Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist,van zodra er een nieuw artikel op deze blog verschijnt vertrekt er een reminder per e mail.
Beoordeel dit blog
Kreten vanuit het Ottenstadion
De beste stuurlui staan aan wal
30-07-2009
Kreet 3 : Uit volle borst
Kreet 3 . Uit volle borst
YES YES YES Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah eindelijk een tegenstander met allure !!!! Ik wil absoluut geen afbreuk doen aan Naftan, Bohemians en andere Kalmars maar tegenover een club als AS Roma verdwijnen zij allemaal in het niets. Dit zijn het soort van wedstrijden waar je als supporter en zeker als speler van droomt.
As Roma mag dan niet zo succesvol ( en vooral niet zo rijk )als Juventus, Internazionale of AC Milan maar het is wel een constante in het Italiaanse en Europese voetbal. Ze spelen in het prachtige Stadio Olympico en beschikken over een erg getalenteerde spelerskern. Luciano Spalletti, de kale flamboyante coach van Roma, verklaarde in de pers dat ze Kaa Gent zeker en vast niet onderschatten. Dat hoort hij uiteraard te zeggen maar ik kan me niet voorstellen dat mannen als De Rossi, Vucinic, Riise en Francesco Totti , mr Roma himself, echt wakker liggen van een voorronde (van de euroleague dan nog) tegen een ploeg uit België. Het betere schop , trek en rochelwerk zal francesco dit keer wel achterwege laten , al weet je met Maric in de buurt uiteraard nooit.
Los daarvan getuigt de vermoedelijke opstelling van deze avond er wel van dat alvast de technische staf geen risicos wil nemen:
Artur : 1,92 m grote Braziliaanse tweede keeper
Casetti : 29 jarige stevige rechtsback
Mexes: de rots in de branding centraal in de verdediging en bijna even cruciaal als Totti , ondertussen meer dan 130 officiële wedstrijden in het eerste team van Roma
Riise: ex Liverpool icoon, technisch niet zo verfijnd maar grote drive en goede voorzet. In Italië omgeschoold tot verdediger
Antunes : voor mij de grote onbekende maar maakt op 22 jarige leeftijd blijkbaar deel uit van de Portugese nationale ploeg maar heeft geen echte basisplaats bij Roma maar speelt in afwezigheid van Juan.
Pizarro : Chileense ex international die vroeger bij inter speelde , technische verfijnde middenvelder met een goed overzicht en verzorgde passing, naar verluidt een moeilijk karakter.
De Rossi : Vaste waarde in de Italiaanse nationale ploeg , een echte pitbull , moeilijk van de bal te zetten , goed schot en loopt de gaten dicht die de andere middenvelders bij Roma wel eens durven laten. Leuk detail : maakte zijn debuut voor Roma tegen Anderlecht in 2001.
Tadei : typische Braziliaanse voetballer , snel , dribbelvaardig maar ook soms nonchalant in de passing (in zoverre de hyper strikte coaches in Italië dat al tolereren uiteraard). Speelt normaal gezien rechtsbuiten
Okoka : 19 jarige Italiaan van Nigeriaanse afkomst , komt uit de jeugdopleiding van Roma en maakt deel uit van het Italiaanse U20 team.
Totti : Hoeft geen verdere commentaar , een van de weinige echte sterren die het Italiaanse voetbal nog over heeft. Opvliegend karakter maar fantastische voetballer.
Vucinic : speelt normaal gezien als zwervende spits rond Totti , redelijk efficiënt , snel aan de bal en technisch verfijnd, is twijfelachtig voor deze avond wegens licht geblesseerd.
Geen absolute wereldploeg zoals je ze in de CL tegenkomt maar waarschijnlijk de allergrootste ploeg die ik tot nu toe in het Ottenstadion heb mogen aanschouwen. Het grootste probleem in mijn ogen is dat de spelers deze match beschouwen als een eindpunt , een belevenis , een beloning voor de tweede ronde van vorig seizoen. Er is altijd een kans om te winnen en je moet steeds zo op het veld stappen vind ik , je weet maar nooit hé hoe zeggen ze dat met het aloude cliché ? In voetbal is alles mogelijk Je kan soms stunten tegen ploegen die veel beter zijn maar je kan ook keihard met uw eigen beperkingen worden geconfronteerd. Er is niks pijnlijker dan merken dat het spelletje dat jij al uw hele leven speelt (of als beroep uitoefent) zelfs niet lijkt op het spelletje dat de tegenstander speelt. Dat je steeds een stap te laat komt en diep vanbinnen weet dat uw tegenstander eigenlijk nog niet eens aan 100 % presteert. Elke tackel komt te laat , je zit stik kapot aan de rust en uw tegenstanders lopen relaxed grappend en grollend naast u in de spelerstunnel. Voor hen is het een rustige opwarmer voor het seizoen terwijl jij nog geen bal geraakt hebt in de match van uw leven.
Zo moet Kristof Beyens zich gevoeld hebben toen hij in Peking naast Usain Bolt liep in de 200 meter. Beyens voelt al zijn spieren langzaam kapot gaan, kijkt heel even naast hem en daar loopt Bolt loopt rustig voorbij met een ontspannen glimlach op zijn gezicht. Al dat werk op training , die eindeloze uren in de fitnessruimte en het strikte sportdieet (kortom het leven als echte sportman) en je beseft dat je nooit zal kunnen wat hij wel kan. Als Totti in zijn dagje is dan zullen Hansveit en Grondin vanavond wel snel begrijpen waarover ik spreek , en hoe traag moet Smolders zich niet gaan voelen als De Rossi met de bal aan de voet gewoon wegspurt van hem ?
Niemand (ik incluis) gelooft dat we ook maar enige kans maken maar toch hoop ik , en samen met mij alle ander Buffalos , stiekem op een stunt. Want ik heb mijn buik vol van Belgische ploegen die het veld met opgeheven hoofd verlaten maar met lege handen Maar toch nog liever dat dan een afstraffing , al was het maar om niet al die floppem boerkes over ons heen te krijgen.
Volgende week ben ik in ieder geval van de partij in het Ottenstadion om mijn ploeg te steunen en nu eens met eigen ogen te zien wat (en of ) Totti en co meer kunnen dan onze fiere Buffalos. Een nipte nederlaag deze avond ,zodat de match van volgende week niet een verplicht nummertje wordt, en een razend spannende match volgende week
In het leven van een verstokte voetbalfan is er geen periode zo vreemd als het gevreesde & tegelijk geliefde tussenseizoen. In een jaar zonder grote kampioenschappen betekende dit ongeveer twee tot drie maanden zonder matchen met inzet. Je kon dan volop terug de honger naar de bal kweken en reikhalzend uitkijken naar het nieuwe seizoen. Je had wel de transfergeruchten waar je naar uitkeek en die uitvoerig besproken werden in de media. Maar je kon er bijna van op aan dat de kern waarmee je aan het volgende seizoen zou beginnen grotendeels leek op diegene waar je het seizoen mee afsloot. Dat was echter vroeger, voor een onbekende Belgische voetballer zijn grootste overwinning behaalde in de meest spraakmakende voetbalrechtszaak ooit. Ik heb het grootste respect voor wat Jean-Marc Bosman realiseerde en sta volledig achter de zaak waar hij voor vocht. Het is een beginsel van de Europese beweging dat een werknemer de vrijheid heeft om zijn werkgever te kiezen.
Vroeger, dat was de tijd van de echte clubiconen, spelers die wel vergroeit leken met de kleuren van de club van hun hart. Je hebt nog steeds clubiconen in het voetbal maar in plaats van de echte vedetten die je vroeger had staat een clubicoon nu voor de standvastige, niet echt spectaculaire middenvelder die zijn beperkingen kent. Mannen waar je kunt op bouwen maar verre van spelers waarvoor je naar het stadion komt, want dat soort spelers verlaten de club na twee jaar voor een nieuwe uitdaging. Dan zie je ze op televisie met veel overgave het logo kussen van de nieuwe club waarvoor ze twee jaar gaan spelen. Het zijn huurlingen en je kunt het ze niet kwalijk nemen, als iemand mij drie maal zo veel zo bieden voor exact dezelfde baan in betere omstandigheden dan zou ik ook direct tekenen, toch?. Waarom voelt het dan voor een supporter steeds aan alsof die speler u en uw ploeg heeft verraden? Soms verlang ik terug naar de tijd dat je geen vijftig cameras had om de zoveelste slecht uitgevoerde schwalbe uitvoerig in beeld te brengen, naar de tijd dat je over voetbal kon praten zonder dat we over prijzen en lonen van spelers bezig waren. Want als we bij Gent een nieuwe ster ontdekken dan kan ik het niet laten om te denken, lap nog ene die we kwijt zijn aan Anderlecht. Het duurt meestal ook geen drie matchen op rij voor zon speler in de pers verklaard dat zijn ambities elders liggen, hij zal zich nog inzetten tot het einde van het seizoen maar dan is de tijd rijp voor die fameuze stap hogerop. Als je goed kijkt zie je dan steeds op de achtergrond een duister uitziende figuur in maatpak met een vettige grijns op zijn lippen de manager van de speler. De man achter de speler, de man die weet dat de nieuwe banden van zijn ferrari afhangen van zijn commissie op de transfer van zijn nieuwe ster.
Die focus op geld heeft de volledige voetbalwereld op zijn kop gezet en ook het traditionele concept van een tussenseizoen onherroepelijk vernietigd. Want onder druk van de marketing en de clubs met het geld werden de traditionele europabekers vervangen door de fameuze Champions League en nu de Euro League. Op zich geen probleem ware het niet dat er samen met die ontdekkingen nog een nieuwe term zijn intrede deed in het Belgische voetbal namelijk voorrondes. Die voorrondes zijn eigenlijk gewoon een excuus om alle zwakkere broertjes tegen elkaar te laten uitkomen zodat de kostbare televisietijd niet moet verspeeld worden aan te veel ploegen zonder een deftige commerciële waarde.Het is een nachtmerrie voor de Belgische voetbalfan want je speelt bijna nooit meer tegen grote clubs die tot de verbeelding spreken, nee hoor je krijgt elk jaar opnieuw diezelfde onbekende ploegen uit de ex Sovjet-Unie voorgeschoteld. Om het allemaal nog erger te maken zijn de clubs zodanig inhalig geworden (of TV te gierig?) dat we zelfs die horror matchen niet meer live kunnen bekijken. We moeten op zoek naar een schokkerige livestream in de hoop dat de internet verbinding het niet begeeft. Voor de thuismatchen betaal je dan een stuk meer dan een normale competitiematch voor een ticket onder de mom dat het een Europese voetbalmatch is Maar dat is het eigenlijk niet echt hé, of althans zo voelt het toch niet aan als je 5 wit russen uit Naftan aan de andere kant ziet staan.
Dat is dus wat het tussenseizoen in België betekent, de beste spelers gaan weg, een lading onbekende (maar goedkope) buitenlanders komen ze vervangen, de top 4 speelt tegen onbekende ploegen (met rijke voorzitters) in troosteloze betonnen stadions en in t beste geval overleven twee clubs die gevreesde voorrondes. Om daarna genadeloos te worden afgemaakt door het nummer 6 uit Frankrijk of Portugal
En wat doen wij eraan vraag je u dan af? Wij doen niks, we gaan braaf naar het stadion en betalen ons steeds duurder wordende abonnement en zetten ons op woensdag voor de TV om nog eens echt voetbal te zien. Wordt het niet tijd dat de verhouding prijs/kwaliteit wordt toegepast op de prijzen van het Belgische voetbal?
Of misschien word ik gewoon een oude zaag zonder dat ik het echt besef
De eerste kreet zal kort zijn.Dat was de het eerste wat bij me opkwam. Maar toen ik nadacht over het onderwerp van mijn kreten en onder welke vorm ik die zou uiten kwam de twijfel opzetten. Zou de eerste kreet wel kort zijn als ik het over voetbal heb ? Kan ik er in slagen om mijn voornaamste passie te beschrijven in een korte en zinnige tekst ?
Zeggen dat voetbal mijn leven is zou overdreven zijn maar het beheerst toch een groot deel van mijn dag. En dan is beheersen nog zo een negatieve term want ik ervaar het zelfs niet als een dwang of een obsessie maar als een passie. Zelf op het terrein staan , ernaar gaan kijken en die passie delen met anderen. De speelse rivaliteit tussen supporters van verschillende ploegen , de emoties die oplaaien voor en na een belangrijke match , heerlijk.
Ik kan ongelooflijk genieten van een simpele balcontrole onder druk van een tegenstrever , een kleine onopgemerkte schouderbeweging die een verdediger op het verkeerde been zet , de perfect uitgevoerde tackel , de reflexsave van een wereldkeeper.
MAAR het kan me ook ongelooflijk frustreren. De zoveelste scheidrechterlijke dwaling , het gevoel bestolen te zijn dat daaruit voortkomt, de hoon van andere supporters na een nederlaag en de reality check na een pijnlijke nederlaag het afgelopen weekend als uw vrienden/kennissen/collegas u confronteren met uw grootse verwachtingen en ditto uitspraken van de vrijdag. Om nog niet te spreken van het feit dat ik nog half niet zoveel kan doen met een bal als ik zou willen.
Ik doe het mezelf ook aan door steeds de moeilijkste optie te kiezen. Kaa Gent en Tottenham hotspurzijn de clubs die me het nauwst aan het hart liggen, jammer genoeg niet de grootste noch de meest succesvolle clubs, erger nog het zijn clubs die trouw zijn aan wat ik omschrijf als het net- niet syndroom . Rebelse clubs met veel ambitie , met een bestuur dat graag wel eens tegen de schenen schopt. Clubs ook met een tribune vol extreem kritische coaches maar vooral clubs die aan het eind van de rit bijna altijd met lege handen achterblijven. Waarna we weer een zomer intrekken vol hoop en verwachtingen , vol nieuwe potentiële supersterren en grote beloften.
Beloftes die we niet kunnen nakomen. Beloftes die ook ik openlijk in twijfel trekm maar diep vanbinnen is er steeds die verdome hoop dat het dit seizoen nu wel eens gaat lukken, dat het nu eens meezit op die moeilijke momenten , dat alle stukjes van de puzzel samenpassen, dat Maar als dat opnieuw niet gaat lukken dan heb ik hier misschien een uitlaatklep gevonden. Wie weet heeft het zelfs een therapeutisch effect ...
