornuiten zich voelen de dag na hun optredens. Maar het was de moeite waard.

Enkele dagen later kwam ik op een ritje met de mtb ten val. Tijdens een steile bosklim in Pecrot ritste ik weg en kwam met mijn dijbeen op een boomwortel te recht. Pijn! Tegen de tijd dat ik “rechtgeklefferd” was en drie keer gewreven had op de geteisterde spier had ik zeven dazenbeten. En das de manier om ondanks de pijn toch snel terug op je fiets te springen en te maken dat je wegkomt  vooraleer je huid helemaal is opgevreten door die vervelende beestjes. Ik heb de eerste twee dagen met moeite op de wc-pot kunnen zitten omdat de bloeduitstorting mijn dijbeen zo had laten zwellen dat ik amper mijn been kon plooien, laat staan er nog kracht opzetten. Weer vijf dagen rust erbij, deze keer verplicht.

Toen de zwelling minder werd en ik mijn been terug kon plooien ben ik op 6 juli de TT in Oud Heverlee gaan rijden. Met de mtb heen en terug + de toertocht, goed voor 150 km. Twee dagen later was onze Belgische topzomer elke dag het hoofditem in de nieuwsberichten. En in regenweer fiets ik niet. De week regen- en onweersbuien zijn ondertussen weer verdwenen en nu ben ik (angstig) de dagen aan het aftellen om begin augustus naar de Alpen te trekken. Want dat was het oorspronkelijke plan vooraleer de Crocodile Trophy uitdaging de kop kwam opsteken (zie item “proloog” bij de start van deze blog). Drie weken fietsavontuur over de hoge Alpencols met de koersfiets. Het oorspronkelijke fietsschema kan wat aangepast worden omdat ik ook mijn mtbike meeneem. Zo kan ik ook enkele keren met dit vehikel de cols op. Benieuwd of ik dan ook zal denken “It’s only R&R, but i like it ”

Bijlagen:
Fietsprogramma Alpen 2014.docx (15.3 KB)   

Mtbike ;          4 ritten     5364htm    354km             17h42min       12235cal

                        gem.20,38km/u          gem.143 hartsl.

Racefiets;        2 ritten       198htm    145km             5h13min          3003cal

                        gem.27,50km/u          gem.134 hartsl.

04-07-2014 om 12:33 geschreven door Jan Buelens  

Na de kwaaltjesmaand in mei en de fantastische LCMT heb ik een rustige maand juni ingepland. En maar goed ook, gelet op mijn mindere weerbaarheid en de overbelaste knie. De week na de LCMT heb ik nog kleine op souplesse gerichte tochtjes op de weg gemaakt. En ondanks mijn voorinschrijvingen voor twee zware mtb-marathons in juni heb ik deze niet gereden .

Omwille van de opspelende knie ben ik met Geja een dag vroeger naar Kroatie gereden voor onze eerste geplande motorvakantie dit jaar, in plaats van op 9 juni in La Reid de Ardennes Trophy te betwisten. In die negen gemotoriseerde tweewielerdagen hebben we meer kms en hoogtemeters afgemaald dan al die maanden voordien dit jaar. Zalig als je ipv met wils- en spierkracht wielen in beweging te brengen, je dit kan doen door gewoon aan een gashendeltje op onze Harley Davidson’s te draaien . Het kleine electronicaprobleem aan Geja’s motor onderweg en de verkeersboete voor het inhalen over de witte lijn in Oostenrijk behoren alweer tot het verleden en zijn zo goed als vergeten .

Na die dikke week op onze motoren ben ik sinds vorige week donderdag terug rustig met de mountainbike het veld ingedoken. Afgelopen zondag ben ik de TT in Wezemaal gaan rijden. Nochtans stond de 115 km lange marathon Raid Des Hautes Fagnes op mijn programma, maar dit zou dom geweest zijn om me daarvoor naar Vielsalm te verplaatsen na meer dan twee weken fietsloos geweest te zijn.

Aanstaande zaterdag 28 juni staat Werchter Classic met de Rolling Stones op het programma om vanaf volgende week gaat de trainingsarbeid terug gestaag op te drijven. In eerste instantie om in augustus drie weken in de Franse Alpen te fietsen en zo de conditie op peil te brengen. Aansluitend terug een weekje de fiets aan de haak, om onze tweede week motorvakantie te nemen en zo ook om wat recupuratie in te lassen. Vijf weken later zal het al inpaktijd zijn om het vliegtuig naar Australie te nemen. Als ik er zo over denk en de kalender bekijk  komt het grote avontuur al kort bij. Godverdoemme, ik begin nu al zenuwen te krijgen .

24-06-2014 om 08:50 geschreven door Jan Buelens  

Mei, lentemaand bij uitstek. Het was de eerste weken toch wel wat minder in vergelijking met maart en april. Ook wat betreft mijn gestel. Ergens halverwege een fikse verkoudheid, met een dikke week “verplichte” rust tot gevolg. En op het einde van de maand, tijdens de LCMT (Luxemburgse Cycling & Mountainbike Tour) een rechterknie die begon op te spelen, overbelasting met een begin van ontsteking tot gevolg. Op doktersadvies “verplichte” rust de volgende dagen en alleen een beetje op “souplesse” wat rond fietsen.

De LCMT , 4-daagse mountainbiketocht in de streek van Houffalize, ongeveer 400 km en net geen 9000 hoogtemeters. Een organisatie  die ik aangestipt heb als tweede grote test richting Australie. Iets waar ik naar uitkeek. Toch stond ik op Hemelvaartsdag in Marche en Famenne  met een bang hartje aan de startlijn, na mijn eerste kwaaltje van de afgelopen maand. Er stonden naast mij nog een 220 andere “recreanten” aan de start. Voor ons nog een 100-tal wedstrijdrijders. Als één van de oudere ratten van ’t pak stond ik helemaal achteraan in het peloton.

Om halfelf werden we op gang geschoten, en mijn benen voelden onmiddellijk goed aan. Er zat power of tenminste goei poeier in. Deelnemer na deelnemer fietste ik vlot voorbij in de beklimmingen. Net na de eerste bevoorrading werden de bergen steiler, en de afdalingen technischer, maar het bleef goed gaan tot ik plots vooraan niet meer op mijn groot kettingblad kon schakelen. Gelukkig was het niet andersom of ik zou dikwijls moeten wandelen hebben in de beklimmingen. Door dit schakelprobleem werd ik in de afdalingen, op de vals plat oplopende en de vlakke stukken terug voorbij gevlamd door diegenen die ik tijdens het klimmen op achterstand had gezet. Er was nog dik 20 km te rijden tot bevoorrading twee waar ook mechanische bijstand verleend werd (zoals op alle bevoorradingsposten trouwens). Het werd uiteindelijk meer dan 25 km vanwege een afslag gemist. Eigen schuld natuurlijk, want de pijl hing er wel degelijk. Aan de post kon de  mechanieker van dienst het euvel oplossen, en na wat testwerk kon ik een kwartiertje later verder.  Ondertussen had ik ook de innerlijke mens versterkt. Het moet gezegd, de bevoorradingsposten waren rijkelijk voorzien van eten en drank, sandwiches, rijstpap, gedroogde en verse vruchten, koeken en vlaaien allerlei.

Onmiddellijk vond ik mijn tempo terug. Wat later was er aan een camping in La Roche de bergprijs, een “om bang van te krijgen” beklimming met percentages rond de 28%. En dat om “bang van te krijgen” kan je letterlijk nemen, vermits de hele bergkant (met uitzondering van de electriciteitspylonen) helemaal gerooid was waardoor je een zicht had tot boven enkele honderden meters verder. En na die top volgde een bocht en ging het feestje “uw lijf naar boven sleuren op een onmogelijke helling” nog eens door. Velen gingen te voet en waren eigenlijk net zo rap of traag boven als zij die fietsten. Ik ben ook tot boven geraakt maar kon amper nagenieten van het panorama daar. Nahijgen ging vanzelf. En dan de beloning, bergaf! Nadien bleef ik steeds regelmatig deelnemers inhalen alhoewel de frequentie wat minder werd. Na die zware beklimming ging ik nog een honingwafeltje oppeuzelen. Krak! Hard stukske honing dacht ik, tot ik na het verorberen van mijn koekje merkte dat er een stuk van één van mijn kiezen mankeerde. Hard op de tanden bijten kan gevolgen hebben. Toch besloot ik door te bijten en zo heb ik de laatste 20 km behoorlijk nog wat mtbikers opgeraapt. Ik kon duidelijk nog enkele tanden groter dan velen rondstampen. Na dik 90 km en een slordige 2400 htms reed ik over de finish in Houffalize aan ons logement “hotel Old Fosse d’Outh”, waar Geja mij stond op te wachten. Zij had in Marche eerst nog een fietstocht gemaakt en was dan met de auto naar Houffalize gereden.

Uiteraard was ik nieuwsgierig naar mijn “uitslag”. Stomverbaasd was ik dat ik te horen kreeg dat ik 25^ste was geeindigd bij de recreanten. Ikke, een ouwe vent tussen veelal veel jongere deelnemers. En dat na mijn verlies van tijd door mijn versnellingsprobleem en verkeerd rijden. Ik was content. De Aquarius en de pannekoek die je kreeg vanuit de organisatie smaakte plots zeer goed, en mijne moraal klom tot ongekende hoogtes. Fiets afspuiten, douchen, en nadien aan tafel in de enorme eetzaal van het hotel voor een rijkelijk voorzien eetbuffet. Om 21.00 uur briefing voor de tweede rit, nog een afsluitende trappist als slaapmuts en dan het bed in. Met schuldgevoel. Want ik had mijn fiets wel afgespoten, maar echt blinken deed die niet, dit in tegenstelling tot vele anderen die wel tijd maakten om hun tuig te doen schitteren.

Na een onrustige nacht stond ik met shampoo en spons om zes uur s’morgens aan de poetsstand om alsnog voor de start van de tweede etappe mijn Specialized deftig te poetsen. Mijn schuldgevoel weg en om zeven uur een koffiekoek, spek met eieren, vijf pistolets,  en een yoghurtje. Allee, een stevig ontbijt, voor wat komen moest.

Dag twee, de koninginnerit 105 km (of een light versie van 90 km). Start om 9.30 uur (trots met mijn netjes gekuiste Specialized) aan onze verblijfplaats. Het officiële wedstrijdgedeelte voor de wedstrijdrijders zou om 10.45 uur plaatsvinden, 28 km na het vertrek aan de eerste bevoorrading.

Toen ik weerom achteraan stond om te starten, ontmoette ik één van de twee Crocodile Trophy deelnemers die ik in januari had gezien op de Croc-voorstelling in Aarschot. De tweede, de jongste, een ongezond ogende dokter (vetpercentage 6%) reed mee bij de elites in de LCMT, en stond bij de wedstrijdrijders vooraan in het startveld. Hem zou ik na de rit terugzien. Diegene die bij mij stond was de dag voordien niet  gestart in Marche vanwege buikloop.

Na het startschot voelde mijn benen weer goed aan en begon het spelletje inhalen opnieuw. Goed voor het moreel, achteraan starten en dan regelmatig trage rijders in het vizier krijgen en als mikpunt gebruiken om zo een goed tempo te kunnen houden.

Aan de eerste bevoorrading aangekomen vond ik het niet nodig om te stoppen en reed deze voorbij. Wat later, toen ik al een hele tijd amper nog deelnemers in mijn vizier kreeg werd ik op een stevige helling door enkele mtbikers ingehaald. Niet goed voor “de moral”. Even later opnieuw, en opnieuw… “Verdoemme” het gaat niet goed, de twijfel begon te overheersen. Bovengekomen draaiden we een asfaltweg op om enkele honderden meters verder links richting Durbuy, het bos in te duiken voor een zeer technische afdaling. Ik had alle concentratie nodig om deze goed in te schatten en schrok me een bult toen ik door “gekken” langs alle kanten werd voorbijgestoken. Zotten waren het, en ze bleven komen. Beneden aan de afdaling zag ik dat het allemaal rode startnummers waren. Rode startnummers waren de wedstrijdrijders, de zwarte nummers waren voor de recreanten. Pas dan besefte ik dat al voor de start van de eigenlijke wedstrijd aan de eerste bevoorrading was gepasseerd. Daarom werd ik vlot voorbijgereden op die vorige beklimming, dat waren de koplopers, ik zat midden in de koers. Ik sprong van mijn bike en liet de kop van de wedstrijdrijders passeren op de singletrack beklimming. Even daarna kon ik verder klimmen en werd ik af en toe nog voorbij gereden door een rood nummer.

Wat later, na bevoorrading twee, was er de splitsing, shorcut of een ommetje van 15 km voor twee zeer stevige kuitenbijters voor de bergprijs. Natuurlijk ging ik voor de lange afstand. Dat ommetje duurde uiteindelijk meer dan een uur vanwege de moeilijkheidsgraad. En het was ook een zeer eenzaam uurtje, want ik zag alleen nog maar aan de sporen en pijlen dat ik op de juiste track zat. Geen “zwarte” biker tegengekomen. De samenvloeiing van de korte en de lange afstand viel aan bevoorradingspost drie. Van toen af raapte ik terug recreanten op.

Aan de aankomst had ik 108 km en 2600 htms, en was ik toegekomen op plaats 37. Onmogelijk uit te maken hoeveel van de 36 bikers voordien de korte afstand hebben gereden ipv de veel zwaardere lange afstand. Maar mijn gevoel was goed. Mijn fiets direct goed gepoetst en veilig weggezet in de bewaakte fietsstalling. Toen ik de trappen van het hotel opliep ik voelde ik plots pijnscheuten in mijn rechterknie. Dat was nadien ook goed voelbaar telkens dat ik van een stoel kwam en recht stond. Na een aperitiefje in de tuin van het  hotel besloot ik om na het avondeten de dokters (die door de organisatie voorzien waren) op te zoeken.

Overbelasting en opletten voor een ontsteking. Ontstekingsremmers nemen en ijs op de gevoelige knie leggen. En op souplesse rijden. Dat was het doktersadvies. Na het  bezoek aan het dokterskabinet ging ik naar de bar waar de ex-renner Nico Mattan anekdotes en ander verhalen vertelde uit zijn rennersverleden. Toppunt was dat hij  in 2005 na de Ronde van Vlaanderen,  s’avonds met Van Peteghem (derde toen) 15 pinten dronk. Drie dagen later won Mattan Gent Wevelgem. Mogelijk is in de loop der jaren de komma tussen de één en de vijf kleiner en kleiner geworden tot deze helemaal verdwenen was, zoals dat gaat bij vele anekdotes. Maar het was een aangenaam uurtje. Na het interview praatte ik wat met een nog oudere deelnemer, 53 jaar en die bij de wedstrijdrenners deelnam. Die man was ook al van bij hem thuis in drie weken naar de Noordkaap gefietst, met pak en zak. Respect!

Derde etappe. Tijdens de briefing de avond voordien werd deze aangekondigd als overgangsetappe. Aan het einde van deze rit had ik toch nog 102 km op de teller en 2100 htms.

Start om 9.30 uur, weerom stond ik op mijn vaste stek achteraan. Samen met de wat ziekjes andere Croc deelnemer. Hij was de dag voordien aangekomen (weliswaar de light versie), maar veel power in de benen had hij niet. Het startschot klonk en onmiddellijk ging ook de echte koers van start met de beklimming van de muur van Houffalize ( de St Roch), na één kilometer. Lastig! Het doktersadvies in acht genomen heb ik geprobeerd om zoveel mogelijk mijn knieen te ontzien en op “souplesse” te rijden. Maar hoe rij je in godsnaam op souplesse bij zo’n onderneming? Na de zware start waren de beklimming inderdaad meestal minder lastig dan de twee voorgaande dagen. Ook op het vlakke en voor die dag vele asfaltbeklimmingen lukte het me om toch minder te stoempen en te sleuren. Net na de eerste bevoorrading stond plots Geja langs de kant van de weg te supporteren. Ze had een fietstochtje gepland die langs de drie bevoorradingsposten ging. Ik was verbaasd te horen dat ik eigenlijk vooraan fietste. Ik vermoed dat dit  gewoon mijn plaats was. Bij de eerste twintig in de recreantenkoers. Na dit gehoord te hebben zou ik het nog rustiger doen richting post twee. Een unieke plaats, aan de poorten van de abdij van Clervaux. Pittig stuk wel, langs de vier kanten omhoog en omlaag met telkens mooie tot adembenemende vergezichten van de abdij met haar torens. Mooi. En ook daar stond Geja langs de kant van de weg. Ze vertelde me dat ik wel wat plaatsen verloren was. Dat had ik ook gemerkt, want vooral op de vlakkere stukken en de beklimmingen op de weg werd ik regelmatig ingehaald omdat ik weigerde mijn groot kettingblad te gebruiken, zo goed en kwaad het kon gevolg gevend aan het doktersadvies.

Toch eindigde ik nog 35^ste. Deze rit was inderdaad wat saaier dan de vorige, zoals gebrieft, een overgangsetappe. Na de wasbeurten van mijn Specialized en mij nagenieten in de tuin met aperitief en een grote ijszak ter afkoeling van mijn rechterknie.

Die avond was er na het diner en de briefing een optreden van een cover-rockband genaamd “Replay”. Hoewel die zeer enthousiast waren was het publiek dat wat minder. Waarschijnlijk een foute inschatting van de organisatie. Wat praten en babbelen met andere deelnemers over de goede organisatie, de gemoedelijke sfeer, het fantastische parcours etc, in de hotelbar is vermoeiend genoeg na drie zware fietsdagen. En zeker met de aankondiging dat de laatste rit terug een stevige zou zijn. De bergprijs voor de laatste rit zou percentages hebben tot 33%. U leest  het goed , drieëndertig procent. Om halftwaalf na de muziek-scene het  bed in.

Dag vier. Terug naar de vertrekplaats Marche en Famenne. Vertrek om 9.00 uur, 85 km en 2900 htms.

Op mijn vaste stek in de laatste gelederen één onderwerp. De helling van 33%!!! Om zot van te worden. Na het startschot weerom zoals de dag voordien direct de muur van Houffalize op. Dan direct naar beneden, en terug omhoog, en nog nog nog. De éné zware beklimming na de andere. Zwaar! En toch proberen om mijn knieen niet te zwaar te belasten. Halverwege de rit, daar lag hij dan. DE HELLING! Van een muur gesproken! Enkele honderden meters lang! Om in uw broek te doen van schrik! Je staat onderaan en als je je hoofd naar de top draait heb je risico van een spier te verrekken in je nek. Niet te doen en onneembaar. Niemand heb ik naar boven zien fietsen, ik zeker ook niet. Er zullen ongetwijfeld wel bikers naar boven gefietst zijn, maar het zullen er weinigen zijn. En je bent een hele tijd onderweg om deze te voet op te klauteren met je velo aan je hand, die je ook nodig hebt om ondersteuning te vinden. Het zijn nu éénmaal mtb-schoenen met plaatjes en geen bergschoenen. Bovengekomen loopt het snot evenzeer uit de neus en heb je hijgend en proestend wat tijd nodig om effe op adem te komen. Maar de rit gaat onherroepelijk verder en na deze beklimming voelde ik aan mijn rechterknie terug opkomende pijnscheuten. Na enkele omwentelingen was het gelukkig snel over.

Vlak voor de derde en laatste bevoorrading was er een zeer technische afdaling. Super! De gespreksonderwerpen aan deze laatste post, de 33% naar boven gereden? (Niemand gehoord die ja zei). En dat mooie stukje afdaling. Daarvoor doen we het etc. Kortom het was mooi, en iedereen tevreden dat hij al zo ver gekomen was. De laatste 25 km heb ik terug voluit gereden. Ik voelde niks meer in mijn knie, en heb nog enkele bikers ingehaald en dan op een bepaald moment zag ik er geen meer voor mij. Ik was weerom op mijn plaats aangekomen in het peloton.

Ik zou 50 minuten na de eerste (wedstrijd)- en andere deelnemers de aankomstlijn in Marche overschrijden. Ergens rond plaats 30 a 35. Het was niet belangrijk meer. Ik had het gehaald, en samen met mij vele andere recreanten-mtbikers. Aan de aankomstlijn zag ik mijn vurigste supporter Geja in haar handen klappen. Elke deelnemer kreeg een glaasje cava. Dat smaakte echt niet na zoveel kms met sportdrank, energybars en gellekes. Toch werd het met volle goesting achterovergekapt. Een mens is op zo’n moment meer dan tevreden en gelukkig, je voelt je voor even een kleine kampioen. Nog wat nagekeuveld met kameraden uit de mtb-club "De Jeirdollen" uit Rijmenam over deze vier superdagen, en het was voorbij. Te snel, te rap, getuige dat het goed was. Merci LCMT-organisatoren, dankuwel aan alle medewerkers en aan alle bikers voor de zeer gemoedelijke sfeer. Ik boek mijn kamer alvast voor volgend jaar.

Thuisgekomen onmiddellijk op de weegschaal. Ik heb die vier dagen meer dan 15000 calorieen tijdens het fietsen verbrand……. TWEE kg BIJGEKOMEN. Volgend jaar dan toch iets minder zoetigheid op de bevoorradingsposten, iets minder eten, iets minder dessert, iets minder trappist, iets minder spek en enkele pistolekes minder….. maar wel 15 pinten .

De cijfers van mei;

Mtbike ;          10 ritten  20100htm   937km             52h57min       36445cal

                        gem.17,42km/u          gem.140 hartsl.

Racefiets;        3 ritten     2300htm     280km             9hmin49         6070cal

02-06-2014 om 00:00 geschreven door Jan Buelens  

Bleiter!Sukkelaar!Toon karakter godverdoemme! En meer van dat moois flitste er door mijn hoofd afgelopen dinsdagmorgen 20/05 rond 08.00 uur ’s morgens. Op dat moment fietste, neen sukkelde ik op mijn eerste “beklimming” van de dag, den Tomme in Meerbeek. Ik draaide terug de berg af om 100 meter verder weerom mijne velo te draaien de heuvel op. Hopende op beterschap zou ik toch mijn gepland ritje op de weg van 110 km fietsen. Wat was er aan de hand

Afgelopen 2 weken heb ik weer aardig wat kilometers en hoogtemeters bij elkaar gefietst en gemountainbike’t. Na het schitterende weer in het openingsweekeinde van mei hebben de weergoden besloten om het wat minder te doen boven ons (voorlopig nog) Belgisch grondgebied. De natuur heeft ondertussen het broodnodige water gekregen. Dat was duidelijk te merken tijdens de loodzware TT in Stree lez Huy op 11 mei. 75 km tegen een gemiddelde van amper 13,8 km/uur. Het leek daar wel een oefentocht voor de 100 km lange Dodentocht in Bornem (voor een goed begrip, dat is een wandeltocht). Vele beklimmingen in de streek van Huy waren door modder en stenen overspoeld waardoor erop fietsen onmogelijk was. Dikwijls heb ik gedacht dat ik verschrikkelijk slecht reed, maar als ik al één van de weinige andere mtbikers tegenkwam op de grote afstand, deed die vooral hetzelfde als ik, vloeken, sakkeren en …..wandelen, stoempend en sleurend met hun fiets aan de hand de berg op . Het éné weekend is duidelijk het andere niet, ook niet wat het weer betreft. Gelukkig is de zon de dagen daarna terug gaan schijnen zoals altijd na regen, toch

Afgelopen weekend heb ik op zaterdag 17/5 de 130 km lange TT , de Herdersmarathon in Schorisse (Maarkedal) gaan fietsen, goed voor 2600 hoogtemeters. In de Vlaamse Ardennen ligt duidelijk veel meer beton en asfalt dan in “d’Echte Ardennen”. Gelukkig waren er ook leuke bosstukken. Na 100 km bos- en teveel betonfun sloeg er een dik stuk ijzerdraad in mijn achterderailleur. Resultaat, een geplooide kooi (dat deel waar de twee kleine wieltjes zich in bevinden). Op gevaar van afbreken heb ik toch dat stuk voorzichtig kunnen rechtplooien om verder te fietsen. Het was dat of onmiddellijk de hulpcentrale bellen. Na wat gesukkel lukte het om verder te fietsen. Maar dan wel onmiddellijk naar het eindpunt, zodat ik nog op tijd bij mijn fietsenmaker kon geraken om de derailleur te vervangen. Ik wou s’anderendaags graag de TT in Couvin rijden. Als een indiaan gebruikmakend van de windrichting, zonnestand, de maan en de sterren vond ik vrij snel de aankomstplaats. Ook omdat ik regelmatig de weg heb gevraagd aan de lokale bevolking. Ik had toch nog 118 km en 2450 htms. Ondertussen was het 15.00 uur en nadat ik “de Freddy” van Cycle Passion (mijn fietswinkel) via de telefoon op de hoogte had gebracht, mocht ik tegen sluitingstijd nog langsgaan om mijn beschadigde derailleur te vervangen. Merci Freddy.

Zondagmorgen vertrok ik om 9.00 uur in Couvin voor een mooie TT. 70 km, 1500 htm, stevige hellingen,vele kuitenbijters, technische afdalingen, weinig beton en veel bos. Belgie kan ook mooi zijn, vooral bij onze vrienden, de Walen. Onmiddellijk bij de eerste beklimming schortte er iets met mijn schakelsysteem. Bij de grootste drie kronen achteraan, schoot mijn ketting automatisch vooraan van het grote naar het kleine kettingblad. De ketting liep achteraan op de tanden ipv ertussen. Nadat ik doorhad wat er aan de hand was, was het  gewoon kwestie van op tijd te schakelen en te switchen tussen het grote en kleine kettingblad vooraan. De TT verliep verder probleemloos op een fikse over de kop tuimelpartij na tijdens een bijzonder steile technische afdaling. Maar dat overkomt elke mtbiker wel eens.

Aan de bevoorrading werd er ook zwaar bier uit de abdij van Chimay geschonken. Groot verschil weer tussen Vlamingen en Walen. De Vlaamse mtbikers lieten dat aan hen voorbij gaan en dronken sportdrank en water, de Waalse mtbikers daarentegen stonden gretig voor de trappist Chimay aan te schuiven .

Na afloop reed ik tevreden huiswaarts me afvragend waarom ik mijn drie grootste kronen achteraan niet kon gebruiken. Zondagavond na de was- en smeerbeurt van mijn mtbike werd het euvel niet verholpen door het bijregelen van de derailleur. Maandagmorgen heb ik dan de derailleurpad vervangen. Mogelijk was die ook geraakt door de ijzerdraad. Het leek nadien beter te gaan. Maar voor alle zekerheid zou ik woensdag mijn mtb bij Cycle Passion binnendoen om na te laten kijken door Nicolas (mtb-specialist). Die was er zaterdag niet omdat hij gaan koersen was. Mijn fiets afgeleverd woensdagmorgen en in de namiddag mocht ik hem terug ophalen. Het was geregeld, na aardig wat zoek- en testwerk! De Freddy kwam onmiddellijk naar mij en de Nicolas afgelopen met de melding dat ik mijn Shimano XT ketting er verkeerd had opgelegd. Ikke ? Freddy, GIJ hebt die eraf gehaald zaterdag bij het plaatsen van de nieuwe achterderailleur! Jaja, maar gij hebt ze gereinigd nadien. Das waar, maar ik haal nooit mijn ketting eraf bij het reinigen. Enfin, om maar te zeggen… Verdoemme Freddy! Vanaf nu weet ik(en Cycle Passion en ook de Freddy) dat er bij dat type ketting een linkse en rechtse kant zit. Aan de rechterkant staat er op elke schakel Shimano, en die kant moet rechts van de fiets liggen, aan de linkerkant staat er niks in de schakels gedrukt. Goed dat er Nicolassen zijn op deze wereld.

Maar nu terug naar de dag voordien op den Tomme in Meerbeek. Ik heb mijn gepland tochtje zwoegend, zwetend, puffend en vooral futloos afgelegd. Geen power in de benen. Onderweg dikwijls gedacht, “Joenge, verkoopt uwen boel en ga met de Harley rijden”. Route 66, Grand- (en andere) Canyon(s), Monument Valley. USA met den brommer, ipv Australie met de velo. Etc etc.

Dit is nu de derde keer in enkele maanden dat ik zo futloos ben  . Zou ik last hebben van pollen en hooikoorts? Eén of ander tekort in mijn bloed, teveel getraind, over mijn toeren, kortom is het vat af?

Woensdag naar de dokter, bloed laten trekken, ontleden en kijken of ik allergisch ben voor pollen. Onmiddellijk een neusverstuiver gekregen tegen hooikoorts. Ik heb drie dagen snuivend, hoestend en puffend bij de minste inspanning rondgelopen. Dikke ogen, dikke oren, druk overal in mijn hoofd. De binnenkant van mijn neus lijkt nu van karton door het overvloedig snuiten. Uit de analyse blijkt alvast dat er niks schort met mijn bloed en dat ik geen hooikoorts heb. Voor de derde keer dit jaar een snotvalling, een verkoudheid dus.

Zo ondervind ik weer dat er alleen maar waarheid in de grote wielerbijbel staat; “Wanneer je scherp staat of de conditie goed is, ben je tegelijkertijd ook vatbaarder voor allerlei kwaaltjes en andere (snot)-vallingen” Profeet DeCauwer vers 117 .

Nu is het zaterdag en sinds de kwakkelrit van dinsdag heb ik niet meer gefietst. Ondertussen voel ik me terug wat  fitter. Vandaag had ik een vrij zware, 140 km lange mtb tocht gepland. Maar ik fiets hem niet, eerst herstellen. Als het morgen zondag (verkiezingsdag) nog wat beter is zal ik op het gemak naar Werchter fietsen om daar de vrij vlakke TT te rijden en terug te keren. Op de terugrit zal ik mijn Belgische plicht doen en langs het verkiezingshokje passeren. Bij thuiskomst zal ik dan toch 100 km op mijn mtbike gezeten hebben.

De volgende dagen zal ik dan elke dag een uurtje of twee, drie op de weg fietsen zodat ik donderdag met een bang hart in de 4-daagse LCMT (Luxemburgse Cycling&Mountainbike Tocht) van start kan gaan. Vier dagen mtbiken met klassement en tijdsregistratie, in de streek van Houffalize. Goed voor een totaal van ongeveer 400 km en 8000 hoogtemeters. Hopelijk vind ik terug wat power en haal ik het einde.

Na de verkiezingsuitslag van morgen zal blijken of Houffalize nog een tijd in Belgie zal liggen, of moeten we om daar te geraken een nieuwe grens over ?

24-05-2014 om 12:19 geschreven door Jan Buelens  

Verlengd weekend, vier dagen thuis, drie dagen mtbiken in Luxemburg.

Do 1mei;  Tellin  (Transforestrière)

Topparcours en super georganiseerd. Geen 2 km asfalt op de langste afstand van 87 km en net geen 2000 hoogtemeters. Alleen maar bos, pittige hellingen, mooie afdalingen etc. Maar het is in Tellin verdekke opletten geblazen bij de bevoorradingen, of je komt vetter, dikker en zwaarder thuis dan je vertrokken bent . Al mijn collega-mountainbikers die ooit zeuren en opmerkingen maken (of maakten) over niet genoeg eten dat men krijgt voor het inschrijvingsgeld moeten hier zijn, in Tellin!!! Naast tientallen verschillende koeken, fruit, etc staat de barbecue te branden in het bos met-bbqvlees, satekes, spek met eieren a volonté. Aan de laatste bevoorrading stond zelfs een biertapinstallatie , 20 km voor het einde. Het viel echt wel op dat de wat dikkere rondere mountainbiker eerder franstalig was, en de kortere afstanden fietste (  naar de heren “Saussice en Faits Divers”, in mijn nota “Belgische politiek versus mountainbike-organisaties van 22/4). Ik prijs me gelukkig dat ik nooit aan alle bevoorradingen stop, want het is niet gemakkelijk bij mooi weer om te weerstaan aan die verleidingen. Dit heb ik nog nooit meegemaakt. Subliem. 88km, 2000 hoogtemeters, en een gemiddelde van 18,6 km/uur. Leuke toertocht.

Vrij 2mei; Shoppen bij Van Eyck in Aalst

Ik heb de laatste weken behoorlijk wat last van drukpijn aan mijn voeten. Voornamelijk bij de 2 nieuwe paar schoenen die ik begin dit jaar aankocht. Het is zo erg, dat ik van mijn splinternieuwe SIDI wegschoenen zelfs een stuk bovenaan de tong heb weggeknipt, met goed resultaat overigens. Net op het moment dat ik dacht dat het over was, krijg ik hetzelfde met mijn nieuwe Specialized mtb-schoenen. Bij dat model is het niet zo eenvoudig om de tong bij te knippen. Daarom heb ik vorige week mijn oude schoenen uit de kast gehaald. Maar bij het vernieuwen van de schoenplaatjes braken de in de zool ingebouwde bevestingsplaatjes af . Dat is onherstelbaar, dus weg ermee, en shoppen for new Shoes.

Een  gedreven fietser heeft wat meer nodig dan één koersbroek en één trui. Ik denk trouwens ook dat ik nooit genoeg spullen heb voor mijn trip naar Australie. Samen met mijn wederhelft Geja naar de fietsshop, schoenen, twee paar mtb handschoenen, nog een truitje, wat ander materiaal, idem voor Geja want die zou zaterdag en zondag voor de eerste keer wat bergop gaan fietsen in Luxemburg. Een vrouw wil er ook modieus uitzien op haar wegfiets. Plots zag ik in een glazen kast een mooie fietsbril liggen met rood montuur en witte glazen. Prijs, 39,00 euro. Dat kon ik niet laten liggen, dus vroeg ik aan de winkeljuffrouw om de kast te openen en de bril eens te passen . Zegt de winkeljuf nog; “De glazen passen zich automatisch aan, aan de zon- en lichtsterkte, dus geen gedoe meer met het vervangen van het glas naargelang zonnig of bewolkt weer”, handig toch! Gooi maar in mijn mand. Afrekenen. Kortingskaart getoond, totaal ong 850,00 euro. Fietsen is zeker niet goedkoop. Toch niet voor een blinde mol, want dat mooie Oakley-brilletje (Oakley? Wat ken ik nu van brilletjes, laat staan van merken) kostte 239,00 euro ipv de 39,00 € die ik zag staan . Even slikken, want voor een habbekrats heeft een mens vandaag algauw een leesbril. Vanaf heden staat die merknaam in mijn geheugen gebeiteld, en zal ik steeds twee keer goed naar de prijs kijken, wanneer prullaria in een winkel achter slot en grendel liggen. En binnenkort toch een leesbrilletje aanschaffen?

Extra toelichting;

Toen ik mij enkele maanden geleden heb ingeschreven voor de Crocodile Trophy, was ik mij zeer bewust dat dit toch wat voorbereiding en training zou vragen. Daarom heb ik mij toen onmiddellijk ingeschreven in voor mij totaal onbekende marathon-evenementen allerlei. Doorslaggevend daarbij was steeds de locatie (Ardennen en Luxemburg, afstand en vooral de lastigheid vertaald in hoogtemeters). Daar was ook de voor de eerste keer in Belgie georganiseerde Roc d’Ardenne bij, georganiseerd op 4 mei in Houffalize. Nadien ontdekte ik via het internet een site waar vele, zoniet alle zware mtb-marathons in binnen- en buitenland op staan vermeld. Grote massa happenings, maar ook de kleinere (en voor mij) veel leukere tochten. Ik ontdekte (te laat) ook dat de Roc d’Ardenne een organisatie is van het professionele evenementenbedrijf Golazo. Vandaar de hoge deelnamekost van 45,00 euro, dit in tegenstelling tot de kleinere amateur-organisaties/clubs waar de inschrijvingsprijs ergens tussen de 3,00 en 6,00 euro ligt (uitzonderlijk 8,00€). De meeste van die amateurorganisatie’s trekken veel minder volk (dus aangenamer fietsen) alhoewel er ook verschillende zijn die duizenden fietsers aantrekken. Ze bieden minstens dezelfde kwaliteit (en soms betere) bevoorradingen aan, zijn ook goed afgepijld, kortom moeten in niks onder doen dan Golazo. Ik heb niks tegen geld verdienende professionele organisaties en/of bedrijven. Maar ik probeer mijn centen nuttiger te besteden (zoals de aanschaf van een Oakley brilletje) dan af te geven aan Golazo, terwijl er elke week vele kleinere toertochten worden georganiseerd. Maar ieder zijn meug. En zo ontdekte ik pas vorige week zondagavond dat er in Vielsalm een kleine tot 40 deelnemers beperkte gps rit werd georganiseerd. Daags voor de Roc d’Ardenne. Geja erbij betrokken en zaterdagmorgen bij het eerste hanengekraai op weg voor een weekend Luxemburg.

Za 3mei; Vielsalm (Heikki’s Groete Ploate Guerilla Ride)

Start om 9,00 uur aan het station in Vielsalm. Opdracht 95 km af te rijden met behulp van een gps track. Geen bevoorradingen, geen hulp bij pech onderweg. Trek uwe plan! (Dat doen we vandaag de dag al zo weinig).  Beetje “ avontuur” dus en das meer mijn ding. Geja zou terwijl ik mijn parcours afhaspelde, op haar fiets over en weer (65 km) naar Houffalize rijden om mijn inschrijvingsnummer af te halen.  Zo zou ik dat zondagmorgen niet in de massa (meer dan 4000 deelnemers) moeten doen. Tof vrouwke! Tegelijkertijd zou zij ook de eerste keer echt “bergop” fietsen.

Bij de veertig deelnemers in Vielsalm was er ook een vrouw die dit jaar (en voor de tweede keer al) zou deelnemen aan de Crocodile Trophy. Veel gelegenheid om te babbelen was er niet want na enkele honderden meters stond er direct een zware beklimming van 25% voor onze neus. En als er iets is waar ik last van heb is onmiddellijk na de start zo’n muur opklimmen. Rustig de beklimming aanvatten en niet op mijn adem trappen is de boodschap. Bovengekomen was het kaf al direct van het koren gescheiden en lag de hele groep  ver uit elkaar, ik op vijf na de laatste. Gaandeweg en met het vorderen der kilometers en beklimmingen reed ik een 25-tal te snel gestarte deelnemers voorbij. Na een dertigtal pittige kilometers zag ik niemand meer voor of achter mij, tot ik plots enkele deelnemers die ik al vroeger had ingehaald terug voorbij reed. Dat gebeurde later in de rit nog eens. Hadden zij nu een ander gps parcours dan ik? Ik moest wel eens terugdraaien omdat ik af en toe een afslag miste, of kenden zij “binnenwegen”? Dat zal wel eigen zijn aan gps- en “trek uw plan”-ritten. Het gaf altijd aanleiding tot wat plezante praat onderweg. Alleszins was het een lastige track, niet in het minst omdat we ook bospaden aandeden waar allang geen mens meer was gepasseerd en het bospad overwoekerd was. Steile hellingen, zware beklimmingen, pittige afdalingen, technische stukken, regelmatig een riviertje door en vloekend terug bergop omdat ik door concentratie bij het afdalen de afslag niet zag op de gps. Het parcours had alles. Aan km 65 had ik al haast twee uur geen deelnemer meer gezien. Af en toe zag ik in de modder enkele afdrukken van een mtb-band. Of dit van diegenen was die voor mij daar hadden doorgereden of van andere passanten, kom ik nooit te weten. Ik was bijna vier uur onderweg en besloot om even te stoppen en te wachten of er nog deelnemers kwamen, kwestie om te weten dat ik nog wel degelijk juist reed. Volgens mijn gps wel. Ik at een energiereepje en wou via sms eens kijken of Geja in Houffalize was geraakt. Ze was verdorie al terug! Met mijn startnummer. Proficiat

Enkele minuten later zag ik vier andere deelnemers afkomen. Toch wel hetzelfde groepje dat ik vroeger op de dag al drie keer had ingehaald. Ze stopten en vroegen of ze juist waren. Bij vergelijking hadden ze 10 km minder op hun teller staan. Straf! En weer verder op zoek naar Vielsalm. Aan km 80 hield het klimmende bospad plots op aan een koeieweide met prikkeldraad . Dat was meegedeeld bij de start, je moest er “gewoon” rondrijden. Een halfuur heb ik gekeerd, gedraaid, gezocht. Als je op mijn gps mijn parcours bekijkt is er die dag geen konijn, haas of ander vierpotig dier dat zoveel bewegingen heeft gedaan op zo’n kleine plaats dan ik. Het lijkt wel of ik op zoek ben naar een goudader. Ik vond geen spoor, en er kwamen ook geen andere mtbikers toe. Ik heb mijn velo over de prikkeldraad gezet, en tussen de verbaasd kijkende koeien de bergweide rechtdoor te voet omhoog klauterend overgestoken, zoals mijn gps-track aangaf. Bovengekomen weerom de prikkeldraad over, en stond ik terug op een weg. Maar mijn poten die al niet  gewend zijn aan wat wandelen waren goed stijf van het “bergklimmen”. Het heeft wat geduurd eer ik terug wat vlotter mijn verzet kon ronddraaien. Na 98 km en 2700 hoogtemeters tegen een gemiddelde “wandel-en fietssnelheid” van 14,8 km/uur kwam ik voldaan toe aan het vertrekpunt. Goed geamuseerd!

En dan op weg naar ons hotel in Vianden, lekker gegeten en om 21.15 ons beddeke in.

Zo 4mei; Houffalize (Roc d’Ardenn)

Vermits Geja vanuit Vianden de 68 km zou fietsen naar Houffalize was ik om halfacht vertrokken met de auto, en parkeerde ik mij op 3 km van de start in het onooglijk dorpje Vissoule, waar zij ook zou langskomen. Rond negen uur reed ik op mijn mtb het mekka voor de mtb-sport voor één dag binnen. Ik draaide op goed geluk ergens  linksaf en werd onmiddellijk door de organisatie naar mijn startplaats geleid. Vanwege het hoge aantal deelnemers waren er afhankelijk van de categorie en afstand, verschillende starturen en startgroepen van telkens ongeveer 200 man. Ik was ingedeeld in de voor de 81 km marathon vierde en laatste startgroep. Mijn startgroep bestond uit de rugnummers 1000 en +. Deze zou van start gaan om 9.35 uur, 5 minuten na de vorige die weer 5 minuten na de vorige enz…

Omdat ik ruimschoots op tijd was stond ik in mijn startgroep helemaal vooraan aan het startlint. In het aangename ochtendzonnetje, want het was behoorlijk fris. Wel met een zeer vuile fiets van daags voordien tussen door de zon blinkende andere rijtuigen. 10 minuten later dan gepland werd onze groep van start geschoten. Direct weer zo’n muur op , de eerste beklimming uit Luik Bastenaken Luik van dit jaar, de Cote de Saint Roche (of de muur van Houffalize). Onmiddellijk werd ik langs alle kanten voorbij gesneld door de andere deelnemers, in die  mate dat ik eraan dacht dat ik weer bij de laatsten ging bovenkomen. Maar halverwege de klim begon mijn rustig starttempo vruchten af te werpen, want algauw begon ik zwaar hijgende en naar adem happende snelle starters in te halen. Ik voelde me direct goed, en bovengekomen schakelde ik vlot op de grote plateau, zette aan en haalde bij tientallen tegelijk deelnemers in, tot we op de singletrack afdaling kwamen. Waar ik voor vreesde, geschiedde ook, allemaal in eendenpas achter elkaar bergaf (en dat ging nog). Maar beneden aan de afdaling , scherp links steil omhoog het vervolg van de singletrack, geen mogelijkheid tot voorbij steken, regelmatig stoppen, voet aan de grond, wachten en weer verder sukkelen voor enkele meters. Links en rechts toch een gehaaste deelnemer die voorbijstak waar het niet kon, met nog meer gesukkel tot gevolg. Enfin. Zoetjesaan en na het nodige getalm kon er meer en meer gefietst worden tot plots iedereen na enkele kms stilstond. Geen doorkomen aan, wachten en wachten, geen beweging. Zeker 20 minuten later kon ik het euvel zien, een riviertje waar moest doorgewandeld worden van 3 meter breed. Gelet op de wachttijd was het net of we het Albertkanaal, ieder op zijn beurt, moesten overzwemmen . Toen dacht ik al, éné keer maar nooit meer zo’n massagedoe en dacht ik met weemoed aan de rit van 40 deelnemers daags voordien. Enkele kms na deze hindernis splitste het parcours zich voor de kortere afstand van 50 km en ging het fietsen heel wat vlotter. Aan de derde bevoorrading (de laatste op de afsplitsing voor de lange afstand), voor we terug op het algemene traject kwamen, besloot ik te stoppen voor een hap en een plaspauze. De plaspauze was geen probleem, maar gezouten TUC-koekjes als bevoorrading? Neen, bedankt Golazo . En met weemoed dacht ik terug aan de bbq en spek met eieren drie dagen eerder in Tellin. Ik at mijn zelf meegebracht energiereepje op en reed verder. En ik moet zeggen, na deze stop leek het wel of ik plots gouden benen had. Op de hellingen op souplesse naar boven, op het platte het grote mes op souplesse ronddraaiend maakte ik echt meters, en haalde op een vlotte manier daar waar het kon, vele deelnemers in. Toen we nadien terug het gemeenschappelijke parcours van alle afstanden opreden werd het inhalen nog makkelijker. Honderden deelnemers reed ik voorbij, mannen, vrouwen, jong en oud, ik vloog… tot aan km 73. Halverwege een steile afdaling, stoppen, stilstaan, wachten, en nog langer wachten, vijf minuten, een kwartier en nog langer . Inderdaad, een riviertje waar weer iedereen één voor één door moest rijden, 3 meter breed om aan de andere oever te stoppen en daar een anderhalve meter hoge, goed van slijk voorziene berm moest opklimmen. Tegen deze berm zat een fotograaf een voor het nageslacht te bewaren foto’s van je leven te maken (aankoopprijs 6,00 euro). Belachelijk gewoon dat iedere deelnemer door dat stuk moest terwijl ik zeker ben dat dat vlot te omzeilen was. Maar Golazo denkt ook aan de kleine centjes van vele deelnemers. Daar besliste ik dat ik het echt gehad heb met Golazo . Na mijn oversteek van dat beekje (neen ik heb die foto niet gekocht), had ik terug last van stijve poten, net zoals ik dat altijd heb bij de start van een rit. Dat zal wel een stukje de leeftijd zijn, maar ook mijn  Parkinson-aandoening speelt daar parten mee, dat weet ik zeker. Dat voel ik dagelijks in de normale gang van het leven ook. Twintig minuten stilzitten en mijn verstijfde knoken spelen op. Het duurt altijd wat eer ik  me terug vlotter kan bewegen.

Soit, het op souplesse draaien was voor een stuk weg. Bij de laatste beklimming in eendenpas achter elkaar draaide iedereen voor mij rechtsaf, slaafs volgend degene die voor hem reed.  In mijn ooghoek zag ik enkele pijlen tegen de grond liggen, maar ik volgde ook mijn voorrijder en draaide mee rechts. Omdat ik de gps track had gedownload en deze aanstaan had, ging algauw de pieper af dat ik verkeerd reed. Ik zette me opzij, stopte, anderen reden mij voorbij, en begon rond te kijken. Ik ben geen trouwe volgeling van gps, maar deze keer had hij gelijk, ik zag de dorpskern van Houffalize in de vallei links van me liggen, draaide mijn bike, en reed tegen het opkomende mtb verkeer terug. Wat verder zag ik terug de pijlen hangen. De laatste km was de meest technische afdaling van de hele rit. Overal zag je deelnemers sukkelen en zwaar tegen de grond gaan, zo ging een dame voor me overkop en kwam drie meter lager met een smak tegen de grond, hopelijk zonder erg. Beneden aan de voet was de finish en daar zag ik mijn Geja, die al enkele uren op mij stond te wachten, trots dat ze meer dan 1000 hoogtemeters had afgefietst op haar 68 km van Vianden. En dat mag ze!

Ik had 92 km (incl op en af naar de wagen), 2400 hoogtemeters, gemiddelde wacht-wandel en fietsnelheid 16,5km/uur

Mijn conclusie;

Als ik vandaag mijn eigen fietsplezier of fietsergernis wegdenk was het organisatorisch af. Goed afgepijld, en op alle gevaarlijke oversteekplaatsen seingevers. Je moet natuurlijk al een "gestampten boer" zijn om in die streek geen mooi parcours te maken. Je moet wel degelijk een "gestampten boer" zijn ipv een professionele organisatie met meer dan genoeg ervaring, om voor 45€ zo'n afschuwelijk (en hoogstwaarschijnlijk gesponsord) t-shirt  te geven aan elke deelnemer. Geef dan niks, dan valt het zo niet op en kan daar alvast geen opmerking over gemaakt worden. Als ik met dit t-shirt mijn groene gazon ga afrijden , gaat mijn “pelouse” onmiddellijk verdrogen door de aanblik ervan . Ik denk niet dat ik ooit iemand met dit shirt zal tegenkomen op straat. De enige bevoorrading die ik aandeed was zeker geen knaller, evenmin die 2 onnozele riviertjes wetende dat je met zo’n massa deelnemers daar enorme wachttijden krijgt, uitgezonderd de eerste wave deelnemers. Enfin, ik ben content dat ik de Roc d’Ardenne eens gereden heb. Zeer blij dat ik de dag voordien in Vielsalm de 95 km van "Heikki's gruute plateau marathon" heb gereden. En ik heb nog meer respect voor de talloze organisatoren van TT’s elke week. Ik zie organisatorisch echt geen verschil, behalve de deelname prijs. Meestal 1/10 van de 45 euro Golazo prijs.

En dan mijn resultaat of uitslag van de Roc d’Ardenne 2014;

Algemene uitslag van de 81 km marathon;             297^ste op 663 deelnemers

Betere analyse leeftijdscategorie 40+;                     116^e  op 285 deelnemers

Grondige analyse leeftijdscategorie 45+;                  46^e  op 140 deelnemers

Juistere analyse met toelichting; Ik kan onmogelijk geloven dat ik 1 uur 38 minuten na de winnaar zou zijn toegekomen. Vanwege de ordening in de startgroepen op basis van rugnummers zou de winnaar uit mijn wave zijn gekomen. Deze man (en er zijn er nog enkele anderen) zou dus ALLE deelnemers van de vorige wave’s moeten zijn voorbij gereden die 5, 10 en 15 minuten voor hem zijn gestart, geen last hebben gehad van stilstaan en wachten. Hij zou ook op zijn minst enkele honderden deelnemers van de 50 km moeten hebben voorbijgereden. Bijgevolg geen last hebben van tragere en sukkelende medebikers. Hun tijd als  ouwe vos is bijna net zo snel als vele vooraan geeindigde elite-renners die allemaal hun zonen zouden kunnen zijn. Neen, dat maken ze mij niet wijs. Ik denk dat dit “anciens” zijn die truken van de foor toepassen, en geregistreerd zijn door over de startlijn te rijden en vlak voor alle groepen zijn gestart.

Zeer grondige analyse van de deelnemers 45+ die in mijn (4^e en laatste) groep zijn gestart, inclusief de winnaar dus en andere “verdachte” foefelaars;

                                                                                           22^ste op 74 deelnemers

 DE ENIGE ECHTE JUIST ANALYSE;

Algemene uitslag ;

Bij de deelnemers met een neurotische aandoening ( zij die het weten en nog niet weten) met zekerheid op het podium.

Leeftijdscategorie 45+ met Parkinson;

Waarschijnlijke winnaar Roc d’Ardenne 2014 ; JAN BUELENS – Kampenhout.

Desondanks; nooit meer Golazo voor mij, niet op de wegfiets, niet op de mtbike.

Extra info;  Superbrilleke van Oakley!!! Werkt perfect en onmiddellijk in de overgang van schaduw, licht, donker en felle zon .

En zo reed ik samen met Geja tevreden huiswaarts van een leuk fietsweekend Luxemburg, dromend van meer.

06-05-2014 om 00:00 geschreven door Jan Buelens  

Ik ben goed bezig (volgens Me,Myself and I). Weinig met de koersfiets gereden, des te meer met de mountainbike. En "veul" bergop.

Mtbike ;          11 ritten  13930htm       1077km             52h40min       33555cal

                        gem.20,57km/u          gem.135 hartsl.

Racefiets;         3 ritten     3981htm         385km             13h54min          9680cal

                        gem.27,77km/u          gem.143 hartsl.

01-05-2014 om 17:34 geschreven door Jan Buelens  

Afgelopen paasweekend ben ik zoals eerder vermeld 2 dagen (met wisselend succes), hoogtemeters gaan opzoeken in TT-marathons.

Zondag 20/4 in Huissignies;

Een ramp, “une catastrophe”. Dan staat er op de marathonkalender 80 km en 2200 hoogtemeters (gegevens verstrekt door de organisatoren). Een parcours samengesteld op basis van die gegevens moet een lekkernij zijn voor een mountainbiker. Op de kaart zie je dat die regio donkergroen kleurt vanwege bossen in de buurt van het “kasteel van Beloeil” en het “bois de Stambruges”. Een ouwe vent als ik denkt dan dat hij daar zijn poten kan gaan trainen.

Extra toelichting;

We weten allemaal dat politiekers vooral beloven, toch wat de Vlaamse betreft en  de Waalse politiekers moeten zeker niet onderdoen. Integendeel, die roepen altijd harder en beloven nog meer. Niet in het minst Di Rupo of Magnette. Wat ik niet wist was dat de modale Waal nog beter zijn best doet dan de Rooie strik, en andere Madam Non’s, en duidelijk ook les heeft gekregen van Papa d’Ardenne en andere Andre’s (doden en levenden). Op hun rapport zouden de organisatoren van deze TT,  van hun Waalse politiekers zeker een grote onderscheiding op hun lokale pensenkermis of “festivale locale” gekregen hebben. Van mij en andere mountainbikers die op basis van de door hen verstrekte gegevens op de marathonkalender hun kar naar Huissignies hebben gekeerd, NUL op tien, ZERO, gebuisd en terug naar het Jezuietenklooster. Om te leren tellen en vooral het liegen af te zweren door boetedoening. In Noord Korea en bij de Chinezen wordt een mens voor minder geëxecuteerd (tenzij de regering de TT organiseert en zichzelf alle lof toedient, en zo komen we terug bij onze Waalse politiekers).

Terug naar de TT;

Ik kan alleen maar spreken over de langste afstand, de 80 km. Maar die is zoals overal gebaseerd op de kortere afstanden door middel van extra lussen. Er was niks maar dan ook niks te beleven wat in het grote draaiboek van een mooie TT staat. Veel asfalt, eindeloos vlakke saaie rechte wegen door het bos (genre waar paarden met karren/koetsen elkaar zelfs vlot kunnen kruisen. Af en toe eens een plat stukje verbindingsweggetje (meestal een zelf aangelegd platgestampt pad), dwars door het bos om vervolgens een ander karrenspoor te nemen. Er was welgeteld 3 km leuk speelplezier, lokaal gekend als het Mer de Sable. Hoogtemeters ; amper 600, in plaats van de vooraf aangekondigde 2200!!!!. Moest een Vlaming zoiets organiseren, en door middel van de leugen proberen deelnemers te lokken, daarvoor dan 6 euro te vragen, ze zouden de eerste zijn om en masse “scandaleuse et le sale menteure”(nvdr; schandalig, de vuile leugenaar!!!) te roepen! De vakbond werd  gemobiliseerd, en vervolgens zou door betogingen en stakingen het land plat-(juiste woordspeling)gelegd worden. Ik heb geen enkel probleem met inschrijvingsgeld, je weet vooraf hoeveel of weinig je betaalt. Ik heb wel een probleem als de leugen het doel heiligt. Dan voel ik me vooral bedrogen en ben ik behoorlijk misnoegd . Toen ik daarover op hun forum mijn mening uitte kreeg ik vooral te horen dat dat inschrijvingsgeld toch wel weinig was. Je kreeg bij de inschrijving lokale saussice, paté en andere versnaperingen. Iets wat je weinig of niet tegenkomt in Vlaanderen. Ja jongens, voor een pensenkermis rij ik niet naar ginder hè, ik ga om te mountainbiken. Ik hoef mijn inschrijvingsgeld niet op te eten. Dat “leugentje om bestwil” ivm de hoogtemeters, deed men af als een “faits divers”. Hun Mer de Sable” doortocht was volgens hen toch iets om duimen en vingers af te likken. In “mijn” regio’s Hageland en Druivenstreek rij ik elke keer parcoursen die voor 80% bestaan uit hun 3 km lange Mer du Sable. Een regio is wat het is , maar een organisator van TT’s of van eender welk evenement, moet eerlijk communiceren over zijn regio of organisatie, zodat een deelnemer of bezoeker weet waaraan hij zich kan verwachten. Nadien bleek dat de forumheren “Saussice et Faits Divers” zich tevreden stelden met de tocht van 30 km. En zo is de link weer gelegd met de heren Waalse Politiekers die  ook de kunst verstaan om  zichzelf te bewieroken met te roepen dat ze goed bezig zijn. Nooit meer Huissignies voor mij, da’s een zekerheid.

Gelukkig was er in de namiddag de Amstel Gold Race. Met toch wel een Waal als winnaar zeker! Maar wel éné die wel (goed) “Vlomsch” klapt. Maar ook weer éné die de vruchten plukt aan de meet, van zijn noeste hardwerkende Vlaamse ploegmaat onderweg. Tiens? Is koers dan inderdaad hetzelfde als de Belgische politiek? U mag zelf het antwoord geven .

Paasmaandag 21/4 in Messancy. Opgestaan om 04.45 uur, en een uur later vertrokken richting Luxemburg. Starten voor de 100 km kon maar tot 08.00 uur. Of wat een mens allemaal moet doen om zijn vormpeil te bereiken. De gegevens op de marathonkalender; 100km en ook nu weer 2200 hoogtemeters.

Wat gisteren in Huissignies niet was, had het hier in Messancy allemaal. Mountainbikegenot pur sang. Singletraks, technische stukken, spectaculaire afdalingen, zware slingerende steile hellingen, adembenemende decors, allemaal in overvloed. En als afsluiter in het “bois de 7 bosses”, een om schrik van te krijgen stelletje steile afdalingen. Enkel te nemen met de ogen dicht als ik er nu over denk. Ik heb 6 uur en 3 minuten plezier gehad over de 100 km, die denk ik maar door een deelnemer of 15 gereden is. Aan de bevoorradingsposten van de 40 en 60 km was er wel wat volk. Op de extra lussen voor de langere afstanden, ben ik zeer sporadisch een andere  deelnemer tegengekomen en voorbij gereden. Ik was gaar gekookt ofte “meurrig” zoals wij dat hier zeggen bij aankomst. Mijn snelheidsgemiddelde was amper 16,5 km/uur, vooral door de inderdaad 2200 hoogtemeters, die op de extra lussen altijd meer dan 20% hellingsgraad hadden en lang waren. Zoniet in meters maar wel in tijd, want wat duurt het lang eer je 100 meter hebt overbrugd met die kleine versnelling (24x36 of amper 1,54 meter per omwenteling).

Moe, content en tevreden. Maar ik was ook zeer snel gerecupereerd. En eerlijkheidshalve was ik in eerste instantie ook blij dat de hoogtemeters de dag voordien zeer beperkt zijn gebleven. Wat wel wennen is, is de bewegwijzing. In Vlaanderen  hangen er meestal goed zichtbare gele pijltjes op bomen en palen. In Wallonie spuit men pijlen op de (bos)grond. Meestal maar één en net op het moment dat je moet afdraaien. Dus af en toe verkeerd rijden of te laat indraaien hoort erbij.

Bijzonder eigenaardig en verwarrend was dat het parcours drie keer een prachtig mooi golfterrein dwars kruiste, zonder dat er eigenlijk een zichtbaar pad of weg was. In het mooie perfect onderhouden gazonnetje, zag je enkel wat afdrukken van mtb-banden van andere deelnemers. Je twijfelt toch wel echt of je daarover moet. Ik ga ervan uit dat dat golfterrein over een publieke trage weg (zoals dat vandaag heet) is aangelegd, en dat men deze niet mag afsluiten. Maar wie is er dan verantwoordelijk als je als fietser, voetganger of paardrijder een golfballetje tegen je hoofd of lijf krijgt? Zou daar iets van in het verkeersreglement staan? Of je zal maar een balletje dat op je weg ligt achteloos wegstampen of wegrijden terwijl zo’n golfer net zijn allereerste perfecte Tiger Woods – slag heeft geslagen. Hoop dan maar dat die golfer niet binnen golfstok-afstand staat als je daar passeert. Wat zou er daarover in het grote golfboek-reglement staan ?

TT in Messancy ; Een uitmuntende geslaagde toer. 10/10  voor de organisatie. Nadien op de terugweg uit Luxemburg, file file en file . Uiteindelijk kon mijn op mijn thuiskomst wachtende madam mij begroeten om 18.30 uur, en was het avondeten welgekomen.

22-04-2014 om 12:16 geschreven door Jan Buelens  

Het is niet eens half april en toch heb ik deze maand reeds meer dan 750 km (waarvan 250 km met de koersfiets), en een totaal van een kleine 11000 hoogtemeters. Ik vind van mezelf dat ik stevig bezig ben. Ik ben sinds de aanvang van mijn campagne 10 kilo vet kwijtgeraakt. Een hoop vlees als je dat zou zien liggen. Mijn gewicht ligt al enkele weken rond de 75 kg, het mag voorlopig zo blijven. De conditie is goed (denk ik). Dat leid ik af uit het afgelopen weekend waar ik net geen 300 km in toertochten heb gefietst en bijna dertien uur op het zadel heb gezeten.

Afgelopen zaterdag reed ik de Willy Teirlinck Classic in Liedekerke. Goed voor 145 km en 1450 htm. Gestart in een  koud, vochtig, mistig weertje. Dat zijn we dit jaar niet gewend geweest. Ik was dan ook zeer verheugd dat ik toch maar een dikker jasje en lange broek aanhad. Als ik sommige deelnemers zag in korte mouwen en broek, bibberen deden ze, stuk voor stuk. Het duurde bijna twee uur eer de zon doorbrak en het aangenaam werd. De eerste 50 km heb ik het moeilijk om op gang te komen, om soepel te draaien zeg maar. Komt het door mijn leeftijd of door mijn “bibberaandoening”? Het zal wel een combinatie van beide zijn. Feit is dat wanneer ik éénmaal op gang kom er bitter weinig volk mij nog voorbij rijdt, veeleer andersom. En hoe langer de afstand wordt, hoe beter ik fiets. Dat leid ik af wanneer het klimmen is en ik de één na de ander soepel “voorbijsukkel”. Mijn tempo is na 140 km nog steeds even snel of traag (afhankelijk van hoe je het bekijkt) als bij de eerste kms. Op de koersfiets draait dat op het vlakke rond de 30 a 32 km/uur, en dat vertaalt zich dan tot een uiteindelijk gemiddelde van rond de 28 km/uur, voornamelijk alleen fietsend en hoe lang de rit ook mag zijn.

Gisteren zondag ben ik met de mtbike de toertocht in Rillaar gaan rijden. Vertrokken om 7.15 uur (het uur dat mijn buurman Marc na zijn nachtdienst thuiskomt op zijn koersvelo). Met de fiets naar Rillaar (goed voor 31 km). In Rillaar de marathon van 85 km gereden, en terug met de wind vol tegen naar huis. 145 km en 1650 htm, goed voor bijna zeven uur met de mtbike. Het is verbazingwekkend dat we nauwelijks het grondgebied Rillaar verlaten en dat er toch zoveel weggetjes, landwegels en boswegen door het Hageland slingeren. Amper asfalt of beton tegengekomen of het was om deze te kruisen en terug het veld in te duiken. Mooi parcours, droog en stoffig. Met het mistige weer van zaterdag in gedachten ben ik gisteren vertrokken met dikker jasje en lange broek. En dat heb ik geweten. Op de heenrit, in de ochtendstond ging dat nog, maar na 20 km door veld en bos, zwetend als een otter besloot ik toch maar te “strippen” in het bos, uit de wind. Niet zo evident om in een camelbag, gevuld met anderhalve liter water, een door het zweet doorweekte herfstjas en lange broek in de bijzakjes te proppen. Het fietsen voelde onmiddellijk veel beter aan bij surplus aan meer lucht en afkoeling. Maar de rugzak hobbelde en bobbelde onaangenaam op mijn rug. Net zolang tot door het drinken van het water de druk wat afnam van mijn rugzak. Maar 5 km na mijn strip-act, reed ik lek achteraan . Tubelessbanden en latex, ik heb er mijn gedacht ondertussen van. Ondanks het miniscule gaatje werkte het dichtingsmiddel (weer) niet. Het was niet moeilijk om het gaatje te vinden want het witte latexproduct pruttelde door het gat ipv het te dichten. Met mijn boerenverstand, en nadat ik mijn lange broek en jasje met vechten weer uit de camelbag had gesleurd, kwam ik op het lumineuze idee dat er  mogelijk te weinig druk in de band stond om de fit te dichten met latex. Bommetje op het ventiel en het  gas de band in. Noppes dus, de latex pruttelde gewoon sneller door de fit. Handschoentjes aan en dan toch maar de binnenband erin. Ik herkende de situatie van enkele weken terug . Uiteindelijk ben ik  snel veertig minuten bezig geweest met de stripact en het sukkelen bij het lekrijden. Na de rugzak weer met al mijn overtollige kledingstukken te hebben volgepropt ( wat had ik spijt dat ik niet mijn been- en armstukken had aangedaan), terug het veld in om de rest van deze  mooie tocht af te haspelen. Ook gisteren had ik moeite om het juiste tempo te vinden, zelfs na mijn opwarmingsrit naar Rillaar. Maar éénmaal de cadans gevonden geef ik die niet meer af, hoe groot de afstand, en hoe steil de beklimmingetjes ook mogen zijn. Gisteren ben ik ook (na meer dan 100 km op mijn teller) eens gestopt bij een bevoorradingspost, de laatste op het parcours. Omdat ik wist dat ze daar rijsttaart op het menu staan hadden . En na de energiebars- en koekjes smaakt zo’n stuk rijsttaart overheerlijk. Ik heb er dan maar twee genomen en mijn drinkbus laten bijvullen. Bij het vertrek van deze bevoorradingspost op een boerenerf moesten we door de achterdeur, de koeienstal door, om door de grote staldeur terug op het parcours te komen. Leuk gevonden.

Tijdens het laatste technische deel op en rond de konijntjesberg zag ik dat ik weer veel beter was dan vele, vooral jongere bikers. De laatste 5 km sloot ik net op de top van een helling aan bij een groepje jongere mannen. Ik (en dat doe ik alleen als ik  me goed voel om hen helemaal te demoraliseren ) vroeg hen lachend of ze geen goesting meer hadden. Was er toch een leeftijdsgenoot van mij bij die antwoordde dat ze nog wel met de fiets terug naar huis moesten, 20 km! Ikke nog 31 !!!, en heb nu net 110 km gereden. En dat inspireerde mij om er tijdens de laatste beklimming op het oude trainingsparcours van Roland Liboton er nog eens een ferme lap op te geven, en dan remmend in de afdaling naar Rillaar toe me terug te laten inlopen door de jongerenbende en éné ouwe vos. Nog lachend de laatste twee km samen afgereden, en dan de 31 km eenzame tocht, vechtend tegen de wind huiswaarts, met steeds dat liedje spokend door mijn hoofd (Boudewijn de Groot – De Zwemmer).

Gelukkig hadden de echte renners in Parijs Roubaix ook stevige tegenwind, want op mijn tv reed Terpstra pas om 19.15 uur over de meet. Alles opgenomen en in één keer uitgekeken zonder in slaap te dommelen. Daaruit kan ik alleen maar concluderen dat de conditie goed is. Afstand is op dit moment geen probleem meer, maar vanaf volgend weekend ga ik regelmatig de Ardennen in voor een veelvoud aan hoogtemeters te trainen op die afstand.

Maar nu eerst mijn tubelessband vullen met latex .

14-04-2014 om 13:15 geschreven door Jan Buelens  

Vooral door het uitzonderlijke lenteweer is maart een goed fietsmaand geweest. Wat mij betreft mag dat zo blijven. Vanaf april gaat het zoetjesaan richting Ardennen voor de langere en zwaardere MTB-marathons. Duimen (of juist niet) voor goed weer tijdens het Paasweekend. Dan is er een eerste test. Op Paasdag en Paasmaandag twee zware marathons na elkaar met telkens meer dan 2000 hoogtemeters . Afhankelijk van de benen fiets ik  eerst nog op zaterdag de 160 km lange Van Peteghem Classic in Aalst met de racefiets. Om dan op 4 mei in Houffalize de Roc d’Ardenne (www.sport.be/rocdardenne/2014/nl) als eerste grote uitdaging in 2014 te rijden.

Trainingsijver maart;

Mtbike ;          8 ritten  8910htm       716km             34h50min       22686cal

                        gem.20,73km/u          gem.137 hartsl.

Racefiets;        7 ritten  2259htm       799km             28h54min       18949cal

                        gem.27,65km/u          gem.138 hartsl.

02-04-2014 om 07:06 geschreven door Jan Buelens  

Sinds ik begin maart sukkelde met wat griepjes en andere appelflauwtes gaat het terug de goede kant uit. Na enkele door mezelf opgelegde rustdagen, en vooral door het zeer mooie lenteweer voor maart, fiets ik gemiddeld om de 2 dagen 4 tot 5 uur, afgewisseld op de koersfiets en de mtbike. Telkens met  voor onze streek, aardig wat hoogtemeters (1200 tot 1500 htm). De ToerTochten afgelopen drie weken in Bertem, Oud Heverlee en afgelopen zondag in Kortrijk-Dutsel zijn absolute toporganisaties. Plezier en afzien verzekerd.

Zaterdag 17 maart ben ik s’morgens in druilerige regen met de auto naar Boutersem vertrokken om daar de “Parel van het Hageland” te fietsen. Toen ik een halfuur later daar toekwam goot het water. Omdat ik absoluut geen zin heb om in de regen te rijden, ben ik onmiddellijk terug huiswaarts gekeerd. Hier toegekomen stond de zon te stralen aan een blauwe hemel . Ik heb mijn madam die dag voor de tweede keer een kus gegeven om te zeggen dat ik toch maar terug naar Boutersem reed. Bij mijn tweede vertrekpoging ter plaatse  begon het waterzonnetje door het wolkendek te priemen. Niet echt een parcours om te watertanden, weinig volk en forse tegenwind in de open streek rond Beauvechain. Niettemin was ik zeer tevreden dat ik toch de moeite heb genomen om twee keer de verplaatsing te maken en deze 110 km lange tocht af te rijden ipv een hele dag te liggen zagen en kankeren tegen Geja dat ik beter toch teruggereden was. s’Anderendaags deed het wel zeer in de benen tijdens de bloedmooie mtb TT in Oud Heverlee.

Op 19 maart werd ik alweer een jaartje ouder en kreeg ik een zeer fijn kado van mijn wederhelft. Omdat het niet altijd iets voor de fiets moet zijn, een ticket voor TW Classic dit jaar. Met Admiral Freebee, Triggerfinger, Arno, Seasick Steve, Simple Minds en absolute topper The Rolling Stones. Duimen voor goed weer op 28 juni en ook leuk om weten dat de meerderheid op het podium stukken ouder is dan ik. Met mijn 49 lentes ben ik dan eigenlijk nog een snotneus. Hopelijk halen deze senioren allemaal het podium die dag, zoals ik mijn “podium” hoop te halen in de Crocodile Trophy!

Gisteren zondag 23 maart met de mtb vertrokken, wind in de rug, 25 km naar Kortrijk Dutsel.  Daar de mooie toer van 60 km afgekletst, en terug 25 km in een stevige wind, pal op de neus. Na enkele kms werd ik voorbij “gevlogen” door een beer van een vent ( om echt schrik van te krijgen) . Mijn eerste (en hopelijk) laatste “eye to eye” confrontatie met enkele  zwarte beren en grizzly’s  dateert van een USA-trip op Harley's bijna drie jaar terug, maar van den deze schrok ik ook behoorlijk. Ik moest alles uit mijn lijf halen om in zijn wiel te duiken. Zijn  snelheid ging nooit lager dan 35 km/uur. Wind vol op de kop hè!!! Mijn hartslag nooit onder de 160 , IN ’T WIEL!, en volledig uit de wind door de “beer” zijn breed lijf. Ik heb nooit zo rap windop gereden. Toen we wat later (hoe jammer voor mij) voor verkeerslichten stonden zag ik dat hij een stuk jonger was dan ik. Naar adem happend vroeg ik waar zijn batterijen en moteurke zaten in zijn Focus bike. Hij lachtte en zei dat het bergop veel minder was. Tot 5 a 6% stampend en sleurend op zijn groot voorblad geen probleem, maar als het steiler ging en hij naar zijn klein voorblad moet schakelen, om zijn zwaar gespierd lijf naar boven te hijsen, fietst iedereen hem voorbij. Dat geeft de “op dat moment gaar gekookte burger” dan weer moed. En dan sprong het licht op groen en spurtte ik de ziel uit mijn lijf om weer in zijn wiel te duiken. Toen hij wat later zijn oprit in Rotselaar opreed, kon ik snottebellen snuivend amper merci roepen, laat staan mijn hand opsteken. Het viel dik tegen dat ik nog 15 km vechtend tegen de wind, solo verder moest. De eerstvolgende km geraakte ik amper aan 20 km/uur. Nadien zakte mijn hartslag terug tot normale cijfers, mijn snelheid verhoogde tot een aanvaardbare 25 km/uur. Er rijden nog beren op een fiets. Als de Crocodile Trophy vlak was zou ik hem een contract als gangmaker aanbieden . Winst verzekerd. Stevige jongen!

24-03-2014 om 12:24 geschreven door Jan Buelens  

Een ezel kan er niks aan doen dat hij als muildier geboren wordt. Maar wat een ezel moet een mens zijn om zich nog koppiger te gedragen dan deze dieren.

Vorige week maandagnacht heb ik dus een “griep-attack” gehad. Donderdag ben ik 95 km gaan fietsen. Wat bergop, flinke wind, maar tot mijn eigen verbazing, redelijk gezwind. En dan begin ik fors het beest (lees dus de ezel) uit te hangen. Vrijdagmorgen de rollen op om wat cols te beklimmen en hoogtemeters te maken, want dat was een week geleden. Ik voel onmiddellijk dat mijn lijf tegenspartelt, maar ik zou dat er wel uit fietsen dus doorzetten maar. Twee uur later op een tijdspanne van amper vijf minuten ging het echt niet meer. Ik was zelfs bang dat ik achterwaarts van mijn virtuele col zou bollen. Uitgeput van mijn fiets gestapt. De rest van de dag een raar buikgevoel en s’avonds begon ik alle akkoorden, noten en symfonieen uit mijn darmen te blazen. Ik ben futloos rond 20.30 in mijn bed gekropen.

Zaterdagmorgen had ik met Marc, mijn buurman die de afgelopen week 500 km gaan fietsen was in Calpe (Spanje, zijn tweede verblijfplaats), afgesproken om Brussel – Opwijk voor wielerto(erro)eristen te gaan fietsen. Om zes uur zaterdagmorgen begon voor de tweede keer in een week tijd het buikloopfestival , maar ik zou meefietsen. Om 08.15 uur vertrokken we met de auto naar Opwijk. Tegen die tijd had ik al een keer of  twaalf (tegen wil en dank) het beste van mezelf gegeven, zittend op de pot. Wat ik dronk of at kwam er onmiddellijk weer uit, en meer ook.

De eerste 70km van de 90km lange rit, ging het vlot. En plots , net als de dag voordien op mijn rollen, ging het licht uit. Geen greintje kracht meer, niks fut, geen souplesse, leeg. En vooral blij dat ik achter Marc zijne brede rug kon kruipen, om de eindeloos lange laatste 20 km af te haspelen. De rest van de dag weer dat rare buikgevoel en de nodige klanksymfonieen. Weer vroeg en futloos gaan slapen.

En wat doet een ezel in het kwadraat dan zondagmorgen? Juist, zijn mountainbike nemen, richting Bonheiden om daar een volledig vlakke 60 km lange TT te gaan rijden. Het ging niet! Na 50 km besloot ik om huiswaarts te draaien. Ik geraakte met een lichte tegenwind amper aan 16 km/uur.  Om mezelf moraal te doen krijgen trok ik me op dat ik nog een manneke van een jaar of zes, zeven heb kunnen voorbijfietsen . Eindelijk kwam deze domme mens thuis, nam een douche en is toen onmiddellijk in bed gekropen voor een uur of twee.

Ezels rijden niet met de fiets, en dat zal deze grootste ezel de eerste dagen ook niet meer doen. Eerst terug wat krachten opdoen, en hopelijk kan ik het volgende weekend de TT in Bertem rijden.

De naakte cijfers van februari;

Rollen ;           5 ritten  8953htm       368,6km          16h41min       11224cal

                        gem. 20,92km/u         gem.132 hartsl.          gem.194,8W              

Mtbike ;          4 ritten  3558htm       350km             17h10min       13050cal

                        gem.20,21km/u          gem.146 hartsl.

Racefiets;        3 ritten  2259htm       276km             10h23min       7319cal

                        gem.26,63km/u          gem.137 hartsl.         

03-03-2014 om 10:33 geschreven door Jan Buelens  

Vertrouwen part 1;

Vrijdagavond 21/02 ben ik naar de info-avond van de Crocodile Trophy geweest in Aarschot. Goed geluisterd naar de Oostenrijkse inrichter Gerhard Schonbacher (die verdomd goed Nederlands praat ), daar kan onze "strikkenpremier" Di Rupo een punt aan zuigen (of mag ik dat laatste zo niet zeggen) .
Ook de nodige aandacht besteed aan verhalen van vroegere deelnemers waaronder presentator Bart Schols. Maar het belangrijkste, goed gekeken naar de andere Belgische deelnemers...... Conclusie; ik heb er alle vertrouwen in, het wordt een makkie!!!!!!

Vertrouwen part 2;

Ik had na het aankoopdebacle (wat u in mijn bijdrage van 19/02 kan lezen) wel wat minder vertrouwen in mijne nieuwe velo. Ik hoorde overal gekraak ,was het inbeelding of was het de muziek op mijn mp3 speler die ik draag als ik bike? Om alle twijfels hieromtrent weg te nemen, heb ik mijn bike eind vorige week binnengeleverd voor algemeen nazicht bij Cycle Passion. Mijn bike werd nagekeken, en er werd meer lagervet in de trapas gepompt. Afgelopen zondag een TT in Gelrode gaan rijden, weg kraken. Niks aan de hand dus met mijn mp3 speler, en ook niks meer aan mijn fiets. De CP rekening ; Alweer niks, niente, rien , service naar goede klanten. Ik heb nu weer alle vertrouwen in mijn fiets. Merci Nicolas , merci Wim, merci CP.

Vertrouwen part 3;

Deze maand ben ik iets minder vaak gaan fietsen (volgende week volgen de naakte cijfers), begin van de maand door omstandigheden, bewust om niet te snel “scherp” te staan. Vorige week heb ik voor de eerste keer dit jaar mijn koersfiets van de haak gehaald en ben 2 opeenvolgende dagen 90km gaan rijden. Viel dat tegen! Bergop geen enkel probleem, maar vlak en windop gaat het zeker nog niet zoals ik zou willen. Misschien op mijn rollen het venster toch maar openzetten en grote ventilators plaatsen om mijn windop-ritme te verbeteren. Twijfelend vertrouwen.

Afgelopen zondag om 7.00 uur s’morgens “in den donkere” met de mtbike vertrokken naar Gelrode, aldaar de 65 km op een zeer mooi parcours afgekletst, terug naar huis met de Specialized. Thuis om 12.00 uur over een totaal van 103 km. Fiets gekuist, gedoucht en gaan werken ( jaja, soms werk ik ook nog). Terug volop vertrouwen .

Maandagnacht om 2.00 uur vanuit mijn bed “gespurt” naar de wc . Diarree en braken, terug naar bed, enkele minuten later van’tzelfde, ni alleen diarré , ook diami, diafa en diasol, kotsen en overgeven, en das niet meer gestopt die nacht. Dinsdag een vod, zo plat als een vijg. Mijn eerste tubeless-banden-ervaring bleven harder. Spierpijn, niet kunnen eten met uitzondering van een toastje met konfituur. Enkele dafalgans tegen de hoofdpijn, maar in de namiddag toch gaan werken. Dinsdagavond om 20.00 uur mijne nest in, zweten als een otter gedurende de hele nacht. Vanmorgen een warme douche. En nu voel ik me toch al wat beter dan een natte schotelvod, op zijn minst zo goed als een uitgewrongen dweil, de “griep-attack” is voorbij, denk ik. Maar het ergste van al  WEG VERTROUWEN!

26-02-2014 om 10:27 geschreven door Jan Buelens