In het moderne voetbal is het een grote fout om te dwepen met bepaalde spelers van uw favoriete ploeg aangezien spelers slechts passanten zijn , soort van huurlingen die de ene dag uw embleem kussen en de volgende dag hun contract opzeggen onder druk van een grotere (rijkere) club. Het is echter praktisch onvermijdelijk van in deze valstrik te trappen , je volgt een club maar tegelijk ook de spelers van die club. Naargelang de prestaties, interviews of reacties van bepaalde spelers ga je die ook emotionele kwaliteiten toedichten en het vertrek van een speler zal sommige fans meer raken dan eigenlijk zou mogen. Niet per se omdat uw club eronder lijdt maar omdat je u verraden voelt door de speler in kwestie.

Maar iedere fan heeft spelers waarmee hij dweept buiten zijn club. Je hebt tegenwoordig het Ronaldo kamp (de CR7 niet die dikke) tegen het Messi kamp , je had de Beckham hype en als klein manneke wou iedereen Maradonna zijn op de speelplaats. Mijn favoriete spelers zijn altijd al middenvelders geweest en dan voornamelijk spelverdelers met een overschot aan technische bagage en overzicht. Ik kan vaak meer genieten van een goede assist , een balaanname onder druk of een gemeten pass over 40 meter. Spitsen zijn te breekbaar, te verwend en te egoïstisch (hoeveel spitsen scoren er geen intikkertjes en wijzen dan naar hun rugnummer alsof zij de klus op hun eentje klaren) en verdedigers spreken nu eenmaal iets minder tot de verbeelding (uitzonderingen zijn uiteraard Nesta, Carvalho ed). De lijst van mijn all time favoriete spelers was tot vorig jaar betrekkelijk kort want ze bestaat enkel uit de namen Zidane en Ruiz. Ik denk niet dat één van beiden echt een uitleg nodig heeft maar sinds vorig jaar heeft er zich een nieuwe naam aan de lijst toegevoegd , namelijk die van Gareth Bale , linkerflankspeler van Tottenham.

Elke voetbalfan heeft ook een aantal wedstrijden die hem altijd zullen bijblijven om welke reden dan ook. Iedereen zal zich wel een of andere WK finale herinneren (en zelfs waar je ze hebt bekeken) of bepaalde spectaculaire wedstrijden van uw club. Voor Belgen zijn dit vaak traumatische wedstrijden die ons bijblijven. De namen Platt, Rothlisberger en Pendergast zijn synoniem voor het eeuwige net niet gevoel dat het Belgische voetbal zo definieert. Ook al was er die goal van Verheyen tegen Tsjechië, die fantastische kopbal van Daniel VB tegen Wales of die onmogelijke goal van Albert tegen de Hollanders (WK USA) , dan nog zijn het de teleurstellingen die we het langst meedragen. Op clubniveau kan ik mijn eerste wedstrijd van Kaa Gent niet meer herinneren (ik woonde vroeger bijna naast het stadion dus zal als klein manneke wel een aantal wedstrijden gezien hebben) maar de wedstrijd die me echt heeft overtuigd was tegelijk ook de allereerste thuiswedstrijd die ik bewust heb meegemaakt. Op aandringen van hevige Buffalo fans in mijn omgeving woonde ik een wedstrijd tegen Mechelen bij (ongeveer 10 jaar geleden) en het werd een onvergetelijke ervaring. Niet alleen de 6-1 pandoering die we toen uitdeelden maar ook de sfeer op de tribunes , het cynisme van de supporters en het besef dat dit veel meer als thuis aanvoelde dan de tribunes die ik voorheen opzocht (tot mijn eigen scha en schande).

Deze week heeft er zich echter een heroïsche match toegevoegd aan mijn herinneringen , een match die bol stond van spektakel en de wereld deed kennismaken met de Whirlwind from Wales , Gareth Bale. De Europese kampioen kwam op bezoek in White Hart Lane en het werd een overrompelend succes voor de Mighty Spurs. Niet alleen de sfeer was fantastisch, volgens vele journalisten de beste die ze sinds lang hadden meegemaakt op Europees niveau, maar het voetbal was om duimen en vingers van af te likken. Dat was vooral te danken aan de Bale show. Een 21 jarige semi onbekende Welshmen die de beste rechtsback van de wereld , Maicon, keer op keer in de wind zette om daarna rond Lucio te gaan alsof het Philippe Clement was. Het is een uitzonderlijk talent want om uw beste prestaties te leveren tegen de absolute top en dat op slechts 21 jarige leeftijd is niet iedereen gegeven. Hij koppelt een verschroeiende versnelling aan een zuivere basistechniek , een tomeloze inzet aan een gedisciplineerde positionering en vooral een mooie dribbels aan loepzuivere voorzetten. Je hebt wel vaker jonge snelle spelers die wel dribbelen en vrijheid creëren maar slechts zelden het overzicht bewaren. Kijk maar naar de tijd die Robben heeft nodig gehad om efficiëntie in zijn spel te verwerken. Maar wat Bale tegen Inter heeft uitgehaald (zowel in de heen als terugmatch) heb ik zelfs Arjen nooit zien doen. De echte vedette neigingen zijn ook niet aan hem besteed want toen hij vorige week een aantal dagen vrijaf kreeg van de manager Harry Redknapp met de melding dat hij even naar t buitenland moest , ging hij doodserieus enkele dagen logeren bij zijn moeder in Wales. Niet Dubai, Miami of St. Tropez maar simpelweg Cardiff.

Wat vele mensen niet weten is dat Bale eigenlijk al afgeschreven was bij Tottenham , opnieuw een van de vele spelers die vakkundig om zeep werden geholpen in de Spurs Academy. Hij is clubrecordhouder van een erg bizar record. Hij is de speler die de langste reeks niet gewonnen wedstrijden op zijn naam heeft staan, elke keer Bale aan de aftrap stond werd er niet gewonnen. Zelfs al was hij zeker niet altijd schuldig aan het puntenverlies dan nog kroop het in zijn hoofd. Hij werd een tijdje uit de ploeg gehaald en kreeg de tijd en ruimte om zijn talent te ontwikkelen. De Bale van toen is in niks meer te vergelijken met de Bale die vorig seizoen opstond en de ploeg naar de CL kwalificatie sleurde.  Op die leeftijd zoiets realiseren en nuchter kunnen omgaan met de hoge verwachtingen van fans die al 30 jaar naar succes snakken, veel van de beloftevolle ‘sterren’ in België doen hem dat niet na.

04-11-2010 om 11:20 geschreven door Father Sha  

Schaduw

Deze speeldag stond volledig in het teken van de Super Sunday , wat er zo super aan was laat ik in het midden want beide partijen waren een maat voor niks. Anderlecht was efficiënter dan Genk en die twee andere ploegen waren meer bezig met het maken van overtredingen dan met voetbal. Wat een negatief publiek in het stadion van die slager zeg ,enkel maar zagen op de arbiter en voor de rest overklast worden door de bezoekende supporters. Blijkbaar hebben wij dan toch het advies van Big L gevolgd en de een voorbeeld genomen aan de supporters van Floppem. Het voordeel aan al dat gedoe rond Anderlecht,Brugge en Standard is dat er weinig aandacht wordt besteed aan de Gantoise die mooi meedraaien aan de top , we verliezen dan voorlopig wel alle toppers maar maken dat goed tegen de iets mindere goden.

Het gebeurt zelden dat ik onder de indruk ben van onze ploeg maar dat ligt meestal niet volledig aan hun eigen prestatie. Het ligt meer aan de hoeveelheid wedstrijden uit de CL en de EPL die ik bekijk. De snelheid van uitvoering , de intelligentie van de verdedigers en de technische bagage van de spelers op dat niveau zijn mijlenver verwijderd van het ondermaatse niveau die we in de pintjesliga te zien krijgen. Het grootste bewijs hiervoor is terug te vinden in het kleine percentage van Belgische toppers die slagen in een sterke competitie. Van Damme was een van de beste in België maar geraakt in de EPL zelfs niet van de bank, Jovanovic is nog zo een voorbeeld en wat te denken van het feit dat de grote Bouss bijna nooit echt uitblinkt tegen echt sterke ploegen (behalve die ene match tegen Bordeaux waar hij echt goed was).

Dit weekend waren de Buffalo’s echter echt goed , niet “ik doe een flitsende dribbel voorbij drie” man goed maar eerder “kijk naar ons we zijn een echt team” goed. Het was een waar genoegen om te zien dat het dominante voetbal van Michel nu gekoppeld wordt aan het combinatievoetbal van Dury. Zelfs Moody Eli liep zich te pletter voor hopeloze ballen en begon zowaar te applaudisseren voor mislukte acties van zijn ploegmaats. Neen , geen ironisch applaus (voor de cynici onder jullie) maar the real thing. Diep vanbinnen is het eigenlijk een grote lieve teddybeer die Eli …

De spelers van Mechelen kwamen vol vertrouwen naar het Ottenstadion maar slaagden er slechts met moeite in om aan een handvol voldragen kansen te raken. Spelverdelers Gorius en Destorme liepen zich steeds vast op een uitstekende Smolders (Smolders en uitstekend in dezelfde zin stel u voor) die totaal niet geholpen werd door een betrekkelijk anoniem acterende Randall maar vooral door een falende Thijs. Die laatste was dan ook de enige die ontgoochelde , hoe hij de match heeft kunnen uitspelen zonder tegen een rode kaart aan te lopen blijft een mysterie.  Smolders , die zowaar enthousiast was toen hij de supporters kwam groeten, als all round middenvelder? What’s next , Kenny als betrouwbare linksback?

Het is met ongeloof dat ik dit op papier zet maar de andere helft van de usual tekortschietende suspects speelde een erg sterke partij. Hij werd daarbij gedeeltelijk geholpen door de non match van zijn rechtstreekse tegenstander, Mununga. Maar ere wie ere toekomt , hij speelde erg secuur en trok geregeld met succes in de aanval. Die Mununga is trouwens een van de meest overroepen spelers in de eerste klasse. Hoe kan je het nu verantwoorden dat je kapitein wordt van een team als Mechelen als je minstens 5 kilo overgewicht meesleept? Zeker in een ploeg die het moet hebben van enthousiasme en inzet. Anyway , dat is het probleem van Brys en de fantastische Mechelse fans. Uw ploeg zo begroeten en bezingen als je net oververdiend 3-1 verliest zijn er weinigen gegeven, chapeau daarvoor.  Niet dat hun ploeg echt slecht speelden want er zit zeker wel wat in die ploeg en achter de kazerne zijn ze aartsgevaarlijk.  Is het iemand opgevallen dat de spelers van Mechelen zelfs na een nederlaag hun supporters gingen groeten?

De prestaties van Kenny en Tim verdienen een speciale vermelding maar de absolute uitblinkers waren wel onze twee flankaanvallers. In afwezigheid van de Ya’s kregen De Smet en Zlatan hun kans. Het zou geen cadeau zijn om de hoge verwachting te torsen die beide Ya’s op hun vervangers leggen maar dat bleek zaterdag totaal geen probleem. Dat Zlatan sterk presteert mag niet echt verwonderen. De laatste maanden heeft hij al gespeeld als diepe spits, vleugelaanvaller (links en rechts) én aanvallende middenvelder. Hij stelt zelden teleur en etaleert daarbij een ontroerende inzet. De kers op de taart was uiteraard zijn goal die het gevolg was van prachtig samenspel waarin hij zowel de rol van aangever als afwerker voor zijn rekening nam. Het is misschien een controversiële uitspraak maar in mijn ogen is en blijft Zlatan de beste speler uit de huidige spelerskern. Minder flitsend dan de Ya’s maar dat compenseert hij door zijn balbehandeling, inzet, overzicht en positionering op het veld. Ik beoordeel spelers altijd op hun First touch , hun balaaname dus, en die is vaak erg triestig op de Belgische velden maar niet zo bij Zlatan. Hij verliest zelden een bal in de controle. Het grote probleem is zijn gebrek aan scorend vermogen , toch in tegenstelling tot de betrekkelijke efficiënte Moody E.

Dat De Smet tot de uitblinkers behoorde is minder vanzelfsprekend. Onze mislukte toptransfer toonde al af en toe vlagen van zijn talent maar de gretigheid waarmee hij zaterdag keer op keer richting het doel van Renard trok was lovenswaardig. Zou het kunnen dat de overbeschermde wonderboy eindelijk kan omgaan met de druk die onvermijdelijk verbonden is aan de stap hogerop? Hij kreeg zowaar een staande ovatie én dat deed hem zichtbaar deugd. Maar er is een spreekwoord met zwaluwen en lente dat hier wel van toepassing is. Hij heeft al net iets teveel ontgoocheld , laat veel te makkelijk het kopje hangen en compenseerde dat niet met extra inzet. Stijn is zoals het zwarte schaap in de familie , je weet dat hij het kan en geeft hem daardoor meer ruimte dan het brave kindje. Hij krijgt kans na kans gebaseerd op de hoop dat hij ze met beide handen gaat grijpen maar in realiteit zijn de slaagkansen van zwarte schapen miniem. Maar als ze dan tegen alle verwachtingen in slagen dan is de voldoening oneindig veel groter.

03-11-2010 om 14:16 geschreven door Father Sha